Onderwerp: Hold tight, it's a wild world | & Rose vr sep 16, 2016 8:17 pm
Eros had opgevangen dat er een soort sprookjes bal zat aan te komen. Meteen de perfecte kans om Rose wat te laten genieten van het echte leven. Plus, zo kon hij ook nog eens bekijken wat voor mensen er hier rondliepen. Want hoe geweldig hij het ook vond om te chillen met Rose en Lorise, werd het toch tijd dat hij ook andere mensen ging leren kennen hoor. Onder tussen na bijna een hele dag delibereren hoe hij het ging aanpakken om het nieuws aan Rose te vertellen had hij zich al weer op hun kamer verschanst, mainly om zich even klaar te maken hoor. Gelukkig was het roodharige meisje nergens te bekennen dus kon hij de badkamer even helemaal toe eigenen. Eros wilde haar stiekem wel helemaal voor het blok zetten, en gewoon zijn tenue aantrekken die hij ooit eens had gekocht voor een of ander halloweenfeestje thuis. Maar dat zou te gemeen zijn, dus misschien moest hij het voor nu nog maar rustig aan doen. Dit zou voor haar al een shock zijn die groot genoeg was. Waarschijnlijk hadden ze hier ook wel iets wat een halloweenfeestje moest voorstellen, dus wie weet kon hij het dan wel aantrekken. Want natuurlijk had hij dat ook ingepakt. Ah boy has got to look good.
Nadat hij had gedoucht, trok hij het witte hemd aan dat hij al had klaarliggen. Dat was een van de regels die hij in zijn hoofd had. Altijd je kleren meebrengen naar de badkamer, iets wat hij mainly deed voor Rose. Op dit moment was het gewoon nog niet vanzelfsprekend dat hij hier zo maar in zijn blote bast liep te pronken of wat dan ook. Zijn haar besloot hij maar te laten voor wat het was, gewoon even de kam doorhalen en dat was dan ook weer klaar. Stiekem was hij nog best wel nerveus, puur omdat hij niet wist hoe Rose het hele gebeuren zou opvatten. Want wat als ze werkelijk niet wilde gaan? Ach, hij zou haar uiteindelijk wel zo ver krijgen met zijn charmes zeker? En zo niet, dan ging hij de harde middelen maar gebruiken. Hoewel, hij was er bijna zeker van dat het meisje ergens wel zeker wilde gaan. Ze zou alleen dat extra duwtje nodig hebben, en dat wilde hij haar graag geven. Ze zouden er samen een geweldige nacht van gaan maken dat stond vast. Terwijl hij zijn das aan het regelen was hoorde hij in de andere kamer de deur open gaan. Over timing gesproken!
Na even diep in te ademen trok hij de deur open. Met een warme glimlach op zijn gezicht kwam hij de badkamer uit en vrijwel meteen spotte hij Rose op haar bed. Moedig als hij was wandelde hij recht op haar af om vervolgens voor haar neer te knielen. Eros keek haar met een veel betekende blik aan. Dit zou hem gaan lukken hoe dan ook. ’Maak je maar snel klaar Rose. Je leven gaat vandaag beginnen!’ Sprak hij opgewonden. Misschien was dat misschien een beetje te vrijuit, maar het was ergens ook wel waar. Vandaag zou hij haar leren genieten van zaken als dit. Iets wat ze heel waarschijnlijk nog niet had meegemaakt in haar leven. Voor zoiets was Eros natuurlijk de perfecte compagnon ’Want ik heb me niet helemaal opgeknapt voor niets.’ Lachte hij breed. ’En ik heb misschien wel een beetje een soort van date nodig, dus als je het ziet zitten.’
Zoveel ophef dat er was op school vandaag. Rosalie besteedde nooit veel aandacht aan haar omgeving maar in de maand dat ze hier was had ze geleerd om nieuwsgieriger te zijn. Haar nieuwsgierigheid werd deze keer beloond met het “Sprookjesbal”. Ze had op tv wel eens geregeld zoiets zien passeren als een bal ofzo maar een sprookjesbal … nee. Toch, het woord sprookje had ervoor gezorgd dat ze er misschien wel iets meer om gaf dan ze zou toegeven. En dat beetje enthousiasme kon ze enkel maar delen met Griffin. Het einde van de zomer was het einde van Griffin en ze bracht liefst zoveel mogelijk tijd met hem door nu het nog kon. “Je zou moeten gaan.” Had hij gezegd en Rosalie had erover getwijfeld. Ze wilde niet gaan, ze wilde niet weer voor die zekere afgrond staan waar ze vol onzekerheid door zou glijden. Na een maand had ze een beetje routine gevonden, had ze eindelijk wat comfort gevonden bij Eros op de kamer en begon de school stiekem wel echt leuk te vinden. Dat beetje zelfzekerheid zouden ze haar niet afnemen dus nee … hoezeer haar fantasie ook met haar aan de haal ging, ze zou niet naar het bal gaan.
Met haar schoudertas over haar schouder liep ze snel de trappen op terug naar haar kamer. Voor de deur betrapte ze zich er iedere keer weer op dat ze een beetje bleef talmen, alsof ze probeerde uit te vissen hoe ze Eros aan de andere kant van die deur zou aantreffen. Ze kneep haar ogen een beetje samen, drukte haar hoofd wat dichter bij de deur maar ze hoorde niets. Dus hij was er niet, of hij was gewoon erg stil. Soms kwam ze binnen en schrok ze alsnog omdat hij gewoon op zijn bed zat. Dus ze was er meestal op voorbereidt, nu trof ze enkel een lege kamer aan, al kon ze dingen horen uit de badkamer … dus daar was hij. Haar ogen bleven kort op de badkamerdeur hangen voor ze naar haar bed liep en haar schoudertas erop liet zakken.
Ze bleef een beetje starend op het bed zitten alvorens ze haar schetsboek nam en het zichzelf een stukje comfortabeler maakte. Maar net als ze zich daadwerkelijk op het tekenen wou richten hoorde ze de deur van de badkamer open gaan. Haar blik gleed op met de bedoeling meteen weer naar haar schetsboek terug te gaan maar daar stokte het dus meteen. Haar mond viel zachtjes open terwijl ze hem aan keek. Die glimlach van hem en de kleding die hij aan had bracht haar letterlijk helemaal van de kaart. Hij kwam naar het bed gewandeld en voor eventjes was ze geneigd om zich terug te trekken. Hij knielde voor haar neer maar ze kon niets, ze kon niets vragen, niets doen, ze staarde hem enkel maar met haar lichte ogen aan terwijl er honderdduizend vragen in haar hoofd spookten. Gelukkig was één van hen daadwerkelijk nog in staat om te praten, Eros dus. ‘Mijn leven?’ Herhaalde ze hem fluisterend, wat haperend. Wat bedoelde hij daar nu in godsnaam mee? Toen hij sprak over er goed uit zien gleed haar blik kort over zijn kleding. Hij had haar letterlijk overdonderd. ‘Dat zie ik, je bent,’ haar stem dreef een beetje verloren weg. Knap? Mooi? Wat moest ze in godsnaam zeggen. ‘Je ziet er goed uit.’ Herpakte ze zich voorzichtig. Date? Haar ogen werden een tikkeltje groter terwijl ze met haar vinger naar zichzelf wees. ‘Ik?’ Vroeg ze vaagjes verbaast. Of ze het zag zitten, ze tikte haar potlood bedenkelijk tegen haar lip, deels wanhopig door zijn vraag. ‘Naar waar?’ Vroeg ze uiteindelijk, ze had totaal nog niet de link gelegd tussen zijn voorkomen en dat sprookjesbal. ‘Ik denk niet dat je mij mee wilt, zoveel fun ben ik niet. Trouwens, ik heb niets om aan te trekken.’ Besloot ze zachtjes. Hij kon vast wel iemand anders vinden, right?
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose wo sep 21, 2016 5:05 pm
Eros zou geen nee als antwoord aanvaarden van haar. Dat was echt wel uitgesloten hoor, dus ze zou er maar gewoon in mee moeten gaan, anders ging hij haar werkelijk over zijn schouder gooien en ging hij zo met haar naar het bal. Het was nu dat hij het nog heel aardig vroeg aan haar, en haar werkelijk de keuze gaf om zich nog om te kleden en alles. Dat was nog wel zo lief van hem. Maar ze zou gewoon mee gaan, oftewel uit vrije wil of anders ging hij haar gewoon verplichten, maar eerst zou hij zijn charmes wel in de strijd gooien. Zo zou hij haar wel zonder moeite mee krijgen. En anders, tja dan moest hij maar gewoon zielig gaan doen dat werkte misschien ook nog wel. De waarheid was hij wou echt met het meisje gaan, zonder enige intenties buiten dan misschien dat hij haar zou laten zien hoe hij een feestje kon bouwen en misschien ging ze er dan wel in mee. Nog een keer streek hij door zijn haar voor aleer hij hun kamer weer in zou lopen. Probeerde toch zijn kalmte te bewaren. Want ja, het was nu niet meteen de beste indruk als hij haar met knikkende knieën meevroeg naar het bal. Eros perste zijn longen vol lucht toen hij zijn hand op de klink legde en die naar beneden duwde.
Rose haar mond viel open, iets wat zijn ego zeker streelde. Maar goed, daar draaide het eventjes niet om. Al werd zijn glimlach misschien nog dat extra beetje breder dan die al was. Toen hij bij haar neerknielde leek het meisje wel compleet van de wereld te zijn verdwenen qua aanwezigheid, iets wat er kort voor zorgde dat hij zijn wenkbrauw even op trok. Al kwam hij vrij snel op het punt waar dit alles om draaide. Eros was niet het soort dude dat rond de pot draaide, niet als het om zaken als dit ging. Kort knikte hij op haar woorden. ’Ik ging je toch de wereld laten zien. Wel, die wereld begint hier vandaag, en voor de eerste keer in je leven ga je mee doen aan het leven, en niet aan de kant zitten omwille van wat brompotten die bang zijn van je vader.’ Het compliment zorgde even voor een glans in zijn ogen. ‘Dankje.’ Klonk het lichtjes nerveus. Hij ging er niet om liegen, natuurlijk was hij nerveus. Eros wilde haar graag mee nemen, niet enkel en alleen om haar te laten zien wat het leven inhield maar gewoon omdat ze het werkelijk verdiende om ook eens het centrum van de aandacht te zijn. Van zijn aandacht. Blijkbaar was het meisje helemaal van de kaart gebracht, of had ze de afgelopen dagen onder een steen geleefd en had ze werkelijk geen weet van het bal als hij op haar reactie moest afgaan. ‘Naar het sprookjes bal natuurlijk. En ja, jij. Of zie je hier nog iemand anders in de kamer zitten?’ Zoekend keek hij even om zich heen, maar kon niemand spotte.
Hoofdschuddend keek hij haar aan. ‘Ik ben er zeker van dat je wel iets hebt, je bent een meisje die hebben altijd wel een of ander secret outfit ergens die ze tevoorschijn kunnen halen.’ Knipoogde hij subtiel. Maar goed, het was tijd om duidelijk te maken dat hij echt geen nee zou aanvaarden. ’Rose, ik geef je hier de keuze om je nog omkleden, anders zwier ik je over mijn schouder en draag ik je persoonlijk naar het bos. We weten beide wel dat ik geen nee ga aanvaarden dus.’ Hij kwam weer overeind zodat hij haar de ruimte kon geven om op zoek te gaan naar iets om aan te trekken. ’Ik zou vereerd zijn als je mee gaat met me Rose.’
Dat ze zoveel in verbazing zo vallen op zo’n korte tijd had ze nooit willen geloven. Eros was de eerste geweest die ze was tegen gekomen, de eerste die haar had gerust gesteld, had aangeraakt, die in dezelfde kamer sliep als haar. Hoe onwennig dit proces ook was, alles in haar stond na die maand afgesteld op hem. Stel dat hij niet in dezelfde ruimte was en ze moest een beslissing maken zonder Griffin dan zou ze automatisch op zoek gaan naar hem, ondanks dat hij er niet was. Iedere beweging die hij maakte zorgde ervoor dat ze ergens reageerde, met een blik, geschuifel, iets kleins of iets zachts als een uitdrukking of emotie. Als ze s’nachts niet kon slapen zat ze vaak in haar hoekje op haar bed, staarde ze naar zijn roerloze lichaam tot ze zelf genoeg rust vond om zelf weer te gaan slapen. Hij was geen vervaging voor Griffin of eerder wie van haar summons, hij was anders, hij zat dieper, had meer vat op haar, maakte haar impulsiever, een durver, gaf haar initiatief en deed haar hart soms een tel sneller slaan. Kijken naar hem was bijna zo gemakkelijk geworden als ademen nu en toch … toch kon hij haar nog zoveel verbazing.
De outfit bevoordeeld. Ze liet haar ogen over hem heen glijden. Velen zouden het een schaamteloze blik noemen maar bij Rosalie was het echt puur uit verbazing en misschien deels een beetje bewondering. Hij zag er goed uit, noch beter dat anders. Zijn woorden trokken haar uit die hardnekkige blik waardoor haar groene ogen meteen weer de zijne zochten. Haar onzekere glimlach kroop zachtjes naar boven bij zijn direct eerlijke woorden. Leven … ja, hij zou haar leren leven. Hij had al zoveel voor haar gedaan. En toen hij over het sprookjesbal begon ging haar blik kort naar het raam, naar haar schetsboek en dan terug naar hem. Veel mensen op één plaats … ze was niet bang, ze zou nooit echt bang zijn als hij er was maar het nam haar onzekerheid niet weg. ‘Sprookjesbal.’ Herhaalde ze zachtjes terwijl hij op zoek ging naar iemand anders in de kamer. ‘Laat me je eraan herinneren Eros dat je al onmenselijk veel voor me hebt gedaan,’ ze wilde nog verder gaan maar ze wist dat hij geen nee voor een antwoord zou geven. Ze liet haar hoofd zakken waardoor haar rode haar allemaal naar voor viel en schudde zachtjes haar hoofd. Dat ze iets had om aan te trekken, ze had een schetsboek vol van die fantasievolle kleding … dat wist hij niet maar toch verzekerde hij haar dat ze vast iets moest hebben. Ze hief haar hoofd op en keek hem weer aan, iets zelfzekerder dan eerder. ‘Misschien.’ Iets van een vaag enthousiasme brak door in haar ogen.
Zijn knipoog bracht haar weer van wijs maar ze was meteen weer bij de les toen hij haar brutaal eerlijk zei waar het op stond als ze niet zelf iets zou aantrekken. Haar ogen gleden naar zijn schouder en dan terug naar hem. Misschien wilde ze stiekem geen nee zeggen en vond ze het gewoon leuk om hem de moeite te zien doen. “Ik zou vereerd zijn als je mee gaat met me Rose.’ En de manier hoe hij dat zei. Ze knikte en kwam van haar bed, ze klemde haar schetsboek tegen haar borst en leek nog eventjes te twijfelen. ‘Bedankt Eros.’ Haar vingers tikten kort tegen zijn bovenarm, zacht maar met mening alvorens ze naar de badkamer rende. Nu was ze wel enthousiast, ze zou naar een sprookjesbal gaan, hoelang droomde ze daar niet al van? Ze had kort na de middag al gedoucht dus ze stak haar niet opnieuw op de moeite. Ze sloeg haar schetsenboek open en zocht naar de jurk die ze in gedachten had, en een soort kroontje voor op haar hoofd. Het ontging haar helemaal van wat Eros hiervan zou zeggen, zo blij was ze stiekem. Toen ze de groene jurk, die ze uiteraard zelf had ontworpen, vond hield ze haar hand erboven. Het koste haar niets, de jurk verscheen in een hologram alvorens het echter en echter werd, tot het uiteindelijk een echte jurk was. Dat deed ze ook met het stukje voor op haar hoofd. Ze kleedde zich om, verzorgde haar rode haar en dacht er een minuut over of ze het op moest steken of los moest laten. Ze besloot voor los, omdat het zichzelf ietwat zelfzekerheid was. En toen begon ze nerveus te worden, ze had alles. Ze droeg geen make up, had ze nooit gedaan en ze was dus klaar voor vertrek. Ze legde haar hand boven de klink en sloot kort haar ogen terwijl haar vingers rond haar kettingetje streken. Maar uiteindelijk trok ze de deur open en wandelde de kamer weer in, alsof ze Griffin iets zou tonen en niet Eros. Maar van zodra ze hem weer spotte werd ze weer haar teruggetrokken voorzichtige zelf. ‘Is het oke?’ Vroeg ze terwijl ze aarzelend omlaag keek naar haar jurk. Heel erg sprookjesachtig was het niet maar het kon er vast mee door …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose vr sep 23, 2016 12:10 am
Eros kende Rose nu al enkele weken. Die weken waren ergens toch wel eye opening geweest voor hem. Of nou ja iets in die aard. Basically was hij zich net dat beetje beter gaan gedragen in haar bijzijn, en in het algemeen ook wel. Hij keek niet meer zo negatief naar dingen en haalde ook heel wat minder uit. Of het nu door haar toedoen was of niet, daar had hij niet echt een idee van eigenlijk. Maar even goed leek dat alles wel te gebeuren sinds hij haar had leren kennen. Hoe het juist kwam dat hij zo reageerde wist hij niet, of wilde hij misschien niet onder ogen komen. Zo nu en dan als hij ’s nachts eens wakker was geworden door een of andere nachtmerrie of basically als hij deed alsof hij sliep had hij het meisje wel gespot, hoe ze naar hem keek. Het was ergens iets wat hem beroerde, al had hij nog niet laten doorschijnen dat hij wist dat ze dat deed. Iets wat hij ook zeker niet ging zeggen for that matter. Maar om dat alles draaide het nu op dit moment niet. Nee, nu was het even heel serieus en moest hij haar echt wel mee krijgen naar het feest.
Vanaf ze haar ogen weer op de zijne richtte, grijnsde hij even subtiel. Al benam dit moment hem ergens toch wel even het besef van wat dit alles voor haar betekende. Eros had helemaal geen idee hoe het er momenteel in haar hoofd aan toe was. Hij wilde er rekening mee houden, maar dat weerhield hem ervan om zijn belofte aan haar na te komen. Heel het gedoe opgeven wilde hij niet, maar soms was het moeilijk om rekening te houden met het gene wat er in haar omging en toch handelen naar zijn belofte. Van zodra hij er zeker van was dat er niemand in de kamer was keek hij haar terug aan en knikte kort op haar woorden. Even haalde hij zijn schouders op. ‘Ik heb nog niet genoeg gedaan Rose, ik heb zelfs nog geen fractie gedaan van wat ik van plan ben.’ Gaf hij eerlijk toe, waarna hij even kort naar zijn voeten staarde. Bijna leek het voor hem een vergeten zaak, hoe ze zo opeens reageerde door haar hoofd te laten zakken. Kort krabde de jongen door zijn haar, niet wetend wat hij nog meer moest zeggen. Al leek hij deze strijd niet te moeten aan gaan. Nee, het was Rose die hem weer verbaasde door plots weer op keek met iets van zelfzekerheid in haar blik. Vrolijk krulde zijn mondhoeken omhoog. Echt, dit was vreugdedans waardig!
‘Je hoeft me nog niet te bedanken.’ Glimlachte hij kort. Die zachte aanraking van haar, het zorgde ervoor dat hij het tegelijk warm en koud kreeg. De haartjes op zijn arm schoten gelijk omhoog. Terwijl zij de badkamer in rende nam hij plaats op zijn bed en voor een moment naar zijn handen staarde. Handen die als je echt goed keek bedekt waren met minieme littekens, een overblijfsel van zijn vader jammer genoeg. Voor even richtte hij zijn blik op de badkamer deur, nu pas beseffend dat Rose met haar schetsboek naar binnen was gegaan. Iets wat hij stiekem vreemd vond, maar goed. Meisjes. Veel meer moeite moest hij niet doen. Eros schudde de gedachte aan zijn vader voor de zoveelste keer uit zijn hoofd en veerde uiteindelijk weer overeind om naar het raam toe te lopen. In de verte kon hij het verlichte pad dat naar het bos leidde al goed zien, hier en daar spotte hij tussen de bomen ook enkele lichtjes maar voor de rest bleef het allemaal een groot mysterie. Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar wat zijn nichtje had aangevangen in het bos, aangezien ze in het feestbestuur zat en alles. Terwijl hij naar buiten aan het staren was met een ietwat dromerige blik had hij natuurlijk helemaal niet door dat Rose weer uit de badkamer was gekomen. Daardoor schrok hij des te meer toen ze opeens wat zei. Half lachend van zijn eigen reactie draaide de knul zich uiteindelijk om, al was het gene wat hij dan zag iets wat hem meteen liet stilvallen. Alsof er een soort kortsluiting was. Het duurde enkele seconden voor hij zichzelf weer vond, heck het duurde zelfs minuten. Hoe Rose eruit zag, het was gewoon perfect. Alsof ze zo uit een sprookjesboek was gelopen. Die jurk stond haar beeldig, het groene stak af tegen het rode maar dat maakte het juist zo... Speciaal? Het besef dat hij al veel te lang niet responsive was, zorgde ervoor dat een rode kleur naar zijn wangen steeg, nou ja dat en de aanblik van het meisje. ‘Rose..’ Weer viel er een moment van stilte. ’Je ziet er prachtig uit. Echt, scout’s honor. Het lijkt wel of je uit Rapunzel bent komen lopen of iets.’ Sprak hij nog steeds verbijsterd. ’He straalt!’
Eros had haar een arm aangeboden, om haar veilig te escorteren naar het feest. Al was het stiekem ergens ook wel om met haar te pronken. ’Ik hoop dat je zult genieten van vanavond.’ Glimlachte hij gemeend naar het meisje. Natuurlijk wilde hij dat, en het zou ook zeker gaan gebeuren. Door het verlichte pad, leken zijn ogen haast te stralen. Buiten wat small talk bleef de jongen stil, genoot eigenlijk gewoon van het gehele moment in de hoop dat zij het ook zou doen.
Hij had nog niet genoeg gedaan, dat was wat hij zei. En toen ze in zijn ogen keek zag ze daadwerkelijk de mening en vastberadenheid van die woorden. In die maand tijd had Rosalie nog geen enkele reden gehad om aan Eros te twijfelen, ze deed het ook niet meer. Terwijl ze in het begin altijd op zoek ging naar een barstje in het oppervlak was dat nu al lang verleden tijd geworden. En hij had een plan? Er kwam iets vragends in haar blik maar zonder daadwerkelijke woorden bij. Misschien wilde ze het niet weten, misschien wilde ze verrast worden al had ze dat nooit graag gehad. Dus ze zei helemaal niets op zijn woorden, ze nam zijn aanbod aan om mee te gaan naar het sprookjesbal met het idee dat hij haar meer zou doen leven. En bij die definitie schoten honderd en één dingen in haar hoofd die konden mislopen, of waarbij ze daadwerkelijk weer zou gaan leven.
Ze probeerde te denken aan de laatste keer dat ze iets had aangetrokken om er goed uit te zien. Dat was vast op een etentje of receptie van haar vader. Waar ze hoorde te tonen hoe een goede dochter ze was, waar ze niet zichzelf kon zijn. Dus dit was misschien de eerst gelegenheid waar ze zelf kon kiezen wat ze zou aantrekken en waar ze een beetje zichzelf kon zijn. Want ondertussen was ze al aardig zichzelf bij Eros, al had ze hem nog niet verteld dat ze summons had, en dingen kon oproepen uit papier. Wat dan weer een raar zicht moest zijn dat ze met haar schetsboek de badkamer in rende. Die beweging, het geren, wat meer een soort enthousiast gehuppel was, gaf wel weg dat ze heel erg graag wilde gaan. Dat ze blij was dat hij het haar had gevraagd. Dus ze was snel door haar schetsboek heen gebladerd, zocht de jurk die ze in haar hoofd had en maakte zich klaar zonder dat Eros te lang zou moeten wachten op haar. Op dat vlak kon hij niet klagen, zoveel tijd bracht ze nooit door in de badkamer, en als ze het deed was hij er niet om er gefrustreerd om te worden. Daarnaast, als hij de badkamer wilde dan gaf ze het gewoon, ze had nog nooit een verzoek geweigerd van hem.
Eruit komen immers maakte haar weer wat nerveus, zeker als hij naar haar om keek vanop het bed. Ze durfde zich bijna niet bewegen, ze hield haar handen samen op haar rug waar haar vingers nerveus dooreen gestrengeld zaten. En hoe hij haar naam zei, hij zei altijd Rose en hij zei het altijd op een toon waar ze zich zo geaccepteerd en ontspannen van ging voelen. Haar ogen bleven op de zijne rusten en er kwam langzaam een verlegen glimlach op haar lippen toen hij verder ging. Ja, ze straalde misschien wel een beetje maar dat stralen kwam niet door zichzelf, dat stralen kwam door hem. ‘Je geeft me soms wel een reden om te stralen.’ Boog ze kort haar hoofd terwijl ze snel eens naar zichzelf keek alvorens ze naar zijn arm keek die hij haar presenteerde. Ze haakte haar eigen arm eromheen en wierp hem een licht opgewonden glimlach terwijl ze de kamer uit wandelde. En de hele weg naar dat bos was er die stilte, een stilte waarin Rosalie oprecht genoot. Ze wierp Eros soms eens een blik, wilde hem bedanken en dan nog eens bedanken maar het kwam gewoon haar keel niet uit. Toen hij zei dat hij hoopte dat ze zou genieten gleed haar blik van het pad af naar hem. ‘Doe ik al.’ Knipoogde ze. Haar enthousiasme maakte haar wat zelfzekerder, en zelfzekerheid maakte haar dan weer een tikkeltje brutaler. ‘Wat ben je trouwens allemaal van plan?’ Vroeg ze terugkerend op de woorden die hij in haar kamer had gezegd.
En dan was daar dat sprookjesbal, haar mond zakte letterlijk open toen ze alle details zag, de studenten in hun eigen sprookjeswereld, met hun eigen outfits en partners. Ze kon niets zeggen, haar ogen vlogen heen en weer over alle mooie dingen die ze te zien kreeg. Dit was als dromen, dit was als in een droom zitten en het was waanzinnig. Griffin zou dit moeten zien, ze zou hem er zoveel over vertellen. Ze kon haar ogen amper langer dan tien seconden op iets houden. Het was overwelvend en prachtig. Instinctief had ze haar arm wat strakker rond die van Eros geslagen uit bescherming. Maar haar ogen … ze had nooit geloofd dat sprookjes echt eens uit konden komen …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose ma sep 26, 2016 4:26 pm
Er had iets vragend in haar blik gescholen van zodra hij het over zijn geweldige plan had. Iets waar hij zeker niet op ging inpikken, nah dan zou de verassing er af zijn. Al was zijn plan misschien niet zo geweldig goed uitgedokterd als hij liet uitschijnen, maar dat hoefde Rose eventjes niet te weten. Nee, Eros had zijn punt gemaakt. Ze zou mee gaan, al willend of onder dwang voor hem maakte het niet veel uit als hij werkelijk met haar over zijn schouder naar het bos moest gaan. Maar goed, gelukkig voor haar comfort had ze de beslissing genomen om mee te gaan met hem en was ze in de badkamer verdwenen om zich om te kleden. Hij ging niet ontkennen dat hij niet nieuwsgierig was naar wat ze zou aantrekken. Merendeels omdat ze ook helemaal niets van kleding had meegenomen naar de badkamer. Enkel en alleen haar schetsboek. Misschien moest hij daar later maar eens wat vraagjes over gaan stellen. Vanuit hun kamer kon hij door het raam wel enkele schaduwen spotten die het verlichte pad aan het bewandelen waren. Damn, er zou echt wel een menigte van mensen zijn. Zelf vond hij dat niet zo erg, maar hij moest rekening houden met het meisje in de badkamer. Daarom ook dat ze meteen zouden vertrekken als zij dat vroeg, hij ging immers enkel en alleen voor haar. En nou ja, misschien ook wel een beetje om zijn nichtje terug tegen het lijf te lopen.
Maar van zodra haar stem klonk en hij zich had omgedraaid voelde hij zich als het ware in een echt sprookje. Zichtbaar slikte hij. Nu stond hij hier mooi met zijn mond vol tanden. Maar ze zag er zo prachtig uit, als hij haar moest omschrijven dan zou het zijn als een kleine fee. Een soort Tinkerbell, maar dan duizend keer beter. Zacht had hij haar naam uitgesproken, bang alsof ze weer zou verdwijnen van zodra hij iets harder durfde te spreken. Maar ze bleef staan. Er was zo veel wat hij haar wilde zeggen, maar hij bleef gewoon zwijgend staan. Vergelijkte haar met Rapunzel, een beschrijving die haar zeker geen goed deed. Kortom, Eros de meester van woorden, wist voor een keer is niets deftig te zeggen. Zijn lippen waren zachtjes omhoog gekruld wanneer ze vertelde dat hij haar een reden gaf. Heel zacht, bijna niet merkbaar schudde hij zijn hoofd. ’Je doet dit helemaal zelf Rose. Daar heb ik niets mee te maken.’ Met hun armen in elkaar gehaakt gingen de twee op pad. Eigenlijk was hij toch wel echt een gelukszak. Eros mocht met het mooiste meisje van de school naar het bal gaan. Zijn glimlach werd iets breder. ‘Dan laat ik je nog wel wat meer genieten deze avond.’ Sprak hij vrolijk terwijl ze verder liepen over het pad. De kleine details die er waren aangebracht door het feest comité, waren zo subtiel dat het hem eerst totaal niet was opgevallen. Maar het paste zeker en vast bij het grotere plaatje van dit bal. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. ’Die verassing ga ik nog niet vertellen hoor.’ Sprak hij een beetje mysterieus. Truth be told, hij hoopte gewoon dat ze het zo goed naar haar zin had vanavond. Eros zou haar natuurlijk wel behelpen met drank, maar goed dat zou ze vast wel ergens al zelf bedacht hebben.
Het was wel duidelijk dat ze waren aangekomen op de plek waar het hele feest doorging, dat was wel te zien aan alle mensen rondom hun. Sommige waren aan het dansen, andere stonden vrolijk met elkaar te praten en nog andere stonden dan weer bij de punch. Kortom het was een feestje zoals elk ander, alleen met een veel mooiere setting. Eros werd net dat kleine beetje dichter naar Rose getrokken, iets wat hem even deed lachen. ’Het ziet er prachtig uit.’ Klonk het verrast. Al had hij het wel verwacht, de moeite die ze al hadden gestoken in de weg hierheen was nog maar een voorproevertje geweest voor het werkelijke gebeuren. Voorzichtig maakte hij zijn arm los uit de hare, al hield hij haar hand nog wel vast met de zijne. ’Kan ik een drankje voor je halen?’ Vroeg de jongen met een scheve grijns terwijl hij haar recht in de ogen aan keek. Het hele plaatje was perfect, Rose in deze jurk, op deze magische plek. Moesten ze hier een of andere film aan het opnemen zijn, zou ze zo kunnen mee doen eraan. Al kon iedereen dat wel, de kostuums varieerde maar dat vond hij nog wel leuk om te zien.
Eros die niet wist wat te zeggen … dat was vast de eerste keer. In die maand dat ze hem kende had hij nog nooit echt verbouwereerd erbij gezeten, laat staan met zijn mond vol tanden. Nu kreeg ze beide te zien en dat was om haar eigen verschijning. Er was nog nooit iemand sprakeloos geweest om haar verschijning en eerlijk gezegd smolt ze van binnen helemaal weg bij de intense blik die hij haar schonk, zijn woorden, alles. Ze verbeet de nijging om nog breder te gaan glimlachen of om net knalrood uit te slaan door de blik die hij haar schonk. In automatisme zou ze haar vingers door haar rode haren willen laten gaan maar door haar kroontje lukte dat ook niet. Dus ze stond daar maar, naar hem te kijken terwijl ze zich zo klein voelde vanbinnen maar grotendeels ook warm voelde worden. Haar vingers frunnikten kort rond de ketting rond haar hals tot daar uiteindelijk die verlossende woorden waren. Ergens had ze misschien gedacht dat hij het helemaal niet mooi vond, misschien wilde hij helemaal niet gaan met haar. Maar zijn reactie deed haar langzaam beverig uitademen terwijl haar glimlach breder werd. Hoe meer hij in de buurt was, hoe zwaarder ze het te pakken kreeg, dat was de invloed van Eros Valentine.
Het fysieke contact was iets waar ze altijd naar was gaan hunkeren. Sinds hij op de speeltuin zijn hand tegen haar wang had gelegd, doorheen haar vingers had gestrengeld, had Rose het gekoppeld aan geruststelling. En dit … deze hele avond zou spannend zijn. Ze zou voor het eerst in haar leven naar een bal gaan, een feestje. Ze zou voor het eerst in haar leven in een grote groep mensen terecht komen. En daar had ze Eros voor nodig. Hij mocht het misschien niet beseffen maar ze had hem nodig om een beetje meer zichzelf te zijn. Om hem te zien glimlachen, bracht meteen een glimlach op haar lippen. Ze werd vrolijker naarmate ze het bos meer naderden. Ze was afwachtend enthousiast en er was die energie die ze niet meteen kon plaatsen. Haar groene ogen gingen van links naar rechts, zoekend naar iets dat ze nog niet had gezien. Maar iedere keer weer naar Eros, te bevestiging. ‘Straks wil ik nooit meer weg.’ Glimlachte ze op zijn woorden dat hij haar nog meer zou laten genieten. En daarmee bedoelde ze niet van dit eiland, daarmee bedoelde ze van hem.
Maar de verrassingen zouden moeten wachten, hij gaf niets prijs. Ze keek naar de mysterieuze blik van hem en beet kort op haar onderlip terwijl ze grijnsde. Wat had hij allemaal in petto? Maar voor ze daar goed en wel op kon verder gaan waren ze aangekomen. Haar mond viel daadwerkelijk open. Mochten er niet al zoveel mensen zijn dan zou ze rond willen rennen … dansen en glimlachen. Maar nu bleef ze langs Eros staan, nam het allemaal in zich op en keek op naar hem, door de verlichting kregen zijn donkere ogen net iets meer. Ze stemde in met wat hij zei, dit was geweldig. Hier komen was de beste keuze geweest. Dromerig staarde ze om zich heen, ze had het amper door dat Eros zich van haar losmaakte tot hij sprak. Haar ogen gingen meteen zijn kant op. ‘Als je belooft me veilig terug op de kamer te brengen.’ Glimlachte ze snel, onschuldig. Hij wist dat ze niet kon drinken. Haar ogen gingen naar hun handen en ze maakte haar vingers voorzichtig van de zijne los zodat hij die drankjes kon gaan halen. Daarna gleed haar blik gelijk terug naar de omgeving. Er passeerden studenten, lachend, dansend en ze vroeg zich af of het altijd zo was. Toen Eros terug kwam vestigde ze haar blik meteen op het drankje dat ze van hem over nam. ‘Zijn hier regels aan verbonden?’ Vroeg ze terwijl ze het onderzoekend bekeek. Snel drinken mocht je blijkbaar niet doen. Ze bracht het naar boven, wierp haar ogen op naar Eros en schonk hem een vaag uitdagende glimlach. ‘Niet te geloven dat ik dit ga doen, met jou, hier.’ Glimlachte ze terwijl ze een heel klein slokje nam en bedenkelijk naar de hemel staarde. Ze knikte goedkeurend, het was best lekker. ‘Deed je dit vaak? Feestjes? Voor je hierheen kwam?’ Voeg ze nieuwsgierig. Het was enkel een kwestie van tijd voor ze los zou komen …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose za okt 08, 2016 10:53 pm
Rose zag er zo geweldig uit. Het viel niet te ontkennen. Ze leek zo uit het sprookjesbos te komen gewandeld. Zelfs tot in de kleinste details alles paste bij elkaar. Zelfs haar halsketting. Natuurlijk kon hij het niet bevatten dat het meisje zich had weg gestoken vroeger. Maar misschien was hij er ergens toch een beetje blij om. Anders had hij haar hier niet gehad, had hij haar niet kunnen meenemen naar het bal. En als ze al op het eiland zou zijn geweest dan zou hij maar een simpele voorbijganger zijn in haar leven. Iemand die verbleekte bij elke stap zij zette. Maar dat was niet het geval, en hoewel hij dat ook erg vond, uitermate erg was hij er blij om dat hij haar nu kon meenemen. Dat hij het roodharige meisje kon laten zien wat het leven inhield. Eros schonk haar een warme glimlach. ’Na deze avond gaat niets nog hetzelfde zijn voor je. Al denk ik voor mezelf ook niet. Ik ben blij dat ik je mag meenemen naar het bal Rose, je hebt geen idee hoe blij zelfs.’ Prevelde hij zachtjes. Hoe breder haar glimlach werd, des te breder de zijne werd. Man, hij kon echt blijven genieten van kleine dingen bij haar. Hoe vreemd dat ook mocht zijn. Ze bracht de kleine dingen in zijn wereld weer naar boven, zorgde dat hij er weer rekening mee hield ondanks dat zij alles nu pas zag zoals het hoorde.
Ergens was hij wel benieuwd naar haar reactie op tja, alles? Het klonk zo stom om te zeggen, maar het was gewoon zo. Van alle personen zou Rosalie degene zijn die het meeste zou genieten van de versieringen, van alle gezelligheid. Een grimas verscheen op zijn gezicht van zodra ze dichter bij kwamen. ’Misschien is dat wel de bedoeling. Kan ik vannacht heel de kamer verbouwen tot het daar een sprookjesparadijs wordt als verassing voor je?’ Sprak hij lachend. Ach, eigenlijk hij zou het zo doen voor haar als ze het van hem zou verlangen. Maar het meisje had gelijk. Eros was nu al op het punt gekomen dat hij nog lang niet wegwilde. En hij wilde al heel zeker niet dat zij ging weg gaan. Nee, zij bleef de enige reden waarom hij hier was. ’Nee, dat wordt het niet. Maar je zou wel eens gelijk kunnen hebben. Ik wil hier in ieder geval al niet meer weg. En ja, geen verplichtingen of zo, maar ik zou je veel liever hier bij me houden als ik hier werkelijk heel de nacht ga blijven!’ Klonk het vrolijk. Een hele nacht was wel erg lang. Hij kon het aan tho, maar dan moest alles wel goed blijven de muziek in eerste instantie, maar vooral het gezelschap!
Voor een korte seconde waren zijn donkere ogen gericht op haar lippen. De manier waarop ze op haar onderlip beet… Oké, tijd om weer naar boven te kijken. Voor ze iets ging door hebben. Gelukkig voor hem leek het meisje helemaal te zijn weg geblazen van het wondermooie decor waar ze zich in bevonden. Maar goed dat ze het niet had opgemerkt had. Met tegenzin maakte hij zich los van haar. Maar hey, er was ook wel drank nodig! Iets waar hij natuurlijk voor ging zorgen als de ware gentlemen die hij was. ’Altijd Rose, ik zal je altijd veilig terug brengen.’ Fluisterde hij nog zachtjes in haar oor. Dat zou hij zeker gaan doen, in welke staat het zou zijn liet hij er maar uit. Met een korte knipoog naar het meisje verliet hij haar uiteindelijk en wandelde naar de tafel waar de punch op stond. Eros nam twee lege bekers en vulde ze zorgvuldig, niet tot aan de rand want hij was wel zo’n kluns die het nooit vol naar het meisje zou krijgen. Voor heel even keek hij rond van op de plek waar hij stond, spotte Lorise die in gesprek was geraakt met een knul die hij niet kende. Kort grijnsde hij naar haar, iets wat ze ook gelukkig spotte om zich daarna om te draaien en weer terug in de richting te wandelen van zijn date. Bij haar aangekomen reikte hij haar het drankje aan. Haar opmerking deed hem natuurlijk lachen, wat had je anders verwacht? ‘Wel, niet te snel drinken is een goed begin.’ Sprak hij een tikje ernstiger. Hij wilde off course niet dat ze ziek werd. Dat zou hij haar nog niet aan doen, maar legit nee. ’En vooral proberen om alles binnen te houden.’ Geen idee wat voor punch het hier was, maar als Rose het niet gewend was dan moest ze voorzichtig zijn. Eros wiebelde even met zijn wenkbrauwen. ’Geloof het maar!’ Sprak hij met een brede grimas. Gelijktijdig met haar nam hij een slok van het goedje. Het was niet slecht, eigenlijk de standaardpunch die je op elk soort feestje kreeg. Haar vraag deed hem even zijn wenkbrauw optrekken. ’Feestjes als dit. Niet echt, het warenmeer bezoekjes aan een café met enkele vrienden van mij. De feestjes waren me te druk.’ Spak hij nadenkend. Er waren er enkele geweest, maar nooit veel. ’Vind je het een beetje lekker? Anders kijk ik wel voor wat anders.
Normaal had je enkel iemand nodig met een heel stel goede woorden en je had haar al aan je kant. Hoe je eruit zag of wat je interesses waren deed er eigenlijk niet toe. Rosalie stond zo zwak op haar benen dat ze letterlijk voor alles zou vallen als je het maar in de juiste context gooide. Net als ze was gevallen voor Eros. Dat ze daar een prachtig voorkomen bij kreeg was iets wat ze enkel maar van zou gedroomd hebben terug in Ierland. Maar hoe gemakkelijk vallen ook ging, opstaan was altijd zoveel moeilijker, gelukkig voor haar was Eros degene die haar terug liet staan. Die haar de wereld toonde, die alle verloren stukjes samen bracht. Vanaf het moment op de speeltuin … vanaf dan had hij haar, was ze voor hem gevallen en voor haar was hij tot nu toe het enige rooskleurig aan dit eiland. Het enige opwindende naast de nieuwe lessen, de nieuwe omgeving. Hoe noemde je dat?
Ze hield hem stevig vast, zowel dat ze niet fysiek zou vallen maar ook omdat ze mentaal zijn steun zocht. En toen hij sprak gleden haar ogen automatisch op naar de zijne, het donker van zijn bruine ogen tegen het lichte van haar groene. De zelfzekerheid van die woorden, maar evenzeer het zachte geprevel van zijn stem brachten een meer zachtere glimlach op haar lippen. Ze drukte haar hoofd kort tegen zijn bovenarm, keek hem vijf seconden aan met die lichte glimlach op haar lippen en die sprankeling in haar ogen. ‘Hoe kan je daar zo zeker van zijn? Dat niets nog hetzelfde zal zijn.’ Ze schudde zachtjes haar hoofd en keek dan weer met een brede glimlach naar het pad voor zich. Praten leek bijna automatisch te gaan bij hem nu. Ondanks dat ze nog steeds heel veel terug hield durfde ze wel al open te praten over de dingen rondom zich. Zijn altijd zelfzekerdere houding was iets waar ze naar op keek. ‘Ik ben ook blij.’ Ze keek kort verlegen naar de grond, wierp hem een kleine blik alvorens al haar aandacht naar de schoonheid werd getrokken voor hen beide uit. En als je Rosalie ergens wilde in mee sleuren dan was dit één van de dingen om het te doen. Dit zou een avond zijn die ze niet zou vergeten om zoveel redenen. Het was haar eerste bal, het was alsof ze in een heel aparte wereld was beland en ze deed het met een jongen … allemaal voor de eerste keer. En hoe meer ze naar de inrichting keek, naar dat sprookje, hoe meer ze Eros vergat maar zodra ze terug keek naar hem vergat ze weer alles rondom zich. Wat uiteindelijk samen smolt tot exact waar ze van droomde, een nacht om nooit te vergeten.
Het kon natuurlijk nooit zo rooskleurig zijn als ze het in gedachten had, maar het hoefde ook niet. Van zodra ze alle prachtige dingen had bewonderd gleed haar blik met diezelfde intensiteit terug naar Eros. De opmerking die hij maakte over hun kamer verbouwen deed haar eventjes met verbaasd naar hem kijken, tot ze het door had dat hij het niet meende. Ze sloeg haar vingertoppen kort tegen zijn borst. ‘Grappig, je weet dat ik daar altijd in trap.’ Ze hield haar hoofd schuin, grijnzend. Dat deed hij nou altijd, dingen zeggen waarvan ze dacht dat hij ze meende. Om er dan dat typische lachje van hem achter te zetten … te laat natuurlijk. Hij ging meteen verder, Rosalie luisterde afwachtend, haar ogen en aandacht enkel maar voor hem. Hij wilde haar bij zich houden? Ze voelde haar hart nog wat sneller kloppen in haar borst. ‘Er is geen reden om me te laten gaan.’ Ze zweeg en liet haar ogen over de omgeving gaan. ‘Ik ken hier niemand.’ Besloot ze uiteindelijk, aarzelend, verstrooid. Uiteindelijk drong het tot haar door dat hij hier wel mensen kon kennen. ‘Je hoeft niet de hele tijd bij mij te blijven trouwens. Ik wil je je vrijheid niet ontnemen,’ ze zweeg en gaf hem een kleine onvaste glimlach. ‘dat weet je.’ Fluisterde ze erachter. Ze wierp haar hoofd achterover en keek naar de lichtjes boven hem. Ze wilde zo om haar as heen draaien en lachen, luid lachen maar dit idee was net zo perfect.
Eros wilde drankjes gaan halen en ze gaf gelijk antwoord op zijn vraag, ja, hij moest haar maar terug brengen naar hun kamer, ze sliepen samen dus moeilijk kon het niet zijn. Hij bracht zijn hoofd dichter, fluisterde die woorden in haar oor en ze voelde een huivering door haar lichaam trekken. Een goede huivering, eentje die hij niet zou gemerkt hebben want hij verdween tussen de jongeren in op zoek naar de drankjes. Rosalie ademde diep in en tuitte kort haar lippen terwijl ze langzaamaan weer uit blies, dit kwam in orde. Haar vingers vouwde zich kort rond haar ketting, ze drukte het tegen haar lippen, als een soort van kracht zoeken in haar summon. En toen was Eros daar terug, ze nam het bekertje van hem aan en keek meteen nieuwsgierig naar de inhoud ervan. Regels … er moesten vast regels zijn. Ze had al een slokje genomen, keek onschuldig naar boven, naar Eros terwijl hij haar vertelde dat ze niet te snel mocht drinken. Hoe moest ze dat doen … het was zo lekker. ‘Ik heb een sterke maag, maak je daar maar geen zorgen om.’ Glimlachte ze bijna trots. Niet dat ze het kon weten hoe goed haar maag en drank het met elkaar konden vinden maar goed, dat zou ze wel te weten komen. Zijn wenkbrauwgewiebel zorgde ervoor dat ze zelfzekerder werd. En met een zelfzekere Rose kwam een iets stoerdere en uitdagendere versie van haar. ‘Ik geloof je, altijd.’ Glimlachte ze terwijl ze nog een slokje nam van haar drankje. Hoe snel was niet snel drinken trouwens? Toen ze hem vroeg of dit iets was dat hij vaker deed gleed zijn blik kort rond alvorens hij antwoord gaf. ‘Te druk.’ Herhaalde ze bedenkelijk. Haar zou je hier ook nooit alleen zien lopen. Ze was op opgegaan in de omgeving en Eros dat haar bekertje al half leeg was tegen de tijd dat hij ernaar vroeg. ‘Blijkbaar.’ Ze keek aarzelend terug naar boven. ‘Ga ik te snel?’ Vroeg ze voorzichtig, met een kleine aarzelende glimlach er achterna. ‘Ik vind het lekker maar ik volg jou dus als jij iets anders neemt ik ook.’ Ze hield haar hoofd schuin en keek hem met een brede glimlach aan. ‘Jij bent de baas vannacht Eros Valentine.’ Articuleerde ze ieder woord van die zin zachtjes. Ze tikte haar vinger kort tegen zijn das, ja, dat was hij …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose vr okt 14, 2016 4:14 pm
De manier hoe ze haar hoofd tegen zijn arm drukte deed hem breed glimlachen. Soms kon ze toch werkelijk zo schattig uit de hoek komen. Echt, dat was gewoon niet normaal! ’Wel, dat noemen ze een voorgevoel. En de mijne komen meestal uit dus.’Sprak hij met een brede glimlach. Het zou misschien raar overkomen op haar, maar het was de waarheid. Eros voelde het gewoon aan. Voor haar zou er niets meer hetzelfde zijn, voor hem ook misschien niet maar dat hing allemaal af van wat de nacht hun zou brengen. Al zouden dat natuurlijk alleen maar positieve zaken zijn, dat kon gewoon niet anders meer. Dat zij ook blij was deed hem zichtbaar goed. De jongen had haar hier misschien in meegesleurd, maar het was geweldig als ze ook werkelijk zou kunnen genieten van alles. Dat was de hele bedoeling van wat hij hier allemaal aan het uitvoeren was. En voor haar deed hij het met het grootste plezier van de wereld. Eros moest zich niet eens druk maken dat er iets slechts zou gebeuren, want wat kon er nu gebeuren op een bal. Misschien dat er een paar mensen te dronken werd of een lichte ruzie tussen twee leerlingen, maar het zou nooit meer worden dan dat. En dan nog, zelfs daar zou Eros haar voor behoeden. Voor haar moest dit de perfecte nacht worden.
Nog altijd moest hij lachen om het feit dat ze zo snel overal in trapte als hij het mentionde. Aan uitlachen deed hij niet, maar kom op hier kon hij echt niet, niet mee gaan lachen. Ook haar reactie weer wanneer ze het door had maakte het compleet af. Het deed hem zelf even zachtjes piepen, puur omdat hij poken niet meteen kon verdragen. Op een goede manier door, het kriebelde en ja. ’Stiekem hou je er van, niet?’ Sprak hij met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Natuurlijk vond ze het leuk als hij dat deed, alleen zou ze het misschien niet willen toegeven? Eros wreef even door zijn zwarte krullen om uiteindelijk zijn blik terug te richten op het meisje. Haar woorden zorgden ervoor dat hij zich steeds beter op zijn gemal begon te voelen, echt hoor. Hoe kon er zo’n perfect persoon bestaan? Op de woorden dat hij niet perse bij haar moest blijven trok hij zijn wenkbrauw op. ’Natuurlijk blijf ik bij je. Je bent een soort van mijn date, dus dan moet ik wel bij je blijven hoor. Om alle jongens van je af te slaan.’ Het besluit dat hij bij haar stond blijven stond vast hoor, hij zou misschien eens enkel een paar keren weg gaan om punch te gaan halen of iets in die aard. Maar voor de rest was hij heel de avond voor haar. ’Tenzij je me kwijt wilt natuurlijk, dan moet je het maar zeggen.’
Snel genoeg was hij drankjes gaan halen, iets wat voor hem niet lang duurde. De terugtocht misschien was net dat beetje langer omdat hij toch een beetje moest uitkijken dan hij niet ging morsen. Hem maakte het niet al te veel uit, maar misschien de persoon waarop hij morste wel. Dus hij ging maar rustig terug op pad naar Rose. Vanop een afstandje had hij haar al zien staan, en hij kon het niet laten om toch heel even te blijven stil staan en haar gade te slaan. Ze eek te genieten van alles hier, op een manier die volledig eigen aan haar was. Al snel had hij besloten dat hij genoeg had gelurkt en wandelde maar weer in haar richting. Bij haar aangekomen overhandigde hij haar het drankje en schonk haar een warme glimlach. ’Genoeg mensen hebben dat ooit gezegd, en hingen binnen het uur boven de wc. Dus doe maar rustig aan, hoe sterk dat buikje van je ook mag zijn!’ Sprak hij al lachend. Eros zelf had die woorden ooit ook uitgesproken. Niet zijn slimste zet. Maar hij wilde haar gewoon behoeden van een bezoekje aan de wc. Eros nipte nog eens van de beker, voelde het koele goedje naar binnen glijden terwijl hij even kort naar een prachtig versierde boom staarde. ’Denk je dat ze hier ook aan magie doen? Want het zou me verbazen als iemand zijn mutatie diegene zo hoog krijgt hoor, tenzij je vleugels hebt?’ Klonk het nadenkend en waarschijnlijk ook nog eens volledig uit de context van alles. Kort schudde hij zijn hoofd op haar vraag. ’Zolang je nog niets ziet draaien, ben je goed bezig.’ Stelde hij haar gerust. Zijn donkere ogen richtte hij terug op haar terwijl hij haar aan hoorde. De baas hm? ‘Dat zijn heel gevaarlijke woorden om te zeggen. Zo meteen laat ik je nog dansen!’ Knipoogde hij vrolijk. Iets wat hij nog wel van plan was hoor. Als zij dat zag zitten natuurlijk.
Voorgevoel … Met haar hoofd lichtjes tegen zijn bovenarm keek ze naar de brede glimlach op zijn lippen. Haar ogen dwaalden er automatisch heen alvorens ze zich weer probeerde te focussen op zijn woorden of het pad voor zich. Na een maand had ze zich compleet in zijn bijzijn weten te ontspannen, wat het voor haar mogelijk maakte dichter bij hem te zijn, kleine handelingen te doen die ze nog nooit eerder had gedaan. Zoals haar hoofd tegen zijn bovenarm aan drukken, maar hoe dichter, hoe meer ze voor hem viel en die put was al zo ongelofelijk diep. Als ze hem op zijn woorden zou moeten nemen zou dit een avond zijn om niet te vergeten. Ze zou geen tijd hebben voor twijfel, ze zou geen tijd hebben voor onzekerheid want ze was er vrij zeker van dat Eros daar geen ruimte voor zou laten. Dat hij haar een avond zou geven om nooit te vergeten en zo simpel als deze wandeling, met haar arm door de zijne, in een groene jurk en een sprookjesachtige omgeving … kon het nog beter worden voor haar?
Eros wist haar altijd exact te krijgen waar hij wilde, haar onwetelheid en goedgelovige aard maakte het voor hem veel te gemakkelijk om iets gedaan te krijgen. Ze trapte ook overal meteen in, ook dit. Hij was aan het lachen en Rosalie kon niet anders dan met een brede grijns naar zijn vrolijkheid kijken. Toen hij weer tot bedaren kwam lukte het haar nog steeds niet om haar ogen van hem weg te trekken. Het was pas bij zijn vraag dat ze als betrapt naar het verlichte pad voor hen keek. Vond ze het leuk, al zijn geplaag? ‘Misschien.’ Gaf ze met tegenzin toe. Ze keek hem aan, trok een mondhoek naar boven en haalde haar duim en wijsvinger miniem van elkaar. ‘Een heel klein beetje.’ Ze zou het uiteindelijk wel leren, om er niet meer in te trappen. ‘Als je het vaak doet kan ik het op een dag misschien terug doen. Ik leer hier namelijk uit.’ Wees ze tussen hen in waarna ze hem een lichtelijk veelbelovende blik schonk. Eros kon niet verwachten dat ze zich altijd zo verlegen en terug getrokken zou gedragen, ze zou leren opkomen voor zichzelf, terugvechten … want het waren kleine dingen om met hem een kamer te delen maar ze had al zo onwijs veel geleerd van hem afgelopen maand. En in deze hele nieuwe beleving wilde ze hem niet kwijt, integendeel hoe dichter hij was hoe zelfzekerder zij zou worden. Maar ze zei het niet met zoveel woorden, ze wilde hem niet belemmeren, niet de blok aan het been zijn. Dus toen hij er tegenin ging zakte haar schouders een beetje uit opluchting. ‘Date.’ Herhaalde ze, was dat niet iets romantisch? Nog voor ze hem ernaar kon vragen ving ze zijn laatste woorden op. Ze lachte kort, flauw en keek hem hoofdschuddend aan. ‘Ik denk niet dat hier veel jongens zijn die vallen voor,’ ze zweeg en keek zichzelf kort aan. Nouja, roodachtig haar was al niet zo’n populariteit en daarnaast, Rosalie stelde niet veel voor om eerlijk te zijn. “Tenzij je me kwijt wilt,”‘Nee.’ Protesteerde ze veel te snel op die woorden. Ze sloeg haar ogen als betrapt neer naar de grond en beet kort op haar onderlip. Het duurde eventjes voor ze hem weer aan keek. ‘Ik wil nog lang niet van je af.’ Fluisterde ze bijna, te bang om het luidop te zeggen, misschien wel hopend dat hij het helemaal niet zou horen.
Terwijl hij achter drankjes ging gleed haar blik de omgeving rond, van het ene lichtje naar het andere. Van de versiering naar de hapjes en natuurlijk naar alle mooie studenten. Ze voelde zich ergens bijna slecht bij het zien van al die prachtige jurken. Ze sloeg haar armen beschermend voor zich samen en dacht aan wat Griffin van dit alles zou vinden, hij zou het waarschijnlijk wel mooi vinden, maar te druk. Al zou hij enthousiast zijn, iets dat haar volgende summon niet zou zijn. Bij de gedachte beet ze bedenkelijk op de binnenkant van haar wang alvorens ze haar ogen weer op Eros zette en daarbij automatisch alles vergat. Hij gaf haar het drankje en ze proefde meteen, verzekerde hem van haar sterke maag. Bij zijn woorden streek haar hand automatisch even over de streek waar haar maag lag. Ze moest hem op zijn woord geloven, hij was degene met de meeste ervaring hier. Toch het was te lekker om echt rustig te zijn … ze ging rustig, in haar ogen. Haar ogen gleden altijd over iets heen, terug naar hem, weer over iets heen, weer terug naar hem, routinematig bijna. Toen hij naar een prachtig versierde boom keek volgde ze zijn blik. En bij zijn woorden kwam haar mondhoek naar boven en keek ze hem zijdelings aan. ‘Magie bestaat altijd, als je er maar net hard genoeg in gelooft.’ Prevelde ze intens. Ze meende het, het kwam van diep uit haar hart en het was praktisch haar geloof. Iedereen had magie … hoe kon ze anders summons maken, of andere in dieren veranderen, of dingen besturen met hun geest? ‘Maar vleugels.’ Ze keerde zich naar Eros en keek hem met grote ogen aan. ‘Vleugels moeten waanzinnig zijn.’ Deelde ze haar mening dromerig waarna ze weer een paar kleine slokjes nam. Ze was bijna aan het moment gekomen dat ze hem zou vragen naar zijn mutatie, maar dat bijna lege bekertje weerhield haar er een beetje van. Ze begon zich meer zorgen te maken over hoe slecht ze het deed. Dus ze vroeg ernaar en zijn antwoord deed haar fronsend voor zich uit kijken. ‘Niets zien draaien?’ Herhaalde ze vragend. Ze draaide kort om haar as en keek dan star voor zich uit. ‘Ik zie nog niets draaien.’ Bevestigde ze waarna ze het laatste beetje leeg dronk. Deed ze goed, vond ze van zichzelf.
Hij zou het wel voor elkaar krijgen, hij was trouwens de baas. Ze zei het hier en nu maar eigenlijk was hij altijd een beetje de baas. Heel gevaarlijke woorden? Haar ogen werden een tikkeltje groter, uit opwinding? Angst? Nieuwsgierigheid? ‘Ik kan niet dansen.’ Gaf ze eerlijk toe, ietwat verlegen. Ze keek richting de dansvloer naar die echte feestgangers en ze voelde het ongemak al komen. Ze had op tv zo eens van die trage dansen gezien, dat zou haar wel moeten lukken, je moest toch enkel volgen, right? ‘Als ik dingen zie draaien dan mag je me mee nemen naar daar.’ Wees ze naar de dansvloer. ‘Ik praat meer dan gewoonlijk, niet?’ ze keek bedenkelijk van haar bekertje naar hem. Door de opwinding van dit feest? Of zou de drank al werk beginnen doen. ‘Zolang je maar een goede baas bent ga ik niet klagen.’ Ze keek naar hem op, knipperde lief met haar ogen. ‘Heb je hier al veel mensen leren kennen?’ Vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig … god, ze kon niet stoppen met praten …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose ma okt 24, 2016 2:29 pm
Het meisje kon hem altijd met zo’n blik blijven aankijken. Een blik die hij na een maand tijd nog altijd niet durfde en kon plaatsen. Het meisje leek hem altijd te bekijken alsof hij een of andere god was. Iemand die in haar ogen zo perfect leek dat hij het bijna zelf zou gaan geloven. Maar hij wist wel goed genoeg dat hij niet was wie ze dacht dat hij was. Die verwachtingen kon hij niet vullen. Nee, dat wilde hij ook niet. Eros was een gewone jongen, eentje die per toeval ook nog eens wilde tonen aan haar wat het leven echt inhield. Haar van elk moment dat voorbij vloog wilde laten genieten. En misschien was hij uiteindelijk wel een of andere soort god, al kwam dat mede door zijn mutaties. Maar alsnog, dat waren zijn mutaties dat was niet hij! Pas wanneer hij zijn vraag aan het roodharige meisje had gesteld leek ze los te breken uit haar fantasiebeeld dat ze van hem had, ze leek zelfs bijna betrapt te zijn? Wat hij ergens nog wel grappig vond, maar goed. Kort stootte de jongen een lachje uit. Hah, zie je wel! Stiekem streelde het zijn ego wel, maar dat liet hij even niet aan haar zien. ’Dus, wil je dat ik er niet mee op houd right?’ Grijnsde hij breed naar het meisje toe. Voor een moment trok hij zijn wenkbrauw op. ’Ah, dus dat is je plan? Je gaat stiekem gewoon al mijn moves stelen.’ Sprak hij hoofdschuddend. Rude hoor. Eros liet een glimlach zien als teken dat hij het niet zo heel erg vond hoor. Stiekem had hij niets liever. Het zou iets worden wat hun band met elkaar alleen maar zou versterken, al zag hij het nog niet meteen zitten om constant door haar gefopt te worden. Nu was het zijn beurt om zich betrapt te voelen. Misschien had hij de foute woorden gekozen om te beschrijven wat dit was, al voelde het voor hem wel ergens zo aan. ’Als je dat wilt tenminste?’ Klonk het een stukje minder zelfverzekerd dan hij zich net nog voelde. Date was inderdaad misschien te voorbarig, maar hij kon er helemaal niets aan doen om het zo te bestempelen. Zijn mond zakte lichtjes open bij wat ze van zichzelf dacht. Meteen schudde hij zijn hoofd en bleef hij ook stil staan. Zijn handen plaatste hij op haar beide schouders waarbij de jongen haar enkele tellen lang in haar groene ogen aan keek. Eros haalde even diep adem. ’Stop met jezelf dat wijs te maken Rose! Er zijn hier genoeg jongens die al stiekem hebben gekeken, ik maak geen grapje als ik zeg dat je bloedmooi bent. Echt niet. Er zijn hier zat jongens die je al lang van mijn arm zouden hebben gestolen, echt hoor. Ik ben misschien wel een kleine grappenmaker soms. Maar nu ben ik bloedserieus.’ Sloot Eros zijn betoog af, voor een moment bleef hij nog wel vlak voor haar staan, met zijn handen op haar schouders. Wachtende tot het bij haar zou door dringen. Wanneer zij dan weer op haar beurt insprong op zijn woorden kon hij er niets aan doen, maar een felrode kleur schoot naar zijn wangen. Voorzichtig gleed zijn hand naar haar wang en streek hij daar zachtjes over met zijn wijsvinger. ’Dan heb je geluk, want ik ga helemaal niet weg.’ Prevelde hij zacht waarna hij zijn hand liet zakken en een beetje afstand van haar nam.
Vanuit de verte kon hij bijna zien dat Rose aan het denken was. Natuurlijk had hij er geen idee van wat het zou kunnen zijn, maar dat kon hij zo wel uitvinden als hij het echt wilde. Maar alsnog, nee het waren zijn zaken niet. Als ze het al wilde vertellen zou ze dat uit haar eigen doen, en niet onder zijn dwang. Eros dwong haar niet graag, al was het langs de andere kant ook wel weer wat hij had gedaan om haar hier te krijgen. Maar dat was anders, right? Vanaf hij weer bij haar was aangekomen leken de gedachten van het meisje weer helemaal verspreid over van alle onderwerpen. Gelukkig maar, hij wilde dat ze plezier had deze avond. Dat was zijn main goal. Nou ja, dat en haar misschien een beetje beschonken krijgen? Ghehe. Eros dronk opnieuw wat van het drankje terwijl zijn blik uiteindelijk naar een versierde boom was gegaan. Het leek hem vrijwel onmogelijk dat ze dat zonder een vorm van magie of wat dan ook hadden klaar gekregen. Haar woorden zorgde ervoor dat zijn mondhoeken omhoog krulde. Magie bestaat. Misschien waren het de woorden van een dromer, maar hij had lang geleden geleerd dat het niet zo was. Er was de natuurlijke aarde schoonheid, zoals het noorderlicht, er waren mensen met mutaties iets wat in zijn ogen door de wetenschap leek te komen, maar magie. Nee, daar geloofde hij nog niet in. ’Wat als ik er niet in geloof?’ Mompelde de jongen zachtjes. Ergens was het misschien iets wat hij niet wilde toegeven, omdat hij dan basically gewoon zei dat hij eigenlijk zo saai was als kon zijn. Maar tegen Rose wilde hij niet liegen, kon hij misschien ook wel niet liegen. ’Vleugels lijken me inderdaad wel leuk. Soms zou ik willen dat ik er had.’ Klonk het wat lacherig. Iets wat natuurlijk niet het geval was, en waarschijnlijk ook misschien nooit zou kunnen gebeuren. Maar goed, dromen mag zeker? Het meisje had gevraagd of ze te snel ging, iets wat niet het geval was en wat hij dan ook aankaartte door het best gekende trucje toe te passen. Gelukkig voor hem zag ze inderdaad nog niets dragen. ’Wel, gelukkig maar. Vertel me het zodra het gebeurd!’ Grijnsde de jongen zo breed mogelijk, waarop hij ook de overtollige inhoud van zijn bekertje naar binnen kapte zonder enige moeite. ’Als je nog moet hebben, dan ga ik het wel halen.’
Eros zijn ogen leken te glanzen toen hij de woorden uitsprak. Zeer gevaarlijke woorden. Wie weet wat hij allemaal met haar kon aanvangen. Moest hij werkelijk zo in elkaar steken dan. Al stak hij eigenlijk ook wel zo in elkaar, bij enig ander persoon zou hij al lang zijn gang zijn gegaan. Maar bij Rose kon hij het niet opbrengen om zich zo te tonen aan haar. Hij zou ook elke persoon die het wel deed persoonlijk een kopje kleiner maken. Wat verbaasd keek hij haar aan. ’Volgens mij ben je het eerste meisje die dat beweerd. Maar ik wil je het gerust wel leren hoor, geen probleem.’ Kwam het er vrolijk uit. Jezus man, hij was echt veel te spraakzaam, iets wat hij altijd was maar zelfs nu nog meer dan anders. Al kwam dat dan weer puur door Rose, die overal op reageerde. Eros knikte vrolijk toen ze zei dat hij haar mocht meenemen als ze zaken zag draaien. ’Nee, dan neem ik je wel mee naar ergens anders.’ Knipoogde hij naar haar. Haar ziek maken van de drank stond niet meteen op zijn to do lijstje hoor. ’Ik kan niet zeggen dat ik dat erg vind hoor.’ Nee, hij had liever een Rose die wat spraakzamer was. Of het nu door de drank kwam of niet, ze hadden weer een nieuwe grens van het meisje overschreden en man wat kon hij er van genieten. Speels als hij was maakte hij een lichte buiging. ’Een baas zijn ligt me niet zo. Ik zal wel gewoon Eros zijn, die zijn altijd wel lief.’ Sprak hij al lachend. Voor een moment staarde hij naar de lege beker in zijn handen, zonde dat het al weer zo snel leeg was. ’Wel, ik ken jou. En ik heb hier ook als totale verassing familie leren kennen.’ Kort wees hij naar Lorise die een eindje verder van hen stond. ’Dat is blijkbaar mijn nichtje.’
Toen ze de affiche, de uitnodiging voor het sprookjesbal had gezien had ze gereageerd als een echt meisje, opgewonden en enthousiast. Om dan tot het besef te komen dat ze nooit het lef zou hebben om daarheen te gaan helemaal bij zichzelf. Griffin had haar proberen overtuigen om het toch te doen maar iedere beetje aanmoediging verdween van zodra ze alleen was in een ruimte, ze naar zichzelf keek in de spiegel of simpelweg blikken wisselde met andere studenten. Ze zou mooi voor schut staan, zo eenzaam aan de kant. Eros zijn uitnodiging, hoe gedwongen het ook was, kwam als een totale verrassing en had haar buik gevuld met kriebels, opgewonden kriebels maar misschien ook meer dan dat? Dus als Eros het had over haar een goede avond geven dan was dat al voldoende geweest, dan was dat al perfect geweest. Want eerlijk, wie kon nu geen goede avond hebben met iemand naast zich als Eros?
Soms stelde hij zo vragen waardoor ze helemaal verbouwereerd was. Hij was zo rechtuit dat ze eventjes moest herhalen wat hij net had gevraagd. Zou ze willen dat hij stopte met als zijn geplaag? Nee, dat wilde ze niet. Ze voelde zich op een bepaalde manier aanvaard op die manier en ze hield er van. Het maakte dingen in haar los die ze nooit eerder had gevoeld. Hoe dom dat ook mocht klinken. Hij maakte haar vrij, als een vogeltje dat voor het eerst uit zijn kooitje mocht komen en van de natuur mocht proeven. Dat geplaag zorgde voor zoveel meer dan enkel die blik in haar ogen, alleen wist hij dat niet, of liet hij het niet merken. Haar “complimenten” waren er dan ook zo snel uitgekomen en alles wat snel over haar lippen kwam was de pure waarheid. ‘Right.’ Stemde ze in, ze beet kort op haar onderlip en keek grijnzend weer voor zich uit. Toen hij immers verder ging kon ze het niet laten luidop te lachen. ‘Niet al jouw moves.’ Reageerde ze meteen glimlachend. Ze zou nooit zomaar iemand gaan na doen, al zeker Eros niet. ‘Op mijn eigen manier,’ ze zweeg en keek bedenkelijk kort naar de sterrenhemel. ‘ooit.’ Besloot ze uiteindelijk. Het zou niet voor vandaag of morgen zijn maar ooit zou ze hem erop terug pakken. Ooit zou ze eens een grapje met hem uithalen. En aan haar dromerige blik naar de hemel te zien was ze er al helemaal in opgegaan. ‘Zou je dat erg vinden?’ Vroeg ze plots, geheel serieus. Misschien wilde hij dat helemaal niet, geplaagd worden zoals hij met haar soms deed. Ze zou het niet doen als hij dat niet wilde, zo was ze immers. Zijn wil was wet in haar hoofd.
Date … het woord was zo snel en zacht over haar lippen gegleden dat ze amper van zichzelf registreerde dat ze het had gezegd. Pas als hij ernaar vroeg was haar antwoord dat weer veel te snel. ‘Ja.’ Ze kneep haar vingers kort tot een vuist omdat ze zichzelf er weer op betrapte veel te impulsief en snel te hebben gereageerd. ‘Je bent de eerste dan.’ Ze schonk hem een verlegen glimlachen. Date … ze zou nog zo lang dromen over deze avond, over dit, het arm in arm naar het bal wandelen, de conversaties, de warmte die hij bood, zijn glimlach, zijn kleren … alles. Wat hij in haar zag wist ze niet, thuis was haar roodkleurige haar samen met haar reputatie als Róibin-dochter genoeg geweest om haar nooit een blik waardig te gunnen. Dus waarom zouden ze het hier doen? Waarom zou Eros het doen? Eros versperde haar de weg door voor haar te komen staan en zijn handen op haar schouders te leggen. Ze keek verward van zijn hand op haar schouder naar de blik in zijn ogen. Pas toen hij begon te spreken wist ze waarover het ging. Haar ogen kreeg iets wanhopig … maar ook wel hoopvol? Toen hij haar zei dat er meer jongens waren die naar haar keken, haar zouden willen stelen van hem. Iets dat haar doodsbang maakte vanbinnen. Maar haar gedachten blijven hangen bij het bloedmooi in al dit. Ze wilde haar blik van hem afwenden omdat ze voelde dat de warmte naar haar wangen steeg maar het lukte haar niet om van die serieuze donkere ogen van hem weg te kijken. En die blik, die intens zware blik zorgde ervoor dat ze het besefte, dat ze besefte dat ze niet meer thuis was en ze hier een nieuw leven kon starten … liefst zo dicht mogelijk bij hem. Zijn hand gleed naar haar wang, zijn vinger gleed over haar huid en ze huiverde onder zijn aanraking. Ze wilde haar ogen sluiten maar ze wilde ook niets missen in zijn blik, bij zijn woorden. ‘Ik heb enkel nog maar geluk gehad met jou.’ Fluisterde ze een reactie terug. Ze stond een moment lang wankel op haar benen, ze wilde zoveel doen, hem omhelzen, aanraken maar haar verstand had haar in de steek gelaten en ze was blij dat hij zijn handen liet zakken en ze terug houvast kon vinden door haar arm door de zijne te steken. Wat deed hij met haar? Waarom voelde het als zweven op roze wolkjes?
Ze was bijna zeker dat het drankje haar troebele verstand niet veel beter zou maken om eerlijk te zijn. Alsnog keek ze ernaar uit om het uit te testen, om grenzen te verleggen en om uitdagingen aan te gaan. Ze had er vertrouwen in, dat Eros haar veilig zou houden. Na een maand bij hem door te brengen had ze hem letterlijk al haar vertrouwen gegeven, wat ergens misschien ook dom was maar wat vanavond geen parten zou spelen. Haar ogen zaten een moment lang zo vastgekluisterd op de boom, ergens wilde ze Griffin dit alles laten zien, hij zou het waanzinnig vinden. Toen Eros erover begon gaf ze hem meteen haar droombeeld … magie. Maar toen aan gaf dat hij er niet in geloofde keek ze hem meteen aan. ‘Ik wel.’ Ze haalde haar schouders zachtjes op, hij zou eens moeten weten wat ze kon tot leven wekken. Ze wilde het hem zo graag tonen maar ze was zo bang voor de gevolgen ervan. ‘Ik toon je op een dag eens mijn geloof van magie,’ ze tikte zachtjes op zijn borst, haar vinger bleef er twee tellen lang rusten voor ze haar hand liet zakken. ‘Hoe denk je anders dat een simpel meisje als ik aan een outfit kom als dit.’ Ze gaf hem een lichte knipoog en draaide haar ogen van hem weg. Impulsief, weeral, het moest het drankje zijn? Nee … ja, misschien? Toen hij zei dat hij wel graag vleugels zou willen keek ze naar zijn brede schouders, bedacht zich het uitzicht van een paar prachtige vleugels op zijn rug. ‘Het zou je geweldig staan, zwarte vleugels.’ Prevelde ze dromerig. Eros met vleugels … wauw.
Ze voelde zich al aangeschoten en ze was het nog helemaal niet. Maar misschien voelde ze zich gewoon vrolijk in de situatie, in zijn bijzijn, was dit het eerste smaakje van vrijheid en geluk. Het zou haar niet helpen straks, als ze nog een bekertje zou drinken maar wat kon het kwaad? Ze dacht nu al maar half goed na, kon ze helemaal niet denken en gewoon alles op zich laten afkomen. ‘Belooft.’ Zei ze op zijn woorden, ze zou hem zeker laten weten als ze draaierig werd, of misselijk … of wilde dansen. Toen hij aangaf dat hij nog zou halen als ze wou wilde ze eigenlijk gretig instemmen en knikken. ‘Dan zou ik te snel gaan.’ Zei ze bedenkelijk. Ze kneep haar ogen samen en keek opzij naar hem. ‘Maar ik kan ook halen, zo lang ik niet draaier ben kan ik vast op een rechte lijn lopen.’ Ze grinnikte en schudde zachtjes haar hoofd. Ze keek hem een tel hoopvol aan tot hij begon over het dansen en ze bekende dat ze eigenlijk niet kon dansen. Haar mond zakte een beetje open toen hij opperde dat hij het haar wel wilde leren. ‘Echt? Jij kunt dansen?’ Vroeg ze verbaast. ‘Ik bedoel daarmee dat verbazing voor het feit dat je het me wilt leren, niet om het feit dat je niet zou kunnen dansen. Ik denk,’ ze zweeg en ademde uit. Wat een wartaal. ‘Maar ik wil het heel graag leren alleen,’ ze zweeg. Ze werd al verlegen bij het idee. Misschien moest ze eerst maar nog een bekertje drinken, dat zou vanzelf alles oplossen, schijnt. Hij zou haar ergens anders naar mee nemen als ze draaierig werd. ‘Waar,’ ze zweeg en glimlachte dan zachtjes, juist, hun kamer waarschijnlijk. ‘Ga je me daar dan leren dansen? Als ik me minder draaierig voel?’ En het was er weer uit voor ze erover na dacht, alleen had ze er deze keer geen erg in. En hij blijkbaar ook niet in haar spraakzaamheid. Toen hij opperde dat hij niet graag de baas was keek ze hem voorzichtig aan. Eros’sen zijn altijd lief? Zijn er meer dan één? Nee … dat moest weer een grapje zijn. Ze gaf hem een kleine glimlach. ‘Er zal geen zo lief zijn als jou,’ ze zweeg en keek kort naar de grond. ‘Toch niet voor mij.’ Ze hield haar hoofd schuin en nam hem een tel lang onderzoekend op. Toen hij over de familie begon volgde hij zijn vinger naar een meisje, haar mond zakte open. ‘Wauw, ze is prachtig.’ Prevelde ze vol bewondering voor het uiterlijk, de jurk, alles. Maar dat bracht haar weer op zijn eerdere woorden, ze was zelf ook “bloedmooi” dus … ze keek hem weer aan en nam zijn beker over waar hij eerder nog een blik in had geworpen. ‘Mijn beurt om nog wat te halen.’ Zei ze met een brede glimlach en nog voor hij kon protesteren liep ze al tussen de andere weg …
Onderwerp: Re: Hold tight, it's a wild world | & Rose ma dec 05, 2016 3:21 pm
Er was niemand anders geweest met wie hij naar het bal zou willen komen. Hier en daar had hij wel enkele mensen leren kennen, maar daar bleef het dan ook bij. Niemand was zoals Rose. Ze was speciaal, maar op een manier die hij niet aan iemand kon verwoorden. Hoe zij de wereld zag, hij wou dat hij het ook kon. Dat hij werkelijk dat prachtige beeld van de wereld kon hebben, maar dat was voor hem niet meer zo gemakkelijk. Al ging hij die gedachte nu niet zijn perfecte avond laten verpesten. Eros moest even gniffelen toen het meisje hem gelijk gaf. Dat ze niet wilde dat hij er mee op hield was een groot pluspunt hoor, want tja dit alles behoorde tot de Eros charme, of nouja de charme die hij had zonder zijn mutatie te gaan gebruiken. Voor een kort moment keek hij achter zich toen hij wat voor haar uit was gelopen. ‘He, maar mijn moves zijn smooth hoor!’ Sprak hij lachend waarop hij haar een knipoogje gunde. Op haar eigen manier hm? Dat zou vast veel fascinerender zijn dan hoe hij het aanpakte met haar! Op haar vraag schudde hij vrolijk zijn hoofd waarop zijn krullen helemaal heen en weer begonnen te dansen. ’Natuurlijk vind ik dat niet erg. Ik hou er wel van als iemand me durft terug te plagen!’ Oh ja, daar kon hij stiekem wel van genieten. Vroeger had hij daar zijn vrienden voor thuis, maar hier had hij momenteel enkel Rose en Lorise. Het werd ook wel eens tijd om zijn vriendencirkel misschien wat uit te breiden hier.
Ergens wist hij niet wat er gebeurde. Een date met haar was alles wat hij eigenlijk wilde, maar nu de woorden ook echt uitgesproken waren klonk het zo surrealistisch. Al wenste hij voor niets anders, nee dit was het gene wat hij keer op keer zou doen als hij in een of ander parallel universum leefde, zelf dan zou dit zijn keuze zijn. Dat hij de eerste was zorgde misschien wel voor extra veel druk op hem, maar het was niets waar hij niet mee om kon gaan of wilde gaan. Dit alles was voor hem zo raar, iets ervaren als dit was zeker niet iets wat al vaker was voor gekomen bij de jongen. Maar hij zou het bij niemand anders ooit willen meegemaakt hebben. Toch verbaasde het hem keer op keer dat het meisje zich niet bewust was van wat ze uitstraalde naar andere mensen, dat ze niet wist dat elke jongen naar haar keek van zodra ze ergens ook maar een voet binnen zette. Misschien was het iets wat meerdere meisjes voor elkaar zouden kunnen krijgen, maar die wilde hij niet.. Die wilde hij evenmin ervan verzekeren dat ze een van de geweldigste personen was die er op de wereld bestonden. Daarom wilde hij haar elk woord op het hard drukken, hij wilde zichzelf er zeker van stellen dat ze wist hoe speciaal ze was voor hem. Misschien zelfs ook voor andere waar hij geen weet van had. Iets wat hem bij elk ander persoon misschien jaloers zou maken, maar bij haar niet. Nee, zij verdiende het om zo veel mogelijk vrienden te hebben. Om zoveel mensen om haar te hebben die haar zagen als hoe hij haar zag! Na zijn speech had hij zijn handen laten zakken, merendeel om haar niet in zijn armen te trekken. Iets waar zij haast meteen een antwoord op had door haar arm door de zijne te steken. ’Ik ben degene die zich gelukkig mag noemen.’ Prevelde hij haast even zacht als haar waarop hij even een zacht kneepje in haar arm gaf.
Dat Eros niet geloofde in magie had een reden, net zoals vele zaken van zijn leven diezelfde reden hadden. Magie was te mooi om waar te zijn, het was iets wat thuis hoorde in de oude verhalen. Maar niets iets voor op deze wereld, zeker niet in tijden als dit. Hopelijk stelde hij het meisje daarmee nu niet teleur dat was wel een van de laatste zaken die hij wilde doen. Maar Rose leek het goed op te nemen, toch voor zover hij op het eerste zicht kon zien. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Oh ja? Voor een moment staarde hij naar de vinger die ze op zijn borst had geplaatst. Kort wreef hij over zijn kaak en haalde zijn schouders op. ’Wel, ik zal er op staan wachten!’ Wat het ook was dat ze hem zou willen laten zien, het zou iets speciaal moeten zijn om hem toch te overtuigen. Hoewel, stiekem was hij dat al. Hij had zijn kleine bron van magie al gevonden in deze wereld, maar hij was een beetje te stoer om dat toe te geven aan haar. Haar volgende opmerking deed hem even bedenkelijk naar haar kijken. ’Ik wist het! Het heeft iets met je tekenschrift te maken. Heb ik gelijk?’ Hij had het al zo raar gevonden dat ze daarmee was verdwenen in de badkamer en tien minuten daarna was verschenen in de jurk. Om haar geprevel moest hij zachtjes lachen. ’Aha, dus ik ben het type voor zwarte wings?’ Knipoogde hij speels. Dat zou nog eens wat worden hij met vleugels! Maar goed dromen mag wel is.
Eros had er helemaal geen idee van hoe het meisje zich voelde. Of ze werkelijk al wat van het drankje voelde, al zou dat wel heel snel zijn? Maar goed, dat zou hij zo wel gaan merken. Goed, als er iets was zou ze het hem duidelijk maken, dat was al een goed ding. Want hij wilde haar echt niet vinden ergens op de grond of zo door dat ze teveel had gedronken of iets in die aard. Hij zou zich veel te schuldig voelen. Eros keek haar met een fronsje aan. ’Dat is misschien wel het verstandigste…’ Wat hij wilde zeggen werd afgebroken door de aankondiging van Rose zelf. Ze zou zelf iets gaan halen, en ze zou nog recht kunnen lopen nu. Iets wat hij zeker wel eens wilde zien hehe. ’Dat mag je me gerust laten zien.’ Dat hij net bekend had dat hij kon dansen was misschien niet echt zo’n pluspunt. Toch niet toen hij haar verbaasde woorden hoorde. Eros knikte kort en haalde vervolgens zijn schouders op. Het was iets dat je moest kunnen als je een Valentine was. Het was zijn moeder die het hem geleerd had, op de momenten dat zijn vader op reis was voor zaken. Toch leek haar verwarring net een beetje meer te komen door de drank dan door dat hij kon dansen, iets wat hij duidelijk kon opmaken uit het geraaskal van Rose. Eros moest een beetje moeite doen om niet te gaan lachen, dat zou gemeen zijn. Maar zijn ogen spraken boekdelen. De jongen liet haar door praten. Al kwam hij bij het woord draaierig weer wat meer tot leven om het zo maar te zeggen. ’Dus je voelt je wel draaierig? En natuurlijk leer ik het je daar, of hier in het bos wat verder van de menigte.’ Stelde hij haar gerust. Als ze zich echt draaierig voelde was het misschien wel een beter idee om ergens te gaan zitten met haar, hij wilde echt niet dat ze viel of iets in die aard. Dit keer was het zijn beurt om een verlegen glimlachje te tonen. ’Wel, niet alle Eros’sen komen personen als jou tegen.’ Toen begon ze over het feit of hij hier al andere mensen kende en natuurlijk moest hij Lorise vernoemen. De jongen haalde zijn schouders op. ’Niet eens zo mooi als jou.’ Prevelde hij zachtjes, al had hij niet meteen het idee dat ze het gehoord had want Rose was er al vandoor gegaan omdat ze nog een drankje ging halen. Als dat maar goed liep! Enkele tellen lang bleef zijn blik hangen op haar rode haren die in de dansende massa goed te zien waren. Iets wat hij zeker niet erg vond, hij zou pas gaan panikeren wanneer hij haar niet meer zag!
