Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Conceal don't feel &Jamie do dec 04, 2014 10:20 pm
Met haar armen over elkaar geslagen liep ze door de school. Het was zo anders om hier allemaal mutanten te zien, zo onnatuurlijk. Ze had heel haar leven geen enkele andere mutant ontmoet behalve haar tante. Tot nu dan. Ze had wel van deze school gehoord, maar ze was er nooit opgekomen om zich hier zelf aan te melden. Ze had zo lang onder de mensen geleefd, en dit was allemaal zo anders. Ze zag de leerlingen hier hun mutatie vrolijk uitten, zonder het idee dat er ook maar één gevaar was. Heel haar leven had ze haar mutatie verborgen gehouden, en alleen haar familie had het geweten. Ze had het niet mogen vertellen aan het gewone volk van haar ouders, die bang waren dat ze vervolgd zou worden, en worden gedood. Toen ze nog een kind was, was ze vrijer geweest met het uitten van haar mutatie. Ze had met haar zusje gespeeld in de sneeuw die ze zelf creëerde. Maar dit was allemaal veranderd toen ze iemand in het hoofd had geraakt, geheel per ongeluk, maar toch. Haar ouders hadden maatregelen genomen, en hadden er alles aan gedaan om haar te helpen het te verbergen. Ze was nooit echt vrij geweest, maar toen haar ouders die maatregelen hadden genomen was het alsof ze nog verder in een kooitje was geduwd. Alsof die deur toen echt bijna dicht was gegaan. Ze hadden haar dingen geleerd om haar mutatie te verbergen. Dingen die ze nu nog steeds wist. Het was al meer dan vijfhonderd jaar geleden, ze hadden het er zo ingewreven dat ze het altijd zou blijven onthouden. Een tijdje, de tijd die ze met haar tante had doorgebracht had ze zich wat vrijer gevoeld. Ze had haar handschoenen af durven doen, maar nadat haar tante was gestorven, na de dingen die Arianna had gedaan, had ze zich gerealiseerd wat ze mensen eigenlijk aan kon doen. Ze had iemand gedood, per ongeluk dat wel, maar ze wist het nog steeds. Ze had ervoor gezorgd dat zijn kinderen geen vader meer hadden, zijn vrouw geen man meer. Ze had niet alleen zijn leven weg genomen, ook had ze hem gescheiden van zijn familie. En dit was bijna nog een keer gebeurd, pas nog. Ze had bijna haar collega gedood. Bijna. Hij had gezegd dat ze een monster was, ze had hem bijna gedood. Ze had hem verwond. Dit allemaal niet expres, maar toch. Ze zou het zichzelf nooit vergeven. Nooit. Ze stopte midden in de gang, er was bijna niemand te bekennen. Het was al avond, en wie liep hier nou nog rond? Ze probeerde te wennen aan de gangen, maar het voelde niet als een thuis. Haar thuis lag in York, waar ze hoorde. Waar ze was geboren, waar ze was opgegroeid. Ze had er eeuwen gewoond. En nu was ze hier. Het voelde niet goed, maar ze wist dat ze niet terug kon. Ze zouden haar niet laten gaan. Maar ze verlangde naar de Yorkshire, naar het landschap, het klimaat, haar thuis. Haar landgoed. Ze keek op en merkte dat om haar heen vorst was verschenen. Zij had het niet koud, anderen misschien wel. Dadelijk werden sommigen ziek door haar. Ze had haar armen over elkaar geslagen en liep heen en weer. Zacht zei ze tegen zichzelf: "Keep it together," Ze wreef haar handen over elkaar, en keek even om zich heen. De vorst verdween niet, het leek alsof het alleen maar erger werd. Dadelijk bevroor ze nog heel de school. "Control it.." Het hielp niet, het lukte niet. Maar het moest. Als ze hier zou blijven moest ze het weten te controleren. "Conceal, don't feel.." Zei ze zachtjes. "Don't feel." Ze keek voor zich uit, terwijl ze niet door had dat er iemand aan kwam. Ze moest het zien te controleren, het moest.
&Jaime Nicholls -Het voelde alsof ik een Jaime topic nodig had x3 -
clothes:
Laatst aangepast door Arianna Kinsley Stuart op zo sep 25, 2016 8:48 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Het was koud. Het was het soort kou die met een ijzige wind de kleur van je wangen sloeg, je botten deed kraken alsof het niet-geoliede scharnieren waren en je gewoon kippenvel over je hele lijf bezorgde, ook al had je vijf truien en drie jassen over elkaar aangetrokken. Jamie had slechts één trui en één jas aangetrokken, maar was toch met dit weer naar buiten gegaan. Volstrekt idioot, dat wist hij zelf ook wel, naar buiten gaan met dit weer en vooral met zijn mutatie die totaal niet gemaakt was voor dit gure weer dat hem flashbacks bezorgde van een nieuwe ijstijd bezorgde, maar hij deed het toch. Het leek alsof een soort onbekende, onzichtbare kracht hem naar de Greenhouse had getrokken, bijna een baken van licht te midden van de grijze winterlucht die nu 's avonds laat toch gevaarlijk zwart begon te kleuren. Snel stapte Jamie door de sneeuw naar de Greenhouse, een pad dat hij onnoemlijk vaak had gelopen sinds zijn aankomst op Genosha Island, en toen hij eenmaal de glazen deur van de kas open had gedaan, begroette een oase van licht hem. Hallelujah. De hemel voor een mutant die zijn energie uit zon en andere lichtbronnen haalde. Thank God voor planten die continu belicht moeten worden. Hij zag Eleanor - haar had hij wel hier verwacht, met haar voorliefde voor alles wat groeide en bloeide - en begroette haar vriendelijk. Ook zag hij Céline - die hij niet zozeer hier in de kassen verwacht had (behalve om het fruit van de vele fruitplanten te controleren en te plukken), maar ergens toch wel in het gezelschap van Eleanor verwacht had - en begroette haar net zo vriendelijk als hij Eleanor begroet had, maar dan in het Frans - want zo'n uitslover was hij stiekem wel.
Jamie maakte zijn vaste ronde door de kassen. Langs de fruit- en groenteplanten, waar verrassend genoeg nog steeds rijpe vruchten aan hingen, ondanks het feit dat het winter was. (Het was de constante aanvoer van licht, dat moest wel. Voor Jamie was het een soort bevestiging van zijn opvatting dat licht één van de meest geweldige elementen ter wereld was.) Hij kwam bijna in de verleiding om paar prachtige rode aardbeien te plukken, maar kon zich nog net inhouden. Eleanor was hier zo vaak, nog veel vaker dan hij, en ze zou vast merken wanneer er een aantal aardbei misten. Of anders zou Céline het wel opmerken, als er opeens een aantal aardbeien misten voor de smoothies, taartjes of andere culinaire lekkernijen die ze wilde maken. En dan de lelies, zijn lievelingsbloemen. Waarom wist hij niet precies, maar het was waarschijnlijk om het feit dat zijn moeder Lily heette en het feit dat hij als kind urenlang kon kijken naar hoe zijn moeder aan het tuinieren was. Hoe ze de bloemen - meestal lelies - uitgroef en voorzichtig op een nieuw plaatsje zette zodat ze konden baden in het zonlicht en nog mooier werden. Hij liet zijn handen voorzichtig over de bladeren en de bloemen gaan, witte, roze, oranje en zelfs donkerrode lelies, en keek uit of hij geen stuifmeel van de bloemen op zijn donkerblauwe trenchcoat kreeg. Tijd om te gaan.
De wind leek nog kouder en de lucht leek nog donkerder toen hij de kas verliet. Waarschijnlijk twee keer sneller dan hij op de heenweg had gelopen rende hij bijna naar het schoolgebouw toe, om rillend uit te ademen toen hij eenmaal binnen was en de warmte van de radiator hem omhelsde als een warme deken. Op avonden als deze ging hij altijd in de Staff Room zitten, het liefst met Jean naast hem onder een warme fleecedeken en een gigantische mok Irish Coffee (of, vooruit, glühwein) om de laatste kou uit zijn lichaam te doen verdwijnen. Jammer genoeg was Jean er vanavond niet, omdat ze een tweetal mutanten op moest halen in Berlijn, en heel veel zin had Jamie niet om in zijn eentje in de lerarenkamer te zitten, dus volgde hij het pad naar zijn kantoor, om misschien nog wat administratief werk te kunnen doen - dat moest immers ook gebeuren en de lading aan licht in de kassen had hem ietwat actiever gemaakt. Rustig liep hij door de verlaten gangen heen naar zijn kantoor, tot hij opeens geknisper onder zijn voet hoorde, alsof er een dun laagje vorst op de vloer lag. Een zwart silhouet enkele meters van hem vandaag trok zijn aandacht. Hij liep naar de persoon toe, merkte op dat hij het geknisper onder zijn voeten maar bleef horen, en bleef op ongeveer een meter afstand van het silhouet staan. Ooh, maar dat was... De nieuwe leerlinge. Jean had hem over haar verteld. Onsterfelijk en de kracht om ijs en sneeuw te maken. Het kwartje van de vorst op de grond viel echter nog niet bij hem. Maar hoe heette ze nou...? 'Ari-' Haar naam lag op het puntje van zijn tong. Het meisje had een lange, deftige naam, zeker niet vreemd vanwege haar adellijke afkomst. 'Ari... Arianna? Wat doe je hier? Zoek je iets... of iemand?'
tag: arianna
OOC: No problem! Onverwachte topics zijn altijd leuk, hihi <3
Arianna Kinsley Stuart
Class 4
Aantal berichten : 576
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: Conceal don't feel &Jamie zo dec 07, 2014 10:50 pm
Zacht zei ze tegen zichzelf: "Keep it together," Ze wreef haar handen over elkaar, en keek even om zich heen. De vorst verdween niet, het leek alsof het alleen maar erger werd. Ze wou niet alles bevriezen. Niet weer. Dit was al meerdere keren gebeurd. "Control it.." Het hielp niet, het lukte niet. Maar het moest. Als ze hier zou blijven moest ze het weten te controleren. "Conceal, don't feel.." Zei ze zachtjes. "Don't feel." Ze bleef staan en staarde voor zich uit. Ze had nu niemand die haar zou kunnen helpen. Ze zou het alleen moeten doen. Maar betekende dat dat het altijd zo zou blijven? Hoe ze het nu ook probeerde, het lukte niet. De vorst verdween hier. 'Ari-' Hoorde ze iemand zeggen. Arianna draaide zich geschrokken om. Voor haar stond een man, Jaime Nicholls. Het schoolhoofd. Ze zei niks en keek hem alleen maar geschrokken aan. Ze had hem niet aan horen komen. 'Ari... Arianna? Wat doe je hier? Zoek je iets... of iemand?' Vroeg hij haar. Ze had haar armen over elkaar gekruist, nog steeds hopend dat de vorst zou verdwijnen. Ze schudde haar hoofd. "I was just.." Ze stopte en keek om zich heen. Ze wist niet wat ze hier deed. Ze wist niet waar in de school ze was. Ze wist niet hoe ze hier ooit de weg zou leren. Ze wou hier niet zijn. Ze wou weg, naar huis. Terug naar York. Terug naar haar landgoed, waar ze hoorde. Ze herstelde zich, en rechtte haar rug wat meer. "Ik was verdwaald." Zei ze zo kalm en rustig mogelijk. Haar ouders hadden haar misschien niet kunnen helpen bij haar mutatie, ze hadden haar wel geleerd om zich in situaties als deze te herstellen. Haar emoties naar binnen te drukken en om het te laten overkomen dat er niks aan de hand was. Ze wist alleen niet of het nu hielp, mutanten waren sowieso gecompliceerder dan mensen, en er schemerde toch het een en ander door. Haar blik gleed naar de vorst en toen naar mr. Nicholls. Ze zette een paar stappen achteruit, terwijl ze dat deed verscheen er alleen maar meer vorst onder haar voeten. Ze merkte dit en stond weer stil. Ze keek de man aan. Hij was nog jong, dertig of zo? Hij had nog een heel leven voor zich. Ze wou hem geen pijn doen. Ze dacht terug aan de wachter, het was een ongeluk geweest maar ze had zijn leven weg genomen van hem. Het was alsof het zich allemaal weer voor haar ogen af speelde. Ze staarde in het niets en langzaam gleed er een traan over haar gezicht. Ze vond het zo erg. Ze had het nooit zo bedoeld. Maar toch was get gebeurd en ze zou het zichzelf nooit vergeven. Nooit. Ze keek Jaime weer aan en zei zacht: "I don't want to hurt anybody.. I just want to go home, to York, where I have lived for such a long time, where I belong..." Ze keek weer de gang door. Hoe kon ze ooit gewend raken hieraan? "I don't know how to make it stop.." Nog een traan gleed over haar wang. Hij viel naar beneden, in zijn val veranderde hij in ijs, en spatte als een kristal uit elkaar op de grond. Ze zou hier waarschijnlijk nooit weg kunnen. Maar ze wou niemand verwonden, ze moest het laten stoppen. Maar hoe?
Geschrokken keek het meisje om en Jamie deed nog een stap naar voren, waardoor hij de vorst opnieuw onder zijn voeten hoorde kraken. Zijn ogen gleden over de raamkant van de gang, hij keek aandachtig of er een raam openstond waardoor de avondvorst naar binnen was gekomen, maar nee. Plots viel het kwartje. Ietwat geschrokken ademde hij uit, waardoor de condens als een wolkje zijn mond verliet, alsof hij buiten in de open lucht stond. Arianna had dit veroorzaakt. Niet dat hij het meisje het kwalijk nam dat ze de gang aan het bevriezen was, natuurlijk niet - maar hij had bijna nooit iemand gezien die zijn mutatie niet op deze manier niet onder controle had. Hij wist dat Jean ook momenten had waarbij ze totaal geen controle had over haar mutatie - als ze nachtmerries had bijvoorbeeld. Jamie was meer dan eens 's nachts wakker geworden van geluiden die hem deden denken aan een gebied dat getroffen was door een aardbeving. Hij was zo vaak naar haar kamer gegaan, had haar in zijn armen genomen, getroost, gezegd dat het allemaal maar een enge droom was.
Dit leek hem een ander verhaal. Niet alleen omdat haar mutatie gruwelijk effectief was tegen zijn mutatie - en ook al had Jamie zich opgeladen door het licht in de kassen, hij had nog steeds een nadeel door het feit dat het avond was en überhaupt dat het winter was - , maar ook omdat de vorst zich al verspreidde en het meisje (jongedame? Lady? Ze was immers al meer dan vijf eeuwen oud) hier in haar element was, vooral met de winterse kou buiten. Arianna was verdwaald; dat leek hem logisch. Genosha Island was immers gigantisch, en deze school, een dependance van Xavier's School For Gifted Youngsters, besloeg slechts een klein deel van het eiland. En dan waren er ook nog het bos, het strand... Het had hem ook weken, al dan niet maanden gekost om ongeveer te weten waar alles zich bevond. Hij deed een paar stappen naar voren, naar Arianna toe en deed zijn best om niet uit te glijden over de steeds dikker wordende laag ijs op de vloer. 'Verdwaald,' herhaalde hij begripvol, probeerde de blik van het meisje te vangen, dat in tegenstelling tot hemzelf een paar stappen achteruit deed. Hij moest haar niet ongeruster maken dan ze al was, dat was op dit moment het voornaamste. 'Dat kan gebeuren... Natuurlijk. De kamers van de leerlingen zijn een verdieping naar boven, als je daarnaar op zoek was,' zei hij rustig. Het leek hem dat Arianna naar haar kamer zocht - wat had een leerling anders 's nachts te zoeken in deze gangen? Hij wilde vragen of Jean haar al een kamer had toegewezen, maar slikte die vraag in. Natuurlijk had Jean haar al een kamer toegewezen, het was meer een poging tot small talk geweest, en hij slikte toen hij een traan over haar wang zag rollen. Arianna moest de vorst onder controle kunnen krijgen, het moest wel. 'That's why you are here...' zei Jamie kalm terwijl hij zijn eigen zenuwen onder controle hield en deed nog een paar stappen naar voren in een poging om toenadering tot Arianna te zoeken. 'To learn how to control your mutation...' Enkele seconden nadat hij dat gezegd had, spatte een tweede traan van Arianna als ijskristal uiteen op de vloer en Jamie voelde hoe er een rilling over zijn rug ging. Hij hield zijn handen voor zich, om te laten zien dat hij geen bedreiging voor haar was. 'So please, stay calm. Please.'
tag: arianna
Arianna Kinsley Stuart
Class 4
Aantal berichten : 576
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: Conceal don't feel &Jamie zo dec 14, 2014 11:16 pm
Toen ze zich geschrokken om had gedraaid zag ze wie het was. Jaime Nicholls, samen met Jean Grey waren ze de baas over de school. Ze zag hem wat geschrokken een wolkje uitademen. Ze realiseerde zich dat de temperatuur al een of twee graden gedaald moest zijn. Ze moest het stoppen, ze moest ervoor zorgen dat ze niet heel de school bevroor. Het móést. Hij vroeg wat ze hier deed, of ze iets zocht, of iemand. "I was just.." Stamelde ze. Ze kon haar zin niet afmaken. Ze keek om zich heen, dit voelde niet als een thuis. Ze wou terug, terug naar York. Ze herstelde zich en zei: "Ik was verdwaald." Zei ze zo kalm en rustig mogelijk. 'Verdwaald.' Herhaalde de man. Het klonk begripvol en vriendelijk, maar toen Arianna zag dat hij een stap naar voren deed, deed zij snel een paar stappen achteruit. Ze wou hem geen pijn doen, niemand niet.. 'Dat kan gebeuren... Natuurlijk. De kamers....' Ze zag zijn mond wel bewegen, maar de woorden drongen niet meer door. Het enige waar ze aan dacht waren de mensen die ze pijn had gedaan, of van wie ze het leven weg had genomen. Ze had alletwee die dingen nooit bedoelt, maar toch was het gebeurd. Ze had mensen pijn gedaan, ze had het leven van die wachter weg genomen. Het was alsof het zich weer opnieuw afspeelde voor haar ogen. Hoe de ijsstraal de wachter raakte, hoe hij neer viel. De levenloze blik in zijn ogen, hoe hij in ijs veranderde en daarna uit elkaar viel. Die laatste blik die hij haar hsd gegeven, vol haat, schrik, verdriet.. Er liep een traan over haar wangen. Ze zou het zichzelf nooit vergeven. Ze keek Jaime aan, haar bruine ogen vol verdriet en angst. "I don't want to hurt anybody.. I just want to go home, to York, where I have lived for such a long time, where I belong..." Ze keek de gang door. Hoe kon ze dit stoppen? "I don't know how to make it stop.." Zei ze. 'That's why you're here...' zei mr. Nicholls kalm. Hij deed nog een paar stappen naar voren. Arianna stond stil, als ze naar achter zou stappen zou het nog kouder worden. 'To learn how to control you mutation...' Het was waar, ze had geen controle. Ze was gevaarlijk, dodelijk zelfs. Nog een traan gleed over haar wang en veranderde in ijs toen hij viel. Toen hij de grond raakte spatte hij als een kristal uit elkaar. Ze zag hoe Jaime zijn handen voor zich hield. 'So please, stay calm. Please.' Zei hij rustig. Ze schudde haar hoofd terwijl ze nog eens de gang doorkeek. "They were right all along.." Zei ze zachtjes. "I am a monster.." Vervolgde ze. Haar ogen stonden vol tranen. Ze wàs een monster. Hier was niks moois aan. Dit was gevaarlijk. Zij was gevaarlijk. Ze keek naar haar handschoenen en toen weer naar Jaime. Zacht schuifelde ze achteruit. "Please... Stay away from me, I don't want to hurt you."
Onderwerp: Re: Conceal don't feel &Jamie zo nov 01, 2015 10:17 pm
Rust en kalmte, dat waren hier de twee toverwoorden. Jamie's handen die hij net nog voor zijn lichaam had gehouden als een onschuldige verdachte bij een arrestatie om aan te geven dat hij geen wapens bij zich had en geen enkel gevaar vormde, hield hij nu iets hoger, enkele centimeters van de zijkant van zijn hoofd vandaan. Afstand, afstand, afstand, Jamie bleef het woord maar in zijn gedachten herhalen om te voorkomen dat hij juist dichter bij Arianna zou komen, zoals hij bij ieder ander gedaan zou hebben - in Arianna's geval zou het alleen maar een nog gevaarlijkere situatie op kunnen leveren: ze leek alleen gelaten te willen worden, bang om hem te verwonden of nog erger. Bij elke andere leerling voor hem zou hij juist naar haar toe zijn gegaan, zijn armen om haar heen hebben geslagen of in elk geval zijn hand op haar schouder hebben gelegd en haar enkele troostende woorden hebben toegesproken - net zoals hij bij Maurim had gedaan. Oh Maurim, Maurim... Het deed hem pijn om aan de jongen de denken die hij slechts een maand terug gesproken had om hem te vertellen dat zijn opa gestorven was, dat elk restje hoop dat hij gehad had voor niets was geweest - hij had zijn hart gebroken. Zijn opa was de enige die hij nog had in zijn leven. De enige die... Jamie's ogen, die tot nu toe op de steeds kouder wordende grond gericht waren, verzonken in zijn eigen gedachten, probeerden opnieuw Arianna te vinden. Het meisje voor hem was onsterfelijk... Hoeveel mensen zou zij in haar leven verloren hebben? Te veel om op te noemen, waarschijnlijk. Te veel om voor één mensenleven te verdragen. Ze wilde terug naar York - natuurlijk. Mensen wilden altijd terug naar de plaats waar ze vandaan kwamen, naar waar ze thuishoorden, al was het maar om even rond te kijken, om even te zien hoe het er na al die tijd uitzag, dat was iets waarmee hij uit eigen ervaring kon spreken. Hoewel hij zielsveel van het eiland hield, gingen zijn gedachten soms nog naar Londen - naar de gangen van de universiteit waar hij zo vaak samen met Kate doorheen was gelopen, de geluiden van de metro, de parken in de lente en de zomer, de warmte van het huis van zijn ouders... Arianna had waarschijnlijk een eeuwenlange connectie met York die voor Jamie gewoonweg niet te beseffen was - simpelweg omdat hij niet onsterfelijk was zoals zij.
Meteen toen Jamie had uitgesproken dat Arianna hier voor haar eigen bestwil was, om haar eigen mutaties te leren controleren, had hij er spijt van dat hij dat ooit had uitgesproken. Zijn woorden, die juist bedoeld waren om haar iets te doen kalmeren, leken Arianna alleen nog maar meer van streek te maken, het tegenovergestelde van wat hij wilde bereiken. 'You're not a monster,' zei Jamie kalm, zijn hoofd vol medelijden schuddend en zijn stem iets zachter waarbij er opnieuw een ademwolk uit zijn mond ontsnapte - de langzaam sterker wordende kou leek zijn keel dicht te vriezen. They. Wie had haar een monster genoemd? Haar vrienden? Haar familie - mensen van wie ze gehouden had? "Please... Stay away from me, I don't want to hurt you." 'Nonono,' was zijn onmiddellijke reactie en Jamie stapte iets vooruit om de afstand tussen hun beide te compenseren - was dat een fout van zijn kant? Zou ze zich hierdoor bedreigd voelen? Arianna was hier overduidelijk in het voordeel, dat kon niet nog meer benadrukt worden - het was winter, het was avond, haar mutatie... Allemaal direct het tegenovergestelde van zijn eigen mutatie. Maar hij kon haar niet zo achterlaten, in de avond, alleen, angstig... 'You're not going to hurt me,' zei hij met iets meer zekerheid in zijn stem. 'I know you won't. I know you can control your powers.' Jamie slikte en liet zijn handen iets gloeien om zichzelf te verwarmen, al zou het maar een klein spoortje van warmte zijn. 'Arianna, please... Please let me... Let me help you.'
tag: arianna
Arianna Kinsley Stuart
Class 4
Aantal berichten : 576
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: Conceal don't feel &Jamie za jan 02, 2016 10:45 pm
immortals
Deze school voelde als een gevangenis voor haar. Ze wist nu wel dat haar besluit om mee te gaan niet goed was geweest, maar veel keus had ze niet gehad. Ze was in dezelfde staat geweest toen ze haar hadden gevonden. Ze had geen enkele controle gehad, net zoals nu. Er was een sprankje hoop geweest toen, dat het haar zou lukken om haar mutatie te controleren. Die hoop was nu bijna vergeten. Het duurde lang om hoop te krijgen, zeker in haar geval. Zij had zoveel tijd in haar leven, hoop krijgen duurde dan ook langer. Ze was het vertrouwen in de mensheid langzaam verloren, na alles wat ze had meegemaakt. Toch had ze terug in Parijs vertrouwen gehad in Jean, die haar hand vast had gepakt en haar had meegenomen. Ze had zich voor een moment veilig gevoeld, maar nu, hier, was alles van die veiligheid weg. De school voelde als een gevangenis, het eiland leek wel een gevangenis. De gangen waren koud, op een manier waar ze niet tegen kon. Ze had altijd een zekere vrijheid gehad om te reizen nadat ze ouder was dan zestig jaar. Maar nu ze hier zat moest ze haar mutatie leren te beheersen, en ze wist niet of ze dat ooit zou kunnen. Dat zou betekenen dat ze hier voor eeuwig vast zat, ze was al lang ouder dan eenentwintig. Ze keek Jaime aan, haar bruine ogen vol verdriet en angst. Ze vertelde hem met een trillende stem hoe ze terug wilde naar York. Ze had niet veel te willen, dat wist ze. Maar ze moest terug, voor ze mensen zou verwonden. Er liepen wat enkele tranen over haar wangen, en ze voelde hoe de temperatuur steeds verder daalde en het ijs zich verspreidde. "I don't know how to make it stop.." Zei ze terwijl ze de gang had doorgekeken. Ze moest het wel stoppen, anders zou het de dood betekenen van alle mutanten hier. Dat kon ze niet aan, ze kon niet nog meer doden op haar geweten hebben staan. In haar tijd als hertogin had ze al zoveel mensen hun dood in gestuurd om haar land te beschermen. Maar de ergste dood was die die ze met haar eigen handen had veroorzaakt. Ze zou het nooit vergeten, en ze zou zichzelf nooit vergeven. 'That's why you're here...' Zei mr. Nicholls kalm. Zijn kalmte verwarde haar, en ze wist niet wat hij zou doen. Dat joeg haar angst aan. Een verkeerde beweging en hij zou bevriezen. 'To learn how to control you mutation...' Ze keek hem wat gekwetst aan. Het controleren van haar mutatie, dat hadden ze allemaal gezegd. Zelfs haar ouders. 'Conceal, don't feel,' was de tekst altijd geweest. Ze had het eeuwen lang geloofd, dat het de oplossing was. Zelfs nu deed ze dat nog. En zijn tekst klonk bijna hetzelfde in haar oren nu. 'So please, stay calm. Please.' Zei hij rustig. Ze schudde haar hoofd terwijl ze nog eens de gang doorkeek. Het zou haar nooit lukken, en in haar hoofd ging ze nu iedere keer terug naar haar verleden. Ieder pijnlijk moment kwam nu voorbij. En altijd eindigde ze bij de man die ze had gedood. "They were right all along.." Zei ze zachtjes. Ze zag het nu helder, ze wás een monster. Haar mutatie bracht geen pracht, het bracht dood. Het was monsterlijk en gevaarlijk, zij was gevaarlijk. "I am a monster.." Vervolgde ze met een wat verschrikte blik in haar ogen. Toen de man weer wat zei keek ze hem meteen aan, alsof ze was vergeten dat hij er überhaupt was. 'You're not a monster,' Hoorde ze hem zeggen. Ze schudde haar hoofd, hij had het fout. Hij zag het misschien niet helder, of hij wilde het niet zien. Hij had vertrouwen in haar, vertrouwen dat op de verkeerde plaats was hier. Of misschien was het geen vertrouwen, misschien was het wanhoop. Wanhoop om haar rustig te krijgen. "Please... Stay away from me, I don't want to hurt you." Zei ze zachtjes. Hij sprak van niet, en deed een stap naar haar toe. Meteen deed zij angstig een stap achteruit, ze wilde hem geen pijn doen. IJs had zich al over de grond verspreid evenals op de ramen. Het kroop langzaam omhoog en verder de gang in. Ook kwamen er scherpe punten uit de grond, die alsmaar bleven groeien. Het zou zijn dood betekenen om hier nog langer te blijven in haar aanwezigheid. Zij zou zijn dood betekenen. Het kon niet anders, hij zou weg moeten. Hij zou haar moeten verlaten hier en hopen dat het goed zou gaan. Ze wist dat hij hoop had, dat kon ze zien in haar ogen. Maar hoop hebben in haar was hier de verkeerde keuze, dat zou hem niet kunnen redden. 'You're not going to hurt me,' zei hij nu met iets meer zekerheid in zijn stem. Die zekerheid verwarde haar, en er liep nog een traan over haar wangen. 'I know you won't. I know you can control your powers.' Ze zag hoe hij zijn handen liet gloeien, als een bron van warmte. Dit herinnerde haar aan de temperatuur die nu rond de nul lag, als het niet al onder de nul lag. Hij zou dadelijk bevriezen, sterven van de kou. De kou die van haar kwam. Ze keek naar haar handen, waar er nu een laagje ijs op de handschoenen zat. Het deed pijn, de handschoenen, dat had ze nog nooit gevoeld. Maar het ijs ging er doorheen, wat betekende dat ze ver van controle was. Het was alsof ze haar tegenhielden van ademen, en alsof er kleine mesjes in haar handen stoken. Van het ijs wat ze zelf creëerde. In een vlaag van pijn had ze de handschoenen uitgedaan, en was het alsof ze weer kon ademen. De pijn van net was zichtbaar geweest op haar gezicht, maar die leek nu te zijn verdwenen. Het probleem was alleen dat ze nu het laatste beetje wat haar zou kunnen helpen was verloren. Ze keek er wat verschrikt naar. 'Arianna, please... Please let me... Let me help you.' Vervolgde Jamie nu, en ze keek hem weer aan. Ze wilde hem geen pijn doen, echt niet. Dat zat niet in haar om onschuldige mensen hun dood in te sturen. "How.." Zei ze zachtjes. Tranen stroomden over haar wangen en buiten was het begonnen met sneeuwen. "How will you help me if I can't even help myself?"
