[OPEN] A naked swim under the stars

De jongen had niet kunnen slapen. Het was al sinds zijn aankomst op het eiland, dat hij moeiten had met slapen. Misschien kwam het omdat hij gewoon nog moest wennen aan de omgeving en dat hij zich nog niet gerust voelde. Een nieuwe omgeving, het koste altijd tijd om aan gewoon te worden. Als die dan nog eens zo speciaal was als Genosha Island, dan was het niet meer dan normaal.
Niklaus wist van zichzelf dat het geen zin had om te blijven liggen. Als hij nog kon slapen, dat kon hij niet slapen. Door de blijven draaien en keren zou hij enkel gefrustreerd geraken en dat ging het al helemaal niet meer. Het was beter als hij even naar buiten ging, of toch zeker zijn kamer verliet. Dat hij naar buiten ging, was nooit de bedoeling geweest, maar uiteindelijk voelde hij de wind tegen zijn huid duwen.

Ondanks dat het warmer begon te worden, was het ‘s avonds niet de temperatuur om in bloot bovenlijf rond te lopen en dat was toch wat hij deed. Hij ging er enkel niet van wakker liggen. Koud of warm, hij verdaagde het beide. Zo kwam hij uiteindelijk bij de zee aan, waar het muisstil was. Geen geluid van hyperactieve tieners, of meeuwen opzoek naar voedsel. Enkel de golven die kapot sloegen tegen de kliffen en aanspoelde op strand.
Om toch iets te doen te hebben, nam hij zijn gsm bij de hand. Hij had er nog maar net enkele boeken opgezet. Nick las graag, maar hij had nog niet naar de bieb willen gaan voor een boek. Een andere optie was dan om online boeken op zijn gsm te zetten en dat was wat hij begon te lezen. Het was iets met redelijk wat humor, waardoor hij op een bepaald moment moest grinniken. Wat hij niet verwacht had, was dat er reactie op ging komen. Een stem die uit de duisternis wat riep.

Niklaus had de persoon niet eens opgemerkt. Hij wist pas dat er nog iemand was, wanneer hij een stem hoorden. Zijn blik schoot naar het water, maar er was helemaal niemand te bekennen. Zijn ogen die eerder een rood bruine kleur hadden gehad, veranderde naar een helder blauw.
Niemand. Er zat helemaal niemand in het water en hij was er toch zeker van dat hij wat hoorden. De gsm die hij vast had, stak hij weer weg in zijn achter broekzak en zijn kiezen drukte hij op elkaar. ‘Die vraag kan jij misschien beter beantwoorden,’ zei Niklaus met een luide stem. Zijn ogen speurde de omgeving af, maar er was nog steeds niemand. Kalm blijven, je wordt niet gek.

Het stelde Niklaus niet gerust dat hij haar niet zag zitten. Wanneer hij tegen iemand sprak, wilde hij weten waar die persoon zat. Zo kon hij op ieder moment die persoon in het oog houden, kon hij iedere beweging controleren. Zo zou er niet ineens iets gebeuren waarvan hij niets wist.
Zijn ogen bleven uiteindelijk wel hangen op een hoopje kleren dat in het zand lag. Oké. Nick was tegen iemand aan het spreken die naakt was. Great...Langzaam liep hij erheen, om vanaf dat punt nog eens om zich heen te kijken, maar nog steeds was er niets te zien. Ze moest in ieder geval geen schrik hebben dat hij haar kleding zou stelen. Dat was niet iets voor hem.

Specter. Dat was de naam die hij kreeg van het meisje dat nergens te zien was. Nick vermoede toch dat het een naam was. ‘Dat je naam?’ vroeg hij voor de zekerheid. Eén van zijn vuisten had hij ondertussen losjes opgerold, om met zijn duim over zijn vingers te strijken. Dit was een reactie op het feit dat ze haar mutatie vermelden. Zijn kiezen drukte hij enkel even harder op elkaar. ‘Je bent dus onzichtbaar,’ besloot hij aan de hand van haar uitleg en omdat hij helemaal niemand zag. Ondanks dat hij een idee had van waar dat het geluid kwam.

Het goede was dat hij niet gek aan het worden was. Het slechte was dat hij met een mutant sprak die haar mutatie gebruikten. Dat ze onzichtbaar was, kon beschouwd worden als iets goed. Hij zag haar eigenlijk niet, dus kon hij net zo goed tegen iemand aan het spreken zijn die gewoon verstopt zat. Waar hij overheen keek.
Op haar beurt stelde het meisje echter een vraag en vroeg daarbij waarom dat hij moest lachen. ‘Woorden, niets speciaals,’ beantwoordde hij de vraag zonder verder veel vrij te geven. Precies zoals hij het wilde op dat moment.

Hij trok bij het antwoord dat hij kreeg zijn wenkbrauwen even op. Oké, voor hem dus wel. Zijn eigen naam had Niklaus haar nog niet verteld, maar zolang dat ze er zelf niet naar vroeg, gaf hij die ook niet. Al had ze er eigenlijk al een naar gevraagd, maar toen had hij die ontweken. Ze zou het nog maar eens moeten vragen in dat geval.

Niklaus zou niet protesteren wanneer dat ze dat zei. Hij zetten enkele stappen van bij de kleren vandaan om nadien ook nog eens zijn rug er naartoe te draaien. Het was niet zo dat hij haar naakt wilde zien. De situatie was al vervelend genoeg, dat moest er niet nog eens bij komen. In stilte bleef hij dan ook afwachten. Zijn ogen gericht naar het zand, waar hij met zijn voet wat in schopte.
Voor de zekerheid wilde hij eigenlijk zijn doosje pillen erbij nemen. Nu dat hij toch met zijn rug naar haar toe stond, was dat het ideale moment. Zo zou hij ook geen vragen doen opkomen. Zijn hand gleed al naar zijn broekzak, waar het doosje normaal zat, maar toen niet. Meteen bracht hij één hand door zijn warrige bruine haren terwijl dat hij zijn ogen dicht kneep. Natuurlijk! Nick moest ze op zijn kamer zijn vergeten. Waarschijnlijk op zijn nachtkastje. Wie had ook verwacht dat hij dat nodig zou hebben om dat uur. So far so good at least. Hij zou ze enkel maar gebruiken uit voorzorgsmaatregelen, maar het ging nog. Zolang er verder niets verkeerd ging gaan, was het oké.

Ondertussen wachten hij braaf af wanneer hij zich weer zou kunnen omdraaien. Een teken of wat dan ook. Nick wilde zich niet te vroeg omdraaien.

Nu Niklaus met zijn rug naar de andere toe stond, kon hij eigenlijk net zo goed weer terug naar het schoolgebouw gaan. Hij had niet verwacht iemand tegen te komen en zo een gesprek te starten. Dat was niet iets wat hij had willen doen, maar voor dan had hij het gevoel alsof hij eraan vast zat. Ze was onzichtbaar, had eigenlijk al laten zien dat ze haar mutaties zou gebruiken. Wist Nick veel wat dat ze allemaal nog kon. Als het haar niet zou aanstaan dat hij gewoon weg wandelde, kwamen ze misschien in de problemen. Dus bleef hij braaf staan, zijn ogen vooral op de grond gericht waar hij met zijn voet al een klein putje had weten te maken.

Achter hem hoorde hij hoe dat kleren weer werden aangetrokken werd. Er had letterlijk iemand naakt achter hem gestaan en als je er verder over nadacht, was het zeer gênant. Voor beide partijen. Voor wie dat het erger was, daar was hij niet helemaal uit. Specter had er waarschijnlijk zelf ook niet voor gekozen om iemand tegen te komen.
Na enkele minuten hoorde Nick toch weer haar stem. Aan de woorden te horen, kon hij zich omdraaien zonder dat hij iemand volledig naakt voor zich zou zien staan. Toch draaide hij zich nog voorzichtig om. Je wist maar nooit. Hij kon het verkeerd verstaan hebben, maar dat was niet het geval geweest. ‘Voor jou is het Niklaus,’ zei hij met dezelfde woorden als Specter gebruikt had. ‘Het was niet de bedoeling te storen,’ vervolgde hij.

Het is niet makkelijk te vergeten dat het een eiland was met mutanten. Hoe goed Niklaus ook zijn best probeerde te doen, het ging niet uit zijn hoofd. Dat hij nog een normaal gesprek was kunnen aangaan, was al heel wat. Toch was het niet zo dat hij het gesprek met liefde aanging. In zijn maag trok alles samen, gewoon door met haar te spreken en dan had het niet met haar persoonlijkheid te maken.

Specter vertelde hem, net zoals hij gedaan had, dat hij hem niet wilde laten schrikken. Dat was haar dan wel mislukt. ‘Niet onzichtbaar zijn helpt daarbij,’ merkte hij wat droogjes op. Eveneens was het ook een kleine hint naar het feit dat hij het niet aangenaam vond, maar mensen die niet wisten hoe hij was, zouden dat niet eens opmerken. Niklaus zijn woorden konden met wat humor worden opgevat.
Nick kon het haar niet kwalijk nemen dat ze niet verwacht had nog iemand tegen te komen. Een kleine glimlach, waarbij hij eigenlijk gewoon zijn mondhoeken wat optrok, kwam op zijn gezicht. Hoe laat het precies was wist hij niet, daar had hij niet naar gekeken wanneer hij zijn kamer had verlaten.
‘Ik kon gewoon niet slapen,’ beantwoorde hij schouder ophalend haar vraag. Nick moest er gewoon moe uit zien. Vaak keek hij niet in de spiegel, dus zelf wist hij het niet. Als je echter al een tijd niet goed slaapt, zag je er vast moe uit.

Als Specter niet onzichtbaar was geweest en had gezwegen was Niklaus nooit verschoten. Als hij haar gewoon had kunnen zien zitten zou hij zich al kunnen hebben voorbereid, maar dat was niet het geval geweest. Hij kon het ook niet laten er uiteindelijk een opmerking over te maken, waar zei weer op had gereageerd. ‘Moest je gewoon stil zijn gebleven, hadden we vast dit gesprek niet gehad,’ wees Klaus haar op de feiten. Misschien had hij de kleren wel gezien, maar het was niet dat hij op zoek zou gaan naar de eigenaar ervan.

Het meisje bevestigde dat het strand prima was om heen te gaan wanneer je slaapproblemen had of wanneer dat je rust nodig had. ‘Jammer genoeg loopt hier blijkbaar ‘s avonds ook nog volk rond,’ zei hij tegen haar. Het was misschien grof van hem om te zeggen, omdat hij het duidelijk over haar had, maar het was wel de harde waarheid. Niklaus was nog steeds naar het strand gekomen om net zoals zij weg te gaan van de drukte. Het was inderdaad druk in de schoolgebouwen. Als het normale mensen waren geweest had hij het zelf niet erg gevonden. ‘En het wordt steeds drukker en drukker,’ zei hij zuchtend. Hij was nog net nieuw en er liepen alweer nieuwe mensen rond op Genosha. Iedere dag leken ze binnen te stromen en het zou hem gek kunnen drijven. Als iemand in de gangen ook maar één keer zijn controle verloor, dan kon je nergens heen. Je zat gevangen tussen de muren en de andere mutanten die uit paniek misschien ook controle konden verliezen. Klaus kon je niet wijsmaken dat alles op het eiland veilig was.
Niklaus was in ieder geval van plan om weer een andere plek te gaan zoeken om ‘s avonds heen te kunnen gaan. Misschien was er op het strand wel een moeilijk te bereiken plekje waar hij heen kon gaan. Als het tussen de kliffen was, zouden er niet veel mensen heen gaan. Zeker niet laat op de avond. Iedereen was moe en wilde in ieder geval geen te zware inspanningen meer verrichten.

De frisse lucht en het gesprek zorgde er eigenlijk voor dat hij na een tijd toch in zijn hoofd ook rustig werd. Zorgen die hij eerder nog had waardoor hij niet had kunnen slapen, waren verdwenen. Dat kwam voornamelijk doordat hij het gesprek toch aan de gang liet. Niklaus wilde niet perse met het meisje spreken, maar voor dan zorgde het voor afleiding. Hij wist zich met iets anders bezig te houden en dat was voor dan goed. Misschien dat als hij later weer in zijn bed zou kruipen, dat hij dan wel kon slapen. Niet voor lang en niet vast, maar het was beter dan niets.

Specter had goed opgemerkt dat hij het gesprek liever niet had en daar knikte hij op. Ja het hielp hem om zijn gedachten te verzetten, maar dat wilde niet dat hij een gesprek wilde hebben. Met niemand op het eiland wilde hij echt een gesprek aangaan. Het lag niet volledig aan haar. ‘Daar heb je gelijk in,’ bevestigde hij simpel weg.
Zijn wenkbrauwen trok hij echter op bij haar volgende opmerking. Niklaus wist niet meteen wat hij erop moest antwoorden, gewoon omdat hij niet had verwacht dat ze wist dat de mutanten hem niet aanstonden. Maar toch wist hij zich te herpakken. Hij hoesten even zacht om tegelijk zijn blik af te wenden naar de zee. Het was geen rare vraag. Hij had die gewoon niet verwacht.

‘Ik ben een gevaar voor de maatschappij, in een normale wereld zou ik enkel voor vernietiging en pijn zorgen,’ zei Niklaus. Dat was wat hij dacht dat de schoolhoofden dachten. Ze waren nu eenmaal ook mutanten, het zou hem niet verbazen als dat inderdaad was wat ze dachten. Natuurlijk wilde ze helpen, maar als hij geen gevaar was, hadden ze ook geen reden gehad om hem naar het eiland te brengen. Op het vaste land was hij tevreden genoeg in de vechtring.
De mauw van één van zijn rechterarm trok hij naar beneden om zo de huid zichtbaar te maken. Maar enkele seconden later vatten zijn hand blauw vuur. De directe omgeving werd gelijk een heel pak kouder en op zijn arm, tot aan zijn elleboog en zelfs een beetje nog op zijn mauw vormde zich ijskristallen. Niklaus zijn ogen waren gefocust op het vuur. Het was een geluk dat hij controle had, maar eenmaal zijn emoties te veel van zich lieten weten en het vuur zou groen worden, wist hij zelf niet wat hij moest verwachten.