I you say it enough, you may believe it. [Lawrence]

.Always live before you die.

Het was alsof alle muren op één of andere manier altijd maar dichter naar hem toeschoven. Hij kende het gevoel, het was het akelige gevoel van een lichaam dat zich klaar maakte voor een volle maan. Maar nu, na alles wat er was gebeurd was het gevoel zo verstikkend dat Storm meteen zijn kamer was uitgegaan en naar buiten was gegaan. Want buitenlucht gaf hem opnieuw wat ruimte, gaf de weerwolf opnieuw wat ruimte. Morgenavond zou het volle maan zijn en Storm was daar mentaal en fysiek totaal nog niet klaar voor. Hij liep nog steeds rond met één kruk, al had hij die minder en minder nodig. En ook zijn hart kreeg het de laatste uren af en toe wat lastiger om op een goed rustig tempo te kloppen. Grotendeels omdat alle geuren en geluiden scherper was, omdat zijn smaak was veranderd, zijn honger aangewakkerd. Alles binnen leek plots alsof hij in een heel klein doosje zat opgesloten waardoor hij naar buiten moest vluchten. Het gevoel kwam normaal een week voor volle maan geleidelijk op. Nu was het er plots allemaal in minder dan vijf uur geweest. Het maakte hem moe, hij kon zich moeilijk concentreren en toch was hij niet bang. Hij zou niet kunnen transformeren om twee redenen, de eerste was omdat hij nog niet geheel genezen was, de tweede omdat Kat er zou zijn. En op hoop van zegen dat ze hem kon tegen houden.

Nu vele studenten wisten wat er was gebeurd voelde het alsof iedereen hem aanstaarde. Storm keek over zijn schouder naar een groepje jongeren, ze keken hem niet aan en toch had hij dat jeukende gevoel dat ze dat wel deden. Hij leek wel één of andere gek waarvan diens ogen alle kanten op vlogen. Zijn kruk maakte een gefrustreerd klik geluid op de stenen buiten. Zo frustrerend dat Storm zijn kruk uiteindelijk gewoon in zijn hand hield en verder ging zonder. Hij probeerde afstand te scheppen, afstand tussen zichzelf en de studenten, afstand voor zijn gehoor, zijn neus en de honger die diep in zijn lichaam lag te woekeren. Hij zou dit volhouden en als het niet lukte … hij was er niet bang voor. Dat was iets dat hij had geaccepteerd.

Hij koos voor een plek waar amper iemand te vinden was, de speeltuin. Grotendeels omdat het nog steeds koud was buiten, koude die hij in een jeans en T-shirt niet voelde vanwege zijn hogere lichaamstemperatuur. Hij zakte neer op de schommel en staarde naar de bomen waarachter een bos lag verscholen. Wat als hij wel zou transformeren morgen? Met het uiteinde van zijn kruk tekende hij figuurtjes in het dunne laagje sneeuw dat er nog lag. Hij tekende een reuzenrad, het reuzenrad van Londen. Het leidde hem af van de omgeving. Tot zijn aandacht door een scherp herkenbare geur werd getrokken. Hij rook in eerste instantie een meisje, hij hoorde haar vloeken, maar wat scherper door kwam was de geur van bloed. Het was niet veel maar net genoeg. Zijn blik gleed naar de hartslagmeter rond zijn pols, ondanks dat zijn hartslag laag was voelde hij Lupos worstelen. De misselijkheid kwam op, de pijn beukte door zijn lichaam en hij moest koste wat kost controle houden. Hij mocht niet transformeren. Zijn ogen kregen die gevaarlijke rode zachte glans. Storm wiegde heen en weer op de schommel, hield zijn vuisten tegen zijn ogen en concentreerde zich. Hij mocht niet transformeren, hij zou niet transformeren. Niet nu, niet straks en al zeker niet tot volgende nacht. Als hij dat net lang genoeg zou herhalen zou hij het misschien wel gaan geloven, althans, dat hoopte hij …

tag: Lawrence --- words: 605 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

De kou zat overal afgevroren, aan de grond, aan de kettingen van de schommel, er gingen kleine ijspegeltjes vanaf de glijbaan naar beneden. Niet dat het heel koud was, niet voor Storm in ieder geval want hij voelde het niet meteen. Voor hem was het alsof het gewoon een frisse dag was, hij hoefde geen jas aan, geen handschoenen of een muts dus het was niet verbazend dat iedereen eventjes naar hem keek toen hij langs liep in zijn T-shirt. Of dat kon ook een hele andere reden hebben, bevoordeeld dat hij een weerwolf was die bijna zijn eigen beste vriend vermoordde. Storm probeerde dat te negeren maar zo kort op volle maan stonden zijn zintuigen overprikkeld en het was gemakkelijk om de gesprekken op te vangen van de omgeving. Teveel gesprekken, gesprekken die hij helemaal niet wilde horen, god de onderwerpen … Dat veroorzaakte dus de grootste warboel in zijn al warrige hoofd. Het was dus enkel een kwestie van tijd voor het hem teveel zou worden en Lupos zou proberen om gebruik te nemen van zijn zwakke weerstand. En hij was al zwak genoeg dus hij had geen idee of winnen een optie zou zijn. Het bloed dat hij rook van het meisje die honderden meters verder liep, het deed er geen goed aan.

Plots leek alles te exploderen in hem. Zijn ademhaling schoot de lucht in, plots werd het ook stukken kouder voor Storm terwijl hij probeerde de transformatie onder controle te krijgen. Hij voelde de lichte pijn in zijn herstellende onderrug en de misselijkheid die zijn maag ondersteboven draaide. Zijn zintuigen gingen op zoek naar het meisje. Storm kon niet veel doen, hij probeerde zijn gedachten te verzetten naar iets anders maar Lupos had meer macht dan hem en was op zoek naar het meisje, pinde haar geur vast in zijn eigen geheugen om haar eerstvolgende volle maan te vinden en … nouja, Storm kende de gevolgen.

Maar dan drong een geur zijn neusgaten binnen waar Lupos zich meteen in eerste instantie voor terug trok. Storm kwam op adem en zijn hoofd kwam vanuit zijn handen omhoog toen hij de stem hoorde. Lawrence? De geur was sterk, nu hij wist wat Lawrence was kon hij er ook een gepaste geur op plakken … slang namelijk. Voor Lupos was de geur ook onbekend geweest en misschien zelfs afschrikwekkend want hij trok de transformatie bijna gelijk terug. Storm kwam achterover en lachte kort opgelucht omdat Lawrence eigenlijk een beetje een reddende engel was geweest. Maar de jongen had het niet door, hij kon het ook niet door hebben want hij was blind en kon niet zien in wat voor gevecht Storm net was met zichzelf. Lawrence ging op de schommel naast hem zitten, hij met een geleidde stok en Storm met een kruk. Lawrence was naast Nadya misschien de enige die wist hoe was om een monster te zijn, beter nog, die wist hoe het was om doden op je geweten te hebben. ‘Timing man.’ Zei hij zachtjes terwijl hij zijn hoofd schudde en naar zijn hartslagmeter kreeg, dat was timing. Ondanks dat Lupos was terug getrokken voor de geur van Lawrence voelde hij nog steeds hoe zijn zintuigen op zoek gingen naar het meisje. Dus hij concentreerde zich geheel op Lawrence, probeerde niet aan andere dingen te denken. Gelukkig ging dat gemakkelijk als Lawrence een grapje maakte. Hij begon zachtjes te lachen, een lach die al bijna gelijk weg stierf. ‘En ik kon je slangengeur al van daar ruiken.’ Hij hief zijn kruk op en tikte tegen Lawrence zijn schouder. ‘Een beetje verder dan.’ Waarmee hij bedoelde dat hij Lawrence al van wat verder had kunnen ruiken. De geur was echt doordringend, Storm trok er automatisch zijn neus bij op. ‘Hoe behandelt het leven je Lawrence? Beter dan het mijne hoop ik.’ Het was sarcastisch en ook de waarheid. Storm ging veel te luchtig over wat er gebeurd was als deel van het afstoten van de gebeurtenis. Hij had geen idee of Lawrence ervan wist, hij hoopte van niet, hij hoopte van wel, het had allebei de voor en nadelen. Hij keek opzij naar Lawrence en glimlachte somber, het was de enige die niet kon zien hoe verschrikkelijk Storm eruit zag en dat stelde Storm voor een keer gerust …

tag: Lawrence --- words: 714 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Storm keek toe hoe Lawrence zich met een behoorlijk gemak naar de schommel toe bewoog. Het verbaasde hem altijd wel een beetje, om te zien hoe een zintuig minder toch zo eenvoudig kon vervangen worden in een lichaam. Storm had geen last van zijn zicht maar hij wilde wel graag voor bepaalde tijden in de maand doof zijn. Dan hoefde hij niet alles te horen zoals hij nu alles hoorde vanuit de omgeving. Mocht hij zo’n knopje hebben om op te duwen en hij dan doof zou zijn voor bepaalde tijd … het zou wel aangenaam zijn. In hun vorige ontmoeting was het in hem opgekomen, had hij het zelfs gezegd dat hij liever doof of blind was geweest in ruil voor geen weerwolf. Dat standpunt was in ieder geval al veranderd nadat hij twee benen had die hij helemaal niet meer kon gebruiken, dankzij Clyde. En het had behoorlijk was paniek gezaaid bij Storm, zo erg dat hij controle had gegeven aan de weerwolf en haast had gesmeekt tegen zichzelf om er terug bovenop te komen. Hij liet zijn ogen naar zijn benen glijden en schopte wat sneeuw weg. Gelukkig, ze deden het weer, na drie weken. De ene was nog wat zwakker dan de ander maar ze deden het weer, hij kon weer stappen. Zonder rolstoel en voorlopig nog met een één kruk ter ondersteuning.

Aangezien Lawrence niet kon zien wat er rondom zich gebeurde kon hij ook niet weten wat hij had gemist. Storm draaide zijn hoofd in de richting waarin het meisje zich had bevonden alvorens hij terug opzij keek naar Lawrence. Hij was aangenaam gezelschap, Storm kon het goed met hem vinden. Hij kon het eigenlijk altijd met iedereen goed vinden. ‘Niets gemist, enkel voorkomen.’ Automatisch gleed zijn blik weer naar zijn hartslagmeter. Hij had het weer onder controle, Lupos had geen moeite meer gedaan en het meisje was in een drukke studentenmassa verdwenen dus was er ook niets meer om op te jagen. Goed, daar was hij blij om. ‘Zelfcontrole,’ legde hij dan zachtjes uit. Lawrence kende zijn toestand, hij wist dus maar al te goed waar zelfcontrole voor stond. ‘Heb volle maan morgen.’ Hij haalde zijn schouders op alsof het niet veel voorstelde maar diep vanbinnen ging Storm eraan kapot. Kon hij die maan niet gewoon een maand uitstellen? Het zou zoveel gemakkelijker zijn voor hem dan.

Storm gaf hem een porretje met de kruk waardoor Lawrence meteen het ding vastgreep. ‘Sorry.’ Zei hij automatisch, hij vergat misschien af en toe dat Lawrence blind was. Dit was zo’n moment. Maar hij herkende het voorwerp want hij vroeg er meteen naar waarna hij het los liet. Storm liet de kruk weer in de sneeuw vallen en begon te graven naar wat zand met het uiteinde ervan. ‘Volle maan is gebeurd.’ Hij keek kort opzij naar Lawrence alvorens hij terug naar de grond keek. ‘Praktisch de hele maand op de ziekenzaal gelegen.’ Hij zweeg en ademde zwaar weer uit. ‘Heftig geweest.’ Mijmerde hij zachtjes, in gedachten verzonken. Het beeld van Devon onder het bloed terwijl hij in het water zakte kwam iedere keer weer terug als hij dacht aan volle maan. Hij sloot zijn ogen voor een seconde en ademde eens diep in en uit. ‘Lang verhaal, laten we zeggen dat mijn controle heel ver te zoeken was die nacht.’ Vervolgde hij stilletjes. Hij zou het uit te doeken doen voor Lawrence als hij erom zou vragen, de luchtige versie ervan. Storm probeerde zich enigszins af te schermen van de gebeurtenissen die nacht. Het leek alsof het geen groot iets was maar binnenin brak hij nog steeds bij de gedachten ervan. “Dat klonk niet erg positief.” Merkte Lawrence op. Nee, het was niet echt positief. Storm zette de kruk tussen zijn benen en liet zijn armen er samengevouwen op de bovenkant rusten. ‘Nee, inderdaad. Jij als monster moet het wel kennen, van die rotdagen, weken, nachten, momenten die je hele leven overhoop gooien.’ Hij zweeg en keek opzij naar Lawrence. ‘Niet slecht bedoeld, het monsterding.’ Zei hij dan snel. Niet iedereen werd graag een monster genoemd, het was er bij Storm gewoon sneller uit. Het antwoord op zijn vraag was ook niet geladen met hopen enthousiasme. ‘Het klinkt positiever dan het mijne maar het is ook niet overladen ermee.’ Glimlachte Storm met een blik opzij. De enige manier waarom praten met Lawrence zo gemakkelijk was, was omdat ze het beide waren, monster, geen controle, doden op hun geweten, that’s it …

tag: Lawrence --- words: 746 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Het was als Lawrence de impact van een volle maan begreep. De manier waarom hij reageerde toen Storm hem zei wat er volgende nacht op hem te wachten stond, hij begreep het meteen. En dat was iets dat je als monsters, als ze elkaar dan toch zo gingen noemen, begreep. De vraag immers, Storm grinnikte zachtjes, liet zijn hoofd tegen de ketting van de schommel rusten en staarde voor zich uit, e leegte in. Zijn gedachten zonken even weg naar morgen, het zou compleet anders zijn. Voor een keer zou hij niet het bos hebben maar zou hij vast zitten in de ziekenzaal. Hij zou niet kunnen doen wat hij wilde want hij werd opgevolgd door verplegers zodat ze een beeld konden krijgen van de weerwolf. En Kat was bij hem dus nee … het zou geen standaard volle maan worden al had Storm het gevoel dat hij veel erger zou zijn, pijnlijker misschien wel. ‘Nee, ik zie het niet zitten. Ik zie het nooit zitten.’ Gaf Storm toe. Hij keek opzij naar Lawrence en zuchtte zachtjes. ‘Maar met alle gebeurtenissen ben ik nog te zwak om te transformeren dus er is technisch geen gevaar. Ik zit binnen ook.’ Hij zweeg en keek terug voor zich uit. ‘Je mag dus buiten komen.’ Glimlachte hij dan zachtjes. Ze hadden het er al over gehad en ze waren het er beide met eens, ze wilden elkaar niet tegen komen als monsters, hoe goed ze het ook konden vinden als mensen.

Lawrence had meteen de reflex gehad om de kruk vast te grijpen, waardoor hij ook meteen wist dat Storm met een kruk liep. Maar hij vroeg er niet naar, toch niet in eerste instantie en dat was iets dat hij kon appreciëren. Het was gemakkelijk praten tegen Lawrence maar het was ergens nooit gemakkelijk om de vragen ervan te beantwoorden. Toch kwamen ze bij Lawrence heel kalm en zorgzaam over, alsof hij er echt wel om gaf wat er was gebeurd met Storm. Hij liet de kruk terug zakken en begon er een putje mee te graven in de sneeuw. ‘Veel erger.’ Antwoordde hij zachtjes, bijna automatisch terwijl heel zijn bewustzijn werd terug getrokken naar die ene nacht. Lawrence kon het niet zien hoe beroerd Storm eruit zag. Maar hij stelde er geen verdere vragen over dus begon Storm uit zichzelf te praten, hij moest vast ergens nieuwsgierig zijn en dit was zijn manier om die terughoudendheid om vragen te stellen te belonen. ‘Mijn kamergenoot nam het op zich om me tegen te houden. En dat is een beetje uit de hand gelopen, ik heb een meisje gebeten, ik heb mijn kamergenoot bijna vermoord en toen kwam er een docent die mijn vermoordde,’ hij zweeg en trok een moeilijke blik. ‘Twee uur klinisch dood geweest.’ Hij keek opzij naar Lawrence. ‘Twee weken niet kunnen stappen door de schade die de docent had aangericht. Er zijn gelukkig geen doden gevallen,’ hij zweeg en staarde naar de sneeuw. ‘Nouja, buiten ik.’ Het had hem niet enkel fysiek gebroken, ook mentaal was hij er helemaal doorheen.

Maar Storm was niet de enige die een tikkeltje negatief over kwam, Lawrence deed dat ook en Storm had het meteen gemerkt. Hij keek hem onderzoekend aan toen die begon te praten over iemand die hem wilde helpen en daar uiteindelijk ook in was gefaald. Net als bij hem gebeurd was. ‘Is de persoon in kwestie ongedeerd?’ Vroeg hij voorzichtig, ietwat bezorgd zelfs. Storm wist als geen ander hoe het was, het schuldgevoel, de haat die hij had voor wat hij had gedaan. ‘Het is ellendig, niet?’ Hij keek opzij naar Lawrence en staarde met een hopeloze blik voor zich uit. ‘Het gevoel, de onmacht. Ik begrijp je.’ En dat meende hij, hij begreep Lawrence als geen ander want hij had hetzelfde probleem, controle was een struggle, voor beide …

tag: Lawrence --- words: 641 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Lawrence zou het onthouden, er was zoveel te onthouden als het om hem ging, of om Lawrence. Al wist hij niet binnen welke grenzen Lawrence echt gevaarlijk zou worden. Het zat wel in zijn hoofd dat als Lawrence ooit zou transformeren hij zich zo snel mogelijk uit de voeten zou maken. Dus dat zat wel goed, het was één ding dat hij van hun gesprek op zijn kamer had onthouden. Wat was erger dan een volle maan … een volle maan met Lawrence erbij? Jep, vast wel, als hij ooit nog eens op zoek ging naar een manier zichzelf van kant te maken dan zou hij vast wel even bij Lawrence langs gaan. Niet dat de jongen het ooit zou overwegen maar Storm, of Lupos, konden heel overtuigend zijn. Hij schudde de gedachten letterlijk uit zijn hoofd, waar zat hij nu in godsnaam aan te denken. Het was een logische gedachten maar hij had zich er ondertussen al boven gezet dat hij niet kon sterven, niet zolang hij een weerwolf was.

Zeggen dat er een docent hem hier had vermoord was misschien niet meteen de juiste manier om te omschrijven wat er precies was gebeurd. Ja, Clyde had hem … vermoord maar het was voor een goed doel. Achteraf gezien dan, Storm kon echt gestorven zijn maar dat was gelukkig niet gebeurd. ‘Hij heeft me geholpen.’ Zei Storm meteen zachtjes. De kettingen kraakten wat toen hij zich een beetje verschoof en naar Lawrence keek die de schommel naast hem zat. ‘Als hij niet had gedaan wat hij toen had gedaan dan was mijn beste vriend gestorven en hij waarschijnlijk misschien ook.’ Het opnieuw luidop zeggen maakte hem altijd weer een beetje misselijk. Hij had Devon kunnen doden, hij kon Clyde ernstig verwond hebben, wat hij deels had gedaan eigenlijk. Hij staarde voor een moment lang naar de sneeuw, terwijl de gedachten hem langzaamaan dieper trokken naar beneden. Bij de vraag keek hij kort terug opzij. ‘Hij is hier noch.’ Hij zweeg voor een moment en dacht aan Clyde, hij had geen idee hoe hij met de leerkracht moest om gaan. Dankbaar omdat hij het leven van Devon had gered of verafschuwd omdat het hem in het proces had gedood? ‘Ik ben een weerwolf, hij kon onmogelijk geweten hebben wat dodelijk voor me zou zijn of niet. Maar ik overleefde het en het redde mijn vriend in het proces. Ik denk dat ik het gewoon probeer te vergeten.’ De laatste zin was enkel maar een wanhopig geprevel. Hij zuchtte kort en keek opnieuw naar Lawrence. ‘Ik heb geen flauw idee hoe ik moet reageren als die docent voor mijn neus verschijnt.’ Gaf hij met een flauwe glimlach toe. Wat moest hij zeggen? “Hey, bedankt om me te vermoorden?” Storm probeerde er niet bij stil te staan maar het was haast onmogelijk. Iedere nacht was het weer die nachtmerries en het hield gewoon niet op, het lukte hem niet om het van zich af te zetten. Tijd zou het uitwijzen, althans dat was wat die geleerden toch allemaal zeiden.

Bij de vraag of hij en Devon in orde waren knikte hij zachtjes, niet dat Lawrence het zou kunnen zien. ‘Devon komt er wel bovenop, hij is sterker dan dat. Een paar uur in de operatiezaal en wat revalidatie krijgen hem niet plat. Ik,’ hij zweeg en liet zijn adem langzaam ontsnappen. ‘Ik kom er ook wel, uiteindelijk. Mentaal en fysiek onstabiel maar ik red het wel.’ Hij keek opzij en haalde zijn schouders zachtjes op. ‘Dat is nu eenmaal wat me moeten doen, overleven.’ Mompelde hij in gedachten verzonken. Hij was blij dat Lawrence ergens bezorgd had geklonken, het was nog iets anders dan tegen Devon of dergelijke praten. Ook hier was er die zekere connectie, dat begrip. Toen hij het over zijn vriend had bleek het te gaan over een vriendin. ‘Wat vrouwen tegenwoordig niet allemaal willen verwachten van ons.’ Knipoogde hij. Om de sfeer een beetje luchtiger te maken. ‘Maar het is goed te horen dat ze het er met een snee vanaf heeft gebracht.’ Glimlachte hij dan zachtjes. Hij had zijn gezelschap die wilde helpen en hij het zijne. ‘I know that feeling.’ Mompelde hij alweer volledig depressief op zijn woorden. Als ze maar gewoon een beetje harder hun best deden…

tag: Lawrence --- words: 712 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Helpen … ja, Storm’s definitie onder helpen was ook niet geheel in die context maar het was min of meer hoe hij het zag. ‘We hebben dezelfde definitie, ik weet alleen niet hoe ik het anders moet zeggen.’ Hij keek opzij naar Lawrence en staarde dan terug voor zich uit. ‘Hij heeft me tegen gehouden en Devon geholpen. Misschien is dat beter verwoord.’ Hij schudde kort zijn hoofd. Er was geen goede manier om te omschrijven wat Clyde had gedaan. Storm was er zelf nog niet helemaal van uit dus kon je niet verwachten dat hij het vlot kon uitleggen tegenover anderen. Er was wel één ding zeker, afgelopen gebeurtenissen waren nog niet helemaal verteerd door Storm. “Of hij kent zijn eigen krachten niet.” Merkte Lawrence op. Strom zijn wenkbrauwen gingen voor een kort moment naar omhoog alvorens hij opzij keek naar Lawrence. ‘Misschien.’ Hij dacht terug aan het moment dat hij transformeerde naar zijn weerwolf. ‘Ik kan het niet weten, ik had geen bewustzijn toen, er zijn geen getuigen. Devon lag bewusteloos, ik was,’ hij zweeg en kreeg een bedenkelijke blik. ‘Een weerwolf.’ Hij bleef erover nadenken. Wat als Clyde zijn eigen krachten niet kende, er was niemand die erover kon oordelen. ‘Dan ben je toch geen docent, of wel?’ Vroeg hij twijfelend. Wat Lawrence had gezegd deed Storm nadenken, misschien moest hij Clyde maar eens onder ogen komen.

Hij was zo danig in die gedachten verzonken dat hij amper hoorde dat Lawrence weer aan het praten was. Zijn zintuigen verscherpten zich kort en hij richtte zijn aandacht naar een groepje studenten, hij voelde voor een moment zijn hart kloppen in zijn keel. Hij kneep in zijn neusbrug en probeerde zich terug te concentreren op Lawrence. ‘Ik ga het proberen. Mag voorlopig nog geen lessen volgen tot een week na volle maan dus,’ hij zweeg en tuitte zijn lippen. ‘Het zou moeten lukken.’ Bevestigde hij dan zachtjes. Clyde ontwijken zou moeten lukken, al bleef hij de hele tijd maar in zijn kamer. Misschien kon Lawrence af en toe eens op bezoek komen, het was een welgekomen afleiding van de vaste routine. Toen hij opmerkte dat hij blij was dat hij niet dood was moest hij kort lachen. Hij bracht zijn hand kort opzij en gaf Lawrence een klein klopje op zijn schouder, de schommel knerpte protesterend. ‘Zo snel ben je niet van me af hoor maat.’ Greens hij. De opmerking die volgde deed zijn glimlach een beetje weg varen. ‘Toch één iemand die me zou komen bezoeken.’ Knipoogde hij. ‘In mijn testament staat dat ik begraven wil worden in Londen dus je zult ver moeten reizen als je nog eens tegen me wil praten dan.’ Grapte hij kort. Het was ergens wel waar, liefst van al terug naar Londen.

Blijkbaar hadden ze beide een vrouw aan hun kant staan die al het goede in hen zag en niet het slechte. Of die in ieder geval bereidt was ver te gaan om het goed te krijgen. Hij grinnikte om het tegen antwoord, lastige vrouwen inderdaad. ‘Beter een snee en een fikse ruzie dan iets ergers.’ Zei hij nog zachtjes. ‘Wat zijn haar manieren dan? Als ik het mag vragen?’ Vroeg hij voorzichtig, maar deels wel nieuwsgierig. ‘En wie is ze trouwens?’ Dat was met net iets teveel Stormcharme gezegd. Hij glimlachte onschuldig en keek terug voor zich uit. ‘Er zal uiteindelijk wel iemand zijn die je kan helpen Lawrence, je moet gewoon de juiste vinden. Ik ben daar ook nog steeds naar op zoek.’ Vervolgde hij met maar weinig overtuiging. Zou hij iemand vinden die Lupos compleet kon onderdrukken?

tag: Lawrence --- words: 600 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Lawrence zei wat Storm net dacht. Als Clyde het niet onder controle had gehad dan was hij wel niet geschikt om een docent te zijn in de eerste plaats. Maar het ging alle kanten op bij Storm, hij had geen idee hoe hij tegenover de leerkracht zou moeten reageren. Moest hij hem dankbaar zijn omdat hij Devon’s leven had gered? Moest hij misschien gewoon het hele voorval negeren en weer proberen zichzelf te zijn? Doen alsof er niet gebeurd? Nee, dat was ook niet de oplossing tot het probleem. Moest hij kwaad zijn? Omdat hij zijn leven in gevaar was gebracht? Storm had het niet geweten want Lupos was de baas toen dus hij zou het ook nooit geweten hebben als hij was gestorven. Achteraf had hij het altijd gewild, om te sterven. Hij had het al eens eerder geprobeerd en toen was het niet gelukt, nu ook niet. Dat bevestigde enkel waar Storm bang voor was, hij kon niet sterven tot Lupos dat zelf wilde. Het gesprek zou zo akward worden dat Storm er eigenlijk helemaal niet naar uit keek, toch … ooit zou het moeten. Maar niet nu. ‘Je weet net zo goed als ik dat er meer kan achter schuilen.’ Hij zweeg en keek kort eens opzij naar Lawrence. ‘Ik bedoel, je kan het nog zo onder controle hebben, soms kan het gewoon mis gaan, hoe goed je jezelf ook kent. Ik denk niet dat Clyde het echt wilde, de situatie dreef hem er gewoon toe.’ Ging hij zachtjes verder. Wat zou je doen als er een weerwolf op je af sprong, met maar één doel, om je te vermoorden? Dan haalde je toch alles uit de kast wat je kon doen om jezelf te beschermen. Dat was wat Clyde had gedaan, met enorme gevolgen weliswaar.

Het was Storm niet ontgaan dat Lawrence echt bezorgd was, dat ze om elkaar gaven en dat ze elkaar begrepen. Storm keek opzij en glimlachte dankbaar, ergens jammer dat Lawrence het niet kon zien in de eerste plaats. ‘Bedankt voor de raad makker.’ Glimlachte hij, hopend dat zijn toon de dankbaarheid zou overbrengen die hij voelde. Dat Lawrence tot Londen zou komen om voor een kist te staan praten deed Storm zachtjes lachen. ‘Kun je als slang door de zee zwemmen?’ Vroeg hij terwijl hij het gebaar van een bewegende slang na deed met zijn arm. Hoe moest Lawrence hier anders ongezien weg geraken als Storm in Londen lag begraven. ‘En wat zou je zeggen trouwens?’ Hij keek grijnzend opzij. Hoe zwaar dit onderwerp eigenlijk was, ze konden er beide om lachen.

Maar het onderwerp kreeg ook iets interessants, voor Storm althans, vrouwen vond hij altijd interessant, hoe lastig ze soms ook konden zijn. ‘Viking?’ Vroeg hij meteen verrast nieuwsgierig. Dat had hij nog niet gehoord, een andere onsterfelijke dus. Het was dus duidelijk dat een harde aanpak niet de juiste keuze was voor Lawrence, omgekeerd moest je bij Lupos wel geweld gebruiken. Valkyrie. ‘Hmm, komt me niet bekend voor.’ Hij bleef erover nadenken, hopend een gezicht op de naam te kunnen plakken. Nee, geen gezicht dus. Het zal wel liggen aan het feit dat ze niet de sociaalste lag, daarom dat hij haar niet meteen kende. ‘Valkyrie.’ Herhaalde hij de naam bedenkelijk, het klonk extra intens door zijn Britse accent. In ieder geval zou hij een oogje open houden voor de naam, enkel omdat ze duidelijk iemand was waard voor Lawrence om haar te laten helpen. Zijn opmerking deed hem zachtjes glimlachen. ‘Dan was alles opgelost.’ Stemde hij zachtjes in. Ja, konden ze elkaar maar helpen. ‘Misschien ooit, als één van ons het onder controle krijgt. Als mens ben ik behulpzaam, ik zou je zo kunnen helpen maar ik kan niet negeren wat er vanbinnen in me om gaat.’ Gaf hij stilletjes toe. Hij zou Lawrence zo helpen moest hij kunnen, helaas waren ze allebeide de dodelijke monsters en geen van hen wilde het op zijn geweten hebben dat hij de ander zou verwonden of erger … doden.

tag: Lawrence --- words: 668 --- notes: - --- outfit: Klik

.Always live before you die.

Misschien had Storm het niet moeten zeggen, wie de docent in kwestie was. Maar het was er gewoon uit gekomen zonder dat hij er erg naar had het te stoppen. Naderhand gezien was het niet zijn beste idee ooit. Clyde had dit dan misschien voor elkaar gekregen maar het was niet dat Storm de leerkracht er voor de rest van zijn leven om zou haten. Hij leefde nog, hij was maar twee uur dood dus er waren geen problemen. Nog niet meteen in ieder geval, Storm wist dat hij er gemakkelijker mee kon om gaan want blijkbaar kon hij niet sterven voor zolang de weerwolf dat wilde. En als hij zou sterven, na alles wat hij had gedaan, hij zou het misschien zelf zo erg niet vinden, hij zou het niet eens weten of beseffen. Maar hij wist dat het voor velen een stuk moeilijker was om te sterven, of voor hen om hem te zien sterven. Hij had de blik in Nadya’s ogen gezien, hij besefte dat het viermaal meer met haar deed dan dat het voor hem iets deed. En ook voor Lawrence was blijven leven duidelijk een doelstelling.

Bij de woorden haalde hij kort zijn schouders op, hij probeerde er niet al te veel aan te denken. ‘Ik denk dat hij er zelf ook wel mee zal zitten, ik probeer er niet al te veel over na te denken.’ Hij staarde door de sneeuw voor zich uit, nam de geluiden op van krakkende sneeuw en de doffe kloppen van vallende sneeuwballen. Hij moest zachtjes lachen om de bekentis van Lawrence. ‘Laten we hopen dat het nooit zover hoeft te komen.’ Hij keek zijn vriend aan en glimlachte weemoedig. Hij wilde ook niet dat het zover zou komen, hij wilde die allemaal niet eens en ja … het zag er niet zo uit momenteel maar Storm wilde graag ook nog een paar jaartjes op deze aardbol blijven rondlopen. Dus volgende volle maan maakte het nog spannender, die erna nog meer en zo zou het blijven gaan tot hij de rust en de controle vond. ‘Ik ben mijn leven soms wel beu, dankzij wat ik ben, maar niet beu genoeg om daar een menselijke beslissing over te maken.’ Het was half een leugen want Storm had zichzelf al eens proberen doden, en daarin was hij gefaald. ‘Voor nu, laten we maar niet al te lang stil staan bij de depressieve dingen, ik heb mijn portie daar al genoeg van gehad afgelopen weken.’ Lachte hij zachtjes. Al kon je horen in de lach dat het niet gemeend was. In zijn hoofd bleef alles stil staan bij die ene nacht en dat terwijl zijn lichaam terug wat wilde werken, positiever blijken.

Het was misschien een stomme vraag geweest van Storm om na te vragen of hij kon zwemmen als slang. Maar het antwoord was even serieus beantwoord als de vraag. ‘Maar op land navigeer je beter?’ Vroeg hij compleet geïnteresseerd. Als weerwolf was hij ontzettend gevoelig op de zintuigen maar moesten er geen geuren of geluiden in de omgeving zijn dan zou de wolf waarschijnlijk doelloos rondjes lopen. Voor een slang was het waarschijnlijk anders, hij lette altijd maar half op bij biologie maar hij wist wel dat slangen een andere manier van leven hadden, Storm was benieuwd of dat ook voor de Basilisk gold. Toen Lawrence zei dat hij niet zou weten wat hij tegen een graf moest zeggen grinnikte Storm zachtjes. ‘Je zegt het alsof het dagdagelijkse kost is trouwens,’ hij zweeg en keek Lawrence met een scheve grijns aan. ‘Ik zou al blij zijn als je er gewoon stond.’ Zei hij gemeend. Hij hoopte dat het nooit zover zou komen natuurlijk. Niemand wilde voor een graf staan van iemand die rond dezelfde leeftijd schommelde en was omgekomen omdat hij zichzelf niet onder controle had.

Maar het gesprek kreeg algauw een andere, betere wending, namelijk Valkyrie. ‘Ze moet dan toch wel giga oud zijn. Ik let niet altijd zo goed op in geschiedenis maar ik weet dat Vikings wel ver van voor mijn tijd zijn.’ Merkte hij lichtjes geïnteresseerd op. Onsterfelijkheid moest vast ook een prijs hebben. Hij had het enkel nog maar van Nadya gemerkt maar het kon haast niet anders dan dat het iets bij je veranderde. Hij staarde in gedachten verzonken voor zich uit, schrok wat wakker toen Lawrence voorstelde om ze eens aan elkaar voor te stellen. ‘Goed.’ Hij keek opzij naar Lawrence. Vond het voor een moment jammer dat zijn vriend hem niet kon zien grijnzend. ‘Ik hou je daaraan.’ En het zou niet zijn omdat ze een meid was maar meer omdat ze Lawrence had kunnen tegenhouden, wilde helpen en Storm was nu eenmaal iemand die graag support schonk aan zijn vrienden. Hij en Lawrence waren niet dezelfde maar toch ergens wel. Het zou interessant zijn haar eens te ontmoeten, niet alleen daarvoor maar ook nog eens om haar onsterfelijkheid. Toen zei Lawrence iets waar Storm meteen op instemde. ‘Veiligheid boven alles.’ Knikte hij instemmend, en dat was zo verdomd belangrijk voor hen beide …

tag: Lawrence --- words: 841 --- notes: - --- outfit: Klik