A little help goes a long way

De school had scherp in de gaten dat de jonge Lorelei wel wat hulp kon gebruiken bij het inburgeren op Genosha eiland. Dus was ze uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek, welke ze ietwat verlegen geaccepteerd had. Het was iets wat Lorelei goed kon gebruiken. Ze was gisteren zeker niet onvriendelijk ontvangen, maar was na een paar uur al naar haar kamer gevlucht om haar gezicht in een dikke trui te verstoppen. Tranen vloeiden die avond over haar wangen, maar dat was vooral van de emotionele vermoeidheid die haar in had gehaald nu ze eindelijk rust had. Gedachten maalden door haar hoofd, ze werd geplaagd door herinneringen, waarvan haar opa met een mes tegen haar broertje het meest prominente beeld was.

Lange tijd huilde ze, tot het in snikken over ging en ze langzaamaan wegdreef in de wolken van slaap. Haar lichaam voelde zwaar aan, als beton. Die eerste nacht op het eiland had ze dieper en langer geslapen dan in jaren en als Lorelei eerlijk was vond ze dat enigszins beangstigend. De tijden toen ze nog meer dan 3 uur per nacht sliep kon ze zich nauwelijks meer uit haar vroegste jeugd herinneren en nu was ze voor ongeveer 6 uur weg geweest. Ze was het niet gewend en schrok dan ook vrij abrupt wakker zodra ze een geluid hoorde op de gang. Een van haar schoolgenoten was vroeg opgestaan en had haar radar getriggerd, wat haar ruw had doen ontwaken. Lorelei zocht naar een klok, maar vond enkel een wekkertje met een digitaal scherm. Met wat moeite vogelde ze uit dat het 6 uur 's ochtends was, nog drie en een half uur tot haar afspraak. Het was maar goed dat ze geen ochtendhumeur had.

De rest van haar ochtend bracht ze door met het uitpakken van haar bagage. Het ging vrij traag, maar ze had de tijd. Ze opende haar raam en nam het uitzicht in haar op. Het meisje nam in kleermakerszit plaats op haar bed en borstelde uitgebreid haar room witte haren. Daarna vertrok ze uit haar kamer, zorgvuldig de weg terug lopend naar de algemene hal. Precies zoals ze zich zo goed ingeprent had op de heenweg. Vanuit daar wist ze de eetzaal te vinden, nog altijd op haar hoede. In een hoekje van de zaal at ze een klein ontbijt, maar de zenuwen van haar eerste ontmoeting met een staflid van Genosha eiland begonnen op te komen.

Lorelei ging vijf minuten voor tijd op weg, zoekend naar het kantoor van Norah Morgan. Ze zocht haar weg, altijd vlak langs de muur. Het gaf haar een veilig gevoel en dat kon ze momenteel wel gebruiken. Schoorvoetend stond ze voor de deur. De deur waarachter haar eerste echte officiele schoolgesprek te wachten stond. Lorelei wist wel dat ze geen redenen had om bang te zijn, maar toch voelde ze een druk, alsof ze straks iets fout zou kunnen doen. Alsof haar een toets te wachten stond en dit gesprekje zou bepalen of zij zou mogen blijven of onwaardig was voor het eiland. Ze slikte nerveus en klopte dan aan.
3, 2, 1.. Lorelei opende de deur en liep naar binnen. Geen weg meer terug. Ze glimlachte dapper naar de vrouw. ''G-goedemorgen, mevrouw Morgan, ik ben Lorelei Vagner,'' begroette ze de psychiater. Lorelei zakte verlegen neer in een van de stoelen voor het bureau en keek naar haar handen. Voor ze het wist begon ze weer te spreken, gehaast en zenuwachtig. Dit zat haar al zo lang dwars. "Ik.. Ik verdwijn dus soms en dan ben ik opeens ergens anders. En de pastoor zegt dat de Duivel me probeert te verleiden met zijn vuile trucjes, maar... Waarom gebeurt het dan als ik in gevaar ben?" Vragend keek ze naar de vrouw, hopend dat zij alle antwoorden zou hebben.

OOC: Ik hoop dat je 't niet erg vind dat ik het binnenkomst stukje half heb overgeslagen
Voor Norah Morgan natuurlijk c: