Beautiful swan, do you wanna play?

Geen les. Geen drukte. Geen huiswerk. Simon was zo snel als hij kon naar buiten gegaan, had de frisse lucht met duidelijk genot begroet en was gelijk richting het bos gelopen. De verlossing van de bel, het was een heerlijk gevoel, zeker als je al vanaf negen uur met je neus in de boeken werd gedrukt. Met zijn mutaties oefenen, daar had hij echter geen tijd voor gehad vandaag. Dus hey, waarom niet nu, met niemand in de buurt kon het geen kwaad. Het bos leidde hem door middel van enkele kronkelpaadjes omgeven door in bloei staande bomen naar een klein meertje. Niet echt iets groots te noemen, maar het was wat. Het was ook nog eens warm, dus een frisse duik klonk hem nu geweldig in de oren.
Een omkleedpartij later dreef er een zwaan op het meer, zijn parelwitte vleugels opgevouwen op zijn rug en zijn zwarte kraaloogjes kalm gericht op het wateroppervlak voor hem. Bewegingen naast hem deden hem rustig opkijken en hij stopte met zijn bewegingen. Het was een meisje, iemand die hij wel vaag herkende van school, maar nooit echt had aangekeken. Zijn kopje hield hij scheef. Twee soorten zijnde kon hij beide talen die ze sprak verstaan, maar omdat hij wel eens wilde zien hoe goed ze om kon gaan met wilde dieren, hield hij haar nog even voor de gek. Dat complimentje bewaarde hij wel ergens in zijn achterhoofd (wat fijn dat er nu niet gezien kon worden dat hij bloosde). Zijn poten raakten de oever en soepel hees hij zichzelf uit het water. Zonder pardon kwam hij dichterbij gestapt, zijn nek licht gestrekt en uiteindelijk spreidde hij zijn vleugels om er een beetje dreigend mee te zwaaien. Vervolgens vouwde hij ze weer op en keek het meisje met een scheefmgehouden kop aan.

Zijn zwarte kraaloogjes hielden het meisje constant in de gaten. Hij was zeker niets gemeens van plan als ze zou schrikken, maar hij had het gewoon niet kunnen laten. Toen zijn witte gestalte op de oever verscheen en hij zijn vleugels in hun volledige lengte spreidde, bleef ze rustig gehurkt zitten. Oh hmm.. Simon hield zijn kopje scheef en klapte ze zijn vleugels weer netjes in en keek naar de hand die naar hem uit was gestrekt. Ze had wel een rustgevende sfeer om zich heen en daarom schrok hij ook niet op toen ze langs hem heen naar het water ging en haar hand over het oppervlak liet gaan. Binnen enkele momenten strekte een klein herkenbaar plantje zich uit het bewegende oppervlak. Oh wow? Dat was wel een verdoemd handige mutatie. Het plantje werd vervolgens uit de grond getrokken en naar hem toegereikt. Simon hield zijn kopje voor een tweede keer scheef en waggelde wat met zijn witte staart, om vervolgens de hand waarin het plantje naar hem werd toegereikte terug te duwen met zijn kop. Een beleefde afwijzing.
Vervolgens stapte hij richting de struiken waar hij vandaan was gekomen en het duurde even voordat hij zich correct had herinnerd waar hij zijn kleding had verborgen. Toch was een wit shirt niet zo moeilijk te herkennen als het als een soort vlag aan een laaghangende tak hing. Simon transformeerde terug naar zijn mensenvorm, natuurlijk onder genoeg dekking om niet gezien te worden. Haastig trok hij zijn broek weer aan en net toen hij zijn shirt van de tak af wilde halen verloor hij zijn evenwicht. Simon wist zich nog net wat klein te maken en daardoor maakte hij een soort achterwaartse rol. Helaas wel door struiken met niet bepaald zachte takjes en twijgjes. Snel krabbelde hij weer overeind met zijn, gelukkig, niet erg gehavende shirt in zijn hand, maar toen pas voelde hij de brandende schrammetjes op zijn rug. “Ik was toch wat eleganter als een zwaan, hè?” grijnsde hij, al was hij niet meer zo heel erg vrolijk toen hij zag dat de struiken omgeven waren door brandnetels. “Sorry, maar zo’n honger had ik niet,” glimlachte hij richting het plantje dat ze hem als zwaan had willen geven. Wat ongemakkelijk stond hij daar, met zijn shirt in zijn handen. “Erm, sorry als het heel onbeleefd klinkt, maar zou je misschien met je planten powers iets kunnen doen aan brandnetel wonden?”

Het was dat Simon zich niet snel ergens voor doodschaamde, anders had hij met al die irriterende wondjes op zijn rug zijn shirt regelrecht aangetrokken en was hij waarschijnlijk heel snel weer verdwenen tussen de struiken. Maar nee, dat was dus niet het geval voor hem. Hij kon er zelfs nog een paar grapjes over maken, dat zijn vogelvormen sierlijker waren dan hij eigenlijk als mens was. Maar ja als zwaan zag je er al zo gracieus uit, veel kon er dan al niet misgaan. Het meisje begon te glimlachen bij deze woorden, wat ervoor zorgde dat Simon zich nog net een beetje meer op zijn gemak begon te voelen. De transformatie van zwaan naar mens had ook zo’n leuke uitdrukking op haar gezicht gezet, daardoor kon hij niets anders doen dan lachen. Dus vroeg hij, misschien wel wat brutaal, of ze iets aan de planten kon doen en al snel verdween een gedeelte van de plantjes weer terug in de grond. (Was er een mogelijkheid dat ze daar konden blijven?) Het andere deel boog zich van hem af, waardoor hij weer op de open plek kon staan zonder gevaar om geprikt te worden. “Ik voel me vereerd door al deze plantjes.” grinnikte hij bij het zien van het pad dat speciaal voor hem was gecreëerd. Met zijn shirt in zijn handen richtte hij nog eenmaal een vraag op haar, misschien een wat ongewoon verzoek, maar aangezien ze toch al zo ontzettend aardig bezig was..
"Moet ik die schrammen helen? Dan gaat het ook niet irriteren." Een zucht van opluchting gleed over zijn lippen. Dat kostte hem ontzettend erg improviseren met de manier van brandnetel wonden irritatie verlichten die hij wel kende. Nee, dat kon echt niet op je rug. “Als je dat zou willen doen zou dat echt geweldig zijn!” Hij draaide zich een halve slag om, zodat ze zijn strijdwonden kon bekijken. “Dus jij weet je weg wel met planten? En dieren ook neem ik aan, want niet iedereen blijft staan als een zwaan op hen afkomt met gespreide vleugels.” Dat hij dat weer naar boven haalde terwijl er iemand kon beslissen of hij nog langer rondliep met rode schrammen op zijn rug was misschien niet het slimste wat hij kon doen, maar Simon praatte vaak zijn mond voorbij. Teehee.

Voor een moment dacht hij veilig door te kunnen lopen en dat was hij ook zeker van plan. Tot er opeens een bos brandnetelbladeren voor zijn neus hing en hij nog net op tijd zijn pas wist te verbreken en tot stilstand kwam. Kijk, op zijn rug van die blaren hebben, oké, maar ook nog op zijn gezicht? Nah, daar hoefde het ook weer niet. Enkele millimeters bespaarden hem van dat lot. "Denk maar niet dat de natuur je vereerd," Simon zette snel een schaapachtig grijnsje op zijn gelaat en stapte snel verder zodra het plantje weer de grond in schoot. “Ik zou er niet maar aan willen denken, nee.” grijnsde hij. Dat was zo close geweest.. Gelukkig bood ze hem nog wel aan om te helpen met zijn rug, want zelfs na die paar seconden voelde hij het al branden en prikken. Hij voelde een vinger over zijn rug gaan en door het, zelfs verwachte, contact gleed er wel een rilling door hem heen. Niet dat ze koude handen had, maar dat kreeg hij altijd als iemand over zijn rug heen ging. “Nee?” Hè balen! Zwanen moesten juist gevaarlijk overkomen, gevaarlijk mooi. “Het is altijd grappig om overmoedige mensen te laten schrikken, om eerlijk te zijn.” Maar helaas was dat vandaag niet gelukt. Er waren natuurlijk engere vogels waar hij in kon veranderen. Niemand zou in de buurt willen komen van een gier of een arend met van die scherpe klauwen.
Nou die waarschuwing die ze gaf kwam ook uit. Zodra ze met haar vinger over een schram heen ging, voelde hij hetzelfde vervelende gevoel als toen hij in de brandnetels was gevallen. Simon kneep zijn handen tot vuisten en beet kort op zijn lip. Antwoorden op haar vraag werd dus even uitgesteld tot hij een beetje gewend was aan het prikkende gevoel. “Simon, maar meneer Zwaan klinkt ook wel cool.” Het linkte met meteen aan zijn alias. “En jij?” Hij deed een poging achterom te kijken, maar hij zag alleen haar bloemenkransje. “Zeg me please dat het niet te ernstig is? Zal ik niet voor altijd een rode rug hebben?”

Ze was niet bang voor dieren. Dat had hij inderdaad wel gemerkt. “Ook niet voor.. van die hele snelle en kleine spinnetjes?” vroeg hij met een wiebelende beweging van zijn wenkbrauwen. Maar nee, zo leek zij niet te denken. Ach, er liepen nog genoeg studenten rond hier die dachten dat ze een zwaan wel even konden aaien zonder consequenties. Hopelijk zou ze zijn dekmantel niet zo makkelijk weghalen. Toen begon ze met haar vingers over zijn rug te gaan en hij wist zich nog goed in toom te houden onder het prikkelende gevoel door. Ze antwoordde met haar naam. Ah, Charlotte.. dat was wel een naam die bij haar paste. Hij kon het ook niet laten om even te vragen wat de status van zijn ‘gewonde’ rug was, als grapje natuurlijk. "Ik weet niet.. volgens mij heb ik iets fout gedaan, je rug slaat opeens blauw uit." Voor een kort moment verdween de glimlach van zijn gezicht en had hij zich bijna om willen draaien om haar recht aan te kijken, want damn, die toon klonk totaal niet lollig. “W-wat--?” Maar voordat hij zijn zorgen nog verder kon uiten begon ze weer te spreken. "Grapje," Hij ademde een diepe teug lucht weer uit en rolde met zijn ogen. “Dat was zo niet oké.” Toch kon Simon het niet laten er zachtjes bij te grinniken. Stiekem zou hij precies hetzelfde grapje hebben gemaakt als hij in haar schoenen had gestaan. “Ook al loop ik niet elke dag zo rond door de school haar.” zei hij, duidende op het shirt dat hij nog steeds vast had in zijn hand.
Ze meldde dat ze bijna klaar was en dat kon hij ook voelen aan de hoeveelheid prikkels die hij opeens niet meer voelde. “Voor zover ik weet niets, nee.” antwoordde hij, een korte blik werpende op zijn onderarmen en schouders. De plekken waar hij nog op was gevallen leken nergens last van te hebben, behalve misschien een beetje aarde. “Echt heel erg bedankt, als er iets is wat ik voor je kan doen, dan moet je het gewoon zeggen!” merkte hij vervolgens eerlijk op, aangezien dit niet een alledaagse bezigheid was.

Het was voor een moment geen leuk grapje geweest, maar Simon was iemand die de humor van zo’n soort situatie al snel kon inzien. “Denk je dat dat m’n nieuwe stijl zou moeten zijn?” In de winter zou dat nog een heftige challenge worden, toch vond hij het wel iets prettiger als niet iedereen zijn blik gericht had op zijn huid. Zeker niet als het wondjes helen van Charlotte niet zo zou werken als ze hoopte. Al vertrouwde hij haar totaal, ze zat niet voor niets op deze school om haar mutaties te leren beheersen. Toen hij een klopje op zijn rug voelde, draaide hij zich weer om. Aangezien hij verder geen irriterende plekjes voelde op zijn lichaam zei hij dat ze inderdaad klaar was. En wie was Simon om haar vervolgens niet heel vrolijk te bedanken. "Een beetje gezelschap is het enige waar ik zo snel aan kan denken," Was haar antwoord en Simon knikte meteen. Dat was het minste wat hij voor haar kon doen! “Nou dat lijkt met hartstikke gezel--!” Zijn woorden werden onderbroken door een plotselinge tak die naar beneden boog. Het eerste wat hij zag was een groen blad dat plots de aarde van zijn schouders klopte. “Ik moet wel even wennen aan die trucjes van jou.” grinnikte hij en gaf toen het blad klaar was zijn rug schoon te hebben gemaakt van aarde een zacht klopje. Vervolgens trok hij het shirt weer aan, want er was geen reden om nog langer halfnaakt hier te blijven staan en keek in het rond. “Dus.. heb je al een idee van wat je wilde gaan doen? Ik vind werkelijk waar alles leuk.” glimlachte hij. “Behalve door brandnetels kruipen, maar ik denk dat dat wel duidelijk is.” Of ze moest hem nog een keer zo willen behandelen tegen die wondjes. Misschien was de kans dat zijn rug dan wel blauw zou uitslaan groter, shiver.