Don't pin it all on me

Met een blik die kon worden gezien als een tikkeltje hooghartig keek ze in de spiegel. Ivy had net haar donkere haar opgestoken, nu was het tijd om nog een klein beetje make-up toe te voegen. Aan haar huid hoefde ze niets te doen, die was toch al vlekkeloos. Haar bleke huid stak zoals altijd weer mooi af tegen haar donkere haar, maar vanavond wilde ze wat meer de nadruk leggen op haar lippen en ogen. Daarom had ze gekozen voor een vuurrode lipstick die haar lippen voller uit liet komen, en een redelijke hoeveelheid aan eyeliner. Tevreden bekeek ze het resultaat in de spiegel, tuitte haar lippen en stopte een plukje verdwaald haar weer goed bij de rest. Haar hakken stonden voor haar bed. Christophe had ze al een tijdje niet meer gezien, maar die had haar in elk geval de kamer gegeven om zich klaar te maken.
Ivy had haar jurk ondertussen ook maar aangedaan, want het zou vast niet meer zo lang duren voordat hij haar zou komen halen hier. Ergens was het wel grappig geweest dat hij haar had gevraagd.. ze wist nog steeds niet precies wat hun status nu was op dit moment. Maar ach, daar moest ze dan vanzelf maar achter komen. Het korte zwarte jurkje wat ze aan had had ze al redelijk snel uitgekozen een paar dagen geleden. Het was sexy en zwart was een kleur die ze graag droeg.. maar of het nou genoeg was om mee aan te komen op een fairytale bal was nou maar de vraag. Ivy zag zichzelf niet snel rondlopen in glitterpakjes of met roze vleugeltjes, dus dat soort dingen had ze maar achterwege gelaten. In plaats daarvan had ze een bloedrode mantel gevonden. Het was gewoon de perfecte finishing touch voor haar outfit geweest. Op dit moment trok ze de mantel dan ook aan, maar toen werd er al op de deur geklopt. Dat moest Christophe zijn.
Snel trok ze de mantel goed aan, trok de kap over haar hoofd heen en stopte nog een aantal dingen in de binnenzak van de mantel, zoals een lipstick en nog wat andere dingetjes die ze eventueel nodig zou kunnen hebben. Het was wel handig, nu hoefde ze ook niet met één of ander tasje gaan slepen wat ze vervolgens nog kwijt kon raken ook. Haar hakken tikte zacht op de grond en de mantel raasde om haar blote benen heen terwijl ze naar de deur liep. Deze opende ze en keek omhoog naar de verwachte persoon die er stond. De mantel had ze expres nog niet helemaal dichtgeslagen, zodat hij ook het jurkje nog mocht aanschouwen.

Toen ze de deur open deed was het eerste wat haar opviel dat ze zijn gezicht niet zag, want die zat verscholen onder de kap van een donkere mantel. Was dat eens even toevallig, waren ze samen het duo wat in mantel kwam. Een kleine grijns kwam op haar gezicht bij die gedachte, nu matchten ze ook nog eens. Het duurde echter niet lang voordat hij met een onschuldig grijnsje zijn kap naar achter sloeg zodat ze zijn gezicht wel kon zien. Afwachtend keek ze hem aan, en ze zag hoe zijn ogen een paar keer over haar outfit heen gingen. De brunette kon het dan ook niet laten om zachtjes te gniffelen toen hij een 'wow' niet kon onderdrukken. "Ik ben blij dat je het wat vindt," zei ze met een licht uitdagend toontje terwijl ze hem aankeek. Ze kon zien dat hij zijn best had gedaan voor vanavond, hij had zelfs nog een beetje geprobeerd om aan het thema te voldoen! Dat was al heel wat voor Christophe, wist ze.
Maar Ivy kon er niets aan doen dat er een verbaasde blik op haar gezicht verscheen toen hij plotseling een bos rozen achter zijn rug vandaan haalde. Haar blik ging van de bloemen naar zijn gezicht, ze waren voor haar. En als er iets was waarmee je haar kon winnen, dan waren het wel de klassiekers, zoals rozen dus. Hij pakte één van de rozen uit het boeket en stopte deze tussen zijn tanden. Voorzichtig pakte ze de bos rozen van hem aan, ze wilde haar vingers niet openhalen en haar outfit onder knoeien met bloed. "Ze zijn prachtig," zei ze terwijl ze keek naar de witte roos in het midden, en vervolgens weer naar Christophe, "bedankt." Met een kleine glimlach draaide ze zich om, zodat ze de bloemen even weg kon zetten in hun kamer. Snel plaatste ze hen in een vaas, water kon ze er later vanavond nog wel bijdoen.
Met een brede glimlach keerde ze weer terug naar de deur, die ze nu achter zich sloot en haar blik op Christophe richtte, die daar nog altijd heel classy met de roos in zijn mond stond te wachten. Met haar duim en haar wijsvinger pakte ze het steeltje van de roos vast en haalde het uit zijn mond, waarna ze op haar tenen ging staan en kort haar lippen op die van hem drukte. Expres liet ze het maar kort duren, en tevens omdat ze niet zo lang kon balanceren op deze hakken - die haar wel iets langer maakte tho, nu leek ze toch niet helemaal zo'n kleine muis naast hem. "Ready to go?" vroeg ze terwijl ze de roos nog altijd vast had en er een beetje mee ronddraaide tussen haar twee vingers.

De kleine glimlach op haar gezicht probeerde ze in een grijns te houden zodat ze niet al te enthousiast zou lijken, maar bij zijn worden kon ze niets anders dan haar mondhoeken sneaky nog wat omhoog te laten kruipen. "Dat heb je heel goed gezien!" zei ze na zijn woorden. Hij moest haar inderdaad niet beledigen.. want feitelijk had hij haar zowat op haar ergst gezien. Misschien was het nog niet eens haar ergst geweest, want als ze mensen aan zou gaan vallen in plaats van herten dan zou het nog een stuk bloederiger worden. Maar die hele gedachtes verdwenen toen ze de bos rozen onder haar neus geduwd kreeg, iets wat haar echt heel erg had verbaasd.
Snel had ze de bloemen binnen gezet zodat ze weer terug kon naar de persoon die voor de deur stond te wachten. Schaamteloos had ze de verdorde roos uit zijn mond weggenomen met haar vingers en had ze haar vuurrode lippen op die van hem gedrukt. Hij had geluk dat haar lipstick niet af gaf. Lang liet ze het echter niet duren, meer kon hij verdienen als hij zich gedroeg in de avond. Al leek dat zo on-Christophe als het maar kon en verwachtte ze niet echt dat hij de gentlemen uit ging hangen, zolang hij haar maar niet ergens liet stikken was het goed. Bij zijn woorden kon ze niets anders dan lichtjes grijnzen, hij zou eens moeten weten. Vervolgens draaide hij zich al half om, het was tijd om te gaan. Ivy schoof de verdorde roos bij de bloemen in een vaas die ergens op een tafeltje in de gang stond en versnelde kort haar pas om de ander in te halen. Dat ging gelukkig makkelijk met haar vampier-snelheid. Ivy sloeg haar cape dicht, immers zou er buiten vast nog wel een klein beetje zonlicht zijn in het begin, maar tegen de tijd dat ze in het bos zouden zijn was dat vast wel weg. Gelukkig had ze voor deze cape gekozen, die zou haar beschermen tegen het zonlicht zolang hij niet voor haar gezicht vandaan zou schuiven en ze hem gesloten hield.

Terwijl ze door de gang liepen zorgde Ivy ervoor dat haar hele lichaam bedekt was door de mantel. Dit was de eerste keer dat ze ging proberen om naar buiten te gaan terwijl de zon nog een beetje te zien was. Waarschijnlijk was dat een kleine honderdtwintig jaar voor het laatst geweest, dat ze overdag buiten was geweest. Christophe had geen moeite met de zon, de lucky bastard. Hij hield de deur voor haar open en ze stapte naar buiten, haar blik op de grond gericht. Er gebeurde niets. Geen pijn, geen zon die door de mantel heen brandde. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, maar die kon de ander natuurlijk niet zien. In de verte hoorde je al wat geroezemoes uit het bos komen, net zoals je een gedempte muziek hoorde. De ander begon vrijwel meteen de brombeer uit te hangen, hij wilde niet te lang blijven. "Wat dacht jij dan? We blijven tot het einde! Ik heb me niet voor niet helemaal uitgedost." Maar omdat hij haar gezicht niet kon zien stond ze zichzelf toe om breed te grijnzen. Natuurlijk ging ze hem dat niet aandoen, het zou leuk zijn om lang te blijven, maar Ivy was lang niet zo egoïstisch dan je misschien zou denken. Dat hoefde Christophe echter niet te weten, hij had haar zo vaak geplaagd met van alles en nog wat. "En als je het met me uithoud vanavond, zal daar natuurlijk een beloning op staan later." Een kleine grimas kon ze niet onderdrukken, hij zou dat toch niet kunnen zien.

De feestcommissie had echt zijn best gedaan, dat was wel te zien aan hoe het bospad prachtig verlicht was. Ivy waagde het erop om kort omhoog te kijken, de zon was onder. Met een kleine glimlach liet ze de mantel los waardoor haar jurk en blote benen weer te zien waren. Ook de kap tilde ze van haar hoofd af, zodat haar donkere haren die ze had ingevlochten en vast had gezet met speldjes ook te zien was. Er hing een soort schaduw over de ander heen, wat haar kort liet fronsen. Hij hield echt niet van feestjes, hmn? Toen hij aankondigde dat ze er waren nu liet ze haar blik over de open plaats gaan. Een dansvloer, een bar, eigenlijk alles wat een goed feest behoorde te hebben. Ze zag hoe zijn blik naar de bar ging, waarna ze een afkeurend geluidje maakte en zijn hand beetnam. "En dan zeker de rest van de avond als één of andere verloren dronkenman rondlopen?" Nee, eerst moesten ze maar wat plezier gaan maken voordat ze naar de bar gingen. Misschien moest ze hem voorstellen aan haar vrienden, aan Storm en Devon bijvoorbeeld. Maar die zouden het vanavond ook wel druk hebben met de dames, en daarbij wist ze niet hoe Lupos zou reageren op Christophe. Bij haar was het wonderbaarlijk genoeg goed gegaan, maar ze wist dat Christophe wat minder toleranter zou zijn aangezien hij zelfs al had gewalgd van de geur die in hun kamer hing nadat Storm langs was gekomen. Misschien was dat dus niet het beste idee, maar dat zou ze dan wel zien. Zacht trok ze een beetje aan zijn arm, in de richting van de dansvloer. Daar wilde ze heen.

Het was maar goed dat de kap van de bloedrode mantel haar gezicht in een schaduw wierp, want zo kon hij tenminste niet de grijns rond haar lippen zien na die woorden. Vrijwel meteen had hij erop gereageerd, maar anders had ze niet echt verwacht. Hij stotterde zelfs een beetje, hoe schattig was dat dan. Waarschijnlijk zou hij niet meer zo schattig zijn zodra ze tegen hem zou zeggen dat hij nu schattig deed, want dat zou hij alles behalve amusant vinden. Immers kende ze hem langer dan vandaag. Op zijn vraag wat die beloning wel niet zou kunnen zijn gaf ze geen antwoord, want anders zou ze misschien wel wat dingen verraden met de toon van haar stem.

Christophe leek er niet bepaald zin in te hebben om de dansvloer op te gaan, hij leek alcohol een beter idee te vinden maar Ivy wilde hem nog liever een beetje sober houden. In het begin van het feest dan toch. Stel dat ze nog een bekende tegen zou komen aan wie ze hem voor kon stellen. Niet dat ze nu veel vrienden had, maar neem Storm en Devon nou eens als voorbeeld. Dat duo zag ze toch wel een beetje als haar.. vrienden. Ergens was het wel jammer dat ze nog geen andere vampieren tegen het lijf was gelopen, want dat zou pas geweldig zijn. Veel meiden hadden een beste vriendin, Ivy had enkel vriendinnen gehad toen ze nog levend was geweest. Maar die waren er niet meer, dood had hen al vele jaren geleden opgeëist.

"Mijn avond zou pas verpest zijn als je me alleen zou laten," kaatste ze meteen terug terwijl ze lichtjes aan zijn arm trok om hem in beweging te krijgen. Hij zou altijd wel sterker blijven, maar wellicht kon ze haar charmes nog in de strijd gooien. Hij zei dat ze enkel haarzelf ermee had. "Kom toch mee, anders ben je een partypooper," zei ze terwijl ze haar tong naar hem uitstak. "Denk aan je beloning," friste ze zijn geheugen op terwijl ze kort een beweging met haar wenkbrauwen maakte. Nog altijd hield ze zijn hand vast, maar stopte met eraan te trekken omdat ze nu juist dichter naar hem toe stapte en op haar tenen ging staan en kort haar lippen op zijn mondhoek. "En nu meekomen!" zei ze waarna ze hem weer op sleeptouw probeerde te nemen en nu wat dwingender in de richting van de dansvloer ging.

Hij was in elk geval niet van plan om haar hier vanavond achter te laten, dat was iets wat haar wel wat meer gerust stelde. Toch bleef hij nog dwars doen, hij wilde niet mee de dansvloer op. Misschien zou het werken om hem een partypooper te noemen, maar hij gaf eerlijk toe dat het best wel eens zijn bijnaam zou kunnen zijn en toen was de lol er al snel weer af.
Nadat ze zich een beetje uitsloofde kreeg ze hem dan eindelijk in beweging. "Dat werd tijd," beaamde ze terwijl ze hem met een kleine grijns aankeek voordat ze hem de mensenmassa introk. Eenmaal op de dansvloer stopte ze met lopen. Toen Ivy zich naar hem toedraaide zag ze nog net hoe hij zijn hand door zijn haren heen haalde - de rol van zijn ogen had ze gemist. "Ja," zei ze simpelweg op zijn vraag.
Vanuit haar ooghoek zag ze een meisje hun kant op kijken. Ze kende d'r niet, maar ze wist donders goed dat er genoeg singles rondliepen hier. En het was duidelijk dat ze haar blijk op Christophe gericht had. Ivy kneep kort haar ogen samen, een licht jaloerse vlaag ging door haar lichaam heen. Zonder het ook maar aan te kondigen sloeg ze haar armen om zijn nek heen en trok ze hem wat naar zich toe. Opnieuw keek ze opzij, om met een tevreden glimlach te zien hoe de ander haar hoofd weg draaide. Toen ze Christophe weer aankeek met een mierzoete glimlach vloeide net de vuurrode kleur weer uit haar ogen. "Nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed dansen," zei ze terwijl ze haar handen rond zijn nek geslagen hield en met haar vinger zachtjes over de achterkant van zijn nek heen streek. Hoe bedoel je ze was hem diehard aan het claimen?