Silence is the safest course

Onderwerp: Silence is the safest course ma maa 10, 2014 2:52 pm

Colin wreef over de plek op zijn onderarm. Het was een blauwe plek, die nu langzaamaan naar groen en bruin verkleurde, zoals elke herfst de bladeren kleurveranderingen ondergingen. Hij drukte er zachtjes op. De pijn was nauwelijks meer merkbaar. De jongen kon een heleboel met de energie die hij opnam, maar zichzelf genezen niet. Op momenten als dit vond hij dat altijd jammer, maar feitelijk waren de toepassingen die zijn Absorber mutatie wel hadden ook vrij handig. Zowel in een gevecht als erbuiten.

Hij zat in de gemeenschappelijke ruimte, een beslissing die misschien niet al te slim was, aangezien hij vooral rust aan zijn hoofd wilde. Maar de paar mensen die er waren lieten hem met rust en hij liet hen met rust. Een perfect compromis. Colin zat op een gemakkelijke stoel, die hij van de andere stoelen en banken weg had gekeerd, zodat hij uit de grote glazen ramen kon kijken. Buiten zag hij leerlingen lopen, genietend van de eerste zonnestralen die de beginnende lente hen bracht. Hij haalde een keukenmes tevoorschijn en draaide ermee, zodat het licht op het zilveren lemmet afkaatste en een schijnsel op de muur wierp. De jongen nam elk detail van het mes in zich op, van het roestvlekje bovenaan tot de krasjes. Zo kon hij het zich voor de geest halen en kopiëren.
Hij legde het voor hem neer, op de vensterbank. Dan plaatste hij zijn handen naast elkaar en begon. Hij was nu helemaal gefocust en had geen aandacht meer voor het gebabbel achter hem. De geluiden hoorde hij nog wel, maar het werd een achtergrond geruis, als een kabbelend beekje. Langzaam groeide een zwarte bol steeds groter, tot het hele mes omgeven was. De zwarte bol weerspiegelde zijn gezicht, waarin knappe gelaatstrekken te herkennen waren, maar een glimlach miste. Die spiegeling trok langzaam weg, terwijl licht de bol overnam. Daarin verschenen langzaam de contouren van het mes en eveneens vormde zich traag een glimlach op zijn lippen. Hij hield ervan zijn kracht te gebruiken, omdat het zorgde dat zijn hoofd rustiger werd, hij kon stoom afblazen zonder meteen explosieve stralen verwoesting af te vuren. En die energie moest hij nodig kwijt, anders kwam hij vol te zitten en stroomde over, net als een beker waarin steeds meer water terecht kwam.

[Beetje prut, maar ok xD Eerste post is gereserveerd voor een karakter van Marlon (ik geloof Aura)!

]

Onderwerp: Re: Silence is the safest course ma maa 10, 2014 7:35 pm

Outfit - helemaal links; inclusief tas en bandana.

Aura deed haar zonnebril af en woelde eventjes door haar haren. Het meisje was net eventjes lekker in de zon geweest, iets wat ze echt nodig had gehad om deze zware dag iets te verlichten. Ja ja, ze had namelijk nogal wat uitgevoerd vandaag! Ja, ze had een paar opdrachten gemaakt, was net helemaal naar beneden gelopen en had al een boterham gegeten. En het was nog vroeg, ze was nu al helemaal uitgeput. Wat een inspanningen allemaal op deze dag! Nee, ze had net een heerlijk sigaretje gerookt en had eventjes naar wat mooie bloemen gekeken. Aura hield niet veel van dingen, en al helemaal niet van mensen, maar het ontstaan van de lente in de natuur was iets wat ze graag mocht aanschouwen. Heerlijk vond ze dat, alle dieren kregen baby’tjes, de bloemetjes begonnen te groeien, alles werd weer lekker groen en de zon scheen weer wat feller. De lente was iets van de weinige dingen waar Aura nog plezier uithaalde.

Maar nu stond ze inmiddels alweer binnen, in de gemeenschappelijke ruimte. De ruimte waar hét gebeurde. The place to be. Nee, eigenlijk haatte Aura iedereen die in deze ruimte verbleef. Zonder iemand ook maar een blik waardig te gunnen liep Aura naar een van de banken, waar een klein meisje zat. Een blik die zei “als je niet binnen drie seconden van de bank af bent, gooi ik je door deze hele kamer” was genoeg voor het meisje om snel weg te rennen. ‘Uitgeput’ plofte Aura op de bank neer en nam haar rode tas op schoot. Daaruit viste ze een flesje parfum, waarmee ze zich rijkelijk besproeide, en een pakje kauwgom. Ze drukte het snoepje uit de strip en borg vervolgens alles weer op. Dit was een vast ritueel als ze net had gerookt. Aura vond het niet fijn als mensen vonden dat ze stonk en deze parfum was niet alleen heel erg lekker, hij verborg ook goed de geur van de nicotine en het teer dat ze eerder die dag gerookt had. Kauwend op haar kauwgom keek Aura de ruimte rond en ontdekte toen uiteindelijk een jongen, die op de vensterbank plaats had genomen.

De jongen was met een keukenmes bezig. Geboeid keek Aura naar de handelingen die hij verrichtte. Hier hield ze van: mysterieuze jongens die met hun mutaties bezig waren. Eerder hield ze alleen nog maar van mysterieuze jongens, maar sinds ze op deze school zat hield ze er ook van om jongens bezig te zien met hun mutatie. And, don’t forget: he’s damn handsome. Aura moest de jongen leren kennen, hem laten weten dat hij niet de enige knappe persoon in deze ruimte was. Daarom pakte ze haar tas bij de handvaten beet en stond op, klaar om naar de jongen toe te lopen.

“Wauw.” Met dit woord verraadde Aura haar aanwezigheid en een glimlachje speelde om haar mond. “Het zag er heel erg indrukwekkend uit..” zei Aura tegen de jongen en raakte eventjes snel zijn schouder aan. “Wat deed je nou eigenlijk precies?” vroeg ze quasi nonchalant “Het zag er echt heel erg ingewikkeld uit.” Afwachtend keek ze de jongen in zijn ogen aan en wachtte af tot hij iets zou doen, iets zou zeggen. Ze was benieuwd hoe zijn stem klonk. “Oh!” schoot er bij Aura opeens binnen en rolde met haar ogen “Waar zijn mijn manieren? Ik ben Aura, trouwens.” Haar hand schoot in haar tas en haalde het pakje kauwgom tevoorschijn. “Kan ik je misschien ook nog een kauwgompje aanbieden?”

Onderwerp: Re: Silence is the safest course di maa 11, 2014 10:44 am

Colin had geen aandacht voor de buitenwereld gehad en tot voor kort gold andersom hetzelfde, maar blijkbaar was die afspraak van afzijdigheid niet meer geldig geweest toen hij zijn mutatie begon te gebruiken. "Wauw." Je zou toch denken dat mensen wel beter wisten dan verbaasd zijn, het was immers een school voor mutanten, vol met mutanten. Er waren types die zonder een arm uit te strekken een pot pindakaas open konden draaien en er waren types zoals hij. What's the big deal? Van zijn kant klonk dus een zachte vragende "Ehh.."
Blijkbaar was het toch wauw. Toch bijzonder interessant. Tenminste voor dat ene meisje dat hem aansprak. Misschien was ze hier nog niet zo lang? Dat zou de irritante verbazing verklaren.. Maar haar leeftijd wees op iets anders, de meeste mutanten kwamen rond hun 13e tot 14e binnen en zij zag er een stuk ouder uit- niet beledigend bedoeld natuurlijk, maar met haar lichaam kon je er moeilijk omheen en moeite om het te verbergen deed ze ook niet echt. En hij was een man, het zat in zijn genen om te kijken. Net zoals de mutatie in zijn genen zat.
Hij hoorde haar verder praten, richtte zijn lichte ogen op haar. Het meisje raakte zijn schouder aan en met een flits doofde het licht compleet weg, met een plof landde het mes in zijn handen, het heft nog niet geheel compleet, waardoor dat eerder een blok was dan een goedgevormd handvat. Hij had nog geluk dat hij het mes zo makkelijk opving en het niet pardoes liet vallen. Dan zouden er nog wel eens ongelukken kunnen gebeuren. Het was niet dat ze hem hardhandig behandelde, maar het nam het laatste restje van zijn focus weg, wat het proces onmiddellijk stopte. Daar moest hij hoe dan ook nog op trainen; gefocust blijven als er afleiding was.
Het meisje was een duidelijke afleiding. Haar gezicht werd omlijst met krullerige lokken haar, gekroond met een soort strik die hem kort aan een paasei deed denken. Tja, wat wist hij ook van mode. "Ik heb het gedupliceerd.." Legde hij met zachte, ietwat duistere stem uit. Het klonk zo stom, alsof hij een ordinaire kopieermachine was. Dan reikte hij zijn hand naar haar om haar het mes te laten zien, onopvallend het handvat iets verbergend. Hij wilde niet gelijk opscheppen en indruk maken, maar de minder goed gelukte kant laten zien had toch ook niet zijn voorkeur. Omdat het mes wel als wapen gebruikt kon worden hield hij het genoeg uit haar buurt om niet dreigend over te komen. Straks zou ze nog om hulp roepen, denkend dat hij een van de psycho's was die mensen in koele bloede wilde vermoorde. "Ik probeerde eigenlijk m'n kracht en focus te trainen, vandaar dat ik even van je aanwezigheid schrok." Lichtjes haalde hij zijn schouders op, met een verontschuldigend lachje. Hij wist niet zeker hoe duidelijk zijn reactie op haar aanwezigheid geweest was, maar dit was in elk geval -deels- de uitleg.
Ze stelde zich voor als Aura, de enige gepaste reactie was natuurlijk zijn naam terug te zeggen. Maar de gedachten in zijn hoofd waren het daar niet mee eens, die waren iets heel anders van plan. Niet zeggen, niet zeggen. klonk het duister. Als ze het weet dan kan ze ons vinden. Niét zeggen. Lieg. Je moet liegen, Colin. Of wil je dat ze ons kan vinden? Wil je zorgen dat ze alles van ons weet? Ons kan vinden en.. En verraden? Zijn spieren trokken strak in een weerstand die hij bood tegen de corrumperende gedachten. Hij moet niet toegeven aan het wantrouwen, het almachtige duister. Maar het was zo sterk. "Colin," klonk het dan, met een ietwat geforceerde lach, die langzaam oprechter werd toen de stemmen wegstierven, met nog één laaste Verrader! Ze hadden dit conflict verloren, maar dat betekende niet dat hij van ze af was. Nee, absoluut niet. De gesiste beschuldigingen in zijn hoofd zouden enkel sterker en sterker worden tot hij er wel aan toe moest geven, tot hij de strijd verloor en weer iedereen wegjaagde die dichtbij durfde te komen. Tot hij weer alleen zou zijn. Verlaten, alleen met zichzelf. Helemaal alleen was hij nooit. Maar het gezelschap dat hijzelf vormde was niet bepaald prettig. Dat zou er wel voor zorgen dat Aura vanzelf weg zou gaan, binnenkort.
“Kan ik je misschien ook nog een kauwgompje aanbieden?” Het is gif, schoot door hem heen. Niemand zou mij zomaar iets aanbieden. Wat wil ze van me? Waarom? Wat wil ze ervoor terug? "Ja, graag, Aura." Antwoordde hij dan met een halve glimlach die voor charmant en vriendelijk door moest gaan, maar vooral dat vriendelijke gedeelte nogal miste. Hij hoopte maar dat ze niet nu al spijt had van haar beslissing om de mysterieuze weirdo aan te spreken. Want waar hij meestal wel redelijke sociale vaardigheden had was hij nu nogal van de kaart. Het zou wel even tijd kosten voor hem om weer op te starten. Zou ze hem die tijd geven, het meisje met de felrode tas?
[Heeft Aura haar haar zwart of met blonde bovenkant zoals op je avatar etc? ^^]

Onderwerp: Re: Silence is the safest course di maa 11, 2014 8:00 pm

OOC: Aura's haarkleur is hetzelfde als op de avatar. ;3

Ah, hij had hem gedupliceerd. Ah-ha. Als Aura wist wat dat woord betekend had, was het vast heel erg interessant geweest. Niet dat ze dom was, ze hield gewoon van een makkelijke woordkeuze. "Ik probeerde eigenlijk m'n kracht en focus te trainen, vandaar dat ik even van je aanwezigheid schrok." Aura had begrijpend geknikt,dat begreep ze gelukkig dan weer wel. Het was logisch, dat als je helemaal gefocust bezig was, dat je dan schrok als iemand je opeens uit die trance haalde. Maar dat gaf helemaal niets, hij had vast nog genoeg kans om te oefenen als zij er niet bij was. Aura was iemand die graag de aandacht op zich had als ze met iemand aan het praten was. Nou had iedereen dat waarschijnlijk wel, maar voor Aura was het van extra belang.

De jongen, die zich voorstelde als Colin, leek wat geforceerd te glimlachen, maar later scheen de glimlach wat te ontspannen en wat oprechter te worden. Dat vond Aura intrigerend. Wat zou er zich in zijn hoofd afspelen? Dat was iets wat Colin haar alleen kon vertellen als hij haar genoeg zou vertrouwen. Maar vertrouwen was iets lastigs. Zelf vertrouwde Aura helemaal niemand. Er waren zoveel mensen in haar leven geweest die haar links hadden laten liggen. Qua relaties ging het bij haar alleen maar om het fysieke gedeelte, niet om het ‘houden van iemand’. Daar geloofde Aura allang niet meer in. Vertrouwen in vrienden of vriendinnen had ze ook geen behoefte meer aan. Zolang je dingen voor ze kocht, dingen voor ze deed of ze ergens mee naar toe nam, ja, dan waren het je vrienden. Maar zodra het slecht met je ging, dan waren ze nergens meer te bekennen. Nee, veel behoefte had Aura daar niet aan. Ze genoot van alle aandacht die ze kreeg, deed aardig tegen de mensen die het waard waren, maar zorgde ervoor dat ze nog altijd weg kon rennen zodra het te intiem werd voor haar doen.

Maar Colin was tot nu toe een van de eerste die haar interesse oprecht had opgewekt. Dat was apart, dat was niet iets wat vaak bij Aura gebeurde. Hij had charmant gelachen toen hij haar aanbod van een kauwgompje had geaccepteerd, maar ze had ook iets van twijfel in zijn ogen gezien. Als een kind dat niet zeker wist of dat hij nou een auto of een pop wilde kopen. Aura pakte haar pakje en drukte het snoepje boven zijn hand uit. “Ik heb er niets mee gedaan hoor” zei ze met een grijns en om het te bewijzen drukte ze er nog een uit de strip en stopte deze in haar mond. Dat was haar tweede kauwgompje al. Stom, dadelijk zou ze zo overdreven moeten kauwen op haar bonk met kauwgom. Dat zou er weer lekker charmant uitzien. Een beetje als een koe die haar gras stond te herkauwen. Moeeeeeee.

Aura keek geïnteresseerd naar Colin en drukte haar rug tegen de muur. Haar tas liet ze uit haar vingers op de grond vallen en wierp haar benen toen ook op de vensterbank, maar wel zo dat ze Colin niet raakte. Toen draaide ze richting Colin en trok haar benen dichter naar zich toe. Een glimlach verscheen over haar gezicht. “Ik vind je interessant, Colin” gaf ze toe “Je lijkt me heel anders dan alle andere jongens op deze school” Ze kwam een beetje naar voren, zodat haar gezicht wat dichter bij het zijne was. “En dat wil wat zeggen…” voegde ze er met een knipoog aan toe. Aura ging weer comfortabel in haar oude houding zitten en streek eventjes over haar shirt. “Maar vertel, hoe lang zit je al hier?”

Onderwerp: Re: Silence is the safest course di maa 11, 2014 9:39 pm

Het was haast of Aura gedachten kon lezen, dacht Colin, niet echt beseffend dat hij vandaag sowieso haast een open boek leek te zijn qua gezichtsuitdrukkingen. Een tweede inval was dat het natuurlijk best kon, dat ze gedachten kon lezen dus. Zou niet de eerste freak zijn die dat kon-niet slecht bedoeld, gedachtelezeres.. grapje.. ha.. haha. “Ik heb er niets mee gedaan hoor” Hij bloosde licht, beschaamd omdat hij daadwerkelijk de mogelijkheid had overwogen dat ze hem probeerde te vergiftigen. Hij grijnsde dan, iets wat zijn hele gelaat deed oplichten. ''Dan waag ik het er maar op,'' sprak hij plagerig. ''Als je een assasin bent is je missie geslaagd.'' De smaak van mint vulde zijn mond, sprankelende witte tanden vormden een lach die hij enkel een minuut geleden nog niet had durven lachen, toen hij zich zo afgezonderd had.

“Ik vind je interessant, Colin” Well.. That escalated at a reasonable pace. Hij wist niet zo goed wat hij hier mee moest, het onzekere jongetje wat in de pauzes stiekem zijn mutatie uitprobeerde kwam weer naar boven. Op de middelbare school was hij flink veranderd, qua uiterlijk en innerlijk, maar zijn onzekerheid wist hem af en toe toch in te halen. “Je lijkt me heel anders dan alle andere jongens op deze school.” Weer die verdomde blos, die hij verborg door zijn blik af te wenden en door zijn bruine haren te woelen, welke eigenlijk gelijk weer terugvielen in zijn kenmerkende kapsel.

“En dat wil wat zeggen…” Hij staarde haar aan, even verdween alles en lette hij alleen op haar. Zijn ogen zag hij in de hare weerspiegeld en gelukkig was er geen spoortje inktzwart te zien. Zijn mutatie zou nu niet bepaald handig uit komen. Niet nu net een aardig -ietwat vreemd- meisje tegen hem praatte. ''O-ok.. Thanks, I guess?'' stotterde Colin.

“Maar vertel, hoe lang zit je al hier?” Phew, een neutraal onderwerp, over feiten. Dit was niet iets waarover je een mening kon hebben of de verkeerde richting in kon gaan. ''Iets meer dan een half jaar. Jij?'' Hij twijfelde even en stelde toen de vervolg vraag: ''En natuurlijk ook.. waarom?'' Voor hij het doorhad knipoogde hij al naar haar. Oeps. Hij wist werkelijk niets meer wat hij moest doen en wat niet. Ze vond hem interessant, maar welk deel van hem? Waarom in godsnaam? Wat moest hij dan doen nu, om niet heel anders uit te pakken?

[Moet nog even inkomen met Collie, dus misschien is z'n karakter een beetje wisselend ^^']

Onderwerp: Re: Silence is the safest course do maa 13, 2014 7:46 pm

Normaal gesproken zouden mensen er een hekel aan hebben als iemand een beetje mysterieus en onbereikbaar was, maar Aura niet. Het gaaf haar alleen nog maar meer motivatie om meer met de jongen in contact te komen. Het was voor Aura altijd een wedstrijd: hoe snel lieten mensen haar toe? Niet perse als een vriend of vriendin, maar gewoon, als iemand waarvan het leek alsof ze het beste met hun voor hadden. Colin was zo’n iemand, alleen was ze deze keer oprecht geïnteresseerd. Niet dat ze hem leuk vond, of perse met hem om moest gaan, maar normaal hingen jongens altijd aan haar lippen en moest ze hen zowat van haar afslaan. Bij Colin niet. Colin was anders, zoals ze net al zei. Hij was mysterieus, hij leek onbereikbaar en het was voor Aura een wedstrijdje geworden om te kijken hoe ver ze kon gaan. Zou ze ver gaan? Aura had geen idee, dat was nou wel weer het nadeel van onbereikbare jongens.

De jongen zat dus al een tijdje op deze school. Langer dan Aura in ieder geval. Dat was ook nog eens een voordeel, hij zou haar veel over deze school kunnen vertellen. Hij vroeg hetzelfde aan haar en ook ‘waarom’, met een knipoog. Aura deed net alsof ze daar verlegen van werd, een ondeugend glimlachje speelde rond haar mond. “Ach, ik zit hier nu zo…een maandje ongeveer” begon Aura en keek Colin aan. Een maandje, niets vergeleken met hem. “Nou, waarom ik hier zit?” Aura dacht eventjes na. Ja, ze zat hier natuurlijk op uitnodiging van de schoolhoofden. Maar dat was natuurlijk niet wat hij bedoelde. “Ik zit hier omdat ik eigenlijk nergens anders thuis hoor. Mijn ouders zijn vaker weg dan dat ze thuis waren, dus toen de schoolhoofden mij vroegen om hier naar toe te komen, was het antwoord eigenlijk al vrij duidelijk…” Aura haalde haar schouders op. Ze rolde met haar ogen en glimlachte toen lief naar Colin. Ze deed alsof het haar niet boeide, terwijl de verwaarlozing van haar door haar ouders eigenlijk de oorzaak is dat ze nu lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis. Heel, heel diep van binnen deed het natuurlijk wel pijn dat haar ouders nooit veel aandacht voor haar hadden gehad. Niet veel aandacht? Gewoon niet naar haar omkeken. Maar dat zou ze nooit delen. Daarvoor moest ze iemand vertrouwen, een vriend maken. En vroeg of laat zouden vrienden altijd een mes in je rug steken.

“Maar ja, het zij zo. Maar waarom ben JIJ hier?” zei Aura toen, toen zij ook een verleidelijke knipoog naar hem toestuurde. “Jij bent toch niet zo wanhopig als ik?"

Onderwerp: Re: Silence is the safest course do maa 27, 2014 9:12 pm

Colin de wantrouwige, met de onixkleurige ogen, was maar een brug verwijderd van zijn huidige mentale staat. Hij was nu nog gewoon de rustige jongen, een tikje afzijdig en stil, maar zeker niet onvriendelijk. Dat kon echter snel veranderen, zo onvoorspelbaar als het weer in de bergen was.

Het meisje tegenover hem leek Colin ook wel een onvoorspelbaar typje. Ze had een trendy uiterlijk, een vreemd hartje op haar wang en een uitstraling die schreeuwde 'Zie mij. ZIE. MIJ.'' En dat deed hij. Colin was niet geheel onvatbaar voor vrouwelijke charme, al was Aura niet direct zijn type.
Toch kon hij het niet laten om wat van zijn jongensachtige charme tentoon te spreiden. Het was niet gelijk serieus flirten, maar een beetje grappen en gezellig doen kon geen kwaad. “Ach, ik zit hier nu zo…een maandje ongeveer” Vrij nieuw dus, wat verklaarde waarom ze hem onbekend voorkwam, ondanks haar knalrode tas. Ook in de lessen was hij haar zo te zien nog niet tegengekomen, maar wellicht gebeurde dat in de toekomst nog wel. “Ik zit hier omdat ik eigenlijk nergens anders thuis hoor. Mijn ouders zijn vaker weg dan dat ze thuis waren, dus toen de schoolhoofden mij vroegen om hier naar toe te komen, was het antwoord eigenlijk al vrij duidelijk…” Colin's lach betrok iets en zijn uitdrukking kreeg iets van medelijden, nee, medeleven eerder.
“Maar ja, het zij zo. Maar waarom ben JIJ hier?” Nee, o, nee. Over zichzelf praten was een stuk minder interessant vond Colin. Net zoals Aura overduidelijk dacht. Dat werkte nogal onhandig. “Jij bent toch niet zo wanhopig als ik?"

''Nee, dat lijkt me niet echt mogelijk.'' De woorden waren geheel onbevangen, maar bot gebracht. Oeps. Geen goed moment hiervoor. Ehh. Lachen? Ja, lach maar even. ''Ik had te veel energie in me, moest het eruit gooien. Daardoor sneuvelden er wat klaslokalen, wat de docenten niet zo fijn vonden. Maar de laatste tijd heb ik het al meer onder controle, dus maak je maar niet ongerust.'' Hij probeerde luchtig te lachen, maar dat bleek toch lastig.

[OTL i fail.]

Onderwerp: Re: Silence is the safest course vr mei 23, 2014 8:14 pm

“Nee, dat lijkt me niet echt mogelijk.” Aura haar geëpileerde wenkbrauwen schoten omhoog. O, dus ze was wanhopig? Nou, goh, dat was fijn om te horen. Colin lachte er nog wat over, maar ze keek weg. Goh, dat kwam heerlijk hard aan. Horen dat ze wanhopig was. Haar hand ging over haar zwarte rokje. Ze hoorde de jongen nog wat vertellen over de reden waarom hij hier zat. Hij vertelde wat over te veel energie hebben en dat de leraren dat niet zo leuk vonden, maar dat ze zich vooral geen zorgen moest maken omdat het nu weer goed met hem ging. Aura knikte sarcastisch. “Nou, ik ben sowieso niet zo heel erg snel bang hoor” voegde ze aan zijn verhaal toe en sloeg haar lange benen over elkaar. Eigenlijk wilde ze weglopen, want ze voelde zich oprecht beledigd door de jongen. Eigenlijk wilde ze ook graag een chocoladeijsje, maar dat was weer wat anders. Aura keek schattend naar de jongen en kwam toen tot een beslissing.

Nee, ze zou niet zomaar opstaan en weglopen. Dan had de jongen misschien wat hij wilde hebben. Ze kon niet goed hoogte van de jongen krijgen en dat moest ze maar duidelijk laten werken door wat verwarring bij hem te schoppen. Ze rechtte haar rug, zodat haar borsten wat verder naar voren stonden en glimlachte toen weer liefjes naar de jongen, zoals ze de hele tijd gedaan had. Haar hand zocht naar de hendel van het raam en ze drukte het raam een stukje open. Uit haar tas viste ze een pakje sigaretten en een aansteker en stak er een op. De rook werd naar buiten gezogen en Aura lachte weer naar Colin. “Dus, Colin…zo wanhopig ben ik toch niet, ik bedoel, wat is er wanhopig aan mij?” Eventjes rolde ze met haar ogen “Ik ben toch gewoon een aardig meisje dat jou net heel beleefd een kauwgompje aanbiedt en een grapje over zichzelf maakte, want zo wanhopig ben ik niet.” Ze stond op, rekte zich uit en liep een rondje, waarna ze vervolgens ging zitten. “Ik denk zelfs dat ik heel erg veel…potentie heb…” Aura nam een trek van haar sigaret. Haar bizarre gedrag was zijn straf, ze zou nog verder gaan, maar eerst wilde ze zien hoe hij hier op zou gaan reageren.

Onderwerp: Re: Silence is the safest course