‘Diana, kan ik je even spreken?’ De bel was gegaan en de meeste leerlingen hadden hun spullen al gepakt toen mevrouw Sandrigo naar haar tafel toe liep. ‘Natuurlijk, mevrouw.’ Diana knipperde met haar ogen, niet wetend waar de lerares haar over zou willen spreken. Toen de docente vreemde talen de deur van het klaslokaal dicht deed en naar haar toe liep, fronste de brunette iets verbaasd haar wenkbrauwen. Haar cijfers waren altijd goed geweest, toch? Vreemde talen waren zelfs haar beste vak op school. Iets over haar familie, Aleksey? Nee, als het zoiets was dan hadden de schoolhoofden haar dat wel verteld.
‘We hebben een nieuwe leerlinge op de school, Emese heet ze.’ begon mevrouw Sandrigo uiteindelijk en Diana ademde opgelucht uit. Het was niks ernstigs. ‘Ze komt uit Hongarije en ze spreekt niet zo goed Engels…’ De docente pakte een paar documenten erbij, ‘Het leek ons misschien het handigste om een leerling in te schakelen om haar met Engels te helpen, in plaats van een docent, om het wat minder ‘verplicht’ te maken. En aangezien de schoolhoofden me zeiden dat je al eens eerder een meisje geholpen hebt met Engels en Engels ook jouw tweede taal is, wilden we jou als eerste vragen. Zou het je leuk lijken om haar te helpen?’
‘Ja, natuurlijk.’ Diana keek haar met een grote glimlach aan. ‘Wanneer moet ik beginnen? Zijn er nog dingen waar ik op moet letten?’
‘Ze spreekt zeer weinig Engels,’ antwoordde de docente. ‘Ik heb haar gevraagd of ze morgenmiddag naar het schoolplein komt, zodat jullie kennis kunnen maken.’
‘Komt voor elkaar, mevrouw!’ Diana pakte haar boeken bij elkaar en liep het klaslokaal uit.
Ze moest aan Anna denken toen ze haar tas de volgende dag inpakte. Het Russische meisje dat bijna geen Engels kon toen ze op het eiland kwam. Hoe dankbaar ze was. Diana hoopte maar dat ze het Hongaarse meisje uiteindelijk ook kon helpen – dat ze zich in ieder geval beter zou voelen over haar Engels. De taal niet kunnen spreken op een eiland waar je omringd werd door mensen die allemaal Engels konden… Diana moest er niet aan denken. Zij had het grote geluk gehad dat haar moeder Engels gestudeerd had en soms kinderboeken in het Engels voor haar kocht. Ook al was de afspraak van vandaag officieel een kennismakingsgesprek, voor de zekerheid deed Diana alvast een paar Engelse lesboeken in haar tas, die ze meegenomen had uit Sint-Petersburg van haar eigen middelbare school. Misschien dat ze zo konden kijken welke woorden het meisje al wist. Ze zouden vast wel een boek in het Hongaars in de bibliotheek hebben.
De bibliotheek… Daar moest ze dus ook nog heen, maar dat kwam later. Eerst maar het schoolplein om haar nieuwe leerlinge te vinden.
Haar zwarte blokhakken tikten op de tegels van het plein toen ze naar buiten liep. Zoekend keek ze rond naar waar het meisje kon zijn. Mevrouw Sandrigo had haar niet gezegd hoe oud ze was of hoe ze eruit zag (heel handig), maar misschien dat ze haar toch nog kon vinden… Het was warm – en ze was duidelijk niet de enige die het plan had om naar buiten te gaan met dit weer. Groepjes leerlingen stonden bij elkaar, druk kletsend of rennend over het plein. Diana’s oog viel echter op een meisje dat alleen bij de fontein zat. Zou het…? Het zou zomaar kunnen – ze was immers makkelijk te zien zo, midden op het plein.
Uiteindelijk besloot Diana toch om haar moed bij elkaar te sprokkelen en naar het meisje toe te lopen. ‘Hey, ben jij misschien Emese?’ Glimlachend stak ze haar hand naar het meisje uit. ‘Ik ben Diana.’
Hopelijk bedroog haar intuïtie haar deze keer niet.
