you can't fly if you never try [&Jamie]

Het vroeg in de middag toen Mick zichzelf eindelijk uit bed sleepte, zijn haar warrig en zijn ogen nog half dicht. Voor de verandering had hij goed geslapen, onzettend goed zelfs, maar dit vormde tegelijkertijd een probleem; omdat hij er inmiddels zo aan gewend geraakt was maar twee of drie uur slaap te hebben per nacht, als hij geluk had, zorgde elk uur slaap langer dan dat ervoor dat hij ontzettend loom werd. Gelukkig was het zaterdag, wat betekende dat hij in ieder geval geen les hoefde te geven en over het algemeen ook geen gesprekken hoefde af te handelen; de meeste leerlingen die met hem wilden praten, zorgden er toch wel voor dat ze dit door de week deden. Dat betekende dat hij de dag voor zichzelf had en dat hij dus meer dan genoeg tijd had om fatsoenlijk wakker te worden.

Een douche later was hij iets helderder, wat betekende dat hij niet meer overal tegenaan liep op zijn weg terug naar zijn kamer, al slaagde hij er nog steeds niet in een geeuw eens in de zoveel tijd te onderdrukken. Hij hees zich in een gemakkelijk zittend shirt met een vest en een spijkerbroek die hij eigenlijk enkele maanden geleden al weg had moeten doen, aangezien de pijpen van onder compleet afgerafeld waren, maar die nog steeds in een donker hoekje van zijn kast hing omdat hij zo comfortabel was. Ach, het was weekend, niemand die hem vreemd zou aankijken om een wat minder professionele outfit.

Hij wierp een blik op de klok. Om kwart voor twee was de kantine qua eten in principe niet meer open, maar misschien kon hij de kantinejuffouw lief aankijken en nog een broodje of sandwich meepikken. Als niet, dan kon hij in ieder geval een kop koffie pakken. Met sleutels en telefoon op zak – ook al hing het ding de halve tijd vast en was het de andere helft van de tijd leeg – trok hij de deur van zijn kamer achter zich dicht en begaf zich richting de kantine. Omdat het zaterdag was maar tegelijkertijd ook mooi weer, zaten er maar een paar studenten, sommigen kletsend met hun groepje, anderen gebogen over huiswerk voor na het weekend. Ze keken op toen hij langs liep, sommigen glimlachend, maar schonken hem voor de rest geen speciale aandacht. Hij zette een mok onder het koffiezetapparaat en boog zich wat over de toonbank heen en glimachte ietwat schaapachtig naar de vrouw die bezig was met opruimen. “Heb je toevallig nog een broodje over?” vroeg hij. Gelukkig kende de vrouw hem, ze stond immers meestal achter de toonbank hier, en wist dat hij ook al eens veel eerder op de dag (en veel later) voor haar neus had gestaan, dus ze schudde enkel glimlachend haar hoofd en gaf hem een in plastic verpakt broodje aan. Hij glimlachte breed en knipoogde. “Ta, love, ik ben je eeuwig dankbaar.” Ze wierp hem een blik toe en wuifde hem weg; hij liep grinnikend naar een tafel.

Aangezien hij zijn koffie nog niet op had toen hij de laatste hap van zijn broodje afslikte, nam hij zijn mok mee toen hij de kantine verliet. Eenmaal op de gang aarzelde hij even, maar zette uiteindelijk koers naar de woonkamer. Hij moest even wat anders zien dan de vier muren van zijn kamer of zijn kantoor, beide zag hij al genoeg in de week. De woonkamer was vrijwel uitgestorven, de een of twee studenten die er zaten diep verzonken in een boek of in de muziek die uit hun koptelefoons klonk. Mick plofte neer op een van de banken en reikte naar de krant die op het tafeltje voor de bank lag. Over het algemeen hield hij zich niet echt bezig met wat er zich buiten de school afspeelde, maar eens in de zoveel tijd, wanneer hij een tijdje niets te doen had, speurde hij het internet nog wel eens af of bietste ergens een krant vandaan.

Oude gewoonten waren hard af te leren, dus zijn oog ging vrijwel meteen naar de crime meldingen, ook al had hij er vrij weinig aan en was het meer dan drie jaar geleden dat hij zijn laatste zaak had opgelost. Hij vroeg zich af hoe het ging met de rest van zijn—ex-team moest hij nu wel zeggen. Hij had niet echt wat van zich laten horen voor hij van de een op de andere dag ermee kapte, enkel een verzoek van ontslag naar zijn baas. Hij had geen afscheid genomen, iets waar hij de laatste jaren wel spijt van had gekregen, want het was toch zijn team geweest, een soort surrogaat-familie. Daarentegen had hij dan weer niet genoeg spijt om contact op te nemen; te veel herinneringen en te veel uitleg.

Met een geeuw legde hij de krant terug en kwam overeind. Een refill koffie was precies wat hij nodig had. Op hetzelfde moment dat hij echter de woonkamer uit wilde lopen, echter, wilde iemand anders naar binnen lopen en, nou ja, de deuropeningen waren niet geweldig breed, het was immers een oud gebouw. Mick stapte achteruit en opzij om de andere man (een leraar, dat was wel duidelijk) door te laten. “Sorry, man, keek niet uit waar ik liep,” zei hij met een vrolijke grijns, en wilde het in eerste instantie daarbij laten, maar er knaagde iets aan zijn brein. Voor zover hij wist kende hij niemand van het docententeam van buiten school, maar toch... Hij fronste. “Sorry als dit raar en stalkerish klinkt, maar heb ik je al eens ergens eerder gezien?”

[Cliché’s ahoy~ xD Ik hoop dat je er iets mee kan c:]

Jamie Nicholls. Die naam had hij al eens een keer eerder gehoord in zijn leven, dat wist hij zeker, maar waar? Niet de Feds; dat was zo kort geleden dat hij nog wel zou weten als hij de man ergens in de laatste vier jaar gezien had. Eerder dan – zijn schooltijd misschien? Hij liep zijn herinneringen aan Genosha Island na, maar kon er geen Jamie in terugvinden, dus als ze elkaar al op school gezien hadden, was het niet vaak geweest en hadden ze niet met elkaar gepraat. Nog eerder dan? Jamie was ongetwijfeld Brits, zo te horen Engels, maar Mick was zelden of nooit buiten Wales gekomen voor hij naar Genosha Island werd gehaald, dus waar— Plots viel het kwartje.

“Maar mam!” zeurde hij, negen jaar oud, onderuitgezakt in een stoel voor de tv. “Ik had dit weekend met Tom en Ben afgesproken!” Het was niet echt bijzonder dat Claire een weekend naar Londen ging; daar kwam ze immers vandaan, en ze had er nog steeds vrienden wonen. Wat wel bijzonder was, was dat ze Mick meevroeg. Meestal bleef hij thuis met zijn vader, maar deze keer stond Claire erop dat hij met haar meeging. Mick zag het nut niet – Londen was een stad vol met posh mensen en er was niks te doen omdat het zo druk was. Hij kende er sowieso niemand, dus wat moest hij een heel weekend doen? Daar moest hij zijn moeder van overtuigen, maar ze wilde niet van haar beslissing afwijken. “Dat kun je volgend weekend doen,” zei ze. “Je zult het best leuk vinden. Lily heeft ook een jongen, iets ouder dan jij – ik weet zeker dat jullie het goed kunnen vinden, dat zul je zien. Kom op, ga je spullen pakken.” Mick kwam mopperend overeind en liep zo langzaam mogelijk richting de trap; hoe langer hij erover deed, hoe minder lang hij in Londen hoefde te zijn. “Mick?” hield Claire hem tegen voor hij de trap op kon lopen. Hij zuchtte overdreven. “Ja?” Claire zei niets over zijn toon; alleen: “Je weet wat we afgesproken hebben?” Hij wist wat ze bedoelde. Hij wist ook dat ze wilde horen, “Jaha, niet zomaar bij mensen binnen kijken zonder dat ze dat weten.” Rollend met zijn ogen stompte hij de trap op. Dit zou een vreselijk weekend worden.

Hij was niet echt een gemakkelijk kind geweest, maar zijn moeder had gelijk gehad: ook al was Jamie vier jaar ouder geweest, ze hadden goed met elkaar kunnen opschieten en Mick had zich niet verveeld tijdens dat weekend. Dat betekende niet dat hij altijd vrijwillig aanbood om mee te gaan wanneer zijn moeder naar Londen ging (hij immers had nog vrienden in Pembroke) maar hij kwam er de drie jaar die volgden geregeld en hij en Jamie waren zowaar vrienden geworden. Nadat hij naar Genosha Island was vertrokken had hij hem niet meer gezien; eerst vanwege de afstand, daarna vanwege de drukte van zijn werk en later weer omdat hij in DC zat. (Als hij heel eerlijk was, had hij Jamie best kunnen bellen, nadat hij klaar was met school – hij had het alleen niet gedaan omdat ze elkaar al jaren niet gesproken hadden en hij dacht dat het awkward zou zijn als hij ineens vanuit het niets weer contact zocht.)

Ergens beangstigde het hem wel, dat er iemand was die hij kende. Zijn verleden ontliep hij liever, ook al bleef het hem achtervolgen, en iemand die hem kende van vroeger was haast een bedreiging. Maar Jamie kende hem enkel als kind, niet als de man die hij was geweest voor hij hier les was komen geven, dus verscheen er dan toch een brede glimlach op Mick’s gezicht. “Jamie Nicholls van Lily?” vroeg hij. “Mick Baines. Van Claire?” Jamie moest zijn moeders naam vast wel kennen, of anders tenminste zijn achternaam. Met een vrolijke twinkeling in zijn ogen stak hij een hand uit. “Dat is minstens vijftien jaar geleden.” Dat had zijn moeder hem ook wel eens mogen zeggen, dat Jamie hier ook werk had gekregen. Bij die gedachte welde er meteen een andere op – als Jamie hier les gaf, betekende dat dat hij ook een mutant was. Huh. Nu begreep Mick in ieder geval waarom zijn moeder niet had gewild dat hij Jamie’s opmaak bekeek. Straks maar eens even naar huis bellen. “Hoe is het met je?”