Herfst … de bladeren kraakten onder haar voeten door terwijl ze door het bos wandelde met Elhorn naast zich. Hij zweeg, zoals hij altijd zweeg en enkel maar luisterde terwijl ze opgewonden vertelde over alle nieuwe dingen die ze hier op dit eiland hadden. ‘Wist ze dat ze hier een apparaat hebben om mee naar de sterren te kijken?’ Wees ze naar de blauwe hemel boven hen. Het was zonnig, maar fris. Zolang ze bleef wandelen zou ze het niet te snel kou krijgen. ‘En een bibliotheek, zoveel boeken om uit te leren.’ Schudde verbluft haar hoofd en keek enthousiast naar boven. Elhorn was een stuk groter dan Griffin, ze moest er nog altijd een beetje aan wennen dat ze het de komende maanden met hem moest doen. Maar hij zei niet veel in respons, wat bij Griffin nooit het geval was. ‘Ga je nog iets zeggen?’ Vroeg Rosalie hem nieuwsgierig. Ze bleef staan, Elhorn liet zijn grote kop zakken en keek haar aan. ‘Je kamergenoot.’ Begon hij. Ze opende haar mond en keek dan fronsend naar hem toe. ‘Eros? Wat?’ ‘Je praat veel over hem, ik wil hem zien.’ Altijd zo lekker rechtuit met haar, zo ongelofelijk beschermend. Rosalie kauwde bedenkelijk op de binnenkant van haar wang. ‘Je hebt hem nog niet over ons verteld.’ Raadde Elhorn haar blik. ‘Nee en ik was daar niet over bezig.’ Schudde ze meteen het onderwerp van zich af. ‘Ik ga straks naar de game hall.’ Kondigde ze aan. Er kwam een vragende blik in zijn ogen en ze wist dat het was gelukt om van onderwerp te veranderen. ‘Game Hall?’ Vroeg hij afwachtend, veel te serieus. ‘Ja, ik weet niet wat het is, het klinkt leuk.’ Ze begon weer te stappen, richting de rand van het bos. ‘Wees voorzichtig.’ ‘Altijd Elhorn.’ Knikte ze geruststellend. Zijn blik sprak boekdelen, hij was het er dus niet mee eens. Ze rolde haar ogen en strekte haar hand naar hem op, begroef haar vingers in de dikke vacht rond zijn hals, hij vervaagde alvorens hij als een hologram langzaamaan verdween. Haar blik kreeg twee tellen iets treurig, waarom konden ze gewoon niet naast haar blijven, dag in en uit?
Maar haar planning voor de dag was eveneens een heel leuk vooruitzicht. Ze liep het bos uit terug richting het school gebouw. De zon reikte op haar roodharige haar en huid, gaf de laatste beetjes warmte af aan zijn omgeving. Ze snelde over het pad het schoolgebouw in terug naar haar kamer. Haar schoenen waren door de natte bosgrond vochtig, net als de onderkant van haar broek dus ze besloot eerst maar iets anders aan te trekken alvorens ze naar die game hall zou gaan waar zoveel over werd verteld. Eros was er niet, goed, paleis voor zich alleen. En dat waren zo de momenten dat Rosalie helemaal dromerig en danserig. Ze huppelde door de kamer, nam wat nieuwe kleding en draaide om haar as richting de badkamer waar ze zich klaar maakte.
Net als altijd verloor ze minstens één keer haar weg. Zeker omdat ze iets helemaal nieuws ging opzoeken was het moeilijk voor haar om haar weg te vinden. Maar uiteindelijk kwam ze er wel, de game hall. Ze bleef in de deuropening staan en staarde … gewoon staren. Deze ruimte deed haar in eerste instantie aan een kermis denken, waar je zo met die knijpertjes een beertje moest vangen. Haar groene ogen stonden wijd opengesperd, starend naar de lichtjes van de toestellen, de verschillende games. Oh wauw. Dit was compleet nieuw voor haar, ze had geen flauw idee hoe dit alles werkte, laat staan hoe het heette. Dat ze nog steeds knal in de deuropening stond was haar helemaal ontgaan. Want ze staarde gewoon en vergat zoals altijd weer alles rondom zich, ze vergat de werkelijkheid een beetje terwijl ze probeerde te bevatten wat deze ruimte inhield …
Onderwerp: Re: Yellow flicker lights. [Allen] di okt 11, 2016 10:53 am
Allen had een opperbest humeur. Waarom? Hij had een 6.7 gehaald voor een tussentijdse toets! Zes punt zeven. Dat was zo’n – ehm even rekenen – zo’n 1.2 punt hoger dan wat je nodig had om een voldoende te hebben. Dat was afgerond een zeven! En dat zonder, of nouja, met maar een heel klein beetje afkijken, alleen om even voor de zekerheid te checken of dat antwoord nou inderdaad B was. Hij moest immers opletten hier, met al die mutaties van docenten wist je het maar nooit.. Maar het was gelukt! Een ruime voldoende! Hiep hiep hoera, zevenmaal in de gloria. Allen was echter geniepig genoeg om dat nog niet aan het thuisfront te laten weten, hoewel zijn moeder vast enorm trots zou zijn als ze het hoorde. Nee, die informatie bewaarde hij nog even, voor wanneer hij het nodig had.. Maar alsnog wilde hij zijn blijdschap uitten, dit geweldige resultaat vieren.
Dus vervroegde hij zijn wekelijkse routine en haastte zich naar de grote ruimte vol spelmachines. Natuurlijk kon hij ook ergens in een woonkamer op een Xbox een potje Fifa 2036 spelen, maar het was leuker om naar de hal te gaan waar allerlei ouderwetse machines klaar stonden voor een leuk potje Pacman of juist iets moderners. Misschien zou hij wel in één van de ‘race-auto’s’ stappen om door de stad te scheuren of had hij juist zin in ronddwalen met een Occulus rift op z’n kop. Allen had er helemaal zin in, hij werd altijd vrolijk van de sfeer die in de Game Hall hing.
Daarom kon hij zijn ogen ook niet geloven toen hij degene voor zich zag stil staan. Dat was voor de impulsieve jongen echt onbegrijpelijk, hij zou meteen richting de toestellen zijn gespurt ware het niet dat zijn route geblokkeerd was. “Ik wist niet dat de deurpost ook een attractie was,” merkte hij geamuseerd op. Het meisje had rode haren, net iets donkerder dan de zijne als hij zich niet vergiste. Maar het gaf haar meteen een vertrouwd tintje, waardoor hij zo mogelijk nog minder terughoudend was in zijn doen en laten dan normaal. “Je mag gewoon naar binnen hoor. Als je durft...” Dat laatste was misschien een beetje gemeen, aangezien ze er nogal overdonderd uit zag. Maar zijn plagerige toon en totaal ontspannen houding zouden hopelijk aangeven dat het totaal niet dreigend bedoeld was. “Was je op zoek naar een specifiek spelletje?” vroeg hij dan nieuwsgierig, omdat hij altijd wel geïnteresseerd was in wat voor vermaak andere mensen prefereerden.
De Game-Hall, ze had er hier wel wat studenten over horen praten dus ze was best wel nieuwsgierig. Terug in Ierland zat ze zo geïsoleerd in haar eigen huis en eigendom dat ze niet veel meer van de wereld had gezien dan wat je op televisie zag. De enige soort games die ze kende zijn de bordgames, ze kaartte soms met haar vader, of speelde monopoly als er eens wat meer mensen in het huis waren … wat zeldzaam was. Meestal speelde ze onschuldige spelletjes met haar summons, figuurtjes vinden in de hemel, tekeningen maken, toen ze klein was speelde ze altijd verstoppertje. Elhorn had een hekel aan verstoppertje maar hij deed het alsnog. Op televisie zag ze wel games, met een afstandsbediening of een soort van knuppeltje in je hand waar je mee moest bewegen. Dat waren de enige dingen die ze leerde van de wereld, wat ze zag op tv of las op het internet. Soms kon ze uren op Youtube zitten zoeken naar nieuwe dingen. Dus toen ze hierheen was gekomen was ze zo bang geweest maar ergens zo laaiend enthousiast. Want ze wilde altijd graag de wereld ontdekken, leren en vooruitgang maken. En hier was het haar kans, na al die jaren kon ze hier misschien wel opnieuw leven.
Toen ze in het deurgat stond bleef haar blik verbaast op al het geknipper rusten. Wat voor games waren dit? Haar ogen gingen snel van het ene naar het anderen, de hopen informatie waren net iets teveel voor haar om in één keer op te nemen. Elhorn zou gek worden als hij dit allemaal zou zien, de lichtjes, de geluiden. Rosalie schrok van een stel jongeren die juichten op een winst. Ze kneep haar ogen wat samen om te zien waar ze om juichten maar het enige wat ze zag was een scherm, een soort autospel. Ze was niet zo goed in het verbergen of tegenhouden van lichaamstaal dus het straalde er praktisch van af dat ze overdonderd was. Misschien had ze Eros moeten vragen om mee te komen, maar ze wilde hem niet lastig vallen, niet na alles wat hij al deed.
Toen ze plots een stem achter zich hoorde schrok ze hard genoeg om ter plaatste opzij te schieten, het deurgat uit en de ruimte in. ‘Nee, eumh,’ ze stopte haar gestamel en draaide zich naar de persoon in kwestie, een roodharige jongen. Dat was de tweede roodharige op het eiland die ze mocht ontmoeten en wetend dat niemand in haar thuisland met rood haar rond liep. Nog iets wat haar zo “bijzonder” had gemaakt. ‘Sorry.’ Zei ze uiteindelijk, wijzend naar het deurgat waar ze had in gestaan. Het was niet haar bedoeling geweest om anderen op te houden. Bij zijn volgende woorden keek ze langzaam de ruimte in, geen idee hoe ze zijn woorden moest opnemen. Hij zag haar er wel het spontane vrolijke type uit dus ze was nog blij dat ze geen gemeen persoon voor zich kreeg. Bij zijn vraag schudde ze meteen haar hoofd, deed drie stappen naar binnen en liet haar ogen weer op de omgeving gaan. ‘Ik ben me niet zo bekend met games.’ Flapte ze er maar uit. Tja, ze kon maar beter eerlijk zijn, anders zou ze hier morgen nog in de deuropening staan. ‘Ik loop een klein beetje achter met dit soort dingen, thuis hadden we dit niet en,’ ze zweeg toen er een toestel hels veel kabaal maakte. Ze keek de jongen aan en glimlachte snel. ‘Sorry, ik val je lastig, let maar niet op mij.’ Ze streek haar vingers door haar haren en staarde dan weer in het rond. Hoe moest ze hier nu een leuke maar vooral gemakkelijke game in vinden? …
Onderwerp: Re: Yellow flicker lights. [Allen] wo okt 19, 2016 8:41 am
Het was bijna schattig hoe ze wakker schrok uit haar verbazing toen hij haar opeens aansprak. Allen nam het haar niet kwalijk hoor, zlefs hij had de Game Hall behoorlijk imponerend gevonden toen hij er voor het eerst naar toe gekoersd was. Maar dan had je natuurlijk een verschil in achtergrondkennis en of persoonlijkheid, waardoor dit meisje stokstijf stil bleef staan om van een afstandje te staren en Allen zichzelf onmiddellijk in het diepe gooide om alle knopjes in te drukken en alle games uit te proberen. Dit was een van de meer zwaarwegende redenen waarom het geen goed idee was om hem President van Amerika te maken, want die knopjes voor een raketlancering zou hij dolgraag willen uitproberen - gewoon, om te weten of ze echt werkten of gewoon een mythe waren, voor een gevoel van veiligheid. Geen goed idee dus, volk van Amerika, luister goed.
Hij keek iets te ontzettend blij toen ze de ruimte in durfde te stappen. JA, goed zo, ontdek de wereld! Hij klapte nog net niet opgewonden in zijn handen, al knikte hij haar wel aanmoedigend toe - en volgde hij haar naar binnen. Op een normale afstand natuurlijk, hij had wel betere manieren om lichamelijk contact met meiden te krijgen dan tijdens het lopen hun personal space binnen te komen. Ze begon zich eerst te verontschuldigen, maar lee dan een normaal antwoord te geven. Helaas, zoals wel meer mensen, was ze bang dat ze hem tot last was. Kom nou, hij had haar toch zelf aangesproken en vragen gesteld? Als hij dan geen zin had in een gesprek was dat wel behoorlijk dom. ''Geen probleem, ik heb geen haast,'' stelde hij haar gerust. Integendeel, hij was hier om plezier te hebben, dus als je dan om elke kleine vertraging ging lopen mokken kwam het van plezier natuurlijk niet.
''Als je wil kan ik je zelfs helpen om wat leuks te vinden! Maar.. je kent AL deze games niet? Zelfs eh Pacman niet? Of Pong? Tetris?'' Dat waren echt de oudste computer spelletjes die hij zich kon bedenken. Oud, maar goud dan wel, anders had hij ze niet zomaar genoemd. ''Hmm, en bordspellen en dat soort dingen dan? Wat vind je daarvan leuk?'' Van poker tot Stratego, van verstoppertje tot paintbal, de mogelijkheden waren eindeloos. En misschien kon hij daarmee tot een perfect advies komen. Welcome to the Game Hall, I will be your guide.
De jongen had hetzelfde kleur van haar als Rosalie zelf. Dat vond ze wel grappig, ze zou er ook meteen een opmerking over hebben gemaakt moest ze daadwerkelijk niet zo geschrokken zijn en dus in staat zijn iets te zeggen. Maar nu stond ze er maar verbouwereerd bij. Keek ze van hem naar de, voor haar, onbekende zaal en dan terug naar hem. De energie, het enthousiasme waarmee hij sprak en bewoog, het straalde gewoon van hem af, werkte wel motiverend voor haar. Na haar ontmoeting met Judas was ze niet veel meer buiten haar kamer geweest. Bang … ja, ze was naïef dus ze was snel bang van alles rondom zich. Deze school bracht alles tot een heel nieuw level, ze hoefde niet enkel bang te zijn van de mensen die er rond liepen, ze kon ook nog eens bang worden van hun mutaties. En ondanks dat ze onverschillig probeerde over te komen kon je wel zien aan haar gezichtsuitdrukkingen hoe onzeker ze was. Op zich was het dus niet zo moeilijk om misbruik van haar te maken.
Ze was dus ergens wel heel blij dat hij zou spontaan over kwam, wat niet zei dat ze haar voorzichtigheid zou laten varen. Maar de eerste indruk deed vaak al veel en ze was blij om de jongen te zien die haar ook meteen heel deze zaal wilde laten zien, of in ieder geval vroeg naar wat ze op zoek was. En toen hij zei dat hij geen directe haast had ontspande ze wat meer, blij met het idee dat ze iemand had die het haar hier allemaal kon tonen. Haar gebrek aan ervaring op alle vlakken zat enorm in haar nadeel, ze hoopte dat ze met hulp van anderen de schade kon inhalen die ze al die jaren thuis had opgelopen door niet of amper buiten te komen. Oke, ja, ze had internet en tv gehad, ze kende games maar dat wilde nog niet zeggen dat ze het begreep, wist hoe ze het moest spelen of hoe het heette.
Hij wilde haar zelf helpen een leuke game uit te kiezen? Haar glimlachte verbreedde meteen, al versomberde die bij de vraag of ze geen enkel game kende. Bij de voorbeelden kwam haar vinger bij het woord Pacman gelijk naar omhoog. ‘Pacman, dat zegt me iets.’ Zei ze gelijk. Ze maakte met haar vingers een happende beweging, alsof ze een vis was. ‘Is dat niet met bolletjes en spookjes?’ Vroeg ze met haar hoofd lichtjes gekanteld. Ze had het ooit eens gezien op tv, de anderen waren haar volkomen onbekend. Toen hij vroeg naar de bordgames haalde ze kort haar schouders op. ‘Ik ken wel monopoly.’ Gaf ze voorzichtig twijfelt toe. Ze had het al zo vaak gespeeld dat ze het niet langer een leuk spel vond. Het grappige er nog eens aan was dat ze het moest spelen met haar summons, wegens gebrek aan gezelschap. ‘Ik heb nooit echt games in huis gehad, ik ken enkel van wat ik zie op televisie. Zoals Wii en Playstation, …’ Die kende ze vanuit de reclames maar daar bleef het ook bij. Ze schrok een beetje toen een groepje studenten weer begon te juichen, zoveel geluid hier. ‘Ik ben Rosalie trouwens, sorry voor het deurgat blokkade.’ Wees ze nog eens onschuldig naar de deuropening waar ze eerder had ingestaan. Nu ze wat meer tot rust kwam lukte het haar ook om meer zichzelf te zijn. En die versie van haar was heel erg enthousiast om de dingen hier in de zaal te leren kennen. Net als de jongen het duidelijk zag zitten om haar bepaalde dingen te tonen. Dus ze werd nieuwsgierig, benieuwd naar al het leuks. Want als ze daar de studenten keek die hier al waren leek het er toch op dat je hier enkel maar plezier kon maken …
Onderwerp: Re: Yellow flicker lights. [Allen] di nov 08, 2016 9:48 pm
Allen was een beetje een spelletjes freak – ja dat was de politiek correcte term, zoiets een labeltje game-nerd geven was gewoon ontzettend beledigend voor hem. Maar hij hield wel enorm van spelletjes. Misschien was dat omdat hij het leven ook een beetje met dezelfde visie tegemoet zag: Het leven was een feest/groot spel. Het enige wat miste was savepoints. En meerdere levens – hoewel Hindu’s en dergelijke dat misschien anders zagen, met hun leuke reïncarnatie theorieën. Helemaal prima wat Allen betreft, zo lang hij maar niet terug kwam als een zuurpruim. Nee, dan nog liever een eendagsvlieg – live hard die young.
Maar voordat hij bij dat hele sterven deel kwam, wat toch wel onprettig klonk en als een vrij grote gok zonder garantie op een volgend leven, ging hij eerst van vandaag genieten. Nog zo’n leuk motto, Carpe Diem. Hij kende totaal Latijns hoor, kijk hem eens gaan. Dit was toch de droomjongen waarvan ieder meisje helemaal gek werd - de pósitieve manier gek.
Het was echt hilarisch om te zien hoe het meisje haar kennis van Pacman uitgebreid tentoon stelde. Allen lachte haar dan ook opgewekt toe, niet uit. Maar wat ze zei klopte wel. “Jaaa, precies! Mooi omschreven. Geel stukje kaas eet bolletjes drugs op en wordt achtervolgd door spoken! Tien punten voor Huffelpuf.” Hij had besloten dat dat haar afdeling was, omdat ze er lief en verwelkomend, maar ook een beetje naïef uit zag. Toen realiseerde Allen zich dan dat ze heel het universum van Zweinstein wellicht ook niet kende. “Wacht – De Harry Potter serie, ken je die? Zo niet: Moet je echt eens zien.” Misschien konden ze zelfs wel samen kijken mmhmmm. Hij praatte misschien een beetje veel, maar zij leek ook wel een verlegen kletskop te zijn, die tenminste wat nuttigs terug zei en niet alleen maar blozend haar mond hield.
Geïnteresseerd luisterde hij naar haar en toen ze uitgepraat was maakte hij een enthousiast gebaar. “Nou, Rosalie, monopoly gaan we niet doen, vandaag niet in ieder geval – en ik ben Allen, aangenaam – maar de rest kunnen we hier vast vinden!” Georganiseerde chaos, dat was honderd procent hem, yay. “Het ziet er misschien een beetje overweldigend druk uit, maar als je wilt kunnen we rustig starten?” Met een armgebaar nodigde hij haar uit om verder naar binnen te gaan. “Wat zeg je van... Een potje Mario? Het is niet heel moeilijk en we kunnen tegelijkertijd spelen, in hetzelfde team.” Veel meisjes waren voorstanders van samen spelen in plaats van elkaar genadeloos afknallen. Dus vond hij het een goed idee daarmee te beginnen, en daarna pas overgaan op iets van CS;GO en bambambam.
Er moesten vast van die jongeren zijn die niets liever deden dan in dergelijke ruimtes rond hangen. Die level 100 konden halen zonder moeite te doen terwijl Rosalie waarschijnlijk alle moeite zou hebben om voorbij het eerste level te geraken. Ze was wel vaardig maar ze had geen flauw idee hoe ze met zo’n game zou moeten om gaan. En of ze alle toets combinaties wel zou begrijpen. Ze had ooit eens op tv zo’n game wedstrijd gezien, in een documentaire ofzo en ze had letterlijk een uur er naar zitten staren zonder ook maar een idee te hebben hoe die jongens het voor elkaar kregen om hun vijand uit te schakelen, of tien verschillende combinaties in te voeren zonder naar hun controller te kijken. Maar achteraf gezien, het was het gewoon aanleren. En trouwens, niet iedereen kon in hetzelfde goed zijn, wat zou dat voor plezier zijn als bevoordeeld alle mensen op de wereld expert gamers waren. Dan zou er geen plezier meer zijn en ze was er behoorlijk zeker van dat je voor zo’n game te spelen behoorlijk wat passie en plezier moest hebben. Ze had dus geen flauw idee of het haar zou lukken, gelukkig moest ze daar niet in haar eentje achter komen en kreeg ze hulp van een jongen.
Ze kende pacman, gelukkig. De jongen lachte haar opgewekt toe en automatisch gingen haar mondhoeken ook naar boven. Ergens was ze opgelucht dat ze op zen minst één van die games kende die hij had opgesomd. ‘Bolletjes drugs?’ Ze begon zachtjes luidop te grinniken. Ja, zo kon je het ook zien natuurlijk. Toen hij iets zei over Huffelpuf gingen haar wenkbrauwen langzaam vragend omhoog. Het was duidelijk dat deze jongen heel wat meer kennis had over games en de wereld buitenaf dan dat zei had. Harry Potter? ‘Dat zegt me iets?’ Ze keek hem aarzelend aan. ‘Met een toveraar en een pratende hoed?’ Ze had ooit eens iets van Harry Potter gezien op tv maar het zat zo ver dat ze zich er amper iets van herinnerde. ‘Oh en een reus, met een lange baard, of was dat het schoolhoofd?’ Ze hield haar hoofd een tikkeltje schuin terwijl ze erover nadacht. ‘En een grote hond, een bos en een eenhoorn die word leeg gedronken?’ De eenhoorn herinnerde ze zich, want het was een fantasiedier en daar had ze het nu eenmaal voor. Alleen jammer dat hij werd leeg gedronken. ‘Zit ik ongeveer goed?’ Vroeg ze hem met een kleine glimlach, oh gosh, er was nog zoveel werk aan haar. Misschien moest ze die film nog maar eens kijken, misschien was er wel een vervolg op!
Allen, hij heette Allen en hij leek haar wel een vriend. Niet dat ze zo snel meer was in het maken ervan, niet na wat er was gebeurd buiten met Judas. Maar zijn enthousiasme was zo aanstekelijk dat Rosalie al meteen die energie door zich heen voelde gaan, ze wilde gamen, of het in ieder geval leren. ‘Rustig starten, strak plan.’ Ze stak haar duim kort op terwijl ze naar de overweldigende ruimte keek, ja, daar had hij zeker een punt. Toen hij een uitnodigend gebaar maakte wandelde al meteen een stukje verder de ruimte in, liet haar ogen over de verschillende games gaan voor haar blik terug naar Allen gleed. ‘Mario?’ Herhaalde ze vragend, dat kende ze niet. Maar het feit dat ze in hetzelfde team konden zitten deed haar glimlachend knikken. ‘Klink goed, al kan ik niet beloven dat we zullen winnen. Ik ga waarschijnlijk honderd keer dood in het proces.’ Ze lachte om haar eigen woorden. Was Allen wel zeker dat hij dit met haar wilde doen. Naïef, onhandige Rosalie als het kwam op het vlak van games? Er was maar één ding om daar achter te komen, het gewoon doen. ‘En waar vinden we meneer Mario?’ Vroeg ze met een nieuwsgierige blik de ruimte rond alvorens ze hem vragend weer aan keek. ‘Of is het geen meneer? Meneer Mario?’ Vroeg ze gelijk …
Onderwerp: Re: Yellow flicker lights. [Allen] wo nov 16, 2016 9:37 pm
Allen werd eigenlijk best wel vrolijk van haar. Dat was ook duidelijk te merken aan zijn totale spraakwaterval. Hij wilde graag grappig overkomen op het meisje, indruk maken, haar laten lachen, zoals zij hem liet lachen met haar schattige onwetendheid. Ze kende Pacman, maar Harry Potter duurde wel wat langer voordat er een belletje ging rinkelen. “Ja, ja, já!” reageerde hij steeds enthousiaster terwijl zij dingen opsomde die ze zich herinnerde. “De reus is Hagrid, ja, die heeft ook een baard, maar het schoolhoofd heeft de lange baard. Al heb je nu alleen deel één opgenoemd. Nog iets van zeven films te gaan!” Hij maakte meteen de mentale notitie voor hun afscheid ofwel haar nummer te vragen ofwel gelijk een vervolg afspraak voor een movie night te maken – als ze niet opeens heel saai of irritant werd later op de middag dan. Samen Harry Potter kijken klonk als een super slimme subtiele date, owyeah.
Maar eerst zouden ze gaan gamen, want daar was hij immers toch voor gekomen. “Haha, geen zorgen, zo lang er één van ons in leven blijft kunnen we winnen.” Zodra je dood ging werd je in een bubbel gestopt, waarna je maatje je los kon poppen door tegen je aan te springen, hop. Samenwerken was dan ook erg belangrijk, want als je allebei dood was stuiterde je maar rond in een bubbel en was het game over. “En anders alsnog, meedoen is belangrijker dan winnen, toch?” Het was waar, meedoen was al een groot deel van het plezier. Bovendien kon je sowieso alleen winnen als je meedeed. Maar meedoen én winnen was toch wel een tikkeltje beter.
Wellicht was alles aan Allen nogal overweldigend voor lieve, naïeve Rosalie, maar hij bedoelde het echt goed! En zo te zien begon ze ook al los te komen. “Meneer Mario, ja, in sommige games ook wel Dokter Mario - die man heeft een medisch diploma!” Allen leidde de weg naar een uitgezakte bank, TV en Wii. Hij pakte een van de controllers en reikte die aan Rosalie. Vlug startte hij het spel op en plofte op de bank. “OK, gaan met die banaan! Kies maar een poppetje.” Hij koos zelf voor Luigi, die hij met een grijnsje aan Rosalie voorstelde als “Luigi aka Groene Mario – dat is de broer van de rode, échte Mario, maar stiekem springt hij hoger, dus is het een betere keuze”. Voor Rosalie was er keuze uit verschillende kleurtjes Toads, Peach en natuurlijk Mario. ''Welke kies je?'' vroeg hij dan nieuwsgierig. Vooral omdat hij benieuwd was naar hoe ze haar keuze zou beschrijven.
Haar omschrijving voor alle dingen die ze zich probeerde te herinneren van tv of computer moesten vast wel enorm vaag zijn … en misschien wel een beetje vreemd. Want hier stond ze baarden en reuzen te vergelijken zonder de één van de ander te kunnen onderscheiden. Maar ze had het in ieder geval niet compleet fout, als ze het van Allen moest aannemen. Zijn enthousiasme was zo aanstekelijk dat ze automatisch haar handen vlak tegen elkaar samen bracht, haar vingertoppen tegen haar lippen toen hij haar uitlegde wie de ene was en wie de ander. De brede glimlach om haar lippen zou vast niet al te snel verdwijnen. Hagrid was de reus met de korte baard, dat kon ze vast onthouden. Toen hij immers zei dat er nog iets van zeven films waren te kijken viel haar mond zachtjes open. ‘Nog zeven?’ Vroeg ze verbaast. Het hele concept van tovenarij en magische dingen had haar al heel erg aangetrokken naar de film, hoe klein ze ook mocht zijn. En nu zei Allen dat er nog zeven waren. ‘Zouden ze die hier op school hebben?’ Flapte ze eruit, al was het meer een gedachte voor zichzelf. Als ze die hier hadden dan wilde ze misschien wel kijken, misschien kon ze Eros overhalen om mee te kijken. Anders zou ze het Elhorn moeten vragen maar die paste met zijn hoogte vast niet in de kamer. Ze vond wel iemand.
Toen hij zowat de regels zei, of in ieder geval haar gerust stelde dat ze niet konden verliezen keek ze hem aandacht aan, ze knikte aannemelijk. Aan haar zou je helemaal niets hebben, haar reflexen waren lang zo snel niet en ze was een behoorlijke trage leerling omdat ze met haar hoofd bij honderd en één andere dingen zat. ‘En jij doet dit veel?’ Vroeg ze met een korte vinger de ruimte rond. Vast wel, hoe kon hij anders zoveel vertellen. Toen hij aan mee gaf dat meedoen nog steeds belangrijker was dan winnen stemde ze zachtjes in. ‘Inderdaad.’ Stiekem hoopte ze wel dat ze één keertje lang genoeg in leven kon blijven om daadwerkelijk te winnen.
Terwijl hij uitleg begon te geven volgde ze hem de juiste kant op. ‘Medisch diploma?’ Vroeg ze verward. Dubbelzinnigheid of sarcasme was nu ook niet meteen haar beste kant. Hij leidde haar naar een bank met een tv en een dingetje dat ze herkende als een Wii. Hij reikte haar één van de consoles en ze bekeek het van alle hoeken en kanten terwijl ze neer zakte op de bank. Dit was de eerste keer dat ze het in haar handen had, haar glimlach werd nog een tikkeltje breder. Toen hij weer begon te praten ging haar aandacht voluit naar hem en het scherm waar ze met grote ogen keek naar de verschillende poppetje. Juist, ze moest er eentje kiezen. ‘Die paddenstoel is wel leuk.’ Wees ze naar het scherm nadat hij had gevraagd welke ze zou kiezen. ‘Met de rode bollen. Maar ik weet of die goed is.’ Ze keek aarzelend opzij naar Allen. ‘Welke raad jij me aan?’ Vroeg ze uiteindelijk met een grijnsje. Ze moest wel een beetje sterk in haar schoenen staan, althans, haar paddenstoel moest dat …
Onderwerp: Re: Yellow flicker lights. [Allen] zo dec 18, 2016 12:36 pm
Het cliche dat meisjes niets van games wisten leek de schattige Rosalie te bevestigen. Maar Allen vermoedde dat dat gewoon kwam door haar achtergrond, want het meisje had al aangegeven dat ze thuis alleen de reclames op TV had gezien. Ze leek hoe dan ook ontzettend enthousiast – gemengd met zenuwachtigheid - om kennis te maken met de pracht en praal in deze Gamehall. Allen voelde zich bijna vereerd dat hij mocht zien hoe zij haar eerste ervaringen opdeed. Dat klonk misschien stom, maar hij ervoer een soort second-hand happiness bij het zien van iemands verwonderde ogen. Dat was toch een beter soort ervaring dan meeroken, nietwaar?
Rosalie luisterde braaf naar zijn gebabbel, als hij niet oppaste was hij haar straks een kwartier lang van alles aan het vertellen voordat ze überhaupt aan gamen toe kwamen. Ze vroeg of hij dit vaker deed, een vraag die een geamuseerde grijns op Allens gezicht toverde. Het deed hem denken aan de ijsbreker van Kom je hier vaker, op de een of andere manier. “Regelmatig, ja, er is zo veel keuze en er is altijd wel iemand om mee samen te spelen hier.” Het was best wel ideaal. Thuis hadden ze wel vaker Fifa of schietspellen gespeeld, maar met een gelimiteerd aantal tegenspelers werd het toch wat saaier.
Hij loodsde Rosalie mee naar een Wii om gezellig een potje Mario te spelen. Het was werkelijk de ideale beginner, omdat het doel vrij duidelijk was. Altijd maar naar rechts doorlopen, af en toe springen. En de prinses redden natuurlijk! “Goeie keuze~ Die paddenstoel heet Toad, en er zijn meerdere kleurtjes Toads. Dus je kan je lievelingskleur kiezen!” Rood, geel, blauw, groen, zelfs roze was een optie. Allen was stiekem wel nieuwsgierig welke van die kleuren haar voorkeur had. “Klaar? Dan beginnen we met het eerste level.” Allen klikte op start en hun poppetjes verschenen in het 2D landschap. Nog geen vuiltje aan de lucht, nog geen vijand te zien. Hij leunde iets naar haar toe en wees naar de Wii remote. “Ok, met deze pijltjes kan je links en rechts bewegen. En hiermee spring je. Oh, nu even nergens op drukken, heel even.” Hij bewoog met Mario naar een van de kistjes die in de lucht hingen en sprong er tegenaan. Er kwamen twee paddenstoelen uit, de ene liet hij richting Rosalie’s Toad glijden, de andere nam hij zelf. Hopelijk sprong ze er niet per ongeluk over heen. Allen liet haar daarna zien hoe hij nu hij groter was een blokje met zijn hoofd kapot kon maken. “We zijn nu groter en sterker door de power-up. Dus als je er nu tegen aan springt gaan ze stuk. Probeer jij het eens?”
Hij moest ook wel zijn eigen idee hebben van haar, enkel maar de blikken waarmee ze van het ene toestel naar het andere keek en bijna schrok van de geluiden die het voortbracht. En het leek alsof ze een hele nieuwe wereld binnen stapte, een wereld die haar duidelijk fascineerde. Ondanks dat ze vaak zelf in haar eigen wereldje dook was dit iets helemaal anders. Rosalie had altijd om de natuur gegeven, haar wereld bestond uit groen en dieren en onmogelijke dingen. Dit was iets helemaal anders, dit waren felle lichtjes, gekke geluiden en zorgde ervoor dat ze een licht zenuwachtig en opgewonden gevoel begon te krijgen. Voor het eerst wilde ze echt één van deze dingen uit testen en gelukkig was de vrolijke Allen er om haar daarbij te helpen.
Zijn gigantische grijns op haar vraag deed haar spontaan ook zachtjes glimlachen alvorens ze luisterde naar wat hij allemaal vertelde. ‘Wat is je favoriete game?’ Ze draaide kort om haar as terwijl haar ogen weer naar alle games en toestellen gingen. Zelf zou ze er waarschijnlijk nog weken of maanden over doen voor ze alles hier een beetje had getest. Maar het stelde haar gerust, dat er hier wel altijd iemand was om mee te gamen. Misschien was het hier de uitgelegen kans om vrienden te maken. En aan hun gewandel leek eerlijk gezegd niet meteen een einde te komen, de weg bleef zich tussen de verschillende machines banen tot ze uiteindelijk aan de Wii aankwamen, wat ze natuurlijk herkende vanop tv.
Haar mannetje, of paddenstoel heette Toad, ze sloeg de naam op in haar achterhoofd zodat ze er later misschien nog over kon vertellen. Haar blik ging opzij naar Allen toen hij zei dat ze haar eigen kleurtje zelf kon kiezen, haar ogen gingen gelijk weer naar het scherm en uit automatisme koos ze de groene, haar lievelingskleur. Toen hij vroeg of ze er klaar voor was wreef ze haar hand kort zenuwachtig over haar blik en knikte snel. ‘Klaar.’ Herhaalde ze met een snelle glimlach. Ze durfde hem amper nog aan te kijken, bang dat ze dingen zou missen op het scherm voor hen. Haar wenkbrauwen kwamen afwachtend naar boven toen hun poppetjes op het scherm kwamen. Allen leunde naar haar toe en ze volgde zijn ogen naar de remote, probeerde op te slaan wat hij net uitlegde. ‘Oke, got it.’ Knikte ze grijnzend. Braaf als ze was keek ze toe naar Mario. Haar ogen gingen snel eens opzij naar Allen om te zien hoe hij met de remote werkte. Ze kreeg iets toe geschoven en Rosalie keek afwachtend opzij naar hem. Hij was een goede leermeester, hij legde alles geduldig uit en bood Rosalie aan om het zelf eens te proberen. Ze keek naar haar remote en bewoog haar groene paddenstoel vooruit, het was een grote paddenstoel nu. Ze sprong naar een blokje en het brak kapot, ze keek met een enthousiaste glimlach opzij naar Allen omdat het haar was gelukt. ‘De power up is tijdelijk? Een tijdelijke mutatie?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Het leek in ieder geval een beetje op een mutatie, ze vroeg of er nog waren. So far so good …
Onderwerp: Re: Yellow flicker lights. [Allen] zo jan 22, 2017 10:22 pm
Zijn favoriete game, ohjee, dat was een lastige vraag. “Ik ben heel slecht in zulke keuzes maken,” gaf hij toe. “Bijvoorbeeld lievelingskleur, wie bedenkt zoiets nou als je een hele regenboog hebt? Ik hou van teamspellen, tactisch samenwerken, snap je? Team Fortress is ook leuk.” Ja, Allen kende heel veel spellen. Hij was niet echt honk-vast, speelde op alle consoles wel. Hij was geen type van PC-masterrace of een X-box fanboy.
Allen hoopte maar dat hij niet te snel ging, het was best lastig om in te schatten hoe veel Rosalie van games wist. Al was het aan haar gedrag al duidelijk geworden dat dat heel heel weinig was. Nu moest Allen alleen nog zorgen dat hij geduldig de basics uitlegde en er niet zomaar vanuit ging dat Rosalie bijvoorbeeld wist dat zo’n waggelende bruine pad gevaarlijk was als je ertegen aan liep. Of nog onlogischer, dat die verdwenen wanneer je op hun hoofd sprong. Ja, het was voor iedereen die ermee was opgegroeid zo ontzettend logisch, maar als je een stapje terug zette was de wereld van Mario eigenlijk best wel vreemd. Hmm. Rosalie maakte een scherpe opmerking, die voor Allen liet zien dat ze echt oplette en wilde leren. “Zo zou je het wel kunnen zien ja.” Opgewekt knikte hij. “Al raak je deze kwijt als je geraakt wordt door een monster, dan krimp je weer. En wordt je als klein poppetje geraakt dan verlies je een leven.”
Allen rekte zich even uit in anticipatie, waarbij zijn shirt omhoog kroop. “Zo.. Volg mij. Pijltjestoetsen.” Allen moest zich af en toe een beetje inhouden, maar algauw zag hij de padden. “Pas op, daar moet je niet tegen aan lopen, dan krijg je schade.. In plaats daarvan stuiter je op hun hoofd!” Hop, demonstratie, helemaal mooi. “Verder zijn er ook schildpadden die slecht zijn, alweer – spring op het hoofd! En verder wijst het zich vanzelf..” Hij raakte afgeleid door zijn praatje waardoor hij Mario zo een gat in liet lopen. Allen sloeg een hand tegen zijn gezicht en grinnikte. “En dat was een demonstratie van wat je ook niet moet doen – een afgrond in lopen.” Oeps. Hij moest best wel lachen om zijn domme fout, al werd hij er ook een beetje rood van op zijn wangen. Dat gebeurde er als je te gefocust was op indruk maken op een meisje, dan liep je een afgrond in en verloor je je leven.
Toen ze hem vroeg naar zijn favoriete game was het precies iets waar hij wat langer en harder over moest nadenken. Er waren vast oneindig veel spelletjes in de wereld en hij had er vast al heel veel gespeeld dus ze kon zich voorstellen hoe moeilijk de keuze was. Hij begon over lievelingskleur en ze fronste kort haar wenkbrauwen. ‘Groen.’ Antwoordde ze zonder nadenken, haar lievelingskleur was groen. ‘Heb je geen lievelingskleur?’ Vroeg ze meteen. Toch probeerde hij een antwoord te geven, waar ze natuurlijk maar half iets van begreep. Tactisch samenwerken, ze knikte zachtjes maar keek dan lichtelijk bedenkelijk voor zich uit. Team Fortress … ‘Ken ik niet.’ Merkte ze meteen op. Ze kende niets maar daar was hij ondertussen waarschijnlijk al achter gekomen.
Allen legde het uit op een manier dat Rosalie bijna meteen snapte. Hij keek haar af en toe eens afwachtend aan en dan knikte ze ook gelijk enthousiast, ze had hier best wel veel zin in. Vanavond zou ze het allemaal kunnen uitleggen aan Eros, of aan haar summon … alhoewel Elhorn er waarschijnlijk niet om zou staan springen te horen hoe ze een poppetje was op een tv scherm die er uit zag als een paddenstoel. Haar ogen zaten vastgekluisterd op het scherm, keek ze aandachtig toe naar zijn demonstratie en probeerde ze zijn poppetje te koppelen aan de toetsen die hij gebruikte door af en toe eens snel naar zijn console te kijken. Haar observatie over de tijdelijk mutatie werd meteen door Allen bevestigd met een vrolijke knik, ze werd er zelf helemaal opgewekt van. Hij ging verder en ze knikte aandachtig, moeilijk was het niet. Geen monstertjes raken, right?
Haar blik gleed kort opzij toen hij zich uitrekte in de zetel maar ze vestigde al snel haar aandacht terug op het scherm en haar paddenstoel. Pijltjestoetsen! Ze keek naar haar console en volgde Allen zijn poppetje. Toen ze de pad zag was ze zo heftig bezig met wandelen dat zijn waarschuwing net op tijd was en ze uit reflex weer helemaal de andere kant uit rende. Ze beet op haar onderlip en keek opzij naar Allen. ‘Wegrennen zal geen optie zijn gok ik.’ Grinnikte ze om haar eigen reflex. Rosalie was een renner, ze was altijd veel te onzeker om de uitdaging aan te gaan. Maar nu zat ze met haar paddenstoel in het spel dus verzamelde ze de moed en liep terug naar de pad, sprong op zijn hoofd en gooide haar handen kort omhoog toen hij verdween. Haar ogen gleden naar Mario terwijl ze luisterde naar wat Allen zei. ‘Is dat ook niet,’ wees ze naar de afgrond waar Mario gewoon in liep. ‘gevaarlijk.’ Prevelde ze erachter terwijl ze opzij keek naar Allen. Ze grinnikte om zijn reactie en woorden. ‘Dus ik mag niet achter je aan springen.’ Concludeerde ze terwijl ze haar poppetje over de afgrond liet springen. Ze gaf Allen een triomfantelijke blik. ‘Het is zo moeilijk niet hoor.’ Plaagde ze hem om zijn eigen fout. ‘Waar ben je nu heen?’ Vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig. Zou hij terug komen? Ze hoopte van wel …
Het was verwonderlijk hoe goed Allen was in uitleg geven als het onderwerp hem interesseerde. Hij had meer geduld dan normaal, en zijn enthousiaste simpele aanwijzingen leken Rosalie algauw de kneepjes van het vak bij te brengen. Als hij zo goed was in wiskunde zou hij vast geprezen worden door iedereen, maar alleen omdat games blijkbaar kinderachtige onzin waren telde dit niet mee.
Rosalie was zo te zien geneigd met haar Toad het scherm weer uit te rennen, waar hij wel om moest grinniken. Maar ze ging er daarna wel voor en succesvol ook. Allen had er al half op gerekend dat dit een paar levens zou kosten, maar hij had haar zo te zien onderschat. “Een natuurtalent!” prees hij haar. Ze bewees maar weer dat technologie helemaal niet zo lastig is, als je maar open stond om te leren. Zelf bewees hij de eeuwenoude wetenschap dat jongens nogal snel afgeleid raken als ze tegen meisjes praten en verdween hij floep, de eindeloos diepe afgrond in. Het was maar goed dat dit spel geen bloederige graphics had, dat zou zij vast niet appreciëren.
Hij was een beetje beschaamd, maar op de goede lacherige manier plaagde Rosalie hem een beetje. Ze was scherper dan hij had gedacht. “Mag wel, als je een fan bent van Romeo en Julia-scenario’s,” gaf hij aan toen ze overwoog achter hem aan te springen. “Maar het kost je wel een leven.” Hij wees naar de counters in de bovenhoeken. Een leven, het was gek dat dat in games gewoon kon. In het echte leven was het na één keer over en uit – tenzij je in reïncarnatie geloofde natuurlijk. Allen schudde lachend zijn hoofd. “Jaja, dat zullen we nog wel zien.” Het voelde al volkomen natuurlijk om zo zij aan zij op de bank te zitten, alsof het een normaal ritueel was. “Ik eh – zit in een bubbel, kom eraan,” vertelde hij, wat natuurlijk niet veel uitlegde. Maar toen hij met zijn Wii remote begon te schudden zweefde er langzaamaan een bubbel met daarin zijn Mario poppetje het scherm binnen. “Spring eens tegen mij aan, dan bevrijd je me.” Even hield hij stil. “Zo niet, dan blijf ik hier rondzweven en mag je in je eentje het level afmaken. Moet geen probleem zijn toch, voor de kersverse game expert?” Plagerig grijnsde hij naar haar.
