Onderwerp: Wandering through the stars ma mei 02, 2016 12:01 am
the beauty of a broken angel
cloacked in shadows and secrecy
Het was nacht. Een zacht schijnsel van de maan was door de kleine kier van de gordijnen heen te zien, en natuurlijk moest het beetje licht wat de nacht had regelrecht in haar gezicht schijnen. Clarissa opende haar ogen en draaide zich een keer om, maar opnieuw in slaap vallen leek er helaas niet bij te zitten. Werkelijk geen idee hebbend hoe laat het precies was gooide ze de dekens van zich af en zuchtte een keer hoorbaar, ze had nog geen kamergenoot dus wat dat betreft zou ze er niemand mee wakker maken. Langzaam, alsof ze hoopte dat het gordijn zichzelf dicht zou gaan doen. Maar nee, het mocht niet zo zijn dat het schoolgebouw zelf ook over magische krachten beschikte, dus ze moest het zelf doen. Op haar blote voeten en licht samengeknepen ogen liep ze naar het raam, pakte het gordijn beet en stond op het punt om deze dicht te doen. Maar haar blik ging naar de sterrenhemel, naar de maan. En daar was plotseling de drang om de frisse nachtlucht in te ademen. De drang werd zo snel zo sterk dat ze het gordijn liet voor wat het was en in de richting van haar kledigkast liep. Haar slaapkleding verwisselde ze voor een spijkerbroek, wit topje en een blauw jasje wat voor haar wel warm genoeg moest zijn tijdens deze doorsnee lenteavond. Misschien een enkel ding wat handig was aan het hebben van een vuur mutatie, haar lichaamstemperatuur lag iets hoger dan die van de meeste mensen dus snel koud had ze het niet. Toch ritste ze het vest helemaal dicht, trok ze haar schoenen aan en was ze helemaal ready to go.
Zachtjes verliet ze haar kamer en dwaalde wat door de gangen heen, zo stil als ze kon natuurlijk want ze wilde niemand wakker maken tijdens haar nachtelijke tocht. Echter had ze al snel weer een bekende weg gevonden en in een mum van tijd stond ze buiten, misschien ging ze dit gebouw toch nog wel wat beter leren kennen. Het was een positieve gedachte die haar zeker weten blij maakte. Maar nu ze buiten was, waar ging ze heen? Het was niet zo geweest dat ze een echt doel had gehad behalve alleen naar buiten gaan. En om hier nou zo zielig te blijven staan was ook niet echt wat voor haar, dus zo nieuwsgierig als ze was begon ze met lopen. Na een tijdje kon ze de geur van de zee alweer ruiken, ze was de kant van het strand opgegaan. Dat was altijd wel een mooie plek, zeker een van haar favoriete hier op Genosha. Ze kon wel uren naar de horizon kijken en fantaseren over het onbekende aan de overkant. Toch kwam ze dit keer niet helemaal uit bij het strand. Er was geen zandkorreltje te zien, alleen maar rotsen waar de golven van de wilde zee op uiteen spatte. De wind die er was loeide zachtjes en liet haar haren wat heen en weer wapperen. Clarissa kneep haar ogen dicht om wat beter te kunnen zien, al was daar niet heel veel voor nodig gezien haar zicht wel scherp was. Met dank aan de Tigris natuurlijk. Toch was er wel iets anders hier wat haar aandacht trok, een apart gebouwtje wat ze nog niet eerder had gezien. Lang aarzelde ze niet, en al snel naderde ze het gebouw. De deur was niet op slot, dus zonder veel moeite kon ze binnenkomen.
Na een tijdje rondgelopen te hebben was ze in een ruimte gekomen bovenin het gebouwtje. Verwonderend keek ze rond naar alle dingen die hier stonden. Ze had een lichtknopje gevonden - weer iets wat ze al geleerd had op Genosha, elke ruimte had wel een knop die ervoor zorgde dat de lampen aan gingen - en deze aan gedaan. Een heel raar voorwerp trok haar aandacht en voorzichtig liep ze erheen, alsof het elk moment gevaarlijk kon worden. Zacht tikte ze het langwerpige ding - een telescoop, iets wat ze nog niet kende - en trok geschrokken haar hand terug toen het een beetje verschoof. Wat in vredes naam was deze plaats?
Onderwerp: Re: Wandering through the stars wo sep 28, 2016 4:30 pm
I made a promise to you always and forever
Sinds dat Wesley op Genosha was, spendeerde hij ‘s avonds heel veel tijd buiten. Het was er veel fijner als binnen en had een aparte sfeer. Een sfeer die hij nooit had gevoeld wanneer dat hij op het vaste land verbleef bij zijn ouders. Wesley kon eerlijk toegeven dat hij zich thuis voelde op de school. Slechte ervaringen met mensen had hij ook nog niet meegemaakt, maar hij ging ervan uit dat het ook niet snel ging gebeuren. Hij beschikte wel over wat mensenkennis, als je het zo kon noemen toch. Zoals vele zouden zeggen; hij wist meer dan goed was. En hij was te naïef als het ging om het vertrouwen van mensen.
Eerder die dag was Welsey echter voorbij het Observatorium gewandeld, maar toen hij dan de trappen naar boven was geklommen, om naar de lucht te kijken, was er veel minder te zien. Er was wel iets dat je kon zien, maar toch had hij besloten om tegen de avond terug te komen. Het was niet dat het ver was van de school en dat hij er een probleem van zou maken om de trappen weer op en af te moeten gaan.
Wanneer dat hij eenmaal boven kwam merkte hij gelijk op dat hij niet de enige was. Een meisje zat naar de telescoop te kijken, maar met een vreemde blik in haar ogen. Voor de jongen was het duidelijk dat ze niet wist waar het voor diende, maar of het kwam door zijn mutatie dat hij het wist, was hij zelf niet zeker. Misschien had hij het zelfs verkeerd, dus starten hij het gesprek gewoon normaal om haar ook niet irriteren. ‘Prachtig vind je niet?’ vroeg Welsey plots aan het meisje om bekend te maken dat hij er ook was. Hij wandelde naar de grote telescoop en ging daar wat door zijn knieën. Zo kon hij één oog plaatsen tegen het het ding om erdoor te kijken naar de sterren. Door de open hemel was alles goed zichtbaar. ‘Op een nacht als deze kan je alle sterren mooi van elkaar onderscheiden,’ sprak de jongen verder terwijl hij door het ding bleef kijken. Thuis had hij nooit een telescoop gehad, maar hij had het altijd leuk gevonden om ‘s avonds buiten op het gras te gaan liggen om zo naar de sterrenhemel te kunnen zien. Voor Wesley had het zeker iets rustgevend, maar hij was zich er wek van bewust dat niet iedereen hetzelfde vond.
