I need somebody -- Help -- Not just anybody [&Judas]

Van het ene op het andere moment verschenen de twee tieners in de schoolgangen waar ze zich dagelijks bevonden. Het schone laminaat werd meteen nat van de druipende kleding van Judas, maar dat was wel het minste van haar zorgen. Het feit dat hij nog steeds niet reageerde was veel verontrustender. “HELP!” riep Lorelei overstuur, haar stem sloeg over van de emotie. “HEEEEELP!” Ze keek zelfs even wanhopig naar de jongen die ze van klif naar schoolgang had meegesleept, alsof die opeens vrolijk op zou staan en haar zou kalmeren. Van zijn kant kwam echter niet veel nuttigs. Hij kreunde, en in dat geluid leken bijna woorden te zitten, maar het was onverstaanbaar gemompel. Eén ding leek Lorelei wel duidelijk, hij leed heel veel pijn.

Toen hij weer wat onzin uitkraamde voelde ze haar hartslag flink omhoog gaan. Nee, ze moest kalm blijven. Anders poefte ze straks weg en dan bleef hij hier helemaal alleen achter. En wie zou hem dan helpen? Kalm blijven, anders verdween ze en liet ze een lichaam achter met haar vingerafdrukken en een enorme bloedende wond. Dat was niet bepaald ideaal – ze was echt geen moordenaar – nee zo moest ze niet denken, dan raakte ze enkel meer gepanikeerd.

Adem in. Pauze. Adem uit. Adem in. Pauze. Adem uit.
Het kwam goed. Ze moest alleen... Ze hoefde hem alleen maar.. Naar de ziekenzaal te krijgen, dat was het. Vlug keek het meisje om zich heen om haar locatie te bepalen. Ok, gelukkig was ze al op de juiste verdieping, dus ze hoefde geen trappen op of af. Maar dat maakte het verslepen van een dood (niet letterlijk, als het aan haar lag) gewicht niet veel makkelijker. Er was echter geen tijd te verliezen.. Initieel klungelde ze wat aan in een poging hem mee te krijgen zonder innig contact, maar uiteindelijk haakte ze haar armen onder zijn oksels en versleepte hem zo. Bloed droop uit zijn wond en ze sleepte verwoed door. Door de adrenaline rush ging dat allemaal een stuk makkelijker, ze voelde de versterkende effecten van haar mutatie nu duidelijk. Zo duidelijk dat ze het zelfs aandurfde om hem op z’n bruids op te tillen, haar arm onder zijn nek en knieën. Het was een gek gezicht, een klein meisje met een jongen in haar armen, maar het was dus ook door de onnatuurlijke kracht die de adrenaline haar tijdelijk gaf dat dit kon.

Uiteindelijk schuifelde ze de ziekenzaal in en legde de jongen met haar laatste beetje kracht neer op een bed. Zelf plofte ze vermoeid neer in de stoel naast het bed. Na stress kwam de ontlading en dat was altijd vrij vermoeiend. Iemand vroeg haar wat er gebeurd was, maar ze schudde haar hoofd en antwoordde vaagjes. “Ik- ik heb hem zo gevonden- op het- gewoon-“ Een uitgebreide gaap verliet haar mond en verontschuldigend keek ze de ander aan. Die had echter al lang geen aandacht meer voor haar, toen was gebleken dat ze geen nuttige informatie had. De verpleger stond over de jongen heen gebogen, en even keek ze nog gapend toe hoe zijn vitale functies werden gecheckt, maar voor ze het wist begonnen haar ogen dicht te glijden. Haar gedachten gleden eveneens weg naar een sluimer toestand, haar heldendaad was verricht, nu kon ze slapen.

OOC: Eerste post gereserveerd, voor Judas natuurlijk

people don't arrive broken, they start with passion and yearning

Judas kon zich maar weinig herinneren van wat er gebeurd was na zijn val. De koude had zijn lichaam overgenomen en voor enkele seconden trokken zijn vleugels hem naar de bodem van de oceaan. Maar ook dat was niet meer als een vage waas geweest die even goed een droom had kunnen zijn. Zijn hoofd gaf het gevoel dat het kon ontploffen bij iedere hartslag, hij kon zijn hoofd voelen kloppen. Judas begaf zich op de grens tussen bij bewustzijn en bewusteloos, terwijl die grens enkel zwakker leek te worden. Het was dom geweest van hem om zo dicht op de rand te gaan staan, maar het had hem er niet van weerhouden. De zwaartekracht had hem naar beneden getrokken en er was niets dat hij eraan had kunnen doen. Ooit had het anders verlopen, met enkele krachtige slagen van zijn machtige vleugels had hij zich terug omhoog kunnen hijsen. Waarom had hij ze zelf nog? Het zorgde enkel voor ongemak, haat en schaamte. Je kon ze niet eens meer prachtig noemen.

Zijn ogen voelde zwaar aan de eerste keer dat hij ze weer opende. Een aangename warmte kwam hem tegemoet en een verbazingwekkend zachte ondergrond, maar het felle kunstmatige licht aan het plafond deed hem herinneren aan de hoofdpijn. Gepijnigd sloot hij zijn ogen weer. Hij bracht met moeite een hand naar zijn hoofd, om de oorzaak van de pijn te vinden. Draadjes in zijn hoofd voorkwamen dat zijn huid een open wonde veroorzaakten. Hij moest iets gekregen hebben tegen de pijn, doordat hij alles minder bewust opvatten, of het kwam door de klap die hij te verduren had gekregen.
Na een tijd hadden zijn ogen zich aangepast aan het licht en kon hij eindelijk zien waar hij zich bevond. Dood kon hij niet zijn, of hij zou geen last hebben gehad van zijn hoofd, tenzij hij in Hel was beland. Voorzichtig kantelde hij zijn hoofd opzij, enkel om te zien hoe zijn vleugels naast hem gespreid lagen en werden ondersteund. Ze hadden vast geen andere manier voor mogelijk gezien, want ze mee op het bed leggen was geen optie geweest. Judas kwam op dat moment tot het besef dat hij op een ziekenhuisbed lag, wat wilde zeggen dat hij de val had overleefd. Hoe dat mogelijk was kon hij niet herinneren.

Twee handen plaatste hij naast zijn lichaam neer om zichzelf rechter te duwen. Zijn hoofd protesteerde en ook zijn spieren waren niet blij met de keuzes die hij maakte. Toch wilde hij gaan rechtop zitten. Gelijk viel zijn aandacht op een figuur in een zetel die in de kleine kamer stond. Eerst had hij gedacht dat het Mattheüs was, niet dat hij een reden kon geven voor zijn broer om daar te zijn. Eenmaal zijn blik minder wazig was en het figuur echt vorm kreeg werd het duidelijk dat het absoluut niet zijn broer was. Toch was het meisje geen onbekende voor hem.
Judas was niet zeker wat hij moest doen. Het meisje wakker maken of laten liggen. Dat ze bij hem in zijn kamer zat, terwijl zijn zo open en bloot lagen, vond hij al onaangenaam. Het deed hem meteen ook beseffen dat andere ze hadden aangeraakt zonder dat hij zich ervan bewust was geweest. Zonder zijn toestemming. Een koude rilling liep over zijn rug bij de gedachten daaraan. Het meisje moest weg en zijn vleugels moesten weer rond zijn lichaam worden gebonden en niet open en bloot alsof het een museumstuk was voor heel de wereld om te zien.
Hij liet een opzettelijke hoest horen in de hoop op die manier het meisje wakker te maken. Het was nog een vriendelijke manier, aangezien het ook in zijn hoofd was opgekomen om iets te gooien. Wat wist hij helaas niet. Misschien had het wel een beter idee geweest, want de geforceerde hoest deed zijn hoofd even draaien.

till something comes along that disabuses them of those notions

THANKS

Het meisje lag half opgerold in de zachte stoel, in een ondiepe slaap verzonken. De ene seconde was ze thuis, veilig. Aan het breien terwijl de geur van soep haar neus binnen drong. Het klopte niet helemaal, maar het was beter dan niets. Toen schrok ze wakker van een plotseling geluid, waardoor ze naar voren schoot en zichzelf bijna uit haar stoel lanceerde. Een gilletje van schrik schalde door de ruimte. Lorelei sloeg haar hand voor mond en keek met opengesperde ogen naar de oorzaak van het geluid. Hij was wakker. En hij had grote zwarte vleugels die als gordijnen naast hem gedrapeerd waren. Een bekend gezicht. En zijn gezicht, dat was ook een bekend... gezicht. Wacht eens even.. Het begon haar te dagen. Degene die ze gered had, was degene die haar had af staan branden op haar allereerste dag. Ze was heus nog wel blij dat ze hem geholpen had, maar het was stiekem wel een domper. En ongemakkelijk ook.

Lorelei forceerde een glimlach, zo lief als ze maar kon. ''Je bent weer wakker,'' constateerde ze met een beleefde stem. Hij was wakker, en zij zeker ook. Ze schoof zichzelf wat overeind in haar stoel, wat de vermoeidheid in haar spieren naar de voorgrond bracht. ''Je hoofd lag behoorlijk open,'' liet ze hem weten. Weer zo'n mooi feitje. Waarom noemde ze het überhaupt? De herinnering eraan maakte haar een beetje misselijk, zo veel bloed hoorde er toch niet uit een hoofd te stromen? ''Doet het pijn?'' vroeg ze. En ze kon bijna doen alsof ze hoopte dat het antwoord nee was.

people don't arrive broken, they start with passion and yearning

Nadat hij het meisje wakker gemaakt had, werd hij begroet door een bekend gezicht en hij wist niet zeker of dat hij er blij mee moest zijn. Het meisje dat hij had zitten pesten, was degene geweest die hem gered had uit het water. Judas had geen idee hoe dat hij zich erbij moest voelen. Het was wel duidelijk dat hij niet de enige was die het er moeilijk mee had. Hij kwam tot het besluit dat hij haar beter had laten slapen, dan zat hij niet in die situatie.

Judas zijn ogen gleden over de ruimte waarin hij lag, op zoek naar het ene ding dat hij nodig had voordat hij weg kon gaan uit de ziekenpost. Het was het harnas dat zijn vleugels in orde hield en ervoor zorgde dat één ervan niet over de grond meesleepte. Voor Judas was het een grote teleurstelling wanneer hij tot het besef kwam dat het vast ergens op de bodem van de zee lag. Tijdens heel het gebeuren moest het kapot zijn gegaan. Onbewust vormde zijn handen zich tot vuisten, maar wanneer hij het merkte ontspande hij die gelijk weer.
Het meisje had ondertussen zitten praten en vooral over de wonde die keurig gehecht was. Zijn hand ging er even naartoe om er voorzichtig aan te voelen. ’Ik kan niet zeggen dat het volledig pijnloos is,’ besloot hij te zeggen. Hij wist nog hoe hij eerder gereageerd had op het meisje, hoe hun vorige ontmoeting was geweest en hij wilde het niet herhalen. Daarvoor had hij de energie niet en hij wilde gewoon weg uit het ziekenhuis bed.

Zonder er verder bij na te denken greep hij naar zijn rechter vleugel om die op te pakken en van de staanders af te halen, dat was de enige manier om die te verplaatsen. De andere kon hij dichter naar zijn lichaam toe bewegen. Hij moest er weg en met die gedachten probeerde hij recht te gaan zitten. Elke beweging deed pijn en zijn hoofd klopte hevig in protest, maar hij stopte pas toen hij op de rand van zijn bed zat. Gelijk legde hij één hand op de wonden, alsof het tegen de pijn zou helpen. ’Ik moet hier weg,’ sprak hij uiteindelijk tegen het meisje.

Als hij eerlijk moest zijn, wist hij niet eens waarom hij zo graag weg wilde. Er was een reden, maar hij kon er niet op komen.

till something comes along that disabuses them of those notions

THANKS

Een klein meisje met de kracht van een volwassen man, gedreven door adrenaline. Ze zou trots moeten zijn op wat ze gedaan had. Ze had hem gered. Hij zou haar moeten bedanken. Maar toch voelde het alsof zij in zijn persoonlijke ruimte binnen was gekomen door van vermoeidheid in slaap te vallen naast zijn ziekenhuis bed. Door het slapen was ze nog een beetje sufjes, maar de plotselinge wake-up call had de meeste vermoeidheid al wel verdreven.

Ze probeerde interesse te faken, om het gevoel dat ze niet welkom was te overschaduwen. Hij antwoordde een beetje droog, wat de sfeer eigenlijk alleen maar ongemakkelijker maakte. Ze knikte nadenkend. “Dat kan ik me voorstellen ja..” mompelde ze zachtjes, terwijl ze met haar vingers door haar natte haren kamde. De ziltige geur van zeewater hing nog om haar heen en de kille nattigheid van haar shirt en broek bewezen nog hoe nat de jongen was geweest toen ze hem met man en macht naar de ziekenzaal had gesleept.

Toen de jongen plotsklaps begon te bewegen schoot ook Lorelei –wederom- vlug overeind. Ze strak haar hand uit in een gebaar wat hem tot stoppen zou moeten manen. “Wat dóe je!” piepte ze gechoqueerd. Ze was geen dokter, maar dat hij bedrust nodig was overduidelijk.. Zijn bleke gezicht sprak boekdelen. En haar gezicht verbleekte eveneens van schok. Weg? “Hoe bedoel je, weg. Je bent gewond, je moet-“ Stotterend stond ze op. “Waar moet je zo nodig heen?”

people don't arrive broken, they start with passion and yearning

Van alle mensen die naast zijn bed hadden kunnen zitten moest het toch wel iemand zijn waarmee hij een slechte band had. De twee hadden geen goede geschiedenis en het was Judas zijn schuld geweest, omdat hij zijn frustraties verkeerd verwerkte. Als het aan Judas lag was hij liever helemaal alleen wakker geworden. Zo had hij het verwacht. Eigenlijk had hij verwacht om alleen te sterven toen hij in het water was terecht gekomen. Hij had zelfs het gevoel dat niemand het zou opmerken en dat het niemand kon schelen als hij weg was. Na de ruzie met Mattheüs had hij zich niet kunnen inbeelden dat die hem zou missen.

Het was niet verstandig van hem om recht te gaan zitten. Zijn hele lichaam protesteert wanneer hij teveel bewegingen maakten ineens, vooral zijn hoofd liet duidelijk weten dat het er nog was. Judas kon zich daar echter niet door laten tegenhouden en het meisje kon ook niets doen om hem tegen te houden. Ze moest zich niet met zijn zaken bemoeien. Zo goed als hij kon probeerde hij haar te negeren, maar dat leek zeer moeilijk te gaan. ’Dat zie ik wel als ik hier weg ben,’ bromde Judas.
Zijn benen hingen over de rand van het bed en even haalde hij diep adem. Dit ging hem lukken, zelfs zonder zijn harnas. Voorzichtig plaatste hij zijn blote voeten op de koude grond om vervolgens op te staan. Gelijk draaide zijn hoofd en hij moest steun zoeken aan het bed terwijl hij ook nog zijn linkervleugel tegen moest houden. Het was al erg genoeg dat Lorelei hem daar zo kwetsbaar had zien liggen, hij wilde niet over de gangen lopen met een vleugel die over de grond mee sleepte.

Met moeite zetten hij een stap richting de deur, maar hij moest er echt bij nadenken. Judas moest eraan denken zijn been op te heffen en vooruit te brengen om dan op de grond te plaatsen, met het volgende been was dat helemaal hetzelfde. Na een paar stappen verliep het gelukkig al vlotter, maar zo stabiel stond die absoluut niet op zijn benen. Doordat hij zijn vleugel vast moest houden had hij ook zijn armen niet om hem extra evenwicht te geven. ’Had je nog iemand gezien toen je mij vond?’ vroeg hij uiteindelijk. Matteüs was er geweest om hem te helpen, maar ergens was Judas niet zeker of het echt klopte. Misschien was het enkel de klap die hem dat liet denken.

till something comes along that disabuses them of those notions

THANKS

Hij was duidelijk niet van plan te stoppen. Hoe kon dat nou? Dom Zo dóm. Ze kon haar ogen niet geloven. Hoe haalde hij het in zijn hoofd? Die gedachte leidde haar tot een realisatie. Zijn hoofd was gewond, natuurlijk, hij had gewoon een hersenschudding. Zo veel bloed, dat was niet goed. Natuurlijk ging je je dan raar gedragen. Weglopen uit een ziekenhuisbed, zonder ook maar een doel in gedachten. Dat zou hij nog wel zien?! Nou, alleen als hij het volhield zonder hulp. De traagheid van zijn bewegingen was niet alleen een zorgwekkend teken van de noodzaak van verpleging, het gaf haar ook wat meer tijd om na te denken.

Hij slingerde zijn benen over de rand van het bed. "H-hey!" protesteerde ze zwakjes. Hij stond op, maar bleef hangen bij de bedrand. "Rustig!" panikeerde Lorelei. Straks viel hij en landde zijn hoofd op de punt van het nachtkastje en dan waren ze weer terug bij af. Alsjeblieft niet zeg. Ze had voor vandaag wel weer genoeg bloed gezien. Judas leek toch vastberaden om weg te lopen, maar gelukkig ging zijn ontsnappingspoging ontzettend traag. Lorelei was opgestaan en met enkele snelle passen schoot ze langs hem heen richting de deur. Ze probeerde de veren van zijn loshangende vleugel zo veel mogelijk te ontwijken, maar dat was lastig met een grote vleugel en een kleine kamer. "Nee, je was helemaal alleen.. W-wie had er moeten zijn dan?" Na die woorden draaide ze zich om en keek hem indringend aan. "Judas, wat is er precies gebeurd? Gleed je uit over de stenen of..." Hij had blijkbaar het idee dat er nog iemand bij was geweest toen hij gewond raakte. Betekende dat misschien dat diegene hem geduwd had? "Heeft iemand dit gedaan?" Ze betwijfelde of hij überhaupt de waarheid zou spreken, maar ze moest toch vragen naar de nare mogelijkheid dat zijn ongeluk geen ongeluk was geweest. Of hij nou ging liegen of de waarheid spreken, antwoorden zou hij, anders kwam hij hier niet weg. Lorelei maakte zich breed voor het geval hij uit de kamer wilde ontsnappen.

» Do you still believe in one another? || Judas
» Judas Morlock
» Head over heels [Judas]
» TheMorgue | Judas's Tumblr
» New identity [Judas] | Open