Long live ... this new place. [Topaz]

De vooruitgang die hij op de enkele weken op Genosha had geboekt waren ronduit.. fenomenaal. Zijn zelfstandigheid was met enorme sprongen vooruitgegaan, hij had Howard niet meer nodig voor de meest simpele dingen zoals zijn eten opscheppen in de cafetaria of het uitleggen hoe de deuren van de klaslokalen open moesten. Langzaam maar zeker kreeg hij inzicht in de -voor anderen- meest simpele dingen. Hij was als een kleuter in het lichaam van een volwassen man, klein in een grote wereld met een ontoombare interesse naar dingen waar hij vroeger verbod op had gehad. Zijn geheugen nam informatie op als een spons, wat bij enkele van zijn klasgenoten een zweem van jaloezie meebracht. Maar Topaz zelf zag er het kwaad niet van in, hij maakte testen waar hij slechts één les van had gehad en wist meer als het maximum te scoren door zoveel bijkomende informatie op te schrijven. Al hechtte hij er geen waarde aan, het was een cijfer op een blad papier. Leeg, het betekende niets. De lessen attendeerde hij enkel omdat Howard het hem opdroeg. In de rest van zijn vrije tijd was hij te vinden in de meest uiterste hoeken van de school. Zo had hij de volledige voormiddag gespendeerd in de kelder, met kijken naar de weg die de druppels vocht vanuit de muur naar de grond aflegden. Hoe hij precies in de lounge was beland, wist hij niet, maar hij wàs er en dat was wat telde.

’Kan jij voor geen moment stil zitten?’ Sprak een meisje in de zetel tegenover hem toe. Topaz keek haar aan, zijn ogen meteen blauwgloeiend. ’Nee.’ was zijn dringende antwoord. Hij staarde, probeerde tot op haar ziel te kijken terwijl ze zich tevergeefs probeerde te verstoppen achter het scherm van haar smartphone. ’Hij gaat het begeven.’ zei hij nonchalant en wees naar het toestel in haar handen. ’Wat zèg jij toch allemaal?’ Het meisje keek hem aan alsof hij zo vreemd was als een mutant voor mensen was. Hij haalde zijn schouders ongeïnteresseerd op. ’Geloof het dan niet.’ Topaz had het gezien, het slechte contact tussen de kabeltjes aan de binnenkant van haar smartphone. Het was een kwestie van tijd alvorens ze los zouden schieten en het toestel niet meer in verbinding zou staan met de batterij. ’Ga een ander zijn tijd verdoen.’ sprak ze en liet haar ogen rollen in hun kassen alvorens ze opstond uit de zetel en naar de deur van de lounge liep. ’Kijk eens uit.’ hoorde hij haar nog tegen iemand anders roepen, maar Topaz had zijn aandacht al op twee andere personen gevestigd. Zonder dan ook maar iets te zeggen was hij opgestaan en in een andere zetel gaat zitten, vlak langs een stelletje dat elkaar innig zat te kussen. Hij keek hen aan met een emotieloze blik in zijn ogen die ondertussen weer hun vertrouwde grijze kleur hadden gekregen. ’Waarom?’ vroeg hij en wees naar de ruimte die tussen hen in zat. De wangen van zowel de jongen als het meisje kleurden dieprood. Een antwoord kreeg hij nooit, want voor hij nog iets had kunnen zeggen had de jongen het meisje bij de hand genomen en liepen ze evenzeer naar de deur van de lounge.

Verveeld leunde hij achterover, liet zijn hals leunen over de kromming van de rug van de zetel. Hij keek recht door het plafond uit, keek naar de mensen die boven hem liepen en begon ze te tellen. Totdat er aan de overkant van de zetelhoek een geluid weerklonk. 'Bij Odin waar ben ik terecht gekomen?' Zijn hoofd schoot recht, keek regelrecht naar de jongen in het vreemde voertuig dat was verschenen. Enkele seconden staarde hij de jongen in stilte aan, probeerde te ontcijferen wat het ding was waar hij in zat. Het leek op een auto, maar dan anders. 'Genosha.' beantwoorde hij ongemoeid zijn vraag en keek op naar de jongen zijn ogen in plaats van het ding waar hij in zat. 'Wie is Odin?' Topaz ging rechter zitten voordat hij zichzelf gemakkelijk opdrukte en naar de zetel wandelde waar de jongen langs stond. Zonder nog enig woord te zeggen ging hij in die zetel zitten en keek van de jongen opnieuw naar zijn voertuig. Topaz hield zijn hoofd in een knikje opzij en stak langzaam zijn hand uit naar de spaken van de wielen. Langzaam en voorzichtig liet hij zijn vingertoppen over het ijzerwerk gaan. Hij staarde, misschien wel erger dan eender wie al naar hem gestaard had. Maar de manier waarop was zoveel anders. Zonder vooroordelen, zonder kennis over wie of wat hij was. Hij keek niet op hem neer, integendeel. Voor het eerst die dag zag hij iets wat hij nog nooit gezien had, en als er iets was waar hij van hield, dan was het dat wel.