Do you feel the love tonight

De zwartharige jongen was weer eens aan het nachtbraken. Maar in alle eerlijkheid, wanneer niet? Hij had toch niet te veel doen overdag, school deed hij immers niet aan. En de nacht was zo veel interessanter. Hati zag er enkel de voordelen van in. Hoe dan ook, zo bij het water en dankzij de herfst was het al vrij koud geworden. En toch liep hij rond met niks meer dan een zwart shirtje. Hij was het gewend, de kou van thuis, al had hij hierdoor wel zijn goede eigenschap moeten doorbreken van geen bovenkleding dragen. Maar je kon niet alles hebben zo bleek. Hij grinnikte even om zichzelf, om hierna naar een van zijn favoriete plekken op dit saaie en verveelde eiland; het observatorium. Vertrouwd met de omgeving liep hij de trap op en opende enkele deuren, duidelijk zijn weg hier kennende. Zijn amberen ogen die op een dierlijke manier glansden hielden de omgeving in de gaten. Toch was hij alles behalve opgejaagd. Nee, Hati liep op zijn dooie gemakje, zijn houding niks minder dan het standaard zelfverzekerde en nonchalante. Iets wat enkel een toevoeging van een geamuseerde trek kreeg toen hij door had dat hij dit gebouw deelde met een ander. Hij grijnsde, charmant, voor hij de ruimte in stapte zonder de moeite te nemen te kloppen. Want hij verveelde zichzelf, het was nacht en hij zat hier alleen met- ohhh. Niet eens zo’n heel verkeerde vreemde ook. Zijn blik sprak zijn eigen tevredenheid al uit. Hij liep rechtstreeks op de ander af, om zonder twijfel zijn arm rond diens nek te slaan en zo de afstand meteen teniet doen. Dat hij de jongen nog nooit in zijn leven had gezien was voor hem geen rood licht. Nee, of hij kreeg een goede reactie of een slechte. Beiden waren voor hem leuk om te zien. Zijn blik gleed casual naar de aarde voor hun. “So Angel, are you picking out a place to fall to next?” Zijn amberen ogen gleden naar die van de vreemde “I’m great at giving a few suggestions” Het laatste was helemaal zelf op te vatten, verkeerd of normaal, zijn toon gaf het in ieder geval niet weg.

De zwartharige deed ondertussen wat hij het beste kon. Andere lastig vallen en met ze flirten, om hierna hun emoties af te lezen. Het was enorm simpel in alle eerlijkheid. Zelf maakte hij nauwelijks tot geen emoties aan, dus het was vrij leeg daar binnen. Natuurlijk had hij wel zijn uitstralingen en wist hij goed hoe hij emoties kon faken, maar echt voelen gebeurde weinig. Toch voelde hij van natuur degene van andere, iets wat alleen sterker werd als je erop lette. Hij vond het geweldig, naja, het voelen dan. Lust en haat waren daarmee nog het sterkste van allemaal, dat was iets wat je kon voelen lang nadat je weer alleen was. En vandaar dat hij deze het beste vond. Deze wou uitlokken bij andere. Nu was hij dan ook compleet op deze jongen gefocust. In ieder geval zolang hij de moeite waard bleef. Nu had hij het voordeel van de twijfel door zijn uiterlijk, maar als je er voor de rest niks aan kon beginnen, was Hati zo weer weg. Hij was immers verschrikkelijk snel verveeld. Ontspannen en helemaal in zijn element leunde de fuckboy op de vreemde naast hem. Of beter gezegd tegen. Maar hierna gebeurde er iets heel gevaarlijks. Angelface ging op zijn geflirt in. En zijn interesse was gewekt, iets wat nooit goed afliep als dit gebeurde. Hij grijnsde dan ook, de blik ten volste ontmoeten en zonder een slag te missen zijn reactie kon geven. “Let me help you out of the goodnes of my heart, Hati Hróðvitnisson must be spot you’re aiming at. And if not, it should be” Hij grijnsde even, terwijl zijn wijsvinger speelde met een pluk van het haar van de ander. Subtiel contact maken hielp altijd. Mensen op deze manier bij hem laten blijven wat aandacht betreft was geweldig. Twee dingen in een. “And what do Angels call themselves lately?”

Hati bleef rustig tegen de ander staan terwijl zijn andere hand naar de aardbol voor hem ging en enkele plekken aantikte. Soepel, wetende waar hij mee bezig was. Het was niet zo heel spannend wat hij deed, maar uiteindelijk zoomde hij uit en ging naar de sterren toe, waar hij zonder moeite rond bleef hangen. Op dat moment begon degene naast hem weer met spreken. Iets wat zijn ego op een gevaarlijke manier streelde. Hij gaf een charmante grijns naar de ander, en knipoogde. “It is indeed, they don’t recommand you to wear some suitable wardrobe when visiting for nothing” Nog altijd zei hij het zo dat je het kon nemen als een grap maar even goed als zijn harde waarheid. Je kon er vanuit gaan dat hij altijd de slechte optie ook echt bedoelde, maar dat wist niet iedereen, iets wat hij ook zo hielt. De ander stelde zich toen voor als Eric Ó huppelepup. De achternaam was niet zo belangrijk, dat vond hij toch nooit. Namen over het algemeen waren niet zijn sterkste punt. Achja, hij zorgde er wel voor dat ze hém onthielden. Hati was immers te vergelijken met een kind dat dingen kapot gooide, slechte aandacht is ook aandacht. Bij zijn woorden kwam er een korte grinnik uit zijn keel. “That’s great, ‘cause I’m going to” Hij aaide de jongen kort door zijn haren heen voor hij zichzelf los maakte van Eric, om richting het paneel te lopen en iets aan te zetten waardoor het leek of ze zelf tussen de sterren stonden. In ieder geval, meer als eerst.