Late night swim

Als er iets was dat hij met hartenlust deed, dan was het wel zwemmen. Voor zover hij wist de enigste sport waar hij andere en zijn omgeving zo min mogelijk kon lastig vallen. Teamsporten had hij wel eens geprobeerd, maar ergens leek dat gewoon niet uit te werken voor hem. Jammer maar waar. Hij was dan ook stilletjes blij geweest bij het horen over een indoor zwembad. Niet dat hij iets tegen de zee had, maar als hij hier kon zwemmen zonder zout water was hij well in. Zout water verpeste een heleboel... Niet dat water gevuld  met chloor anders was, maar dan nog.... De zee had niet onder gedaan deze keer, maar eerder zijn eigen trots, gedachten en luiheid. Een mens kon ook eens lui zijn... Daar was helemaal niks mis mee. Hij had dan ook gekeken voor een zwembroek en was zijn kamer uit geglipt in de hoop de ander niet wakker te maken. Het was immers al laat, vast ergens rond 1u... maar hij was een echte nachtpersoon geworden door zijn voorgaande manier van leven. Hij zou niet veranderen en als hij in de problemen kwam, des te beter.

Hij wandelde zo het gebouw met de slaapkamers uit en rekte zich buiten eerst even goed uit terwijl hij glimlachend opkeek naar de heldere hemel. Het was een prachtige nacht, hij kon het zeker appreciëren. Hij schudde zijn hoofd wat en vervolgde zijn weg naar het zwembad. Pas nu bedacht hij zich dat meerdere nachtelijke wezens wakker zouden zijn. Hij was dan waarschijnlijk niet de enigste met het plan om te zwemmen midden in de nacht. Hij zuchtte even zachtjes bij de gedachte aan sociaal contact met hen. Hij haatte het, werkelijk. Hij verachtte het zelf een beetje. Niemand had hem al iets goeds kunnen laten zien en als het aan hem lag voelde hij zich helemaal niet thuis tussen de 'andere'. Hij had zo het gevoel dat hij de enige was die stevig geprotesteerd had om naar hier te komen. Hij had nog steeds zijn mensenrechten, dus wat was het probleem? Even schudde hij zijn hoofd bij het besef dat als hij als mutant werd gezien veel rechten zouden veranderen. Maar dat was hij uiteraard niet. Hij zou het blijven ontkennen tot er vast bewijs was. Het frustreerde hem echt, hoe mensen zo konden wijzen naar iemand. Zoals dat hij schuldig was van de dood van zijn ouders. Heel grappig, maar nee. hij herinnerde zich niks van de avond dat ze de dood hadden gevonden en hij was zelf kilometers verder wakker geworden. Hij had onmogelijk iets kunnen doen om ze iets aan te doen, right? Right...

Eenmaal aangekomen bij het zwembadgebouw duwde hij zachtjes de deur open. Hij snoof even lichtjes, denkende aan de eerste dag met het deurincident. Hij was een geweldig iemand ja, iemand die je deuren zonder boe of ba kapot kon slaan. En dat was eigenlijk nooit zijn bedoeling geweest... En daarbij gebeurde het vast vaker hier. Hij was vast maar een normaal geval in vele speciale. Dat was hoe hij het bleef bekijken en zou blijven bekijken. Het eerste wat hij deed was zich omkleden in de daarvoor doelende hokjes waarna hij kalm naar het zwembad toe stapte.. Ah... Hij glimlachte even bij het zien van het luxe zwembad. Dit moest hij ze nageven, maar dit vond het absoluut geweldig. Hij grinnikte even waarna hij kort zijn spieren aanspande en een duik maakte, om meteen over te gaan in een krauwslag. Hij kon niet veel verschillende slagen, maar meneer had ook nooit deftig les genomen om te zwemmen. Hij kon het en daar eindigde zijn verhaal. Hij vond het gewoon heerlijk om even weg te zijn van alles. Eenmaal bij de ene kant van het zwembad draaide hij zich soepel onder water en begon terug te zwemmen naar de andere kant. Zo herhaalde het proces zich. Blijkbaar was er ook niemand in het gebouw zelf, wat hem meteen in een rustigere stand bracht... Hm.... Was hij bang? Ja, hij vertrouwde het gewoon niet. Maar met goed gezelschap bleef hij vast nog een beetje kalm... Ofzo...

- Kim or Dennimae~

Hier was hij in zijn element. Helemaal alleen, op een tijdstip waar rust en stilte een was... Hij was immers iemand die heel goed spanning kon aanvoelen en dat vond hij werkelijk verschrikkelijk. Daarom was stilte vaak niet goed genoeg voor hem. Hij was misschien een kieskeurig joch, maar hij was tenminste zichzelf. Er waren veel kinderen die graag iets nadeden. Hij was niet zo... Toch? Hij draaide zich nadenkend om in het water, waarna hij even een rugslag deed om verder te komen. Hij sloot zijn ogen wat, dacht nog even kort na, en dook toen even onder, waarna hij kalm verder zwom in krauw. Het ging sneller zo en krauw was over het algemeen een van zijn favoriete manieren om te zwemmen. Nou, eigenlijk had hij niks tegen de andere manieren, maar dit was nu eenmaal gemakkelijk. Hij dook opnieuw onder en zwom verder. In zijn achterhoofd hield hij het aantal baantjes bij. Hij wilde er een aantal doen voordat hij klaar was. Tijd kon hij moeilijk tellen, want daar was hij gewoon.. Niet te geconcentreerd voor. Dat kon hij beter overlaten aan machines of de desbetreffende klokken. Opnieuw draaide hij op zijn rug en zwom ie verder in rugslag. Een zucht gleed even van zijn lippen, waardoor hij even onderdook en kort stopte met zwemmen. Hij stond even op en keek op. Had hij nu iets gehoord? Hij knipperde en keek rond... Maar toen hij niet meteen iets zag, ging hij ervan uit dat het maar zijn gedachten waren en dat het niemand was. Hij moest niet zo doen over dingen, hij leek haast een obsessie te hebben met mensen in het oog houden hier. Tja, hij voelde zich gewoon niet veilig. Met een zucht draaide hij zich om en begon ie verder te zwemmen. Zolang ie zwom kon ie tenminste zijn gedachten vrij laten van alles die om zich heen gebeurde... Zolang ie maar zwom... Kon hij gewoon even weg zijn van de problemen in de wereld en rondom hem... Iedereen had wel zoiets right? Het was niet vreemd... neh, helemaal niet.

Toen hij even zich weer draaide in het water, dit om weer naar de andere kant van het zwembad te zwemmen, merkte hij wel degelijk iemand op. Ietwat verbaasd stopte hij meteen, waarbij hij even kalm opkeek naar de persoon die met zijn voeten in het water zat... Hij bekeek hem even, duidelijk onderzoekend en vernauwde toen wantrouwig zijn ogen. Wat moest hij verwachten van deze persoon? Was het wel veilig hier te blijven? Misschien moest hij maar beter het aftrappen en weg gaan, dat leek hem het beste voor nu... Toch? Of moest hij hier blijven...? Optie nummer twee en immers ook misschien de beste optie als hij over deze manier van leven wilde komen.
"Stoor ik?" Het was luid geweest, een beetje amuserend, dus hij was meteen wantrouwiger geworden naar de ander. Hij leek haast een schuw kind hier... Maar dat was hij helemaal niet. Tja, een mens kende nog steeds zichzelf het beste. Hij wist dat hij niet zo was, niet tegen mensen allesinds. Zijn blik leek echter wat kalmer te worden, maar hij hield zijn gedachten alert, wat automatisch zijn lichaam leek te triggeren om hetzelfde te doen. Voorlopig was er dus niet veel verandering in wat hij deed. Hij bekeek de ander gewoon... Nam hem even in zich op. En toen pas besefte hij het... Was dat een vrouwenbroek? Wel meteen zette hij zijn aandacht op de broek, om vervolgens even te kijken naar het kapsel van de ander. Lang haar, vrouwenbroek...? Ok dan... Hij zou er zich geen vragen bij stellen, voor ieder wat niet? Tja, Mel besefte maar half dat sommige mensen niet helemaal deftig wilden kleden als het een gat in de nacht was. Maar dat was nu eenmaal hoe hij in elkaar zat. "Nou ja, eigenlijk wel," zei hij meteen met een zucht als antwoord op de vraag die de ander had gesteld. Hij nam het niet grappig op. Als de ander wat hersens in zijn koppie had besefte hij ook wel dat zwemmen midden in de nacht niet bedoeld was voor mensen aan te trekken. Tenzij dit natuurlijk gepland was. Hij zuchtte even en legde een hand in zijn gezicht. Oké dan. Hij moest gewoon... Hoe moest hij dit ook alweer doen? Damn, dat sociale gedrag was hem volledig verleerd door zijn korte verblijf hier. En hj was best goed bezig geweest. "Moet ik het zwembad nu delen of wat?" klonk er redelijk ongeduldig van het joch af. Hij zou zijn mond niet toe houden. Echt niet.

Hij had de ander in zich opgenomen. Dat was hoe Mel het vaak deed. De ander bekijken, inschatten en misschien voorspellen. Maar wat hij echter niet deed was vooroordelen. Niet luidop dan. Hij had een visie ja, maar wat voor nut was er in het uitspreken ervan als er een kans was dat je aan de verliezende kant stond? Dat was hoe Mel ernaar keek, hoe hij er altijd naar zou kijken. Hij was zo opgevoed, maar hij had er bewust niks mee gedaan, zijn onderbewustzijn was echter een ander verhaal.
Daarom had hij zo zitten kijken naar de ander. Hij had nu wel een mening over de persoon die midden in de nacht hem kwam storen, maar het boeide hem voor geen meter hoe de ander over deze mening zou voelen. Niet dat hij het zou uitspreken. Serieus, het was net aan bod geweest waarom, geez. "Sorry voor mijn," de blauwe ogen van de jongen keken even op naar de ander. in het zwakke licht dat naar binnen viel via de dakramen kon hij wat kkleuren onderscheiden, maar het was het licht van de TL lampen die ervoor zorgde dat hij alles beter kon zien. Ze leefden immers niet meer in een of ander middeleeuws jaar en mel zou echt niet in het donker zwemmen. Hij vertrouwde zijn omgeving daarvoor niet genoeg. "Slordige verschijning." maakte de ander zijn zin even af. Hij keek hem nogmaals onderzoekend aan. Hij leek in tweestrijd te zijn, als je zo keek naar zijn stille houding, maar zijn gespannen expressie. Oh well. Hij was gewoon lichtjes aan het stressen, niet meer, niet minder. Dit was nu eenmaal hoe Mel in elkaar zat. Zeker hier. Altijd.

"Niet iedereen neemt de moeite om 's nachts er op zijn best uit te zien," Hij knipperde enkele keren toen de ander weer praatte. Hij was even weg gezonken, of eigenlijk, bijna weg gezonken in zijn gedachten. Vast weer een klonter van gemopper over de school, hij kende zichzelf nu wel. Hij wist waar deze gedachten heen zouden gaan... Damn, hij kon zich echt niet focussen op dit eenzijdige gesprek... Oh well... Woorden kwamen binnen, werden amper verwerkt en werden terug vergooid. Als het ochtend was geweest had hij de ander misschien gevraagd om zich te herhalen. Maar dat zou een hele andere scenario vergen. Hij was een complex iemand, reageerde op de minst kleine dingen. Maar dat vond hij ergens ook heerlijk. Daarom hield hij ook van veranderingen... In zijn omgeving, zolang ze toch veilig waren natuurlijk. "En je eigen kleding zoeken in het donker is best lastig, als je geen mutatie hebt die over nachtkijken beschikt." Opnieuw dwaalden zijn ogen af naar de ander zijn ogen en hij zag de nieuwsgierigheid in zijn ogen. Wat nou? Hij vernauwde zijn ogen wat, snoof even. Duidelijk niet blij met de blik die zo op hem geworpen werd. Hij was gevoelig, complex en ingewikkeld. Toch? Neh, in feite was Mel echt gewoon iemand die je perfect kon lezen... Soms dan toch. "Misschien wel ja, maar omdat de meeste van ons nog geen nachtkijkers hebben, hebben we lichten," kuch... "Die je aan en uit kan doen om te kunnen zien in het donker," die dan technisch gezien niet meer donker was... Hij legde even een hand tegen zijn hoofd toen ie koppijn kreeg van de irritatie... Hij leek haast een les voor te dragen. Hij was een droog iemand, hij zou vlak reageren als dat nodig was. Maar gewoon... ugh... koppijn.

Uiteindelijk had Mel eerlijk geantwoord op de vraag van de ander. Iets waarop de ander een beetje beledigd naar hem keek. Mel fronste even. Wat was zijn probleem? Was het niet duidelijk dat hij gewoon de ander probeerde weg te jagen met lieve, onschuldige woordjes? Blijkbaar niet. "Het schijnt wel een hobby van me te zijn, storen." Klonk er echter na een stilte die misschien enkele minuten had geduurd... Hij snoof even lichtjes, schudde zijn hoofd wat en voelde opnieuw een steek in zijn hoofd. Great. Hij haatte dit. frustratie all the way. Kon hij nu verder zwemmen? Hij was immers niet voorbereid op een gesprek met iemand die hem tot op het bot zou irriteren. En er was weinig nodig om de jonge kerel te irriteren. Hij irriteerde zich aan alles die er bestond, aangezien hij het gewoon zo vond. En dit eiland? Tja, daar irriteerde hij zich misschien het meeste aan. Daarom had hij misschien zoveel koppijn. Het viel gewoon allemaal op zijn plaats als hij het zo bekeek. Ah tja. "Leuke hobby's heb je dan," zei hij even droog tegen de ander. Eerst kleren nemen -als het nie stelen was- in het donker en dan binnenvallen op mensen. Storen. Ofzo. Noem het stelen en stalken, klonk beter naast elkaar niet?
Uiteindelijk had Mel zijn ongeduldige vraag laten vallen, een waarop de onbekende persoon zijn wenkbrauwen wat in een frons liet zakken. Hij rolde met zijn ogen, duidelijk niet onder de indruk of zelfs blij met de reactie. Hell, wat was zijn probleem? "Moet dat zo ongeduldig? Kunnen twee mensen niet gewoon een normaal gesprekje voeren?" Juist ja. Een normaal gesprek. Hij zuchtte even en legde een hand tegen zijn kop aan. De pijn wilde niet weg, het water rondom hem leek kouder te worden omdat hij nu stil stond en... De ander leek ook niet weg te willen gaan. Daarbij moest hij ooit wel sociaal contact leggen. Hij was geen eenling en wist best wel dat hij, net zoals vele mensen, wel eens een gesprekspartner nodig had. Maar.. Nu was misschien niet het beste moment. Hij hief even zijn schouders wat op en wandelde naar de kant toe waar hij even zichzelf uit het water haalde en op de kant ging zitten om zich uit te rekken. Dat blijven staan zou niemand helpen... En als hij toch moest praten met deze... Broekensteler dan kon hij het best zittend doen. "Sure, normaal gesprek, geef een onderwerp," zei hij terwijl het joch zijn kop naar de ander wat kantelde en hem afwachten aankeek. Want hoe ze nu bezig waren... het was allesbehalve je alledaagse hallo en dag. Maar blijkbaar had men ook nood aan dat soort gesprekken... Niet?