Reunion | Valicity

Langzaam maar zeker kregen zijn dagen een andere structuur. Uren die hij enkele maanden terug op zijn kamer doorbracht, probeerde hij ondertussen door te brengen op plaatsen waar weinig volk aanwezig was. Op drukke momenten, tijdens de pauzes en na de lessen sloot hij zich nog steeds op tussen de vier veilige muren die zijn kamer vormden. Maar de momenten dat de meeste studenten in de les zaten, benutte hij door op ontdekking te gaan in de enorme school. De bibliotheek en de broeikassen waren zijn twee meest vertrouwde plekjes geworden. Maar er was nog één plaats waar hij al dagenlang nog eens voet wilde binnenzetten, het was namelijk al maanden geleden dat hij daar nog was geweest. Star staarde hij voor zich uit, doorheen het raam op zijn kamer waar de zon langzaam wegzonk op de plaats waar de lucht het water raakte. Op de achtergrond klonk zachte muziek. Ondanks dat hij geen piano kon bespelen, tokkelden hij met zijn vingers op zijn knie in de maat van de muziek. Op zijn schoot lag een boek, Gravitation van Charles Misner. Het stond boordevol ingewikkelde theorieën die te maken hadden met de zwaartekracht en alles wat er bij kwam kijken. Oliver verstond maar de helft van wat er in uitgelegd werd waardoor hij zijn aandacht er niet lang bij kon houden. Maar hij deed een poging, een poging om de afwijkende genen in zijn lichaam te begrijpen en ze beter te kunnen controleren. Zijn problemen lagen meer gemanifesteerd in zijn andere mutatie, maar aangezien niemand wist hoe of waar de energie ontstond en uit wat het was opgebouwd, was het moeilijk om er theorie over op te zoeken.

Een zucht rolde over zijn lippen en hij stak de bladwijzer tussen de vergeelde bladeren van het boek alvorens hij het dichtklapte en het op het tafeltje langs zijn lounge stoel legde. Stram stond hij op, kneep zijn ogen kort toe voordat hij zijn rug rechtte. Het was pas sinds gisteren geleden dat Allison zich weer met zijn wonden had geamuseerd. Het kwam net door het heelproces dat ze vervelender voelden als anders. Hij keek naar de klok die boven zijn deur hing, met een blik die eruit zag alsof hij het ding in honderdduizend stukken wilde doen spatten. Tien na elf. Allison lag vast al te slapen, of deed een poging tot. Vorige week was er een announcement dat er een nieuw trainingsproject gestart was, gebaseerd op subclasses. Ze had zich er onmiddellijk voor aangemeld, en morgen zou de eerste trainingsles zijn, iets waar ze liever uitgerust stond dan met vermoeide wallen onder haar ogen. Hij daarintegen had nog niet eens moeite gedaan om de volledige announcement te lezen. Zijn schoolloopbaan was drie jaar geleden al op zijn einde gelopen. Niet omdat hij op alles geslaagd was, maar omdat het voor zowel de leerkrachten als voor de studenten om hem heen meer als duidelijk was dat Oliver geen uitgesneden student was. Hij was een gevaar voor zichzelf en de personen om hem heen, waardoor hij in samenspraak met de directie een nieuw soort traject had uitgestippeld. Zijn hand raakte de knop van zijn deur en zachtjes draaide hij hem om, om vervolgens de deur te openen. Op de gang was het stil, er weerklonk geen gelach en geen harde muziek, waardoor hij de omgeving als veilig achtte.

Muisstil sloop hij doorheen de gang, de toppen van zijn vingers gleden zachtjes over de ruwe muur als onzichtbare houvast. Haast op automatische piloot begaf hij zich doorheen de gangen van de school totdat hij uiteindelijk bij de grote achterdeur kwam die hem toegang tot de buitenlucht gaf. Hoewel hij gisteren voor het laatst zijn dosis energie had kunnen overgeven aan Allison voelde het altijd ergens beangstigend om zich alleen buiten te begeven. Het was één knop in zijn hoofd, als hij daarbij de controle niet kon bewaren zou hij weg zijn, de ruimte in. Letterlijk. Met een vlot tempo stak hij de binnenplaats over, doorheen de tuin, recht op het strand af, waarbij nabij gelegen het obsevatorium lag. Dé plaats waar alles begonnen was. De metalen deur ging gemakkelijk open en hij ademde de kopere lucht diep in toen hij binnen stapte. Er was niet veel veranderd sinds zijn laatste bezoek, en met een vluchtige glimlach die rond zijn lippen speelde stapte hij op de sterrenkijker af, degene waar hij ook had gezeten die ene nacht. Onhandig prulde hij wat met de instellingen van het toestel en plaatste zijn oog tegen de loop om vervolgens een blik te werpen op de met sterren bezaaide hemel. Wazig. Op zijn voorhoofd verscheen een diepe frons en zijn wenkbrauwen gaven hem een vervaarlijke uitstraling. De blik die altijd op zijn gezicht tevoorschijn kwam als hij zich moest concentreren op iets wat hem niet lukte. Hij stond op en liep richting een soort van voorraadkast die met piepende scharnieren open ging. Oliver vond er allerlei vreemde soorten glazen, houdertjes en nog meer wetenschappelijk materiaal. Maar wat hij niet vond was de verdomde handleiding van de sterrenkijker, die hij eindelijk eens fatsoenlijk aan de praat wilde krijgen.

Hij liet zijn vingers over het materiaal gaan dat in de kast stond, alsof hij hoopte om op de een of andere manier een geheime hendel te vinden die toch de handleiding waar hij naar op zoek was tevoorschijn te doen toveren. Een diepe frons stond op zijn voorhoofd, licht geïrriteerd omwille van het feit dat iets nogmaals niet verliep zoals hij het gehoopt had. Een rustig avondje sterrenkijken stond op het punt om om te slaan naar een avond vol ergernis waarin hij zich weer zou opsluiten in zijn kamer samen met zijn muziek. Hij vroeg zich af of hij er ooit in zou slagen om voor zichzelf te kunnen zorgen met volledige beheersing, zonder elke keer de nood om terug te grijpen naar Allison. Want dat was hetgeen hij het allerliefste wilde op dat moment, naar Allison gaan. Een erlenmeyer had hij in zijn handen en hij keek doelloos naar de maatstreepjes die erop stonden. Over zijn lippen rolde een zucht en met zijn gedachten zat hij al lang niet meer in het observatorium. Totdat er opeens geschuifel weerklonk, en Oliver onmiddellijk verwoed met zijn ogen knipperde en zich omdraaide. Met die typische, dodende blik in zijn ogen staarde hij in het rond, als poging om de bron te ontdekken waarvan het geluid vandaag was gekomen. Zijn hartslag was onmiddellijk naar omhoog geschoten en zijn humeur naar beneden. Behoedzaam draaide hij zich weer naar de kast, om vervolgens in zijn ooghoek een witte waas te zien. Een witte waas die papieren bleken te zijn, en rode haren die… ’Voor de kijker.’ Met een kletsend geluid viel de erlenmeyer op de grond. Het voelde alsof zijn hart uit zijn borst sprong, en reflexmatig greep Oliver met zijn hand naar zijn hart terwijl hij enkele passen achteruit deed, en daarbij met zijn rug tegen een andere kast aanbonkte. Een zachte kreun gleed over zijn lippen, maar voor de rest gaf hij geen kik.

De felle, groengele ogen, het schrale lichaam, de lange rode lokken. Valicity. Oliver staarde haar aan alsof ze de gevaarlijkste persoon was die hij ooit gezien had. Zijn blauwe ogen stonden groot, en de gevoelens die vanuit het diepste in hem naar boven kwamen kon hij geen plaats geven. Angst en afkeer, slechte herinneringen die weer in hem opborrelden. Een bittere smaak kwam tevoorschijn op zijn tong, en Oliver probeerde het tevergeefs weg te slikken. Valicity kwam langzaam wat naar voren en Oliver liet haar voor geen moment aan zijn intimiderende blik ontsnappen, bang dat ze -als hij voor een moment niet keek- naar hem toe zou schieten. ’Je was weg.’ siste ze met die typische ondertoon in haar stem en hij knikte kort als antwoord. Het was misschien maanden geleden dat hij haar nog gezien had, en sinds het voorval was hij ook niet meer op zoek gegaan naar haar. Hij had haar zorgvuldig vermeden, iets wat zeer goed gelukt was, tot nu. Het meisje stak nog steeds de papieren uit naar hem, en Oliver keek er kort naar maar zijn interesse ernaar was volledig verdwenen. Hij deed dan ook geen poging om korterbij te komen en om het bundeltje aan te nemen. In plaats daarvan probeerde hij zijn ademhaling en voornamelijk zijn hartslag onder controle te krijgen. Zijn handen had hij in elkaar geslagen en hij kneep met zijn ene hand in zijn andere waardoor de pezen die erover liepen duidelijk opgespannen waren. De onuitputbare energie denderde als een kudde galopperende paarden door zijn aderen en hij kneep kort zijn ogen samen als poging om de pijn in zijn hoofd weer uit te sluiten. Nieuwe, en dan specifiek onverwachte situaties zorgde er tot heden toe nog steeds voor dat hij enorm veel moeite moest doen om zichzelf overeind en helder te houden. ’Je kan beter vertrekken.’ zei hij met een diepe, licht dreigende ondertoon in zijn stem. Als hij kon zou hij zelf de benen nemen, en proberen te ontsnappen aan deze situatie. Maar in de toestand waarin hij verkeerde durfde hij geen voet buiten te zetten, bang om weer zoals die ene avond de volledige controle te verliezen. Maar ook bang om haar net zoals toen weer pijn te doen. Al had het ook een heel ander effect bij haar teweeg gebracht. Hij keek haar met die typische boze blik in zijn ogen aan om kracht achter zijn woorden te zetten. Maar de manier waarop zij naar hem keek bezorgde hem misschien nog wel meer rillingen. Ze keek hem aan alsof hij haar prooi was, haar object of intrest, alsof ze hem tot op het bot wilde ontleden, alsof ze hem wilde testen, alsof ze hem wilde gebruiken. Oliver kneep zijn handen nog harder in elkaar, waardoor ze voor een moment oranje oplichtte. Zijn tanden had hij op elkaar geklemd alsof hij hondsdol was en zijn fel afgetekende kaken kwamen zo nog meer tot uiting. Hij was oprecht bang, al zag hij er eerder woedend uit dan verschrokken. Niet zozeer bang voor haar, maar wel wat hij haar kon doen als ze te kort kwam. Hij moest hier weg.

Uiteindelijk leek het toch tot haar door te dringen, dat hij haar papieren niet zou aannemen. Valicity had ze nog lang in de lucht gehouden, ook toen Oliver achteruit was gedeinsd en met zijn rug tegen een kast achter hem was aangekomen. Hij herinnerde het zich, als de dag van gisteren. De val, de pijn, het bloed, zij. Ook toen had hij haar een vreemd individu gevonden, net hetzelfde wat zij waarschijnlijk over hem dacht. Oliver wilde door de grond zakken of ver weg teleporteren van waar zij was. Haar blik die ze op hem had vastgekluisterd leek te snijden in zijn huid en Oliver wist niet hoe hij er aan kon ontsnappen. Uit het observatorium was geen optie, dus probeerde hij zich beschermend op te stellen door tegen de muur te gaan staan en zijn blik met momenten van haar af te wenden om niet constant tegen die angstaanjagende blik van haar te moeten aankijken. Niets stond er in te lezen, enkel die ziekelijke interesse die ze in hem had, net zoals ze die ene avond ook had gehad. Hoewel hij hier in een betere lichamelijke toestand verkeerde voelde hij zich even kwetsbaar. Noch daar noch hier kon hij weg. Haar zien betekende opsluiting, en die gedachten zorgden ervoor dat het verdedigingsmechanisme in zijn lichaam op gang kwam en de energie als een tsunami door zijn lichaam golfde. Het meisje stond recht, op een gruwelijk soepele manier, alsof ze een touw was dat zich uit het niets omhoog werkte. Waar zij diep inademde, hield Oliver die van hem in. Doorborend keek hij haar aan, probeerde haar op afstand te houden met de woeste blik in zijn ogen aangezien hij de rest van zijn lichaam niet kon gebruiken zonder haar of zichzelf pijn te doen. Haar sluike haar viel over haar schouders, en Valicity stelde zich op een misselijkmakend, fiere manier op voor hem. Toen ze hem opnieuw aankeek hadden haar ogen weer die vreemde vorm die hij zich nog maar al te goed herinnerde. ’Wat een aanbeveling.. En dan?’ Het was een vraag waar hij geen antwoord op wist, dus hij hield zijn lippen stram op elkaar. ’Ontsspan.’ Oliver slikte, hoorde meer gesis dan een daadwerkelijke boodschap. Pas toen ze haar blik van hem losmaakte had hij het gevoel dat hij weer kon ademen. Hij hoorde het gebons van zijn hart in zijn oren en keek het meisje na terwijl ze de sterrenkijker observeerde. De reden waarvoor hij hier was gekomen.

’Ik blijf hier.’ was haar besluit, en Oliver slikte terwijl hij zijn schouders stil bewoog. Hij was zich terug gewaar geworden van de pijn van zijn wonden doordat hij tegen de kast was opgestoten. Maar die pijn viel niet te vergelijken met de hoofdpijn die hij had door de overmaat aan energie die door zijn lichaam stroomde. ’Ik ssal je niet aanraken, alss je daarvoor bang bent.’ Oliver snoof luid, bijna sarcastisch en kneep zijn ogen kort dicht om de pijn te verbijten. Maar niet langer dan enkele seconden, uit angst dat ze terwijl korter zou komen. ’Het is niet daarvoor dat ik bang ben.’ bromde hij tussen zijn opeengeklemde kaken door. ’Ik ssal niet bewegen totdat jij het weer aankan.’ Oliver haalde een hand over zijn gezicht, veegde enkele druppels zweet die op zijn voorhoofd parelde af. Toen hij Valicity aankeek leek hij op een vreemde manier de jager en zij de prooi. De pijn in zijn hoofd was zo intens, zo reëel dat het voor een stuk zijn rede van verstand onderdrukte. Éen aanraking, éen simpele aanraking en de pijn zou weg zijn. Hij klemde zijn kaken op elkaar, wilde zijn blik van haar afhalen maar kreeg het niet in zichzelf opgebracht. Een voet schuifelde over de grond, haar richting uit. Zijn andere voet bleef standvastig staan, alsof de ene helft van zijn lichaam in strijd was met de andere helft van zijn lichaam. ’Je moet weg.’ zei hij nogmaals, in zijn stem was het duidelijk hoorbaar dat hij moeite deed om überhaupt iéts gezegd te krijgen. ’Voor ik de controle verlies.’ De combinatie van haar interesse en zijn kantelpunt kon voor een gevaarlijke situatie zorgen. Een situatie die zij momenteel volledig in handen had.

Oliver zijn blik werkte op een zodanig intimiderende manier dat Valicity als het ware werd vastgekluisterd aan de grond. In zijn ogen het gewenste effect, zo was hij er tenminste zeker van dat zij geen initiatief zou nemen om op hem af te komen. Maar op haar had het blijkbaar een averechts effect. Hij zag haar blik verstrakken, haar pupillen die niet meer waren dan smalle streepjes in een zee van groen. Hij slikte, probeerde om zijn hoofd helder te maken. Oliver stuurde zijn gedachten naar Allison, maar het leek zelfs alsof dat een onbegonnen opdracht was. De dreunende pijn in zijn hoofd, de energie die als een gif door zijn aderen stroomde, de angst, de herinneringen. Het maakte dat hij vergat wat hij de afgelopen maanden geleerd had. Dus ze stonden tegenover elkaar in de ruimte, beide met hun controle die op het randje van verliezen stond. Oliver hunkerde naar de aanraking van Valicity. Maar met een heel ander gevoel dan dat hij dat bij Allison voeld. De aanraking die hij verlangde was enkel voor zijn eigen goed, om een eind te maken aan de pijn in zijn hoofd. Een einde aan de pijn die ervoor zorgde dat hij op deze, bijna monsterlijke manier dacht. Oliver balde zijn handen tot vuisten, hield ze zo stil mogelijk langs zijn lichaam en besefte zelf niet dat ze oranje oplichtte. De energie zat gebundeld vlak onder de huid bij zijn handpalmen en de gloed scheen tussen zijn vingers door die hij zo krampachtig op elkaar hield. Zijn voeten kwamen ongewild in beweging en Oliver beet haar toe dat ze moest gaan. Iets wat voor een reactie zorgde die hij allesbehalve had verwacht.

De vuisten van het meisje balde zich evenzeer tot vuisten, haar gezichtsuitdrukking staarde een soort van tirannie uit die hij nooit eerder had gezien. Oliver hield geforceerd zijn adem in, probeerde het zichzelf zo benauwd mogelijk te maken als hoop dat daardoor zijn lichaam zwakker zou worden en hij weer helderder werd. Maar Valicity haar plotse uitbarsting deed hem zo verschrikken dat hij naar adem hapte en zichzelf weer achteruit werkte, tot tegen de muur. ’Laat het beest zich maar weer uit de voeten maken.’ haar stem klonk woedend op een sissende manier. Oliver klemde zijn kaken zodanig op elkaar, probeerde de woorden die in hem opkwamen te verbijten, maar faalde. ’Heb je er ooit al eens over nagedacht dat je niet het enige beest bent?’ Hij sloeg met zijn vuist zachtjes naar achteren, tegen de muur. Valicity reageerde er niet meer op, draaide zich om, greep naar de deur en trok die met een soepele beweging uit zijn scharnieren. Oliver bracht zijn twee handen naar zijn hoofd en legde ze krampachtig over zijn oren om het kletterende geluid uit te sluiten. Zijn ogen had hij evenzeer dicht geknepen, en toen hij ze weer opende was ze verdwenen. De deur was in het midden van de ruimte tot stilstand gekomen, en met een versnelde ademhaling keek hij ernaar. Op de achtergrond hoorde hij de voetstappen van Valicity op de trappen. Oliver deed een stap naar voren, zijn borstkas reed vluchtig op en neer. Zijn blik ging schichtig door de ruimte, hij voelde hoe er achter zijn ogen tranen opkwamen maar hij verbood zijn lichaam om ze de vrije loop te laten gaan. Hij moest zijn emoties kwijt, maar niet op die manier. Dus hij stapte op de gesneuvelde, ijzeren deur af en hurkte er bij neer. Nadat hij zijn mouwen had opgerold plaatste hij zijn lichtgevende handen er op neer, sloot zijn ogen en bundelde zijn energie nog meer dan het uit zichzelf al had gedaan. Hij voelde hoe de energie zijn lichaam verliet als een lopende kraan. Na enkele seconden opende hij zijn ogen, zag hoe zijn handen tot de helft in de deur waren gezakt en hoe hij het ijzer had doen wegsmeulen. Een zucht van opluchting kwam over zijn lippen en hij liet zich naar achteren vallen en trok een knie op. Zijn hoofd liet hij erop steunen en hij kneep zijn ogen dicht, ging met een hand over zijn hoofd zoals Allison dat ook zou doen om hem te kalmeren. ’Het is naar je hart dat je moet luisteren.’ hoorde hij plots de woorden van Allison in zijn hoofd.

Oliver had geen idee hoeveel tijd er was verstreken toen hij zijn ogen weer opende. Hij keek als eerste naar de deur, die in het midden van de ruimte lag en waar de afdrukken van twee handen in te zien waren. Vervolgens keek hij naar het gat waar de deur oorspronkelijk had gezeten. Oliver beet op zijn lip tot het pijn deed en wreef met zijn hand over zijn gezicht. Naar zijn hart luisteren. Hij keerde zich kort in zichzelf, voelde de pijn die er schuil ging doordat hij op het punt had gestaan om zich over te geven aan zijn mutatie. En van wat hij van Valicity had gezien, leek haar hetzelfde te zijn overkomen. Voorzichtig werkte hij zichzelf recht, voelde hoe zijn hoofdpijn minder was doordat hij een vlaag aan energie had losgelaten op de deur. Hij was niet dezelfde Oliver die hij was bij Allison, maar hij was wel helderder dan hij eerst was geweest. Langzaam stapte hij op de trappen af die naar beneden leidden, richtte zijn oor in de richting van de daling en luisterde of hij nog de aanwezigheid van Valicity kon horen. Hij hoorde iemand snikken, had niet veel meer nodig om te beseffen dat zij dat was. Oliver zat in een tweestrijd, wilde enerzijds weg van haar, boos door wat ze had veroorzaakt. Maar anderzijds voelde hij ook medelijden, omdat hij als geen ander wist waar ze doorheen ging. Alleen had hij het geluk dat hij iemand met veel geduld en liefde aan zijn zij had die hem had leren omgaan met zijn mutatie. Hij was nog lang niet wie hij wilde zijn, maar hij was ook lang niet meer wie hij was geweest. Lichtjes boog hij door zijn knieën, schakelde op dat moment zijn aantrekkingspunt om zodat hij zich gemakkelijk via de zijkant van de muur het trappenhuis kon afdalen. Hoe meer de muren naar beneden cirkelde, hoe sneller zijn hart ging slaan. En vanaf het moment dat hij de rode haren van het meisje zag, leek het uit zijn borst te willen springen. Oliver hing met de achterkant van zijn lichaam tegen de muur, zijn voeten stonden plat tegen de bakstenen en een hand had hij tegen het plafond geplaatst. Hoger zat hij veiliger, of zo voelde het toch. Kort schraapte hij zijn keel alvorens hij zijn stem liet klinken. ’Hey.’ fluisterde hij, probeerde haar gesnik uit te sluiten van de geluiden die hij hoorde. ’Het liep uit de hand, oke.’ Hij wendde zijn blik af, keek naar de trappen onder hem alvorens hij opnieuw naar de achterkant van haar lichaam keek. Ze zat immers met haar rug zijn kant op. ’Voor ons beide.’ Oliver zuchtte, keek naar het raampje in de muur tegenover hem en vroeg zich af of hij via daar zou kunnen ontsnappen als Valicity het weer in haar hoofd haalde om door te draaien.