Can't sleep

“Ugh…” geïrriteerd plofte Elise neer op een van de banken. Na een uur of drie lang te hebben geprobeerd om in slaap te komen, had ze eindelijk de moed opgegeven. Muziek luisteren, lezen, een stukje wandelen op de gang, een paar slokken water drinken, geen van die dingen wilde helpen. Ze kreeg het maar niet voor elkaar om de slaap te vatten. Het ergste was misschien nog wel dat ze niet wist waarom ze niet kon slapen. Had ze heimwee? Nah, vast niet. Naar dat huis zou ze nooit terug willen. Zenuwen voor iets? Nee, dat ook niet echt, nog niet, in ieder geval. Het voelde in ieder geval niet alsof ze ergens zenuwachtig voor zou moeten zijn, alles had tot nu toe reuze meegevallen. Misschien kon ze niet slapen omdat haar biologische klok nog aan moest passen, of iets anders vreemds in die richting. Ze had er eerder nog geen last van gehad, maar voor alles was een eerste keer, niet waar? Misschien moest ze gewoon maar proberen om er het beste van te maken. Het tijdstip zorgde er in ieder geval voor dat ze de hele woonkamer voor haarzelf had. Geen luidruchtige mensen die haar stoorden. Of nee, beter nog. Er was niemand die tv aan het kijken was. Ze kon de tv claimen. Ze kon nu kijken wat ze wilde zonder dat er iemand was die haar zou storen. Ja, dat was wat ze zou doen.

“Tv aan,” zei Elise hardop, starend naar het scherm tegenover haar. Het scherm witte kort, licht op, waarna het over ging naar een keuze menu. Hmm… Zou het veel zin hebben om te kijken wat er op tv was? Het was niet alsof ze verwachtte dat er iets speciaals te zien zou zijn. In ieder geval niet iets waarvoor ze nu in de mood was. “Films,” sprak ze. Het scherm veranderde, en het menu maakte plaats voor een lijst met meerdere films. Ja, ze had wel zin om een film te kijken. Een of andere oude film. Ze bewoog haar arm naar boven toe, waardoor ze verder in de lijst naar beneden scrolde. The Lion King…? Huh. Dat was een titel die ze lang niet voorbij had horen komen. Ze geloofde dat ze hem ooit een keer had gezien als kleuter, maar ze kon het zich niet echt meer herinneren. Dat was vast wel een geschikte film om nu te kijken. Het was een kinderfilm, right? Als ze even geluk had zou ze zich er zelfs door ontspannen, en zou ze misschien ook nog wel op de bank bij in slaap vallen. Dat zou perfect zijn. “Speel de Lion King af,” beval ze. Het enige wat eigenlijk nog miste was popcorn. Nou ja, waarschijnlijk zou de suiker die daar in zat haar alleen maar wakker houden. Misschien was het maar goed dat ze geen popcorn had. Elise keek een laatste keer om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand anders was, waarna ze languit op de bank ging liggen.

“Simba, nee. Ga terug naar de rots,” fluisterde Elise zachtjes, kijkend hoe het kleine welpje weg rende van de enorme kudde gnoes. Hoe had haar moeder haar dit ooit als kind kunnen laten kijken. Was dit misschien waarom ze zich nauwelijks iets van de film had kunnen herinneren? Omdat ze dit deel had willen verdringen? “NEEEEeeeEEEEEEEeeEEEEEE!” gilde Elise, vergetend dat het midden in de nacht was. Ze was opgesprongen van de bank, en staarde nu naar het scherm dat was gepauzeerd na haar harde gegil. Langzaam ging ze weer op de bank zitten. “Simba,” jammerde ze zachtjes. Ze sloeg haar armen om haar opgetrokken knieën heen. Waarom bestond deze film. Met lege ogen staarde ze naar het bevroren scherm. Hoe kon de film haar dit aan doen. Elise liet haar voorhoofd tegen haar knieën rusten, zachtjes jammerend om de dood van het fictieve personage. Behalve dat ze nu klaar wakker was, in tegenstelling tot toen ze de film begon met kijken en ze op zich nog een klein beetje slaperig was, had ze het gevoel alsof haar hart zojuist uit haar borstkas was gerukt. Wat was het toch een prettige nacht.

Luid haalde Elise haar neus op. Het was een hele tijd geleden dat ze voor het laatst had gehuild bij een film. Sterker nog, ze kon zich de laatste keer dat ze bij een film had gehuild niet eens herinneren. Ugh, wat stom. Ze wilde niet huilen om zoiets stoms als een film. Het was maar goed dat ze alleen was. Elise richtte haar blik op het scherm, waar nog steeds hetzelfde beeld op stond gebrand. Ze had gehoopt dat het kijken van een film er voor zou zorgen dat ze zich wat slaperiger zou voelen. In plaats daar van was ze nu klaar wakker, en had ze ook nog eens een rotgevoel. Dat ging lekker. Als het zo door ging, dan zou ze waarschijnlijk de hele nacht niet kunnen slapen. Of ze zou pas in slaap vallen tegen de tijd waarop het inmiddels al weer tijd was om op te staan. “Gaat het wel goed?” klonk plotseling een stem. Geschrokken keek Elise achterom, naar de plek waar de stem vandaan was gekomen. Zonder dat ze het door had was er iemand de kamer binnen gekomen. Toen ze eenmaal door had dat het niet iemand was die haar direct terug naar haar kamer stuurde, aangezien ze op de een of andere manier het idee had dat het niet bepaald toegestaan was om op dit uur de tv te gebruiken, haalde ze opgelucht adem. Ze kon blijven zitten. Voor nu, in ieder geval.

Ze wilde bijna vragen waarom het niet goed met haar zou gaan, toen ze plotseling besefte dat ze zojuist behoorlijk hard had geschreeuwd. Niet bedoeld, natuurlijk, maar alsnog. Ze had geschreeuwd. En nog op zo’n laat tijdstip ook. Oeps. Zouden nog meer mensen haar gehoord hebben? Ze draaide half om, zodat ze naar de ander kon kijken. Voor zover dat kon, in ieder geval. Het was iets te donker in de rest van de kamer om goed te kunnen zien. “Oh… Natuurlijk. Ik gilde net, of niet? Sorry. Dat was niet de bedoeling,” zei ze. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes in een poging de ander wat beter te kunnen zien, maar het mocht geen baat hebben. Het licht van de tv was niet voldoende om de kamer voldoende te verlichten. Het hielp, maar was bij lange na niet genoeg. Moest ze misschien een lamp aan doen zodat de kamer wat beter verlicht was? Het zou dan in ieder geval wat beter zijn voor haar ogen. Die zouden dan minder snel vermoeid raken van het kijken ofzo. Niet dat ze daar iets om gaf. Sterker nog, het was juist de bedoeling dat haar ogen moe werden. Het wilde alleen niet echt werken.

Elise kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ze te lui was om op te staan en een lamp te zoeken, waardoor ze besloot om maar op de bank te blijven zitten. Het was niet alsof ze echt licht nodig had om tegen iemand te kunnen praten. “Hoe dan ook… Het spijt me als ik je wakker heb gemaakt met mijn geschreeuw,” zei Elise twijfelend. Dat was in ieder geval waarom ze dacht dat het meisje de kamer in was gekomen. Omdat ze wakker was geworden door haar gegil. Nou ja, ze had altijd al wakker kunnen zijn, maar… Ze nam liever het zekere voor het onzekere. “Ik ging gewoon iets teveel op in de film die ik kijk. Meer niet. Sorry. Ik kan hem weer afzetten als het teveel stoort?” zei ze, alhoewel het behoorlijk tegen haar zin was. Ze had geen zin om terug naar haar kamer te gaan. Ze bleef veel liever op de bank zitten dan dat ze de komende uren stil in bed zou moeten liggen.  

Kort knipperde Elise, ietwat verbaasd door het schijnsel dat nu de kamer verlichtte. Een paar seconden lang voelde ze zich schuldig dat ze zelf niet op was gestaan om een lamp aan te doen, maar dat verdween vrijwel direct toen ze zich bedacht dat ze veel liever was blijven zitten. Ze liet haar blik kort op de lamp rusten. Nu ze de woonkamer wat beter kon zien, besefte ze dat het zo ongeveer een wonder was geweest dat ze de tv had bereikt zonder over een van de meubelen te struikelen. Daarmee zou ze waarschijnlijk evenveel lawaai hebben gemaakt als met haar geschreeuw. “Oh, maar je hebt mij niet wakker gemaakt hoor,” zei het meisje. Elise trok een van haar wenkbrauwen op, verbaasd dat er nog iemand was geweest die wakker was geweest. Hoe had ze het eigenlijk ook kunnen weten. Het was niet alsof ze röntgen ogen of super gehoor had. En om nou diep in de nacht een spin onder een deur heen te laten kruipen om te zien of iedereen wel sliep… Nee, dat was de moeite niet waard. Sterker nog, overdag ook niet. Ze wilde eerlijk gezegd niet weten wat er zich in die andere kamers afspeelde. Dan kreeg ze alleen maar informatie te weten waar ze niets aan had. Informatie over mensen die haar niet interesseerden, enkel omdat ze hen niet kende. Geheimen van anderen weten bracht je alleen maar in de problemen.

“Nee dat hoeft niet hoor, ik stoorde me er niet aan. Ik schrok alleen van het gegil, ik dacht dat er iets mis was.” Huh. Was haar gegil dan echt zo erg geweest? Goed, ze was misschien redelijk luid geweest, maar ze had toch echt gedacht dat het niet als een noodkreet had geklonken. Wel, dan wist ze dat in ieder geval ook weer over haarzelf. Niet meer gillen dus. Vooral niet op deze school. Moest niet al te moeilijk zijn zolang ze niet meer van dit soort films keek. Misschien had ze een horror film moeten kijken. Dan was haar gegil in ieder geval gerechtvaardigd geweest. Slapen zou ze op dit punt waarschijnlijk toch niet meer kunnen, dus veel had het waarschijnlijk ook niet uitgemaakt. Elise fronste kort. Wel, het was in ieder geval fijn om te weten dat er in ieder geval iemand kwam om te kijken of alles goed was als er werd gegild. Dat was tenminste iets.

Elise wilde verder gaan met de film, maar zag geen manier om de film weer te kunnen starten zonder extreem onbeleefd over te komen. Dit was zo’n moment waarop ze moest proberen om de sociale vaardigheden waarvan ze wist dat ze die niet had te gebruiken. “Wil je er bij komen zitten?” vroeg Elise twijfelend. “Ik bedoel… Ik weet dat je binnen kwam omdat ik gilde. Maar… Nou ja, als je toch niet kan slapen, weet je.” Elise fronste. Ze had de tv aangezet in de hoop in haar eentje naar iets te kunnen kijken. Maar het meisje wegsturen… Nee, dat was niet iets wat ze zou doen. Ze deed haar best om over te komen als een vriendelijk persoon. Nou ja, vriendelijk was misschien wat overdreven, maar in ieder geval iemand die zich beter gedroeg dan de persoon die ze op haar vorige school was. Iemand die in ieder geval haar best deed om niet meer het meisje te zijn dat in haar eentje lunchte. Dat niet alleen in de klas zat. Yeah, dat was al een wat betere beschrijving. “Het hoeft niet als je niet wilt, natuurlijk."

“Nachtmerries, die bij mij best vaak voorkomen.” Op het moment dat had gebleken dat het meisje niet wakker was geworden door haar geschreeuw, was ze nieuwsgierig geweest naar de reden waardoor deze wél wakker was geweest. Er was echter geen moment geweest waarop ze er ook maar even over na had gedacht om ook daadwerkelijk naar de reden te vragen. Sommige mensen waren gesteld op hun privacy. En groot gelijk hadden ze. Als het meisje niet had willen zeggen waarom ze wakker was geweest, dan had ze haar daar groot gelijk in gegeven. Nachtmerries dus, huh? Dat moesten dan wel erg onprettige nachtmerries zijn geweest als ze er klaar wakker van was geworden. Wakker genoeg om haar bed uit te gaan, in ieder geval. “Balen,” zei Elise met een medelevende glimlach. Zelf had ze nooit echt last gehad van nachtmerries, iets waar ze bijzonder dankbaar voor was. Ze was gesteld geraakt op het hebben van een goede nachtrust. Nachtmerries zouden daar niet bepaald aan mee hebben geholpen. Bovendien, overdag op school was al een soort van nachtmerrie voor haar. Daar hoefde ze ’s nachts niet ook nog een herhaling van te hebben.

Minuten van stilte leken voorbij te gaan. Wachtend op een antwoord had Elise haar aandacht op haar nagels gefocust, waar wat vuil onder had blijken te zitten. Bah. Ze kon er niet tegen als er vuil onder haar nagels zat, hoe weinig het ook mocht zijn. Het gaf haar een onprettig gevoel. Alsof haar vingers verstopt zaten. Het peuteren gaf ergens ook een bevredigend gevoel. Een ontspannen gevoel. Zo voelde het bij haar in ieder geval. “Ik ehm, wil je niet tot last zijn hoor. Als je zelf graag alleen verder wilt kijken dan wil ik ook wel weggaan hoor,” zei het meisje uiteindelijk. De twijfel in haar stem was hoorbaar, wat er voor zorgde dat Elise kort glimlachte. Ze wist niet precies waarom, maar het amuseerde haar dat het meisje zo onzeker leek te zijn. Was ze echt zo intimiderend? Ze hoopte toch echt van niet. Nou ja, misschien ergens ook wel. Iemand kunnen intimideren zonder die persoon daar eerst voor te hoeven bedreigen? Dat was zeker voor het eerst. Nee, het lag vast niet aan haar.

Elise haalde haar schouders op. “Als ik alleen had willen kijken dan had ik je niet uitgenodigd, nietwaar?” antwoordde ze. Goed, ze wilde misschien graag de film verder kunnen kijken, maar dat betekende niet dat ze daardoor plots het recht had om onbeleefd te doen. “Wat was je eigenlijk aan het kijken? Ik ben niet zo thuis in films..” Elise fronste. Ja, wat was ze eigenlijk aan het kijken? “Het is… uhm… De film gaat over leeuwen, voor zover ik het heb gezien. Zingende leeuwen. En z’n vader is net dood gegaan.” Het beschrijven van verhaallijnen was niet iets waar ze goed in was, of het nou ging over films of boeken. “Ik heb de film geloof ik ooit als kind gezien, maar… Ik herinner me eigenlijk nog maar weinig over waar hij precies over gaat,” gaf ze toe. “Ik... kan hem ook op iets anders zetten als animatiefilms je niet echt aan staan?”

“Dat klinkt als een zielige film, en niet echt een film om de avond alleen te spenderen,” had het meisje gezegd. Elise keek haar verbaasd aan. Het was voor haar juist normaal om films in haar eentje te kijken, zielig of niet. Als ze zielig waren, dan viel ze in ieder geval niemand lastig met die rare gevoelens die ze er van kreeg. Sterker nog, dan viel niemand háár lastig. Maar voor deze ene keer had ze er niet echt een probleem mee om een zielige film samen met iemand anders te krijgen. Veel zieliger dan de film nu was zou het waarschijnlijk niet worden, dus waarschijnlijk was ze veilig voor iets stoms zoals tranen. “Volgens mij ken ik hem niet, maar dat maakt niet uit hoor je kan gerust verder kijken waar je was.” Elise knikte. Dat waardeerde ze in ieder geval. Ze had het jammer gevonden als ze niet verder had kunnen kijken, zelfs al beweerde ze zojuist nog het tegenovergestelde.

Na wat voor haar had aangevoeld als een behoorlijk lange tijd, het voelde in ieder geval alsof er redelijk wat tijd was verstreken sinds de blondine de kamer binnen was gelopen, was het andere meisje eindelijk naast haar komen zitten. Dit was zoveel beter voor haar nek nu ze niet meer achterom hoefde te kijken. “Ik ben trouwens Jadeline.” Elise beantwoordde de glimlach van het meisje met een zachte grijns. Eigenlijk was dit niet iets waar ze om kon grijzen. Opnieuw had ze iemand ontmoet met een naam die vrijwel onmogelijk leek om uit te spreken. Dat had zij weer. Jadeline. Zou ze dat kunnen onthouden? Misschien als ze heel erg haar best deed. Helaas was haar best doen niet iets waar ze echt om bekend stond. “Elise,” stelde ze zichzelf ook voor.

Aannemend dat Jadeline ook op de bank was komen zitten omdat het comfortabeler was om zittend te kijken dan staand, liet ze de film verder spelen. Ze had gelijk gehad. Het meest zielige deel van de film was, gelukkig, al geweest. Ze had er niet aan moeten denken wat ze zou hebben gedaan als er weer zo’n zielig deel voorbij was gekomen. Ze keek nooit films met anderen, zelfs niet met haar moeder toen ze nog klein was, waardoor ze nu niet precies wist hoe ze zich moest gedragen. Elise had zich voorgenomen om de film gewoon maar in stilte te kijken, zodat ze er zoveel mogelijk van zou kunnen genieten zonder zowel haarzelf als Jadeline af te leiden. Het einde van de film was voorspelbaar. Een goed einde. Zoals elke Disney film behoorde te hebben. Eigenlijk niet alleen Disney. Gewoon alle films. Alle verhalen.

Met een luide kreun rekte Elise zich uit. “Leuke film,” mompelde ze. Terwijl ze niet haar oorspronkelijke doel had behaald, namelijk haarzelf moe maken, had ze er van genoten om eindelijk weer eens een film te hebben kunnen kijken. “Ik had gehoopt dat ik zou kunnen slapen nadat de film was afgelopen,” zei Elise fronsend. Ze had wel meer dingen gehoopt toen ze begon met kijken. “Wel, ik zal heus niet dood gaan aan een nachtje zonder slaap, I guess,” besloot ze. Ergens wilde ze wel naar bed. Graag zelfs. Maar in bed liggen zonder moe te zijn had niet bepaald veel zin. Niet dat het heel veel zin had om in de woonkamer te blijven indien Jadeline zou besluiten dat ze naar bed wilde. Het enige voordeel was dat ze op deze manier haar kamergenote niet wakker maakte. Dat zou ze vast enorm waarderen.

De natuur, dat was wat er voor zorgde dat Jadeline ’s nachts in slaap kon vallen. Die zou haar blijkbaar een bepaalde rust geven. Toegegeven, natuur was iets dat in haar ogen ook iets was dat rust gaf. Het was voor haar alleen geen bepalende factor als het ging om in slaap kunnen vallen. Daar had ze eigenlijk geen vast ritueel voor, behalve dat ze meestal eerst een uur op haar linker schouder lag, waarna ze verwisselde naar de rechter die dan plots een stuk comfortabeler aanvoelde. Maar ja, als je niet moe was, dan hielp zelfs comfortabel liggen niet echt meer. “Zolang we daar geen gewoonte van maken, denk ik dat ook wel,” zei Jadeline. Elise knikte. Nee, van zoiets wilde ze inderdaad geen gewoonte maken. Hoe gezellig het ook mocht zijn om in het holst van de nacht een film te kijken met iemand, ze had liever een goede nachtrust. Waarschijnlijk zou ze er over een paar uur enorm veel spijt van hebben dat ze niet in bed was blijven liggen. Ze achtte de kans dat ze als een blok in slaap zou vallen tijdens het ontbijt dan ook erg groot.

“Bedankt dat je me gezelschap hebt gehouden,” begon Elise. Ze vroeg zich ergens af of Jadeline naast haar was komen zitten uit medelijden. Omdat ze het zielig had gevonden dat ze alleen op de bank had gezeten. Zou zij hetzelfde hebben gedaan als ze iemand anders in zijn eentje op de bank had zien zitten? Of zou ze enkel een paar geërgerde geluiden hebben gemaakt, waarna ze terug naar haar kamer zou zijn gelopen? Ergens ging ze uit van de tweede optie, iets waar ze niet bepaald trots op was. “Nou ja, het was uiteindelijk in ieder geval fijn om niet de hele tijd alleen te hoeven zitten.” Ze was niet goed in dit soort dingen. In mensen bedanken. Al helemaal niet als ze eens oprecht probeerde te zijn, iets dat ze ook niet al te vaak deed. Maar ze had in ieder geval een poging gedaan. En een poging was voor haar al goed genoeg.

Alhoewel ze er aan het begin tegenop had gekeken om samen met iemand te kijken, had het haar ergens een fijn gevoel gegeven dat er iets naast haar ademde. Het gaf haar het gevoel dat ze niet alleen was. En dat was eigenlijk wat ze zich de afgelopen dagen had gevoeld. Alleen. Tuurlijk, ze had nieuwe mensen ontmoet. Mensen die ze vreemd genoeg zelfs mocht. Of die ze in ieder geval uit kon staan. Dat was al heel wat. Maar misschien was dat juist waarom ze zich zo alleen voelde. Omdat ze omringd was met mensen die haar schenen te accepteren. Het was gewoon het tegenovergestelde van wat ze gewend was. Ze hoefde nu niet meer te doen alsof ze iemand mocht. Want de mensen hier, die mocht ze écht. Tot op een zekere hoogte in ieder geval. Dus gewoon naast iemand kunnen zitten zonder iets te zeggen, al was het maar omdat het normaal was om stil te zijn tijdens een film, voelde fijn.

“Graag gedaan hoor, Ondanks dat ik de film niet helemaal heb gezien, heb ik wel voor het eerst sinds lange tijd weer tv gekeken.” Elise glimlachte. Alhoewel ze zelf niet iemand was die echt verslaafd was aan tv, de dingen die er normaal gesproken op werden uitgezonden interesseerden haar namelijk niet bijzonder veel, kon ze op zijn tijd wel een film waarderen. Nou ja, films keek ze meestal in de bioscoop op de zeldzame momenten waarop ze iemand had waarmee ze kon gaan, wat helaas vrijwel nooit voor kwam. Ze had natuurlijk alleen kunnen gaan, maar dat had ook zo stom gevoeld. Ze had het een enkele keer gedaan, alleen naar de bioscoop gaan. Eens, maar nooit weer. Ze had constant het gevoel gehad alsof ze had gefaald. Alsof het voor haar zelfs te moeilijk was om iemand te vinden die met haar een film wilde kijken, terwijl het eigenlijk andersom was. Mensen wilden misschien wel een film samen met háár kijken, maar zij weigerde meestal om de film te zien met die ànder.

“Dus jij ook bedankt, dat je me niet weg stuurde.” Elise glimlachte zachtjes. Wel, dan was het uiteindelijk dus toch nog een geslaagde nacht geweest, ondanks dat ze niet had geslapen. Elise wreef in haar ogen, die inmiddels lichtjes begonnen te branden van vermoeidheid. “Ik moet eerlijk toegeven, normaal zoek ik liever de stilte op waar ik alleen kan zijn, vandaar dat ik op weg was naar buiten. Maar ik ben blij dat ik hier mocht komen zitten,” zei Jadeline. Elise knikte begrijpend. Alleen zijn was iets dat ze altijd wel wist te waarderen. “Ben je al lang hier? Hier op Genosha?” vroeg Jadeline vervolgens. Ietwat verbaasd keek Elise de blondine aan. “Nee, niet echt. Nog nauwelijks een paar weken,” antwoordde ze. “Alhoewel ik zou wensen dat het langer was. Een paar jaar ofzo. Het is hier fantastisch in vergelijking met waar ik woonde.”

Elise haalde haar schouders op. “Nou ja, ik ben blij dat ik er nu in ieder geval ben. Beter laat dan nooit, I guess.” Ze glimlachte kort, alsof ze het grappig vond dat ze nu op het eiland was. Eigenlijk was het dat ook wel voor haar. Een grote grap die veranderd was in een aangename realiteit. Ze had ergens nog steeds het gevoel alsof ze niet echt op het eiland hoorde. Ze was niet speciaal. Nou ja, niet speciaal genoeg. Ze was net een slechte spiderman rip-off. Een mislukte cosplayer. Dat was hoe ze zich voelde. “En jij? Ben jij al lang hier?” vroeg Elise op haar beurt, alhoewel ze niet zeker was of ze het vroeg uit beleefdheid of omdat ze daadwerkelijk nieuwsgierig was. Waarschijnlijk was het een combinatie van de twee.