Running out of stars (&open)

Niemand zou hem wat maken, hij was nieuw, dat zag er weer zo zielig uit. Terwijl de zon al een tijdje achter de horizon was verdwenen, wat in dit seizoen niet echt lang op zich liet wachten want rond vier uur leek het al zeven uur ’s avonds, was hij het schoolgebouw uitgelopen. Niet op een stiekeme manier, maar gewoon casual, met zijn handen in de zakken van zijn zwarte jasje en zijn ogen zo rustig mogelijk voor zich gericht. Niet dat hij zich echt zorgen maakte om iets, hij hield er meer van om in het moment te leven. Als een leraar hem zou betrappen, so be it, dan had de toekomstige Simon daar maar last van. Toch had hij nergens iemand horen praten over een of andere avondklok (misschien had hij dat ook expres langs zich heen gelaten of dat onderwerp vermeden, who knows). Met rustige passen bewandelde hij de weg die hij een paar dagen geleden had afgelegd vanuit de andere kant; toen hij op Genosha was aangekomen met die zware tas. Eigenlijk had hij zich in een redelijk korte tijd wel genesteld hier –de jongen gniffelde even toen hij aan deze uiterst flauwe woordgrap moest denken- en al had hij nog niet echt veel mensen ontmoet, wel gezien, toch leek de gemeenschap hem hier wel oké. In ieder geval had hij een über gezellige roomie, die thank god een passie voor muziek deelde.
Als zijn geheugen het nog goed deed moest hij hier linksaf om bij de haven te komen, maar omdat zijn interesses werden gewekt door de grote koepel aan de rechterkant, volgde hij zijn uitzicht. Gelukkig stonden er hier en daar lantaarnpalen die de grond onder hem verlichtten, net genoeg dat hij de uitstekende boomwortels kon ontwijken of net op tijd er overheen kon stappen. De geluiden van de avond vulden de lucht, tsjirpende krekels, een zacht geritsel van nachtdieren die het wel tijd vonden om op pad te gaan en heel zacht het geluid van een uil, net wakker geworden uit zijn slaap. Simon probeerde een glimp op te vangen, tussen de nog licht bebladerde takken, maar de schim van de uil ging perfect op in de duisternis. Het was pas toen de bomen langzaam wegebden, dat hij zijn blik losscheurde van de bomen (hierdoor was hij wel een of twee keer bijna over een stronk of wortel gestruikeld) en begon hij aan de weg naar boven. Het observatorium zou natuurlijk niet gesloten zijn, anders had het ding geen nut, maar zoveel interesse had hij niet om door een glazen buis te kijken. Nee, dat kon straks ook met eigen ogen.
Geweldig. Er bevond zich een bankje naast het bouwwerk, vanwaar het uitzicht niet erdoor werd belemmerd. Toen hij was gaan zitten kon hij langs de kliffen kijken en zag hij al, in de donkere avondlucht, een paar heldere lichtjes. Natuurlijk zou hij nog een hele tijd moeten wachten voordat hij de te zien kreeg waar hij voor was gekomen, maar het was een begin. Simon drukte  zijn rug tegen de leuning en trok zijn benen op, zodat hij zijn hielen nog net op de bank kon zetten en daar zijn armen overheen kon slaan. Zijn kin legde hij op zijn knieën en in stilte keek hij voor zich, totdat hij iets in zijn nek voelde kriebelen. Met een soepele bewegen haalde hij iets uit zijn nek en hield vervolgens een witte veer voor zijn neus. Oh jeetje, een verdwaalde rakker. Met een speelse glans in zijn ogen hield hij de veer tussen duim en wijsvinger vast om hem vervolgens op de grond te laten dwarrelen.

De kleine witte donsveertjes bewogen nog lichtjes door het zachte briesje dat opwaaide, maar de witte zwanenveer dwarrelde vrijwel zonder weerstand naar beneden en belandde precies onder zijn hand op de grond. Altijd vreemd om veren in zijn kleding of bed te vinden, terwijl hij nooit echt zeker was of hij was getransformeerd. Het betekende dus ook dat hij dit nog niet helemaal onder controle had, wie weet had hij nu wel veren op zijn rug of in zijn nek. Voor de zekerheid liet hij zijn hand toch over zijn hals gaan, maar voelde gelukkig geen verendek. Het was gewoon een verdwaalde veer geweest, toch?
Toen hij besloot om even op te kijken, merkte hij iemand op, en hij hoopte stiekem dat die ander niet gezien had dat hij zojuist een veer uit zijn nek had getrokken. Hoe weird zou dat wel niet zijn? Hm, er werd wel tegen hem gesproken, al dan niet een beetje geaarzeld. Simon haalde zijn benen van het bankje en toverde de gewoonlijke grote glimlach op zijn gezicht en wipte van zijn zitplaats af. “Hey!” beamde hij vrolijk en zijn hele inside monoloog of er misschien ergens anders nog een veertje verstopt zat vergat hij. De ander leek een wat afstandigere aanpak te nemen, iets wat niet echt voorkwam in het hoofd van Simon. “Vind jij het uitzicht niet ook zo geweldig?” als een echt enthousiast kindje ging hij kort op zijn tenen staan, om over de schouders van de andere jongen te kijken, om daar de lucht weer te zien.
Door al dat enthousiasme vergat hij al zijn manier. “Oh sorry! Ik ben Simon by the way.” zo vrolijk als hij altijd was, stak hij zijn hand uit, nog altijd met die bekende grijns op zijn gelaat.

Hij was misschien wat snel van zijn plek afgeschoten, maar Simon leefde in een wereldje waarin iedereen net zo opgewekt was als hij. Een roomie als Conor die dat ook wel bevestigde was dan niet al te handen, maar in de toekomst zouden die twee maar al te veel lol kunnen beleven. Hoe lang zou het duren voordat die creep weer al bonzend op de deur langs zou komen? Het idee alleen al deed hem dwaas glilachen. Maar goed, deze jongen leek wel een tegendeel te bewijzen. De ander was iets groter, had lang blond haar en opvallend blauwe ogen. Het leek hem op het eerste gezicht niet echt een vechterstype, zeker niet door de manier waarop hij hem had begroet. "Jazeker, al vind ik het leuker met sterren" toch werd er geantwoord en dat vonkte Simon’s vrolijkheid weer iets bij. Hij had wel gelijk, een uitzicht met stralende bolletjes zou het wel mooier maken. “Ik denk dat al het moois wel op zich wilt laten wachten.” grijnsde hij al zo poëtisch met zijn melodieuze stem.
De vreemdeling, wiens naam hem straks bekend zou worden, schudde zijn hand en stelde zich voor als Cloud. Hm, zo’n naam had hij nog niet voorbij horen komen. Waar kwam hij vandaan? Misschien was het nog niet de tijd om als een nieuwsgierig aagje vragen te gaan stellen. Soon tho. "Wacht je ook op de sterren of zat je hier maar gewoon te zitten?" tja.. wat deed hij hier precies? Simon haalde zijn schoudertjes een beetje onschuldig op. “Ik was eigenlijk een beetje aan het rondneuzen hier, als nieuweling wil ik liever het gebied leren kennen en bij mijn aankomst had ik dit observatorium gezien, dus kon ik het niet laten om te kijken. In de avond leek het me de mooiste tijd, wie weet ziet de sterrenhemel er hier wel heel anders uit dan waar ik vandaan kom.” antwoordde hij, zijn enthousiasme kon hij weer eens niet verborgen houden. “En jij? Romantische strandwandeling die eindigde in het uitkomen hier?” glimlachte hij schaapachtig.

Zoals altijd leek het alsof Simon geen moment stil kon staan en al vrolijk balanceerde hij op de hielen van zijn voeten, de ander glimlachend aankijkend. Nieuwe mensen ontmoeten was voor hem altijd een soort brandstof en zolang de ander niet boos of verdrietig werd door zijn aanwezigheid zag hij er geen reden toe om minder vrolijk te zijn. "Dat is heel mooi gezegd" Simon maakt een blozend ‘oh you’ gebaar, aangezien het totaal niet zijn bedoeling was geweest om per se dingen zo te zeggen. Het was gewoon.. dat hij alles eruit liet floepen als het ook maar in hem opkwam. Dit maakte hem altijd wel eerlijk, maar misschien niet zo heel erg subtiel. Toen Simon hem had gevraagd hoe hij hier terecht was gekomen, keek Cloud naar boven. Een beetje verward volgde hij zijn blik, maar zag het antwoord helaas niet daar boven uitgeschreven. Misschien haalde hij wel inspiratie uit de lucht? "Ik voel de sterren", antwoordde Cloud. Het had met zijn mutatie te maken. Maar sterren.. voelen? “Voelen ze.. fijn?” Het was gewoon iets wat je je afvroeg als je p je rug in het gras lag en naar boven staarde, terwijl je naar de duizenden twinkelende sterren keek. Waren ze wel aan te raken? Het verwarde hem eigenlijk wel een beetje veel. "En ik heb nog niet vaak de kans gehad om ze te zien" Wow.. Simon liet een frons op zijn gezicht verschijnen. “N-nee? Waarom niet?” vroeg hij, een beetje geschrokken door die opmerking. “Als het iets is waar je niet over wilt praten dan kunnen we het ook over iets anders hebben, tho! Like, wat is jouw sterrenbeeld? Wacht.. voel je die dan ook als bijvoorbeeld een ram ofzo?” Oh man, hij begon hier te enthousiast over te raken.

-- zo laat sorry ;-;