Make me a Sandwich [&Judas]

De lounge was een wonderbaarlijke plek. Het was een klein wonder, een regenboogje in dit gebouw. Wren kon er geen genoeg van krijgen hier te zijn. Tja, ze moest ermee dealen dat er af en toe ook andere mensen waren, maar de voornaamste aanwezigen hier waren koffie en eten. En Wren zou die twee nooit aan iemand anders voorstellen, ze wilde hen nooit delen. Daarom had ze ook gelijk de paar mensen die in de lounge waren afgeschrokken, voor ze zelf een heerlijk - verdiend, voor haar harde werk - kopje koffie haalde. Zwart, hmm, suiker en melk waren voor watjes en Wren was zeker weten geen watje. Vond ze.

Ahh, het was heerlijk rustig nu. Ze had zichzelf op de bank gepositioneerd, rug tegen de ene leuning en benen uitgestrekt over de gehele bank. Of in ieder geval, tot zover ze kwam. Wren was niet zo lang, dus was het moeilijk voor haar om de hele bank in te nemen. De hoop kussens die ze achter haar voeten had gegooid moest echter genoeg zijn als hint. Vriendelijke reminder dat Wren Máraz best met je kón praten, maar het simpelweg niet wilde.
Het feit dat ze hier zo fijn zat maakte wel dat Wren zich weer eens ontzettend goed voelde over zichzelf. Dit had ze eventjes helemaal zelf geregeld, strong independent woman dat ze was. Er was alleen één klein probleempje; ze begon honger te krijgen. En als ze eten wilde, dan moest ze opstaan. Het was een dilemma, waar ze toch die paar extra slokjes koffie voor nodig had. Alas, ze kwam er maar niet uit.

Maar! De deur ging open en iemand kwam de lounge binnen. Normaal gesproken had die persoon zich klaar moeten maken voor een world of hurt, maar vandaag had hij - het was een hij, toch? Ze had niet goed gekeken - geluk. Hij mocht blijven en kreeg zelfs de eer Wren te voederen. Wren besloot dat ze dit heugdelijke nieuws gelijk aan haar nieuwste onderdaan zou mededelen.
'HEY! JIJ DAAR,' schreeuwde ze dan ook naar de nieuweling, niet van plan om zomaar genegeerd te worden. Ze wachtte even voor de show, zodat ze een slokje koffie kon nemen. 'Zo te zien sta jij dichterbij de keuken dan ik.' Wat een prachtig statement. Het werd tijd voor Wren om haar strong, independent woman attitude even te droppen. 'Waarom ga je daar niet heen? Ik denk dat je er goed past,' ging ze verder. Maar pff, zo kwam ze er niet. Toen de persoon niet snel genoeg reageerde naar Wrens wensen rolde ze met haar ogen. 'Okay, dummy, we beginnen opnieuw,' zuchtte ze overdreven. Niet dat de persoon zolang gewacht had, maar er was nog geen eten en dat stelde haar teleur. 'Ga naar de keuken en maak een sandwich voor me.' Zo. Vooruit met de geit! Wren keek de andere persoon verwachtingsvol aan, maar zei verder niks meer. Praatjes vulden geen gaatjes, hop, ze verwachtte resultaat. En. Wel. NU.

[&Judas, hopelijk kan je er wat mee!]

Wren grijnsde tevreden toen de onbekende die binnen was gekomen ook daadwerkelijk naar de keuken liep. Tja, zo'n soort indruk maakte ze dan ook gewoon op mensen! Aan zelfverzekerheid kwam Wren niets tekort. Daarom bleef ze ook rustig zitten, terwijl ze de jongen observeerde terwijl hij brood en beleg pakte. Pff, ze zou hem vergeven omdat het de eerste keer was dat hij iets voor haar maakte, maar chocopasta gold niet echt als "sandwich". Hoe dan ook, choco pasta was wel like, de nectar van de goden ofzo. Ze zou de fout wel door de vingers zien. ...Mits hij een beetje voortmaakte. Kom op, ze had honger! Het was niet alsof er zoveel mensen de lounge ingelopen kwamen. Maar Wren maande zichzelf nog wat geduld te hebben en er vooral blij mee te zijn dat ze er zelf niets voor had moeten doen. Want dat was natuurlijk het belangrijkste in deze hele situatie.

Nou, daar was ie dan! Wren keek blij op naar de jongen die haar het voedsel kwam brengen, stak haar handen al uit en overwoog zélfs om hem te bedanken- toen hij het nodig bleek te vinden het brood in haar gezicht te duwen. Wren kreeg nog wel wat van de lekkernij binnen toen ze geschokt naar adem hapte, maar het brood gleed al vrij snel van haar gezicht af, op naar de grond. De rest van de chocopasta zat lekker op haar hele gezicht en waarschijnlijk zelfs in haar haren. Hier had ze even niets van terug.

'Dat je stikt in je sandwich,' zei het jong tegen haar. Even bleef Wren stil, maar toen.. 'Pffft,' was het enige wat ze eruit kon krijgen, terwijl ze probeerde haar lachen in te houden. 'Jij durft,' zei ze, terwijl ze harder begon te lachen. Niet alleen omdat ze er dom uit moest zien met al die chocopasta op haar kop. Wren verloor daarna geen seconde en greep naar het shirt van de jongen, bracht tegelijkertijd haar hele lichaam naar voren zodat ze erin een paar grote halen haar gezicht aan af kon doen. Dat verdiende hij.

Daarna deed ze weer een stap achteruit, en ging op de bank staan. Zodat ze toch wat meer op ooghoogte van de jongen kon staan. Ze wees autoritair naar hem, haar hele arm uitgestrekt en haar vingertje irritant opzij bewegend. 'Tutut, je begon nog wel zo goed!' De grote grijns op haar gezicht maakte het allemaal nog wat raarder. Was ze nu boos, of niet? Wren wist het zelf ook niet, maar háár kon het niet schelen; zij deed gewoon waar ze zin in had. 'Ik bedoel, hoe KOM je erop, het is een goeie,' ging ze goed gehumeurd verder. In haar tijd met Allen en Charlie had ze op zijn minst geleerd om om een goede grap ten koste van jou te kunnen lachen.

'Maaaaar,' Wren was nog niet klaar. Lachen erom kon, maar je moest weten dat Wren je nooit zou vergeven tot ze twee keer zo hard wraak had genomen. Dat waren de regels van de straat. Niemand rustte voordat de schande rechtgezet was. 'Je moet hier wel je prijsje voor betalen!' Wren keek de jongen uitdagend aan. Ze wist nog niet echt hoe ze wraak zou nemen, maar ze zou vanzelf wel wat moois tegenkomen. Met dit soort dingen kon ze heel af en toe wel geduld hebben. Tot er een plan was, dan moest het zo snel mogelijk uitgevoerd worden!
'Dusss, heb jij enige ideetjes, meneer de schuldige?' vroeg ze. Ze hoopte dat het hem nog meer zou irriteren als ze zo uit de hoogte deed, aangezien hij het daar niet van moest hebben. Het was niet echt haar doel om hem te intimideren; ze had al snel doorgehad dat al die badass mutanten op dit rare eiland allemaal al teveel feelies verloren waren om bang te worden van een schreeuwende smurf. Maar dat betekende niet dat ze deze houding weg moest gooien. Nee, ze wist zeker dat ze hiermee wel wat bloed onder zijn nagels weg kon schrapen. 'Kom maar met de goede ideeën! Als je niet snel genoeg bent verzin ik wat en ik weet zeker dat je dát niet leuk gaat vinden!' Wren kondigde het bijna aan alsof het een competitie was en gooide zelfs haar arm omhoog, vuist gebald, als om haar enthousiasme aan te geven. Natuurlijk, zo'n nare vrolijke houding was al naar op zichzelf, maar Wren was oprecht blij. Zij had haar lol voor vandaag weer gevonden. En ze zou hem er niet zomaar vandoor laten gaan.

HAH, pasta aan zijn shirt. Dat maakte Wren nou best wel gelukkig. Gewoon, hoe ze dit even professioneel en oh zo volwassen aan het afhandelen was. Ze leerde wel. Die houding ging echter de deur weer uit toen de jongen een snok aan haar haren gaf. Wrens automatische verdediging sprong in werking en ze begon hem met beide handen weg te bitchslappen tot hij losliet. Het leverde hem een geïrriteerde blik op van de kleine dictator, maar ze liet het haar niet teveel in de weg zitten. Het volgende moment stond ze alweer op de bank. Gelukkig was de jongen ook niet heel lang, dus ze had niet het gevoel dat ze al teveel moest compenseren.

Deze jongen was wel vreemd. Hij vond haar óf niet leuk, óf hij had gewoon een prima gevoel voor humor. Want aan de ene kant sloeg hij pasta in haar gezicht, maar aan de andere kant luisterde hij ook heel braaf naar haar verhaal. Zulke onderdanen had ze nodig. Wren negeerde het cruciale feit dat de jongen niet echt aan het luisteren was. Wat boeide haar dat nou? Hij negeerde haar overduidelijk, iedereen zou dat zien, maar Wrens ego beschermde haar voor dat soort dingen. Hij keek gewoon weg omdat hij als enige door had dat het niet netjes was om naar je leider te staren. Hij durfde haar niet te onderbreken, ook. Tja, voor Wren was dit gewoon waarheid.

Maar, alles even terzijde, wat ging hij doen om haar terug te betalen voor de pasta in haar gezicht? Meneer zelf had niet al teveel ideeën. Nee, in plaats daarvan botste hij met zijn vleug- Wacht, hold it. Vleugels? Wren besteedde nooit echt veel aandacht aan anderen, maar dit was wel even een opvallend dingetje. Hier kon ze misschien wel wat mee.. Als ze ermee gedeald had dat de vleugel haar zowat omver sloeg. Wren was klein en daardoor ook niet erg zwaar. Ook had ze zich niet per se voorbereid op die zwiepende vleugel, dus het enige wat ze kon doen was naar de vleugel grijpen en hopen dat ze nog een paar veren zou kunnen grijpen om haar val naar de grond iets langzamer te laten gaan. De vleugel was dichtbij, dus op zich had ze nog best wat kans om er met haar grijpende handen in terecht te komen.

Maar zelfs als ze de vleugel deels vast kon grijpen, landde ze alsnog op de grond. 'UGH,' klaagde Wren luid, lekker overdreven. Ze was niet van hoog gevallen. Maar hey, dat betekende niet dat ze niet kon doen alsof ze gewond was! Wat dat betrof had ze een voetballer moeten zijn. Wren bleef dan ook even zieligjes op de grond liggen. Niet voor de jongen, pff, maar voor eventuele camera's. Als ze dan terug keken konden ze zien dat zij óverduidelijk het slachtoffer was in deze situatie!
De jongen was ondertussen in een stoel gaan zitten. Stik in je sandwich, pff, opmerkingen als die waren maar één keer grappig. Het bracht haar wel op een ideetje. Snel, waar lag die mislukte sandwich nu? De jongen leek niet echt veel aandacht voor haar te hebben, dus begon Wren snel naar het stukje brood te zoeken. Ahh, daar. Het lag op de grond, natuurlijk, maar er zat wonder boven wonder nog wel wat pasta op. Nice.

Wren kwam weer overeind, lang niet van plan om op te geven. Als je het bloed onder mensen hun nagels uit wilde halen was opgeven één van de laatste dingen die je deed! Ze benaderde de jongen weer, met snelle passen, de boterham ietwat achter zich houdend. 'Ik weet het al!' onverstoord pakte ze haar laatste onderwerp weer op. 'Je moet een rondje met me vliegen! Like, je hebt vleugels, kan je ze net zo goed voor een goed doel gebruiken.' Stort nu geld op fonds 666, help een arme Wren. Terwijl ze sprak ging ze zo staan dat ze tegen de leuning van de stoel aanleunde, rug naar de jongen toe. Misschien niet handig op het eerste gezicht, tot je wist wat haar plan was. 'Dus, goed idee, of goed idee?' vroeg Wren enthousiast, waarna ze op de leuning ging zitten en zichzelf zo naar achteren liet glijden, zodat ze op de schoot van de jongen terecht zou komen. Vlak daarna zwiepte ze haar arm naar voren, in een poging de vieze boterham weer tegen hem aan zou kunnen duwen. Liefst in zijn gezicht, maar eigenlijk was elk stukje blote huid goed. Zolang hij de stoffige pasta maar over zich heen zou voelen glijden. Hopelijk lukte het, want dat maakte dingen alweer beter!

'JEEZ,' uitte Wren, nu toch wel geïrriteerd. Hij durfde zomaar haar práchtige plan naar de maan te helpen door haar arm vast te grijpen. De boterham - die alleen door de krachten van de natuur tegen haar handpalm gedrukt was gebleven tijdens haar zwaai - gleed naar beneden en viel tussen hen in. En nu zat ze daar, beetje awkard, maar ze zat en dan hoefde ze tenminste geen moeite doen om te blijven staan. Wren wist echter niet zeker hoe blij ze moest zijn met dat voordeel.
'Wat?' vroeg de jongen, demanding, boos. 'Pff, ik had je toch zeker niet op je.. vleugelpennen getrapt?' zei ze, lachend. Haha, ze was echt ontzettend grappig. En als het om de zwakke plekken van mensen ging, dan was Wren zowat een bloedhond. Een drugs opsporende pitbull. Of zo'n mopshond, met zo'n plat gezicht, maar Wren wist niet zeker hoe goed die waren in verdachte stoffen zoeken...

Maar dat had even niks met haar huidige situatie te maken. Het enige wat er toe deed was dat Wren het heerlijk vond, ronduit geweldig, als iemand reageerde op haar provocaties. Liet zien waar het pijn deed. Zodat zij vervolgens keer op keer uit kon halen naar die zwakke plek en die jongen hier meer pijn kon doen dan hij op het moment voor elkaar kreeg. Maar even serieus, hij was wel een top class bitch, om zo met zijn nagels te vechten. Daar kon ze nog iets van leren!
Voordat ze iets kon zeggen over zijn gebruik van nagels moest ze echter zichzelf spontaan achterover laten vallen om de klap van zijn arm te ontwijken. Waarschijnlijk had hij haar geraakt als ze een seconde later ontweken had, nu scheerde de arm rakelings over haar gezicht. 'Hey!' durfde Wren nog beledigd te zeggen. Waar was dát nu weer voor nodig?

Ze kwam echter niet meer zo gemakkelijk overeind uit haar positie. Doordat ze zich zo achterover had laten vallen lag ze nu in een wat onnatuurlijke positie met haar rug, waardoor haar zwakke buikspieren niet genoeg waren om overeind te komen. En tja, zich met haar arm opdrukken was geen optie, aangezien haar arm op het moment in puree omgezet werd door de agressieve jongen.
En toen kwam de bedreiging. Ze moest toegeven, hij deed het goed. Als ze niet zo'n dikke schedel gehad had - waar bedreigingen niet goed doorheen konden - en al meerdere malen gehoord had dat ze de volgende dag neergestoken zou worden, was ze bang geworden. Maar Wren was niet van plan dit haar wat te laten doen. 'Haha, grappig, ik heb tenminste jouw vleugels niet,' zei ze. 'Dan zou mijn leven pas een rotzooi zijn.' BURN. Ze was echt, echt ontzettend grappig. No doubt about it. De prijs die ze hiervoor zou moeten betalen was nog niet duidelijk, maar Wren begon zich al wel vast te concentreren op haar mutaties. Als het moest zou ze schreeuwen, als hij wat zou proberen zou ze pogen hem te blokkeren. Want deze jongen leek haar geen ongevaarlijk nerdje en ze was vrij zeker dat hij het - net als die jongen met dat Siciliaanse temperament - niet erg zou vinden om haar keel door te snijden. Maar tja, dat zou ze zometeen zien, toch?

OOC: #suicidemission