Lost & Found

Kylie liep over de paden van tuin, terwijl de zon hoog aan de hemel stond te branden. Het was niet bepaald koud buiten, maar het was ook niet super warm. Het weer van vandaag was gewoon normaal lekker. Lekker genoeg voor haar om haar blauwe shorts aan te doen en een wit hemdje met twee grote bloemen er aan vast gespeld. Vogels floten in de lucht en de bijen en de wespen waren druk in de weer alle bloemen even te ruiken of wat ze ook deden. Ja.. bijen en wespen waren heen en weer aan het vliegen naar de bloemen.. en toevallig genoeg had Kylie twee grote bloemen aan haar kleding vast gespeld. Het mochten dan geen echte bloemen zijn, maar daardoor werd ze wel achtervolgd door twee groten wespen. Snel wilde ze de andere kant op rennen en de wesp van haar weg te slaan, maar de wesp bleef haar maar achter volgen. Terwijl ze rende probeerde ze de bloemen van haar kleding af te trekken en gooide ze die weg. Naar mate ze de accessoires had weg gegooid waren de wespen ook verdwenen. Toch bleef ze nog wel dezelfde kant op lopen als waar ze heen was gerend. Op het nippertje bleef ze stil staan, terwijl ze toe zag hoe een kleine kikker voor haar over het pad heen sprong. Bijna was ze er op gestaan en ze voelde zich best wel schuldig. Ze had medelijden met het beestje dat ze er ten eerste bijna op was gaan staan en het zich ver van water bevond. Kylie keek toe hoe hij over het pad het bosje in sprong. Ze vond dat ze actie moest ondernemen. Dat zou haar ook van haar gedachten af helpen dat de wespen terug zouden komen. Ze had wat takjes op zij geschoven van het bosje en de kikker kunnen pakken, waarna ze richting de fontein liep.

Voorzichtig stak Kylie haar kleine handjes in het water van de fontein. Het water voelde koud aan, maar zolang de zon fel door bleef schijnen zou het water ook op warmen. Ze wreef met haar handjes over elkaar om het kleine beetje modder er van af te wassen. Ze had evengoed naar binnen kunnen lopen en handzeep pakken, maar dan kon ze niet zien hoe de kleine kikker waar ze bijna op was gaan staan is gaan zwemmen in de fontein. Van af de rand van de fontein bleef ze toe kijken. Het voelde best wel goed dat ze de kleine kikker had gered en er niet op was gaan staan. Ze was ook zo klungelig geweest, toen ze was gaan rennen omdat er een wesp bij haar had gezeten dat ze het kleine beestje niet had gezien. Gelukkig was Kylie niet zo’n persoon dat bang was voor kikkers en het vies vond om ze op te pakken. Nee, ze was niet zoals meisjes van haar leeftijd die zulke beestjes als kikkers en padden vies vond. Stiekem had ze er wel over na gedacht of ze de kikker naar haar kamer zou brengen, zodat het haar huisdier werd. Maar dat vond ze ook maar zielig om hem op te sluiten in een glazen box. Waarschijnlijk zou haar kamergenoot ook niet zo blij van worden als hij begon te kwaken als ze wilde slapen. Voor het diertje zelf was het ook veel fijner om in de buitenlucht te zijn. De kikker sprong op de rand van de fontein, waarbij ze automatisch moest denken aan de tekenfilm  “The Princess and the frog”. Kort giechelde ze even en bleef de kikker aan de kijken. “Nu wil je zeker een kusje?” vroeg ze aan de kikker. Kylie dacht er niet bij na hoe gek dat er uit zou zien. Een klein meisje al pratend tegen een keer. Het was wel een typische Kylie actie dat ze weer dacht over aan een disney film en niet aan haar verloren kleding accessoires.

Dat Kylie bij het zien van de kikker op de rand van de fontein dacht aan de Disney film dacht, was niet een totale verrassing. Voor haar was haar wereldje voor zien van alles Disney prinsessen en bestonden de prinsessen ook echt. Het zal haar dus ook niet verbazen dat als een prinses een kikker kust hij dan zal veranderen naar de prins waar ze later mee zou trouwen. Ze moest er alleen niet bij nadenken dat er iemand een kikker wilde kussen. Sowieso het hele principe van iemand kussen dat stond haar al helemaal niet aan. Daar had ze ook een goeie discussie mee gehad met Storm. Hij mocht wel beweren dat ze over zes jaar wel een vriendje had en daar heel anders over dacht, maar daar geloofde ze niks van. Over zes jaar waren haar plannen om een eigen kasteel te bouwen in werking gezet en zou haar prins komen op een wit paard. Aan haar prins zou ze ook gelijk duidelijk maken dat er niet gekust werd. Het was een ranzig iets, maar als je een kikker zou moeten kussen… Bah. Waarschijnlijk was het slijm die de kikker op zijn huid had net zo slijmerig als de lippen van een jongen. Maar als Kylie zou moeten kiezen tussen het kussen van een jongen en kikker, dan zou ze voor de volle 100% voor de kikker gaan. Jongens van haar leeftijd - en van elk andere leeftijd - begreep ze gewoon niet. En dat was voor haar al goeie reden om voor de kikker te gaan.

“Heb je je prins gevonden?” Hoorde ze een stem vlakbij haar zeggen. Kylie keek op naar de meid die in eindje verderop op de rand was gaan zitten. Ze giechelde kort en bloosde. “Was het maar waar,“ sprak ze op, waarbij ze weer terug naar de kikker keek. Met haar kleine vingertje probeerde ze kikker te aaien over zijn slijmerige rug. “Ik ben alleen geen echte prinses, maar anders had ik hem wel gekust,” giechelde ze. De kikker sprong weer in het water, waarna zij haar ogen weer op de meid richtte. “En jij?” vroeg ze nieuwsgierig. “Heb jij je prins al gevonden?” Wie weet was de meid wel een echte prinses. Dan zou Kylie echt alles willen weten over haar prins en haar koninkrijk. Ze stond op en ging wat dichter bij de meid zitten, terwijl ze haar vol verwachting aan keek. Ze hoopte echt om een leuk verhaal te horen die ze zal onthouden en anders deed een goed gesprek ook altijd goed. Wie weet kreeg ze er nog een zus bij. Even giechelde ze om de gedachten dat ze nog een zus zou krijgen. Hoe meer hoe leuker.

Als je aan Kylie zou vragen of ze geloofde in sprookjes zou ze ja zeggen. Natuurlijk zou ze ja zeggen, ze was een kind van 10 jaar dat een droom had. Haar droom was dat ze prinses wilde worden en een kasteel zou hebben en ze zou er alles aan doen om die droom uit te laten komen. Als de kikker had geantwoord op haar vraag dan wist ze honderd procent zeker dat sprookjes echt waren. Ze geloofde er al wel in, maar dan had ze het bewijs aan elk ander persoon die mee deden met haar alsof het een spelletje was. Voor haar was het geen spelletje. Het was haar wereldje. Niet alleen in haar hoofd, maar in het echt ook. Ze zag alles als een sprookje. Ze zag deze kikker voor haar ook als de kikker prins. Als ze nou een ware prinses was geweest dan had ze de vloek zeker weten verbroken.

Kylie had de aanwezigheid van een meisje opgemerkt die aan haar had gevraagd of ze haar prins had gevonden. Dat wekte ook wel wat nieuwsgierigheid in haar op, aangezien ze zich afvroeg of het meisje een prinses was en haar prins al had gevonden. Aan de ene kant vond ze het wel zielig voor het meisje, omdat ze haar prins ook nog niet heeft gevonden. Al was Kylie er van overtuigd dat de kikker een prins was en misschien wel de prins van het meisje kon zijn of kon gaan worden. “Als je je prins vind en hij is hier op het eiland dan hoop ik dat je hem mag redden van een vloek,” zei Kylie, waarbij ze even wat schuldig keek. Dat kon best gemeen over komen bedacht ze zich net. “Sorry, ik bedoel eigenlijk dat jij dan de stoere prinses bent die haar prins moet redden,” legde ze uit, terwijl ze schuldig naar onder keek. Ze moest alleen wel eerlijk bekennen dat zij geen echte prinses was, waardoor het meisje bedenkelijk naar haar keek. “Hoezo ben je geen echte prinses?” vroeg ze aan haar. Eventjes gingen haar mondhoeken omhoog, maar het kleine glimlach wat te zien was geweest was ook weer verdwenen en ze had haar schouders op gehaald. Het meisje was dichter naar haar toe geschoven en Kylie keek haar nieuwsgierig aan. “Want ik denk dat er in elk meisje een echte prinses zit, al hebben de meeste het nooit door,” sprak ze op een serieuze toon. Kylie giechelde kort en keek de meid hoopvol aan. “Maar jij kan makkelijk praten,” ging Kylie er zoals gewoonlijk koppig tegen in. “Jij ziet er al uit als een prinses,” zei ze met een grijns op haar gezicht. Nou ze er over na dacht de meid zag er inderdaad uit als een prins. 

Ondanks dat het meisje tegenover haar haar prins ook nog niet had gevonden vond Kylie niet dat ze de hoop op mocht geven. Ergens zou haar prins ook rondlopen op het eiland. Als hij hier niet op het eiland rondliep dan zou de kleine meid twijfelen of de ware wel bestond. Ze wist als ze dat hardop zou zeggen mensen er dan tegen in zouden gaan en zeggen dat de wereld veel groter was dan een eiland vol mutanten. Maar de koppigheid die het kleine kind had van karakter vond dat ware liefde bestond uit twee mutanten waar de vonken letterlijk over sloegen. Natuurlijk kon het ook wel twee mensen zijn of een mens en een mutant, maar ze had zo’n gevoel dat deze meid haar ware liefde hier zou vinden op het eiland. En ze kon nou niet zo een twee drie zeggen dat er een “normaal” mens rond zou lopen. Toch was alleen een mutanten prins voor Kylie niet genoeg. Ze wilde er ook dat er een vloek aan vast zat, zodat de meid de ridder zou zijn die haar prins moest redden. Dat zou toch geweldig zijn? Prinsessen waren immers even sterk als prinsen. Wie weet waren ze nog wel veel sterker. Voor even had Kylie zich schuldig gevoeld, want het was hoe je het op zou vatten. Het kon gemeen over komen, maar aan de glimlach van de brunette te zien zag ze dat de kleine meid het goed had bedoeld. En uit haar woorden bleek dat ook weer. “Jij bent dan de prinses op het witte paard! zei ze vrolijk en met een glimlach op haar gezicht.

Stiekem vond Kylie het wel jammer dat ze geen echte prinses was, want anders zou de vloek van de kikker wel hebben gebroken. Als ze zeker wist dat hij een echte prins was, aangezien ze niet zomaar echte kikkers zou kussen. Net als in de disney film zou hij dan eerste tegen haar moeten praten. Dan had ze het nog wel overwogen om het echt te doen. Ze moest dan ook wel bekennen aan het meisje dat ze geen echte prinses was en dat ze makkelijk kon praten doordat de meid er echt uit zag als een prinses. “Ik vindt jou meer een prinses hoor” ging het meisje tegen haar in. Kylie had met een glimlach op haar gezicht haar hoofd geschud. “Het enige is dat je het nog niet helemaal ziet,” weer het gegiechel, waardoor de kleine meid weer met haar hoofd schudde. “Nee, jij ziet er echt uit als een prinses,” ging ze er tegen in. Dat was altijd een van haar tactieken. Er koppig tegenin gaan en hopen dat de grote mensen er vanzelf voor zouden vallen. Mensen die haar kende zouden er minder snel voor vallen dan de mensen die ze niet kende. “Ik ben trouwens Guadalupe.” Stelde het meisje zichzelf voor, terwijl ze haar hand voor zich uit stak. Kylie nam de hand van het meisje aan en stond op van de rand van de fontein, waarna er een licht buiging volgde. “Het is me een eer je te ontmoeten prinses Guadalupe. Ik ben Kylie,” sprak ze alsof ze tegen een echte prinses aan het praten was. Voor Kylie voelde het ook zo.

“Ik neem aan dat je veel naar Disney kijkt?” vroeg het meisje, dat Guadalupe heette. Zonder twijfel knikte het kleine kind opgewonden. Nu had de brunette de volle aandacht van Kylie gekregen. Disney films waren gewoon haar leven. Alles draaide voor haar om de Disney films. Heel haar fantasy wereldje, maar ook de realiteit. Je kon zoveel Disney films op noemen, Kylie had ze allemaal gezien. “Wie is je favoriete prinses?” vroeg ze nieuwsgierig. Achterdochtig keek ze in het rond en kwam toen dichterbij, alsof ze een geheimpje zou vertellen. “Jij bent mijn favoriete prinses,” sprak ze fluisterend, waarna ze grinnikte en het meisje met een glimlach aan keek.