Haar hele verleden zat in haar hoofd en koffer, thuis leek na alle sprongen die ze door Amerika had gemaakt zo ver weg. Onbereikbaar. Het was gek, maar ze begon zich te beseffen dat dit een nieuwe fase van haar leven zou worden. Een nieuw hoofdstuk. Maar dat nam niet zomaar haar zenuwen weg. Dat was dan wel weer jammer. Nu ze met haar rug naar de meeste mensen zat voelde ze zich al wel wat kalmer. Alsof de heg haar beschermde. Ze had geen haast, ze hoefde nergens naar toe. Nouja, naar school, uiteindelijk. Maar nu nog niet. Sommige dingen hadden wat meer tijd nodig.

Ze durfde een korte blik om de heg te werpen, maar de drukte schrok haar weer af. Haar hand streek over het ruwe materiaal van het pad, naar beneden, waar witte steentjes de grond bedekten. Lorelei's vingers gleden door de koele ronde vormen. Opeens leek er iets in de achterkant van haar nek te prikkelen. Alsof een schaduw over haar heen viel, iets donkers. In een automatisme keek Lorelei om. Haar blik viel op een jongen. Hij had iets indrukwekkends over zich, hoewel hij niet lang of gespierd was. Lorelei knipperde traag. Hij stond daar maar. Toen merkte ze de koffer in zijn handen op en ongemerkt ging ze iets rechter op zitten. ''Ben je ook nieuw?'' Bij de eerste woorden die ze zei bleef haar stem in haar keel steken, waardoor het fluisterzacht was, maar ze hervond haar volume. Ze merkte pas te laat dat ze maar bleef staren. Hij was zo anders dan alles wat ze ooit had gezien. Gevaarlijk. Hoe kwam ze daar nou bij? Lorelei probeerde het gevoel weg te schuiven, maar het bleef in de hoek van haar hoofd doorzeuren tot ze afleiding vond in de aanblik van zijn vleugels. Haar hoofd kantelde ietwat schuin en ze keek er met een intense blik naar.

Lorelei kon haar ogen niet geloven. Was dit waanzin? Of zag ze hier een engel staan. Met zwarte veren, dat dan weer wel. En dat kon vanalles betekenen. Imperfecties, gevallen engelen. Verdorvenheid. Gevaar? Stiekem, spannend. Was ze aan het staren? Waarschijnlijk wel. Gewonde vleugels, missende veren. Het was onprettig om te denken over de oorzaak van die imperfectie. ''Doet het veel pijn?'' vroeg ze zachtjes, met medelevende ogen.

Ze was altijd alert en soms was dat vervelend. Bijvoorbeeld wanneer je vroeg wilde slapen en je hele familie nog beneden rondliep, waardoor je geen oog dicht deed. Of als je je probeerde te concentreren op een toets. Maar wanneer iemand van achteren aan kwam wandelen had het zo z’n voordelen. Met grote ogen keek ze op, benieuwd wat hij hier, in de tuin, kwam doen. In een eerste oogopslag zag hij er niet uit als een type om rond te wandelen tussen de bloemetjes, op zoek naar bijtjes. Lorelei was dan ook vrij verrast toen de jongen bleef staan, in plaats van door te benen naar zijn échte bestemming.
Toch was ze niet lang genoeg verbaasd om haar stil te houden. Het meisje merkte de koffer op en meteen brandde er een lichtje. Nieuw, hij was ook nieuw. Dat moest wel, anders zou hij toch niet met zo’n ding rondslepen. Het vormde in Lorelei’s gedachten meteen een soort band en ze sprak hem ietwat onzeker aan. Ook hij was hier pas net, wat haar zenuwen wel wat deed bedaren. Samen nieuw zijn was toch al een stuk minder eng dan alleen op een onbekend eiland gegooid worden, waar iedereen iedereen al kende. “Oh, dan was je net iets eerder dan ik,” reageerde ze. Het was geen spannende conversatie, maar dat was precies wat Lorelei nodig had.

En het had daarbij kunnen blijven, gepraat over koetjes en kalfjes. Maar ze verpeste het. Ze keek naar de ravage, de overblijfsels van ooit indrukwekkende vleugels. Vleugels die ze kende van muurschilderingen en platen, engelen. Maar zijn vleugels misten veren en het deed bijna pijn om ernaar te kijken. Een van de vleugels bewoog ietwat, maar het was niets vergeleken met wat vleugels echt zouden kunnen. Het deed haar denken aan een vogeltje met een gebroken vleugel. Lorelei wist niet wat ze moest doen. Ze wilde hem helpen, maar meer dan woorden had ze niet. En de woorden die ze sprak waren verkeerd. Fout. Helemaal fout. Eerst dacht ze nog dat zijn antwoord oprecht was. Een golf van medelijden was haar eerste reactie, maar dat duurde niet lang.  

Hij kwam op haar hoogte, maar boorde haar meteen daarna verbaal de grond in. “Ik-” stotterde ze. Haar ogen probeerden de zijne te ontwijken, maar ze zag geen kans. Haar schouders zakten omlaag, ze trok haar knieën iets op, maar niets kon haar beschermen tegen de kilte in zijn blik. “Ik wilde je geen pijn doen, ik..” Het koste haar moeite om haar gedachten op een rijtje te krijgen, gedachten race'den door haar hoofd. “Sorry dat ik ernaar vroeg.” Het voelde alsof elk woord dat ze sprak nu verkeerd kon zijn. Lorelei keek vlug weg, voordat hij haar weer met zo'n moordende blik kon vastpinnen.

Het was niet eerlijk wat de jongen deed. Hij was duidelijk gekwetst, waardoor Lorelei schrok en zich meteen ontzettend naar voelde. Maar hij werd niet echt boos of zei eerlijk wat hij voelde, nee, zijn woede zat meer onderhuids. En dat maakte het des te erger. Hij was zo kil tegen haar en ze vroeg zich alleen maar af waarom hij zo.. zo naar deed. Ze had het echt niet zo slecht bedoeld, helemaal niet juist, ze had het goed bedoeld en hij keek haar aan alsof hij haar het liefste zou vermoorden voor die ene onschuldige vergissing. Ze kon zich er wel wat bij voorstellen, nu ze wist dat het gevoelig lag. Dat hij er altijd al over hoorde. Dat het vervelend was, omdat hij zijn vleugels vast liever heel had gehad. Ook zij was stiekem benieuwd hoe majesteus zijn vleugels er vroeger uit hadden gezien, in hun volle glorie. Maar dat zou ze nu mooi niet zeggen, zo slecht was ze ook weer niet in sociale interacties, gelukkig.

Maar zelfs de verontschuldiging die ze mompelde werd haar niet in dank afgenomen. Zijn houding voelde geheel neerbuigend, al was zijn hand onverwachts warm, in sterk contrast met zijn voorkomen. Een beetje verbouwereerd knipperde ze met haar vochtige ogen. Lorelei voelde zich opeens helemaal niet meer zo blij om hier te zijn – vanbinnen vervloekte ze zelfs haar opa, het was allemaal zijn schuld dat zij hier nu zo moederziel alleen terecht was gekomen. Zijn woorden hielpen ook niet bepaald mee, ze mocht niet vragen, kijken of denken, maar dit had het effect van een felroze olifant. Het was een wrede manier om haar zelfvertrouwen nog verder de grond in te boren. Lorelei wilde dolgraag al haar moed bijeen schrapen en hem eens duidelijk zeggen dat hij niet zo moest doen, maar ze kon de woorden niet vinden. “Als je gedachten kon lezen-” Ze was zo overweldigd door dit alles dat ze hem bijna met U aansprak, terwijl hij ongeveer haar leeftijd moest zijn. Dat corrigeerde ze net op tijd. “Dan, dan zou je weten dat ik niets kwaads in de zin had.” Lorelei staarde verbeten in zijn ogen, weigerde om de tranen toe te laten.

Het koste haar heel wat kracht, maar ze hield vol. Huilen zou ze later wel doen. Later. Als ze alleen op haar kamer was. Dat plezier gunde zij hem niet, iets wat misschien verrassend klonk voor haar verder zo meegaande en verontschuldigende houding. Wellicht lag dat aan het stigma dat er thuis op tranen lag, van ondankbaarheid, zwakte en mislukking. Dat zou dit bagger begin van haar grote avontuur nog triester maken.  
“Dan zou je niet zo doen.”

Ze waren allebei nieuw. En dat had best de basis kunnen zijn voor een normaal gesprek. Simpel. Kort. Vriendelijk. Waarin ze samen hun sleutels ophaalden, elkaar succes wensten en hun eigen weg gingen naar hun kamers. Zeiden dat ze elkaar nog wel een keertje zouden zien lopen in de gangen, of dat nou een leugen was of niet. Het had zo'n mooi begin kunnen zijn. Maar dat was het niet, voor geen van beiden. Al gaf Lorelei vooral zichzelf de schuld - ze had nog geen goed woord gezegd sinds hij haar aansprak en daar voelde ze zich heel schuldig over. Maar tegelijk voelde ze ook een soort irritatie groeien omdat hij zo negatief en zelfs gemeen deed tegen haar.

Het maakte blijkbaar niet uit wat ze bedoelde, maar toch maakte het uit, want hij was boos. Het was niet eerlijk. Ze wilde alleen maar aardig zijn en hij maakte haar verdrietig en boos en gek. En haar innerlijke radar rinkelde als een malle dat deze jongen geen goed idee was. Maar Lorelei werd verblind door haar emoties, voor zo ver dat echt die van haar waren. Het arme meisje had geen idee van de vele onzichtbare mutaties die er hier in de lucht zweefden en die van Judas hadden een ongemerkt effect op haar. Ze brachten het slechtste in haar naar voren. Ze moest haar mond maar houden als ze niet kon helpen?! ''Ik kan er inderdaad niets aan doen. Maar zelfs als dat zo is hoef je dat nog niet meteen te zeggen. Dat is niet áárdig.'' Fel keek ze hem aan. Ze haalde eenmaal diep adem. ''En ik wilde alleen maar aardig zijn. Ik was zo benieuwd naar hoe het hier zou zijn - ik kon niet wachten om alle mooie dingen te zien en vrij te zijn en jij hebt het helemaal verpest door zo gemeen te doen.'' Het was geen ernstige uitbarsting, maar voor Lorelei was het toch iets wat ze normaal gesproken behoorlijk goed en grotendeels onbewust wist te onderdrukken.

OOC: Sorry voor de late reactie, ik was m'n Lorelei-feel kwijt ;o;

Het was niet veel. Maar ze stond voor zichzelf op. Nog steeds onzeker. Maar dan onzeker en boos. Geen goede combinatie. Het was een garantie voor een trillende stem en een opkomende blos. Ze was opgewonden, maar niet op de seksuele manier. Nee, ze wilde hem eens goed de waarheid zeggen over zijn verschrikkelijke houding. Maar echt gemeen terug doen zat niet in haar aard, dus bleef het vrij mild. Het waren ik-boodschappen, iets wat mediatoren zeker aanbevolen. Er was geen scheldwoord in te bekennen. Eigenlijk was het best een nette manier geweest om duidelijk te maken hoe zij zich voelde bij zijn gedrag.

Maar het leek niet over te komen. Natuurlijk niet. Wat had ze ook verwacht? Dat hij opeens zou inzien dat hij haar had gekwetst? Nee, Lorelei begon door te hebben dat hij dat al lang wist. Het maakte hem gewoon niets uit. Ze wist niet of ze nou verdrietig of bang moest zijn voor zijn gebrek aan empathie. Het was duidelijk dat hij problemen had, iets met zijn vleugels, en het lag zeer gevoelig. Dat gaf Lorelei weer wat medelijden met hem, één blik op de slappe vleugel was daarvoor genoeg. Het was vast niet makkelijk – wat er ook met hem aan de hand was. Maar moest hij dat nou echt op haar afreageren? “Iedereen kan aardig zijn, je moet er gewoon je best voor doen soms,” hield ze stug vol. Ook Lorelei had wel eens dagen waarop ze chagrijnig was, maar ze lette altijd goed op daarmee geen anderen te kwetsen.

De rest van zijn tirade leidde haar af. Iemand zoals.. zij? Verschrikt slikte Lorelei, het leek alsof er een brok in haar keel bleef steken. Ze liet zich imponeren door zijn zelfverzekerde woorden, die klonken alsof hij nu al wist dat iedereen haar hier zou haten. Daardoor was ze even stil, duidelijk verdrietig. Maar toen kwam de realisatie. Hoe zou hij dat weten, als hij zelf ook nieuw was? Hij zat haar gewoon bang te maken. “I-ik weet niet waar je het over hebt,” begon ze dapper. Ze krabbelde overeind, wat ietwat pijn deed aan haar handpalmen die in de steentjes geduwd werden. Maar zo stond ze tenminste bijna op dezelfde hoogte als hij. Als hij boven haar uit torende hadden zijn woorden meer macht over haar. “Wie goed doet, die goed ontmoet.” Met haar houding zou ze vast en zeker snel vrienden maken. Toch? Ze moest gewoon in zichzelf geloven. Daarvoor kopieerde ze de zelfverzekerde houding die ze van TV en de pastoor kende. “Dus ja, ik denk wel dat het aan jou ligt. En dat is jammer, want je hoeft niet zo te doen.” Daar moest ze in geloven. Niet alleen stond het in de Bijbel dat je altijd mensen een tweede kans moest geven, maar ook geloofde Lorelei volhardend in de potentie tot goedheid in bijna iedereen. Misschien kwam dat ook wel omdat ze altijd beschermd was tegen nieuws over seriemoordenaars of andere verschrikkingen.

Lorelei kende niet veel mensen die echt onaardig waren. Dat was het effect wat een nauwe gemeenschap had op velen, iedereen volgde de regels, omdat je anders meteen wijdverspreid (relatief dan, in hun kleine dorpje) bekend stond als een slecht persoon. Natuurlijk kon je dan wel een bekentenis afleggen bij de Dominee en wat Ave Maria’s zeggen, kaarsjes branden, vergiffenis vragen. Maar iedereen deed toch zijn best om het heilige boontje te zijn. Omdat God’s koninkrijk wachtte, en de buurvrouw achter de bosjes stond te spieken.

Dat was extrinsieke motivatie om aardig te zijn en mensen te vriend te houden. Maar Lorelei geloofde toch ook dat iedereen diep van binnen een kern van vriendschappelijke warmte had. Een ziel, om het zo te zeggen. Misschien was dat omdat ze niet veel kennis had van de verschrikkelijke daden der mensheid. Sommige mensen zouden nooit aardig doen? Misschien, maar ze moest het toch proberen. Kansen geven, dat was goed.

En wie goed doet, die goed ontmoet. Daar had hij helaas een vrij harde reactie op. Lorelei keek geschokt naar zijn hand, waarom deed hij dat nou? “Maar..” Nee, daar had ze geen goed antwoord voor. Misschien over een uurtje, als ze in de eetzaal zat en het gesprek liep te overpeinzen. Niet nu. Dat was ok. Ze hoefde geen debat-winnende reacties te geven, als ze maar niet opgaf. Hij deed het dus expres, tja, dat was al wel een beetje duidelijk geworden. Maar waarom? “Wat vind je er dan zo ‘geweldig’ aan om naar te doen?” vroeg ze. Er zat geen sarcasme in haar stem, wel een lichte ondertoon van ongeloof en walging.