De fles drank die hij nu om de hals pakte was zijn reddingsboei temidden van al deze.. gelukkige mensen. Hij was alleen en hij verdronk in hun blijdschap - versterkte dat onhandig genoeg door de alcohol die hem juist zou moeten helpen. Maar van het ene op het andere moment was hij niet meer alleen. Een sprankje hoop. Al zou dat gauw genoeg weer doven.

Een meisje sprak hem aan. Een meisje in een lichtroze jurk. Een suikerspin, een roze wolk. Een jurk die schreeuwde dat ze zich goed had voorbereid op het bal. En ze zag er nog knap uit ook. Een prinses, die haar prins verloren leek te zijn. Waarom was ze alleen? Waarom sprak ze hem aan? Was dit leedvermaak om de loner? Wantrouwig staarde hij terug. De ontmoeting met een blauwharige dievege enkele dagen terug had zijn vertrouwen in de mensheid geen goed gedaan. Dat lag op geen enkele manier aan de blonde dame die hem aansprak, maar hij hield het in zijn achterhoofd en nam daardoor elke glimlach of bezorgdheid met een korreltje zout.

Hij grimaste naar haar en draaide de dop van de fles af. ''Niet echt.'' Waarom zou hij liegen? Daarvoor had Milo geen enkele reden. En zijn situatie sprak boekdelen, dat besefte hij ook wel. ''Maar dat is niet jouw probleem, ga maar weer naar je date of whatever,'' gaf hij aan, niet eens heel onvriendelijk. ''Ik red me wel.'' Dat was een leugen en hij bracht het niet heel overtuigend. Maar de roze fee hoefde voor hem niet haar plezierige avond op te geven. Milo keek even rond op zoek naar een leeg glas, maar toen hij die niet kon vinden pakte hij zijn oude wijnglas en dronk het laatste bodempje eruit.

OOC: Plaatje van zijn pak vergeten, oeps, bij deze nog

De alcohol haalde overal de scherpe kantjes van af, van zijn gevoelens, van zijn zintuigen. Dat was fijn. Milo was normaal gesproken geen sterke drinker, maar zoals veel Italianen kon hij de smaak van een goede wijn wel waarderen. Daarom had hij zich ook gefocust op de glazen dieprode wijn. Maar de smaak was voor deze keer ondergeschikt aan het verdovende vergif dat erin zat. De jongen was vrij lang en had genoeg spiermassa om een aardige alcohol tolerantie te hebben. Natuurlijk hadden de vier, vijf glazen wijn die hij op razend tempo achterover had geslagen wel wat effect. Maar hij voelde nog steeds een leegte in zich, een eenzaamheid die hem zo beangstigde. Existentiële vragen zoals of zijn bestaan überhaupt zin had kwamen in hem op. Het was deprimerend, pijnlijk. Totaal niet passend bij een nacht die feestelijk had moeten zijn. Daarom greep hij ook naar een fles met sterkere drank, dan zou het tenminste wat opschieten met die gevoelloosheid.

Maar hij was niet snel genoeg. Werd gestoord door een meisje gekleed in een jurk zo roze dat hij het haast niet kon geloven. Het zag eruit als een soort crêpepapier. Was dat nou de mode in Amerika? Op zich vond hij het niet eens zo erg dat ze zich met hem bemoeide. Hij zag het niet als iets negatiefs, waar anderen haar misschien tot bemoeial zouden bestempelen. Daarom bleef Milo vrij kalm terwijl hij haar vertelde dat ze beter weg kon gaan. Naar haar date, haar vrienden, wie dan ook. Ze zou er niets aan hebben haar tijd aan hem te verspillen. Maar ze had geen date en was ook niet van plan weg te gaan.

Sterker nog, ze deed een poging om zijn fles drank onbereikbaar te maken. Serieus? Nu begon hij toch wel een beetje geërgerd te raken, ze had geen enkel recht zich zo met hem te bemoeien en op hem neer te kijken alsof hij een idioot was. Nee, dan keek ze maar beter weg en kon ze iemand anders gaan kleineren. “Wie denk je dat je bent?” vroeg hij lichtelijk geïrriteerd. “Mijn oppas?” Hij schoof de fles weg op de houten bar, maar was niet van plan te stoppen. Hij zorgde wel voor zichzelf, ookal deed hij dat nog zo slecht. Dat had hij altijd al gedaan. Milo herinnerde zich nog de eerste keren dat hij zelf van school naar huis liep of een eigen avondmaaltijd klaarmaakte omdat zijn ouders hem vergeten waren. Zelfstandig kon je hem zeker wel noemen.

“Ben je altijd zo subtiel in je adviezen?” verzuchtte hij, terwijl hij twee van de gevulde glazen witte wijn pakte. Fijn zeg, afwisseling. Bedankt, vreemdeling. Hij bracht het ene glas in haar richting als een soort uitnodiging. “Hmm?” Hij bood haar het glas aan, maar niet omdat hij zo nodig met haar wilde drinken. Zou ze hem weer in de weg zitten met haar mutatie? Of zou ze de boodschap begrijpen en accepteren dat er hier zo veel drank was dat ze lang bezig zou zijn wilde ze hem echt laten versoberen. “Om mijn reputatie hoef je je echt geen zorgen te maken.” Hij gebaarde met zijn hand naar de feestende mensen. “Bovendien is iedereen dit morgen al lang vergeten.” Letterlijk, ookal dronken ze geen druppel. Misschien zou hij morgen voor de verandering ook bij de onwetenden horen, als ze zou stoppen met ijs over in plaats van in zijn drankje te plaatsen.

Milo kon het niet helpen. Hij begon zich aan dit meisje te irriteren. Ze dacht dat ze wist wat er beter voor hem was. Hij moest zich maar gewoon sober in de menigte mengen. Ja, zij had makkelijk praten, met een uiterlijk als dat en ohja, het subtiele voordeel dat mensen je niet vergaten als ze voor één milliseconde afgeleid waren was het voor haar vast makkelijk om een gezellige avond te hebben. En toch was ze erop gebrand om te zorgen dat hij ook voldeed aan het perfecte plaatje van feestende student, nou sorry dat zijn leven niet zo rooskleurig was als haar crepepapier jurk. “Oh ik ben je zó dankbaar,” sprak hij sarcastisch. Echt hoor, zijn redder in nood. Zag hij er dan uit als een prins op zoek naar een dappere prinses die hem uit zijn eenzaamheid kwam dwingen? Op de lange termijn zou hij er toch niets mee op schieten, dus wilde hij eigenlijk gewoon zo gauw mogelijk van haar af.

Milo hield van praten met mensen. Maar niet op deze manier. Niet op een manier die hem het gevoel gaf dat hij niet alleen incompetent en waardeloos was, maar ook nog eens dat medelijdende toontje. Het was alsof ze een ijspegel in zijn hart ramde, in plaats van gewoon zijn fles drank bevroor. Eén flesje van de velen. Typische symbool politiek, maar dat ging op hem niet werken. Dus bood hij haar spottend een drankje aan – wat zou ze gaan doen? Nou, meedrinken dus. Milo nam een slokje van de wijn en glimlachte vreugdeloos. Proost.
Ze had nog meer waarschuwingen, bedankt mam. Milo knikte nadenkend. Het internet was voor altijd, dat was wat ze wilden dat je geloofde. Na een paar keer kijken naar het filmpje zou je opeens merken dat die jongen er wel heel.. algemeen uit zag. Haast onherkenbaar. En dan, opeens, realiseerde je je dat je geen idee had wie dat was. Het was niemand. Het was de algemene interpretatie van wat een mens was, meer niet. En dan brak de link, of werd de foto zo pixelig of wazig dat er niets meer in te herkennen was, zelfs geen vage jongeman. Maar haar advies werd enorm gewaardeerd. “Hé, goed idee, het internet. Misschien kan ik dan eindelijk een blijvende indruk achterlaten.” Milo hield op geen enkele manier terug, zijn remmingen waren sowieso weggezakt door de alcoholische drankjes die zijn bloedbaan in een bruisend feestvocht had veranderd. Hij zou zijn gemoedstoestand bíjna als geamuseerd beschrijven. Geamuseerd om hoe zij probeerde hem te overtuigen dat hij gewoon leuk mee moest doen met de rest.

“Omdat elk gesprek wat ik vanavond voer toch vergeten gaat worden door de ander. Dus dan kan ik net zo goed zorgen dat ik ook alles vergeet, nietwaar?” Hij keek weg terwijl hij nog een paar grote slokken drank nam. De waarheid was pijnlijk, zelfs na al die tijd.