Opnieuw een boek voor haar neus. Was het raar om klaar te zijn met die papiergeur van boeken? Meestal vond ze het geweldig ruiken, maar nu was ze er klaar mee. Nadat ze een alinea nog een keer las bracht ze verward haar hoofd bij het papier? Wat? Ze had dit nu al 4 keer gelezen, maar het kwam niet binnen. Beetje gefrustreerd legde ze haar ellebogen op tafel en begroef ze haar gezicht in haar handen. Ze zat in een bibliotheek, anders was ze waarschijnlijk niet zo stil gebleven. Het was nou eenmaal wat frustrerend als er veel te leren was. Maar nu kon ze zich wel bedenken dat meer er niet in zou komen, dus besloot ze met boek en al op te staan en een wandeling te maken, door de bieb zelf uiteraard. Nee ze ging nu echt niet naar buiten. Haar kennende zou ze dan haar boek kwijtraken en dan in de paniek iemand in de buurt naar de grond werken met haar koppijn. Hmm, klonk niet als zo'n goed idee. Nu liep ze dus langs de hoge kasten met het boek nog in haar handen en opengeklapt. Als ze dit kende mocht ze een pauze. Nogmaals gingen haar ogen over de tekst. Nu leek ze het wel op te nemen. Misschien doordat ze in beweging was? De 'gangen' waren toch leeg. Zodra de bruine ogen van het papier gingen kreeg ze een korte glimlach op haar gezicht. Ze had het! Blij klapt ze het boek dicht met 1 hand en kon daardoor net iemand anders zien staan. Net geen botsing. Aryn nam een grote stap achteruit om de ander te zien en om de ander ruimte te geven, want zo'n begin was haar wel iets te dichtbij.
OOC -- Beetje kort maar maakt niet uit haha &Floyd Elson, daarna open
Hij was naar de bibliotheek gegaan omdat hij vragen had. Vragen die niet beantwoord konden worden door hem of iemand die hij vertrouwde. Hij hoopte dat de boeken hem een antwoord konden geven. Het leek hem aannemelijk dat er wel boeken die de geschiedenis van de mutanten bevatten in de bibliotheek stonden, zeker in een school vol met mutanten. Hij kon de antwoordden op zijn vragen vast in die boeken vinden. Hij voelde zich echter extreem ongemakkelijk in de stille ruimte. Bij elke stap die hij maakte keek hij om zich heen of iemand hem geïrriteerd aankeek, vooral omdat er iets in zijn tas zat dat een geluid maakte terwijl hij liep. Met een bonzend hart snelwandelde hij naar één van de secties, voor hij zich realiseerde dat hij in het verkeerde gangpad stond. Blozend keek hij even om zich heen om in te schatten of het een goed idee was om van gangpad te wisselen, en zag een meisje diep in haar boek verzonken. Hij slikte en pakte een random boek van de plank af, gewoon om erbij te horen. Alsof hij echt wat te zoeken had in het gangpad. Het boek dat hij gepakt had, was echter een psychologisch boek. En alsof het Floyd wilde pesten, had hij het open geslagen op een bladzijde waar het kopje ‘woedeaanvallen’ hem als eerste aankeek. Hij wilde het niet lezen, hij hoefde het ook helemaal niet te lezen. Maar toch las hij de eerste paar zinnen van het artikel. Ondanks dat hij er niks van begreep, voelde hij zich er onmiddellijk rot over. De herinneringen van zijn therapie kwamen langzaam terug en voor hij het wist stond hij weer in zijn instellingskamer. Met grijze muren en een raam dat driedubbel glas bevatte. Hij voelde zich weer net zo opgesloten als toen en terwijl hij zocht naar een elastiekje dat rond zijn pols zat, rolde er een traan over zijn wang. Zodra hij het elastiekje hard tegen zijn pols klapte was hij terug in de bibliotheek. Hij zuchtte zachtjes, veegde de traan weg en klapte het boek dicht. Misschien moest hij maar eens op zoek naar het boek was hij echt nodig had. Hij moest zich ook niet zoveel aantrekken van wat anderen deden. Dat had hij thuis immers ook nooit gedaan. Zodra hij besloten had dat hij de gangpaden maar door moest lopen op zoek naar de geschiedenis sectie, botste er bijna een meisje tegen hem aan. Fronsend keek hij naar haar. “Wat?” vroeg hij bot terwijl hij haar met een boze blik aankeek, bang dat ze hem had zien huilen.
