Bittersweet tragedy

Het water was de perfecte temperatuur, wanneer was het dat niet? Waverly vond het heerlijk hier op Genosha, ze was sneller gewend geraakt dan verwacht. Ze kreeg voor het eerst in haar leven een echte goede educatie, en leerde van alles en nog wat over haar mutatie. Ze was misschien niet de slimste van de klas, maar ze deed erg haar bed, en was toegewend om te leren. Alles hier was zo interessant, zo anders dan ze gewend was. Ze was een vrij meisje, niet gebonden aan een plaats. Ze hield van reizen, en had die vrijheid ook gekregen van haar tante en oom. Normaal was ze hier niet lang gebleven, een jaar misschien. Nu wilde ze niet weg, ze was hier op haar plaats. Ze had vrienden die altijd goed voor haar waren, de leraren hielpen haar wanneer ze het vroeg en van Jamie kreeg ze de nodige spullen om haar hier te laten settelen. Ze wist nog goed hoe hij haar winterkleding had gegeven vorig jaar, omdat ze dat niet had gehad. Waverly kwam uit het Middellandse Zeegebied, ze had voor Genosha nog nooit een strenge winter meegemaakt. Één keer had ze sneeuw gezien voordat ze naar Genosha was gegaan, dat was hier wel veranderd. Het had meerdere dagen gesneeuwd, tot haar grote vreugde.

De zee was zonde twijfel haar favoriete plek hier, vanaf het moment dat ze voor het eerst in het water was gedoken was ze verliefd op het strand. Hoe het koele zeewater langs haar lichaam gleed, het onderwaterleven en de lange stranden waren iets waar ze nooit genoeg van kon krijgen. Urenlang bleef ze in het water, soms vergat ze daardoor haar les, of de tijd in het algemeen. Haar hand gleed over de plantjes, ze was weer op zoek naar schatten op de zee. Vaak liet ze ze liggen, maar af en toe, als er een overleden oester was nam ze een pareltje mee. Zij wist beter dan ieder ander dat zeeleven het best met rust kon laten. Maar ze wist ook precies wanneer ze iets wel of niet mee kon nemen. Tot haar verdriet waren er ook nog steeds mensen die dingen lieten slingeren in zee. Gelukkig viel het op Genosha mee, maar af en toe vond ze toch een plastic zakje. Dat ze dan vervolgens mee terug nam, en weer eens benadrukte bij Kat hoe zonde het was voor het onderwaterleven.

Waverly voelde een nieuwe aanwezigheid in het water. Er was een plons gemaakt, ze had het gehoord. De plons was echter vrij in de verte, wat betekende dat er iets groots in het water was gekomen. Meteen nam haar nieuwsgierigheid het van haar verstand over, en de zeemeermin zwom dichterbij. Ze keek wel wat uit, maar iedereen mocht weten dat ze hier was als ze dat wilden. Ze hield zich niet echt schuil totdat ze zag wat er nu eigenlijk in het water was. Een grote vis, zwart met wit gevlekt, met een langere staart dan die van haar. Ze wist dat er geen orka's waren hier, er waren nauwelijks grote vissen zo dicht bij het land. Het was apart, riep vraagtekens bij haar op. Half verscholen achter een rots keek ze toe hoe het dier rond zwom. Ze had nog nooit een orka gezien, nooit in het echt, en zeker niet zo dichtbij. Ze merkte pas dat ze wel opviel toen het beest haar duidelijk ook had gezien. Ze overwoog haar mogelijkheden niet, maar kwam voorzichtig tevoorschijn vanuit de rotsen. Gefascineerd bekeek ze het dier nogmaals, maar wel voorzichtig. Ze had ooit gehoord dat orka's agressief konden zijn, maar dan was er ook die andere film, Free Willy. Aan de andere kant, orka's hadden vast wel ooit orka's gezien, maar nog nooit zeemeerminnen. Dat kwam vast niet veel voor. Misschien zou het dier haar accepteren? Ze wist niet wat ze moest denken, dus bleef ze maar op veilige afstand en wachtte af.

Mermaid tale & top