It's alright to be monstrous

Mensen rende als beesten door de gangen en botste tegen andere mensen aan. Er vlogen vliegtuig van papier door de lucht, stoelen werden heen en weer geschoven en al dat harde geschater maakte Octavia een klein beetje gek. Als het iets was waar ze wel een beetje heel erg van werd dan was wel al deze drukte rondom haar. Er was geen enkel rustig plekje waar ze even rustig kon zitten met een drankje of een hapje. Zelfs de bibliotheek zag eruit alsof er een bom was ontploft. Het waren echter niet de leerlingen die druk waren, zelfs de leraren waren over al heen aan het lopen weer terug. Was het wel eens legaal dat mensen zo druk deden om haar heen? Of was het gewoon zo’n dag dat mensen aan haar hoofd hoorde te irriteren?
Met een gezicht op onweer liep ze door de druk menigte heen en liep naar buiten waar ze de frisse lucht in snoof. Het was voor haar altijd nog zo vreemd dat ze zich op een plek bevond waar het zo enorm druk was. Al die jaren in bergen te hebben gewoond en af en toe de stad in gaan had haar wat minder sociaal gemaakt. Ze kon op sommige momenten goed tegen drukte en kon zij ook wel een van die drukke mensen zijn. Maar er moest ook tijd tussen zitten dat ze kon genieten van de rust zonder enig persoon om haar heen. Maar waar je kon die plek vinden op een eiland vol met mensen? Juist. De lucht was wel een plek waar ze kon genieten van de vrijheid. Van achter een muurtje op het schoolplein die groot genoeg voor haar mensen vorm veranderde snel in haar draken vorm. Met een enkele klap van haar vleugels schoot ze de lucht in.

Net zoals de laatste was de lucht leeg met alleen haar lichaam die de lucht vulde. Dreigend vloog ze over het eiland, maar ging niet te dicht bij de boot die net was aangekomen met nieuwelingen. Ze vloog hoger door de witte wolken op naar de goeie vertrouwde wolken zee. De wolken zee was zo hoog dat eigenlijk niemand wist dat er een zee was. Maar als ze die eenmaal bereikte dan keerde alle rust terug. De oneindige wolken zee van wit licht en de geur van een warme zomerdag waarop het net had geregend. Die gehele combinatie maakte haar hoofd geheel leeg van wat er beneden allemaal aan de hand was. Sowieso deed een tochtje vliegen haar altijd goed, maar vliegen zo hoog als de witte wolken deed nog veel meer dan goed.
Hoe snel ze van het eiland af vloog naar het vaste land, zo snel was ze ook weer terug gekomen. Als ze in haar draken vorm was wist ze nooit precies tot hoe ver en hoe lang ze bleef vliegen. Soms kon het echt bijna de hele dag duren tot ze weer ging landen om een draken slaapje te doen of om terug te veranderen. Het was nu alleen best jammer dat er tegen haar gezegd was dat ze eiland niet af mocht vanwege enkele redenen met de overheid. Jammer genoeg voor de schoolhoofden kon Octavia vanaf de wolken zee niet goed zien waar ze precies vloog. Het was dan ook haar vlieg instinct dat haar liet om draaien om terug te gaan. Ze begon wat lager te vliegen waarbij ze mee vloog met golven van de zee. Hier en daar spuwde ze wat vuur de zee in die dan zo ging dampen dat het weer opgenomen werd in haar vleugels. Nja niet opgenomen, want ze vloog eigenlijk door het kleine beetje dampende water heen. Maar het voelde voor haar aan alsof het damp werd op genomen door de rood zwarte draken schubben.

De drukte buiten de gebouwen op het eiland zag er van haar perspectief rustig uit. Rustiger dan toen ze was gaan vliegen. Ze twijfelde even of ze al terug zou veranderen en weer op eiland rond zou struinen of nog een eindje zo blijven vliegen. Ze had er uiteindelijk voor gekozen om terug te veranderen en op een plek te gaan zitten waarbij ze over iedereen toezicht had en toch in rust zat. De enige plek behalve lucht was het dak. Het zelfde dak waar ze al wel eens eerder was op geland. Octavia gebruikte haar vleugels als een soort landingsparachute en zetten toen rustig haar achterpoten op het dak. Gevolgd door haar scherpe klauwen. Soepel veranderde ze terug, waarna ze haar kleding gladstreek. Niet dat er veel glad te strijken was met haar licht grijze sweater erover heen, maar het ging om het idee. Met een hoorbaar zuchtje nam ze plaats op de rand van het dak en bekeek ze wat mensen die niet door hadden gehad dat ze daar ging zitten. De mensen die wel hadden gezien waren allang weg gelopen of gingen in groepjes praten op het plein.

Octavia rustte haar ellebogen op haar knieën en haar hoofd op haar handen, terwijl ze wat doelloos naar het uitzicht keek dat ze had. Ze had niet door dat er een brunette met hoorns, staart en een stel vleugels voor haar omhoog kwam vliegen en naast haar landde. Ze was niet verrast om het uiterlijk van de meid en haar aandacht werd dan ook meer getrokken door vleugels, staart en hoorns. “Hey,” sprak de meid, waarna ze alles weer liet verdwijnen. Too bad, Octavia vond het wel chill om het te bekijken wat voor “angstaanjagends” de meid met haar uiterlijk kon doen. “Hey,” reageerde ze terug, terwijl ze haar ogen weer richtte op het uitzicht. “Jij hebt hier wel een coole chillplek,” zei de meid verder, terwijl Octavia haar bruine kijkers weer richtte op de meid en even een wenkbrauw ophaalde. Er klopte iets niet helemaal aan de toon van haar stem, waardoor ze even op haar hoede bleef. “Thanks, I think,” zei ze twijfelachtig. Ze bekeek de meid eens van top tot teen en bleef een tijdje naar haar paarse ogen staren. Het idee dat de meid vleugels, hoorns en een staart had kwam er bij haar op neer dat de meid een soort draak was maar ook weer niet helemaal wat haar ook weer aan het twijfelen bracht. “Niet iedereen komt hier naar boven zonder dat ze iets willen,” sprak Octavia, terwijl ze de meid doordringend aankeek. “Dus zeg me eens wat doe je precies hier?” begon ze verder met een ondertoon in haar stem die verraadde dat ze een krijger is. Een vechter. Een overlever. Het was misschien ook wel goed dat de meid dat wist. Dan wist ze tenminste ook wel dat ze wat kon verwachten als zij iets bij Octavia probeerde.

“Als hier iets is wat je niet hoeft te verbergen dan is dat wel het nep aardig doen,” zei ze kalm met een lichte knipoog. Als het waar was dat de meid nep aardig aan het doen was dan hoefde ze dat nu in ieder geval niet te verbergen. Octavia was immers ook niet een van de aardigste personen die hier rond liep. Ze leefde echter ook lang genoeg om te weten wanneer iemand iets fakete of niet. Soms zaten er ook wel voordelen aan om onsterfelijk te zijn. De meid had echter wel geluk dat Octavia net had gevlogen. Ze was dan net iets minder prikkelbaar, maar dat maakte haar nog niet gevaarlijker.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Al die drukte om haar heen deed een beetje vliegen wel goed. Ze zou bijna medelijden krijgen met alle mensen die niet de mogelijkheid hadden om ergens vandaan te vliegen om hun hoofden leeg te maken. Voor al de nadruk dat ze “bijna” medelijden zou hebben, maar toch ook weer niet. Ze was geen persoon die dacht om andermans gevoelens, behalve die van Shadow. Er was gewoon iets aan hem, waardoor ze wel medelijden met hem moest hebben. Maar de rest van de mensen mochten echt op rotten van haar. En dat was juist voor de mensen die om haar vliegtuigjes van papier aan het gooien waren en aan het rennen waren. Vreselijk was het al die drukte. Was er nou geen moment van rust op de wereld en moest daarvoor echt per se veranderen naar haar draken vorm? Niet dat ze het erg vond tho, want het gevoel van vliegen en vrijheid deden haar altijd goed. De vrijheid die ze had als ze als reusachtig beest aan het vliegen was en niemand haar kon stoppen. Niemand zou zeggen “Hé jij kom nú naar beneden” of “je mag helemaal niet op deze plekken vliegen”, al die mensen die iets hadden tegen haar op de plekken waar zij vloog zou gelijk maken tot aan de grond met haar vuur, haar scherpe tanden of chemische mist. Er waren voor haar zoveel manieren om iemands leven te beëindigen.
Op zulke momenten dat ze iemands leven nam was het voor haar een moment dat ze wist dat ze geen hart had. Het konden onschuldige mensen zijn die ze vermoordde of schuldige mensen. Hoe dan ook voelde ze niks. En kon het haar ook vrij weinig schelen. Dat was immers wel vóór dat ze Shadow leerde kennen voor wie ze een zwak had. Maar dat liet ze even buiten het beeld dat ze mensen zomaar kon vermoorden.

De drukte die in haar hoofd aanwezig was geweest was weg gegaan op het moment dat ze zee van wolken weer tegen was gekomen. En een goed groot rondje was gaan vliegen. Dat haar rondje zou uitkomen op het dak van het schoolgebouw had ze niet zo zeer gepland. Maar plannen van dingen waren ook niet haar sterkste kant. Octavia was eenmaal een persoon die dingen ging doen op het moment dat ze ook voelde dat ze die dingen moest doen. Net zo iets als het om huiswerk ging, als ze er zin in had deed ze het en anders niet; of een rondje lopen over het eiland was ook zo iets. Er waren zoveel voorbeelden die ze kon noemen, maar wilde daar niet bepaald over na denken.

Vanaf het dak keek kijkend naar de mensen beneden haar. Het boeide haar niet dat mensen er raar van opkeken dat zij op het dak zat. Als ze het niet goed vonden dat ze daar zat dan konden ze net zo goed ergens anders gaan lopen. Dat dacht ze ook voor enkele seconden bij de brunette die omhoog kwam vliegen naar haar toe. Als zij commentaar ging geven op het feit dat Octavia op het dak zat dan kon ze beter ergens anders gaan vliegen. Ondanks dat Octavia terug reageerde met een “hey” betekende voor haar nog niet dat ze een gesprek aan wilde gaan met de meid. Sterker nog ze had wel betere dingen te doen. Ze vond het daarom ook wel vrij raar dat de meid door ging met praten, maar door het rondje vliegen was haar korte lontje wel iets langer geworden. Toch maakte dat haar nog niet minder gevaarlijk. Het voor haar al wel heel wat dat zij verder door ging met praten dat ze de meid wel als een persoon zag die niet zomaar zonder reden het dak op vloog. Ze wilde wel eens uitzoeken wie de meid was en wat ze bij haar te zoeken had. “Slim opgemerkt, ik ben hier inderdaad omdat ik iets wil,” zei ze, terwijl de brunette naast haar kwam zitten. Niet dat het verboden was, maar Octavia wilde nu niet dat de meid ging denken dat ze beste vriendinnen waren. Daar deed ze namelijk niet aan. Rustig bleef ze luisteren naar welke reden ze precies had en die goed genoeg was om hier bij haar te komen. “Het klinkt een beetje raar maar ik ben nog niet zo bekend met mijn nieuwe telefoon en de dingen erop” verklaarde de brunette. Vrijwel direct keek Octavia de meid aan met een opgetrokken wenkbrauw en met een gezicht van “dit was je reden?!”. Teleurgesteld schudde ze kort haar hoofd. “Nou meid zal ik je iets vertellen, verzin voortaan maar een betere reden voordat je hier naar toe komt om eigenlijk te zeggen dat ik niet op het dak mag zitten,” was haar reactie. “Ik geloof er namelijk niks van dat dat je reden was en dat je dat ook echt meent,” vervolgde ze ongeloofwaardig. Als er iets was wat de brunette beter niet bij haar kon doen dan was het wel met een domme reden aan komen en dan later zeggen dat ze niet op het dak mag gaan zitten. Ze zou toch wel blijven zitten wat voor gevolgen er ook zouden komen. Ze was namelijk niet van plan om zelfmoord te plegen of zo. Dat kon immers niet als je keek naar haar leeftijd.

Het was Octavia ook opgevallen dat de brunette een ondertoon in haar stem had zitten die duidelijk maakte dat ze het aardig zijn fakete. Het was gewoon echt helemaal nep en waarschijnlijk zou er wel meer nep zijn aan de brunette, maar daar wilde ze liever niet over nadenken. De brunette zuchtte als ze het fijn vond dat dat haar was opgevallen, waardoor ze haar een beetje vragend aan keek. “Oh fijn. Dan weet je in ieder geval dat ik het probeerde,” merkte de brunette op en haar schouders ophaalde. Ze lachte even op de manier wanneer er een sarcastische opmerking was gemaakt. “Please, waarom zou het überhaupt proberen aardig te zijn als dat niet is hoe je bent?” vroeg ze verbaasd naar meid. Niet wetend of ze nou nieuwsgierig was of dat ze zich later kapot zou ergeren aan haar. Maar als de meid al vond dat zijzelf niet aardig was dan wilde Octavia wel eens weten wie ze dan wel was. Aan haar uiterlijk was niet echt goed te zien wie ze nou was en wat haar belangrijkste persoonlijkheden waren. Niet dat ze dat ook echt tot in de diepe details wilde weten, maar wie weet misschien was het nog wel handig. En misschien kon Octavia haar nog wat leren met “niet aardig” zijn titel.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Na zoveel jaar over de wereld heen lopen is het voor haar wel wat moeilijker om medelijden te krijgen met mensen die in drukte leefde. Kom op zeg, het was immers hun eigen keuze geweest om door de drukte heen te lopen of op te zoeken. Ze konden er ook voor kiezen om op zoek te gaan naar rust en stilte. Een boerderij misschien? Daar was het altijd wel rustig en kwamen nooit veel mensen. Dat was iets wat zij ook had gedaan. De bergen waren niet het enige waar ze zich schuil had gehouden, maar een afgelegen boerderij met een enorm weiland begrensd met bomen in the middle of knowhere. Ja, dat was een plek geweest waar ze tot rust was gekomen. Ze was helemaal alleen geweest en als ze wilde veranderen in haar enorme draken vorm kon ze dat doen zonder dat mensen haar zagen. Het was echt geweldig geweest. Voor al als ze landde dan sloopte ze niets en ze kon zelfs in haar draken vorm slapen op het grote weiland. Dat was wel echt een droom dat ze best wel graag weer wilde doen, maar dat kon niet op eiland. Voor al niet als er zoveel mensen zijn die haar zouden zien en vragen zouden stellen. Als ze een draken slaapje wilde nemen dan moesten ze gewoon haar gang laten gaan. Meer vroeg ze niet en moeilijker was ze ook niet. Het was alleen zo jammer dat sommige mensen het gewoon niet begrepen of nooit een draak hadden gezien. Want ja, als je nu keek naar de meid met de paarse draken vleugels die naar boven was gekomen was het voor haar een stuk makkelijker geweest. Zij had alleen vleugels, hoorns en een staart. Octavia daarin tegen was enorm. Grote vleugels, groot lichaam met scherpe tanden. Haar vleugels klonken als een orkaan als ze aan kwam vliegen. Haar klauwen waren als speren en haar tanden waren zo scherp als zwaarden. Ze was zonder vuur al dodelijk voor een sterfelijk individu. Ze had het namelijk nog niet eens over haar vuur gehad dat zo heet was als de zon.

De meid kon dan beter ook maar even oppassen met welke reden ze had om naar haar toe te komen met een lamme reden. Kom op zeg de enige persoon die niet wist hoe een mobiel werkt was haar zus. En de rest van de mensen wist dat allemaal. Haar zus was gewoon een uitzondering geweest nadat ze een paar honderd jaar had opgesloten te zitten. De meid zag er niet als iemand die achter slot en grendel had gezeten. Iets wat Octavia gemakkelijk spotte aan de manier hoe de meid praatte en ze zich had gekleed. Als de meid wilde dat ze van het dak af wilde dan moest het gewoon eerlijk zeggen. Niet dat het veel effect zou hebben, maar ze zou dan wel een stuk verder komen dan de opmerkingen die Octavia naar haar toe gooide. Een verwarde irriteerde frons was het eerst dat ze terug kreeg, maar dat was niet iets wat er voor zorgde dat ze zich anders ging gedragen. Ze was wie ze is en er kon niet ineens één iemand in haar leven komen en haar karakter veranderen. Please, zo zwak was ze niet.
“Oh jaa tuurlijk, dat is precies de reden dat ik hier heen ben gekomen” reageerde ze gemeen sarcastisch terug, waardoor Octavia even haar ogen samen kneep en haar wat pissig aan keek. Waarom ging de meid niet gewoon weg?! Maar nee, tuurlijk niet de meid praatte verder. Lekker dan. “Zie ik eruit als een zielige wijsneus die je komt zeggen dat je hier niet mag zitten?” vroeg ze, waarna ze haar hoofd van haar weg draaide. Octavia rolde haar ogen en keek ook even naar het uitzicht voordat ze op de meid reageerde. Ze was nog lang niet klaar. “Je ziet er dan misschien niet zo uit, maar schijn bedriegt weet je?” reageerde ze. Ja, ze wist goed genoeg dat schijn kon bedriegen bij verschillende personen. “Maar wat maakt het uit of je een wijsneus bent of niet. Het ging om je reden die je had,” zei ze vervolgens, terwijl ze de meid weer aan keek en haar aan bleef kijk tot het moment dat ze uitgepraat was. “Iedereen weet hoe een mobiel werkt met uitzondering van een persoon die opgesloten heeft gezeten. Dus geef me maar een andere betere reden, waarom je hier naar boven kwam,” zei ze bijna aanmoedigend om toch een betere reden te verzinnen. Het zou anders een harde val worden van het meisje als ze geen betere reden wist en of haar vleugels niet op tijd uit kon klappen.

Octavia had het dan ook zeer vervelend gevonden dat de meid fakete aardig te zijn om hulp te krijgen. Waarom zou ze überhaupt proberen aardig te zijn als ze dat niet was? Zij was ook gewoon zichzelf. “Uhm misschien omdat je zonder aardig doen niet de hulp krijgt die je wil hebben?” antwoordde ze en ze wiebelde nog altijd met haar telefoon in haar handen. Ze zuchtte even diep, omdat ze de reden niet goed genoeg vond en het gewoon niet waar was. De meid had immers haar “aardigheid” ook gefaket dus waarom zou ze haar reden niet faken. Iets wat ze dus wél deed. Zij fakete het ook niet en was gewoon zichzelf. Ook wel omdat ze altijd alles zelf kon oplossen. De meid kon namelijk ook gewoon de handleiding lezen van een mobiel die ze er bij had gekregen, toen ze hem kocht. Weinig mensen wisten dat er een handleiding bij zat, omdat het kleine boekjes waren. Maar ze waren handig voor de mensen die het niet wisten. “Je kunt ook verder kijken dan je neus lang is en de handleiding lezen die er bij zat,” sprak ze kalm, terwijl ze de uitleg gaf die de meid zo graag wilde. Niet dat ze er erg veel aan had, omdat de meid dan alsnog terug moest naar haar kamer of in de prullenbak moest graaien. Nja, het was Octavia’s probleem niet en hoopte niet dat de meid verder gaat vragen over de handleiding hoe die er uit zag. Want een beetje kijken kon ze toch zeker wel? “Je kunt ook mensen dwingen je te helpen door niet aardig te zijn,” adviseerde ze verder. “Het kan mij vrij weinig schelen wat mensen over mij denken. Ik kan dan gewoon mezelf zijn,“ sprak ze. Niet wetend of de meid dit advies kon gebruiken of niet. Maar het was gewoon iets dat ze de meid duidelijk probeerde te maken. Ze was immers veel ouder dan de meeste mensen die hier rondlopen. Dus dat soms wat advies weg gaf dan was dat maar zo. Ze kreeg er geen slapeloze nachten van of iets.

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Het vliegen dat ze eerder had gedaan had haar tot rust gebracht, maar om te zien hoe onder haar nog altijd mensen druk aan het rennen waren maakte het er nog niet beter op. Waarom kon ze niet gewoon verder van dit eiland afvliegen? Ze zou vanzelf wel uitkomen aan de voet van een vulkaan of iets om daar even een tukje te doen. Echter kon ze niet echt oordelen op de schoolhoofden tho. Die deden hun werk en zolang het haar veilig hield hoefde ze zich ook niet druk te maken. Ze had een belofte gemaakt en daar zou ze zich aan houden. Toch hield het haar niet van om op een dak te zitten en te zien hoe druk sommige mensen bezig waren. Het had wel iets van leed vermaak. Zij kon genieten van de rust die ze had gevonden, terwijl onder haar mensen erg druk waren met dingen. Het kon haar niks schelen wat hun problemen waren. Van af haar hoogte leken ze op lelijke smurfen die ze zou kon verpletten.

De rust die ze kreeg om naar het leed vermaak te kijken werd al snel verstoord door een half draak chick of iets die een vraag had hoe haar telefoon werkte. Ze mocht dat serieus een kat wijs maken, maar Octavia was niet goed gelovig in dat soort dingen. En dan had ze het nog niet eens gehad over het feit dat de meid fakete aardig te zijn. Iemand die al net zo lang rond liep als zij deed kon dat soort mensen er snel genoeg uit pikken.
Het was dan ook wel een wonder dat ze voor de meid een opmerking had moeten gebruiken die haar liet denken aan haar zus, Valkyrie. Zij had op gesloten gezeten dat was tenminste wat ze had gehoord. Daarbij was het dan vrij logisch dat zij niet wist hoe een telefoon werkte. Arm kind, maar zelfs daarbij zou Octavia niet helpen. Dus waarom zou ze een verschil maken voor een of andere meid die zich zelf voor deed alsof ze iemand anders was dan zich zelf? “ha right, misschien had ik dan maar meteen moeten zeggen dat dat precies het geval is. Ik was afgesloten van de rest van de wereld dus ja. Dit ding heb ik voor het eerst in handen vandaag,” zei de meid om tegen haar in te gaan. Ze deed haar hoofd schuin en keek de meid licht verrast aan, maar er was nog geen schijntje emotie te zien dat ze zou gaan helpen. “Hoe krijg je het dan überhaupt voor elkaar om aardig te zijn, terwijl je was opgesloten? Ik zou zo pissed zijn,” zei Octavia. Half om de meid verder te helpen met het “wees-jezelf”.

Octavia had een opmerking gemaakt over haar zus. En de meid had er antwoord op gegeven, maar had ze ook gezegd dat ze dan zou vertellen hoe de telefoon werkte? Nee dat had ze niet gedaan. Toch had ze nog wel een hart en had ze het advies gegeven om in de handleiding te kijken. Niet dat daar veel in stond. Vaak stond er alleen maar in wat je wel en niet mocht doen en waar de aan/uit knop zat. Niet echt iets waar je veel aan had. De meid had haar hoofd geschud en laat maar gezegd. Octavia rolde met haar ogen en pakte de telefoon uit de handen van de meid. “Djeezz, stel je niet aan of zo,” sprak ze, terwijl de telefoon aan drukte, zodat het scherm licht begon te geven. “Dit is de aan/uit knop..” Ze wees naar het knopje waar ze net op had gedrukt, waarna ze naar de volgende knop ging. “Dit de volume knop. En deze ronde knop in het midden is de home knop.” Ze keek de meid aan en stiekem hoopte ze dat ze hier echt geen spijt van kreeg. “Snap je dit tot nu toe?” Vroeg ze, terwijl Octavia terug dacht aan het feit dat zij waarschijnlijk veel ouder was en nu een kind zat uit te leggen hoe de eerste telefoon werkte. Het voelde raar en vreemd tegelijk, maar goed.

Ondanks de beginnende uitleg die ze al had gegeven kon ze er niks aan doen om de meid nog verder advies te geven om mensen te dwingen te helpen. Hoe had zij anders elke keer van haar “jagers” kunnen vluchten? Ze dwong mensen letterlijk om haar even voor een tijdje in huis te nemen, zodat zij even bij kon komen. Octavia mocht dan wel een ras echte Viking zijn, maar ze had ook wel levens gespaard in plaats van ze te nemen. Bij het antwoord van de meid kon zij het niet echt accepteren of iets dat ze dat net over zichzelf duidelijk had gemaakt, maar ja wie was Octavia om zich daar druk over te maken? De vraag die ze kreeg toe gegooit was wel een standaard vraag die ze had kunnen verwachten, maar ze was nu niet in om daar tegen in te gaan dat ze moest stoppen met vragen stellen dus knikte ze als eerst bij antwoord. De tweede vraag was wat specifieker, iets wat haar aandacht wel vroeg. Ze gaf niet direct antwoord, maar ten slotte zei ze:“Ik ken nog één andere drakenshapeshifter Rhaenyra of iets… Niet wetend of ze de naam wel goed uit sprak, maar dat had de meid niet gevraagd. Ik ben zelf ook een draak, dus dat maakt twee.” Ze dacht even na of ze een andere half draak had gezien, maar zo ver zij wist niet. “En nee ik ken geen half draken?” Ze twijfelde of ze het wel zo kon noemen wat de meid was, maar goed. Als zij zich zo wilde noemen dan oké? “Ik ben Octavia,” stelde zich zelf voor. Wie weet kon het gesprek nog anders uit pakken als het was begonnen.  

words: ### • notes: here.  • outfit: here

Octavia kon er niet bepaald om lachen dat de meid niet wist hoe een mobiel werkte. Een normaal persoon zou de meid ook even hebben uitgelachen en daarna hebben geholpen, maar zij hield voet bij stuk. Ze zal de meid niet helpen. Bij een mobiel hoorde een handleiding en als je handleiding niet kon je het op zoeken op het internet. Ze was hier voor haar rust gekomen. Niet om een levensverhaal te horen dat de meid was opgesloten en daarna haar “begrip” te tonen om haar toch te helpen. Nee, zo was ze niet. Octavia kon er ook niks aan dat ze zo lang leefde dat ze amper iets menselijks in haar zat. Zij had ook genoeg meegemaakt en daar hoefde verder niemand iets van te weten. Het waren iemand anders zijn/haar zaken niet. En daarom hoefde ze van de meid verder ook niet te weten waarom ze was opgesloten. Het enige wat ze zich af vroeg was hoe de meid het voor elkaar kreeg om aardig te zijn. Ze was licht verbaasd dat ze daarop zo snel een antwoord kreeg en ze keek de meid even aan. “Omdat ik niet tegen mijn zin in..” Blijkbaar was het antwoord te snel gegaan en zonder antwoord te geven, doordat ze haar zin niet verder af maakte. Dat was één punt voor Octavia. “Ik was gewoon verplicht en het is niet anders” zei ze als conclusie. De brunette trok een wenkbrauw op. Ze snapte er werkelijk niks van. Ondanks dat het niet haar zaken waren was ze toch wel nieuwsgierig geworden. “Je was verplicht om opgesloten te zitten?” vroeg ze vragend. Kort schudde ze lachend haar hoofd. “Dat slaat echt helemaal nergens op.” Dat was haar enige antwoord was ze nog gaf. Ze hoefde verder niks te weten van het “o zo verschrikkelijke” leven dat de meid had gehad. Maar wat de meid verder ook had mee gemaakt het sloeg niet bepaald ergens op.

Om niet weer verder te gaan, ging Octavia weer over naar de mobiel. Wat ook helemaal nergens op sloeg. Als de mobiel was gegeven dan moest ze voor deze mobiel ook wel een andere mobiel hebben gehad die helemaal kapot was gegaan. Het was allemaal zo logisch en het antwoord was sneller te vinden dan iemand vragen. Zo moeilijk was het allemaal niet in haar ogen, maar ja dat was van uit haar ogen. Pas toen het meisje op gaf om verder hulp te vragen werd Octavia ook een beetje pissed. De meid moest zich echt niet zo aanstellen. Er waren heus wel meer mensen die voet bij stuk hielden, dus daar moest ze maar even aan wennen en niet gelijk zo gaan huilen als een klein kind die geen snoepje kreeg. De brunette had de mobiel uit haar handen gerist en als eerste stap de aan/uit knop uitgelegd. Dat was gewoon het standaard iets bij elke mobiel. Toen Octavia weer naar de meid keek die een nep verrast gezicht trok. “No shit?!” zei ze sarcastisch en lachte even. Octavia kneep haar ogen geeïrriteerd samen. Als ze elke keer zo’n antwoord gaf dan kon ze de meid echt een klap krijgen tegen haar kaak zodat ze van het dak af viel. God mocht weten wat er dan met de meid zou gebeuren. “Stop zulke antwoorden geven anders leg ik je niks meer uit, jonkie,” waarschuwde ze de meid. Na een korte waarschuwing ging ze verder met de uitleg en vroeg uit eindelijk of ze het verder nog snapte. Toen de meid knikte ging ze verder met uitleg met alle apps die er op stonden. “Dit is whatsapp, hiermee kun je met mensen berichten sturen en bellen.” legde ze uit, terwijl ze klikte op de groene ronde knop met een telefoontje erin. Ze zag dat de meid maar een aantal conctacten had, waardoor ze terug ging en haar nummer in de contacten toe voegde. “Nu heb je mijn nummer ook. Nu je mijn nummer hebt kun je mij ook face timen,” legde ze verder uit en drukte ze op de face time knop. Ze gaf de telefoon weer terug aan de meid. “Zoek eens in je contacten naar mijn nummer en bel mij met face time,” sprak ze. Ze haalde haar eigen mobiel er bij, zodat ze de meid kon opnemen. “Face time is bellen, maar dan dat je elkaar kunt zien. Beetje het zelfde als skype. Snap je het nog een beetje?” vroeg ze. Dit was wel de standaard iets wat ze kon uitleggen. Hopelijk was het een beetje duidelijker, want veel zin had ze er niet meer in om uit te leggen.

Het was best vreemd dat de meid specifiek vroeg naar draken shapeshifters en/of half draak. Toch was er een deel in haar dat het ook wel snapte. Ze kon er niks aan doen, maar Octavia was ook wel blij dat ze Rhaenyra had zien vliegen in de draken vorm. Ook al was dat tussen hun ook niet perfect gelopen, maar he niemand was perfect. Na Rhaenyra was zij ook een draak, iets wat ze er wel bij moest vermelden. Ze kon er niks aan doen, maar ze vond zichzelf wel perfect. Alleen als ze in haar draken vorm was tho, want in haar menselijke vorm voelde ze zich klein. Sommige mensen hadden dan altijd zo’n mening dat kleine mensen niet sterk zijn, omdat ze ten eerste nergens bij konden komen. Daar had ze altijd zo’n hekel aan, dus dan kwam haar Viking kantje omhoog. Zo kon ze elk persoon die twijfelde aan haar kracht laten zien dat ze het o zo fout hadden, maar nu ging het over draken shapeshifters. “Oh chill, dat wil ik wel eens een keer zien” zei de meid. Octavia wachtte even en knikte toen langzaam. “Dat kan zo wel,” zei ze, waarna ze daarna antwoord gaf op de half draak shapeshifters. Zo ver ze wist de meid de enige half draak die ze kende. “Nou je kent mij?” zei de meid en haalde haar schouders op. Weer knikte ze langzaam. “Ik zal mijn ogen wel open houden voor andere shape shifters,” zei ze, terwijl ze de meid aankeek een knip oog gaf. Ze kon niet zeggen dat ze wist hoe het voelde om alleen te zijn met als enige een half draak te zijn, maar toch. Ze kon voor de verandering wel iets aardigs doen. Octavia stelde zichzelf voor om wat voor reden ze dat deed wist ze niet, maar ze vond het wel allemaal goed zo. De meid stelde zichzelf voor als Zahra, waarna ze dat gelijk in haar telefoon zette zodat er een naam bij het nieuwe nummer stond. “Dus waarom ben je naar het eiland gekomen? Er moet vast wel een reden achter zitten, behalve dat je een mutant bent,” vroeg ze de meid onderzoekend aan.

words: ### • notes: here.  • outfit: here