Never start a war.. (Damian Youth)

Kate was nog geen dag op Genosha en nu al was ze bezig met een van de vele grappen die ze in petto had. Natuurlijk was er een slachtoffer die er om gevraagd had. Haar grote broer Allen Springs. Bij aankomst had ze al een nat pak gekregen, natgespoten door hem. Dat terwijl ze nog maar net van de boot af was gekomen en niet echt goed opgelet gewoon afgedwaald was. Ze moest nog een paar dingen na vragen, maar omdat het rond lunchtijd was, besloot ze dat ze misschien beter eerst haar broer terug kon pakken. Immers had ze het leven in de brouwerij wel gemist. Daarbij, wie hield er nu niet van grappen, zeker als het tegen haar broer was. Met een luchtige glimlach op haar gezicht had ze een fles cola uit haar tas getoverd, het was maar goed ook dat ze van haar moeder frisdrank mee had mogen nemen. Nu kon ze vast een goede grap uit halen. Allen werd vast minder vrolijk van cola in zijn kleding dan zij van het verkoelende water was geworden. The game was on! Dat wist ze maar al te goed, als ze nu een goede grap uithaalde mocht ze de komende dagen wel goed over haar schouders heen kijken. Ze kon haar broers dan de komende tijd niet vertrouwen, die gingen vast met elkaar in beraad. Al waren ze altijd wel redelijk voorzichtig met haar geweest en zou deze prank war niet zo snel uit de hand lopen.

Na haar korte en levendige ontmoeting met haar broer Allen had ze zich in een van de dames toiletten maar om gekleed. Zodat ze nu een droge jurk droeg. Ze was namelijk niet geheel droog gebleven. Daarbij was het ook frisser om in een hittegolf de reiskleding uit te doen, het was al dagen behoorlijk warm en een jurk zou nu precies zijn wat ze nodig had. Daarbij was het misschien maar beter om geen argwaan te wekken. Haar broers kende haar goed genoeg om te weten wanneer ze iets van plan was. Waarschijnlijk maakte dat haar plannetje wel wat moeilijker. Ze pakte de cola uit haar tas, gelukkig had ze al een klein beetje gedronken waardoor de fles niet geheel vol was. Dat was wel van belang in de grap die ze van plan was uit te voeren. Met een ondeugende blik in haar ogen ging ze dan ook aan de gang. Ze pakte een pakje Mentos uit haar tas, sinds ze haar spullen nog steeds bij zich had en keek even rond voor in een keer de dop eraf draaide. Hierna wist ze een draadje om de mentos heen te knopen en het in de flessenhals te hangen. Gelukkig was de fles niet doorzichtig, omdat anders haar broer vast de verrassing al zou zien hangen. Hierna draaide ze de dop erop terwijl ze het draadje met het draaien van de dop vast maakte. Het overgebleven draad knipte ze af. Zo was alles goed verborgen. Tevreden zette ze de fles midden op de tafel neer waarna ze nonchalant een broodje pakte. Ze had van haar moeder genoeg opmerkingen gehoord en dus extra eten en drinken mee genomen voordat ze de reis had ondernomen. Nu was het niets speciaals, gewoon een normaal broodje kaas. Rustig nam ze een hap terwijl ze wachtte tot op het moment dat haar broer Allen zou komen. Hopelijk had hij snel honger anders duurde het zo lang.

Gelukkig had ze wel geleerd om haar gezicht goed in de plooi te houden waardoor ze niet te verdacht over kwam. Wat had ze anders gemoeten met zoveel broers. Ze was fysiek natuurlijk niet tegen hen opgewassen. Zeker niet als ze ouder waren, al was Sorley jonger. Hij was in haar ogen nooit het juiste slachtoffer geweest voor een grap. Nee, haar twee oudere broers waren veel leuker. Ze had er nog meer maar Allen en Charlie bleken een veel grotere dosis humor te hebben. Ze begreep niet hoe haar ouder het met hun volhielden. Zo'n groot gezin met een aantal die aardig wat leven in de brouwerij brachten. Zo hadden haar broers ze vast wel aardig wat kopzorgen gebracht en had ook zij hun ouders wel eens behoorlijk geërgerd. Zeker toen ze haar twee lievelingsbroers niet meer kon zien omdat ze weg waren gestuurd van school. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze zich toen had gevoeld. Ineens waren ze weg, waren ze niet meer bereikbaar. Ze wist dat ze op een school in Engeland hadden gezeten voordat een van hun vrienden het te bond had gemaakt en hun naar Genosha gingen. Hoe het precies zat en wat ze precies hadden uitgevoerd wist ze niet. Immers had ze het verhaal nog nooit echt helemaal uitgeplozen, toch wist ze genoeg om te weten dat haar broers zich waarschijnlijk niet hadden gedragen zoals hun moeder had gewild.

Het duurde wel erg lang, waardoor het meisje rustig opstond en zuchtte. Ze moest eigenlijk naar de toilet maar wist niet hoe slim het was om haar spullen achter te laten. Haar tas en koffer nam ze mee, al liet ze de fles cola, duidelijk in zicht nog staan. Ze liep met een vlot en soepel tempo richting de deur om snel een paar toiletten op te zoeken. Het zou vast nog wel even duren voordat ze het zou kunnen vinden. Ze hoopte maar dat iedereen de verleiding van cola kon weerstaan en niemand anders dan haar broers de cola open zouden doen, omdat ze dan zouden worden verrast met een laag plakkerige drank over hun kleding of in hun gezicht. Al zou het hoe dan ook waarschijnlijk wel grappig zijn. Toch wou ze nog geen vijanden hebben, de eerste dag. Uiteindelijk wist ze dan eindelijk de toiletten te vinden en kwam ze naar ongeveer 10 minuten weer terug naar de cafetaria gelopen. Zodra ze binnen kwam, zocht ze onmiddellijk de cafetaria af naar haar fles, hopelijk onaangetast. Nog steeds waren haar broers nergens te bekennen, in ieder geval niet in haar eerste oog opslag. Al zouden de twee roodharige jongens vast wel opvallen in de nog tamelijk lege cafetaria, of niet soms.. Zodra ze zich omdraaide naar het tafeltje waar ze aan had gezeten zag ze dat de fles niet onaangeroerd was gebleven, onmiddellijk beet ze nerveus op haar lip terwijl ze zo nonchalant mogelijk bleef staan. Wie had de verleiding niet weerstaan?!

Kate had in de korte tijd dat ze de cafetaria weer in was gelopen, twee dingen opgemerkt. Één, er waren bijzonder weinig mensen aan het lunchen en twee, haar broer waren niet nat geworden. Nee in plaats daarvan waren haar lichte ogen, die sterk opvielen in haar jeugdige gezicht, op een relatief slanke man gevallen. Echt een man, geen van de puberende jongeren hier, nee waarschijnlijk eerder een leraar van een of ander vak. Hij had relatief makkelijke en eenvoudige kledij aan. Hij had een simpel, eenvoudig shirt aan en een donkere broek. Iets dat waarschijnlijk wel mooi afkleedde. In ieder geval was hij duidelijk het slachtoffer geworden van haar grap. Eentje die haar nu wel haar kop kon kosten. Nerveus kauwend op haar lip had ze hem net iets te lang aangestaard. Want de plakkerige, natte onder de cola zittende man sprak haar aan. Waarschijnlijk was haar schutkleur niet zo fantastisch. Niet dat ze iets anders gezien had, haar rode haar leek soms bijna een waarschuwingsteken te zijn, die fel rood knipperde en iedereen op de hoogte stelde van haar aanwezigheid. Ze kon al bijna raden wat er komen zou, want ondanks deze misschien wel onhandige actie was Kate zeker niet dom. Ze zou vast en zeker in de problemen komen, ook al had de leraar nu waarschijnlijk nog niets om te bewijzen. Ze wist niet op welk vlak zijn mutatie lag en als dat een soortgelijk vlak als de hare was, dan was ze de pineut. Het maakte haar natuurlijk nog ongelukkiger om te weten dat haar moeder hier snel genoeg achter zou komen en ze niet van het effect dat in gang was gezet door de actie van de leraar had kunnen genieten. Dit alles schoot in razendsnelle gedachten door haar hoofd heen terwijl ze de man nog steeds ietwat ongerust in zich op nam. Nu was ze niet ongerust voor zijn gesteldheid, hij leek prima in orde, enkel erg plakkerig. Nee, ze maakte zich zorgen om die van haar. Dit was géén goede indruk, al zouden haar broers waarschijnlijk door het dolle heen zijn, misschien zelfs trots.

"Dit was van jou?" Klonk een enigszins geïrriteerde stem ineens, waardoor ze ietwat geschrokken opkeek. Recht de ogen in van de leraar die nu behoorlijk geërgerd er uit zag. Ze friemelde nerveus wat met haar handen voordat ze heel langzaam en bijna onzichtbaar knikte. Het had ook niet veel zin om het te ontkennen. De waarheid kwam bijna altijd wel boven tafel, was haar ervaring. Ze wist niet zeker of de man voor haar in staat was de grap in te zien. Waardoor ze enkel met haar handen stevig om haar spullen geklemd, waardoor haar knokkels wit wegtrokken, naar de man durfde te kijken. Ze was niet bang om zijn blik te ontmoeten, immers had ze zichzelf in deze situatie gebracht. Ze was ook niet erg bang voor zijn wrok, het ergste wat hij in haar ogen kon doen was haar moeder op de hoogte stellen. Maureen zou haar vast en zeker meteen terug laten komen. Nog voordat ze de kans had gehad om hier wat lessen te volgen. In tegenstelling tot in ieder geval haar broer Allen, was ze soms ook wel een beetje een nerd. Ze kon zich prima redden in sociale omgevingen, waar verwacht werd dat iemand zelfvertrouwen had en vriendelijk met anderen om kon gaan. Ook kon ze haar eigen mannetje staan als het nodig was en was ze zeker geen mietje of klein bang kind. Ze durfde voor anderen op te komen mocht dat nodig zijn en werd door Allen misschien ook wel eens gezien als politieagente, wie anders moest de legacy van Maureen uitvoeren? Wie anders zorgde er voor dat haar broers op hun tenen zouden lopen, nu ze hier was dan. Thuis was ze ook vaak wel een soort politieagente geweest, natuurlijk had ze er nooit voor gezorgd dat alle grappen en grollen gesmoord weren, integendeel juist. Ze kon wel eens gestrikt worden om mee te doen, waar ze meer op lette was de veiligheid. De zorgen voor de slachtoffers, op zo'n manier dat iedereen er plezier aan had. Soms haar broers misschien iets terugfluiten, al had ze in deze situatie waarschijnlijk zichzelf terug moeten fluiten. "Katerina Springs, je weet wat dit betekend?" Sprak de man weer waardoor ze hem met een rustige blik aan keek. Hij was duidelijk niet het type dat op het eerste en beste moment zijn temperament liet gaan, hij leek zich rustig te houden en dus kon ze ietwat opgelucht weer adem halen. Ze besloot zich te zetelen met een rustig en net antwoord. Al was het er waarschijnlijk niet een die de man wou horen. "Dat mijn grap is mislukt en ik dus iets nieuws moet verzinnen om Allen terug te pakken?" Zei ze zachtjes, haar stem nog redelijk vrolijk al zat er wel een serieuze ondertoon in. "U gaat mij daar vast niet mee helpen," vervolgde ze op een wat sombere toon. Ze had zo graag haar broer laten zien dat ze een rivaal voor hem kon zijn. Nu, vriendschappelijk rivaal, ze hielden altijd zielsveel van elkaar. Ze waren niet voor niets broer en zus.

Met een ietwat nadenkende blik keek ze de man voor haar aan. Ze wist natuurlijk nog niet wie hij was en ergens was haar nieuwsgierigheid de overhand aan het krijgen. Zover ze wist kon hij iedereen zijn die hier als volwassene verantwoordelijkheid droeg. Welke hij droeg was altijd de vraag. Wat hij haar kon laten doen ook, ze keek hem onderzoekend aan, tastende naar de grenzen die ze wist dat er waren. Ze kon natuurlijk ook haar mutatie proberen te gebruiken om meer over de mensen hier te weten te komen. Zolang ze zich goed concentreerde kon ze iets over de afgelopen gebeurtenissen als het ware zien. Vaak vooral als ze zich in dezelfde ruimte afspeelden. Al hield ze haar mutatie liever achterwege, zo iets kon nogal veel onhandigheden veroorzaken. het was vaak een kwestie van vertrouwen die ze in haar moesten leggen als ze pijnlijke informatie ontving. Dit was dan ook een van de redenen dat ze een deel van haar mutatie zo weinig mogelijk gebruikte, niet zelf in haar eentje aanboorde. Als iemand die er van wist erbij was, kon ze nog wel eens erna grijpen om te oefenen in de controle, al was die behoorlijk goed door haar familie. De familie bestond alleen maar uit mutanten, waardoor er ervaring genoeg was om zonder te veel problemen een relatief normaal leven te leiden. Dit zorgde er natuurlijk ook voor dat ze misschien met een andere reden gekomen was dan de meeste mutanten zouden komen. Niet weg gerukt uit haar vroegere leven, zo uit het niets. Ze was gekomen door een keuze die ze gemaakt had. Eentje waar ze nog geen spijt van had. Ze wreef ietwat vermoeid over haar gezicht waarna ze naar haar tas keek. Haar moeder had haar enkele zakdoeken mee gegeven, van die papieren wegwerp dingen. Die zocht ze nadat ze een van haar tassen uit haar sterke greep had losgelaten meteen op. Langzaam gaf ze het pakje met die papieren zakdoeken aan de man voor haar. Zodat hij in ieder geval wat van het plakkerige spul van zijn huid af kon halen. Dat was wel het minste dat ze kon doen nadat ze hem indirect te grazen had genomen. 'Wie bent u eigenlijk?" Vroeg ze nadat ze een korte tijd stil was geweest, om hem de tijd te geven in het geval dat hij op haar reacties, antwoorden wou reageren. Gelukkig was ze haar manieren die ze van haar moeder had geleerd nog niet geheel vergeten.