Onderwerp: Burn down the bridges and tear down the walls di aug 02, 2016 6:09 pm
it shattered too soon
my heart burst like a glass balloon
Guadalupe had binnen de kortste keren de plaats gevonden waar de koks hun verse groente en fruit vandaan haalde. Nu was ze alles behalve een vreetzak, maar het was altijd handig om een paar stukken fruit bij je te hebben zodat je niet in de verleiding kon komen om ongezonde snacks van anderen aan te nemen. Een appelboom had dan ook al snel haar aandacht getrokken toen ze eenmaal in de kassen was gekomen. Nu was het alleen nog even kijken hoe ze precies daarboven ging komen, want de mensen van de school waren wel zo slim genoeg geweest om eventuele ladders op te ruimen. Er lagen hier ook nergens stokken die lang genoeg waren voor haar om appels uit de boom te slaan, ook geen stenen en daarbij was ze ook niet goed in richten, dus dat zou ook nog wel lang kunnen duren. Peinzend keek ze om zich heen, misschien kon ze iemand anders gebruiken als trappetje, of gewoon proberen om in de boom te klimmen. Eerst dat laatste maar eens proberen voordat ze iemand ging vervelen met haar plannetjes om een paar appeltjes te jatten. Ze liep naar de boomstam toe en probeerde of ze ergens grip kon krijgen met haar handen, maar er zaten geen gaten in de stam en daardoor kon ze zich niet eens omhoog hijsen. Guadalupe keek om zich heen, er was zeker geen leerling op dit moment in de kas aanwezig die haar zou kunnen helpen?
Onderwerp: Re: Burn down the bridges and tear down the walls do aug 04, 2016 8:16 pm
You won't understand it
My silence
Met kalme passen wandelde Icarus verder. Zijn lippen stevig op elkaar gedrukt terwijl hij een gespannen houding had, zijn ogen gericht naar de grond. Hij was ergens blij dat hij hier was maar de onzekerheid was zeker te lezen in zijn houding... En dat terwijl hij zich zo graag open wilde gedragen. Het was lastig als je steeds dingen brak als je je open mond open deed. Nou niet steeds, maar het gebeurde wel af en toe... En die trauma's... Van lichaamsdelen die verdwenen. Hij schudde even verward zijn hoofd. Hij moest een zucht onderdrukken. Straks maakte hij nog iets vet random die niemand hier wilde. Hij keek op toen hij echter al snel doorhad dat hij ergens was. Met een kalme blik in zijn bruine ogen observeerde hij de ruimte waarna hij even schuin knikte en toen even slikte. Geen mensen zo te zien. Hij grijnsde even schuin en opende zijn mond wat waarna hij even wat blies en een soort energie voelbaar was langs de binnenkant van zijn mond. Het brandde en voelde niet helemaal goed aan, dus hij fronste wat. Toen ze echter in contact kwamen met de buitenlucht, aangezien hij het in een soort grote zucht bracht, werd de energie die hij voelde pas zichtbaar voor het blote oog. Het glinsterde en leefde voor een kort moment, voordat het vorm kreeg en van doorzichtige, dansende stof, omgevormd werd naar een paar vlinders. De energie was uit elkaar gegaan en had eerst een transparante vorm van zijn voorloper aangenomen in een zacht blauwe kleur, voordat het leven gaf aan echte dieren die nu hier rondvlogen. Haastig flapperden ze met hun vleugels terwijl de jongen ze even volgde met zijn ogen en even schuin grinnikte. Het was altijd mooi om te zien en het werkte rustgevende. Het gebruiken van zijn zogenaamde 'gave' of eerder 'vloek' werkte goed, als een drug eigenlijk... Maar er was zo ook een soort aftermath. Hij zuchtte even en proefde meteen wat bloed in zijn mond, wat altijd wel gebeurde als hij een keer iets had gedaan met die energie. Ah tja, het gebeurde... En meestal genazen de wonden snel. dus veel zorgen maakte hij er zich niet over. Hij keek even schuin op en wel meteen sloot hij zijn mond wat, aangezien hij breed aan het glimlachen was. Hij had een meisje gezien, een leerlinge van hier, daar was hij 100% zeker van. Hij stak zijn handen terug in zijn broekzak en keek schuin weg terwijl hij zich omdraaide en zich al klaar maakte om terug weg te gaan. Hij was vast ongewild en daarbij wilde hij geen ongelukken meemaken, niet nu... Alsjeblieft.
Onderwerp: Re: Burn down the bridges and tear down the walls za aug 13, 2016 4:24 pm
Guadalupe keek rond of ze nergens iemand zag die haar kon helpen met het ta pakken krijgen van één van die appels. In de boom klimmen was namelijk geen optie, er waren geen laaghangende takken en ze wilde liever niet meteen een been of arm breken. Dan zou het lang duren voordat ze weer hersteld zou zijn en ze weer kon voetballen, hardlopen, zwemmen en eigenlijk alle andere dingen kon doen waarmee ze normaal gesproken haar dagen vulde. En dat waren die appeltjes dan toch echt niet waard. Terwijl ze rondkeek en zacht op haar lip beet - een automatisme wat ze vaak deed als ze diep aan het nadenken was - draaide ze haar armbandjes wat rond haar pols. Een blonde jongen iets verderop had haar aandacht getrokken en hij had haar waarschijnlijk ook gezien, want het leek erop alsof hij probeerde om nog snel weg te komen. "Hey!" zei ze dan ook snel voordat de ander zich uit de voeten kon maken. "Kan je misschien een handje helpen?" vroeg ze terwijl ze omhoog wees naar de verse appels in de boom. Afwachtend keek ze in de richting van de andere persoon, had haar armen over elkaar geslagen en leunde lichtjes met haar rug tegen de stam aan terwijl ze afwachtte of de ander asociaal weg zou lopen of toch naar haar toe zou komen om te helpen. Guadalupe was niet bang om nieuwe mensen aan te spreken, deze persoon leek haar een goed voorbeeld van een redelijk nieuw iemand die liever door de grond wilde zakken als iemand ook maar naar hem keek. Raar, de meeste jongens op dit eiland waren wel wat meer aanwezig.
