Eens hij Mattheüs van Judas had afgesleept, kreeg Judas weer de kans om op te staan. De jongen hield krampachtig zijn gebroken arm vast en Devon zijn mondhoeken trokken misselijk naar beneden terwijl hij van achter Mattheüs toe keek. ’Je - je hebt mijn arm gebroken.’ Ja, dat was wel redelijk duidelijk geweest, de knak was bijna tot op de gang hoorbaar geweest. Uit het niets schoot de vleugel van Judas hun kant op, en Devon schermde zijn gezicht af achter de witgrijze vleugel van Mattheüs, die zo voor hem de klap op ving. Hij had Mattheüs van Judas af gehaald, hem de vrijheid gegeven om weg te gaan, maar in de plaats daarvan zag Judas het als de ideale kans om zijn slag terug te slaan. De manier waarop Devon Mattheüs vast hield, gaf hem namelijk vrij spel. ’Jij hebt mijn neus eerst gebroken.’ brieste Mattheüs. Devon rolde gefrustreers met zijn ogen, kon niet geloven dat ze werkelijk de discussie voerden over wie van de twee was begonnen. Hij opende net zijn mond om er op in te gaan toen hij voelde hoe Mattheüs een poging deed om naar voren te gaan. Devon zette zich schrap, oefende druk naar achteren uit zodat hij zich niet kon verplaatsen. ’Laat. Me. Los.’ werd hem waarschuwend toegesproken, maar Devon reageerde er niet op. Nog voor hij iets kon doen voelde hij hoe hij de lucht in getild werd. De vleugels van de jongen gingen de lucht in en aangezien hij ze met man en mach vast hield, ging hij mee. Net op het moment dat Devon besefte dat hij beter los kon laten, boog de jongen naar voren en werd hij over zijn rug heen gekatapulteerd. Beschermend kruiste hij zijn armen voor zijn gezicht, zag voor een moment de gehele living in slow motion aan zich voorbij gaan. Totdat hij met een harde smak weer in de realiteit belandde.

’Is dat alles dat je in huis hebt?’ Devon lag op de grond, was in zijn val tegen de poot van de tafel aangekomen waardoor die een heel eind verder was geschoven in de ruimte. Hij keerde zijn hoofd in de richting van Mattheüs, en brieste. Letterlijk, als er stoom uit zijn neus was kunnen komen, was het op dat moment wel gebeurd. Hij wreef kort over de achterkant van zijn hoofd en draaide zich, plaatste een voet weer op de grond en drukte zich recht. ’Je wil niet weten wat ik in huis heb.’ bromde hij, met een veel zwaardere stem als net, bijna beestachtig te noemen. Devon liet zijn lichaamstemperatuur stijgen, bracht zijn lichaam naar het punt van shiften, maar ging er net niet over. De krachten van de Ursus kwamen beschikbaar en hij ademde enkele malen diep in en uit om vervolgens net zoals Mattheüs zijn handen tot steenharde vuisten te ballen. Het was een van de voordelen als je een ervaren, gecontroleerd shapeshifter was. Je kon veilig de grens aftasten, de krachten van je shiftervorm gebruiken in je menselijke vorm zonder daarbij reden van verstand te verliezen. Al voelde hij dat er in de kamer toch iets aanwezig was wat met zijn id aan het spelen was. ’Ga jullie onenigheid buiten uitvogelen, ja?’ Op zijn voorhoofd stond een diepe frons en hij liet zijn blik kort in het rond gaan, naar de schade, naar de andere studenten waarvan er een deel gechoqueerd was en een deel geamuseerd. ’Laatste waarschuwing.’ Zojuist had Mattheüs misschien wel de bovenhand gehad qua sterkte, maar nu, met de krachten van de Ursus die door zijn lichaam raasden zou Devon hem misschien wel kunnen evenaren. Laat staan als ze buiten waren en hij volledig zou shiften. Dan hoopte Devon voor hem dat die vleugels hem snel genoeg de lucht in konden brengen. Kort kneep hij zijn ogen dicht en probeerde die agressieve, onverantwoordelijke gedachten weg te duwen uit zijn hoofd. Nee, hij moest zichzelf blijven, hij mocht zich niet laten meeslepen in dit alles. Alleen was het om de een of andere reden heel moeilijk. Kort dacht hij aan Storm, en of het voor hem ook zo aanvoelde als Lupos naar boven kwam.

’Goed plan, laten we naar buiten gaan.’ Devon voelde hoe zijn binnenkant begon te koken, en hoezeer hij ook zijn best deed om de kalmte in zijn lichaam te bewaren, het leek niet te lukken. Was het een invoed van Mattheüs? Van Judas? Of van een van de andere studenten in de ruimte? Hij zou het waarschijnlijk nooit weten, het enige waar hij zeker van was, was dat hij niet helder bij geest was. Mattheüs had zijn vleugels wat dreigender opzij gespreid, en Devon fronste als reactie zijn wenkbrauwen nog wat harder, aangezien hij fysiek nog niets aan hem kon tonen. Terwijl ze daar stonden, elkaar uitdagende, had Devon niet opgemerkt dat er een nieuw persoon de living was binnen gekomen. Het moment wat daarop volgde leek in een waas te gebeuren. Mattheüs werd op een in zijn ogen onverklaarbare manier overmeesterd, en meteen daarna werd Devon op een dringende manier verhoord. ’Devon jij misschien?’ Hij stond letterlijk met zijn mond vol tanden, liet zijn blik doorheen de ruimte glijden, kort over de leerkracht, kort over de studenten die langzaam maar zeker afdropen. ’Ehh..’ fluisterde hij, overdonderd dat hij net degene was die aangesproken werd. ’Ja Devon, wat is er hier aan de hand?’ Judas zijn stem weerklonk door de ruimte en Devon keek hem met een vurige blik in zijn ogen aan. ’Misschien kan jij dat beter uitleggen,  Judas.’ Hij nam de naam van de jongen op een spottende manier in zijn mond, iets wat met zijn naam wel extra gemakkelijk ging. ’Aangezien ik hier niets mee te maken heb.’ Hij voelde hoe de leerkracht naar hem keek, maar Devon probeerde aan zijn blik te ontsnappen door hem niet terug aan te kijken. Zijn naam was bij alle leerkrachten wel bekend en dan voornamelijk doordat hij degene was die het leven van Clyde had gered. Maar het voelde niet aangenaam, en het liefst van al wilde hij ontsnappen uit deze situatie waar hij in eerste instantie niets mee te maken had gehad. Een uitleg wilde hij al helemaal niet geven, aangezien hij zelf maar half begreep wat er aan de hand was. ’Kan ik niet gewoon weg gaan?’ sprak Judas opnieuw, en Devon wierp hem een nukkige blik toe. ’Alleen als ik dat ook mag.’ voor het eerst keek Devon de leerkracht aan, afwachtende op zijn antwoord.