Onderwerp: This is what you came for za apr 30, 2016 8:00 pm
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
Met voorzichtige pasjes was ze het strand op gelopen. Het was niet zo dat ze nog nooit zand had gezien, maar het voelde gewoon zo anders onder haar blote voeten dan onder de poten van haar tijgervorm. Met een kleine glimlach op haar lippen liep ze dan ook verder het strand op, in de richting van de waterlijn waar kleine golfjes zacht het strand op rolden. Een zachte bries streek door haar roodbruine haren, die hierdoor lichtjes heen en weer bewogen bij elke pas zie ze zette. Elke keer als ze weer buiten het schoolgebouw kwam voelde ze een soort van voldoening, blij dat ze toch niet helemaal opgesloten zat in die school en dat ze over het hele eiland mochten lopen. De frisse geur van de zee liet haar dan ook even alle problemen vergeten. En met problemen was dat in haar geval het feit dat ze enorm achterliep qua scholing vergeleken met de andere mutanten. Met heel veel dingen liep ze achter, ze kende dingen niet die voor de meeste studenten de normaalste zaak van de wereld waren.
Langzaam liet ze haar tas in het zand vallen. Een kleine meter bij de golflijn verwijderd liet ze zich in het zand zakken en keek wat voor zich uit naar de zee. Clarissa hield van water, ook al was er een deel in haar wakker geschud een paar weken geleden die daar juist fel op tegen was. Maar de tijger hield ook van water, ze stonden ook wel bekend als goede zwemmers. Eigenlijk had ze twee totale tegenpolen in hetzelfde lichaam nu, niet echt heel handig als je het haar vroeg. Er waren echter zoveel dingen die ze nog niet aan zichzelf snapte, maar daarom was ze hier. Om er eventjes niet meer aan te hoeven denken. Zacht bewoog ze wat met haar voeten door het zand heen, groef haar tenen zo nu en dan een beetje in en voelde hoe het water soms over haar voeten heen spoelde. Het was rustig op het strand, geen enkele ziel te zien. Misschien wel logisch, want zo heel warm was het nou ook nog niet en het was al tegen achten aan in de avond, de zon zou over een klein halfuurtje ondergaan. Clarissa had nog nooit bewust een zonsondergang meegemaakt. Als tijger had ze nooit op dit soort dingen gelet, maar nu leken dingen meer betekenis te krijgen. Meer diepgang. Toen ze opnieuw weer wat met het zand speelde stootte haar teen opeens tegen wat hards aan. Een verbaasde frons verscheen op haar gezicht terwijl ze zich voorover boog en wat met haar vingers in het zand wroette, totdat deze het harde voorwerp uiteindelijk ook vonden. Langzaam trok ze deze uit het zand. Ze had zojuist een schelp gevonden, een redelijk grote ook, maar Clarissa had geen flauw idee wat ze nu in haar handen hield. Was het.. gevaarlijk? Speciaal misschien? Wat was het precies en wat kon je ermee?
Onderwerp: Re: This is what you came for zo mei 01, 2016 8:02 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Er waren ergere dingen in het leven dan vroeg wakker worden met de zon die half door de gordijnen je bed op scheen. Jensen kreunde vaag en draaide zich om, greep naar zijn gsm en staarde naar het uur, het was amper zes uur. Niet dat hij vroege uren niet gewend was, vroeger was het vaak bij vijven op staan om te beginnen aan de ochtendklussen op de boerderij. Maar hij kon tijd stilzetten dus op de heftige momenten kon hij alsnog even pauze nemen. Letterlijk, gewoon de pauzeknop indrukken. Maar nu, na al de maanden dat hij een beetje van de wereld had gezien was hij misschien wel een beetje luier geworden. Wat niet wilde zeggen dat hij die vroege uurtjes niet zou benutten om een beetje te gaan sporten. Hij sleurde zichzelf uit bed, zijn haar stond alle kanten op. Zijn blik gleed even naar zijn kamergenoten waar nog geen leven in zat dus maakte hij zichzelf in stilte en ongezien klaar en liep dan naar buiten.
Het begon warmer te worden dus Jensen had niet meer aan dan een dunne trui over zijn T-shirt, hij plugde zijn iPod aan en begon te joggen. De stilte die er nog was over het schoolterrein was zo akelige rustgevend. Je hoorde niets, niets buiten de vogels die floten, de honden in het kennels die af en toe blaften. Het stukje door het bos was kalm, de bladeren ritselden onder zijn schoenen door, knisperden in zijn oren. Dat was exact hoe Jensen zijn morgen graag besteedde als hij dan toch zo vroeg wakker was. In de rust en stilte, aan een tempo dat een stukje hoger lag maar nog niet eens dicht bij de speedforce kwam. Het zou sowieso effect hebben om zijn humeur voor de rest van de dag, niet dat hij het daar lastig mee had, Jensen was altijd goed gezind. Maar het was vredig, iets vredig in deze soms onvredige wereld.
Aangezien hij de hele voormiddag geen lessen had besloot hij het eerste schappelijke uur van de dag te besteden aan studeren. Hij had wel wat om in te halen maar het duurde ook niet meer dan een uur, hij las het ene studieboek na het anderen in een razend tempo en het bleef allemaal keurig zitten in zijn hoofd. Dus hij besloot er na een uur mee op te houden en ging naar buiten. Het was het eerste beetje goede weer voor hem, het eerst beetje schappelijke warmte voor hem om niet koud bij te krijgen. Dus hij moest hier goed gebruik van maken want met alle mutanten hier kon het morgen, of straks zo gedaan zijn. Jensen had geen idee waar zijn voeten hem naar heen brachten, hij zat met zijn gedachten overal een beetje. Uiteindelijk kwam hij aan bij het strand, verlaten … op één meisje na. Hij nam de trappen van de duinen af naar beneden, het zand was mul onder zijn schoenen. ‘Is het uitzicht goed?’ Vroeg hij vriendelijk. Hij naderde haar rustig en keek naar de schelp in haar handen, owh, dus ze keek niet naar dat uitzicht, Jensen wel. Hij bleef naar de horizon kijken en vroeg zichzelf iedere keer weer af of er daar iemand zou terug kijken naar hen, zich zou afvragen over daar aan hun horizon iets was waar ze niet van wisten. En ze zouden eens moeten weten … Hier lag een eiland, vol mutanten, ze zouden misschien wel bang worden voor de realiteit als ze te weten zouden komen wat daar lag. Hij bleef op een viertal meter naast het meisje staan, gaf haar een korte vriendelijke blik en keek dan terug voor zich uit, hij kon het nooit laten het zich af te vragen …
Onderwerp: Re: This is what you came for zo mei 01, 2016 11:06 am
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
Haar aandacht was zo op de schelp gevestigd dat ze voor een kort moment alles om zich heen even vergat. Het water wat om de paar tellen het strand op kwam rollen en tegen haar blote voeten aan kietelde, de vogels een eindje verderop het strand die zochten naar aangespoelde spullen, zelfs dat er een ander persoon het strand op was gekomen had ze niet gemerkt. Met haar duim en wijsvinger hield ze de schelp vast, draaide het wat rond tussen haar vingers en veegde er met haar andere hand wat zandkorrels vanaf. Als de jongen niets had gezegd en door was gelopen, had Clarissa zijn aanwezigheid waarschijnlijk nooit opgemerkt. ‘Is het uitzicht goed?’ Het waren die simpele woorden waarmee hij zijn aanwezigheid bekend maakte. Omdat ze hem niet had horen aankomen keek ze vluchtig op en liet ze haar blik kort over de onbekende heengaan. Haar iet wat terughoudende kant kwam opspelen en scande hem in een fractie van een seconde. Het was weer dat beestachtige instinct, kijken of hij een directe bedreiging vormde. Een paar meter bij haar vandaan bleef hij staan, kijkend naar de zee. “Eh.. ja, zeker weten,” wist ze zichzelf al redelijk snel te herpakken terwijl ze haar aandacht weer op de horizon vestigde. De schelp legde ze aan de andere kant naast zich neer. Hij zag er niet uit als een bedreiging, wat er al snel voor zorgde dat ze zich wat meer ontspande, zeker nadat hij haar een vriendelijke blik had geschonken. “Wat is er eigenlijk achter de horizon?” vroeg ze toen plotseling. Het was een random ingeving geweest, een willekeurige vraag die in haar onschuldige hoofd op was komen zetten. Al zou je haar doodslaan, ze had geen idee. Veel herinnerde ze zich niet meer van de tocht naar dit eiland toe, ze was nog best zwak geweest en bezig geweest met alle nieuwe dingen in haar omgeving. Ondertussen richtte ze haar blik weer op de zwartharige jongen, ze had hem nog niet eerder gezien, wat logisch was omdat ze nog maar kort op het eiland was. “Ik ben Clarissa,” stelde ze zichzelf toen voor. Want dat was wat mensen deden als ze elkaar niet kenden, dan stelden ze zichzelf voor aan de ander. In een korte periode had ze toch al aardig wat dingen geleerd, maar er waren ook een hele hoop dingen die voor haar onbekend waren. Neem de schelp maar als voorbeeld, of de horizon waar ze nu beide naar keken.
Onderwerp: Re: This is what you came for zo mei 01, 2016 11:43 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Haar roodachtige haar was het enige beetje kleur in dit hele plaatje. De zee, de blauwe hemel, het witbruine zand schetsten een grauw neutraal beeld waarin haar felle haarkleur meteen naar voor kwam. Dat was ook de reden geweest waarom ze Jensen meteen was opgevallen, grotendeels ook omdat er niemand anders op het strand was te zien momenteel. Hij had niet eens een idee waarom hij hier zelf was gekomen. In Australië hadden ze geen zee, toch niet zonder eerst uren te moeten rijden en dat had niemand van hen er voorover. Dus misschien was het daarom, omdat dit strand, dit plaatje zo compleet nieuw was. Jensen had al veel gereisd, zichzelf geteleporteert van plaats tot plaats, hij had wel al veel gezien, maar een strand als dit, klaar helder water en dat eindeloze zicht, nee, dat nog niet. Er was ook helemaal niets van wind waardoor de eerste lentewarmte van de zon zijn rug verwarmde. Er was een reden geweest waarom hij al de hele dag buiten was te vinden. Hij genoot ervan want hij had er altijd zo naar uit gekeken. Hij kende geen winter, niet zoals het hier was geweest en dan zeiden ze nog dat het een soort van na-winter was geweest. Hoe moest het dan echt zijn? Het was iets waar hij helaas wel ooit eens zou achter komen, hij bleef de winter altijd voor maar als hij hier zou moeten blijven kon hij er niet aan onderuit. Hopelijk had hij tegen volgend jaar een lichaam die zich aan de temperatuurschommelingen kon aanpassen.
De zon stond knal voor hun neus, klaar om een duikje te nemen achter de horizon en het hele eiland achter te laten in de nachtelijke sfeer. Zijn ogen gleden even naar het meisje dat in het zand zat, naar de schelp die ze tussen haar vingers door draaide alvorens zijn blik naar het schouwspel voor hem gleed. Er was niets mooiers dan een ondergaande zon, zeker met een uitzicht als dit. Ze beantwoordde zijn vraag, misschien ietwat verstrooid. Hij had een beetje subtieler moeten zijn, zijn aankomst op één of andere manier laten blijken anders dan haar meteen een vraag stellen. Hij voelde haar onderzoekende blik maar bleef zelf gewoon rustig voor zich uit kijken. ‘En het beste moet nog komen,’ hij zweeg en keek kort even opzij naar haar. ‘Althans dat is wat ik hoor, zonsondergangen op het strand worden hoog gerate tegenwoordig.’ Hij glimlachte om zijn eigen woorden.
Bij haar vraag gleed zijn blik opzij naar haar alvorens hij terug naar de horizon keek. ‘Geen idee.’ Gaf hij zachtjes toe. ‘Waarschijnlijk nog meer water, nog meer zee. Misschien een eiland, uiteindelijk zal er wel ergens vasteland zijn.’ Hij haalde zijn schouders op, stak zijn handen weg in zijn jeans en keek weer haar kant uit bij haar voorstelling. ‘Jensen, aangenaam. Is het goed als ik ga zitten?’ Vroeg hij beleefd wijzend naar het zand onder hem. Misschien wilde ze helemaal geen gezelschap, dan zou hij dat respecteren en ergens anders een plekje gaan zoeken. ‘Ben je nieuw?’ Een roodbruinharige als haar zou je gemakkelijk vanuit een groep kunnen plukken en tot zover was ze hem nog niet opgevallen. Maar hij was ook vaak binnen te vinden vanwege de koudere temperaturen, en als zij dan net buiten was dan was het logisch dat hij haar nog niet had gezien …
Onderwerp: Re: This is what you came for zo mei 01, 2016 1:21 pm
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
De zee was een plaats die ze zelfs in de jaren dat ze gevangen zat in de tijger nog nooit echt zo kunnen bekijken. Natuurlijk was ze wel eens in de buurt geweest van het zoute water, maar haar neus had haar dan altijd weer de andere kant op gestuurd. Ruim twaalf jaar van alleen maar proberen te overleven, ze had geen tijd gehad voor dingen die ze nu deed, op haar gemakje naar de zon kijken die op het punt stond om onder te gaan. Clarissa snapte nog steeds niet hoe het nou allemaal in elkaar stak, de zon die opeens onder water leek te verdwijnen. Maar ze wist zeker dat ze dat wel snel genoeg zou leren, als iemand het haar ooit fatsoenlijk uitlegde dan toch wel tenminste. ‘En het beste moet nog komen,’ zei de ander nadat ze had gezegd dat het uitzicht inderdaad wel mooi was. En dat was het ook, want de lucht begon wat zachtere kleuren te krijgen dan enkel het helderblauwe. ‘Althans dat is wat ik hoor, zonsondergangen op het strand worden hoog gerate tegenwoordig.’ Geïnteresseerd keek ze hem voor een moment aan toen hij dat zei, dus het was inderdaad zo’n bijzonder iets waar ze nu naar aan het kijken was? Dan moest ze dit moment maar goed onthouden, het zou haar eerste bewuste zonsondergang zijn en als het zo speciaal was mocht ze het niet vergeten. Een vraag was heel random in haar hoofd gekomen, want wat was er eigenlijk aan de andere kant van al dit water? ‘Geen idee.’ Net zoals de ander keek ze naar de horizon, het leek zo ver weg maar aan de andere kant ook weer zo dichtbij. ‘Waarschijnlijk nog meer water, nog meer zee. Misschien een eiland, uiteindelijk zal er wel ergens vasteland zijn.’ Dus er bestonden nog meer eilanden? Verwonderd bleef ze naar de horizon kijken, alsof er elk moment een eiland te zien zou zijn nu ze wist dat die er misschien ook nog wel waren ergens ver weg. Al deze dromerige gedachtes wist ze weer even weg te drukken door zichzelf voor te stellen. ‘Jensen, aangenaam. Is het goed als ik ga zitten?’ vroeg de ander nadat hij zich had voorgesteld. Met een glimlach rond haar lippen knikte ze, “natuurlijk.” Een beetje gezelschap vond ze wel fijn, in grote groepen voelde ze zich wat ongemakkelijker, één op één werkte voor haar een stuk beter tot nu toe. ‘Ben je nieuw?’ vroeg de ander vervolgens aan haar. Clarissa knikte opnieuw even met haar hoofd. “Ja, een weekje geleden ben ik hier aangekomen.” Voor even liet ze haar blik op de zwartharige, Jensen was zijn naam, rustten. “Ik denk wel dat jij hier al wat langer bent dan vandaag?” vroeg ze hem toen met een warme glimlach terwijl ze haar blik weer op de horizon richtte. Ja, ze had een warm en zorgzaam karakter van zichzelf. Het was enkel de Tigris die daar soms nog wel eens een onaangename zwaai aan kon geven.
Onderwerp: Re: This is what you came for do mei 05, 2016 2:05 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij staarde naar de zonsondergang alsof hij naar een kunstwerk in het museum keek, alleen was dit een stuk interessanter dan een kunstwerk aan de muur. De helderblauwe hemel kreeg de zachtere kleuren terwijl de zon langzaamaan zijn weg vond naar het water, alsof het zich klaar maakte voor een immense duik. Het zou nog even op zich laten wachten maar Jensen kon haast zweren dat hij de zon zag bewegen als hij er net lang genoeg naar zou kunnen kijken. Het was iets natuurlijks en dat maakte het plaatje net zo geweldig. Zonsondergangen waren overal op de wereld populair, maar je wist wat ze zeiden van zonsondergangen aan het strand, blijkbaar de romantische setting. Niet dat hier iets romantisch aan was, hier stond hij dan op een strand, op een eiland vol mutanten die zich op één of andere manier klaar maakten voor een oorlog, met een complete vreemdeling naast zich. Desalniettemin bleef hij naar de zonsondergang staren, net als het meisje in het zand naast hem deed, misschien moest hij dit wel eens vaker doen al waren er wel andere dingen waar Jensen liever was dan hier en op zijn kamer.
Er hing een stilte maar het was geen onaangename stilte. Het was een stilte waarin ze beide keken naar één van de mooiere kanten van moeder natuur. Toen hij kort opzij keek naar Clarissa merkte hij dat ze wat verder weg was met haar gedachten, net als hij dat eerder had gehad. Met een kleine glimlach op zijn lippen staarde hij weer voor zich uit. Haar blik kreeg iets verwonderds toen hij het had over andere eiland. Misschien stond daar nu exact hetzelfde duo als hen zich af te vragen wat er aan hun horizon was. Hij vroeg haar of hij ook mocht zitten en ze glimlachte knikkend. Jensen liet zichzelf in het zand zakken, op een tweetal meter van haar vandaag. Hij zette zijn handen achter zich in het mulle zand en staarde naar de zachte cadans van de golven.
Het antwoord op zijn vraag kwam niet onverwachts, ze was hier amper een weekje. Jensen keek haar aan en glimlachte vriendelijk, hij wist hoe dat was. Tot een maand geleden kon hij zich hier ook het nieuwtje noemen nu … met de toestroom van al die nieuwe studenten was het haast onmogelijk om na te gaan wie hier al langer dan twee weken zat. ‘En? Is het leefbaar?’ Polste hij naar haar allereerste week hier. De zijne had wel het één en ander ingehouden, vooral wat betrof zijn nieuwe kamergenoot. ‘Een maandje zeker.’ Hij keek haar aan, naar de warme glimlach en weerkaatste die bijna automatisch. ‘Zoiets, ik ben niet zo goed met tijd.’ Gaf hij schouderophalend toe. ‘Dus technisch gezien nog redelijk nieuw, heb lang nog niet alles gezien.’ En hij wist hoe gemakkelijk hij dat kon keren, maar hij deed het gewoon niet. Hij kon in vijf seconden het eiland verkennen met zijn mutatie, maar waarom zou hij dat doen? Dit was het leuke eraan, mensen ontmoeten, plaatsen leren kennen met anderen. Ergens was hij nieuwsgierig naar alles, zou hij honderden vragen stellen maar aangezien hij zelf behoorlijk gereserveerd was zou hij niet zo snel anderen vragen alles te vertellen. ‘Dus als je vragen hebt,’ hij keek haar aan en glimlachte kort. ‘Ik ben hier drie weken langer, misschien kan ik ergens wel helpen. Maar welkom, hopelijk bevalt het je hier.’ Lekker formeel, typisch Jensen …
Onderwerp: Re: This is what you came for za jul 30, 2016 11:18 am
ღ I'm your fatal sin
Het kijken naar de zon die langzaam maar zeker in de zee leek te zakken. Het meisje snapte nog altijd niet goed hoe al die natuurlijke fenomenen in elkaar staken, dus keek ze geïntrigeerd naar de grote, gele bol. Het water rolde zo nu en dan wat verder het strand op en haar blik werd nu van de zon naar de kleine golfjes getrokken. Het zand wat telkens een beetje onder water kwam te staan was donkerder dan het zand waar ze op zaten. Er was nog zoveel te leren voor haar in deze grote, boze wereld. Echter werd ze weer een beetje uit haar gedachten getrokken toen de ander vroeg of het een beetje leefbaar was. "Jawel.. alleen lijkt het net alsof iedereen hier elkaar al jaren kent.. en dan kom ik er opeens bij.." zei ze wat opgelaten en blikte kort naar hem voordat ze haar ogen weer op de horizon richtte. Het was gewoon moeilijk om een beetje in te blenden, voor haar al helemaal met haar nog zwakke social skills.
Hij was hier al zeker een maandje, dat moest betekenen dat hij niet meer onder de nieuwelingen viel en waarschijnlijk al zijn draai had gevonden op dit eiland. Het ging er allemaal om dat je je vestigde op een bepaald plekje, vrienden maakte en gewoon doorging met je leven. Al was het voor Clarissa alsof haar leven net pas was begonnen, een paar weken geleden toen ze voor het eerst in jaren weer terug was gekomen in haar menselijke vorm. Toch gaf de ander aan dat hij technisch ook nog nieuw was hier, hij was niet zo goed met de tijd en had nog lang niet alles gezien. Dat stelde haar misschien een heel klein beetje gerust. De ander zei dat als ze vragen had, ze die altijd aan hem mocht stellen. "Bedankt," zei ze met een kleine glimlach, oprecht. Er waren zoveel vragen, dat zeker. Over alles, over het leven en over dit eiland. Zoveel dat ze niet eens wist waar ze zou moeten beginnen.
Cloaked in shadows and secrecy, the beauty of a broken angel.
Onderwerp: Re: This is what you came for za jul 30, 2016 2:28 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Toen hij opzij keek naar haar zag hij hoe haar blik aan de zon bleef gekluisterd alsof het voor de allereerste keer was dat ze zoiets dergelijks te zien kreeg. Het was mooi, nee, het was prachtig en Jensen bleef er ook langer dan normaal naar kijken. Thuis waren de zonsondergangen met weides en grazend vee of paarden. Hier was het met een oceaan voor je uit en de zachte golven die het hele beeld zoveel specialer maakten. En dan was er de lichte weerkaatsing, van de oranje avond kleuren die weerspiegelden op het wateroppervlak. Als je er lang genoeg naar keek, in de verre golven daar aan de horizon dan zag je hoe de kleuren met elkaar speelden. Dit was ook zijn eerste zonsondergang, op een strand in ieder geval. En hij vond het jammer dat hij uitgerekend nu niet zijn fototoestel had meegenomen. Al kon hij het ook gewoon halen, in twee seconden was hij hier terug, op welke manier hij het deed. Maar hij wilde geen aandacht naar zich toe trekken dus besloot hij maar gewoon een andere zonnige dag terug te komen om dit prachtig stukje kunst van moeder natuur te trekken.
Zijn vraag, of het hier een beetje leefbaar was, zorgde voor een ietwat twijfelend antwoord. Jensen zette zijn handen achter zich in het zand en strekte zijn benen vooruit waarna hij haar afwachtend weer aan keek. ‘Ik ken hier ook nog niet veel mensen.’ Zei hij bijna gelijk, als een soort geruststelling om het feit wat ze net had gezegd. Iedereen kende hier iedereen omdat het zo leek, de sociale mensen hadden vrienden genoeg en sommigen waren gewoon te sociaal en kende zogenaamd iedereen. Maar het was wel logisch wat ze zei … als nieuw persoon moest je een beetje je plaats vinden binnen deze maatschappij. ‘Komt wel goed uiteindelijk.’ Glimlachte hij ontspannen. ‘Ze zijn hier over het algemeen heel behulpzaam enzo.’ Het was een beetje zijn tweede aard om iedereen hier gerust te stellen. Waarom hij het deed wist hij niet, hij deed het gewoon.
Zijn voorstel opdat hij alle vragen wilde beantwoorden kregen enkel een bedankje. Hij fronste kort zijn wenkbrauwen en keek terug voor zich uit. Misschien had ze geen vragen, of misschien wilde ze er geen aan hem stellen. In ieder geval als hij nieuw was nam hij alle hulp meteen aan. Blijkbaar sloeg dat dus niet echt op haar…
De donkerharige jongen zei dat hij ook nog niet veel mensen kende op dit eiland. Ergens stelde dat haar wel een beetje meer gerust, om precies te zijn kende ze één iemand die ze misschien wel als een vriend zou bestempelen. In elk geval was hij aardig tegen haar geweest, net zoals deze jongen die ze nu ontmoet had, Jensen. Misschien waren mensen wel aardiger dan ze had gedacht, al was ze ook al een aantal minder spontane tegen gekomen in haar paar weken in deze nieuwe beschaving. De jongen zei dat het uiteindelijk wel goed zou komen, de mensen hier bleken over het algemeen best behulpzaam, als ze hem zou moeten geloven. Clarissa toverde een kleine glimlach op haar gezicht en pakte de schelp van eerder weer in haar handen, gewoon om iets in haar handen te hebben op dit moment. Hij was aardig, hoe hij haar zijn hulp aanbood. Er waren zoveel vragen die ze hem wilde stellen. Niet alleen over deze school, maar over alles in deze wereld. Maar hoe moest ze dat doen zonder meteen als een complete psychopaat over te komen die de voor hen normale dingen niet snapte.
Uiteindelijk had ze de moed bij elkaar geschraapt om een van haar brandende vragen aan hem te stellen. Ze rommelde wat in haar tas en haalde een voorwerp eruit wat men een mobieltje of telefoon noemde. Kort keek ze ernaar, waarna ze twijfelachtig opkeek naar de jongen en iets dichterbij schoof. "Weet je.. misschien hoe dit werkt?" vroeg ze voorzichtig terwijl ze het voorwerp naar hem uitstak en hem twijfelachtig aankeek. Hopelijk zou hij niet denken dat ze een grapje maakte, maar aan haar houding was wel te zien dat ze serieus was met deze vraag. Natuurlijk kon hij altijd nog denken dat ze een goede actrice was, al had Clarissa nog nooit echt een film gezien behalve de tekenfilms die ze had gekeken toen ze nog heel klein was en wist ze niet eens dat er een beroep zoals dat van een actrice bestond. Als hij goed op zou letten, dan zou hij misschien een beetje de terughoudendheid van een wild dier in haar kunnen zien. De voorzichtigheid, alsof ze op het punt stond om te vluchten als er iets onverwachts zou gebeuren. "Iemand heeft het aan mij gegeven voordat ik naar het eiland ging, hij zei dat het misschien.. handig kon zijn." Maar vertellen wat het precies was had de dokter niet gedaan. Een lange tijd had ze in coma gelegen, niemand had haar naam geweten, enkel dat ze het vreemde mutantenmeisje was. Gelukkig waren de mensen van dit eiland haar komen ophalen, want ze was in het begin heel verward geweest. Clarissa had moeten wennen aan het lopen en praten, vervolgens kon ze naar deze school komen.
Onderwerp: Re: This is what you came for zo aug 07, 2016 12:21 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij zou wat meer moeite moeten doen om mensen te leren kennen. Het was niet dat hij zich asociaal weg stopte in een hoekje maar het was nu ook niet dat hij actief op zoek ging naar nieuwe vrienden. Hij had ook nog nooit naar een gelegenheid geweest, als een feestje ofzo en er was ook niets gepland door het feest comité. Dus had hij het maar met de standaard begroetingen gehouden, de spontane acties zoals wanneer er iemand naast hem kwam zitten in de eetzaal of naast je zat in klas. Jensen was geen super sociaal persoon, hij deed het met wat hij had en dat was gewoonweg iets dat hij mee had van thuis. Daar zaten ze op een boerderij en waren zijn beste vrienden waarschijnlijk de honden en zijn paard. Ook op school was Jensen niet de meest geliefde leerling, ondanks dat hij er goed uit zag was het alsof ze allemaal wisten dat hij een mutant was en meden ze hem erom. Dus hij kon aardig op zijn eentje leven, al was een vriend of vriendin wel aangenaam om te hebben. Dus hij had haar spontaan aangesproken, omdat ze er een beetje verloren had bijgezeten eerste instantie en dat was gewoon die instinctieve vriendelijkheid van hem die de kop op kwam.
Het bleef een tijdje stil, hij had haar hulp aangeboden maar ze had er niet veel mee gedaan. Ze speelde met een schelp tussen haar vingers om iets te doen te hebben dus Jensen ging ervan uit dat ze misschien gewoon niet zo graag in het gezelschap van anderen was, niet wist wat ze ermee moest doen. Of ze was gewoon te onzeker. De mutanten die hier kwamen hadden overal wel ergens een probleem mee, was het niet ijdelheid dan was het een verleden of een probleem in de mutatie. Ze werden hier gebracht uit veiligheid, om te groeien en om te leren. Om van de problemen af te geraken en ze een juiste plaats te geven binnen de wereld. Jensen was hier ook niet zonder reden, hij wilde graag bijleren ookal waren zijn mutaties up to date. Maar dat gold niet voor iedereen, misschien ook niet voor Clarissa.
Toen ze begon te rommelen in haar tas keek Jensen eventjes opzij naar waar ze naar op zoek was. Uiteindelijk haalde ze iets boven en schoof ze wat dichter, haar mobiel. Bij haar vraag keek hij van haar naar de mobiel en vroeg zichzelf af wat hij met mensen had die niets wisten van de moderne technologie. Hij had een kamergenoot met hetzelfde probleem. ‘Ik weet hoe het werkt.’ Glimlachte hij op een kalm, deels gerustellende manier. Hij nam de mobiel van haar over en stak hem met het knopje van boven aan. Bij haar woorden keek hij weer opzij naar haar en knikte langzaam. ‘Ik heb een kamergenoot die er ook niets van weet, of wil weten in ieder geval.’ Glimlachte hij alvorens zijn blik terug naar de gsm ging. Hij was totaal blanco van persoonlijke dingen. ‘Het is wel handig om te hebben. Je kan hiermee naar vrienden bellen, of berichten zenden. Je kan ermee op het internet, net als een computer.’ Hij keek aarzelend opzij, hopend dat ze alles wat hij zei zou begrijpen. ‘Heb je toevallig geen vier cijfer code gehad? Om je sim kaart te ontgrendelen?’ Vroeg hij haar fronsend. Anders zouden ze niet zo ver geraken…
Onderwerp: Re: This is what you came for za aug 13, 2016 9:40 pm
MERRILY WE FALL,
YOUR ARMS LIFT ME UP SO HIGH
When your soul finds the soul it was waiting for. When someone walks into your heart through an open door. When your hand finds the hand it was meant to hold.
Clarissa was voor een moment bang geweest dat hij haar uit zou gaan lachen, of dat hij zou zeggen dat ze moest stoppen met dit grapje. Twijfelend had ze hem dan ook haar telefoon toegestoken, niet wetende of hij het überhaupt aan wilde pakken. De opluchting viel van haar gezicht af te lezen toen hij zei dat hij wist hoe het werkte en Clarissa glimlachte wat opgelaten toen hij het voorwerp van haar overnam. Toen hij vertelde dat hij een kamergenoot had die ook niets van dit soort dingen afwist leek er een enorme last van haar schouders af te vallen, blijkbaar was ze niet de enige die moeite had met dit soort moderne dingen. De ander zei dat het inderdaad wel handig kon zijn om te hebben. Je kon er vrienden mee bellen, berichten sturen en je kon ermee op internet. "Bellen..? Computer..?" vroeg ze voorzichtig toen hij haar aankeek. De arme Clarissa had werkelijk geen idee wat al die woorden waren die hij op dit moment zo makkelijk uit leek te spreken. Een beetje verloren keek ze hem aan. Het scherm van het voorwerp ging plotseling aan, zelfs dat was haar niet gelukt. Jensen vroeg of ze er een code bij had gekregen.. om het één of ander te activeren volgens hem. "Ehm.. volgens mij wel.." zei ze en begon weer in haar tas te kijken, de kans was groot dat het daar ergens in zat. Uiteindelijk vond ze een papiertje, vouwde het ogen en zag dat er vier cijfertjes op stonden. "Zou dit het zijn?" vroeg ze terwijl ze het aan hem uitstak en hem vragend uitkeek. Aan de ene kant was het wel awkward om zo onwetend te zijn, misschien zou de jongen haar wel heel stom vinden nu. Maar aan de andere kant was het ook wel heel fijn dat hij haar wilde helpen, haar dingen uit wilde leggen. Net zoals Logan dat ook had gedaan, die had haar ook een beetje op weg geholpen.
Onderwerp: Re: This is what you came for zo aug 14, 2016 2:28 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij trok de personen met een afkeer of onwetelheid voor elektronica gewoon aan. Eerst zijn kamergenoot en nu zij. Niet dat hij het erg vond, hij was altijd blij dat hij kon helpen maar het was wel grappig dat het toevallig twee dezelfde problemen waren. Toen hij met zijn koffers in het deurgat van zijn kamer had gestaan had hij even getwijfeld of hij niet gewoon zou wegrennen en vragen om een nieuwe kamergenoot. Maar het was typisch Jensen, hij wilde alles graag een kans geven of dat nu tegen viel of niet. Gadiji had enorm tegengevallen in het begin, een hoop regels waar Jensen zich niet aan wilde houden omdat hij zijn recht aan vrijheid nog wat in waarde wilde laten. Daarnaast … wie was hij om te zeggen wat wel en niet was toegelaten in de kamer. Maar het koste hem al zijn spullen uit het raam en zijn mutaties om Gadiji te laten opbiechten waarom hij zo achter liep op elektronica. En dan kon Jensen het nooit laten om een beetje toe te geven. Dus nu was er geen elektronica in de kamer met uitzondering van zijn gsm. De rest moest hij ergens anders zien op te bergen.
“Bellen, computer?” Toen ze dat herhaalde wist hij meteen hoe erg het met haar gesteld was. Hij keek haar eventjes aan voor hij naar omlaag keek naar de gsm. Dit zou vanaf nul beginnen zijn. En op zich had hij er geen probleem mee, dan hadden ze tenminste iets om over te praten. Maar als ze geen pincode had dan zouden ze nergens geraken. Gelukkig haalde ze een blad uit haar tas en knikte hij meteen instemmend. ‘Dat is het. Hiermee kan je de gsm gebruiken.’ Hij legde het altijd heel simpel uit. Hij drukte het nummer in en kon zo op haar gsm. Hij ging meteen door naar haar contacten en zette er zijn eigen nummer in, om een voorbeeld te maken. Hij nam zijn eigen gsm erbij alvorens hij zich weer op haar richtte. ‘Hiermee kun je een berichtje sturen.’ Wees hij de knop aan, hij drukte erop en typte een simpele “hallo”. Hij keek haar af en toe eens aan, om te kijken of ze zou kunnen volgen. ‘Als je op verzenden duwt dan,’ hij drukte op verzenden en toonde haar zijn gsm, waar het gekende geluidje liet weten dat hij een bericht had. ‘kun je met elkaar sms’en.’ Glimlachte. ‘Bellen, net hetzelfde. Je kiest een contact,’ hij toonde het haar voor. Het enige contact die erin stond was hijzelf. ‘hou het tegen je oor.’ Hij gaf haar de gsm terug terwijl hij overging en kwam recht, rende een beetje versneld honderd meter verder en drukte zijn gsm tegen zijn eigen oor nadat hij had opgenomen. ‘En zou kun je met elkaar praten zonder in de buurt te moeten zijn. Alles goed daarginds?’ Zei hij door de telefoon heen. Zie, klaar als een klontje, hopelijk begreep ze het …
Onderwerp: Re: This is what you came for wo aug 17, 2016 8:48 pm
MERRILY WE FALL,
YOUR ARMS LIFT ME UP SO HIGH
When your soul finds the soul it was waiting for. When someone walks into your heart through an open door. When your hand finds the hand it was meant to hold.
Ergens voelde ze zich best stom op dit moment, dat Jensen haar alles uit moest leggen en dat het voor hem allemaal zo makkelijk leek te gaan. Er waren al een aantal momenten geweest sinds haar tijd op Genosha dat ze zich afvroeg of het niet beter was geweest dat ze voor altijd in haar tijgervorm was blijven rondlopen. Dan had ze deze achterstand als mens niet in hoeven te halen, al die jaren had ze er niet eens aan gedacht dat ze vroeger ook een mens was geweest. Op een rare manier was het zijn van een tijger normaal geworden voor Clarissa, de Tigris en zij waren één persoon. Het was heel anders leven geworden toen de mensen op haar gingen jagen, ze had een aantal van hun schapen uit de weilanden gevist. Waar zij rond had gelopen was natuurlijk de compleet verkeerde plaats voor een tijger, en dat was ook de reden dat de mensen achter haar aan gingen jagen. Ze zagen haar als een gevaar, terwijl ze er eigenlijk nooit bij stil had gestaan om op mensen te jagen. Toen was er nog het drama geweest op de nacht dat ze haar te pakken hadden gekregen, hoe ze vast was komen te zitten in één van hun netten en hoe ze haar net zo lang hadden gestoken met voorwerpen tot ze doordraaide van de pijn. Dat was het moment geweest dat het net en alles om haar heen in vlammen was opgegaan, alles bij haar op zwart was gegaan en ze vervolgens wakker werd in dit lichaam, in haar menselijke lichaam. Misschien kon ze wel nooit meer terug veranderen naar het lichaam van de tijger.. wie weet was die wel verzwolgen door de vlammen een paar weken geleden.
Wat ongemakkelijk zat ze daar, het papiertje twijfelachtig naar hem uitgestoken. De donkerharige pakte het aan en zei dat dit inderdaad de juiste code was voor haar gsm. Clarissa beet zachtjes op haar onderlip terwijl ze toekeek wat hij aan het doen was, maar snapte er niets van. Er kwamen nog meer cijfertjes op het scherm - toen hij zijn eigen nummer invoerde - en haar hoofd begon er bijna nog van te duizelen. Jensen pakte zijn eigen gsm erbij en de uitleg leek te zijn begonnen. Hij wees een knop aan waarmee je zogenaamd berichten naar elkaar zou kunnen versturen, het waren dus communicatie middelen? Clarissa had werkelijk geen idee hoe het allemaal in zijn werking ging. De ander typte een berichtje in en dat verscheen vervolgens op zijn eigen scherm. "Wow.." fluisterde ze zachtjes en ze knipperde een keer met haar ogen, haar wangen voelde een beetje rood aan toen ze doorhad hoe stom het eigenlijk wel niet moest klinken. Je kon ook 'bellen' met dit ding, en wat dat was zou hij haar nu gaan laten zien. Hij ging naar hetzelfde deel in de telefoon als hij net was geweest en weer zag ze al die cijfertjes, maar bij een bepaalde rij cijfertjes zag ze zijn naam staan. De ander zei dat ze het tegen haar oor moest houden en gaf haar de telefoon aan. Voorzichtig hield ze het bij haar oor, de ander vragend aankijkend. Jensen stond op en plots stond hij iets verderop op het strand, het was best snel gegaan en Clarissa vroeg zich af of ze het nou gemist had dat hij daarheen was gelopen of dat hij gewoon heel snel was geweest. Lang om daarover na te denken had ze niet, want plots hoorde ze zijn stem uit het voorwerp bij haar oor komen. Kort leek ze te schrikken, dat had ze niet verwacht, maar toen verscheen er een licht gefascineerde blik op haar gezicht. "Ja, alles goed!" zei ze in de gsm en opgewekt keek ze in de richting van Jensen. "Bellen mensen elkaar vaak?" vroeg ze en het was er al uit voordat ze het echt goed en wel doorhad.
Onderwerp: Re: This is what you came for vr aug 26, 2016 9:57 pm
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Godzijdank dat Jensen zoveel geduld had met de wereld. Dat hij zo bereidt was om mensen dingen bij te leren, aan te tonen, te tolleren. Anders had hij het nooit gered met zijn kamergenoot en zou hij ook nooit redden hier met Clarissa. Daar had hij waarschijnlijk zijn twee jongere zussen voor te danken, en misschien een grote kudde ongehoorzame schapen. Het werk op een boerderij zorgde ervoor dat je geduld ging hebben en dat je veel kon verwerken op een korte tijd. Hij had het dus allemaal van thuis meegekregen om met alles een zeker geduld te tonen. Dat hij haar wilde helpen was gewoon typisch Jensen, hij wilde iedereen helpen. Zijn vader had hem altijd geleerd dat alles op de wereld een tweede kans verdiende. Ook de slechte personen, of de personen met een slecht verleden. Dus gelijk wat Clarissa op haar kerfstok had zitten, hij accepteerde het tot een zeker niveau. Hij stelde geen vragen waarom ze zou achter was met alles in het leven, net zoals hij zijn kamergenoot er eerst niet naar had gevraagd. Hij probeerde normaal te zijn, vriendelijk, behulpzaam en al zijn geduld te gebruiken die hij overheen de jaren had weten te vergaren in Australië.
Eigenlijk deed heel dit proces hem een beetje denken aan de tijd dat hij zijn jongste zus voor het eerst leerde hoe ze op de computer moest werken. Tegenwoordig had je al een computer of tablet nodig om schoolwerk te maken en hij was de beste met elektronica dus ook de aangewezen persoon om het zijn kleine zus te leren. Dit deed hem eraan denken, aan hoe hij haar had getoond hoe je het internet opstartte en Google gebruikte, een website opzocht en opsloeg in je favorieten. Aan hoe je Word opende en de functies erin gebruikte. Het ging dus met een zeker gemak. Voor haar moest het verwarrend overkomen, hoe snel hij de gsm’s gebruikte alsof ze een tweede deel van hem waren. Hij was geen overdreven verslaafde aan elektronica maar het was iets van deze generatie en hij kon eerlijk gezegd niet zonder zijn gsm.
De verbaasdheid die over haar lippen kwam deed hem glimlachend opzij kijken. Voor haar moest het haast magie zijn, als ze erin geloofde tenminste. Maar dit was niet het enige, er was nog zoveel meer dat een mobiel kon doen en hij wilde het haar tonen. Dus hij toonde haar hoe ze kon bellen, liep daarbij ook een stukje van haar vandaag, om het effect ervan te tonen. Vanop zijn afstand kon hij haar wel nog duidelijk zien, hoe ze opgewekt reageerde op zijn vraag. De glimlach op zijn lippen werd gelijk breder toen hij het lichte enthousiasme spotte in haar stem. Kijk, zij zou er sneller van genieten dan zijn kamergenoot. Die wilde een mobiel nog steeds niet aanraken. Clarissa zou er waarschijnlijk wel snel mee weg zijn. Bij haar vraag keek hij kort weg van het water, terug haar richting uit. ‘Vaak.’ Reageerde hij terwijl hij langzaam weer naar haar toe wandelde. Toen hij dichtbij genoeg was drukte hij he gesprek uit. ‘De jongeren sms’en vaker,’ hij zweeg voor een tel omdat hij wist dat ze de term misschien niet zou kennen. ‘Berichtjes sturen. Maar je kan ook altijd bellen. Je kunt er ook mee op het internet en dergelijke.’ Hij zakte terug naast haar in het zand en wees kort naar de gsm. ‘Ik kan niet zonder, het zal niet lang duren voor je dat ook niet meer kunt.’ Knipoogde hij. Een mobiel was als een slechte ziekte, het nam je en liet je niet meer los. Al was hij niet zo erg geprikkeld als sommige anderen hier op het eiland …
Onderwerp: Re: This is what you came for zo sep 11, 2016 11:11 am
MERRILY WE FALL,
YOUR ARMS LIFT ME UP SO HIGH
When your soul finds the soul it was waiting for. When someone walks into your heart through an open door. When your hand finds the hand it was meant to hold.
Het was een compleet nieuwe wereld die op deze manier voor haar open ging. Nu was het natuurlijk zo dat ze sowieso heel veel nieuwe dingen ontdekte op dit moment, maar dit was iets wat waarschijnlijk een grote rol zou gaan spelen in haar leven, omdat het in deze maatschappij al zoveel gebruikt werd. Maar het toppunt was nog wel toen hij door de telefoon heen begon te praten en ze hem hier kon horen. De ander antwoordde dat mensen elkaar vaak belden, terwijl hij weer haar kant op kwam lopen. Enthousiast hield ze de telefoon bij haar oor. Toen ze een zachte piep hoorde - de verbinding was verbroken - liet ze het ding langzaam wat zakken. Jongeren stuurden elkaar vaker berichtjes.. het klonk allemaal zo moeilijk. De roodharige had zich weer in het zand laten zakken en niet veel later kwam Jensen weer bij haar zitten. Een kleine glimlach stond nog altijd op haar gezicht toen hij zei dat ze binnenkort waarschijnlijk ook niet meer zonder kon. Maar het zou nog wel een tijdje duren voordat ze het überhaupt onder de knie had. Haar kennende zou ze straks niet meer weten hoe ze het ding aan moest krijgen, maar dat zou wel gewoon tijd nodig hebben.
"Zijn er.. ehm.. nog meer dingen die.. populair zijn onder jongeren die ik zou moeten weten..?" vroeg ze toen voorzichtig. Met haar hand bewoog ze wat door het zand heen terwijl ze haar blik op de zee gericht hield. Hij zou wel moeten denken, waar in hemels naam had die haar hele leven gezeten. Maar Clary wilde niet zo'n buitenbeentje worden.. al was ze dat feitelijk al. Ze zag hoe al die meiden hun gezicht onder smeerden met hetgeen wat ze make-up noemde. Zelf had ze geen flauw idee hoe dat allemaal werkte, net zoals met een telefoon.
