Onderwerp: [AC] This is how you make a first impression wo jul 13, 2016 4:42 pm
Money to burn baby
Hoe was hij letterlijk in deze shit terecht gekomen? Met een afwezige blik staarde hij naar de deur terwijl hij even luid zuchtte en zich alweer wilde wegdraaien. Hier moest hij schijnbaar slapen als het goed was. Kamer 15. Hij had een roommate. Fuckers. Hij vond het vreselijk. Eerst sloten ze hem hier op en dan namen ze zijn recht weg om te slapen waar hij maar wilde. Als voortvluchtige was hij wel soms eens op straat beland. Hij wist hoe hij rond moest komen. Ja, dat was nu eenmaal hoe hij in elkaar zat. Hij nam snel gewoontes over. Daarom hield hij ook van rondreizen. Reizen over de hele wereld. Het idee klonk zo aantrekkelijk. Hij wilde gewoon weg hier... Maar ergens had hij het gevoel dat ie niet mocht. Nee, dat was geen gevoel, dat was hoe het was. Hij mopperde even zachtjes en legde zijn hand op de deurklink... Echter nam hij al snel een stap terug. Hij wist niet wie of zelfs wat zijn roommate was. In deze freak show van een school moest hij gaan opletten natuurlijk. Hij dacht immers nog steeds dat hij normaal was, normaler dan normaal zelfs. Buiten dat mensen zeiden dat hij zelf anders was. Maar ah, dat was iedereen dan, of niet? Hij zuchtte even luid en draaide zich lichtjes weg van de deur, een ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Hij wilde dit niet, hij wilde gewoon weg. Man, hij klonk als een kleuter van vier jaar die zijn snoep niet kreeg. Niet dat hij ooit zo'n vergelijking in het openbaar zou maken voor iedereen om te horen, maar toch was het zo. Hij was een verwend nest, hij kreeg altijd alles. En nu zou geen uitzondering worden. Met een onzekere en vooral bang blik staarde melvin naar de deur. Het was al laat, waarschijnlijk rond 2 of 3. Hij had immers besloten om buiten te slapen vannacht, tot mensen hem persoonlijk waren komen oppikken. Het was vriendelijk bedoeld geweest. Ze wilden hem het gebouw tonen, hem rondleiden en hem zelfs naar zijn kamer brengen. Uiteindelijk was het erop neer gekomen dat een van de gasten Mel had meegesleurd. De blondharige jongen had er met veel protest en vloekwoorden op gereageerd. Maar wonder boven wonder hadden ze hem enkel bij de kamerdeur gedropt. Nu stond hij dus hier. Te staren naar de deur waar hij normaal een thuis hoorde te vinden. Alsof hij hier een thuis kon vinden. Hah, belachelijk. Hij had geen thuis. Niet in London, Dublin of waar dan ook. Hij voelde zich het meest thuis als hij op trek was. Rondreizend en alleen zijnde. Hij vond het geweldig nieuwe locaties te bezoeken. Nieuwe mensen te leren kennen en ze daarna weer achter te laten. Hij was sociaal, maar niet iemand die ver zou gaan in een relatie. Vriendschappelijk niet en ook niet op het vlak van liefde. Daarom wilde hij hier weg. Hij wist verdomd goed dat alles naar de haaien zou gaan mocht hij langer blijven hier. Hij zou zich verspreken, woede veroorzaken en dat in het midden van alle freaks. Ze waren gevaarlijk en hij was onschuldig. Men moest verdomme medelijden met hem hebben. Bitches. Kon hij hier een klacht indienen ergens? Want hij zou een heleboel klachten indienen. Ookal was hij minderjarig, zogezegd een moordenaar en volgens deze mensen een mutant, hij zou zijn onschuld bewijzen. Het klonk haast alsof hij schuldig was van te zijn wat hij was. Een mutant natuurlijk. Nee! Zo dacht hij er niet over. Dat was gedaan! Hij snoof even lichtjes. Zijn blik had geen seconde van de deurklink geweken. Hij leek haast een geobsedeerd iemand te zijn. Een deurklinken liefde, natuurlijk, waarom ook niet als we het over gekke dingen hadden. Hij legde een hand in zijn gezicht en liet een zucht langs zijn lippen gaan. Wat moest hij in hemelsnaam aan... Met dit... alles?! Hij gromde even binnensmonds. Nu hij al die problemen zat op te noemen voelde hij de frustratie in zich maar groeien en groeien. En het was niet het enigste wat leek toe te nemen. Als in een gefrustreerde reactie op die opgehoopte gedachten, schoot zijn vuist naar de deur en ging deze met gemak erdoor... Hij knipperde enkele keren verbaasd, maar voelde zich meteen een stuk opgeluchter. Hij zuchtte even, waarbij zijn lichaam opnieuw wat leek af te nemen en naar zijn normale houding terug ging. Hij trok zijn hand los vanuit het gat en keek even naar de splinters en wondjes die erop zaten. Over enkele minuten zag hij het vast niet meer.
Nu er een mooie gat in de deur zat ging hij even op zijn tenen staan, ergens toch wel nieuwsgierig naar hoe het daar binnen was. Opnieuw, hij vertikte het naar binnen te gaan bij die kerel. Ookal had hij, om 3 uur 's nachts hun deur gemolesteerd. Met een zucht legde hij een hand tegen zijn gezicht aan. Dit was niks, een normale uitbarsting. Elk normaal mens kon door een deur slaan, zelfs als ze niet eens voluit gingen. Hij legde zijn hand op de klink en duwde deze naar beneden waarna hij de deur even opende en snel naar binnen wandelde. Hij liet de deur open en zijn hand bleef rusten op de deurklink. Hij voelde zijn grip versterken op de deurklink en legde een hand tegen zijn hoofd toen hij een hevige steek in zijn hoofd kreeg. Godverd- En hij had de deurklink in zijn hand. Ugh. Hij keek even naar de deurklink die in zijn handpalm lag en schudde even zijn hoofd, waarna hij met zijn voet de deur toe schopte. Nja, niet al te sterk. Het maakte wel te nodige lawaai... Gelukkig hadden ze nog een deurklink aan deze kant van de deur... Wie had ook twee deurklinken nodig? Heh, hij niet. Hij slikte even en knipte het licht in. Niet goed wetende of zijn roommate al lag te slapen of dat hij op een ongelegen moment binnen kwam. Opnieuw, kon het hem een zak schelen wat deze kerel van hem dacht. Gelukkig wist hij wel het geslacht van dit ding. het was een man. Hij was dus al een stap dichter bij het ontrafelen van het geheim.
Het was midden in de nacht en elk normaal mens sliep natuurlijk op dit tijdstip. Zo ook Matthew, hij lag braafjes in zijn bed voor de verandering. De dekens waren wat van hem afgeschoven en bedekten enkel nog zijn onderlichaam. Dat was maar goed ook, want hij had altijd last van koude voeten 's nachts, zelfs in de zomer. Hij lag met zijn hoofd in zijn kussens, op zijn buik, en had zijn handen ergens random naast zijn hoofd liggen. Het gebeurde wel vaker dat hij er 's nachts tussenuit kneep om wat rondjes over het eiland te vliegen, dan had hij geen pottenkijkers en kon hij mooi zijn gangetje gaan. Uiteindelijk was hij wel een beest van een draak en had hij ruimte nodig als hij veranderde. In elk geval kon hij vannacht genieten van een welverdiende nachtrust. Hij had in zijn kamer het rijk alleen, alhoewel er nog een ander bed stond, wat niet in gebruik was. Misschien kon hij de twee bedden binnenkort nog wel aan elkaar schuiven, dan had hij nog meer ruimte. Een zacht gebrom wat een mengeling was van een snurk en een beestachtige grom kwam uit zijn keel zetten terwijl hij sliep.
Maar nee.. het was hem echt niet gegund. Een enorme dreun klonk door de kamer heen en iet wat onhandig vloog hij overeind. Eerst duwde hij zichzelf omhoog met zijn armen - hij lag immers op zijn buik - draaide zich een kwartslag en gooide zijn benen onder de dekens vandaan. "Wat the..?!" schreeuwde hij woest uit toen hij zag hoe er een vuist door zijn deur heen stak. Door zijn deur! De vuist trok zich weer terug en verbouwereerd - nog altijd iets slaperig - bleef hij op zijn bed zitten. Vervolgens ging de deur open en het licht aan, er was ook nog een zachte tik te horen. Uit reflex sloeg hij zijn arm voor zijn ogen, het licht brandde erin. Toen zijn ogen weer in orde waren sprong hij overeind. Hij torende boven de andere persoon uit, een jongen die zeker nog minderjarig was. Matthew's ogen waren groot toen hij de deurknop zag, liet zijn ogen naar het gat in de deur gaan en toen weer terug naar de jongen. Hij was boos, overduidelijk. "Wie the heck ben jij nou weer?!" riep hij terwijl hij op de ander afstormde en de deurknop uit zijn handen rukte en deze onder zijn neus duwde. "Is dit normaal waar jij vandaan komt?" spuwde hij de ander toe. "Eigenlijk zou ik je door dat mooie gat wat je daar gemaakt hebt weer naar buiten moeten proppen!" gromde hij terwijl hij dreigend de deurknop nog wat dichter naar hem toe duwde, alsof hij het echt in de neus van de blonde jongen wilde stoppen.
Onderwerp: Re: [AC] This is how you make a first impression zo aug 07, 2016 9:56 pm
Money to burn baby
Hij verwachte geen positieve reactie als de ander lag te slapen. En het feit dat het midden in de nacht was... Well... De kans dat meneer lag te slapen was groot. Dus hij had het wel mogen zien aankomen, een persoon die pisnijdig was. Maar Mel zelf was iemand die er niet veel om gaf. Daarbij was hij zelf wat slaperig en niet zo helder, ondanks alle woede die hij natuurlijk in zich had. Hij was een klein ventje die gewoon sinds enkele maanden veel te veel haat droeg voor zowat alles. Daarom was hij ook zo aardig als wat. Natuurlijk, zeker naar deze type mensen. Ookal was het duidelijk dat ze hem zo konden vermoorden, hij was het zo goed als zat. Hij zou echt, godverdomme. Hij was zo gefrustreerd! Weeral, geen verassing tbh. Hij was nu eenmaal een klein, nijdig ventje en zo zou hij nog een tijdje blijven. Niemand kon hem opbeuren, echt niemand. Had hij hoop? Nope. Het was net zo gebroken als deze deur, allemaal dankzij dit kuteiland. Zo'n happy klein kindje was hij wel. Met zijn ogen scande hij even de kamer. Er waren tweede bedden, duh... Hij ging echt niet bij die gast gaan slapen, no fucking way. Hij was misschien wel bi, maar hij zou niet een of andere freak doen. Geez. Zij besluit stond gewoon vast. Hij wilde niet voor zijn leven vrezen als hij even iets belangrijks deed. Slapen natuurlijk, god. Mel hield van slapen, maar hij vond het vreselijk als hij bij ene gevaarlijk persoon moest slapen. Al was het op dezelfde kamer. Dus hij hoopte in stilte dat het niet een of ander mentaal gestoorde was, want dat zou hem helemaal niet verbazen, iedereen zou hier gek worden. Hij werd hier immers al gek, dus dan was het niet zo moeilijk eh. En hij zag beweging in een van de bedden. Hij knipperde en keek naar de man, dat wist hij dus al dat het een man was, die duidelijk moeite had met het licht. Hij had dus geslapen tot nu. Hij had hem niet al te zachtaardig wakker gemaakt, dus hij kon ergens wel iets verwachten... Maar Mel was pissig en gefrustreerd. Het zou hem nog verbazen als hij de ander niet gewoon wegsloeg... Geen idee of dat zou lukken... Ah tja... De ander leek aan het licht gewend te zijn en met een droge, licht gefrustreerde blik keek hij naar meneer... Deze kwam nu al springend overeind. Oh wait, oh damn. He was tall and... A lil' bit scary. Oh wait... Nee, nee. Hij vond hem helemaal niet eng, pff, wat voor conclusies trok hij hier nu? Hij? Bang? Gee. No way. En de ander had zijn deurknop gezien. Even keek Melvin naar dat ding, die nog steeds in zijn hand lag... Oh yeah. Zou hij daar boos om zijn? Kom op, dat gebeurde toch met iedereen... Right? Right... Toen hij terug opkeek, zag hij echter iets anders dan dat hij eerst dacht. Meneer was boos. Geweldig niet waar? Dit was zeker een ontmoeting die hij zou blijven onthouden, niet echt, maar yk... Trauma's bleven altijd een beetje langer hangen. "Wie the heck ben jij nou weer?!" Meneer woestheid stormde als het ware op hem af en wel meteen stak Mel, instinctief als defensie, zijn handen in de lucht, voor zich. No, no. Geen slag, geen slag, please. Dit was allemaal goede bedoelingen... Bitch. De ander rukte zowat de deurklink uit zijn handen. Goed, dat was een zorg minder om bij zich te houden, thanks mate. "Is dit normaal waar jij vandaan komt?" Er was niet echt een reden om op hem te spuwen. De jongen zuchtte even, maar slikte toch wel even en veegde kalm langs zijn gezicht terwijl hij gewoon, omdat hij zich niet echt comfortabel voelde, een stapje terug. "Eigenlijk zou ik je door dat mooie gat wat je daar gemaakt hebt weer naar buiten moeten proppen!" Oh... De ander leek niet alleen dat van plan te zijn, maar ook nog es iets anders... Blijkbaar was zijn neus voor hem een ideale plek om de deurknop in te proppen. Daarom draaide Melvin even half zijn hoofd weg, een hand legende tegen de muur terwijl hij stil probeerde weg te schuifelen. Hij voelde zich gespannen en vooral gefrustreerd hah wat een suprise. Deze gast moest even zijn snater houden. Hij was ook moe ok.. Maar goed. Hij sloot zijn ogen wat en slikte even. Well then... That's one way to meet your freaky roommate.
"De naam is Melvin," zei de jongen kalm terwijl hij met weinige impressie opkeek naar de ander. Hij kon niet echt anders, de ander was gewoon langer dan hem nu. Sigh. "En het was een ongeluk, mijn hand schoot uit," vertelde hij enkel. Ja, zoal bij de deur als de klink was zijn hand als het ware uitgeschoten. Frustratie, oh frustratie, wat maakte je een bitch van leven op de meest ongelegen momenten. Heerlijk of niet dan? Hij knipperde even kalm en richtte zijn ogen af van de ander. Hij wilde gewoon zijn kamer zien. "Ik wilde hier niet zijn in de eerste plaats, dus doe niet zo opgefokt," zei hij neutraal terwijl hij even zijn tanden op elkaar klemde bij een steek in zijn hoofd. En net als je dacht dat alles al shitty genoeg was, kwam dat erbij. Dat was nu eens hoe het leven was eh. Geweldig eh. Niet dus. Hij snoof even, legde een hand tegen zijn hoofd en voelde de vrije hand, dit was zijn rechter, trillen onder een onbekende druk die hij er voelde. Oh... Wilde hij hem slaan? Was niet echt een verassing dat zijn onderbewustzijn, of wat dan ook, dat wilde doen. Dit was een top notch bitch, first class dick.... Dat zag hij al. Heel aardig natuurlijk van Mel. Nu was het alleen hopen voor meneer heethoofd dat hij geen gedachten kon lezen. Nee, het was hopen voor Mel dat hij geen gedachten kon lezen. Konden mensen dat in deze school eigenlijk wel? Waarschijnlijk wel. Dit hele eiland maakte immers het onmogelijke mogelijk. Zoals hem pissig krijge- oh wait dat was nie echt een wonder. Jammer.
Matthew was woedend dat iemand hem midden in de nacht uit zijn welverdiende slaap had gehaald. Was er niet zo'n spreekwoord wat mensen waarschuwde dat je geen slapende dieren wakker moest maken? Dit was een geval waar dat spreekwoord precies bij paste. Er kwam een tirade van boze woorden uit zijn mond terwijl hij de blonde jongen zowat bedreigde en bijna de deurknop in zijn neus ramde. Het joch draaide zijn hoofd weg en probeerde weg te schuifelen, maar Matthew plaatste zijn stevige hand tegen de muur aan, hij was nog niet klaar met deze etterbak die hem midden in de nacht boos kwam maken. Was het tegenwoordig normaal dat mensen gewoon een gat in de deur sloegen als ze naar binnen wilde? Kende hij het woordje kloppen niet? Of, haha, was hij misschien uitgeschoten met zijn hand omdat hij zijn mutatie niet onder controle had? Het maakte Matthew eigenlijk niet uit, al zou hij door iemand anders afgeschoten zijn en op een raket en dat er daardoor nu een gat in zijn deur zat. Dat joch had het met zijn vuist gedaan en het was dan ook honderd procent zijn schuld. En boeten zou hij ook.
Het joch stelde zich voor als Melvin, maar het boeide Matthew op dit moment helemaal niet of de naam van het kind Melvin of Kees of Harry was. "Een ongeluk," herhaalde Matthew spottend terwijl hij de ander nog altijd boos briesend aankeek. "Opgefokt? Vind je het gek?" zei hij terwijl hij zijn hand nu van de muur afhaalde en naar het gat in de deur wees. "Nu moet ik verdomme een nieuwe deur aan gaan vragen bij het schoolhoofd." Heel fijn dit allemaal, minachtend keek hij naar het joch. Melvin. Ruw drukte hij de ander de deurknop weer in de handen, draaide zich om en trok woest zijn kast open. Een aantal dingetjes vielen rinkelend op de grond en rolden onder zijn bed. Woest mompelend zocht hij onderin zijn kast en vond uiteindelijk een hamer en wat spijkertjes die in een gereedschapskist zaten die hij laatst ergens gevonden had in de tuinen en had meegenomen. Hij liep door de kamer, naar de kant die leeg was, trok een plankje uit de grond en liep naar de deur. "Wees blij dat ik weet hoe ik deuren tijdelijk dicht kan maken," gromde hij terwijl hij de ander een dodelijke blik toewierp.
radioactive
I feel it in my bones
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: [AC] This is how you make a first impression
