Met een geamuseerd grijnsje leunde de blonde knul achterover. De hele ruimte was gevuld met zandfiguurtjes, waar een paar jongere mutanten joelend achterna renden. Ze namen dan ook de vorm aan van waar ze het meest enthousiast over werden, wat dan weer een trigger was voor hun actieve gedrag. Een heleboel mensen waren de ruimte al uit gevlucht, aangezien ze het lawaai niet meer konden hendelen. Roran vond het net fijn, het gelach en gejuich. Al was het wel een vermoeiende bezigheid, om zo lang zijn mutatie te gebruiken.
Hij had er zowaar honger van gekregen. Met een verontschuldigend glimlachje liet hij de gouden figuurtjes verdwijnen, zwaaide nog even naar de kinderen en liep toen richting de refter. Waar natuurlijk altijd wel iets te vinden was om te munchen. Nieuwsgierig naar de keuken, sloop hij via de deur naar binnen. Hij wist dat dat mocht tho, dus echt sneaken moest hij niet doen. Hij was net bezig een kast te doorzoeken -heel erg handig met zijn hoofd tussen de bankjes- toen hij een geluid achter zich hoorde. Hij schrok een beetje, stond uit reflex recht, stootte daarbij uiteraard zijn hoofd. ”Auw”, Mompelde hij. Met zijn hand op de pijnlijke plek draaide hij zich om, om te kijken wie hem had afgeleid.
Onderwerp: Re: Day & night wo dec 21, 2016 7:50 pm
Alone
Normaal gesproken was Blake helemaal niet zo van het menselijk contact, het liefst at ze haar lunch eigenlijk gewoon lekker buiten. Buiten was er geen bullshit, geen gezeik, geen drukke mensen om haar heen. Deze gewoonte had ze eigenlijk ontwikkeld toen haar zus nog op school zat en haar klasgenoten Blake nogal graag wilde treiteren. Sinds vorig jaar had ze daar geen last meer van, maar de gewoonte om buiten in haar eentje te eten was er wel nog steeds. Een reden waarom Blake besloot vandaag haar lunch binnen te nuttigen, had ze dan ook niet echt.
Zodra Blake haar eerste stappen de kantine in zette, snapte ze meteen weer waarom ze hier nooit lunchte. "What the fuck..?" Mompelde Blake tegen zich zelf. De kantine was vrijwel leeg, maar het geluid was oorverdovend. Maar écht. Blake wilde zich per direct omdraaien omdraaien op toch te lunchen op haar eigen geheime plekje. Toen ze vrijwel meteen haar lichaam richting de deur begaf, verdwenen de rare gouden figuurtjes als sneeuw voor de zon. In eerste instantie maakten de kinderen teleurgestelde geluiden, maar ze legden zich er al snel bij neer en gingen terug naar hun dagelijkse bezigheden. Opgelucht haalde ze adem en liep ze als nog terug de kantine in. In haar ooghoeken zag ze een blonden jongen, die heel sneaky de keuken in ging. Waar was dat nou voor nodig? Iedereen mocht gewoon de keuken in, waarom zou hij het zo geheimzinnig doen? Stiekem was ze wel een beetje nieuwsgierig.
Net als de blonde jongen, wilde Blake heel zachtjes de keuken betreden om te zien wat hij van plan was. Nieuwsgierigheid won van alles. Echter was stil zijn niet haar sterkste punt. Zoals verwacht struikelde ze over haar eigen voeten toen ze de keukendeur opendeed en kwam ze half binnenvallen. Dat was nog eens een grande entrée. Om je dood te schamen. Ze hoorde de jongen een zachte pijnkreet slaan. Toen ze eindelijk haar evenwicht vond, draaide hij zich om met zijn hand op zijn achterhoofd. Meteen werd Blake zo rood als een tomaat, wat een sukkel was ze toch ook. "Oh ehh sorry.. Is dat mijn schuld?" zei ze zachtjes terwijl ze naar zijn hoofd wees.
Onderwerp: Re: Day & night do dec 22, 2016 4:18 pm
SANDMAN
sweet dreams guaranteed
Zolang de keuken niet in brand vloog door mutanten die niet overweg konden met vuur en de hele boel netjes werd opgeruimd, mochten de studenten zonder enig probleem de ruimte betreden. Toch bleef het spannend voor hem, aangezien dit toch de eerste keer was dat hij een kijkje ging nemen. Céline, de chef van Genosha, was niet aanwezig. Het duurde nog een tijdje voor het avondeten werd klaargemaakt, wist hij. De lunch was eigenlijk nog niet zo lang geleden afgelopen. Maar goed, een grote knul als hij had gewoon veel energie nodig, dus moest hij regelmatig eens bijtanken. Iets wat hij nu dus van plan was, ware het niet dat hij werd onderbroken door een lawaai achter zich.
Zonder brokken kwam hij er niet van af, maar ja, wie stak nu ook zijn hoofd in de kast. Lekker handig maar weer. Nadat hij zich had omgedraaid, viel zijn blik op een meisje dat een stuk kleiner was dan hij. Ze zag er heel bleek uit, op haar rode kaken na. "Oh ehh sorry.. Is dat mijn schuld?" Zei ze zachtjes. Iets wat hij wel kon waarderen. Hij had het niet zo op mensen die heel erg luid spraken. De blonde knul schudde zijn hoofd. "Nee hoor", Glimlachte hij. "Het is de schuld van de kast", Grinnikte hij. De humor maar weer. Roran keek haar een beetje nieuwsgierig aan. ”Ook op jacht naar een snack?” Vroeg hij, hield daarbij zijn hoofd een beetje schuin, alsof hij een of andere schattige puppy was (is hij ook wel dus deze vergelijking past eigenlijk perfect hmm).
