Game The Night Away

Adrian kon niet slapen. Nothing new. De laatste tijd sliep hij oftewel in de les, of voor een uurtje of iets. Vannacht was hij er buiten op uit getrokken. Eventjes heel rustig in de donkere hemel wat rond vliegen. De jongen had er wel voor gezorgd dat er een grote raam in de leefruimte open was blijven staan zodat hij makkelijk binnen en buiten kon. De koele wind streek langs het gezicht van de jongen terwijl hij over het water vloog. Zo nu en dan vloog hij eens dichterbij en liet een van zijn handen het water oppervlak juist raken. Een grijnsje rustte op zijn gezicht. Yeah, dit was wel eventjes cool. Gewoon even zonder mensen die je konden spotten wat rondvliegen.

Na een ruime tijd had hij er toch maar weer genoeg van en fladderde hij richting het schoolgebouw. Geruisloos betrad hij de kamer en liet vrijwel meteen zijn vleugels verdwijnen. Handig trok hij de witte tanktop terug over zijn kop. Zijn blauwe ogen gleden naar een lichtbron die afkomstig was van de bank. Kort fronste hij. Wie the hell kon dat nu weer zijn op dit uur van de dag? De jongen sloot de raam achter zich, wat zorgde voor een hels lawaai. ‘Had niet verwacht hier nog meer mensen te zien.’ Maakte hij duidelijk dat er hier nog iemand anders was. Alsof diegene het nog niet door had dat hij de kamer had betreden. Handig sprong hij over de leuning van een andere bank en keek vervolgens naar het gezicht van de dude die op de andere bank bezig was met zijn phone.

Adrian wreef even over zijn kaak. Een tak had op zijn weg hierheen hem in het gezicht gemept. Met zijn vingers voelde hij dat er een kleine schram zat. Voor de rest was zijn pretty face nog intact. Morgen of overmorgen zou het wel weer helemaal perfect zijn. Naja, voor hij dan weer is ging vliegen en weer is niet uitkeek waar hij ook werkelijk vloog. Oh wel, lang leven zijn oplettendheid dan maar. Volgende keer zou hij wel gewoon bij daglicht vliegen, dan was het hem tenminste helemaal duidelijk waar hij heen vloog.
Adrian keek naar het gezicht dat zich van zijn telefoon losmaakte. Een grijnsje verscheen. Dante. Zijn broer. Hij had het vermoeden al wel gehad, maar het was altijd fijn als het bevestigd werd. Even moest hij lachen om wat hij zei. Tss, hij had echt wel beter moeten weten hoor. Als er al een ding was wat hij was, dan was het heer van de living. Goed, eigenlijk niet want hij zat meer buiten dan hij hier zat maar het was gewoon handig om ’s nachts hier te landen als hij niet kon slapen. Dan kwam hij tenminste geen muggenziftende docenten tegen. ‘Tgoh, het is wel handig vooral tijdens de nachtelijke uren.’ Maar ja, wat wist hij daar nou van? Dante had niet de mogelijkheid om te vliegen of iets. Niemand leek die mogelijkheid te hebben buiten hij zelf. Ook hij hoorde het geluidje en moest veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Arme ziel. ‘Er komt altijd wel weer een volgende keer.’ Sprak hij misschien net iets te vrolijk. Hoewel hij hem niet geweldig goed kende, wist hij wel 1 ding. Zijn vrolijkheid om zijn gefaalde actie zou hem irriteren, misschien zelfs boos maken.

Ergens vond hij het totaal niet erg dat hij zijn broer was komen storen. Het was gewoon leuk om hem soms geërgerd te zien. Naja, dan toch als hij zijn mutatie niet gebruikt of zo ook al had de dude dat nog nooit gewaagd in de twee keer dat ze elkaar gezien hadden. Maar uiteindelijk zou er voor alles nog wel een eerste keer zijn. Maar voor zo iemand zag hij Dante gelukkig niet aan, al verwachtte hij altijd wel het onverwachte bij zijn broertje. ‘Daar kan ik je niet ongelijk in geven.’ Niet dat hij zo veel gamede, maar als hij het dan al deed was het op een Playstation of Xbox en dan was het vooral Fifa of een of andere shooter. Voor de rest interesseerde het hem namelijk geen barst. Soms snapte hij trouwens niet dat er zo veel mensen geobsedeerd raakte door te gamen. Maar hé, hij beoordeeld niemand of zo.
Een zacht gemompel bereikte zijn oren, maar hij kon er niet wijs uit worden wat er tegen hem werd gezegd. Niet dat het hem veel kon schelen, uiteindelijk had zijn broer mooi zijn highscore niet kunnen verbreken en vond hij dit natuurlijk maar al te grappig. ‘Ik geef graag toe dat ik dat niet ben. Toch niet in een game als Space Invaders.’ Van arcade games was hij geen fan. Dat soort spelletjes verveelde hem zo hard dus hij speelde ze niet. Vond het de moeite allemaal niet waard. Zijn blauwe ogen schoten even naar de jongen, de toon waarop hij had gesproken was hem niet ontgaan. Maar jammer genoeg liet hij zich door zoiets niet doen. Te veel moeite. ‘So, bevalt het je hier?’ Misschien was hij ergens heel ver weg wel geïnteresseerd in wat het antwoord was, maar dat was aan zijn manier van spreken niet echt te merken. Oh well, Dante kende hem al langer als vandaag dus hij was het inmiddels wel gewend van hem.

Tot nu toe had hij elke nacht dat hij al op het eiland was hier doorgebracht. Alles was beter dan op doelloos naar de plafond te staren op zijn kamer. Plus meestal kwam hij hier toch pas nadat hij buiten was geweest, een hele nacht hier zitten vond hij persoonlijk nogal heel lame. Tenzij je het juiste gezelschap hebt. Gelukkig ontbrak hem dat nooit, want oftewel vroeg hij iemand mee of hij ging iemand stalken via berichten tot die uiteindelijk naar beneden kwam om hem klappen te geven of iets. Al draaide het, het merendeel van de tijd wel anders uit. Off course dankzij zijn looks en zijn geweldige manipulatie, maar goed.
‘Waarschijnlijk wel, de hoeveelheid die jij gamed is echt ongewoon groot. Even tho, ik heb niet het idee dat jij het type bent om FIFA te spelen?’ Goed, daar kon hij wel fout zitten want zo goed kende hij hem nu ook weer niet. Best grappig. Ze waren broers hadden elkaar voor ze hadden ondervonden dat de ander ook op het eiland was nog maar twee keer gezien. Eveneens te danken aan zijn ouders. Al had hij ook wel het gevoel dat zijn oma hun dat idee had aangepraat. Of nou ja, zijn moeder aangepraat dan. Want ook al was het contact verbroken geweest moest zijn moeder er wel nog vaak langs om haar te verzorgen met dat ze de persoonlijke verpleegster was van die vrouw, al had ze na een jaar al afgezien van die job en had eindelijk iets gaan doen met dat gigantische diploma van haar.
Adrian wreef even over zijn nek. Als hij dan al sliep, dan lag hij meestal op zo’n vreemde manier dat hij veel last kreeg van zijn nek. Zo ook nu. Ach, dat viel nog wel te overleven, over vijf minuutjes was het toch weer weg. ‘Hm, daar heb ik nog niet echt problemen mee gehad eigenlijk.’ Grijnsde hij breed. Nopes, hij was hier best al veel aangesproken zonder dat hij zijn mutatie moest gebruiken dus veel moeite ondervond hij niet. ‘Misschien vinden ze je er gewoon eng uit zien of iets?’ Dit was niet beledigend bedoelt of what so ever.

Adrian merkte op dat zijn broer de deur goed in het oog hield. Even moest hij daarom lachen. ‘In de tijd dat ik hier al kom, is er hier nog nooit iemand op dit uur binnen gevallen. Gaat ook niet gebeuren lijkt me.’ De docenten hier moesten ook slapen, en naja hij had niet het idee dat ze hier ’s nachts een ronde hadden op de gangen. Zeker niet omdat je hier waarschijnlijk ook wel mutanten had die onzichtbaar konden worden of zo, dus veel hield het echt niet uit als je het hem vroeg. Iedereen had wel een of andere handigheid via zijn mutatie, en het leek hem heel sterk dat sommige leerkrachten daar niet van onder de invloed raken. So nothing to worry.

Een triomfantelijk grijnsje verscheen. Had Dante nu net niet gezegd dat hij hem kon beaten in elke game? Tss, en dan ging hij een potje FIFA uit de weg. Wat stoer. Wellicht was dat een van de weinige games waar hij echt wel pro in was. ’t Was gewoon je moest weten welke teams je eruit moest kiezen. Elk team had zijn kwaliteiten, zo zou Duitsland Nederland in het spel zo kunnen beaten omdat de Nederlanders niet zo’n snelle spelers had als het andere elftal. Oké, genoeg over voetbal anders leek hij zo’n geek. Stiekem, heel stiekem was hij dat ook wel. Maar hé, voetbal was gewoon iets wat bij de jongen hoorde, te nemen of te laten.

Een frons gleed over het gezicht van de jongen. Oh really? Dat had hij dan vast gemist. Niet dat hij zo vreselijk aardig was, maar hij had en zijn mutatie mee en het feit dat hij gewoon een master was in social skills. ‘Kan zijn, het verricht wonderen als je eens buiten komt hier. Geloof me, de mensen hier zijn niet bepaald eenzaten, dat merk je nog wel.’ Sommige misschien wel, maar die had hij dan toch niet ontmoet. En om zijn broer nu in contact te brengen met mensen was niet bepaald aan hem, toch? Dante was immers groot genoeg. ‘Euh, naja je hebt hier een beetje van alles. Maar de meeste zijn op zich wel relax.’ Niet dat hij al veel in de les had gezeten, of nouja toch niet in elke les maar dat was maar een klein detail. 'De dudes die sport geven, en een der van geeft ook muziek zijn bijvoorbeeld de meest relaxte personen die je hier waarschijnlijk wel zult tegenkomen.’