Onderwerp: Fire against Fire [Walsh and Niklaus] zo jul 10, 2016 10:32 am
Zijn fraaie kantoortje net naast de trainingsruimtes was nog niet veel meer gedoceerd dan de eerste keer hij hier was binnen gewandeld. Meer omdat hij het niet zag zitten aandacht te schenken aan een lokaal waar hij amper in zat. Zijn aandacht ging compleet uit naar de trainingsruimtes zelf aangezien hij daar de helft van zijn tijd verdeed aan studenten trainen, zowel fysiek als mentaal. Na enkele weken vond hij zijn draai hier wel redelijk goed, hij was niet langer de nieuwe docent en studenten namen vrede met het feit dat hij er was, en de heft van de tijd ook nog eens rond wandelde in een zakenpak. Vandaag was dat niet het geval, vandaag droeg hij een jeans en trui, wat uitzonderlijk was. Hoe meer tijd hij op deze school door bracht hoe meer begaan hij werd met de mensen en leerlingen rondom zich. Hij was een joviale docent, hij hield waar hij kon helpen en probeerde het beste te maken van alles. Hij liet zijn leerlingen altijd wel een beetje de keuze om te kiezen wat ze wilden doen en dat leken ze te appreciëren. Daardoor werden de verplichtte lessen ook meteen weer een beetje dragelijker. Tegenwoordig waren die er vaker, verplichtte lessen. Daarnaast had hij ook nog eens individuele studenten die wat begeleiding nodig hadden.
Vandaag had hij er twee van hen, Walsh Cadwaller en Niklaus Akerman, twee class vier mutanten beide met dezelfde soms onstabiele mutatie. Voor zo’n leerlingen nam hij tijd om hun dossiers te lezen en bij hen kwam hij tot de conclusie dat ze beide een zekere onstabiliteit hadden, voornamelijk gedreven door hoe ze zich voelden. Emoties waren moeilijk onder controle te houden en met een mutatie als deze bij de jongens kon alles wel eens heel snel uit de hand lopen. Dus het was vandaag zijn taak om te zien wat hij hieraan kon veranderen. Niets veranderen was ook goed, maar hij hoopte iets te bereiken, misschien dat twee dezelfde mutaties anderen informatie zouden geven die ze nog niet wisten. Misschien zouden ze een zeker gemak bij elkaar vinden, begrip. Misschien zouden ze elkaar wel naar de keel vliegen. In ieder geval hoopte hij op iets, al was het dat ze eens konden los laten, want blijkbaar hadden ze hier aangepaste trainingsruimtes daarvoor. Iedere mutant moest soms eens loslaten, iemand die de boel in vuur en vlam zette kon dat niet zo gemakkelijk als iemand die kon shape shiften en een stukje gaan rennen.
Hij sloeg het dossier dicht en wandelde het kantoor uit, om daar meteen al de eerste van de twee te zien komen aan wandelen. ‘Niklaus.’ Begroette hij de jongen meteen beleefd. Hij schudde de jongen beleefd zijn hand en nam hem kort eens in zich op. Hij gebruikte zijn mutatie niet, opzettelijk, omdat hij wist hoe snel “ontvlambaar” deze jongens konden zijn. ‘Ik weet niet of je gemeld is dat je training met een andere student zal lopen?’ Informeerde hij vriendelijk. Hij had niet laten weten dat ze moesten komen trainen, hij was gewoon aangeraden om het te doen dus de uitnodiging voor deze training kwam niet van hem. ‘Met dezelfde mutatie.’ Ging hij dan verder, voor de jongen het idee van trainen met iemand anders al vervelend zou gaan vinden. Hij wees richting één van de trainingsruimtes. ‘Waarom laten we daar niet al heen gaan terwijl we op Walsh wachten.’ Wees hij de weg. Het zou vast niet lang duren of het kleine jongetje zou hen vergezellen in de trainingsruimte. Ethan had in ieder geval al een zekere interesse in hoe dit zou verlopen, het waren tenslotte twee totaal verschillende bijzondere leerlingen, maar gewoon met ongeveer dezelfde mutatie …
Onderwerp: Re: Fire against Fire [Walsh and Niklaus] zo jul 10, 2016 12:26 pm
Death is so final
Met heel veel tegen zin was Niklaus die dag uit bed gestapt. Zoals gewoonlijk sliep hij slecht en niet veel, maar hij voelde zich niet moe. Stress was te hard aanwezig voor hem om vermoeid en moe te zijn. Sinds zijn aankomst op het eiland zou dat de eerste keer zijn dat hij echt zou moeten trainen met zijn mutatie. Of dat was wat hem werd verteld. Het kon altijd dat ze wat anders van plan waren. Of misschien wilde ze gewoon weten wat voor een gevaar hij was voor al de andere mutanten op school. Mutanten die hij stuk voor stuk niet in zijn buurt wilde hebben lopen, maar hij kon er niet aan ontsnappen. Terwijl dat hij bezig was met zichzelf klaar te maken om naar de training te gaan, had hij al zeker vier pillen achtereen ingeslokken. De spanning leek enkel niet te verdwijnen en werd met de minuut alleen maar erger. Het was al helemaal erg wanneer hij zijn kamer verliet en helemaal naar beneden ging. Klaus had eerder al eens een kijkje genomen in de trainings ruimte, maar dat was een heel andere situatie.
Niklaus spotten al snel de docent die hem zou moeten helpen. Nu dat hij de man zag had hij zijn vertrouwen erin al helemaal verloren en wilde hij liefst omdraaien en weg wandelen. Het lag niet aan de persoon of deels wel. Klaus wist niet hoe dat hij het precies zou moeten beschrijven, maar hij vond het onaangenaam. Meteen werd hij wel begroet en een hand werd uitgestoken. ‘Meneer,’ zei hij kort terug. Ondanks de ijskoude temperatuur van zijn hand, nam hij die gewoon aan. Eigenlijk had Klaus er gewoon niet bij nagedacht door alle stress die hij voelde. De man begon al snel weer te spreken, maar bij de woorden stopte Niklaus zijn ademhaling even. Samen met nog iemand anders? Zijn mede student zou dezelfde mutatie hebben, maar dat maakten geen verschil. Een training met een andere student. Bij hem de de Docent was er nog een verschil, ze hadden niet hetzelfde niveau qua status op de school. Klaus was een student en Meneer Cain een Docent. De andere persoon stond op gelijke hoogten als hem. De één was niet beter als de andere. Voor even keek Klaus de andere kant op, terwijl hij weer diep inademde voor hij terug naar de docent keek. ‘Daar hebben ze niks over gemeld,’ zei hij tijdens het uitblazen. Als hij die info eerder had gehad, zou hij misschien niet eens zijn afgekomen naar de training. Helaas kon hij nu niet meer weg
Meneer Cain stelde voor om alvast naar de juiste ruimte te gaan om de andere jongen daar te kunnen ontmoeten. De enige reactie die je kreeg van Klaus was een korte knik voor dat hij volgde. Ze hadden hem moeten zeggen dat er nog iemand anders bij ging zijn. Voor hem was het een onaangename verrassing en de jongen kon er niets aan doen dan dat hij kwaad was om de persoon die hem had ingelicht over de training. Het zou hem niet eens verbazen moesten zijn ogen even van kleur zijn veranderd. Het ijsblauwe dat voor even zou veranderen naar het gif groene. Zolang het niet zo bleef was het goed. In zijn broekzak voelde hij het potje met pillen haast branden. Klaus kon er echter onmogelijk nog één in nemen. Op een te korte tijd had hij er al te veel ingenomen, maar ze leken niet te werken. Of zo voelde het voor hem toch.
Onderwerp: Re: Fire against Fire [Walsh and Niklaus] zo jul 10, 2016 6:42 pm
Zo snel als zijn korte beentjes konden gaan, hobbelde de jongen door de gangen heen. Hij had vandaag zijn eerste echte training aangezien hij de vorige blijkbaar gemist had. Hij kon ook moeilijk zijn mutatie gaan gebruiken in de buurt van anderen die niet vuurbestendig waren. Als hij het vuur zou loslaten in een gewone trainingsruimte zou hij die ruimte gegarandeerd helemaal vernietigen en daarbij zou hij de andere mensen pijn kunnen doen of zelfs kunnen vermoorden als hij niet oplette. Daarom dat hij was ingegaan op de uitnodiging om een aparte les te volgen, eentje waar voor de rest amper iemand bij aanwezig zou zijn. Hij zou zijn mutatie voor het eerst kunnen gebruiken zonder dat hij bang moest zijn dat hij dingen zou verwoesten, iets dat ergens wel als een opluchting aanvoelde. Hij wilde echt leren hoe hij het onder controle moest krijgen, maar dat zou nooit lukken als er niemand was die hem erbij kon helpen. Hopelijk kon meneer de leraar wel een beetje helpen, anders zou hij niet weten wat hij voor de rest kon doen. Zijn vader had hem wel verteld dat naarmate hij ouder werd, hoe beter hij het onder controle zou krijgen, maar zo lang kon hij toch niet wachten?!
De hartslag meter om zijn pols piepte een beetje sneller dan normaal, mar dat kwam alleen omdat hij enthousiast was en de gangen bijna door rende in plaats van gewoon te stappen. Het was maar goed dat hij zo klein was en makkelijk tussen groepjes mensen door kon schieten. Daarbij leken de meeste mensen nooit langer dan een paar seconden kwaad op hem te kunnen blijven als hij eens per ongeluk tegen iemand aanliep. Of dat nu kwam omdat hij er gewoon schattig uitzag -ugh waarom zeiden mensen altijd dat hij schattig was?- of omdat hij lief naar hu glimlachte wist hij niet. Either way, het hielp wel. Binnen een mum van tijd stond hij voor de deuren van de trainingszaal. Voor een kort moment zette hij zijn handen op zijn knieën om wat tot rust te komen. Een blik op de hartslagmeter om zijn pols vertelde hem dat zijn hartslag terug langzaam daalde en in een paar minuutjes klopte het weer regelmatig genoeg.
Zachtjes duwde hij de deur van de ruimte open en stak eerst zijn hoofd naar binnen voordat hij zijn hele lichaam liet volgen toen hij de docent en nog iemand anders zag staan. Blijkbaar was hij dus niet de enige die op de uitnodiging van een les was ingegaan. Zolang de ander ook wat tegen vuur kon, was het voor hem geen enkel probleem. Hij wilde alleen niemand pijn doen, want dat zou hij zichzelf waarschijnlijk nooit kunnen vergeven. Zijn mondhoeken krulden om in een brede grijns en de pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn donkere kijkers terwijl hij naar het tweetal toeliep. ”Goedemorgen meneer en … euh.” Hij had de naam van de ander nog nooit opgevangen waardoor hij geen idee was wie de andere jongen was. ”… Meneer.” Besloot hij dan toch maar met een licht knikje alsof hij vond dat hij het zo goed had opgelost. Hij keek even de trainingsruimte rond en kneep zijn ogen tot spleetjes. Aangezien hij half Koreaans was, had hij al lichte spleetoogjes en toch kreeg hij het voor elkaar om ze nog wat verder dicht te krijgen, goed toch? Pas toen hij de hele ruimte had bekeken, richtte hij zijn blik terug op de leraar. ”Wat gaan we nu doen?” Ineens leek de nervositeit toe te slaan, want hij haakte zijn vingers achter zijn rug in elkaar en draaide zijn bovenlichaam wat heen en weer terwijl hij op een antwoord wachtte.
Onderwerp: Re: Fire against Fire [Walsh and Niklaus] za jul 23, 2016 10:13 am
Het was niet gemakkelijk om mutanten iets bij te brengen over elkaar, of over zichzelf als ze zoveel van elkaar verschilden. Als trainingsdocent was het lastig om iets te vinden dat ze allemaal samen zou brengen, om een soort van evenwicht te zoeken. Uiteindelijk moesten ze het wel doen, veel van zijn trainingslessen waren erop gebouwd om de ene met de andere samen te brengen. Om ze iets te leren van elkaar in de hoop dat ze niet enkel elkaar zouden versterken maar dat ze ook nog eens konden samenwerken. Want daar ging het op, individueel waren ze allemaal sterk en zwak op hun eigen manier. Hij kon dat veel gemakkelijker trainen dan een groep, omdat ze gewoon maar één mutatie was bij één persoon. Maar er groep … een groep van vijf leerlingen had misschien vijf verschillende mutaties, persoonlijkheden en verledens. Het was een zware klus om dat samen te krijgen. Toch leken de studenten het te appreciëren dat hij ze probeerde te laten samen werken. Niet enkel omdat het moest maar omdat ze zoveel meer leerden van elkaar. De onverwachtste dingen in een training waren vaak de waardevolste, één van de redenen waarom Ethan nooit echt een les voorbereidde. Hij liet hen kiezen, leidde ze naar zijn gewenste uitkomst en liet ze het zelf ondervinden. Tot nu toe had het baat, kwamen ze vooruit.
Maar wat haast even interessant was dan groepsles waren leerlingen met bijna dezelfde mutatie. Dat was de grootste reden geweest waarom hij Walsh en Niklaus had samengebracht. Niklaus was nieuw, Ethan had nog geen duidelijk beeld van hoe hij in zijn werk zat. Walsh zat hier al even maar hij was onstabiel. Twee mutanten met class vier en hij was de docent daartussenin met een mutatie die geen van de beide zou kunnen stoppen als het nodig was. Dus dit was evenzeer gevaarlijk als het interessant kon zijn. Het was aan zijn leerlingen om dat evenwicht te vinden tussen gevaar en veiligheid en hij hoopte ondanks de onstabiliteit dat het tot een goed einde zou komen.
Toen hij Niklaus het hand schudde voelde het ijskoud aan, maar het deerde hem niet. Hij had al twee stappen van tevoren de informatie gehad over Niklaus, dus hij wist waar hij zich een beetje aan kon verwachten. Toen hij vroeg of hij wist dat dit geen individuele training zou worden veranderde er iets in de blik van Niklaus. Hij was er duidelijk niet al te blij mee, zijn woorden bekrachtigden dat. ‘Dat dacht ik al.’ Mompelde hij meer voor zichzelf dan voor de ander. Hij leidde Niklaus richting de trainingsruimte en hij kon zo voelen hoe de emoties van her naar des sprongen in zijn hoofd, hoe hij dacht aan of hij nog een pil zou pakken uit het potje in zijn broekzak. Dus zo onstabiel was Niklaus dus. Hij gaf niet aan dat hij gedachten kon lezen, hij keek de jongen enkel eventjes onderzoekend aan. ‘Waarom hebben ze je hier gebracht Niklaus?’ Vroeg hij terwijl hij kort de gang in keek. Hij bleef staan bij de trainingsruimte en keek de jongen weer aan terwijl hij de deur open duwde en ze samen naar binnen wandelde. ‘Is er iets dat je motiveert om hier te blijven?’ Het waren vragen waar hij zelf een antwoord op kon vinden als hij zou gaan graven. Maar hij liet de jongen zelf antwoorden, omdat hij hoopte op iets van motivatie te stoten want dat was tenslotte wat hij van iedere leerling nodig had, een beetje motivatie, anders zouden ze niet vooruit geraken. Ethan keek op naar de deur waar Walsh zijn kleine hoofd van tussen kwam gevolgd door een al even klein lichaam. Hoe kon zo iets jongs, kleins als zoveel macht beschikken? Het was zo één van die levensvragen waar Ethan altijd mee zat. ‘Walsh.’ Begroette hij het jongentje meteen. Het jongetje begroette hem en keek kort naar Niklaus voor zijn ogen de ruimte rond gingen. Het was kinderlijke nieuwsgierigheid, Ethan moest dan ook zachtjes glimlachen door de directe vraag. ‘Walsh, dit is Niklaus. Jullie hebben beide een mutatie waarin de ander zich ongetwijfeld zal herkennen. En jullie hebben beide ook een zekere onstabiliteit in die mutatie.’ Hij keek de twee aan en richtte zich dan naar Walsh. ‘Ik wil die onstabiliteit trainen.’ Antwoordde hij de vraag van het jongetje. ‘Dit is een volledig veilige ruimte en jullie unieke mutaties maken het mogelijk je te beschermen tegen de ander, vanwege de gelijkenis.’ Hij keek van Walsh naar Niklaus en vouwde zijn handen voor zijn borst. ‘Kunnen jullie me zeggen waar de onstabiliteit ligt? Emoties, veranderingen, gevoelens, temperatuur, …’ Hij gaf enkele voorbeelden om zijn vraag te verduidelijken alvorens zijn blik van Niklaus weer naar Walsh gleed. Hopelijk vonden ze hier een beetje gelijke grond, maar hopelijk vonden ze hier ook een beetje vrijheid. Ze hoefden zich niet in te houden naar elkaar toe, hopelijk was dat een pluspunt …
Onderwerp: Re: Fire against Fire [Walsh and Niklaus] do jul 28, 2016 12:16 am
Death is so final
Met zijn handen in zijn zakken volgde Niklaus zijn docent. Hij had eigenlijk niet veel zin in praten, maar hij wist dat er vragen kwamen of dat een conversatie onvermijdelijk was. Een training in stilten zou niet mogelijk kunnen zijn. Er werd gevraagd waarom dat ze hem naar het eiland hadden gebracht en even keek hij Cain aan. ‘Vermoedelijk vertrouwde ze het niet om iemand die jaren in de vechtring heeft gestaan vrij te laten rondlopen, niet wanneer die de gave heeft alles te doen veranderen in as,’ zei Niklaus kalm, alsof dat het hem niet eens uit maakten. Het was wel logisch dat ze hem op het eiland wilde, je zou namelijk niet willen dat New York City zou verdwijnen. Wanneer de vraag kwam of er iets was dat hem motiveerde om te blijven, bleef hij even stil. Enkel zijn schouders gingen de eerste paar seconden omhoog. ‘Al zeker niet het gezelschap,’ mompelde hij zacht tegen zichzelf. Natuurlijk bedoelde hij daar iedere mutant mee die rond liep op het eiland. ‘De spaghetti hier is de beste de ik al heb gegeten, zou het niet kunnen missen,’ zei hij ten slotte met een kleine niet gemeende glimlach.
Niklaus was nog steeds niet blij dat er nog iemand bij ging zijn. Zelfs al was het een kind, want dat was het. Een jongetje dat hij 10 jaar schatten. Hij was slecht in het schatten van leeftijden, maar tot hij de waarheid wis, was het kind 10. Misschien hadden ze hem wel met opzet tegen een kind op gezet om te kunnen inschatten hoe ver dat zijn haat ging. Iedereen was ertegen als je een kind wat deed, omdat ze zo onschuldig waren. Echter een kind op dat eiland kon niet onschuldig zijn. Dat zou zeker geen privé training krijgen. Het moest wel een test zijn van de schoolhoofden om te zien wat voor een gevaar hij vormde. Durfde hij een kind aan te vallen met slechte bedoelingen, dan was hij vast een groter gevaar dan ze dachten. Niklaus wist enkel zelf niet of hij daartoe in staat was of niet. Wie weet, misschien wel. Met een niet veel zeggende blik keek hij heel de tijd naar de kleinere jongen. Je kon niet echt zeggen dat er veel vreugde in zijn ogen te zien was. Niklaus was enkel aan het nadenken en was diep in zijn gedachten, zijn starende blik was daar het levende bewijs was. Toch luisterde hij nog steeds naar wat er gezegd werd. Hij was diep in gedachten, maar hij had zichzelf geleerd om nooit je omgeving te vergeten. Je moest er altijd aandacht aan schenken want je kan nooit voorspellen wanneer iemand ineens de aanval zou inzetten. Wanneer dat Walsh hem begroeten met meneer knikte hij ook enkel even kort. Hij keek enkel niet naar Professor Cain wanneer Walsh vroeg wat ze gingen doen, hij bleef naar de jongen kijken. Cain begon zelf een hele uitleg over Niklaus zijn mutatie en dat die een verband had met die van Walsh, want ze zouden elkaars mutatie in die van de andere herkennen.
De docent stelde de meest belangrijke vraag; waar ligt de onstabiliteit. Bij Niklaus was het ergens door omringt te worden met zijn eigen soort. Een door hem zelf gehate soort, maar dat was enkel door de emoties die het teweeg bracht. De emoties van woede en haat die getriggerd werden. ‘Emoties,’ sprak hij uiteindelijk. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de docent. Zijn ogen hadden niet meer de heldere blauwe kleur, maar hadden in plaats daarvan de gevaarlijke gifgroene kleur gekregen. Het gebeurde niet met opzet, maar zoals hij verteld had kwam het puur door de emoties die Niklaus op dat moment had. Niet enkel Niklaus zijn ogen waren veranderd, maar ook zijn eigen lichaamstemperatuur ging razend snel omhoog. Mensen die niet vuur bestendig waren, konden vast de warmte die zijn lichaam afstraalde voelen door er naast te staan. Daarvoor was het meer een zekere koude die hij afstraalde, maar als je een lichaamstemperatuur had van meer dan 50°c dan voelde omstanders dat wel.
Onderwerp: Re: Fire against Fire [Walsh and Niklaus] vr nov 18, 2016 6:19 pm
Het was duidelijk aan zijn lichaamshouding te zien dat de jongen enthousiast was over de training die ging komen. Tot nu toe had hij zijn mutatie nog nooit echt kunnen gebruiken. De keren dat hij zichzelf of een voorwerp in zijn nabije omgeving vlam had laten vatten, was dat meestal niet de bedoeling geweest. Op die momenten had hij zich meestal gewoon mee laten slapen door zijn emoties. Het feit dat zijn moeder juist het woord kampvuur had gezegd juist voordat vlammen zijn lichaam hadden omvat, was gewoon een toevalligheid geweest. Al leek het woord hem sindsdien wel altijd wat te triggeren, waarschijnlijk omdat hij het gezicht van zijn moeder dan altijd voor zich zag en de angst die ze op dat moment gevoeld had, ook voelde. Walsh kapte de gedachtestroom af voordat de angst die zich langzaam in zijn borst aan het vormen was heel zijn lichaam zou overnemen. In plaats daarvan probeerde hij zich terug op de les die ging komen te concentreren. De lichte angst had ervoor gezorgd dat de brede grijns langzaam van zijn gezicht was gedropen en dat het enthousiasme plaats had gemaakt voor nervositeit.
Zijn donkere kijkers gleden terug naar de persoon naast hem toen de leraar hen aan elkaar voorstelde. Niklaus. Nu hoefde hij de jongen tenminste geen ‘meneer’ meer te noemen. De nervositeit werd bijna erger toen er gezegd werd dat ze beiden een onstabiliteit in hun mutatie hadden. Iets of wat beschaamd sloeg Walsh zijn blik neer terwijl hij stopte met heen en weer wiegen en in plaats daarvan met zijn vingers begon te spelen. De man had net misschien wel gezegd dat ze allebei hun mutatie niet onder controle hadden, maar dat maakte het niet minder beschamend. Zijn vader had hem uitgelegd dat het normaal was dat hij het niet onder controle had door het feit dat hij gewoon jong was en zijn mutatie gewoon krachtiger was dan die van zijn vader ooit geweest was.
Het drong pas tot Walsh door dat er een vraag gesteld was toen Niklaus erop antwoordde. Emoties. Met het antwoord dat gegeven werd, kwam ook de vraag binnensijpelen. ‘Kunnen jullie me zeggen waar de onstabiliteit ligt?’ De ander had dus hetzelfde probleem als hem…ongeveer dan. ”Emoties en de adrenaline die vrijkomt als ik sterke emoties voel. Door de adrenaline gaat mijn hart sneller kloppen waardoor ik het niet meer onder controle kan houden. Daarvoor heb ik dit.” Nadat hij de uitleg die hij een tijdje geleden van zijn ouders gekregen had, aframmelde, hield hij zijn linkerarm omhoog om de hartslagmeter te laten zien. ”Als het hard begint te piepen weet ik dat ik de controle ga verliezen en dan moet ik proberen te kalmeren….iets dat niet altijd lukt.” Het einde van zijn zin klonk veel zachter dan de rest terwijl hij zijn arm terug liet zakken en naar de grond keek.
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Fire against Fire [Walsh and Niklaus]
