Time to (Mis)Behave?! (Jamie)

Een roodhaar met de achternaam Springs, kon bijnan iets anders betekenen dan dat een van de vele kinderen van de familie Springs naar deze school kwam. Katerina was het enige meisje van de relatief grote Ierse familie. Allen en Charlie Springs waren haar oudere broers, de tweeling waren de kinderen die voor haar waren geboren. Naar haar was er nog een broertje geboren die de naam Sorley droeg. Net zoals haar twee oudere broers, Charlie & Allen had ze een aardig stukje humor geërfd. Over het algemeen gedroeg ze zich beter dan de tweeling. Nu, waarschijnlijk zou het schoolhoofd dat niet geloven, ze had immers nu al voor wat onrust gezorgd. Natuurlijk niet met de slechte bedoelingen, want zo was ze niet. Ze had enkel een revanche willen nemen op haar broer Allen, ook een roodhaar maar dan ouder, alleen dat was mislukt. In plaats van haar broer onder de cola te krijgen, zodat zijn hele shirt in de warme hitte plakte, had ze het voor elkaar gekregen een docent onder de cola te besmeren. Nu was het een oud en goed trucje, met Mentos en Cola. Enkel was het dus op het verkeerde moment een cola-fontein geworden. Op het moment dat een leraar het opende, ze kon zich geen slechtere aankomst bedenken. Al hoewel, het was best wel humoristisch als ze er aan dacht. In plaats van zenuwachtig te zijn om op tijd bij het schoolhoofd te komen, had ze nu zenuwen in verband met haar gedrag. Misschien zou het schoolhoofd de humor nog in zien. In ieder geval zou ze niet verzwijgen dat ze een slechte grap had uit gevoerd, of nu ja niet oplettend genoeg was geweest om haar broer op de juiste manier te grazen te nemen.

Ze wist niet precies meer wanneer ze een afspraak met Jamie Nicholls had, ze wist enkel dat ze niet ook nog eens te laat wou komen. Haar ontmoeting met Allen had haar al wat vertraagd en het incident met de docent natuurlijk nog meer. Ze was enkel van plan geweest tamelijk rustig te lunchen en haar broer terug te pakken voor het natte pak dat hij haar had bezorgd in de hitte, onder het motto dat ze wel de juiste hydratatie nodig had. Ergens kon het relatief jonge meisje nog wel lachen om haar broers capriolen. Het bracht tenminste leven in de brouwerij, levendigheid die zij gemist had toen haar broer ineens uit het huishouden verdwenen. Ineens waren de dagen bijna grauw en saai. Nu zover het saai kon zijn voor iemand die best wel veel informatie uit een ruimte kon halen natuurlijk. In gedachten verzonken had ze niet door dat ze inmiddels verdwaald was en ze geen bekende in de buurt kon vinden. Op goed geluk liep ze uiteindelijk de bibliotheek binnen. Geschoold hield ze haar gezichtsuitdrukking neutraal, al leek ze de omgeving wel goed in zich op te nemen. Met alleen maar jongens in het gezin had ze natuurlijk wel hier en daar wat dingen geleerd, zo bleef ze haast altijd wel op haar hoede. Hoe kon het ook anders. Zes broers, waarvan er vijf ouder waren hadden wel voor een indrukwekkend leventje gezorgd. Met al het gestoei en geplaag, dit had er dan ook al snel voor gezorgd dat ze zelf ook wel haar eigen mannetje kon staan. Natuurlijk was ze wel wat netter in gedrag, of tenminste dat geloofde ze het liefste. Ze was een meisje, dus deed ze ook wel meisjesachtige dingen. Zo lette ze misschien wat meer op haar woordgebruik en kwam ze excentriek maar vriendelijk over. Ook had ze positieve karakterkenmerken, nieuwsgierigheid bijvoorbeeld. Ze was ook bekend om haar geduld en doorzettingsvermogen, als ze ooit iemand een revanche beloofde kwam die er ook, ook al duurde het maanden in voorbereiding. Mensen moesten zeker op hun teentjes lopen als ze haar een goede uitdaging gaven, of zorgden voor een goede reden om revanche.

Gelukkig waren haar koffer en tas al weer gedroogd door het warme weer. Ze was bang geweest al helemaal op te vallen door dat. Langzaam trok een rek met boeken haar aandacht, voorzichtig zette ze haar spullen ervoor neer voordat ze aandachtig de titels van de boeken begon te lezen. Zo nu en dan hield ze er wel van haar concentratie iets te laten varen en even op haar gemakje ontspannen een boek te lezen of de omgeving te verkennen. Nu ontspannen, dat was misschien het verkeerde woord, want voordat ze het wist was ze in gezelschap van iemand anders. Ze merkte het door de deur die open was gezwaaid en het geluid van voetstappen in de buurt. Toch keek ze niet op of om, ze wierp enkel een blik op haar spullen voordat ze weer geïnteresseerd naar de boeken voor haar keek. Langzaam hief ze een van haar handen om voorzichtig een zorgvuldig geplaatst boek uit een rek te halen. Ze was er erg op gebrand meer informatie over haar mutatie uit te vinden, of op de stoffen waarop het werkte waardoor ze al gauw in de richting van Biologie , Scheikunde en Aardrijkskunde moest kijken. Toevallig stonden er enkele boeken tussen die misschien iets konden zeggen over haar mutatie, al was het niet duidelijk tot welk vak het behoorde. Nieuwsgierig begon ze er relatief gretig in te bladeren. Ze zou er beter voor moeten gaan zitten wou ze echt de informatie in haar opslaan. Langzaam keek ze op waarna ze met een vriendelijk glimlachje naar de man in de buurt knikte. Het was duidelijk dat hij degene was geweest die naar haar de bibliotheek was binnen gedrongen. De ondeugende glinstering in haar ogen zou waarschijnlijk weinig zijn ontgaan. Ze had die glinstering bijna altijd, waarschijnlijk een goede waarschuwing voor haar karakter. Al hoewel, ze was ook wel in staat om wat verantwoordelijkheid te nemen. Zou zouden mensen haar waarschijnlijk haast nooit aantreffen in overgrote problemen, al leek ze nooit een uitdaging of weddenschap uit de weg te gaan. Ze bewees haarzelf nogal graag, wat beide kanten op kon werken. Aan de ene kant was het positief, het had in het verleden ervoor gezorgd dat ze haar mutatie relatief snel onder controle kon krijgen, daarbij was het natuurlijk ook een voordeel dat het hele gezin mutanten waren. Het kon ook negatief werken, als ze bijvoorbeeld iets vernielde of iemand per ongeluk verwondde. Nu ging het verwondden nog niet zo snel, meestal hield ze haar mutatie goed onder controle en de grappen binnen de grenzen. Al was ze natuurlijk ook nog steeds een kind, dus altijd in staat om toch nog net de grens op te zoeken en iets uit te halen dat misschien niet goed werd ontvangen. Met een van haar handen wreef ze een losse haarlok uit haar ogen voordat ze nieuwsgierig de man voor haar onderzocht. Vervolgens sprak ze voorzichtig, immers was ze nog in de bibliotheek. "Eh, hallo?" Groette ze zachtjes, waarmee ze het laatste overduidelijke teken gaf dat ze hem in de gaten had gehouden. Ze hoopte maar dat ze hem niet stoorde en bij hem geen twijfelende indruk achter zou laten. Dus hield ze zorgvuldig haar stem op een fluistering. "Zou ik u wat mogen vragen?" Vervolgde ze voorzichtig, zich daarna realiserende dat die vraag eigenlijk al een vraag was. Met een licht glimlachje keek ze hem aan, waarna ze op haar lip beet. "Dat was al een vraag, of niet?" Mompelde ze droogjes, waarna ze grinnikte. "En dat ook," murmelde ze zachtjes, voor niemand in het bijzonder. Waarna ze haar ogen weer op de man voor haar richtte. "Hoeveel vragen mag ik stellen," besloot ze uiteindelijk, omdat ze doorhad dat ze nu al meer dan één vraag had gesteld. Een vrolijke glimlach lag om haar lippen en haar ogen twinkelden al even vrolijk en vriendelijk, al was de ondeugende glans nog steeds te zien.