Onderwerp: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] di jan 05, 2016 8:51 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
Drie weken, zolang lag hij al op de ziekenboeg weg te kwijnen in zijn eigen gedachten. Ondanks dat hij goed wakker was en hij ook weer de energie had was er iets fout met Lupos, om niet te zeggen grondig fout. Lupos was tijdens volle maan geëlektrocuteerd door Clyde en dat had verschillende enorme gevolgen voor Storm en zijn weerwolf. Hij was te lang dood geweest, iets wat Storm nog steeds niet correct kon verwerken in zijn hoofd. Ondanks dat Nadya en Devon de nacht genoeg hadden herhaald was er misschien iets in zijn hoofd dat het gewoon niet wilde aanvaarden. Misschien was dood blijven het beste idee geweest. Maar nee, Lupos had gevochten voor zijn leven en hun gezamenlijke hart weer aan de praat gekregen. Het had Storm ieder beetje energie gekost om terug te transformeren naar zijn menselijke lichaam, waar hij dan ook haast drie volle dagen de bewusteloze patiënt uit hing. Hij hoorde wel alles, maar hij had er gewoon geen zin in. Mentaal had de nacht voor Storm het meest aangericht, hij was zijn beste vriend bijna kwijt geraakt en had daarnaast een meisje gebeten, beide iets dat hij zichzelf nooit zou kunnen vergeven. Gelukkig, door de bekwame kunde van Howard en Jamie hadden ze een tegengif kunnen vinden en was het meisje na drie dagen de ziekenzaal uit ontslagen omdat het er allemaal heel goed uit zag. Voor Storm was het immers allemaal een stuk minder rooskleurig. Zijn lichaam herstelde niet op de manier waarop het zou moeten, dat betekende dat zijn hart veel langer tijd nodig had gehad om te recuperen maar dat betekende vooral heel veel voor zijn benen, die hij tot twee weken geleden amper kon gebruiken. Als hij zichzelf niet goed genoeg zou kennen dan zou hij denken dat Lupos dood was, maar hij kende zijn lichaam, hij voelde de wolf reageren op zijn omgeving dus hij was er nog. Alleen hadden ze beide een zware slag van de hamer gehad en had ook Lupos enorm wat tijd nodig om te recuperen. Het was het uitstekende medische team hier die Storm fysiek terug aan het stappen kregen terwijl Devon en Nadya hem mentaal terug een beetje vooruit duwde. Het was erg gesteld met Storm, dat viel niet te ontkennen, hij was niet meer de jongen wie hij vroeger was, voor de volle maan.
Hij stond tegen de wasbak geleund in de badkamer van de ziekenvleugel. Zijn blik staarde naar zijn eigen afgematte bleke gezicht maar vooral naar de ingangswonden waar de bliksem was binnen gekomen. Het ware zwart roodachtige wonden die nog helemaal niet tot amper genezen waren. Storm was bezorgd om Lupos, voor de allereerste keer in zijn leven was hij bezorgd om de weerwolf die hem en zijn vrienden haast het leven had gekost. Er was één ingangswond op zijn nek, lichtjes zichtbaar voor de buitenwereld terwijl de anderen op zijn borst zaten. Storm trok een T-shirt over zijn hoofd en liet zijn hoofd kort voorover vallen. Hij wilde meer dan anders terug naar Londen om Camille, zijn ouders en Levi op de hoogte te brengen. Het leven was kort, dat had hij nu duidelijk ingezien, al had hij altijd geweten dat die weerwolf zijn leven zou kosten. Maar hij wilde ook gewoon weg van dit eiland, weg van de mensen die hij lief had en pijn kon doen. De enige reden waarom hij hier bleef was omdat hij daadwerkelijk geholpen kon worden, het was nog altijd beter om tussen mutanten te transformeren dan tussen de onschuldige mensen. Dus hij bleef, al kostte het dat extraatje meer aan energie, energie die Storm simpel weg mentaal niet meer had. Hij keek naar de krukken naast de wasbak en nam ze in zijn handen, zijn ene been was nog altijd zwakker dan zijn ander, ondanks al de kine, dus hij moest het met de hulp van krukken doen, dat en deels omdat hij lange wandelsessie nog niet aan kon. En hij was uitgenodigd op het kantoor van Jamie, het schoolhoofd, en dat was een behoorlijke wandelsessie.
Hij was de ziekenzaal nog niet uitgekomen sinds die nacht, hij was nog niemand van de studenten onder ogen moeten komen. Voor een keer wenste hij dat hij zo’n eenling was die geen vrienden had, het zou zoveel gemakkelijker gaan. Maar nee, hij was de wederhelft van StormOn en Devon was eerder de ziekenzaal uit gelaten dan hem dus iedereen moest het onderhands al gemerkt hebben. Hoeveel zouden er nu weten dat hij een weerwolf was? Het zette hem allemaal ongelofelijk aan het piekeren, wat niet echt bij droeg aan zijn mentale inzinking. Hij zette zijn hartslagmeter rond zijn pols en gespte hem vast. ‘We zien je straks Hal.’ Glimlachte één van de verpleegsters toen hij met krukken op pad vertrok. Straks … Zolang zijn hart niet normaal functioneerde en zijn benen dat ook niet deden mocht hij de ziekenzaal niet uit. En hij zou zoveel over hebben om terug op zijn eigen kamer te slapen. Gelukkig voor Storm was het zowat verlaten in de gangen, de lessen waren nog aan de gang en hij kon dus haast ongezien tot bij het kantoor van Jamie komen. Hij bleef tegen de muur staan naast het kantoor en kneep zijn vingers kort in zijn neusbrug. Frontale botsing, dat zou dit gesprek worden, alles wat Storm niet wilde, alles van die nacht terug herbeleven. Hij nam zijn krukken losjes tussen zijn handen en klopte aan, wachtte tot iemand zei dat hij binnen kon, wat hij dan ook deed. ‘Storm Hall, je wilde me spreken meneer Nicholls?’ Vroeg hij met dat perfect beleefde Britse accent en houding. Zijn ogen gingen niet het kantoor op, ze bleven op het schoolhoofd rusten dat hem hier had uitgenodigd, die het meisje haar leven redden … wat hij om zeep had geholpen in de eerste plaats …
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] di maa 15, 2016 10:58 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Wantrouwig keek Jamie naar de verpleegster die met de grootste precisie het verband van zijn linkerarm haalde. ‘Dit kan misschien pijn gaan doen, meneer… Het lijkt alsof de wond door het vocht aan het verband is gaan plakken…’
Zonder met woorden te reageren op wat de verpleegster hem vertelde, klemde Jamie zijn kaken op elkaar en ademde diep uit, wachtend op de pijn die vast en zeker binnen enkele seconden door zijn hele lichaam zou schieten.
Het krakende geluid van het verband vulde de kamer en om zich maar op iets anders te controleren keek hij achter zijn schouder om naar Jean, die druk aan het bellen was. Haar hakken tikten onrustig op de houten vloer van de slaapkamer terwijl ze heen en weer liep en hun blikken elkaar steeds voor slechts enkele tellen ontmoetten, waardoor ze elkaar als een reflex een glimlachje toe schonken. Het was fijn dat het verwisselen van het verband om zijn arm, iets minimaal één keer per dag moest gebeuren, in de privésfeer van hun eigen slaapkamer kon. Niet alleen omdat de ziekenzaal vol lag met mutanten die er door de spanningen op het vasteland een sport van maakten om dan elkaar maar de hersens in te slaan (of nog erger), maar ook omdat Jamie de zaak simpelweg niet nóg meer wilde laten escaleren. Na zijn terugkomst van zijn duidelijk gefaalde trip naar Oxford was het nieuws dat hij was aangevallen door iemand van buiten over het eiland verspreid als een lopend vuurtje. Jamie zag er dan ook toegetakeld uit op een manier die de geruchten zeker niet ten goede waren gekomen, met zijn arm vanaf zijn schouder tot zijn onderarm in het verband, de schrammen op zijn neus die hij opgelopen had toen hij zich uit de greep van zijn aanvaller wilde losmaken en de genezende blauwe plek onder zijn oog, die van blauwpaars naar een soort geel aan het verkleuren was. De telefoon had roodgloeiend gestaan vanaf het moment dat hij teruggekomen was; blijkbaar had het nieuws zich ook buiten het eiland verspreid, als een soort misselijkmakende olievlek van roddels en andere speculaties. De aanval had niet op een slechter moment plaats kunnen vinden.
Het verband trok aan zijn huid en Jamie klemde zijn kaken voor zover het nog kon opnieuw steviger op elkaar en kneep zijn ogen dicht, alsof het niet kunnen zien van het verband de pijn zou doen verminderen.
Jamie opende pas zijn ogen weer toen de verpleegster hem mededeelde dat het verband er helemaal op zat. Hij voelde met zijn hand voorzichtig aan het nog sneeuwwitte verband, probeerde de blik van de verpleegster te vangen en bedankte haar voor haar hulp, waarna ze de slaapkamer verliet. Enkele minuten zat hij rechtop op het bed, starend naar de muur voor zich, totdat hij hoorde dat het bekende geluid van de hakken op de houten vloer hem naderden. Jean. Hij draaide zich naar haar toe en liet zijn voorhoofd tegen het hare rusten, terwijl hun vingers zich in elkaar verstrengelden.
‘Je hebt je goed gehouden,’ fluisterde ze hem toe, de glimlach was in haar stem te herkennen. ‘Je hebt geen krimp gegeven.’ Jamie beantwoordde haar opmerking met een kusje op haar lippen. ‘Rust anders wat uit,’ prevelde Jean hem toe. ‘Je bent nog moe…’ ‘Ik heb een gesprek met Storm…’ Jamie opende zijn ogen, rechtte zijn rug iets om haar beter aan te kunnen kijken. ‘Over wat er twee weken geleden gebeurd is…’ Jamie had niet eens zijn zin af hoeven te maken – Jean wist wat er gebeurd was, net zoals iedereen op het eiland al snel het nieuws meegekregen had van de stormachtige nacht, de draak die boven de bossen vloog, het gevecht tussen de beer en de wolf, het meisje dat bloedend op de bosbodem lag, de interventie van Clyde en alles wat daarop volgde. Hij was benieuwd naar hoe de jongen er aan toe was – hij had hem immers sinds die ene avond niet meer gezien – maar aan de andere kant wist zeker Jamie dat de jongen gebroken was. Zowel mentaal als fysiek. Jean knikte, schonk hem een begrijpende glimlach toe – hij hield ervan hoe ze elkaar konden begrijpen zonder een woord uit te spreken - en gaf hem een donkerblauwe trui aan, die op het voeteneind van het bed lag. Zo voorzichtig als hij kon trok Jamie de trui aan, geholpen door Jean, wetend dat het voor hemzelf ook wel wennen was dat hij voorlopig in een trui in plaats van een pak door de schoolgangen zou lopen – maar het voelde fijner, op de een of andere manier. Ze zeiden elkaar gedag bij de deur van hun slaapkamer – Jean die naar de trainingsruimtes zou vertrekken, Jamie naar zijn kantoor, wachtend op Storm. In zijn hoofd bereidde hij het gesprek alvast voor, hoewel hij een voorgevoel had dat dit een gesprek werd dat onmogelijk van te voren uit te denken was.
Jamie schrok op van een plotselinge klop op de deur. ‘Storm Hall, je wilde me spreken meneer Nicholls?’ klonk het aan de andere kant van de deur en Jamie stond op uit zijn kantoorstoel om naar de deur te gaan en hem te openen. Hij ontgrendelde de deur en keek recht in de ogen van Storm – gehavend, gebroken. Precies zoals hij het voorgesteld had. ‘Dat klopt, Storm,’ antwoordde hij zachtjes. ‘Kom binnen, neem plaats.’ Hij hield de deur open, zo veel mogelijk zijn linkerarm onthoudend van de beweging terwijl hij naar de jongen keek die zijn kantoor binnenliep – op krukken.
Hij had nu al spijt dat hij de jongen zo kort na die dramatische avond op zijn kantoor had laten roepen.
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] wo maa 16, 2016 8:27 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
Storm had zich in alle mogelijk opzichten proberen voorbereiden voor dit gesprek nadat hij de uitnodiging ervan gekregen had. Maar hoe kon je je voorbereiden als je nog niet helemaal verwerkt had was er was gebeurd? Storm was amper hersteld, mentaal was hij het grootste wrak dat waarschijnlijk nu rond liep op dit eiland. Hij had letterlijk een knopje in zijn hoofd omgeschakeld om alles van emoties buiten te sluiten, om Lupos de harde beslissingen te laten nemen. Om iedereen af te snauwen, uit te sluiten … buiten Nadya,, bij haar had het nooit gelukt en zou het ook nooit lukken. Bij haar kwamen alle emoties terug en stortte hij opnieuw in. Voor nu had hij zorgvuldig alles op een rijtje gezet, hij had een plan voor dit gesprek. Hij zou het kantoor binnen gaan, de vragen beantwoorden, geen emoties laten zien, doen alsof het niet veel voorstelde en zijn straf aanvaarden. Wat zeg nou zelf, hij had Devon bijna vermoord, een meisje gebeten en een docent aangevallen … ondanks dat hij het niet had beseft moest er een sanctie op volgen, of niet? Hij zou het aanvaarden en uitvoeren. Punt uit. Hij was zelfzeker van dit stuk, gestut door een veel zelfzekerdere weerwolf die momenteel veel voor het zeggen had. Toch keek Storm te vaak terug naar de hartslagmeter die hij van een dokter uit de ziekenzaal had gehad, het meette alles en werd direct doorgestuurd naar de computers daar. Het feit dat zijn hartslag nu al een beetje omhoog was gegaan sprak zijn strategische plan tegen. Nee, het zou hem waarschijnlijk niet lukken.
Dat plan viel ogenblikkelijk in het water van zodra Jamie de deur open trok en Storm het schoolhoofd in beeld kreeg. Waar hij voorbije weken om niemand had gegeven, zelf niet om zichzelf, kwam dat nu in een klopje terug. Hij staarde niet onnodig lang naar het schoolhoofd maar zijn opmerkzame ogen hadden hun werk in amper vijf seconden gedaan. Het verband rond de arm, het blauw rond Jamie’s oog en de schrammen. Normaal zou Storm overal vanop de hoogte zijn maar dit … of het was een goed bewaard geheim of Storm had net in de ziekenboeg gelegen toen dit gebeurde was. Het zag er behoorlijk vers uit dus hij gokte op het tweede. Alsof dit niet helemaal geweldig was, twee gesneuvelden in één ruimte, twee gewonden die in één gesprek zouden terecht komen. Storm voelde iets van medeleven, al was het maar zo kort voor Lupos dat weer onderdrukte en het weg bande. Het schoolhoofd was iets overkomen en het zag er niet zo goed uit. Roddels gingen rond, Storm wist hoe zwaar het vasteland zich voorbereidde op een soort van oorlog, misschien had het hier iets mee te maken. Misschien leidde dit de aandacht weg van Storm, al hoopte hij daar niet echt op. Hij was hier voor het gesprek, niet andersom.
Storm zijn bruine ogen stonden doodmoe, zijn pupillen lichtjes omrand met de rode schijn van een op de loer liggende weerwolf. Gedwee knikte hij op de uitnodiging van het schoolhoofd om binnen te komen. Hij nam zijn krukken weer wat steviger in zijn handen en wandelde zoveel mogelijk op eigen kracht richting het bureau, blij dat hij kon zitten om eerlijk te zijn. Hij liet de krukken naast zich tegen de stoel rusten en haalde zijn hand kort door zijn haar. Hij probeerde zijn nochalantie zelf te zijn maar zijn lichaam sprak honderd andere dingen. De houterige manier van hoe hij ging zitten door de pijn in zijn rug, de vermoeidheid in zijn ogen, de zwakte … hij was gewoon kapot. Toch was hij hier op gesprek bij een schoolhoofd en haalde hij al zijn Britste beleefdheid boven voor dit gesprek. ‘Bedankt.’ Zei hij eens hij mocht gaan zitten. Er ontsnapte hem geen gehaverde zucht alvorens hij naar het schoolhoofd terug keek. ‘Als ik het mag vragen,’ hij twijfelde voor een tel alvorens hij Jamie weer aan keek. ‘Alles in orde meneer Nicholls?’ Typisch Storm, beleefd en bezorgd ondanks dat hij de energie en wil niet voor had. Hij knikte kort richting de arm, en dan doelde hij nog niet eens op de schrammen en het blauwe ogen. 'Het ziet ernaar uit dat ik niet de enige ben met een slechte dag.' Hij probeerde een beetje optimistischer te zijn maar de toon alleen faalde daar hopeloos in. Het was overduidelijk dat Storm hier niet de enige was met een slechte dag achter de rug …
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] za maa 19, 2016 9:00 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Jamie was geschrokken toen hij het gezicht van de jongeman voor zich zag in de deuropening, een golf van medelijden was er in hem opgeweld. Voor een paar seconden had hij gedacht om hun beiden ‘gelijk te stellen’, leraar en leerling, allebei gewond, zowel fysiek als mentaal. Het had dan ook niet lang geduurd voordat Jamie die gedachte uit zijn hoofd verbannen had: Storm was klinisch dood geweest. Voor een paar minuten echter, totdat zijn weerwolf binnen in hem of een of ander biologisch wonder zijn hart weer aan het kloppen had gebracht.
Maar toch, ook al stond Storm voor hem, levend en wel (al twijfelde hij over dat laatste) – hij was dood geweest. En precies dat zorgde ervoor dat Nadya hem waarschijnlijk nog meer zou gaan wantrouwen dan ze al voor die bewuste nacht had gedaan, misschien zou ze het hem nooit vergeven dat hij haar tegengehouden had toen ze per se naar buiten wilde gaan, het bos in om Devon en Storm te redden – Clyde had hem inmiddels van hun aanvaring in de ziekenzaal verteld. Misschien zouden er geruchten doorheen sijpelen over de gebeurtenissen van die bewuste volle maan, die er in combinatie met zijn eigen gevecht in Oxford er voor zouden zorgen dat het vasteland er weet van kreeg dat iets niet helemaal pluis was op Genosha Island. En zoals al vaker in de geschiedenis van de mensheid was gebeurd, reageerden mensen eerder met harde hand op geruchten in plaats van zich af te vragen wat er nou écht aan de hand was.
Terwijl de jongen zijn kantoor in ging liet hij zijn ogen even op hem rusten, alsof hij hem bestudeerde. Hij leek zijn échte toestand te verbloemen – Jamie geloofde niet dat de jongen zo kwiek was als hij zichzelf voordeed; ieder ander die langer dan een paar tellen zou opletten zou hetzelfde zeggen. Ergens snapte Jamie hem wel: hij deed immers precies hetzelfde. Hij probeerde zich sterk te houden voor Jean, voor Kate, voor Storm die tegenover hem zat, maar bovenal toch ook voor zichzelf, zodat hij de moed niet zou laten zakken.
Maar het was moeilijk om jezelf sterk voor te doen terwijl de huid van je arm onder het verband leek te branden door het ontsmettingsmiddel, alsof de vlammen van de aanvaller weer aan zijn kleding leken te grijpen. Misschien waren Storm en hij dan toch niet zo verschillend qua toestand als hij aanvankelijk had gedacht.
De jongen zei een bedankje en Jamie knikte hem na voordat hij zich naar de jongen toe draaide. ‘Wil je misschien iets te drinken, Storm? Thee wellicht?’ Het was misschien wel het grootste cliché ter wereld, Britten en hun liefde voor thee, maar Jamie geloofde er heilig in dat een goed kopje thee een dag iets draaglijker kon maken, al was het maar een klein beetje – en iets om de lucht wat te klaren leek hem op dit moment zeer welkom. In afwachting van de reactie van de jongen zette Jamie alvast het apparaat aan en nam plaats aan het bureau tegenover Storm, terwijl de machine achter hen borrelde.
Jamie vouwde zijn handen in elkaar op het houten tafelblad van het bureau en probeerde de blik van de jongen te vangen, wachtend tot hij klaar was om te gaan spreken – en dat moment kwam sneller dan het schoolhoofd had verwacht. ‘Als ik het mag vragen,’ begon hij. ‘Alles in orde meneer Nicholls?’ Jamie trok zijn wenkbrauwen iets verbaasd op en knipperde een paar keer met zijn ogen, proberend om het juiste antwoord op die vraag te vinden: een vraag die hij in de laatste plaats niet verwacht had. Had Storm nog niets meegekregen van wat er met hem in Oxford was gebeurd? Toegegeven, de ziekenzaal leek Jamie wel één van de beste plekken om compleet geïsoleerd te zijn van alles wat er op het eiland gebeurde, maar het verbaasde hem dat zijn vrienden (die hem ongetwijfeld zouden bezoeken) hem nog niets hadden verteld. Was hij wel in orde? Ging het wel goed met hem? Nee, alles behalve. Maar dan was het nog maar de vraag of hij Storm wel het hele verhaal zou gaan vertellen. Jamie wierp even een blik op zijn arm zoals Storm gedaan had, alsof hij voor het eerst had gezien dat er verband omheen zat, om vervolgens weer naar Storm te kijken. Voordat hij een antwoord kon uitspreken was Storm hem al voor. ‘Het ziet ernaar uit dat ik niet de enige ben met een slechte dag.’ Jamie trok zijn mondhoeken op in een glimlach en schudde lachend zijn hoofd, waarna hij zijn blik afwendde van Storm en diep uitademde. ‘Slechte dag is misschien nog wel een understatement,’ antwoordde hij en richtte zijn ogen weer op Storm. ‘Maar hoe gaat het met jou, Storm? Iets beter, hoop ik? Zo kort na… Wat er gebeurd is.’ Eerst wat smalltalk voordat ze op nóg serieuzere zaken zouden uitkomen, dat was zijn strategie voor nu.
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] za maa 19, 2016 9:40 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
Hoeveel had hij gemist in die weken … Storm gaf het niet graag toe maar hij had zichzelf expres afgezonderd, de medicatie was genoeg voor hem om in een comateuze toestand te zakken en helemaal niets van de wereld te hoeven horen. Dus hoe het schoolhoofd aan deze wonden was gekomen, hij zou het niet weten. Het had hem ook niet geïnteresseerd mocht iemand hem dat afgelopen tijd komen melden zijn. Er was niets dat hem ook maar had geïnteresseerd, niets buiten … Nadya. Als het niet voor haar was dan was hij misschien wel echt dood, wat hij oorspronkelijk wel graag had gewild. Voor nu had hij zichzelf zover gekregen om op zen minst blij te zijn met de derde kans in leven die hij had gekregen. Maar zijn scherpe gehoor had niet geluisterde naar het gefluister van de verpleegsters, naar het geroddel van de leerlingen die op de gang liepen. Het was alleen maar Storm, Lupos, de medicatie en de hartslagmonitor. Het had altijd vredig voor hem geweest, die vier samen in één kamer … alleen met zijn gedachten en alleen met de hartverscheurende pijn van zijn lichaam en geest. Hij kon zich niet eens herinneren of hij het schoolhoofd na die nacht nog op de ziekenboeg had horen komen. Hij had het meisje behandeld, iets waar Storm hem misschien wel eeuwig dankbaar voor zou zijn maar momenteel de energie niet voor had om dat bedankje over zijn lippen te laten rollen.
Hij was blij met de stoel, die nog comfortabel zat ook. In de wandeling hiernaartoe had hij zoveel energie opgebrand dat al de pijnstillers voor zijn rug en been mee waren opgelost in die energie. Hij voelde het, de kloppende pijn in zijn onderrug toen hij ging zitten. Hij kneep zijn ogen kort samen en ademde beverig uit. Net zo pijnlijk als zijn lichaam aanvoelde, zo pijnlijk zou dit gesprek worden. Er was veel gebeurt en er was veel te bespreken dus er was een reden waarom Storm’s zintuigen extra geprikkeld stonden. Hij was van nature al opmerkzaam, voor zijn eigen veiligheid, nu ontging elke beweging van het schoolhoofd hem niet. Hoe hij zijn arm wat ontlastte, hoe hij terug naar het bureau wandelde, misschien zelf wat van een vermoeide tred hoorde. Storm hoefde niet te kijken om het te weten, zijn wonde rook naar ontsmettingsmiddel en had recent nog gebloed. Het waren de kleine dingen die voor Storm aangaven dat het er ook niet zo goed aan toe ging met het schoolhoofd … en wat wilde dat zeggen? Wat betekende het als het schoolhoofd van dit eiland gewond was geraakt … door wie? Waar? Hoe? Ergens wilde hij het wel weten maar weer, hij had de energie er niet voor.
Het aanbod voor een tas thee bracht een gemeende zwakke glimlach op zijn lippen. Hij keek naar Jamie en knikte amper waarneembaar. ‘Dat zou aardig zijn.’ Stemde hij zachtjes in. Hij had in al die tijd niets gegeven, hij kon niets binnen houden door alle medicatie en de toestand van zijn lichaam. Hij had het altijd moeilijk om te eten na volle maan, nu werd dat gewoon weken doorgetrokken. Dus deze tas thee zou het eerste zijn dat hij zou drinken en als er iets was wat Storm wel waardeerde dan was het een goed tas thee. Net als hij afgelopen tijd zoveel aan thuis had gedacht deed dit aanbod dat weer. Storm staarde voor enkele seconden naar het bureau van het schoolhoofd voor hij wakker leek te schrikken door de klik van het knopje waarmee Jamie het apparaat in werking zette.
Hij kwam niet terzake zoals het hoorde, Storm zou het niet doen want hij wilde het moment uitstellen waarop hij vragen zou moeten beantwoorden die in aarding lagen met Lupos. Hij had nooit gemakkelijk kunnen praten over wat hij was, buiten met Nadya dan, dus dit was geen uitzondering op de regel. Toch wist hij dat hij het schoolhoofd antwoorden verschuldigd was dus hij hield zich voor om zo goed mogelijk te antwoorden zonder iets van zijn emoties het hele gebeuren te laten beïnvloeden. Het laatste wat hij nu wilde was hier breken in het kantoor van een schoolhoofd dat zelf al een beetje fysiek gebroken was met wonden. Om dan waarschijnlijk terug gestuurd te worden naar de ziekenzaal, verdoving te krijgen en weer knus in zijn comateuze toestand te landen, het klonk niet slecht. Maar hij kon het niet doen, hij zou het zijn lichaam niet toelaten. Er kwam een glimlach op Jamie’s lippen toen Storm het had over een slechte dag. En net wanneer hij dacht dat een slechte dag maar een understatement was zei het schoolhoofd dat luidop. Hij keek voor een kort moment naar Jamie, die niet terug keek maar weg staarde. Ja, het was een understatement. Voor Storm was iedere dag al een slechte dag geweest, de ene gewoon slechter dan sommige anderen. Maar allemaal behoorlijk miserabel. ‘Dat begrijp ik.’ Het was het enige wat hij erop terug zei. Want als iemand wist wat een slechte dag inhield, dan was het Storm wel.
En toen kwam het schoolhoofd een beetje ter zake door te vragen hoe het met hem ging. Ja, het ging beter, hij was in ieder geval al niet meer dood, dat was iets. Er lag iets van aarzeling in zijn blik, voor een seconde, niet langer alvorens het weer verdween achter een gordijn van vermoeidheid. ‘Iets beter.’ Hij keek het schoolhoofd aan en knikte zachtjes. Hij haalde diep adem alvorens hij keurig antwoord gaf op de vraag. ‘De dokter zegt dat het nog even zal duren voor ik mijn benen weer volledig zal kunnen gebruiken,’ daar had hij Clyde voor te danken. De blikseminslagen hadden de zenuwen in zijn onderrug beschadigd en dat koste veel energie van Lupos om te repareren. ‘Mijn hart heeft zijn regelmaat grotendeels terug, de nachten zijn moeilijker omdat,’ hij zweeg en keek kort naar de geavanceerde hartslagmeter die hij van de dokter had gekregen. ‘vanwege de onrustigheid.’ Maakte hij de zin zachtjes af. ‘Mentaal,’ Hij keek het schoolhoofd recht aan, een blik die niets verried maar tergelijk ook alles zei. ‘laten we daar maar niet over beginnen.’ Glimlachte hij zwak. ‘Zolang hij niet hersteld kan ik dat ook niet.’ Hij wees kort naar zijn eigen borst, om aan te geven dat hij het over de weerwolf had. Want dat was het nu eenmaal, hij had Lupos nodig om te blijven leven. ‘Dus ja, iets beter, voor wat dat mag betekenen.’ Zei hij er nog zachtjes achter, zijn blik kort op het bureau gericht voor hij weer op zoek ging naar de blik van het schoolhoofd …
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] zo maa 20, 2016 9:50 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Het apparaat was net gestopt met borrelen toen Storm aangaf dat hij wel een kopje thee wilde. Het water was gekookt. Perfecte timing. Jamie glimlachte terug naar de jongen en stond weer op van het bureau om naar de machine te lopen, verder zwijgend, zodat hij zowel Storm als zichzelf na kon laten denken over wat ze gingen zeggen. Zwijgend pakte hij twee mokken uit het kastje onder de machine – een handeling die veel trager ging dan normaal door één arm die in het verband zat – en deed er bijna systematisch bij elke mok het theezakje en het kokende water in, waarna hij de mokken ook weer één voor één naar het bureau bracht. Eerst één voor Storm, natuurlijk, daarna voor zichzelf. Het viel Jamie nu pas op hoeveel het verband om zijn arm, feitelijk een ‘uitgeschakelde’ arm, hem belemmerde. De eerste paar weken na de aanval had hij op bed gelegen, alle officiële telefoontjes en e-mails had hij met de nodige tegenzin aan Jean overgelaten. Dit was zijn eerste ‘echte’ afspraak na de aanval, op alle geplande afspraken in het ziekenhuis na en de eerste keer waarop hij zijn ietwat geheelde lichaam kon ‘uittesten’ – iets dat blijkbaar niet helemaal vlekkeloos verliep. En uitgerekend was dit eerste gesprek een gesprek met Storm, voor wie dit vast en zeker ook één van de eerste uitstapjes uit de ziekenzaal was sinds de volle maan.
‘Dat begrijp ik,’ was het antwoord van de jongen op zijn reactie dat een slechte dag een understatement was, en weer voelde Jamie die golf van medelijden opkomen die hij aan het begin van het gesprek ook had gevoeld, die hij had gevoeld toen Storm die nacht binnen werd gebracht in de ziekenzaal. Medelijden met Storm, het was een emotie waardoor zijn eigen pijn leek weg te vagen alsof het niets was. Hij voelde zich bijna schuldig tegenover hem: dat hij durfde te praten over zijn eigen wonden, zijn slechte dag als een understatement zoals hij het zelf noemde, al was het op dit moment slechts een terloopse vermelding in het lopende gesprek, terwijl er tegenover hem een jongen zat die… De dood recht in zijn ogen had aangekeken – die zelfs de dood nog elke keer moest trotseren, elke volle maan opnieuw, misschien zelfs elke dag opnieuw. Natuurlijk begreep hij wat een slechte dag was.
Zoals Jamie ook bedoeld had met dit gesprek, was het al gauw over Storm zelf gegaan. Het ging iets beter, vertelde hij, en Jamie knikte begrijpend voordat hij zijn aandacht voor een paar tellen naar zijn kop thee had gebracht, die hij in beide handen geklemd had zodat het minder snel koud werd. Hij hoorde Storm diep ademhalen, een geluid waardoor hij de jongen weer probeerde aan te kijken. Hij vertelde hoe het volgens de dokter nog even ging duren voordat hij zijn benen weer kon gebruiken, en Jamie liet zijn blik gaan naar de twee krukken die netjes tegen de armleuning van de stoel stonden. Het duurde even voordat hij een connectie kon leggen, voordat hij zich bedacht dat de zware bliksemschichten van Clyde zeker hun sporen hadden achtergelaten door het gehele lichaam van Storm, en dat dit er misschien één van was. Het was al fijn om te horen dat het geen blijvende schade was. Ook zijn hart was weer wat regelmatiger gaan kloppen, maar zijn nachten waren nog onrustig. Storm keek naar de hartslagmeter om zijn pols, een handeling die Jamie imiteerde. Het leek hem iets vreemds, hoe zijn hele leven in het teken stond van enkele lijntjes en piepjes van een klein apparaatje, totdat Jamie bedacht dat hij in de winter zelf afhankelijk was van een zonnelamp, ook weer zo’n levensbepalend apparaat.
Mentale onrust. Storm wuifde het weg alsof het niets was en wilde er ook niet over beginnen, Jamie vermeed het onderwerp dan ook, maar het schoolhoofd kon zich er wel een voorstelling bij maken wat hij daarmee bedoelde. Een weerwolf en hijzelf die elkaar in zijn lichaam verscheurden, elke dag opnieuw: dat was vast erger geworden na de volle maan. Hij. Het duurde opnieuw even voordat Jamie kon bedenken wie of wat Storm daarmee bedoelde, maar toen hij naar zijn borst wees werd het duidelijk. Zijn weerwolf. Van binnen.
Jamie schonk hem een kleine glimlach toe toen hij concludeerde dat het toch iets beter ging. Hij had zich de hele vertelling van Storm afwezig gehouden, had alleen maar geknikt als het nodig was. Hij wilde geen onnodig medelijden laten zien hoewel hij dat wel sterk van binnen voelde: het leek Jamie duidelijk dat Storm echt geen medelijden wilde, dat liet de manier waarop hij zijn toestand probeerde te verbloemen wel zien. ‘Storm…’ begon hij, zijn nagels tikten iets zenuwachtig tegen het aardewerk van zijn mok terwijl hij trillend inademde, zich voorbereiding op wat hij nu zou gaan zeggen. ‘Voordat ik begin… Je moet weten dat zoiets als wat er de vorige volle maan is gebeurd nooit meer mag gebeuren. Nooit meer.’
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] ma maa 21, 2016 7:45 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
De geur van het kokende water, van de theezakjes die boven werden gehaald prikkelde zijn neusgaten. Hij had afgelopen dagen niet meer om geluiden, geuren en smaken gegeven dus hij voelde een korte pijnlijke rilling langs zijn lichaam naar beneden trekken. Hij klemde zijn kaken op elkaar volgde de bewegingen van het schoolhoofd terwijl hij de zakjes in het water liet zakken alvorens hij ze één voor één naar het bureau bracht. Storm probeerde niets te tonen van de pijn die hij had, of van gelijk wat voor emoties die door zijn lichaam trokken. Hij nam de thee aan met een kort dankbaar knikje en ging weer op zoek naar een houding die voor hem dragelijk genoeg was om uit te zitten. Sinds hij was binnen gekomen had hij zich afgevraagd of dit wel een goed idee was, of hij niet gewoon in het ziekenhuisbed was blijven liggen en niet was komen opdagen voor deze afspraak. Maar het was vast iets van Storm’s opvoeding die ervoor zorgde dat hij keurig de regels naleefde.
Toen hij van de thee dronk, hoe warm het ook was, voelde hij meteen zijn maag protesteren. Niet enkel van de hitte maar ook omdat het nog steeds geen voedingstoffen wilde verdragen. Storm was het gevoel gewend, hij kende de drang van zijn maag die samenkneep uit protest, die de inhoud weer naar boven wilde duwen omdat zijn lichaam er niet klaar voor was. Alleen was er niets in zijn lichaam om weg te duwen, het was leeg, het was stil en het was nog steeds doodop. Storm bleef in de thee kijken tot het misselijke gevoel weg gleed. Uiteindelijk wist hij zichzelf net zover te krijgen om zich te concentreren op het gesprek en zo dus minder naar de behoefte te luisteren om terug naar het ziekenhuisbed te gaan en om wat meer pijnstilling te vragen.
Zeggen hoe zijn lichaam het stelde was gemakkelijk, het was in ieder geval gemakkelijker dan beginnen uitleggen hoe hij er mentaal aan toe was. Want dat zou zelf Jamie niet kunnen begrijpen, daar zou hij een psycholoog voor moeten opzoeken. Er was weinig van het verschrikkelijke dat zijn gedachten niet was doorkruist sinds die ene nacht, sinds alle nachten die hij al als weerwolf had moeten doorbrengen. Dus nee, mentaal stelde hij het vier keer slechter dan fysiek en dat was duidelijker zichtbaar dan twee krukken tegen een stoel. Als je Storm maar net genoeg kende zou je weten dat hij altijd liet zien wat hoe voelde of dacht, dat hij altijd met die allesoverheersende charmante glimlach op zijn lippen liep. Hij had zijn off dagen maar zelf dan kon je hem op een zekere manier “lezen”. Nu … je zag niets buiten de vermoeidheid en pijn. Het was alsof hij een muurtje had gebouwd dat alles zorgvuldig buiten hield. Naast Nadya was het niemand gelukt een deftig gesprek met hem te voeren en zelf voor haar was het ondragelijk lastig geweest. En dan nog te zwijgen over Lupos, de weerwolf was merkwaardig stil maar Storm voerde toch de strijd. De strijd die hij nu had opgegeven waardoor Lupos technisch gezien vrij spel had tot iemand hem terug op andere gedachten kon brengen.
Toen hij zijn voornaam hoorde uit het schoolhoofd zijn mond keek hij meteen op, rechtaf in Jamie’s ogen, harder dan misschien nodig was. De toon die zijn naam benadrukte zei al meer dan genoeg. Over fysieke toestand praten was moeilijk, mentaal nog moeilijker maar wat er nu ging komen was nog veel moeilijker voor hem. Het was een beetje advocaat van de duivel spelen, hij moest Lupos op een zeker level gaan verdedigen en vertegenwoordigen en Storm had daar absoluut geen zin in. Zeker nu niet. “Voordat ik begin … Je moet weten dat zoiets als wat vorige volle maan is gebeurd nooit meer mag gebeuren. Nooit meer.” En Storm was vier keer sneller met zijn antwoord dan je zou verwachten van hem. ‘Ik weet het.’ Zei hij, harder dan normaal, zijn ogen misschien een tikkeltje kouder. Hij klemde zijn handen rond de kop thee en ademde langzaam in en uit tot hij er zeker van was dat hij zijn koude afstandelijke procedure die hij voor iedereen gebruikte achterwege had gelaten. Want hij wilde niet zo afstandelijk doen tegen het schoolhoofd, hij was geen slechte leerling, omstandigheden hadden het hem gewoon wat slechter gemaakt. ‘Ik weet het.’ Herhaalde hij wat zachtjes. Hij zette de kop neer op de rand van het bureau en zocht Jamie’s blik. ‘Ik wilde niets van dit, ik wilde de mutatie niet en ik wilde al zeker afgelopen gebeurtenissen niet. Maar ik heb er de energie en kracht niet voor,’ hij zweeg en verborg zijn hoofd kort in zijn handen, wreef zijn hand door zjn haar en kneep zijn vingers in zijn neusbrug. ‘Ik probeer alles in mijn macht, dat moet je geloven.’ Hij keek het schoolhoofd terug aan en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Maar ik kan dit niet meer, als ik eerlijk ben. Volgende volle maan zal slechter zijn als we niets doen.’ En dat had hij het niet over de volle maan van binnen twee weken want daar zouden ze beide niet voor hersteld zijn, hij had het over die erna. ‘Ik ga eraan kapot door wat ik heb gedaan. En ik wenste dat ik er iets van controle over kreeg, ik wenste dat niemand van jullie dit moest doen.’ Hij dacht voor een seconde aan het meisje dat hij had gebeten, aan Devon die het bijna niet had gehaald. ‘Dus ik kan niet beloven dat het niet meer zal gebeuren want het zou een belofte zijn die ik af leg en niet hij.’ Tikte hij kort terug tegen zijn borst, tegen de weerwolf. Zo eerlijk was Storm wel, er stond teveel op het spel om dat niet te zijn. Storm kon het schoolhoofd alles verzekeren maar eens Lupos de macht had dan was er niets wat iemand nog kon doen om dit te veranderen. Dus ja, misschien moesten ze maar eens met een masterplan langs komen dat hem kon helpen. Want nog zo’n volle maan zou hij niet overleven, als moest hij Clyde smeken om hem te doden …
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] za apr 23, 2016 4:07 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Jamie wist niet waarom, maar hij observeerde de jongen voor hem telkens voordat hij zijn blik weer voor enkele seconden naar zijn kop thee liet gaan. Lichaamstaal kon veel zeggen over iemand, dat wist hij, en hoewel het al meer dan duidelijk was dat hij zich mentaal slecht voelde, werd dat alleen maar meer versterkt door de manier waarop hij tegenover hem aan het bureau zat. Jamie had soms willen wensen dat hij een telepaat was – dat hij gedachtes van iemand in één oogopslag had kunnen doorgronden zoals Jean kon – inclusief alle nare gedachtes die iemand pijnigden, zodat hij kon weten wat er in hem omging. Storm leek zich redelijk stil te houden, zijn gevoelens en gedachtes beschreef hij maar telkens oppervlakkig, als het puntje van de ijsberg. Begrijpelijk – natuurlijk. Alle gebeurtenissen van de laatste volle maan waren nog te veel aanwezig, nog te vers. Jamie werd ’s nachts zelf geplaagd door een gruwelijk mengsel van het bloedende meisje dat voor dood op de bosgrond had gelegen, Storm’s levenloze lichaam dat binnen werd gebracht in de ziekenzaal en zijn eigen lichaam op het moment dat hij werd aangevallen, zijn huid zwart en verkoold. Hij kon, nee, hij wílde zich niet eens voorstellen hoe het was voor Storm. Voor Nadya. Voor Clyde.
Clyde. Hij had nog vaak aan de man gedacht, hoe hij ook de ziekenzaal binnengekomen was en uiteindelijk was ingestort om in een diepe slaap te vallen – zijn krachten uitgewerkt, hij was tot het uiterste gedreven om de weerwolf in toom te houden. Het was pijnlijk geweest om Damian elke dag naar de ziekenzaal toe te zien gaan alsof hij waakte bij Clyde, wetend dat hij pas wakker zou worden als hij volledig geheeld was. En datzelfde deed Nadya bij Storm, zo had hij van de dokters en verplegers gehoord. Nadya. Hij had medelijden met het meisje, al wist hij dat ze hemzelf waarschijnlijk de schuld gaf voor alles wat er gebeurd was. Dat ze dacht dat alles waarschijnlijk veel beter was gelopen als hij haar de kans gegeven had om zélf in te grijpen, in plaats van Clyde het ‘werk’ te laten opknappen.
Maar Jamie was geen psycholoog noch een psychiater. Ze zouden vandaag niet gaan praten over zijn gevoelens, hoe hij met alle emoties om moest gaan die o zo duidelijk in hem aanwezig waren, hoe hij dit allemaal moest gaan verwerken. Moeilijk zouden deze gesprekken zeker worden, maar dat was een taak voor Norah, en Jamie vroeg zich af of ze de student al benaderd had. Storm en hij zouden vandaag op een meer neutrale manier moeten praten over Storm zelf, zijn mutatie, de volle maan, voor zover dat mogelijk was. Een oplossing moeten zoeken.
Jamie schrok ergens van de manier waarop de blikken van Storm en hemzelf elkaar ontmoetten. Hij klemde zijn kaken op elkaar, slikte, liet zijn handen van de theekop op het blad van het bureau glijden terwijl hij wachtte op Storm die zijn antwoord formuleerde. De jongen legde alle schuld op zichzelf. Hij wilde dit niet. Hij kon niet meer garanderen dat dit niet meer zou gebeuren. Dat dit zichzelf elke maand zou herhalen, als we niks zouden doen. De jongen straalde complete verslagenheid uit. ‘Storm,’ begon Jamie opnieuw terwijl zijn handen weer de theekop vonden die hij vasthield alsof hij zo beter uit zijn woorden kwam. ‘Luister, dit is niet jouw schuld. Jij bent hier niet kwalijk voor te nemen. Jij wilde het niet, jouw mutatie… De kant die daarbij elke volle maan naar buiten komt, dat ben jíj niet…’ Hij pauzeerde even, ademde uit. ‘Jou de schuld geven van je mutatie zou hetzelfde zijn als een mensenmeisje vragen of ze haar haren blond zou kunnen verven omdat haar echte haarkleur storend zou zijn, het zou hetzelfde zijn als iemand vragen of hij zijn oogkleur kan veranderen omdat bruin geen mooie kleur gevonden wordt… Het hoort bij jou.’ Jamie keek Storm weer aan, zijn gedachten peilend. ‘Natuurlijk wil jij die ene kant niet, dat begrijpen we. Je gaat eraan kapot. Maar het is iets dat al zo lang in je DNA vervlochten zit… We gaan, nee, we móeten je hiermee helpen. Je helpen hoe je het onder controle kunt houden, al is het maar een klein beetje… Er is iets waardoor we je kunnen helpen Storm, ik weet het zeker. En het moet te realiseren zijn voor de volgende volle maan, zoals je zei. Al zal het geen absolute remedie zijn. Je zal nooit…’ Ongewild wendde Jamie zijn ogen van Storm af voordat hij de rest van zijn zin uitsprak. ‘…helemaal… Beter worden.’ Zijn hele lichaam sidderde, leek te walgen van de drie woorden die hij zojuist uitgesproken had. Zijn arm leek er opnieuw van te protesteren. Beter worden. Je lichaam genezen van een mutatie. Het waren woorden die zo vaak verteld werden door de overheid, allerlei officiële instanties die de mensenpopulatie beloofden dat de wereld zo snel als mogelijk ‘bevrijd’ zou worden van mutanten. Jamie bidde er elke dag voor dat ze nooit een ‘remedie’ voor mutanten zou vinden.
‘Misschien weet ik iets,’ Jamie’s blik wendde zich opnieuw op die van Storm, zijn stem iets hoopvoller van klank. ‘Een Danger Room simulatie. Als we een bijna levensechte situatie creëren, een nacht met wolken voor de maan, een zonnige dag, iets zonder volle maan om… hem in toom te houden, denk je dat dat zou werken?’
NOTES Storm - en mijn 1000e post is voor jou Jenn <3
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] za apr 23, 2016 7:55 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
De enige manier om niet aan de gevolgen van dit gesprek te denken was om zijn focus te leggen op twee compleet andere dingen, de thee en het schoolhoofd. De thee was niet zo bruikbaar, het prikkelde zijn neus, hij rook de milde geur van het water en het theezakje, hij proefde de smaak op zijn tong nog voor hij ervan had gedronken. Hij hoorde het zakje zachtjes op en neer deinen in het water. Maar het was niet iets dat de akelige gedachten in zijn hoofd kon weghouden. Dan maar het schoolhoofd, het verband rond zijn arm, de blauwe plekken, de schrammen, dat was iets dat Storm zijn gedachten op een ander pad zette. Alles was immers beter dan zijn eigen vernietigende gedachten. Hij had afgelopen dagen en weken amper tijd besteed aan nieuws rondom zich. Hij kon zich voorstellen dat de ziekenboeg het grootste roddelplekje was om er nieuwtjes te krijgen over zowel studenten als docenten. Toch was ieder nieuwtje hem ontgaan, het was allemaal zoveel beter om het niet te weten. Het was ook nooit moeilijk geweest om te negeren door alle medicatie, zelf de pratende verplegers in het deurgat zou hij gemakkelijk kunnen negeren. Maar nu vroeg hij het zich wel af, wat was er met het schoolhoofd gebeurd? Had hij zich verwond in een les? Tijdens een training? Hier ergens op het eiland? Of was het iets van buitenaf … iets minder positief en minder goed. Storm richtte zijn blik kort naar het verband alvorens hij naar de thee keek, geconcentreerder deze keer terwijl hij een simpel puzzeltje probeerde samen te leggen. Wat als Jamie was aangevallen? Storm zijn blik gleed ogenblikkelijk terug naar het schoolhoofd, ergens was er iets van waakzaamheid, niet zichtbaar maar hij voelde het wel. Wat als dat waar was … wat zou dat betekenen voor het hele eiland? Storm was niet klaar om aan iets zo groot te denken als hij zichzelf nog had om aan te denken. Dus hij liet de gedachte los, slikte de misselijkheid door en hoopte dat zijn puzzel verkeerd gelegd was.
Hij wist dat dit geen psychologisch gesprek zou worden, daarvoor hadden ze andere docenten, docenten die hij weldra wel zou leren kennen. Storm keer er niet naar uit om over zijn gevoelens te gaan praten, er was immers geen enkele jongen die dat graag vrijuit deed … al zeker niet tegen een vreemde. Maar als hij niet zou praten dan zou het erger zijn dus hij had zich er ergens wel al bij neergelegd. Hij wist dat dit gesprek ook niet zou gaan over wat er was gebeurd, hoe hij zich voelde en al die kleine details … daarvoor hadden ze getuigen, Clyde en Devon konden waarschijnlijk levendiger vertellen wat er was gebeurd dan Storm. Dit gesprek zou gaan over hoe hij moest worden tegen gehouden. Want zoals Jamie zei, dit mocht niet opnieuw gebeuren, woorden die Storm maar al te graag wilde ondersteunen. Dus het zou gaan over Lupos ,over het monster achter Storm. En op één of andere manier was praten met een psycholoog beter geweest dan praten over zijn weerwolf met het schoolhoofd. Mentaal zette hij zich niet schrap, hij nam zijn thee dronk ervan en liet gewoon komen wat komen moest, instinctief zou Lupos zichzelf wel verdedigen. Storm moest er gewoon voor zorgen dat hij hier zou buiten wandelen met een mogelijke oplossing in zijn achterzak.
Ook het schoolhoofd zei exact wat iedereen hem probeerde duidelijk te maken, dat het niet zijn schuld was. Wel, dat was moeilijker te aanvaarden dan het misschien leek. Zijn ogen vernauwden zich een beetje toen Jamie het begon te vergelijken met haarkleur en oogkleur. Was het zo simpel? “Het hoort bij jou.” Dat was één van de dingen die het besef tot hem liet doordringen. En jammer genoeg niet het enige want Jamie ging verder. Storm hield zijn blik koelbloedig ernstig op het schoolhoofd gericht. “Je gaat eraan kapot.” Storm sloeg zijn blik neer naar de thee bij die woorden daarmee was genoeg gezegd. Ja, hij ging eraan kapot. Jamie had een aardig goede manier van praten, het ene woord zat vast aan het andere, het maakte dat Storm zijn emoties een beetje houvast vonden op wat hij zei. Een beetje hoop vervlochten met wat pijn, net las zijn DNA vervlochten zat met dat van de weerwolf. Maar toen zei Jamie was niemand ooit had gezegd, wat niemand durfde zeggen, wat Storm nog niet eens luidop had durven zeggen. Jamie zei de waarheid; “Je zal nooit helemaal beter worden.” Storm knikte, klemde zijn tanden op elkaar en keek voor een moment lang naar één van de boekenkasten. Het voor jezelf herhalen was niet hetzelfde als het horen van een ander. Hij hoorde het van het schoolhoofd, hij zou nooit weer de oude worden. ‘Ik wacht al heel lang op iemand die me dat kan zeggen.’ Toen hij het schoolhoofd terug aan keek was zijn blik gebroken. Was de façade van ernst en koelbloedigheid weg gesmolten. Daarmee kon hij ook een hoop dingen schrappen van zijn lijstje. Nee, hij kon niet terug naar Londen, nee, wandelingetjes onder volle maan waren van af nu niet meer mogelijk, nee, hij zou de hunkering van Lupos onderin zijn maag niet meer kunnen kwijt geraken. Op één of andere manier was dat exact wat hij wilde horen, iemand die hem zei dat hij nooit meer dezelfde kon zijn. Het was geen opluchting, ook geen verademing maar het zou achteraf effect hebben op hem, in een misschien goede zin.
Zijn aandacht gleed weer volledig naar het schoolhoofd toen hij weer sprak. Hij wist iets … wat? The Danger Room … Storm had ervan gehoord, vaag maar had er nooit echt bij stilgestaan. Zijn blik werd iets wakkerder, klaarder terwijl hij zich concentreerde op het voorstel van het schoolhoofd. ‘Ik denk,’ hij zweeg en ademde langzaam in. ‘Hij is niet slim, hij gaat op in de instincten, in de jacht dus ja, als je hem een simulatie geeft met een volle maan, een bos, de geuren en alles erop en eraan,’ hij zweeg en keek voor een moment bedenkelijk naar de thee. ‘hij zal het geloven, zolang het gebied ruim genoeg is, zolang hij niet het gevoel van opsluiting heeft. Maar hij transformeert, je gaat hem een volle maan moeten geven of ik,’ hij zweeg en slikte de opkomende misselijkheid weg. ‘als hij tijdens zijn volle maan niet kan jagen, niet kan rennen dan transformeer ik vaker door de maand. Ik heb het geprobeerd met Nadya en het is niet gelukt, ik heb het dan moeilijker om hem door de maand heen in te tomen.’ Legde hij zo goed mogelijk uit. Hij keek naar Jamie en haalde kort zijn schouders zachtjes op. ‘Hoe echter hoe beter. Zolang hij niet weet dat hij daar zit opgesloten zit zou het moeten lukken. Maar net als ik hem leer kennen, leert hij ook mij kennen. Je kan het proberen.’ Gaf hij uiteindelijk stilletjes toe. No way dat Storm daar alleen in zou stappen, zoveel vertrouwen had hij nou ook weer niet in de situatie. Maar het was een start, een beetje hoop in zijn duistere gedachte, een klaardere blik in zijn vermoeide ogen …
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] za apr 23, 2016 10:43 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Wat zou Storm doen als de wetenschap werkelijk zo ver ontwikkeld was dat ze mutaties echt met een simpel tabletje of een injectie konden uitwissen? Zou de jongen het dan gebruiken, zodat hij weg kon van het eiland en weer terug kon naar zijn oude en vertrouwde studentenleven in Londen, in de wetenschap dat hij iets van zichzelf had… Weggehaald? Wetend dat hij zijn mutatie nooit meer terug zou krijgen? Alsof hij een heel hoofdstuk van zijn leven zomaar had uitgewist, alsof het nooit gebeurd was? Het was een vraag die zomaar in hem opkwam. Hij wist het niet, maar van één ding was hij zeker: zelf zou hij het nooit doen. Hij hield van zijn mutatie, dat hij in zekere zin verbonden was met de zon en haar krachten, wat voor ongemakken het hem ook gaf in de vorm van vermoeidheid in de winter of krachteloosheid tijdens een zonsverduistering. Het was, zoals hij Storm ook al gezegd had, een deel van zijn DNA, net zoals dat de mutatie van Storm ook een deel van zijn DNA geworden was. Het was als zijn oogkleur, als zijn haarkleur, precies zo bepaald en uitgedacht. Maar bij Storm lag het toch anders, moest Jamie toch toegegeven. Hij was zelf geboren met zijn mutatie, had het ontdekt toen hij klein was, was er mee opgegroeid, en ook al wist hij toen hij jong was nog niet precies wat zijn mutatie en krachten inhielden – hij had er toch een soort controle over, het was natuurlijk voor hem. De normaalste zaak van de wereld bijna, zijn krachten werkten hem niet tegen maar waren met hem meegegroeid naarmate hij ouder was geworden. Storm was echter gemaakt tot een mutant, besefte Jamie zich. Hij had nooit de kans gehad om zich de kracht eigen te maken, hij was op precies de verkeerde plaats en de verkeerde tijd toen hij ‘gezegend’ – Of juist vervloekt? Wie zou het zeggen? – werd met de krachten die hem vanaf dat moment voor altijd zouden achtervolgen. Een weerwolf die zich diep binnen in hem bevond, een wezen dat zich een weg uit Storm probeerde te vechten, dat van de kracht van de jongen leefde als een bloedzuiger. En dat zijn hele leven lang, een wezen dat met elke volle maan nog sterker zijn kracht van hem wegnam.
Misschien was er nog wel een sprankje hoop geweest voor Storm. Howard en hij hadden immers het gewonde meisje in het laboratorium tijdens de volle maan gered van een lot als dat van Storm. Het gen dat verantwoordelijk was voor het transformeren naar een weerwolf en alle andere krachten die er bij kwamen kijken hadden ze op de een of andere manier uit het meisje weten te bevrijden – het had zich nog niet vastgemaakt aan haar DNA. Maar of dezelfde handeling ook bij Storm zou werken? Jamie betwijfelde het zeer. Hij was nu al veel te lang een weerwolf, het was nu al een deel van hem, anders dan bij het meisje het geval was. En een misstap bij zo’n soort operatie konden ze zich niet veroorloven: misschien zou juist de weerwolf in hem getriggerd worden, misschien zou hij het zelfs met de dood moeten bekopen… Jamie wilde de jongen geen valse hoop beloven, iets wat hem in zijn leven vast en zeker vaker gebeurd was.
Jamie merkte dat de jongen naar hem keek toen hij verschillende keren zijn blik van hem had afgewend en het schoolhoofd had enkele seconden nodig om uit te vogelen waarom. Waarschijnlijk naar zijn eigen wonden, naar het verband op zijn arm, de blauwe plek onder zijn oog, de krassen die over zijn gezicht verspreid waren. Zou Storm weten dat hij aangevallen was, of zou hij er al inmiddels achter gekomen zijn met alle hints die Jamie’s uiterlijk al verraadden? Zijn arm gaf er een soort antwoord op, pijnlijk gespannen door het nieuwe verband waardoor zijn mond even vertrok. De jongen had er in ieder geval niets van losgelaten zelfs als hij er iets van wist, op de ‘Alles in orde?’ vraag aan het begin van het gesprek. Het zou Jamie niets verbazen als hij het wél wist. Het was immers een bekend feit dat geheimen in het algemeen niet lang bewaard bleven, laat staan geheimen die te maken hadden één van de leraren van het eiland. Misschien dat Storm het hem straks zelf zou vragen aan het einde van hun gesprek – en in dat geval zou Jamie eerlijk antwoord geven, dat was alvast een belofte die hij aan zichzelf gemaakt had.
‘Ik wacht al heel lang op iemand die me dat kan zeggen.’ Jamie fronste zijn wenkbrauwen. Wat hadden ze met hem gedaan? Hadden ze hem valse hoop gegeven? Zijn familie of vrienden of misschien een paar mensen op het eiland? Hadden ze hem trainingen of een middel gegeven in de hoop dat de weerwolf zo onderdrukt zou worden? Of beter nog – had hij zichzelf juist een façade voorgehouden, hopend dat hij op een dag nooit meer met de weerwolf in hem zou moeten leven? Een steek van medelijden welde opnieuw in Jamie op, maar toen Storm opgelucht leek, ademde hij diep uit en toverde verbazingwekkend genoeg een klein glimlachje op zijn gezicht. Een korte beweging met zijn mondhoeken naar boven, meer was het niet. Als je niet goed genoeg had opgelet zou het meer op een reflex lijken. Een glimlachje niet van blijdschap, maar van wederzijdse opluchting. Hij was waarschijnlijk de enige geweest in een lange tijd die Storm iets van een definitief antwoord op zijn vraag had kunnen geven. Hij nam zelfs de moeite om een slok van zijn thee te drinken die gelukkig nog niet afgekoeld was, als een resultaat van het krampachtig vasthouden aan het aardewerken kopje. Aandachtig luisterde hij weer naar Storm en zijn antwoord op het idee dat hij zojuist had voorgesteld. De weerwolf was een jager, niet bijster slim, hij zou op alles wat maar een beetje op een jacht leek met beide klauwen aangrijpen. Maar hij moest jagen. Het was precies dat deel van Storms verhaal dat Jamie zijn wenkbrauwen weer iets had gefronst. Tot nu toe had hij gedacht dat de transformatie met iets uit te stellen was, al was het maar met een simulatie van een zonnige dag in plaats van een duistere nacht. Nu het bleek dat Storm elke maand wel móest transformeren of het zou op een andere dag in de maand gebeuren, streepte Jamie dat idee alvast in zijn gedachtes weg. De transformatie van Storm bij volle maan was, hoe erg het ook klonk, nog in de hand te houden. Een transformatie op welk ander tijdstip dan ook… Dat niet. Voor zover klonk het alsof de simulatie nog een goed idee was. ‘Misschien heb je wel eens gehoord van de Danger Room,’ begon Jamie. Hij kon zich niet herinneren dat Storm al eens aan een training had meegedaan in de kamer, al waren zijn gedachten van voor de aanval op dit moment redelijk wazig. ‘Het is een kamer op de onderste verdieping van het gebouw. Bijna bij de kelder. We kunnen er bijna alle soorten simulaties maken, dus een duistere nacht met een volle maan zou geen probleem moeten zijn…’ Nadenkend leunde hij iets achterover in zijn bureaustoel. ‘De kamer is sterk, bestand tegen allerlei soorten aanvallen, net zoals in de trainingskamers. En er zou altijd toezicht zijn – je zou gecontroleerd kunnen transformeren. Als het klopt wat je zegt Storm, als hij makkelijk te bedriegen is, dan… Dan zouden we het inderdaad kunnen proberen.’
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] zo apr 24, 2016 8:17 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
De dokters en verpleegsters moesten het er ongetwijfeld over hebben gehad … nadat Jamie en Howard het voor elkaar hadden gekregen om het meisje te genezen was er even niets anders geweest dan dat. De meest voorkomende vraag in Storms leven, wat als? Wat als ze hem ook konden genezen met hetzelfde dat het meisje had gekregen? Wat als ze zijn mutatie op één of andere manier konden weghalen? Wat als het een verkeerde werking zou hebben? Storm had daar nooit aan gedacht, hij was wel zo nuchter genoeg om te weten dat er geen echte genezing was voor ene mutatie. Maar dat wilde niet zeggen dat hij niet bleef hopen op iets dat het dragelijker kon maken. Hij zou er niet over twijfelen, hij zou meteen iets nemen als hij daarmee van de weerwolf af kon geraken. Maar daar stond iets groots tegenover … Nadya, Devon en Katerzyna, de drie personen die zijn leven momenteel draaiend hielden. Zou hij het doen? Moest hij een pilletje op zijn hand hebben? Het antwoord zullen we nooit weten. Jamie had precies gezegd wat hij wilde horen van een ander, hij kon niet beter worden. Zo simpel was het voor Storm. Ondanks dat hij altijd had gehoopt dat er iets was dat hem kon helpen … hij had altijd geweten dat het een illusie was. En dat bevestigde Jamie met die enkele woorden. Storm kon niet beter worden, hij zou altijd dit blijven, een monster, een moordenaar, iemand die geen controle had over dat andere deel van zichzelf.
Hij omvatte zijn tas thee, bracht het naar zijn lippen en dronk er met systematische slokken van. Er kwam meteen protest vanuit zijn maag op de warmte van het drankje. De dagen zonder eten eisten zijn tol maar zijn maag weigerde iedere vorm. Hij hoopte dat de thee binnen zou blijven. Toen hij terug naar het schoolhoofd keek merkte hij de minieme glimlach op diens lippen. Misschien had Jamie het zelf niet verwacht maar de woorden hadden effect, impact op Storm. Storm moest het horen, hij hoefde niet te horen van Devon dat uiteindelijk alles in orde zou komen, hij wilde niet horen van Kat dat ze hem veilig zou onderdrukken, hij wilde zelf niet horen van Nadya dat ze er altijd voor hem zou zijn. Ze probeerden het goed te maken, op één of andere manier probeerde ze hem te helpen. Maar misschien was de keiharde waarheid precies wat Storm moest horen, van iemand buiten die kring, iemand als Jamie. En misschien was hij het schoolhoofd daar dankbaar voor, al kon je het niet aflezen van zijn gezicht. Er was enkel een beetje opluchting, ontspanning die door zijn lichaam gleed en de pijn aanwakkerde die hij voelde in zijn onderrug. Dit was voor hem waarschijnlijk de eerste stap naar herstel, accepteren dat hij nooit meer de oude kon worden.
Proberen uitleggen hoe Lupos dacht en werkte was moeilijker dan hij had verwacht. Hij had enkel de informatie van de korte beelden, van wat Nadya en Devon hem zeiden om op verder te gaan. Zelf was hij compleet afgesloten van de realiteit als Lupos de nacht begon, hij had dus nooit geen idee van wat hij deed. Maar het was niet moeilijk als je wakker werd en zag hoeveel mensen je had vermoord … niet moeilijk als je wakker werd en zag hoe je beste vriend er gehaverd bij lag. Hij leerde van de wolf maar het was met stukken en fragmenten, het zou veel gemakkelijker zijn moest hij bewust zijn, dan zou er misschien ook een kans zijn dat hij het kon controleren. Het was één van de vele dingen waar Storm altijd maar over zat te twijfelen, bewustzijn of niet. Wilde hij zien wat Lupos allemaal aanrichtte? Nee, waarschijnlijk niet maar de kans wat groter om controle te nemen als je daadwerkelijk wist wat er gebeurde.
Wat Jamie voorstelde was redelijk. Storm probeerde in de mate van het mogelijke informatie te geven over de wolf maar je zag aan zijn blik hoeveel moeite het koste. Hij had afgelopen weken niet aan de weerwolf gedacht, hij had helemaal niet gedacht en nu … nu moest hij zeggen hoe de volle manen er voor hem uit zagen. Toen het schoolhoofd weer sprak keek Storm automatisch op uit zijn verzonken gedachten, hij knikte zachtjes. ‘Vaag.’ Gaf hij toe. Hij was een goede student maar de algemene rondleiding in het begin van zijn aankomst had hij nauwkeurig afgewezen en dus niet gevold omdat het allemaal te beklemmend voor hem was geweest. Het idee om tussen vier muren te zitten met een weerwolf maakte het ook beklemmend. Want dat was wat Jamie hem uitlegde zorgde ervoor dat hij zijn eigen hartslag voelde kloppen in zijn keel; hij sloot voor enkele seconden zijn ogen, kreeg het beeld van Lupos, de ijsbeer, de drie muren van de ravijn en dan het bloed, Devon’s bloed dat in het water sijpelde. Hij opende zijn ogen en de angst wist zich traag te mengen onder zijn donkerbruine oogkleur. Als het iets wat wat Lupos meer haatte dan de ijsbeer … dan was het wel het gevoel van vier muren, van opsluiting in zijn volle maan. Dat was iets waar ze aan moesten denken, Kat zou hem wel zover krijgen, tot in de simulatie en hem dan niet meer onderdrukken zodat hij kon transformeren. Maar dan was er nog de pijn, de eenzaamheid, de angst en het instinct. ‘Ik ben niet bang voor zijn instinct, hij is niet slim genoeg om uit te vogelen dat het geen echte omgeving is. Ik ben enkel bang dat hij zal voelen dat hij opgesloten zit.’ Storm zweeg, keek het schoolhoofd aan en sloeg zijn blik dan weer neer naar zijn thee. ‘Ik ben bang dat als hij alleen in die kamer zit en hij niemand heeft om zich op af te reageren … dat hij de hele maand door onrustiger zal zijn.’ Hij ademde in, de onrust en angst verdween langzaam toen hij weer controle nam over zijn lichte paniekerige lichaam. Hij kneep zijn hand samen tot een vuist, zijn vingers hadden zachtjes gebibberd bij het idee. ‘Maar ik wil het proberen, al is het maar om niet in het bos te hoeven transformeren. Maar ik doe het niet alleen, ik heb ergens een beetje hoop dat ik hem ooit zal kunnen sturen en dat kan ik enkel als er iemand van buitenaf hem kan,’ hij zweeg en probeerde achter het juiste woord te zoeken. ‘Africhten, geen idee. Ik denk dat we het dingen kunnen bijleren, hij heeft geleerd om bang te zijn van Nadya, om kwaad te zijn op de ijsbeer, dat zijn emoties die hij, die ik nooit eerder gevoeld heb bij hem.’ Er moest een kans zijn om Lupos te laten evolueren. Daarnaast, Storm oogde heel zelfzeker maar hij zag het niet zitten om daar alleen binnen te gaan. ‘De Danger Room, simuleert het ook geuren? Smaken?’ Vroeg hij ietwat voorzichter. Smaken zou Lupos misschien ontgaan maar geuren … De wolf was op zijn neus ingesteld, op dat en niets anders …
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] zo mei 22, 2016 9:39 pm
❝ And there’s a whole life in that, in knowing that the sun is there. ❞
Zouden ze nu werkelijk vandaag tot een soort oplossing kunnen komen? Een oplossing voor het dilemma waar Storm al maandenlang mee vocht? Het was het motto geweest waarmee Charles Xavier als Professor X jaren geleden zijn school in Salem had opgericht. De eerste mutantenschool ter wereld. Hij had gezworen om elk kind en elke tiener die nog pas geleden achter hun krachten en mutaties waren gekomen, te helpen om ze zo goed mogelijk te leren beheersen en te accepteren. Een oplossing te vinden – voor elke mutant was er wel een uniek probleem waar ze hulp bij nodig hadden. Jamie had bij zo’n zelfde ‘eed’ moeten zweren toen hij als nieuwe leraar op de school kwam werken, en ook al was hij op dit moment kilometers ver verwijderd van de ‘originele’ mutantenschool in Salem en had hij Charles Xavier zelfs nooit in zijn leven ontmoet, hij voelde een soort euforisch gevoel in zich wakker worden. Ze zouden Storm kunnen helpen. Ze moesten hem helpen. Hij hoopte dat hij Storm al iets geholpen had door hem te vertellen dat het niet mogelijk was om hem beter te maken. Maar hij kon er wel mee leren leven – een proces dat waarschijnlijk nog lang zou gaan duren. Misschien dat de jongen over enkele jaren, mocht de moderne geneeskunde zo ver kunnen komen, nog zou kunnen beslissen of hij zijn mutatie weg wilde halen; een beslissing waarvan Jamie dacht dat hij er waarschijnlijk later spijt van zou krijgen.
Maar dat zou Storm later voor zichzelf mogen beslissen. Later, wanneer hij afgestudeerd was aan de school van Genosha Island en hij weer naar huis naar Engeland toe kon. Wanneer hij zijn mutatie hopelijk beter onder controle had, in betere banen had geleid. Jamie hoopte altijd dat hij elke leerling zo zou kunnen begeleiden, dat ze met volle moed en volledige beheersing over hun mutatie aan hun nieuwe leven zouden kunnen beginnen. Dan pas was zijn taak als leraar helemaal volbracht. Het was de verantwoordelijkheid van elke leraar op welke school dan ook om zijn leerlingen zo te begeleiden, maar sinds Jamie op Genosha Island les gaf, leek het alsof deze boodschap hem nog nadrukkelijker op het hart werd gedrukt. Lesgeven was al een moeilijk iets, maar op een mutantenschool lesgeven was een verantwoordelijkheid waarover Jamie nog niet had durven dromen.
Hij luisterde met volle aandacht naar de jongen toen hij vertelde over ‘zijn’ weerwolf nadat Jamie hem een voorstel had gedaan – het transformeren bij volle maan proberen te controleren in de Danger Room. Het schoolhoofd hoorde zichzelf slikken toen het leek alsof zijn woorden juist iets van innerlijke woede opriepen (de weerwolf die reageerde misschien?) in plaats van de kalmte die Storm juist eerst uitstraalde. Instinctief leunde hij iets achterover in zijn bureaustoel, besloot verder zijn mond te houden voordat hij nog iets kon zeggen dat Storm misschien nog meer van streek zou maken en hij zelf begon te praten.‘Ik ben niet bang voor zijn instinct, hij is niet slim genoeg om uit te vogelen dat het geen echte omgeving is. Ik ben enkel bang dat hij zal voelen dat hij opgesloten zit.’ Jamie knikte langzaam en trok zijn theekopje iets meer naar zich toe om Storms bewegingen te spiegelen. Dat de weerwolf niet kon voelen dat de omgeving die de Danger Room creëerde een simulatie was, was in ieder geval een opluchting. Voor Jamie zelf waren de simulaties in de ruimte soms moeilijk van echt te onderscheiden, maar je wist het maar nooit voor een dier met verscherpte zintuigen. ‘We zouden de simulatie gigantisch groot kunnen maken,’ stelde hij voor, denkend aan de hele steden of velden die met het apparaat gemaakt konden worden. ‘Het op de een of andere manier telkens kunnen vergroten… Dus telkens als de wolf tegen een geanimeerde muur of omheining dreigt op te springen of te rennen, dus het ‘einde’ van de simulatie, dat we er een nieuw stuk achter plakken, zodat we zijn…’ Hij twijfelde over zijn woordkeuze en sloeg zijn ogen van Storm weg. ‘…jachtgebied steeds weer kunnen vergroten.’
‘Ik ben bang dat als hij alleen in die kamer zit en hij niemand heeft om zich op af te reageren … dat hij de hele maand door onrustiger zal zijn,’ ging Storm verder. Jamie slikte opnieuw, wachtte weer totdat Storm zijn eigen kalmte terug had gevonden voordat hij antwoordde. De weerwolf had dus echt een prooi nodig. Hij moest jagen. Storm wilde de transformatie in de Danger Room in ieder geval proberen, opnieuw een opluchting voor Jamie. Want als wat Storm zei inderdaad klopte, dan zou de volgende volle maan nog ergere gevolgen hebben. Gevolgen waaraan Jamie zelfs niet eens wilde denken. De vorige volle maan waren er drie leerlingen bijna dood geweest, hun peacekeeper was buiten bewustzijn geraakt en er was een enorme ravage ontstaan in het bos – zoiets kon niet nog een keer gebeuren, al had Jamie dat Storm al in het begin van het gesprek duidelijk gemaakt.
Maar hij had iemand van buitenaf nodig – iemand die waarschijnlijk als een prooi of een temmer kon werken. Voordat Jamie ook maar kon protesteren over de gevolgen die hier ook weer hetzelfde konden zijn als bij de laatste volle maan, had Storm al een paar namen genoemd van studenten die hem konden helpen, die de weerwolf al kenden. Nadya en Devon, dezelfde mutanten die ook betrokken waren bij de vorige keer. Hij liet de woorden van Storm op zich inwerken voordat hij antwoord gaf. ‘Zij zouden inderdaad kunnen helpen om de wolf in bedwang te houden…’ Nadenkend tikte hij met de vingers van zijn goede hand op het bureau. ‘Maar hoewel de simulatie al onder begeleiding is – waarschijnlijk zit ik in de controlekamer van de Danger Room en kan ik alles in de gaten houden – zou ik toch graag willen dat er iets van begeleiding van een bepaalde docent is in de simulatie zelf, zodat die meteen kan ingrijpen mocht dat nodig zijn.’ Opeens moest hij denken aan Nadya, die hem bijna gesmeekt had om zelf Storm te laten stoppen. Zou ze in de simulatie wel geneigd zijn om zich te laten helpen? Of zou ze juist de docent proberen te verwonden als hij iets deed dat niet goed was in haar ogen? Degene die hij in gedachten had was Dean, al zou hij dit nog met de man zelf moeten bespreken. Hij wilde niet nog zo’n fiasco als de vorige keer die zo’n verschrikkelijke uitkomst voor Clyde had gehad, die nu nog steeds in de ziekenzaal lag. ‘Of zou een voor hem onbekend persoon hem alleen nog maar woester of wantrouwiger maken?’ Jamie boog opnieuw nadenkend achterover toen Storm zijn volgende vraag aan hem voorlegde. Geuren en smaken… ‘Geuren sowieso, daar ben ik zeker van,’ verzekerde hij hem, denkend aan de keren dat hij zelf een simulatie had geleid. Geuren waren immers een belangrijk deel die de simulatie nog echter konden maken. ‘Maar smaken… Dat weet ik zo nog niet, dat zouden we nog eens uit moeten proberen.’ Verwachtingsvol keek hij naar Storm, hopend dat hij door zijn antwoorden meer vertrouwen in de hele situatie had gekregen.
Onderwerp: Re: It was never my intension to be the monster I am. [Jamie] ma mei 23, 2016 9:15 pm
.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
Het was alsof hij al die tijd op dit had gewacht, een gesprek dat ongelofelijk veel mentale pijn bezorgde maar die toch de duidelijkheid schepte die hij zocht. Nadya … Devon … Kat … ze konden het hem duizend keer zeggen, het er duizend keer van overtuigen maar uiteindelijk zou hij het weer vergeten. Het was niet dat Storm sneller luisterde naar docenten of volwassenen, maar hij had wel respect voor ze. En nu … wel, laten we zeggen dat het voor hem nodig was om het van een autoritair persoon te horen. Ondanks wat het deed met zijn hoofd, hij had het nodig. Hij had dit gesprek misschien meer nodig dan het paar krukken tegen zijn stoel. Hij had Jamie nooit eerder mogen ontmoeten en het was erg dat het onder deze omstandigheden moest maar het voelde diep vanbinnen, onder al die lagen zelfbescherming, aan als een geruststelling. Was het omdat Jamie er ook gehaverd uit zag … dat hij ook niet onoverwinnelijk was ondanks dat hij het schoolhoofd was, geen idee. Maar het maakte het dragelijker, de gebroken ziel tegenover een gehaverd man, het maakte het gesprek net iets minder hard omdat ze beide hadden ondervonden hoe hard de wereld was momenteel.
De woorden die Jamie sprak verstevigde die gerustelling enkel maar. Storm ging op zoek naar twijfel, aan een sprankeltje ervan maar terwijl het schoolhoofd vertelde over de Danger Room was niets daarvan te zien. Toen hij zijn angst had geuit kon hij het diep vanonder in zijn lichaam voelen, dat klein beetje roering, alsof Lupos meeluisterde naar het gesprek en zijn afkeur liet blijken. Storm negeerde het gevoel, richtte zich razendsnel weer op het schoolhoofd en wat hij daarop te zeggen had. Het terrein zo groot maken was een optie, Lupos zou kunnen blijven rennen zonder dat het tegen iets onzichtbaars zou oplopen wat blijk zou kunnen geven van een muur en opsluiting. Maar het zou de wolf niet tegenhouden, het enige wat Lupos zou tegenhouden waren mensen, hun geur, hun bloed, hun dood. Hij kon Jamie niet vragen om er mensen in de steken, maar zou hij mensen met de simulatie kunnen maken? Het maakte hem misselijk, het idee maakte hem gewoon misselijk. Random mensen in een simulatie vermoorden waren nog steeds mensen maar … wat als Lupos geen slachtoffers zou kunnen maken? Hij sloeg zijn ogen neer en keek een lange tijd zwijgend naar zijn thee, durfde de vraag niet over zijn lippen te krijgen. ‘Dat zou moeten werken,’ zei hij dan maar als antwoord op wat Jamie net had gezegd. Hij keek op, al spraken zijn ogen niet dezelfde bevestiging. ‘Zolang hij niet kan twijfelen dan is er ook geen gevaar. Het is maar als hij tegen zo’n onzichtbare muur zou oprennen dat hij conclusies zou trekken maar,’ hij zweeg en haalde een amper zichtbaar grijnsje op zijn lippen, twee seconden, niet langer. ‘zelf daar is hij niet slim genoeg voor.’ Merkte hij afwezig op. Lupos was veel, maar niet slim, noch niet in ieder geval.
Op één of andere manier wist hij zijn grootste probleem naar voor te schuiven, het feit dat Lupos iets nodig zou hebben om zich op af te reageren. Hij zag hoe het schoolhoofd kort slikte, terwijl de woorden waarschijnlijk tot hem door begonnen te dringen. Waar Storm voor vroeg was een prooi, iets voor Lupos om op te jagen. Hij wenste dat hij het niet had gezegd, hij wendde zijn blik af en staarde vermoeid naar één van de boekenrekken, probeerde titels te lezen liever dan naar Jamie te moeten kijken. Na alles kon hij dit niet vragen, en toch waren de woorden eruit gekomen. Hij sloot zijn ogen, zag Devon op het ziekenhuisbed voor hem staan, zag het meisje dat naar een andere kamer werd gerold met een dik verband rond haar arm en hij zag Clyde, de docent die hem technisch gezien had vermoord. Dat beeld zorgde voor een beetje hardheid op het gezicht van Storm, hij had geen idee hoe hij met de situatie moest omgaan, hoe hij met dit alles moest omgaan.
Hij had Nadya en Devon gebruikt als een voorbeeld, om aan te tonen dat Lupos even snel evolueerde als Storm deed op het vlak van hun mutaties. Maar nu begon Jamie weer over het feit dat ze zouden kunnen helpen. Storm zijn blik schoot omhoog en de kracht waarmee hij opkeek zorgde voor en pijnlijke tinteling van zijn nek naar beneden. ‘Nee.’ Protesteerde Storm meteen toen Jamie nadenkend zijn vinger tegen zijn bureau tikte. Nadya en haar giftig bloed kwamen niet meer in dezelfde ruimte met Lupos en Devon al zeker niet meer. ‘Ze kunnen dan niet. Het enige wat Nadya kan doen is me menselijk houden door me ondragelijk veel pijn te bezorgen en Devon,’ hij zweeg, perste zijn lippen op elkaar terwijl hij de zachte vijandigheid van een half slapende weerwolf door zijn lichaam voerde gieren. Hij schudde zijn hoofd en keek weer weg, waarom had hij het in eerste instantie gezegd … waarom kon hij dit niet gewoon alleen doen. Maar hij deed het al maanden alleen en het had hem niets opgeleverd. Jamie ging bedenkelijk verder, vertelde hem dat er al begeleiding was, dat hij zelf aanwezig zou zijn in de controlekamer. Toen hij immers begon over een docent die kon ingrijpen keek Storm gelijk weer op. ‘Er is een docent die het geprobeerd heeft, hij vermoordde me nog voor ik hem en Devon kon vermoorden. Waarom denk je dat een andere docent kan ingrijpen op iets waar ik geen controle over heb?’ Daar was weer dat beetje hardheid. De staalharde emoties die hij negatief had gebruikt tegen zijn vrienden kwamen nu opnieuw naar boven. Nee, hij zou iedereen op afstand houden, dat was nog altijd het beste. Toen het schoolhoofd hem vroeg of een onbekend persoon Lupos anders zou beïnvloeden schudde hij langzaam zijn hoofd. Hij keek naar Jamie, met een emotieloze harde blik op zijn gezicht voor hij antwoord gaf. ‘Hij zou hem opjagen, hij zou hem doden.’ Want dat was wat Lupos zou doen als er iemand in die simulatie bij hem zou zijn met mutaties die Lupos niet konden beïnvloeden. Hij zou gewoon dood gaan.
Hij liet zijn hoofd naar achter vallen, wreef over zijn hoofd, masseerde zijn slapen en probeerde een beetje rust te zoeken die haast niet te vinden was. ‘Dan doe ik het alleen.’ Besloot hij uiteindelijk. ‘Zolang je hem iets geeft om te jagen, simuleer mensen of gelijk wat maar ik wil niet dat er nog mensen lijden onder mijn mutatie als ze hun mutatie er niet tegen kunnen gebruiken.’ Prevelde hij. Voor een moment lang was daar niet gekwetste blik in zijn ogen, de emoties spoelden kort langs ze heen, toonde Jamie wat hij al die tijd al had verborgen. In al zijn tijd dat hij hier was, was er nog maar één iemand die haar mutaties daadwerkelijk tegen hem kon gebruiken en dat wat Katerzyna, ze was de enige van al de mensen die hij al had ontmoet. ‘Niemand, ik zou je docent kunnen doden hebben als hij niet eerder was om mij te,’ hij slikte de rest van de zin in. ‘Ik wil dit niet alleen doen, het maakte me doodsbang maar ik besef dat ik geen andere keuze heb, niet als ik iedereen veilig wil houden.’ Besloot hij zachtjes en daarmee drong ook door hoeveel hij om de anderen gaf. Hij zou ze beschermen, al kostte het zijn eigen zielige leven, beter Storm weg en daarmee ook de weerwolf dan het tegenovergestelde …
