[OPEN] A naked swim under the stars

Ze had hem verteld dat hij weg kon van het eiland als hij dat wilde. Niemand die hem daar hield, maar hij was het er niet mee eens. Hij zou zichzelf ook niet onder de normale mensen vertrouwen. Ze konden zich helemaal niet beschermen tegen de krachten van de mutanten en ze waren de zwakste schakels van de maatschappij. Sommige hadden geld en macht, maar geld ging je niet helpen tegen zijn wildfire. Geld ging je niet beschermen tegen draken, tegen mensen die zaken konden doen ontploffen met een simpele aanraking. Niklaus wilde niet dat er mensen dood gingen omdat hij zijn eigen mutaties niet onder controle kon houden.
Hij wilde Specter ook laten zien wat hij bedoelde en daarbij liet hij zijn hand vuur vatten. Het was niet het normale rode vuur dat je zou verwachten, maar blauw zoals de kleur van zijn ogen. Een glimlach was erbij op haar gezicht verschenen en ze leek totaal geen schrik te hebben. Natuurlijk niet. Het blauwe werkte ontspannend, het zag en bewoog rustgevend en de koude had er ook mee te maken. Door er enkel naar te kijken kon men al kalm worden. Ze zei hem dat het lang geleden was dat ze nog eens zo een koude had gevoelt. Maar natuurlijk, die koude kon men enkel voelen boven op de hoogste berg van de wereld.

Ze had een stap dichterbij gezet en even wierp Niklaus zijn ogen af van het vuur en keek hij naar haar. ‘Het is niet altijd zo,’ sprak hij voor dat hij weer naar het dansende vuur op zijn hand keek. Om zijn gemoedstoestand te doen veranderen moest hij niet veel doen. Niklaus moest enkel de emoties die hij normaal onderdrukten met de hulp van zijn medicatie naar boven laten komen. Ook niet moeilijk, hij moest enkel denken aan dat gene wat hij het meest haten, waar hij kwaad van werd en het lukte hem. Wat het nog makkelijker maakten was als je erdoor werd omringd.
Dat was precies wat hij deed. In één seconden verdween de blauwe kleur van het vuur en maakten het plaats voor een onnatuurlijk groen. Het zag er veel wilder uit dan het rustige blauwe vuur en het werd gelijk ook groter. Aan de manier hoe het vuur bewoog, was te zien dat er een heel pak minder controle over was. De temperatuur was dan ook nog eens hevig gestegen in de korte tijd en Niklaus zijn ogen hadden dezelfde groene kleur gekregen als het vuur. Dat vuur liet hij ook niet lang aanhouden. Hij liet zijn hand weer zakken en hij had geluk dat daarbij het vuur ook verdween, maar de warmte bleef. Het was namelijk omdat de warmte ook door zijn huid werd geproduceerd en niet enkel door het vuur.

Zijn mouw trok hij weer naar beneden en in stilten nam hij eerst het potje met pillen uit zijn jaszak waarvan hij er één innam. De blauwe kleur kwam terug in zijn ogen en hij haalde opgelucht zucht. ‘Het is destructief,’ zei hij vervolgens tegen Specter. Hij hoopte duidelijk te hebben gemaakt dat hij inderdaad een gevaar was in een normale wereld. Niemand wilde namelijk leven in een nieuwe ijstijd of in een vernielde stad die niet ophield met branden.

Een omgeving die eerst koud was geweest, was weer volledig omgeslagen wanneer dat Niklaus met weinig moeiten zij emoties liet gaan. Het werd meteen een heel pak warmer en je kon het bijna onaangenaam gaan noemen omdat het zo benauwd was. Het vuur zorgde daar vooral voor, want zonder het vuur was het enkel zijn lichaamstemperatuur die warmer was. De combinatie van beide was gewoon niet goed. Niklaus had het vuur ook snel weer doen verdwijnen om ook één van de pillen in te nemen. Zijn ademhaling was merkbaar zwaarder geworden. Het was niet goed wanneer hij zijn emoties toonde en dat leek Specter ook te merken. Voor een tweede keer die avond werd ze onzichtbaar en blijkbaar leek dat te komen door Niklaus zijn mutatie.

Weg gaan van het eiland zat er niet in voor Niklaus, gewoon omdat hij in het dagelijkse leven niet hele steden wilde verwoesten door domme fouten. Stel je voor, heel New York City tegen de vloer omdat iemand een goocheltruc uitvoerde. ‘Tot je me eens op een slechte dag treft,’ zei hij bijna als een waarschuwing tegen Specter, ook al zag hij haar niet meer staan. Het had hem nerveus kunnen maken, als hij niet nog maar net een pil had ingenomen. Niklaus had nog een lange weg te gaan wilde hij volledig gewend worden aan andere en hun mutaties. Wanneer iemand een mutatie gebruikte in zijn buurt had dat altijd betekend dat hij moest vechten, maar natuurlijk was dat voor Genosha geweest. Oude gewoonten gingen er enkel niet zo makkelijk uit. Niklaus moest echt blijven onthouden dat het niet meer zo was.
Even wreef hij door zijn ogen voor hij keek naar de kleren op de grond. ‘Maar ik denk dat dit mij het ideale moment lijkt om eens weg te gaan, kan jij je weer aankleden,’ zei Klaus gebarend naar de hoop kleren. hij had nog steeds geen idee waar ze precies stond, maar ze verdiende wel wat privecy. Daarbij kon hij zijn bed wel eens gebruiken. ‘Uhm bye,’ zei hij en even kort stak hij zijn hand in de lucht voor dat hij besloot zijn rug in haar richting te draaien om weer richting het schoolgebouw te kunnen wandelen. Dat had hij ook weeral gehad en het was beter verlopen dan hij had gedacht, ook al had hij het gevoel dat hij voor haar bijna een open boek was. Ze had gemerkt dat hij het niet had voor de mutanten en dat vond hij ergens vervelend. Wat als iedereen het uiteindelijk wist? Voor hetzelfde geld keerde iedereen zich dan tegen hem omdat hij tegen iedereen was.

OOC: Hoop dat je het niet te erg vind dat ik het afrond