De uitdrukking op zijn gezicht was bijna genietend te noemen terwijl de wind langs zijn gezicht streek. Zijn blauwe kijkers richtte zich even op de boot onder hem en een minuscuul glimlachje vormde zich om zijn lippen toen hij merkte hoe iemand vanaf de boot naar hem zwaaide. De jongen deed echter geen moeite om terug te zwaaien, in plaats daarvan klapte hij nog eens extra met zijn vleugels om vaart te maken en het duurde niet lang voordat hij op het eiland landde en zijn vleugels achter zijn rug dichtklapte. Hij hoefde niet eens om zich heen te kijken om te weten dat mensen hem aanstaarden. Hij kon de blikken op zich voelen branden. Zijn entree op het eiland was waarschijnlijk ook iets indrukwekkender geweest dan de meeste entrees. De meeste mutanten kwamen per boot, hij kwam bijna letterlijk uit de lucht vallen. Even vroeg Mattheüs zich af of Judas op eenzelfde manier was aangekomen of dat hij een andere manier had gevonden om indruk te maken met de grote zwarte vleugels van hem.

Exact twee uur later had hij zijn spullen op de kamer die hij met zijn broer ging delen gedropt en liep hij door de gangen van de school heen, opzoek naar dat bekende gezicht. Het gebeurde een aantal keer dat het misselijke gevoel kwam opzetten en hij even in de verdediging sprong voordat hij doorhad dat het gevaar afkomstig was van een andere mutant. Mutanten die een ander waarschijnlijk met een vingerknip pijn konden doen of zelfs kon vermoorden. Na de vijfde keer bijna in paniek te raken, schudde de jongen met zijn hoofd. Gewoon kalm blijven, er was hier niets of niemand die anderen zomaar kwaad zouden doen. Mattheüs probeerde zich zo goed en zo kwaad als het kon te ontspannen terwijl hij verder liep en op den duur in de living uitkwam.

Het eerste wat hij deed vanaf het moment dat hij de ruimte inliep, was iets omgooien met zijn vleugels. Mattheüs kromp lichtjes in elkaar op het moment dat hij glas hoorde breken en voorzichtig draaide hij zich om zodat hij kon zien wat hij juist op de grond had gegooid, ervoor zorgend dat hij zijn vleugels bij zich hield. Zijn tanden zonken weg in zijn onderlip toen hij de vaas in enkele stukken op de grond zag liggen. Wat een goede eerste indruk Mattheüs, echt goed gedaan. Hij schudde zijn hoofd lichtjes en wendde zijn blik van het glas af terwijl hij zich omdraaide. Het was nadat hij zich omgedraaid had dat zijn blauwe kijkers die van zijn broer vonden en zijn ogen lichtten bijna op. Hoeveel jaar was het geleden dat ze elkaar nog gezien hadden? Toch zeker twaalf jaar.

Een paar passen en hij had de afstand tussen zichzelf en Judas een heel stuk verkleind. ”Kijk niet zo, ik ben zeker dat jij hetzelfde aan de hand hebt gehad.” Zijn blauwe kijkers gleden even over zijn broer heen en een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij het harnas opmerkte dat een van zijn vleugels tegen zijn rug hield. ”Waar is dat voor? Ik weet niet of je het beseft, maar vleugels zijn gemaakt om te vliegen, niet om tegen je rug aan te plakken.” Een knikje naar het stuk harnas dat zichtbaar was, maakte duidelijk dat hij met de eerste zin daarop doelde. De woorden rolden over zijn lippen voordat hij de ander vleugel fatsoenlijk had bekeken. Voor het eerst sinds hij was aangekomen, was er echte emotie van zijn gezicht af te lezen toen hij besefte waarom Judas zijn vleugels in zo’ positie hield, waarom hij het harnas nodig had. Verwarring werd gevolgd door woede en daarna kwam medelijden en misschien een vleugje angst. Mattheüs zou het namelijk niet kunnen voorstellen wat hij zou doen als zijn vleugels vernield zouden worden en daar kwam die lichte angst vandaan, de angst om ooit hetzelfde mee te maken. ”I…ik had geen idee. Het spijt me, Judas.” Normaal zorgde hij er altijd voor dat zijn woorden zorgvuldig gekozen waren. Normaal zorgde hij ervoor dat hij niemand verbaal pijn deed, maar hij was gewoon blij geweest om zijn broer terug te zien dat hij er gewoon niet op gelet had en daar had hij nu spijt van.

Voor een moment was hij erg blij geweest om zijn broer te zien, maar die blijheid had al snel plaatsgemaakt voor iets anders. Hij kan er niet direct zijn vinger opleggen wat hij juist voelde. Onbewust moest hij terugdenken aan gisteren toen de mensen hem langzaam insloten. Ze zouden zijn vleugels waarschijnlijk ook volledig vernield hebben als hij niet op tijd was weggevlogen. Als die stem er niet was geweest, zou hij nu als een zielig hoopje op straat liggen. Hij had geen idee of ze hem een begrafenis zouden hebben gegeven. Waarschijnlijk niet. Ze zouden hem waarschijnlijk in de goot gegooid hebben zodat de kraaien rond de stad hun feestmaal hadden. De politie zou hem op een gegeven moment waarschijnlijk wel opgeruimd hebben om de toeristen niet af te schrikken, maar niemand zou weten dat hij ooit bestaan had. Zijn naam zou verdwenen zijn en er was niemand die om hem gehuild zou hebben. Gelukkig voor hem was het nooit zover gekomen, al had Judas blijkbaar minder geluk gehad.

Mattheüs kromp in elkaar toen Judas’ antwoord kwam. ”Judas, alsjeblieft.” Zijn handen trilden lichtjes terwijl hij toekeek hoe de riempjes van het harnas een voor een werden losgemaakt en op de grond viel. Zijn linkervleugel viel direct achter het harnas aan. De jongen kon zich niet inbeelden hoe het moest voelen om je vleugels niet meer te kunnen gebruiken. Hij kon zich niet inbeelden hoewel pijn hij moest hebben gehad toen ze zo toegetakeld werden. Alleen de gedachte zorgde er al voor dat de rillingen over zijn rug liepen en dat hij zijn vleugels zelfs harder tegen zich aandrukte, alsof hij ze wilde beschermen.

Mattheüs moest moeite doen om niet achteruit te gaan op het moment dat Judas vooruitkwam. Een licht misselijk gevoel kwam op, maar het was niet genoeg om de alarmbellen te laten rinkelen. Voor een kort moment gleden zijn blauwe kijkers naar het tafeltje toen het omver viel, maar zijn aandacht ging al snel terug naar Judas. Hij kon diens woede bijna voelen en in plaats van bang te worden, kwam de woede bij hem ook langzaam terug naar boven. Hij had zelf geen idee van waar het ineens kwam, maar ineens was hij kwaad. Hij wilde zijn broer graag een klap in het gezicht verkopen en hem vertellen dat hij niet zoveel zelfmedelijden moest hebben.

”Denk je dat ik het gemakkelijk had? Je moet blij zijn dat je vanaf het moment dat je vleugels zich ontwikkelde gewoon buiten gezet werd.” Mensen keken om op het moment dat Mattheüs zijn stem verhief. ”Vader sneed ze weg telkens weer als ze terug tevoorschijn durfden te komen totdat het niet meer ging. Denk je dat ik het makkelijker had op het moment dat ze me op straat zette? Denk je echt dat jij de enige bent die niet werd geaccepteerd?” De woede steeg bij elk woord dat hij zei en er was niets dat hij eraan kon doen. ”Misschien verdiende je het wel. Misschien verdiende je het om nooit meer in staat te zijn om te kunnen vliegen!” Hij was erover gegaan. Hij kon het zien aan de gezichten van de mutanten om hen heen dat hij erover was gegaan. De woede was echter te sterk voor medelijden. Medelijden raakte niet door die dikke muur van woede, maar later zou de spijt hard in zijn gezicht terugslaan.

Hij wist zelf ook wel dat hij de grens serieus overschreden had. Hij had gewoon zijn mond moeten houden over de vleugels en dan zou alles goed gelopen zijn. Als hij niets had gezegd, zouden ze een normale reünie gehad hebben, eentje die iedereen zou hebben als ze elkaar na jaren weer zagen. In plaats dat ze elkaar in de armen vlogen, stonden ze nu tegenover elkaar als briesende stieren door iets wat hij gezegd had. Normaal was Mattheüs altijd gecontroleerd, maar nu kon hij zichzelf gewoon niet meer inhouden. Woorden werden naar Judas’ hoofd gegooid. Woorden die hij meende, maar die hij normaal nooit luidop gezegd zou hebben. Tenminste, hij meende alles tot de laatste zin. De laatste zin was de woede geweest, niet iets dat hij zelf echt dacht, niet iets waar hij ooit aan gedacht had.

Op andere momenten zouden de harde trekken in zijn gezicht allang verzacht zijn. Hij zou zijn excuses aangeboden hebben en er alles aan gedaan hebben om alles terug goed te maken, maar iets zorgde ervoor dat hij gewoon niet kon kalmeren. Een bijna dierlijk gegrom verliet zijn lippen toen Judas met een vinger in zijn borst pokte nadat hij zijn punt gemaakt had. Het kon goed zijn dat zijn broer het moeilijk had gehad, maar hij wilde wedden dat er niemand in zijn armen gestorven was. Mattheüs had een vriend zien sterven nadat deze voor hem in was gesprongen om hem te beschermen en dat was iets dat hij nooit zou kunnen vergeten. Al die herinneringen maakten alles alleen maar erger en het waren die herinneringen die ervoor gezorgd hadden dat hij de laatste woorden had uitgesproken. Woorden die hij niet had mogen uitspreken.

Het was ineens erg stil geworden in de ruimte, maar Mattheüs sloeg daar geen acht op. Hij was veel te druk met een poging doen om zijn woede onder controle te krijgen. De jongen lette niet meer echt op zijn broer. Zijn blauwe kijkers waren wel op de ander gericht, maar zijn gedachten waren ergens anders. Daarom kwam de slag in zijn gezicht ook als een verrassing. Mattheüs wankelde achteruit en spreidde zijn vleugels om zijn evenwicht te bewaren. De tweede vuistslag zorgde er echter voor dat hij zijn evenwicht volledig verloor en met gespreide vleugels tegen de vlakte ging.

Een rode waas trok voor zijn ogen op het moment dat hij terug overeind kwam en met resolute stappen beende hij naar Judas om diens shirt daarna vast te grijpen en hem naar zich toe te trekken. ”Waarom zou je het niet verdient hebben?” Na die woorden duwde hij de ander zo hard mogelijk van zich af. Voor een kort moment legde hij zijn hand op zijn kaak tegen de plek waar Judas hem geraakt had. ”Het is niet omdat ik mijn vleugels nog heb dat ik ok ben, weet je? Ik heb ook geleden, Judas, meer dan je denkt!” Woest ging hij naar de ander toe, gebruikte zijn vleugels om wat meer snelheid te maken. Even vloog hij een stukje naar boven om Judas neer te halen door letterlijk bovenop hem te landen. Mattheüs bracht zijn gezicht dicht naar dat van zijn broer toe terwijl hij hem tegen de grond duwde. ”Je gaat bijna kapot van zelfmedelijden. Wat heb je daar nu aan?” Het was niet dat hij Judas hard tegen de vloer duwde, dus de ander zou waarschijnlijk makkelijk onder hem uit kunnen komen, maar daar dacht hij op dat moment niet aan.

Hij had de slagen in zijn gezicht zeker wel verdiend, maar op dit moment deed hij niet aan rechtvaardigheid. Judas had hem geslagen en hij zou het terugkrijgen. Zo moeilijk was het niet om zijn broer tegen de grond te werken. Het slap gefladder met zijn nog werkende vleugel ging niet helpen door de kracht die Mattheüs met zijn meedroeg. Zijn vleugels waren nog intact, maar waar ze ooit stralend wit waren geweest, hadden ze nu een dofgrijze kleur. Judas was niet de enige die vanalles had meegemaakt. Mattheüs had vanaf zijn twaalfde geen thuis meer gehad. Hij had lang alleen over straat gelopen totdat een groepje van drie zwervers hem mee naar hun ‘thuis’ gesleept hadden. Een thuis dat bestond uit een stuk karton op de grond en een muur van een gebouw om tegen te leunen, meer niet. Daarbij was het Mattheüs’ schuld geweest dat de mensen ineens gestopt waren met geld te geven, want wie wilde er nu een mutant helpen?

Judas’ worden hadden hem even doen haperen voordat hij de ander tegen de grond gooide. Hij had alleen maar willen helpen, precies hetgeen dat Mattheüs ook had willen doen en wat mensen niet geapprecieerd hadden. De woede kreeg ineens een heel ander doel. Oh hij was nog steeds kwaad op Judas voor een reden die hij zelf niet eens meer wist, maar de woede was nu ook gericht op de mensen die zijn broer zo toegetakeld hadden. Mattheüs was dan misschien een guardian angel en geen engel van de wraak, maar op dat moment zou hij heel graag nekken omwringen.

Heel even had hij zijn aandacht op de mensen om hen heen gericht. Heel even konden ze de woede in zijn ogen zien branden voordat hij zijn blik terug op Judas richtte en zijn hoofd dichter naar de zijne bracht. Dat was een fout geweest en hij besefte het pas als het te laat was. Een scherpe pijn trok door zijn neus en in een automatische beweging bracht hij zijn handen naar zijn neus en rolde van zijn broer af. Hij kon het bloed door zijn vingers door sijpelen en de helse pijn vertelde hem dat het waarschijnlijk gebroken was.

Dit maakte alles erger. Zijn woede werd groter en al snel stond hij terug op zijn voeten. Met een snelle beweging haalde hij naar zijn broer uit met zijn vuist voordat hij zelfs zijn vleugel liet uitschieten en zo in zijn vlees probeerde te snijden. Zijn vleugels waren altijd zijn beste wapens geweest. Zijn mutatie was er om anderen te beschermen, zijn vleugels om zichzelf te beschermen. Het was duidelijk dat hij laaiend was. De Mattheüs die iedereen kende zou niemand gewoon neerslaan. Die Mattheüs zou proberen te onderhandelen, zou zijn broer proberen te helpen in plaats van hem pijn te doen.

Misschien was hij nooit moeten komen. Misschien had hij zelf een leven moeten proberen op te bouwen in New York in plaats van het voorstel om naar Genosha te komen aan te nemen. Hij zou zijn kunnen starten met stelen zodat hij op den duur een klein appartement had kunnen kopen om er met de twee overgebleven zwervers die hem in hun midden hadden opgenomen te gaan wonen. Ze hadden geld kunnen hebben om fatsoenlijk eten te kopen, maar in plaats van die twee mensen een leven te geven dat ze verdienden, had hij hen in de steek gelaten om zijn eigen vel te redden. Mattheüs was van plan om na een tijd terug te gaan naar New York en de zwervers dat leven te geven. Nu had hij echter geen tijd om aan zijn vrienden te denken aangezien hij al zijn aandacht op zijn broer moest houden.

Ieder ander zou waarschijnlijk triomfantelijk gegrijnsd hebben toen zijn vleugel een snee over Judas’ borst maakte, maar Mattheüs gaf helemaal niet om die kleine overwinningen. Daarbij was hij veel te kwaad om zijn mondhoeken nog maar een beetje omhoog te laten krullen. Hij moest zijn aandacht bij zijn handen houden in zijn poging om ze te laten stoppen met trillen. Hij had ze al tot vuisten gebald, maar dat leek niet echt te helpen. De jongen kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes toen Judas zich ineens tot een van de omstaanders richtte. Het duurde niet erg lang voordat hij doorhad wat de ander ging doen vanaf het moment dat hij de gsm in zijn handen had en in een snelle beweging maakte hij een schuld voor zich met zijn vleugels. Hij voelde een lichte terugslag toen het toestel in volle vaart tegen zijn vleugels aan botste en tegen de grond knalde. Mattheüs beet zijn tanden op elkaar terwijl hij zijn vleugels terug spreidde en zonder waarschuwing weer op zijn broer afvloog.

Voor de tweede keer in minder dan een uur duwde hij zijn broer tegen de grond, al was er dit keer een verschil met vorige keer. Terwijl zijn vleugel het werk deden en de ander tegen de grond drukte, pakte de jongen Judas’ arm vast en begin het langzaam te draaien. Pas toen de arm weerstand begon te bieden, werd de draaiende beweging sneller en het duurde niet langer dan een minuut voordat de luide knak te horen was. De mensen om hen heen hielden hun adem in en sommige hielden zelfs hun hand voor hun mond. Iedereen wist wel waar die knak vandaan gekomen was en iedereen wist wat dat inhield.

Het bloed liep nog altijd in kleine stroompjes over zijn gezicht en drupte langs zijn kin naar beneden terwijl hij zijn knieën op Judas’ borst plaatste -net onder de snee- om hem tegen de grond te houden. Zijn vingers hadden zich bijna als een bankschroef om de pols van de arm die hij niet gebroken had geklemd om deze ook nog eens tegen de grond te duwen. Door zijn vleugels zo nu en dan eens te bewegen maakte hij het bijna onmogelijk voor Judas om onder hem uit te kruipen en deze keer hield hij zijn hoofd uit de buurt zodat hij dezelfde truc niet nog eens kon proberen. ”En wat ga je nu doen?”

Het was wel duidelijk dat de woede de overhand had genomen. Normaal verloor Mattheüs zijn zelfbeheersing niet zo snel, maar iets zorgde er gewoon voor dat de woede die hij al een lange tijd gevoeld had een heel stuk sterker was geworden dan normaal. Normaal kon hij het negeren, maar deze keer leek zijn lichaam bijna een eigen leven te leiden. De jongen dacht niet meer na. Het enige dat nu belangrijk was, was het feit dat hij Judas een lesje wilde leren. Eentje dat hij niet snel zou vergeten. Het leek wel alsof zijn verstand hem in de steek gelaten had toen de rode waas eenmaal voor zijn ogen getrokken was. Als hij nog wel bij zijn volle verstand zou zijn geweest, zou hij Judas arm nooit op zo’n manier hebben omgewrongen. Dan zou hij nooit zijn blijven doorgaan tot het bot in zijn arm brak. Spijtig genoeg was hij op dit moment niet bij zijn volle verstand en ging hij wel door tot de knak door de kamer klonk en Judas het uitschreeuwde van de pijn.

Hij had nog naar voren geleund om aan zijn broer te vragen wat hij nu ging doen, maar in plaats van dat zijn broer op die vraag antwoordde, was het iemand anders die zich kwam moeien. Zonder zijn grip op Judas los te laten, keek Mattheüs opzij. Als blikken konden doden, had de moeial waarschijnlijk al in een hoopje as op de grond gelegen. ”Excuseer?” Tweetyboy… vergeleek die knaap hem nu met een kleine gele kanarie? ”Je weet dat het onbeleefd is om je met andermans zaken te moeien, toch? Of heb je nooit manieren geleerd?”

Mattheüs had zijn volledige aandacht terug op zijn broer gevestigd toen hij merkte hoe de bruinharige kerel zijn vleugel aan de kant probeerde te duwen. Zijn blauwe kijkers gleden terug naar de ander en als antwoord op diens woorden, klapte hij met de vleugel die hij vasthad. Het was de bedoeling om de ander te raken. Misschien in het gezicht, misschien tegen diens borstkas, maar het zou genoeg zijn om de ander pijn te doen, misschien zelf genoeg om de ander tegen de grond te krijgen tenzij de jongen sterk op zijn bene stond. ”Rot op.” Hij was niet van plan om zich zomaar gewonnen te geven. Hij kon er sowieso niet tegen als mensen zich kwamen moeien met iets waar ze geen zaken mee hadden. De jongen had geen idee over wat het ging en hij had helemaal het recht niet om zich te moeien.

Ergens had hij misschien wel verwacht dat iemand tussenbeide ging komen. Een stemmetje in zijn hoofd had hem al gewaarschuwd dat hij daarvoor moest opletten nadat hij zijn vleugels als wapen gebruikt had, maar hij had er geen acht op geslagen totdat iemand er ineens genoeg van leek te hebben. Het gevecht was voor iedere mutant in de kamer niet meer dan entertainment geweest, maar het breken van een arm was er voor de meesten blijkbaar over gegaan. Het breken van Judas’ arm was ook meer in een opwelling gebeurd. Het was niet dat hij van plan was geweest om ook maar iets te breken toen hij was aangekomen. Het was zelfs niet de bedoeling geweest om te vechten, maar dat was iets waar hij nu niet over nadacht. Later zou hij de gebeurtenissen waarschijnlijk wel analyseren om te kijken waar het was fout gegaan, maar op dit moment kon het hem zelfs niet schelen dat hij zijn broer serieus pijn had gedaan.

Heel even trok hij zijn mondhoeken op in een triomfantelijk grijnsje toen de bruinharige moeial naar achter strompelde nadat Mattheüs lichtjes met zijn vleugel had uitgehaald. Nu die druk weer van zijn vleugel af was, kon hij zich weer op belangrijkere dingen concentreren. Hij had net zijn blik terug van de jongen afgehaald, toen er ineens iets aan zijn vleugels trok en hij van Judas werd afgesleurd. Mattheüs had zijn grip om diens pols losgelaten vanaf het moment dat hij voelde dat iemand aan zijn vleugels zat. De jongen grauwde bijna dierlijk toen hij tot de conclusie kwam dat het de knaap van daarjuist was die hem achteruittrok. Mattheüs wilde net met zijn vleugels slaan toen Judas begon te spreken en even leek hij te bevriezen. Alsof hij zijn mutatie gebruikt had en zichzelf in steen had veranderd.

Het was pas nadat Judas’ vleugel een mooie snee in zijn gezicht had gemaakt, dat hij terug in beweging kwam. ”Jij hebt mijn neus eerst gebroken!” Het bloeden was al gestopt, maar de kloppende pijn bleef wel aanhouden Waarschijnlijk was hij zowel gekneusd als gebroken, want anders zou het allang gestopt zijn met pijn doen. Mattheüs wilde een stap voorruit zetten, maar werd tegengehouden door de jongen die zijn vleugels nog altijd vasthad. ”Laat. Me. Los.” De jongen klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn vleugels in beweging bracht. Terwijl die dingen de ander omhoog tilden, boog Mattheüs een stuk naar voren om de ander daarna zo over zich heen te gooien. Het was nooit een goed idee om hem bij zijn vleugels vast te houden. Die dingen waren de enige bescherming die hij zelf had en hij had ze op heel efficiënte manieren leren gebruiken. De ander vloog misschien een meter of twee de lucht in en bijna even ver voordat hij weer tegen de grond belandde. ”Is dat alles dat je in huis hebt?” Mattheüs balde zijn vuisten terwijl hij de ander uitdagend aankeek. Kom maar op.