Hij had het over zijn moves terwijl Rosalie probeerde uit te vissen wat haar moves zouden zijn. Hoe zou ze hem plagen? Het zou vast iets zijn waar ze nog vaker aan zou terug denken. Als ze bijvoorbeeld op haar bed zat met haar huiswerk en hij aan de andere kant van de kamer bezig was. Ze kon het nooit weerstaan om stiekeme blikken naar hem te gooien, om de geconcentreerde frons te zien in zijn voorhoofd terwijl hij iets las, of die mondhoek die zachtjes op trok toen hij iets las op zijn gsm wat het glimlachen waard was. Ze was dan altijd geneigd om ernaar te vragen, naar alles maar ze deed het niet. Ze keek enkel en dat was zo verschrikkelijk afleidend. Ze kon zich al zo moeilijk concentreren, Eros erbij maakte het enkel nog maar moeilijker. Dus de volgende keer dat ze daar zou zitten zou ze naar hem kijken en bedenken hoe ze hem het beste kon plagen in de hoop dat het daadwerkelijk ook nog zou werken want je had er niets aan als er geen reactie kwam. Zijn knipoogje na zijn woorden liet haar blik een tel langer in de zijne dwalen alvorens ze grinnikte en terug voor zich uit keek. Toen hij beaamde dat hij het helemaal niet erg vond knikte ze zachtjes. ‘Goed, ik weet nog niet hoe maar,’ ze zweeg en wierp hem een licht ondeugende glimlach. ‘ik kom er wel.’ Beloofde ze hem plechtig. Het zou haar vast wel lukken om hem eens te plagen op de manier hoe hij dat deed bij haar.
Dat hij de eerste persoon was waar ze samen mee “uit” ging was al een hele prestatie, dat hij dan ook nog eens haar eerste “date” was in haar hele leven maakte toch wel heel wat uit. En hoe meer minuten er verstreken hoe meer ze zich kon vinden in die definitie. Eros had haar al helemaal ingepalmd vanaf de eerste keer hij haar aanraakte in het park, hij hoefde nog amper iets te doen om haar helemaal over te winnen … als ze dat al niet was. Zelf als hij haar hier niet naar had meegenomen zou ze nog steeds overdonderd kunnen worden door alles wat hij kon zeggen en doen. Maar dit … toen hij haar had gedwongen om iets moois aan te trekken voelde het alsof ze het grootste ooit in haar leven zou doen. Ze zou dit nooit alleen kunnen maar naast Eros leek alles zo eenvoudig. En er was niets liever dan ze wilde dat zo dicht mogelijk bij hem te zijn, waar ze niet bang was van haar eigen onzekerheden, of van de wereld. Hij stelde haar in staat te genieten, bij hem voelde deze “date” bijna niet als een date. Het voelde zo … zweven op wolkjes? En toch wisten zijn aanrakingen haar iedere keer te overmannen, wist ze nooit wat ze moest doen of sloeg ze het gewoon allemaal door elkaar. Haar ogen spraken dan weer het tegenovergestelde van haar verwarde houding, die wilde hem dichtbij, die verlangden naar een omhelzing of meer … alleen werkte niets in haar lichaam op dat moment correct tot hij haar weer los liet. Hoeveel geluk ze met hem had werd meteen beantwoord door een weerkaatsing van die woorden. Hij gaf een kneepje in haar arm en zelf liet ze haar hoofd op zijn schouder rusten en keek ze hem aan, verlangde ze voor een moment niets anders dan terug keren naar haar veilige cocon in haar kamer waar ze tegen hem aan kon kruipen zoals ze nog nooit eerder had gedaan. Ze wist niet wat ze daarop moest zeggen dus ze liet haar blik naar beneden dwalen maakte zich een beetje van hem los en stak haar hoofd onder zijn arm door waardoor zijn ene arm dus over haar schouders kwam te liggen. Nu was ze nog dichter. En het was dat gebaar die je aangaf dat Rosalie daadwerkelijk langzaamaan veranderde open bloeide, dat hij effect op haar had. Ze liet haar hoofd tegen zijn schouder, borstkast, rusten en glimlachte voldaan. ‘Beter.’ Prevelde ze voor zichzelf.
Het drankje maakte haar vlotter in praten, ze durfde hem meer te bewijzen, te tonen, zo ook het feit dat ze hem haar versie van magie wilde tonen. Nu zei ze dat wel allemaal maar als ze hem aan Griffon of Elhorn zou moeten voorstellen zou ze waarschijnlijk heel andere noten zingen. Maar hij zag het in ieder geval zitten dus glimlachte ze enkel breed. De woorden die daarop volgden gaven haar een betrapt gevoel. Voor een moment lang keek ze naar beneden alvorens ze hem weer aan keek en langzaam knikte. ‘Ja.’ Besloot ze twijfelend. ‘Je hebt gelijk.’ Fluisterde ze zonder hem echt aan te kijken. Hij kwam zo ontzettend dicht bij haar mutatie nu dat ze niet eens meer wist of dat een goed of slecht ding was. Gelukkig ging et algauw over vleugels en de gedachten dat hem dat zeker niet zou mis staan. Ze keek over zijn schouders heen en beeldde zich een paar zwarte vleugels in, haar ogen fonkelde bij het idee. Ze zou hem kunnen tekenen met vleugels, ze kon hem zelf tot leven wekken met vleugels maar dat was een vergevorderd idee voor een heel andere tijd. ‘Jij bent het type voor veel.’ Reageerde ze meteen op zijn woorden. Ze rukte haar blik los van over zijn schouders en keek hem weer aan. ‘Ik bedoel,’ ze wuifde haar hand door de lucht en schudde haar hoofd. ‘Ja, het zou je staan. Je hebt die,’ ze zweeg en keek hem bedenkelijk aan, bijna onderzoekend. ‘mysterieuze aantrekkingskracht? Al weet ik niet of dat bij iedereen het geval is of enkel bij,’ ze zweeg en wees zichzelf aan, beet onzeker op haar onderlip. ‘maar het zou mooi zijn.’ Vervolgde ze dromerig, meer dan mooi, hij zou overweldigend zijn … en hij was dat nu al voor haar.
Hij lette goed op haar. Hij hield haar niet tegen maar motiveerde haar wel om niet meteen achter nieuwe drankjes te gaan. Het idee van aangeschoten te zijn gaf haar blijkbaar al dat licht aangeschoten gevoel waarin ze teveel te vertellen had. ‘Ik kan op een rechte lijn lopen.’ Reageerde ze bijna meteen nadat hij zei dat ze hem dat gerust eens mocht demonstreren. Ze wilde het hem meteen tonen maar er stonden zoveel mensen rondom hen heen dat er geen mogelijkheid was tot een rechte lijn. Haar aandacht was al zo snel weer van die lijn afgeweken toen hij was begonnen over dansen. Dansen, ja, ze zou wel willen dansen met hem. Al klonk dat in haar hoofd een stuk vastberadene dan over haar lippen. Het feit dat ze had gezegd dat ze draaierig was zorgde er meteen voor dat hij ernaar ging vragen. ‘Nee, ik weet niet, misschien?’ Ze legde haar hand tegen haar voorhoofd en kneep kort haar ogen toe. ‘Als je teveel rondjes met me gaat draaien zou ik misschien wel draaierig kunnen voelen maar voor nu ben ik nog in orde, alleen,’ ze haalde haar schouders op en schonk hem een onschuldige glimlach. ‘spraakzamer.’ Besloot ze zachtjes. ‘En niet hier, ik wil niet tussen anderen leren dansen.’ Ging ze onzeker verder op zijn woorden. Wat als ze zouden lachen? Ze kende hier niemand, wat hield hen tegen om met haar te lachen als ze haar toch niet kennen?
‘Je zal altijd mijn favoriete Eros zijn.’ Beloofde ze hem plechtig alvorens ze haar blik naar Lorise verlegde en uiteindelijk maar besloot om nog drankjes te halen. Ze was amper twee meter van hem weg toen ze hem iets hoorde prevelen. Ze keek hem over haar schouder aan, niet eens zeker of ze wel achter drankjes wilde. Uiteindelijk glimlachte ze vluchtig en baande zich een weg doorheen de menigte nam twee drankjes en wandelde op de best mogelijke manier terug naar hem, de bekertjes ver en hoog voor zich uit gestoken zodat ze niet zou morsen. Er was zoveel volk dat ze automatisch meer naar links werd geleid waardoor ze helemaal aan de andere kant terecht kwam. Ze bleef staan en haar ogen gingen zoekend rond, waar was hij? ‘Eros?’ Prevelde ze met een zoekende blik. Ze zou niet panikeren, ze was hier niet alleen, dit waren geen monsters die haar zouden opeten, toch was de drukte zo geknepen voor haar dat haar blik iets vaag paniekerig kreeg terwijl haar ogen zoekend rond gingen. Ja, ze was officieel draaierig …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose ma dec 05, 2016 11:00 pm
Hoe hij uiteindelijk op het feestje terecht was gekomen, was hem een raadsel. De pré-party op zijn kamer was een beetje uit de hand gelopen. Wyatt was een tijd eerder met zijn date vertrokken naar het feest, en hij en een paar anderen waren blijven hangen. Hij wist ook niet meer hoe hij zijn harnas had aan gekregen, maar hij voelde zich wel ontzettend cool. Het blauwe deed hem denken aan winter en ijs, dus hij voelde zich wel een beetje ijskoning momenteel. Al was het zeker nog 18° buiten. De zomer was dan wel bijna afgelopen, maar koud was het niet. Jammer genoeg. Dan kon hij als mini ijsbeer naar het bal gaan. Maar goed, ijsridder was ook goed, voor nu.
Zijn hoofd was helder, maar zijn lichaam kwam een beetje achter en voelde alsof het van pudding was gemaakt. Veel controle had hij sowieso al niet over zijn lichaam nadat hij zijn groeispurtje had gekregen. Nu goed, hij kon zeker nog tussen de mensen lopen zonder ze bruut omver te lopen, dat was al een begin. Al maakte iemand het wel moeilijk door vlak voor hem op te duiken en verder niet te bewegen. Verbaasd fronste hij zijn wenkbrauwen even toen hij de nogal paniekerige blik op haar gezicht zag. ”Hé, gaat ’t wel?” Vroeg hij bezorgd, ondanks zijn niet zo heldere toestand leek hij wel nog in staat om te zien dat er haar iets dwars zat.
Lag dat ook aan dat drankje, het feit dat ze zo snel panikeerde om iets als Eros niet vinden? Ze stond dan wel nog met haar twee voeten op aarde, en ze zou hem kunnen bewijzen dat ze nog steeds op een rechte lijn kon lopen maar het was alsof haar geest met haar op de loop ging. Meestal had ze daar iets meer controle over, als ze ging dromen of schetsen. Maar dit was compleet anders, het leek alsof ze wel twee of drie keer moest nadenken voor haar hersenen de informatie correct verwerkten en uitvoeren. Dus ze stond daar, met twee bekertjes en die lichte paniek in haar borst terwijl ze om haar as draaide op zoek naar Eros. ‘Denk denk Rose.’ Prevelde ze tegen zichzelf terwijl ze van de versiering naar de boom keek op zoek naar aanknoop punten. Maar eerlijk, als ze terug dacht aan hoe ze naast Eros had gestaan en naar de omgeving had gekeken was het enige wat ze zich herinnerde hem … niet de versiering, niet de details, die waren haar totaal voorbij gegaan, weer iets dat ze op dit drankje kon steken. Ze keek naar beneden, naar de vloeistof en trok haar neus er lichtjes bij op, misschien moest ze maar niet meer drinken.
De draaierigheid kwam dan weer door alle mensen die om haar heen lippen, en misschien het feit dat ze rondjes draaide om Eros te kunnen spotten tussen de anderen. Maar er waren er zoveel met donker haar en hij was niet eens heel erg groot dus het was een verloren moeite om het te proberen. Ze kneep haar ogen samen en bleef stil staan, probeerde haar gedachten te ordenen. Ze kon hier niet gaan schreeuwen, wat zou dat voor zin hebben in deze massa. Daarnaast zou ze lang niet zoveel aandacht naar zich toe willen trekken. Instinctief bleef haar blik immers over de mensen gaan, hij kon niet ver weg zijn, zo groot was het niet, er was hier vast wel iemand die haar kon helpen. Net als dat haar gedachten kruiste sprak haar iemand aan, ze schrok zo fel dat er een beetje vloeistof over de rand van haar ene bekertje glipte. Ze draaide haar hoofd en keek naar de … ridder? ‘Ja.’ Zei ze snel om dan vluchtig te glimlachen en haar hoofd te schudden. ‘Nee, misschien niet.’ Gaf ze uiteindelijk toe. ‘Ik zoek iemand en vind hem niet.’ Antwoordde ze afwezig, haar blik voor de laatste keer over de mensen gaande, komaan Eros, waar zat je. Dat ene drankje maakte het mogelijk om haar aandacht en interesse zo snel te verleggen dat ze de jongen nu snel van top tot teen aan keek. ‘Een ridder, right?’ Vroeg ze voorzichtig terwijl ze naar het embleem op zijn borst keek, een leeuw. Het was niet dat ze zich op haar gemak voelde, ze had dat nooit in een grote groep mensen maar weer zorgde dat drankje ervoor dat ze net iets minder onzeker en zenuwachtig over kwam, al was het naast de zachte paniek duidelijk te zien in haar ogen …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose di dec 06, 2016 6:10 pm
Ondertussen was hij wel iedereen die hij kende kwijt geraakt. Wyatt liep hier ergens rond, dat wist hij, samen met Ziva. Waar, dat was dan weer een andere vraag. Zijn groepje van op de pré daarnet was waarschijnlijk rechtstreeks naar de bar door gelopen. Hij werd momenteel bezig gehouden door iets anders tho. Een jonkvrouw in nood, al gaf ze het niet meteen toe. ‘Ja.’ Zei ze eerst, om vervolgens met haar hoofd te schudden. ‘Nee, misschien niet.’ Gaf ze dan toch toe. ‘Ik zoek iemand en vind hem niet.’ Vertelde ze. Sverrir schoot in de lach. ”Dan zijn we met twee”, Grinnikte hij. Niet dat hij echt actief aan het zoeken was zoals zij, maar hij was ook alleen achtergebleven.
‘Een ridder, right?’ Vroeg ze toen, nadat ze hem van top tot teen had bekeken. De jongen probeerde te knikken, wat wel moeilijk ging met die helm. Hij zette hem af en zette hem op een tafeltje. ”Yup, een ridder die dames in nood helpt”, Bevestigde hij. Hij keek haar nog even inschattend aan. ”Kom op, ik help je wel even uit de drukte, dan hebben we beter overzicht over de bende en vind je misschien de persoon terug die je kwijt bent”, Stelde hij voor, nam vervolgens zachtjes haar pols vast en begon voor haar een pad vrij te maken, zodat ze naar de rand van de open plek konden gaan.
Het was bijna toeval … op het moment dat zij het praktisch op gaf of net helemaal in paniek zou schieten kwam er iemand langs die haar vroeg of ze in orde was. En het ironische van dit alles was dat hij nog eens heel erg ridderlijk was gekleed, alsof hij haar kwam redden van de grote boze draak. Griffin zou de jongen leuk vinden, alleen al om het kostuum dat hij droeg. Het was Rosalie, als je haar zei dat je een jonkvrouw in nood kwam helpen dan zou meteen meegaan in het verhaal want dat was wat ze het liefste deed, leven in andermans verhalen, in een wereldje dat niet eigen was aan deze. Het duurde dan ook even voor er een oprecht eerlijke reactie over haar lippen kwam. Haar woorden waren vaak veel sneller dan haar gedachten dus het had even tijd nodig voor ze zichzelf verbeterde. Nee, ze was niet in orde, ze was Eros kwijt en hij was bij toeval haar enige houvast in dit duizelingwekkende feest. Ze was het niet gewoon om in de drukte te staan, om te drinken dus ze had hem nodig … en nu was hij weg.
Maar ze was niet echt meer alleen. Haar groene ogen gleden over de jongen heen toen hij lachend aan gaf dat hij ook iemand zocht. Dat maakte alles goed, ze glimlachte vluchtig, haar paniekerige bui al bijna compleet verdwenen door het feit dat hij een gesprek aan knoopte en haar gerust stelde door te zeggen dat hij ook op zoek was naar iemand. Ze wilde al bijna voorstellen om samen te gaan zoeken maar ze zweeg, keek naar het drankje en besloot om dan niet meer te drinken, alsnog bleef ze met haar bekertje en dat van Eros naar de jongen voor zich kijken. Bij zijn opmerking begon ze zachtjes te lachen, een verlegen maar redelijk open glimlach. Hij was grappig … ze vroeg zich af of dat kwam omdat ze al één bekertje op had of om het feit dat hij dat echt was. ‘Dan ben ik je eerste slachtoffer, denk ik.’ Opperde ze stil. Zijn ogen keken haar eventjes inschattend aan en net zoals altijd sloeg ze haar ogen weg van zodra er iets van oogcontact werd gemaakt. Bij zijn woorden knikte ze meteen instemmend, weg gaan van de drukte was goed. Ze voelde zich nog steeds geknepen in de drukte en de draaiingen stonden nog steeds om te hoek. ‘Waarom ben ik daar niet zelf op gekomen.’ Zei ze meer tegen zichzelf dan dat ze het deed voor hem. Hij legde zijn hand zacht rond haar pols en ze verstijfde een beetje, wandelde achter hem mee met dat gevoel alsof ze elk moment kon aangevallen worden. Het was geen verwijt naar hem toe, ze had het bij iedereen. Al die jaren isolement hadden haar nu niet bepaald open gemaakt voor contact, in welke vorm dan ook. Alsnog, hij wilde haar helpen dus dat bracht een zekere rust terug en zorgde ervoor dat ze zich gewillig liet vooruit leiden. ‘Hoe heet je, nobele ridder?’ Vroeg ze van zodra het een beetje rustiger was. Ze moest hem tenslotte bedanken, hij hielp, hij bracht haar van de drukte naar de rust en in haar hoofd was dat al heel wat. Toch, van zodra ze rustig aan de kant stonden ging haar blik meteen weer op zoek naar de echte veiligheid en die had ze tot nu toe enkel nog maar bij Eros gehad …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose di dec 06, 2016 10:19 pm
Stiekem was hij al eerder naar het feestje moeten komen. Het zag er naar uit dat ze hier wel een dappere ridder konden gebruiken. Hij bood graag zijn diensten aan, vooral aan mensen die dan nog eens blij waren die te ontvangen. Het was wel een feit dat hij graag mensen blij maakte, op welke manier dan ook. Als dat voor haar het vinden van de verloren persoon was, dan zou hij maar wat graag helpen om dat waar te maken. ‘Dan ben ik je eerste slachtoffer, denk ik.’ Merkte ze zachtjes op. "Waarschijnlijk ook niet de laatste, het is hier echt heel druk. Maar geen zorgen, ik doe het met alle plezier", Stelde hij haar gerust. Ze moest zich er niet schuldig om gaan voelen, het was ook niet dat hij zelf wat beters te doen had momenteel.
Sverrir stelde voor om even naar de zijkant van de open plek te gaan, omdat ze daar wat meer overzicht zouden hebben. ‘Waarom ben ik daar niet zelf op gekomen.’ Vroeg ze zich luidop af. De jongen grinnikte even. ”Daar heb je mij toch voor”, Zei hij licht plagend. Ze liep er nog steeds super gespannen bij, iets wat hij op zich wel jammer vond. Hij had liever dat ze blij was in plaats van gespannen. Hij nam haar mee naar een relatief rustig plekje, er stonden wel nog mensen rond hen, maar die waren ook gewoon aan het praten. Al een stuk beter dan de dansende mensen in het midden van de dansvloer.
‘Hoe heet je, nobele ridder?’ Vroeg ze, en hij glimlachte even verlegen. Nobele ridder, dat vond hij wel mooi. ”Sverrir is de naam, tot uw dienst”, Zei hij met een grijnsje, waarbij hij zelfs even boog, voor zover dat mogelijk was met zijn harnas. ”Goed, geef eens een beschrijving van de verloren persoon in kwestie”, Vroeg hij. Zonder een goeie beschrijving had hij namelijk geen idee naar wie ze nu precies op zoek waren.
Hij had gelijk, het was hier verschrikkelijk druk. Het verbaasde haar eigenlijk niet echt dat ze verdwaald was geraakt tussen al die mensen. Ondanks dat ze de juiste kant op liep werd ze steeds heen en weer geduwd waardoor ze nu hier stond en Eros … nouja daar ergens. Hij begon zich vast al zorgen te maken, of niet, misschien was hij met iemand aan het praten, Lorise misschien wel … aangezien ze familie waren. Rose keek om zich heen op zoek of ze dat veel te knappe meisje niet kon vinden maar ze kon amper over de hoofden heen kijken. Dus ze stond daar alleen, met een ridder die wou helpen en het was nu niet dat ze bepaald over de hoofden heen zou schreeuwen op zoek naar Eros. Dus ze legde zich erbij neer, ze zou hem vast wel vinden, of hij haar, of haar ridder hem. Dus ze kon maar even goed met hem mee gaan en hopen dat hij niet het soort persoon was om misbruik te maken van haar licht bedoezeld toestand en onschuldige uitstraling. Ze was zwak, daar kon iedereen misbruik van maken. Al wist ze van zichzelf dat het iedere dag een beetje beter ging en dat had ze te danken aan … nouja, Eros.
Bij zijn woorden kwam een licht vrolijke glimlach op haar lippen terwijl ze achter hem aan wandelde. ‘Moet je niet je eigen vrienden gaan zoeken?’ Vroeg ze over de muziek uit. Hij was toch ook iemand kwijt? Ze zou hem vast wel kunnen helpen om zijn persoon in kwestie terug te vinden. Al leek hij er precies niet al teveel erg in te hebben dat hij ze kwijt was. Of hij was gewoon zo hoffelijk. Haar hoofd bonsde weer alle kanten op terwijl ze daarover nadacht. Misschien moest ze het gewoon simpel houden en blij zijn dat ze er niet alleen voor stond en daadwerkelijk nog een beetje gezelschap had. Ja, dat leek wel een strak waterdicht plan, en het klaarde haar ook meteen een beetje op.
Hij was zo grappig, op al haar eigen bedenkingen had hij een paar woorden klaar. Ze keek glimlachend naar hem op en knikte zachtjes, ja daar had ze hem voor. Toen ze eindelijk op een rustig plekje stonden was het alsof ze weer voor het eerst kon ademhalen. Ze zette meteen de twee bekertjes weg, het ene was toch al half zijn inhoud kwijt en aan het andere zou ze niet veel hebben zonder Eros. Dus ze vroeg naar een naam … wat nou niet bepaald de gemakkelijkste was. ‘Sverrir.’ Herhaalde ze zachtjes knikkend, Elhorn zou het een mooie naam vinden. ‘Rosalie, trouwens.’ Ze kwam een klein beetje achter. ‘of Rose.’ Ze haalde haar schouders op en keek terug richting de druk bevolkte dansvloer en tafeltjes. Toen hij haar vroeg naar een beschrijving staarde ze voor zich uit. ‘Eumh.’ Was haar eerste reactie. Hoe moest ze Eros beschrijven, schetsen was zoveel gemakkelijker dan in woorden uitleggen hoe hij eruit zag. ‘Hij is niet zeer lang, heeft zwart halflang haar met krulletjes?’ Ze keek bedachtzaam naar boven. ‘Hij draagt geen kostuum zoals sommigen van jullie doen.’ Wees ze naar het ridderlijke kostuum van Sverrir. ‘Daarmee kunnen we alvast half de populatie van dit bal mee elimineren.’ Grinnikte ze zachtjes voor zichzelf. Stomme grap Rose, stomme grap …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose vr dec 09, 2016 10:05 am
Het feit dat hij hier iemand kon helpen, gaf hem wel een fijn gevoel. Het gevoel nuttig te zijn, voor een keer in zijn leven. In principe was dat een van zijn weinige doelen. Dat hij dit niet kon uitvoeren waar hij thuis hoorde, nam hij er nu maar gewoon bij. Het was allemaal oefening voor later, als hij terug mocht naar IJsland en zijn eigen community kon bijstaan. ‘Moet je niet je eigen vrienden gaan zoeken?’ Vroeg de redhead, waarop hij geruststellend glimlachte. ”Dat komt straks wel. Uiteindelijk eindigen we allemaal meestal terug op dezelfde plek als waar we uit elkaar zijn gegaan”, Zei hij schouderophalend. Wyatt sowieso, gezien zijn roommate obviously een kamer met hem deelde. Tenzij de knul met zijn date mee zou gaan, maar dan kwam hij de volgende ochtend wel terug.
Sverrir had de dame in nood de drukte uit geholpen, iets wat haar deels leek te kalmeren. Ze vroeg in ieder geval zijn naam, iets waar ze daarstraks waarschijnlijk niet eens aan had gedacht. ‘Sverrir.’ Herhaalde ze, de uitspraak niet volledig correct, maar dat lag sowieso aan haar accent. ‘Rosalie, trouwens.’ Stelde ze toen zichzelf voor. ‘of Rose.’ Hij knikte even kort, sloeg de naam op in zijn geheugen. Goed, nu wist hij wie zij was. Nu nog te weten komen wie ze aan het zoeken waren. Ze gaf hem een korte beschrijving, maakte een grapje over alle mensen hier die in een kostuum waren gekomen. ”Niet mijn mede-ridders beledigen jij”, Plaagde hij, al kon hij er natuurlijk wel om lachen.
”Oké, niet zo heel erg lange knul met zwart haar”, Herhaalde hij de beschrijving. ”Ik hoop toch wel dat hij iets van kleren draagt, als hij al geen kostuum heeft”, Grapte hij, gaf Rose plagend een duwtje tegen haar schouder als teken dat hij het niet meende. Sverrir draaide zich vervolgens wat meer om, om de bende mensen beter te kunnen bekijken. Er stond een jongen die half aan de omschrijving voldeed bij de bar, maar hij kon het niet zijn. Hij had immers geen zwart haar. ”Denk je dat hij jou loopt te zoeken?” Vroeg hij vervolgens. Het zou wel handig zijn, dan kon hij opletten of hij iemand anders zoekend zag rondkijken..
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose vr dec 09, 2016 1:49 pm
Hij zou altijd haar favoriet zijn. Die woorden deden hem even glimlachen, hoewel het maar iets kleins was zorgde het er voor dat hij voor een moment een warm gevoel door zich voelde trekken. Maar dat was haar waarschijnlijk ontgaan want ze had zich al omgedraaid om drankjes te gaan halen. Voor een moment keek hij haar nog na, maar al snel raakte hij haar toch kwijt. Teveel mensen die over en weer aan het lopen waren, om nog maar te zwijgen van hoe sommige erbij gekleed liepen. Maar hij was zich er wel bewust van dat ze hem terug zou vinden en anders zou hij haar wel gaan zoeken. Kort voelde hij zijn phone trillen in zijn broekzak, het was een melding van een bericht van de man die ooit zijn vader was. Sverre. Eros wilde weg drukken, maar hij kon het niet. Het eerste woord in het bericht hield hem tegen, het ging over zijn moeder. Zijn gezicht betrok. Dit kon niet waar zijn. Wat had Sverre nog te maken met zijn moeder? Vluchtig vloog zijn blik over de letters heen, iets wat zijn humeur duidelijk geen goed deed. Verstard bleef hij staan, het was gewoon pure onzin wat die man uitkraamde. De hoeveelheid scheldwoorden er in het bericht stonden had hij niet eens kunnen tellen, maar dat ene berichtje had zijn geweldige humeur duidelijk verpest.
Maar het was het onbehagelijke gevoel dat aanwezig bleef toen Rose na 10 minuten nog niet terug was van de bar. Gelukkig was er nog geen sprake van de drank die invloed had op hem, dat zou alles erger maken. Al had Eros nog geen idee hoe erg het nu al ging worden. De jongen met het gekrulde haar bewoog zich tussen wat mensen door, geloofde ook werkelijk dat er wat aan de hand was met Rose, en dat kon hier niet goed aflopen. Niet met het aantal personen dat al was beginnen drinken op hun kamer of wat dan ook. Ergens sloeg er toch paniek door bij hem toen hij haar ook bij de bar niet leek te vinden, wat er voor zorgde dat hij misschien nu net iets bruter de mensen aan de kant duwde. De mensen die hij passeerde waren er alles behalve gelukkig mee dat hij hen als een kleine buldozer aan de kant maaide, maar het kon hem niet schelen.
Toen hij haast bij de ingang was van het bal glipte hij tussen de massa uit en keek even zoekend rond. Wat hij vervolgens zag, zorgde er in combinatie met de al aanwezige irritatie dat hij zichzelf gewoon helemaal verloor. Rose stond bij een of andere knul, en sterker nog die onbekende waagde het dan ook nog eens om het meisje aan te raken. In Eros zijn hoofd ging haast elke alarmbel af die er in zat, maar in plaats van af te druipen als een of andere verloren puppy werd hij vanbinnen een hond die klaar was om de andere persoon in kwestie te verscheuren. Snel genoeg stond hij voor de knul en nog sneller had hij zijn vuist tegen de wang van de kerel geplaveid, het was niet veel later dat er ook nog een tweede klap viel ook gericht op de jongen zijn hoofd. Eros ademhaling was wilder geworden, maar de uitdrukking in zijn ogen was kouder dan koud. Voor Rose had hij op deze moment zelfs geen oog, nee het was hij en de jongen en niemand die zich er ook maar mee moest bemoeien.
Ondanks dat ze Sverrir net kende gaf hij iets geruststellends, hij gaf een eerste goede indruk. Ze wist maar al te goed dat je nooit mocht af gaan op die allereerste indruk. Maar hij bracht haar aan het glimlachen, net als Allen had gedaan, en Kylie … en Eros natuurlijk. En dat was een goed ding want al deze personen hadden haar weer wat meer doen leven dus wie zei dat hij dat niet kon. Daardoor ging ze gelijk al wat meer ontspannen, dat en het feit dat er hier waarschijnlijk onmogelijk iets kon mislopen tussen deze mensmassa. Dus ze hield zichzelf voor dat ze perfect veilig was bij hem, en daardoor werd haar glimlach minder geforceerd en haar houding net iets meer ontspannen. Dat hij dit deed voor haar, in plaats van zijn eigen vrienden te gaan zoeken vond ze … hoffelijk? Was dat niet de juiste term in zijn “ridderswereldje?” Bij zijn antwoord knikte ze meteen begrijpelijk, al begreep ze langs geen kanten hoe je elkaar weer kon terug vinden in deze massa. Of tenzij hij lang op bleef … wat ze ook maar eens moest proberen.
Eros beschrijven was een heel paar andere mouwen. Ze kon niet zeggen dat hij knap was, of aantrekkelijk of iets in die trant want dat was haar definitie, niet de zijne. Daarnaast wilde ze nu ook weer niet zo wanhopig en dramatisch over komen, alsof ze haar prins weg was. Op papier kon ze zoveel meer verwoorden dan met daadwerkelijke woorden. Dus haar beschrijving ging wat traag van start met die voornamelijk oppervlakkige beschrijving zoals grote, haarkleur maar verder dan dat kwam ze eerlijk gezegd niet. Toen hij haar plaagde keek ze grijnzend opzij naar hem en schudde meteen haar hoofd. ‘Ik zou niet durven.’ Reageerde ze meteen. Daarnaast, hij hielp haar, als een echte ridder. Hij herhaalde haar woorden en ze knikte terwijl haar ogen weer over de jongeren gleed die er aanwezig waren. Toen hij verder ging keek ze hem verbouwereerd aan, wat, Eros geen kleren aan? Hij kreeg een duwtje en ze keek met licht samen geknepen opzij … ‘Oooh, je maakt een grapje.’ Zei ze snel waarna ze grijnzend haar hoofd schudde. Oh, god, hoe kon ze daarvoor vallen. Ze had nog veel werk. Bij de vraag haalde ze kort haar schouders op. ‘Waarschijnlijk staat hij met iemand te praten.’ Zei ze meteen. Zou Eros achter haar zoeken? Ze hoopte stiekem van wel maar ze wist dat ze misschien niet belangrijk genoeg was om achter te lopen zoeken.
‘Hij lijkt een beetje op,’ ze zweeg terwijl ze haar vinger wijzend over de mensen liet gaan, in de hoop iemand te vinden die op Eros kon lijken. ‘Oh, daar is hij.’ Wees ze met een brede grijns naar Eros. Hij was haar dus wel gaan zoeken, haar hart maakte misschien een klein sprongetje bij het idee. Hij zag er niet zo blij uit, was hij boos op haar. Ze kromp een beetje ineen bij het idee en keek hoe hij naderde. ‘Eros dit is Sverrir, hij hielp me zoeken naar,’ haar stem dreef weg toen Sverrir zonder woorden of intro een vuist tegen zijn kaak kreeg. Haar hand greep meteen naar haar mond terwijl ze naar hem keek. ‘Eros.’ Prevelde ze in haar handen en dan deelde hij gewoon nog eentje uit. Waarom deed hij dit? Hij zag haar niet eens staan. ‘Eros!’ Riep ze boos terwijl ze van hem naar Sverrir keek, hadden ze elkaar al eens ontmoet of was hij gewoon boos dat ze niet was terug gekomen. Het was angst en een beetje boosheid wat haar naar Eros zijn arm deed grijpen, zich tussen hen beide probeerde te murmelen. ‘Eros!’ Als ze niet terug uit de weg zou gaan zou zij de lappen krijgen maar ze wilde niet dat hij dit deed, niet bij Sverrir, hij was een vriend geworden en ze wilde niet dat Eros hem pijn ging doen zonder een echte reden …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose vr dec 09, 2016 9:12 pm
Ze durfde wel hoor, hij stak hier zijn nek voor haar uit en dan ging ze zijn mede-ridders beledigen. Hij maakte er een opmerking over, maar op een plagend toontje, hij meende het namelijk niet heel erg serieus. ‘Ik zou niet durven.’ Zei ze snel, en hij moest lachen. ”Jaja, dat zeggen ze allemaal”, Grijnsde hij haar toe. Nu goed, focus, ze moesten haar verloren vriend vinden en snel ook. ‘Waarschijnlijk staat hij met iemand te praten.’ Reageerde Rose op zijn woorden. Hmm, dat werd nog lastig, iedereen was hier zowat met iedereen aan het praten. ‘Hij lijkt een beetje op,’ Begon ze, waarop hij haar aan keek en vervolgens zijn blik richtte naar waar ze wees. ‘Oh, daar is hij.’ Meldde ze toen. Sverrir draaide zich met een deels opgelucht en deels enthousiast glimlachje om. Eens zien waar al deze drukte nou precies voor was geweest.
Maar veel blijheid in het weerzien was er niet. Toch niet voor hem. Het was eerder nogal pijnlijk. Een felle pijn schoot door zijn kaak en vervolgens de rest van zijn gezicht. Geschrokken bracht hij zijn hand omhoog, maar een tweede klap deed hem achterover struikelen. Door het ongewone gewicht van het harnas, viel hij nogal kansloos achterover, waarbij hij zijn hoofd nog eens tegen de grond aan smakte ook. Hij proefde bloed in zijn mond en voelde een duizeligheid opkomen die al gauw zou omslaan in misselijkheid, als hij te snel bewoog. Versuft bleef hij dus liggen, nog niet helemaal zeker over wat er precies gebeurd was.
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose ma dec 12, 2016 7:31 pm
Het was in slechts enkele seconden gebeurd. Voor hij het goed en wel door had lag de jongen op de grond. Iets wat niet meteen kwam door de klappen, maar eerder door het harnas dat de knul aan had. Er schoten enkele pijnscheuten door zijn handen van zodra hij ze had laten zakken. Dat hij ze liet zakken kwam dan weer voornamelijk door Rose die tussen hem en de andere was komen te staan. Seconden lang bleef hij staren naar de andere jongen, ving maar heel weinig op van wat er rondom hem gebeurde. Ondertussen hadden enkele mensen het ook al in het oog gekregen wat er was gebeurd, of beter gezegd wat hij had gedaan. Maar Eros zag het niet, hoorde het niet. De jongen zat in een complete waas van jaloezie, iets wat duidelijk was overgegaan in razernij. Beide zaken waren geheel misplaatst, maar zo had het niet op hem overgekomen. Hij had geloofd wat hij wilde geloven en was duidelijk niet aan het na denken.
Pas na de derde keer dat ze zijn naam riep leek hij weer bij zinnen te komen. Verward schudde hij met zijn hoofd, maakte ook gelijk de afstand tussen hem en de andere twee groter door een pas naar achter te zetten. Wat had hij zojuist gedaan? En sterker nog waarom? Eros wilde zijn mond open doen, maar er kwam letterlijk niets van woorden aan. In plaats daarvan richtte hij zijn blik op zijn handen, daar zaten enkele kappen in van de impact die het gehad moest hebben. Eros wilde Rose niet aan kijken, ze zou teleurgesteld zijn in hem of erger ze zou kwaad zijn op hem. Een zucht schoof over zijn lippen, de jongen had helemaal geen idee wat hij moest doen. Weg lopen was nog geen optie. Nee, hij zou nog eerst ondergaan wat Rose hem hier over te zeggen had. 'Sorry.' Prevelde de jongen zo geruisloos dat het waarschijnlijk amper hoorbaar was boven al het rumoer.
Dit kwam zo totaal onverwachts. Ze zag dat Eros een beetje kwaad leek omdat dat hij zich meteen op Sverrir stortte had ze niet verwacht, ze had niets verwacht. Ze had niet verwacht dat hij zou vechten? Ze zou het zelf niet geloven dat hij in staat was te vechten. Het brak haar fantasie recht doormidden terwijl ze keek hoe zijn vuist tegen de jongen zijn gezicht terecht kwam. Alle kracht kwam vanuit zijn lichaam samen in zijn vuist en was het om de slag, of het harnas, Sverrir struikelde achteruit en viel op de grond. En Eros luisterde niet, hij luisterde niets eens, hij zag haar niet eens staan. Rosalie wilde naast de jongen neer zakken, hem recht helpen, in veiligheid brengen maar ze wist geen blijf met zichzelf. Eros wilde niet stoppen en ze werd bang, ze werd bang voor hem … voor de enige persoon van wie ze dacht veilig voor te zijn. En dan deed hij dit. ‘Eros!’ Ze duwde haar handen tegen zijn schouders maar ze bibberden zo hevig dat ze er geen houvast in vond. In dat moment voelde ze bijna de drang om Griffin te summonen maar ze kon niet, ze zou Griffin niet tentoonstellen in een machtspelletje tussen twee jongens of wat dit ook mocht voorstellen. In plaats daarvan probeerde ze Eros tegen de houden terwijl ze tranen achter haar oogleden voelde komen toen hij nog steeds geen aandacht kreeg voor haar.
De laatste keer pas reageerde hij. Drie keer moest ze hem bij zijn naam roepen voor hij ook maar iets van verandering toonde. Wat bezielde hem? Ze haalde haar handen weg van zijn schouders en staarde hem aan, bang, boos, wanhopig bijna. Hij stapte achteruit, in de war en het was alsof ze voor het eerst weer kon ademen. Ze was vergeten ademen in het moment. Ze baalde haar handen tot vuisten en draaide zich bibberig om naar Sverrir die op de grond lag met bloed op zijn gezicht, een wat dikker oog. Dit had Eros gedaan en hij had er niet eens een reden om gegeven. Hij had dit mooie moment verbroken, hij had haar avond verpest en die van Sverrir. Hoe kon hij? Ze beet op haar onderlip om het niet heviger te doen trillen alvorens ze besefte dat ze daar niet alleen stond. Het was alsof de muziek was gestopt, iedereen keek naar hen, naar Eros en Sverrir en haar … als het iets was waar Rose onzeker van werd was als er mensen staarde en nu staarden ze. Haar ogen gleden over de gezichten, de ene keek naar Eros, de ander naar Sverrir en dan nog een ander met een medelevende blik naar Rose. Ze wilde zo graag naast Sverrir neerzakken, hem naar de ziekenboeg helpen maar haar verstand kwam er niet bij. ‘Het spijt me.’ Prevelde ze alvorens ze begon weg te wandelen, eerst traag en dan een stukje sneller. Ze durfde niet naar Eros kijken, ze wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg geraken.
En van zodra het feest een dikke honderd meter achter zich was hield ze stil en keek ze achter zich, naar de lichtjes van de mooie avond, de muziek van een mooie avond en er was niets wat er voor haar nog toe deed. Het enige waar ze kon aan denken was aan Sverrir in de hoop dat iemand beter was dan haar en hem hielp … ze voelde zich zo ontzettend schuldig dat ze niet sterk genoeg was om te kunne blijven. Maar het andere waar ze aan dacht was aan Eros en de blik in zijn ogen toen hij de klappen uit deelde. Dit was niet Eros, dit was niet haar Eros …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose ma jan 02, 2017 10:44 pm
Wat was het toch vandaag? Eerst Tobias en nu Sverrir. Beide jongens hadden iets onschuldigs en toch waren ze er vanavond beide in geslaagd in problemen te geraken. Problemen, die zij moest oplossen. Oké, het moest niet maar op de één of andere manier had ze bij beide jongens het gevoel dat ze hen moest beschermen. Zoals ze dat ook altijd bij de leden van Niños Perdidos had gehad. “Wacht hier even op me.” zei Mia, op een vriendelijke maar dwingende toon tegen Tobias. Na hem nog een geruststellend glimlachje te hebben gegund, begon ze in de richting van Sverrir te sprinten die versuft op de grond lag. De jongen met donkere krullen die hem zo juist, twee klappen had verkocht stond nog dreigend voor hem. Waarom hielp niemand hem? Waar keek iedereen gewoon nieuwsgierig toe, hoe een van hun mede studenten in elkaar geslagen werd? Was het hier niet normaal voor elkaar op te komen? Tot haar opluchting zag Mia dat het roodharige meisje dat eerder bij Sverrir had gestaan, zich ondertussen tussen de twee jongens had opgesteld. Het leek de jongen met de donkere krullen iets te kalmeren, zijn houding werd in elk geval iets minder dreigend. Ietwat ruw wist Mia zich een weg door een groepje toeschouwers heen te banen. Serieus? Was kijken naar een gevecht zo interessant? Nog net kon Mia horen hoe het rood harige meisje haar verontschuldiging aanbood, om zich vervolgens uit de voeten te maken. Een lichte frons verscheen er op de voorhoofd van de brunette, maar echt de tijd er over na te denken nam ze niet. In plaats daarvan ging ze tussen Sverrir en de jongen in staan, voor diens woede terug zou keren en hij nog een klap aan uit zou delen. “Laat hem met rust.” Haar stem klonk nog altijd rust, maar haar ogen hadden iets dreigends. Iets wat versterkt werd door de strijdmake-up die ze had aangebracht, als onderdeel van haar kostuum.
Nog éénmaal wierp ze een blik op de jongen die Sverrir zojuist twee klappen had verkocht, waarna ze zich naast de blonde jongen door haar knieën liet zakken. Bezorgd keek ze naar zijn dikke oog en het bloed in zijn mond hoek. “Hey Sverrir.” Haar typische Mexicaanse tongval deed zijn naam nog altijd net wat eigenaardig klinken. “Kom, ik help je overeind en dan zal ik binnen even naar je wonden kijken, oké?” Het was niet echt een vraag, meer een mededeling. Met enige moeite wist Mia hem overeind te helpen, haar arm had ze rond zijn middel geslagen zodat hij op haar kon leunen. “Leg je arm maar rond mijn schouders.” Haar stem had iets geruststellend. Hoewel ze ouder was dan de jongen, was hij toch zeker wel een stukje groter dan dat zij was. “Gaat het een beetje?” vroeg ze, terwijl ze ondertussen in zijn biologie opzoek ging naar tekenen van een hersenschudding. Rustig begon ze te lopen, niet direct in de richting van het schoolgebouw maar in de richting van Tobias. Althans, als hij nog stond waar ze hem had achtergelaten. “Ik moet heel even een andere vriend van me ophalen oké?” zei ze, terwijl ze al voorzichtig wat kapotte cellen begon te herstellen. Op die manier zou Sverrir iets minder last van zijn hoofd hebben terwijl ze aan het lopen waren.
Mia was blij om te zien dat Tobias nog precies daar stond waar ze hem had achtergelaten. “Hey Tobias, ga je mee naar binnen?” vroeg ze met een glimlachje, terwijl ze een meter of twee van hem vandaan stil bleef staan. “Dit is Sverrir trouwens.” zei ze, in de hoop de situatie iets minder ongemakkelijk te maken voor de jongens. Het moest wel een vreemd gezicht zijn; zij in haar Scandinavische krijger kostuum met Sverrir die in zijn ridder kostuum half tegen haar aan hing en Tobias die vlak achter hen liep, met zijn lichaam omhuld door een futuristisch uitziend harnas.
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose di jan 03, 2017 1:18 am
Wat een domme actie. Als er iets was wat hij wist, was dat je in een gevecht nooit op de grond moest gaan liggen. Alhoewel je dit niet echt een gevecht kon noemen. Hij werd gewoon recht in zijn gezicht geraakt zonder dat hij het had zien aankomen, laat staan dat hij het ook maar geprovoceerd had. Verdwaasd bleef hij daarom maar liggen, snapte eigenlijk maar half wat er zonet gebeurd was. Hij probeerde zich te focussen, maar het feit dat hij zonet op zijn hoofd was gevallen, hielp niet echt. Hij zag een heleboel gezichten om hem heen, starend, en het stresste hem ook meer dan normaal. Ondertussen was Rose naar de jongen aan het roepen, terwijl hij van uit de verte Wyatt met Ziva op hem af zag komen.
Veel van zijn omgeving kreeg hij niet mee, het enige wat hij eigenlijk kon doen, was blijven liggen en tot zijn positieven komen. Ondertussen was Wyatt bij hem neer geknield, hij keek bezorgd op hem neer. Vlak daarna verscheen er nog een gezicht vlak naast dat van zijn roommate. “Hey Sverrir.” Klonk het. In elke normale situatie had hij nog eens gelachen met haar uitspraak van zijn naam, maar hij had het gevoel dat lachen alleen nog maar meer pijn zou doen. “Kom, ik help je overeind en dan zal ik binnen even naar je wonden kijken, oké?” Stelde ze voor. Nog voor hij echt protest had kunnen maken, hielpen zowel Wyatt als Mia hem overeind.
Een beetje gedesoriënteerd keek hij om zich heen. Moest het niet van de twee zijn, was hij gegarandeerd nog een keer achterover gevallen. “Leg je arm maar rond mijn schouders.” Vervolgde ze. Echt zwaar leunde hij niet op haar door, maar het hielp hem wel om in evenwicht te blijven. “Gaat het een beetje?” Vroeg ze. De jongen knipperde even met zijn ogen, moest oprecht nadenken over zo'n makkelijke vraag. "Een beetje duizelig", Gaf hij toen toe, wat zijn redelijk wankele manier van lopen wel bevestigde.
Na wat een eindeloze tijd leek te zijn, waren ze aangekomen bij een jongen, die een beetje afgezonderd stond. “Hey Tobias, ga je mee naar binnen?” Vroeg ze aan de jongen, die dus Tobias heette. Hij had echt wel een cool kostuum. Iets wat hij hem anders wel gezegd zou hebben, maar nu ontglipte het hem. “Dit is Sverrir trouwens.” Stelde Mia hem voor. Hij stak zijn hand op, in een zwakke poging tot een begroeting. ”Ik snap het niet”, Mompelde hij toen, bracht dezelfde hand verder omhoog naar zijn gezicht, om aan de pijnlijke plek te voelen.
outfit
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose
