Distraction in her finest form [Mia]

“Damn Sam! Ik heb hier ook niet voor gekozen!” Haar stem klonk geïrriteerd, en het was maar goed dat Samuel de dodelijke blik in haar bruine ogen niet kon zien. “Dat weet ik ook wel, maar zeg jij mij eens wat we zonder jou moeten?” Mia kon de wanhoop horen in de stem van haar beste vriend en dat deed haar pijn, al zou ze dat nooit hardop zeggen. Onderhand had ze hem al bijna drie kwartier aan de telefoon. De toon van in zijn stem was van bezorgd, naar boos, naar gefrustreerd gegaan om uiteindelijk uit te komen bij een combinatie van woede, bezorgdheid en wanhoop. Al was het nu geen bezorgdheid om haar, maar om het lot van Niños Perdidos. Wat ze maar al te goed begreep, al was ze niet van plan dat toe te geven. Als Sam zou weten dat ook zij niet zeker wist of de bende het zonder haar zou redden, hoe moest hij dan overtuigend aan de rest vertellen dat ze dat wel zouden kunnen? Vermoeid liet ze haar hoofd in haar hand zakken, haar elleboog balanceerde op haar blote knie. “Jullie hebben mij niet nodig. Miguel is net zo handig als ik, die nieuwe bommen heeft hij gemaakt en Asa en Maria, weten praktisch alles wat ik weet.” Mia wist dat ze met haar zoveelste poging Sam gerust te stellen, de plank net zo mis zou slaan als bij haar eerdere pogingen. “Maar Asalia en Maria kunnen geen mensen terug halen, ze kunnen geen organen herstellen, ze kunnen…” “Verdomme Sam! Denk je dat ik dat niet weet?” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. “We hebben echt geen andere keus of wel?” De vermoeidheid was duidelijk te horen in zijn stem en ze vroeg zich af of hij in de afgelopen drieënveertig uur een oog dicht gedaan had. “Nee, die hebben we niet.” “Wat moet ik aan de rest vertellen?” Mia liet haar hoofd in haar nek zakken, keek voor een moment nadenkend naar de helder blauwe hemel. “Dat ik oké ben, maar dat ik voorlopig niet terug kan komen. Dat jullie het ook zonder mij redden, tenslotte hebben we eerder belangrijke mensen verloren.” Tot haar verbazing schoot hij niet meer in protest, kennelijk begon hij eindelijk in te zien dat er echt geen andere oplossing was. “Oké.” Het was meer een zucht, dan een echt instemming maar ze nam er genoegen mee. “Sam, vandaag geen aanvallen oké? Jij hebt niet geslapen, Matteo heeft niet geslapen en Lilia waarschijnlijk ook niet. Jullie kunnen het risico niet nemen.” “Ga je ons zelf nog vanaf daar adviseren Mia?” “Als het nodig is ja.” “Oké.” “Oké.” Een zachte klik klonk toen Samuel ophing. Voor een moment bleef ze stil voor zich uit kijken. Waarom had ze het gevoel dat ze haar eigen mensen verried? Het was niet alsof ze hier voor gekozen had. Met een zucht stak ze haar mobiel in haar broekzak en hees zichzelf overeind. Rustig liet ze haar donkere ogen over het nog altijd verlaten plein glijden. Zelf was ze een uur geleden al naar buiten gekomen, om op de rand van de fontein te doen wat ze eigenlijk gisteren al had moeten doen: Samuel bellen.

Een rustige hartslag attendeerde haar erop dat ze niet langer alleen was. Voor een moment bleef ze stil staan, alsof ze niet doorhad dat degene van wie de hartslag was naar haar keek. Zonder een spier te verroeren, liet ze haar mutatie die jongen af tasten. Jong, opgewekt, enigszins brak. Veel dieper liet ze haar mutatie nog niet zakken, dat kon ze later altijd nog doen. Op het moment dat de jongen in haar blikveld verscheen, brak er een glimlach door op haar gezicht. Dit was het soort afleiding dat ze nodig had. Onbeschaamd liet ze haar blik over hem heen glijden, zoals hij zojuist ook gedaan had. In zijn stem weerklonk een Brits accent en zijn gezicht werd gesierd door een charmante glimlach. “Scherp.” zei ze, nog altijd met een glimlach op haar lippen. “Zeg eens, wat geeft me weg?” vroeg ze, terwijl ze kort haar wenkbrauw op trok. Deze ochtend, zou zowaar nog eens interessant kunnen worden. “Jij bent hier zeker al wel een tijdje.” constateerde ze.

Het zat Mia niet lekker, zelfs al had Samuel toe gezegd vandaag niet aan te vallen. Het idee dat ze het morgen wel weer zouden doe gaf haar een onbehagelijk gevoel. Toch wist ze dat de ze onmogelijk konden wachten tot zij terug kwam. Er waren kinderen die bevrijd moesten worden, doden die vergolden moesten worden. Er waren wapens nodig, medicijnen, rantsoen. Een zucht schoof over haar lippen, ze zou Samuel later vandaag nog wel eens bellen als hij een beetje was afgekoeld. Het gesprek zou waarschijnlijk soepeler zijn gelopen, als hij enkel de leider van Niños Perdidos was geweest en niet ook nog eens haar beste vriend. Als dit een jaar geleden was gebeurd, in de tijd dat Enrique nog aan de leiding was geweest, was het telefoon gesprek waarschijnlijk heel anders gelopen. Niet omdat ze niet bevriend was geweest met Enrique, want dat was ze wel degelijk, maar omdat hij zijn gevoelens beter los kon koppelen dan Samuel dat kon. Net als haar was Enrique vrij rationeel ingesteld, en samen met hem had ze nog voor hij leider werd een heel plan uit gedacht over hoe ze haar konden vervangen. Al was Enrique ook degene geweest, die eens tegen haar en de rest van het kamp had gezegd dat zij onmisbaar was.

De jongen die haar van een afstandje gadesloeg was een welkome afleiding. Mia had absoluut geen zin om de hele dag met haar hoofd bij Niños Perdidos te zeten. Er was toch niets wat ze voor hen kon doen. Niets wat ze kon doen om hier weg te komen en terug te keren naar haar mensen. Hoe verschrikkelijk ze het ook vond, ze moest de realiteit accepteren; ze zat hier voorlopig vast. Haar blik gleed over de jongen die langzaam nader bij was gekomen en er verscheen onmiddellijk een glimlach op haar gezicht. Misschien was Genosha nog niet de ergste plek om vast te zitten.

De jongen leek er absoluut geen problemen mee te hebben, dat zij hem rustig en onbeschaamd in zich op nam. Sterker nog hij leek het wel te kunnen waarderen. Net als zij kon waarderen wat ze zag. Dit was precies het soort afleiding dat ze nodig had. Haar ogen vonden de zijne en haar opmerking deed hem kort grinniken. Oog voor detail? Welke detail had haar verraden? Of zou hij zo iemand zijn die iedereen op het eiland kende? Zijn opmerking deed haar kort lachen. “Dan is het maar goed dat jij hier nu bent om me van die eenzaamheid te redden.” zei ze met een grijnsje, haar hoofd iets gekanteld. Als er iemand geen redding of bescherming nodig had, was zij het wel, maar waarom zou ze niet mee gaan in zijn spelletje? Een beetje gezelschap was nooit weg en al helemaal niet, het gezelschap van iemand als de jongen tegenover haar. Knap, charmant, opgewekt. Met haar hand ging ze door haar bruine haren, die los over haar schouders vielen. De jongen was er al even, zei alleen niet hoelang en Mia besloot het er bij te laten. Al hij niet wou zeggen, zou hij er wel een reden voor hebben. “Ik wou het eiland een beetje gaan verkennen, maar had nog geen goede gids gevonden.” antwoorde ze, nadruk legend op het woordje ‘nog’. “Mia Marte Araiza, maar zeg maar gewoon Mia.” Met een vrolijke glimlach op haar gezicht, stak ze haar hand naar hem uit. Mia wist dat dat het hebben van twee familienamen iets Latijns-Amerikaans was, maar kon het desondanks nooit laten ook haar moeders familienaam te zeggen. Enkel haar vaders naam gebruiken, voelde als verraad. “Dus Hall, als jij hier al een tijdje bent kun je me vast wel een rondleiding geven.” stelde ze nog altijd glimlachend vast.

Beide staken ze het niet onder stoelen of banken; ze waren tevreden met wat ze zagen. Het onschuldige, wederzijdse geflirt was een welkome afleiding. Het was al een tijd geleden dat Mia zo onschuldig had geflirt. Dat ze haar charmes in de strijd had gegooid voor niets anders dan een leuke dag, met een leuke jongen. Haar gezicht werd gesierd door een glimlach en in haar donkere ogen was een lichte twinkeling te zien. Momenteel leek ze geenszins op de onverschrokken bende leidster die ze was en dat beviel haar wel. Gisteren was ze al tot de conclusie gekomen, dat ze kon zijn wie ze wou zijn. Niemand wist van haar verleden en niemand wist hoe ze was. Voor Mia was zich voordoen zoals ze zich voor wou doen, sowieso iets wat haar moeiteloos af ging. Het dragen van ‘maskers’ was iets wat ze als kind al had gedaan, ze was degene die ze moest zijn. Alleen bij Samuel had ze wel eens haar gevoelens laten doorschermen, maar vaak zaten die zo ver weg gestoken dat ze het zelf nauwelijks door had. Mia was iet iemand die snel overmand werd door haar eigen gevoelens, over het algemeen wist ze, ze redelijk te relativeren. Tenslotte, waren emoties als angst, woede en verdriet nergens goed voor. Met dergelijke emoties won je geen oorlogen en hield je geen mensen in leven, daar was rationaliteit voor nodig, een beetje medeleven en zorgzaamheid.

Zijn bijna eerbiedige knikje, deed haar glimlach nog wat verbreden. Het was duidelijk dat zij niet de enige was die de komst van de ander als een welkome afleiding zag. Al was afleiding bij de jongen misschien wel niet het meest geschikte woord, ze zou haar mutatie verder in zijn hoofd moeten laten gaan om dat te achterhalen maar daar had ze momenteel nog geen zin in. Niet omdat ze niet nieuwsgierig was naar wat er in de jongen om ging, maar meer omdat ze het wel prima vond om voor even gewoon een normaal en ‘onschuldig’ gesprek te voeren. De jongen liet haar weten een uitstekende gids te zijn en trok hierbij zijn wenkbrauwen uitdagend op. Zeker, dat hij haar rond mocht lijden. Zelfs als hij het eiland niet goed had gekend, had hij dat mogen doen. Tenslotte, was het haar al wel duidelijk dat de jongen een leuk gezelschap was. “Eerst zien dan geloven.” zei ze, en nu was zij het die haar wenkbrauwen uitdagend op trok.

Er verscheen een lichte frons op het gezicht van Storm toen ze zich voorstelde. Kennelijk had hij door dat Marte, niet gewoon een tweede naam en het feit dat hij vrijwel direct een goede conclusie trok, deed haar glimlachen. “Weer zo scherp.” stelde ze tevreden vast. “Ik kom uit Mexico. Een klein dorpje in het zuiden.” ging ze verder. Dat ze maar vier jaar in dat dorpje had gewoond, hield ze voor zichzelf. “En waar uit Groot-Brittannië kom jij?” Het Britse accent van de jongen was onmiskenbaar en twijfelen aan zijn afkomst deed ze dan ook niet. Haar eigen accent was veel subtieler en werd pas duidelijk hoorbaar als ze lang achter elkaar sprak of vermoeid was. Het was dankzij Samuel dat ze vrij accentloos Engels kon spreken. Al sinds zijn komst in hun kleine gemeenschap had ze met hem Engels gesproken. Simpelweg, omdat het voor haar makkelijker was geweest om Engels te leren dan het voor hem was geweest om Spaans te leren. Uiteindelijk had hij zich het Spaans redelijk snel eigen gemaakt, maar zij waren altijd Engels blijven spreken als ze met z’n tweeën waren. Iets waarvoor ze hem nu heel dankbaar was. De dubbelzinnigheid van zijn woorden deed haar kort lachen. “Kijk maar uit wat je belooft.” zei ze, terwijl ze haar hoofd iets kantelde en hem een uitdagende grijns schonk. “Jij kent het eiland het best. Begin maar bij het mooiste plekje.” zei ze. “Het liefst ergens buiten, binnen heb ik al wel een beetje rond gekeken.” Hoewel haar dwaling door het gebouw gisteren redelijk snel tot stilstand was gekomen, door Clyde, had ze toch een groot deel van de school al gezien.

Het leek als vanzelf te gaan. Met Storm praten en flirten, had iets vanzelfsprekend. Even dacht ze niet aan haar mensen die honderden, misschien wel duizenden kilometers bij haar vandaan aan hun lot over gelaten waren. Voor een moment was ze gewoon een jonge meid, die een rondleiding zou krijgen van een knappe jongen door een voor haar onbekende plaatst. Normaler kon bijna niet. Hun mutaties deden er niet toe. Evenmin als het feit dat ze op een eiland zaten voor mutanten. Beide hadden ze nog geen woord gerept over wat ze konden en eigenlijk vond Mia dat wel prima. Haar mutatie had ze ook niet meer gebruikt om de jongen te bestuderen sinds hij tegenover haar stond. Niet omdat ze niet nieuwsgierig was, maar omdat ze wist dat hun ontmoeting ineens een hele andere lading kon krijgen als ze zich in zijn biologische processen zou gaan verdiepen. De glimlach op Storm zijn lippen leek nog groter te worden en het was duidelijk dat hij gedreven was om zich te bewijzen. Iets wat zijn woorden bevestigden. Er was geen uitweg meer, Storm zou haar hoe dan ook een rondleiding geven over het eiland. Niet dat dat een straf was, verre van zelf. Mia kon zich geen betere manier voorstellen om haar eerste ochtend op Genosha door te brengen; het eiland leren kennen onder de begeleiding, van een knappe charmante gids.

Na een goedkeurend knikje, liet hij zijn blik nog eens over haar heen gaan. Alsof hij aan het beoordelen was of haar afkomst overeen kwam met haar uiterlijk. Iets wat, naar haar weet, wel degelijk het geval was. Aan haar licht getinte huid, haar donkere haren en bruine ogen was duidelijk te zien dat ze in elk geval iets Latijns Amerikaans in zich had. Een vakantieaanrader? Voor een moment dacht ze na, Mexico was zeker mooi. De cultuur, de natuur, het had iets betoverends. Zelf had ze zich altijd enorm thuis gevoeld in de zuidelijke jungles. In de natuur die altijd bleef verassen en die meer schoonheid bevat dan je in eerste instantie misschien zou verwachten. Echter was er altijd een zekere dreiging voelbaar in het land. Hoe vaak werden toeristen wel niet overvallen op straat? Hoe vaak verdwenen er wel niet mensen of doken er plots lijken op? Mia wist dat de onrust in haar land niet onbekend was bij de rest van de wereld. Het was te vinden op internet, stond zo nu en dan groots in de krant en toch leken mensen zich de volle realiteit zelden te bevatten. “Het is een prachtig land, maar je moet wel een beetje van avontuur houden.” zei ze uiteindelijk, met een grijnsje. “De drugsoorlogen zijn de afgelopen jaren flink toegenomen, dus het is er niet altijd even veilig op straat.” zei ze, terwijl ze kort haar schouders op trok. Alsof ze zelf niet jarenlang midden in de oorlog had gezeten. Alsof ze slechts een toeschouwer was van een oorlog die ze in werkelijkheid ook zelf had gevoerd. ‘Londen.’ antwoorde Storm op haar wedervraag en het was duidelijk dat hij trots was op zijn afkomst. “Dat lijkt me echt een prachtige stad. Heb je nog tips voor als ik er ooit eens terecht zou komen?” vroeg ze met een grijnsje, waarbij ze haar hoofd iets kantelde.

‘Ik heb niets beloofd,’ schoot Storm in de verdediging, waarbij hij in een onschuldig gebaar zijn handen omhoog stak. Of ze wou dat hij wat zou beloven? Misschien, al was ze er nog niet helemaal over uit wat dat dan was. “Klopt, je hebt nog niets belooft.” zei ze, met nadruk op het woordje ‘nog’. Er stond nog altijd een wat uitdagend grijnsje op haar gezicht en voor een moment keek ze hem recht in zijn bruine ogen aan. Een bedenkelijke frons verscheen op zijn gezicht, toen hij na dacht over mooie plekken op het eiland. “Dat klinkt nog beter.” zei ze met een glimlach, nadat hij had gezegd dat hij haar al het moois van alle plekken zou tonen. Met een vrolijke glimlach op haar gezicht begon ze de kant op te lopen die hij haar zo juist geweest. “Zeg eens Hall, doe je dit vaak? Verloren dames rond leiden over het eiland?” vroeg ze, terwijl ze hem zijlings aan keek.