› two halves of a whole idiot

Sinds hij die enorme drang had gevoeld om zich te verplaatsen naar een bepaald punt, was hij het niet echt meer gewend om lang op dezelfde plek te blijven zitten. Het gebeurde wel vaker dat zijn mutatie hem om onverklaarbare redenen naar een bepaalde plek liet lopen. Een soort drang waar hij iets aan moest doen, omdat die anders sterker en sterker werd. Uiteindelijk kon hij er toch nooit aan weerstaan, daarom dat hij vaak gewoon meteen op onderzoek uit ging, om te kijken waar het lot hem die dag heen zou brengen. Op dit eiland zelf had hij ook af en toe die drang gehad, waardoor hij wel een paar keer tot verrassingen was komen te staan. Elke keer had hij ergens gehoopt dat hij zijn neefje tegen het lijf zou lopen, maar dat geluk had hij nog niet gehad.

En vandaag was dan zo’n dag dat hij diezelfde drang voelde, al was het dit keer toch een beetje anders. Jacob voelde namelijk de drang om in zijn kamer te blijven. Best vreemd wel, maar hij kon er helemaal niks aan doen. Hij wist niet eens waarom hij deze drang had, al hoopte hij wel dat geen enkele leerkracht hem zou gaan missen in zijn of haar les, of hij kon zichzelf nog wel eens in de problemen werken. Nah, als hij gewoon uit legde dat het zijn mutatie was die gek deed, zouden ze het wel begrijpen.. Toch?

Anyways, al snel begon hij zich wel een beetje te vervelen, maar goed. Daar kon hij makkelijk iets aan doen. De jongen had wel genoeg hobbies, die ook binnen zijn kamer uitgevoerd konden worden. Zoals lezen. Ja, hij hield van lezen. Hoewel hij ergens niet echt een fan was van geschiedenisboeken, omdat ze vol fouten stonden, vond hij het ook wel eens grappig om alle fouten er uit te halen. Het boek, dat hij uit de bibliotheek had geleend, stond nu al vol lichte aantekeningen in de kantlijn. In potlood natuurlijk. Die zou hij straks wel allemaal weer uit gummen, zodat het niet beschadigd terug in de kasten zou verdwijnen.

Na wat een uur leek, maar in werkelijkheid 4 uren was (het was namelijk bijna tijd voor het middageten), keek Jacob op. Zijn blik werd om de een of andere reden naar de deur getrokken, alsof hij niet anders kon dan kijken. De jongen sloot het boek, bleef zijn blik op de deur houden. Hij stond op, maar stapte nog niet naar de deur toe. Een vreemd gevoel bekroop hem, maar al snel kon hij het plaatsen. Het was het moment van immense spanning dat je voelde als je op een achtbaan helemaal omhoog word getakeld en uiteindelijk heel even bleef staan op het hoogste punt.

Die spanning voelde hij nu, samen met een licht gekriebel op zijn handpalm. Een kleine glimlach kroop om zijn lippen. Eindelijk.

&Marcus