Thermal motion | Archer

Met een kleine grimas op zijn gezicht had de jongen zich neer gezet aan een van de tafels in de cafetaria. Naast hem zaten enkele jongens waarmee hij de laatste tijd wel vaker zaken deed, zoals eens een balletje trappen of zo. Zijn donkere ogen scande de omgeving op zoek naar zijn broer Marcial, maar hij zag hem niet zitten. Waarschijnlijk had de knul nog les. ”Arch, heb je zin om vanavond wat rond te gaan hangen?” Aka, of hij zin had om naar het strand te gaan en lam te worden. Maar met het feit dat er nog steeds geen woord was over de verdwijning van de studenten, of over het feit dat er bepaalde sightings geweest waren op het eiland van zaken die er niet hoorde, maakte het zo dat de roodharige knul daar helemaal geen zin in had. Al dagen liep Archer rond met stress juist omdat hij niet wist wat ging gebeuren. Iets wat zich al meerdere mallen had geuit in het oncontroleerbaar bewegen van zijn hand. Zo ook vandaag weer, de vraag bezorgde hem toch meer stress dan normaal waardoor hij met zijn vingers op tafel was beginnen tikken. ‘Ik denk dat ik vandaag pas, ik heb afgesproken met mijn broer om wat te doen.’ Grijnsde hij scheef naar het groepje jongens, die op hun beurt enkel hun schouders op haalde en weer verder gingen met hun gesprek. Sorry Marcial.

Het was niet lang na dat Archer een ijsje was gaan halen bij de kantine dame dat hij zich weer op de gang bevond. Het was aardig druk, logisch ook iedereen ging of kwam van de les en zocht nu naar vrijheid die de schoolmuren toch net niet konden bieden. Een eindje bij hem vandaan was er wat ophef, maar de roodharige knul schonk er geen aandacht aan. Zelf had hij eerst even nood aan wat destressing, anders ging het niet bepaald een fijne les worden voor zijn mede studenten. Het was iets vreselijk irritant als hij onder stress stond, dan maakte hij ongewild toch net dat beetje meer lawaai in de klas. Vaak genoeg was hij er al vuil voor aangegaapt door sommige mensen, maar hij kon er niets aan doen dus super veel deed het niet meer met hem. Nadat hij nog iemand had ontweken die het had over een soort van gevecht op de gang begon hij zich toch ergens zorgen te maken. Wat als het Marcial was? Namen werden er door de voorbijgangers niet genoemd, maar het zou zo maar eens kunnen dat iemand zijn broer had aangevallen!

Geleid door bezorgdheid liep hij verder door de gangen, keek op elke plek waar Marcial mogelijk zou kunnen zitten. Maar op zijn gewoonlijke plekken zat zijn jongere broer niet. Nee in plaats daarvan vond hij hem ongeveer in het midden van de gang tegen de kluisjes aan op de grond. Zijn kaak verstrakte toen zijn oog viel op de verwonding. Bezorgd als hij was knielde hij neer bij hem en legde zijn vrije hand op de schouder van de jongen. Hoewel hij nog van plan was om te genieten van het ijsje dat hij mee had, besloot hij het maar te overhandigen aan zijn broer. ‘Hou dit er maar tegen, maar ik verwacht er wel een nieuwe.’ Sprak hij met een korte glimlach op zijn gezicht. ‘Ga je me vertellen welke idioot dit je heeft aangedaan, of moet ik zelf gaan zoeken zodat ik diegene levend kan roosteren?’ Niemand kwam ongestraft aan zijn kleine broer. De enigste die dat mocht was hij, maar zelfs dat gebeurde niet. Niet na wat hij hem had aangedaan vroeger.

Archer kon niet bevatten dat Marcial ook maar iets had gedaan om dit uit te lokken. Wat hem in wezen nog kwader maakte dan hij eigenlijk al was. Hij kon het niet hebben dat iemand zijn broer pijn deed, iets wat alleen maar erger was geworden na het ongeluk dat hij had veroorzaakt. De vraag die door zijn hoofd ging was waarom iemand een jongen als Marcial zou aanvallen? Kon het hem wat schelen dat iedereen op de school tegenwoordig on edge was over de verdwenen studenten? Nee. Niet omdat hij er werkelijk niet om gaf, maar dat was nog altijd geen reden om iemand zo maar aan te vallen als dat al het geval was geweest. Zachtjes streek hij zijn broer bemoedigend over zijn schouder. Als hij de persoon zou vinden die hem had aangevallen, zou die de eerste dagen niet moeten buiten komen vanwege geïnfecteerde brandwonden hoor.

‘Je kan er gewoon een nieuwe vragen ooit in de kantine hoor. Je hoeft geen geld uit te geven.’ Sprak hij schouderophalend. D glimlach was hem zeker niet ontgaan, hoe snel die ook weer weg was. Kort haalde hij zijn schouders op. ‘Denk je dat ik er ook maar iets om geef of ik in de problemen raak? De problemen zullen me uiteindelijk toch wel vinden, dus beter geef je me een naam.’ Bromde hij kort. Marcial wilde niet dat hij zich ermee bemoeide, maar hoe kon hij dat nu niet doen? Het was zijn taak als grote broer om hem te behoeden van zaken als dit. Hij had hun ouders nog zo op het hard gedrukt dat hij zou zorgen voor Marcial, en nu op dit moment had hij die belofte verbroken. Iets wat zorgde voor een kleine kortsluiting in zijn hoofd, wat er dan weer voor zorgde dat zijn vrije hand haast oncontroleerbaar begon te trillen. Geweldig, kwam dit er ook nog eens bij..

Marcial leek even afwezig te worden, wat Archer kort deed fronsen. Meteen ging er in zijn hoofd een alarm bel af dat die klap misschien mogelijk meer schade had aangericht. Maar blijkbaar was de knul iets heel anders aan het doen. Iets wat duidelijk met zijn mutatie te maken had gezien de opmerking die er vervolgens kwam. Soms vergat hij wat zijn broer kon, hoe hij die andere personen makkelijk kon traceren en er dan een mentaal spelletje van maken. Al keurde hij die manier van mensen terug pakken niet geheel goed, nee Archer was meer van het fysieke. Maar goed. ‘Oh ja, care to share?’ Grijnsde hij kort. Natuurlijk wilde hij weten wat hij van plan was om te veroorzaken. Al snel genoeg deelde Marcial wat hij van plan, wat Archer deed lachen. ‘Misschien moet je sturen dat hij een besmettelijke ziekte heeft, of kan je zijn telefoon niet doorzoeken naar genante foto’s die niet bestemd zijn voor andere mensen?’ Archer grijnsde breed, kijk dit was dan weer een perfect voorbeeld waarom hij van zijn broer hield. Het was niet zijn manier, maar het was even goed effectief. ‘Of je kan sturen dat hij elke avond in zijn bed plast, werkt ook altijd.’