Onderwerp: The Pack always survives. za okt 08, 2016 10:53 pm
.Always live before you die.
Alles leek in een soort van Slow Motion te gaan voor hem. Ondanks dat de wereld rondom zich ruimschoots bewoog, leefde, gehoord werd was alles in zijn lichaam traag. Het was niet Lupos die hem traag hield, het was … zijn leven. Iedere keer hij zijn ogen sloot kreeg hij de beelden. De hartslagmeter die piepte, de wolf, de klauwen … haar. En wakker worden was als boven water komen, happend naar adem, zoekend naar een beetje realiteit. En van zodra hij was wakker geworden besefte hij dat de nachtmerrie nog helemaal niet gedaan was, dat volle maan nog helemaal niet voorbij was. Maar die paar minuten, die paar dagen in eenzaamheid brachten hem meer besef dan eender welk ander moment. Storm was gevallen, niet uit voor de angst van de weerwolf maar voor haar, voor Denni. Hoe chaotisch zijn gedachten dan ook waren, ze hield ze rechtlijnig. Dus ja, misschien was kijken naar een nieuwe volle maan misschien nog niet zo erg. Maar daar stond altijd iets tegenover, iets dat dat jonge en frisse tussen hem en Denni niet kon tegenhouden. En dat was Lupos, de angst voor de wolf, de angst om wat het met anderen kon doen. En die anderen … dat was één iemand, één iemand aan wie hij dacht voor hij transformeerde, één iemand aan wie hij dacht terwijl de pijn alles in zijn lichaam overnam … Cole.
Ondanks dat zijn volle maan de meest gewoonste was in maanden had Lupos een kleine twintig uur nodig om Storm weer helemaal functioneel te maken. Er was één positief ding aan, hij was niet in de ziekenzaal moeten blijven, ze hadden hem bevoorraad met een infuus en dan meegestuurd met Devon. Dus hij had zijn kamer gehad, Denni en een hele levendige herinneringen aan de volle maan die was langs gekomen. Ondanks dat hij in een simulatie had gezeten was alles zo gedetailleerd geweest, zo levendig dat het leek alsof hij niet één iemand het leven ontnam maar twee, drie, tien, dertien. En allemaal waren ze zo echt, zo realistisch dat het eigenlijk meer tijd koste voor hem om te verwerken dat dit alles niet waar was. Afleiding had hij … Denni was afleiding maar het was niet genoeg. In de stille momenten zou het nooit genoeg zijn.
En dit was zo’n moment, dat hij op zijn bed lag, Denni naast zich terwijl hij iets probeerde te volgen van de serie die zij aan het kijken was. Zijn ogen waren meermaals toegevallen maar zijn gedachten bleven altijd maar afdwalen naar Cole. En uiteindelijk gaf hij het op. Hij liet zijn vingers uit Denni haar blonde haren glijden en kwam recht van zijn bed. “Wat ga je doen?” Vroeg ze meteen. ‘Cole.’ De manier alleen waarop hij het zei was genoeg om te weten waar zijn gedachten al die minuten lang hadden gezeten. Geen kind, niemand verdiende de vloek, niemand, al zeker niet Cole. Van alle mensen op aarde, niet een kind. “Wil je dat ik mee kom?” Vroeg Denni voorzichtig, bezorgt. Storm trok een trui aan en haalde zijn vingers door zijn nog licht vochtige haar. Hij hurkte neer naast het bed en legde zijn hand kort over het hare, schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Nee, ik denk niet dat je de last van twee gebroken weerwolven op je wilt nemen.’ Hij glimlachte zwak, kwam recht en drukte een kus tegen haar voorhoofd. En dan verliet hij de kamer. En letterlijk, één stap, twee passen, drie passen en alles aan Storm veranderde. Die “gelukkige” vibe verdween onder de bezorgdheid, de zelfhaat, onder al dat negatieve. En hoe dichter hij bij die ziekenzaal kwam hoe erger het eigenlijk werd. Normaal zou Lupos al kunnen vooruit gaan, geuren opnemen, Cole vinden maar nu was het allemaal heel erg standaard. Hij wandelde naar binnen, probeerde zoveel mogelijk blikken te vermijden en probeerde op eigen houtje op zoek te gaan naar Cole. Wat niet zou werken … tot dat klein beetje van diep onderaan zijn lichaam naar boven kwam. Lupos verscherpte Storm’s zintuigen, ging op zoek naar Cole niet op de manier hoe hij op zoek zou gaan naar iemand anders. Maar op een meer … vriendelijkere manier? Lupos vond Cole … resten van Dux. Tweede kamer links. Storm bleef in de deuropening staan, zijn ogen op de grond, bang voor wat hij zou zien, bang voor wat de jongen had doorgemaakt op zijn allereerste volle maan. En uiteindelijk gingen zijn ogen langzaam omhoog, naar het bed naar de jongen. ‘Cole?’ Zijn stem was amper hoorbaar, een fluistering, een beetje wanhoop, een smeekbede dat het voor Cole altijd … altijd beter zou zijn dan voor hem …
Onderwerp: Re: The Pack always survives. zo okt 09, 2016 5:10 pm
The weak can never forgive, forgiveness is the atribute of the strong.
Cole staarde naar de verpleging die voor zijn raam heen en weer liepen. Zijn zicht was vrijwel meteen terug komen. Dux had dat als een van de eerste dingen geheeld. Iets waar hij ergens blij om was. Ze hadden goed voor hem gezorgd, ondanks dat hij zelf kon helen. Hier en daar waren er nog wel enkele kleine wonden zichtbaar, om maar te zwijgen over de constante tinteling die hij door zijn lichaam ging. Ze hadden gezegd dat het na een tijdje wel zou weg gaan, dat het normaal was dat hij dat nog voelde door de hoeveelheid elektriciteit die er door zijn lichaam was gegaan. Maar Cole wilde niet dat het weg ging. Nee, het was een reminder voor hem dat hij iets slecht had gedaan. Dat hij Kylie had pijn gedaan. Haar had hij sinds hij hier was beland niet meer gezien, wist ook niet wat hij haar concreet had aangedaan. Geslapen had hij amper sinds hij terug was veranderd, het bezorgde hem alleen maar nachtmerries over wat er gebeurd was. De beelden kwelde hem zelfs zo erg dat hij van die ene ongelukkige keer dat hij in slaap was gevallen, schreeuwend was wakker geworden. Waarschijnlijk had hij de hele ziekenboeg op stelten gezet. Dux had zich vrij stil gehouden sinds ze hier waren beland, al was de wolf altijd actief. Cole voelde het aan dat hij hier niet graag was. Sinds hij van de vrijheid had geproefd was hij niet meer graag binnen, iets wat altijd al was geweest maar nu was het alleen maar verergerd. Moeizaam wreef hij door zijn ogen, zijn spieren waren nog vrij stram om een of andere reden. Iets wat hij vroeger enkel in het begin had gehad, maar nu dit. Dit was anders. Cole was helemaal uitgeput.
De kleine jongen was weer half ingedommeld. Merkte niet wat er aan het omgaan was in zijn kamer. In zijn hoofd flitste de beelden van de eerste aanval op Kylie. Hoe ze had proberen doordringen tot hem, hoe ze dacht dat alles een grapje was geweest. Zijn ademhaling werd sneller. Cole’s hoofd bewoog wat zwakjes naar links, net zoals Dux deed in de droom die hij had. Des te verder hij wegzakte in de droom, des te gruwelijker de beelden werden. Het was de zachte stem van Storm die doorklonk. Zijn zintuigen versterkte het meteen, alsof het leek dat de jongen door een megafoon aan het roepen was. Net op tijd voor de machines begonnen te piepen was hij blijkbaar gearriveerd. Zijn blauwe ogen vlogen open, en meteen wilde hij zich wat rechter zetten. Al besloot zijn lichaam om toch even niet mee te werken. In plaats van het blije opgewekte jongetje te zijn, kon je hem nu vergelijken met een of andere oude man. Een oude man die de persoon voor hem niet eens durfde aan te kijken. Met een vermoeide blik staarde hij naar het deken waar hij onder lag. Hij wist dat Storm niet zou oordelen, maar hij wist ook dat hij Kylie kende. Hij had iemand pijn gedaan waar Storm om gaf. Waarom hij dat wist was voor hem een raadsel. Maar zijn geur had op haar gehangen, dus de conclusie was snel gemaakt. Tranen welde op, hij wilde ze weg slikken maar het werkte niet. In plaats daarvan draaide Cole zich moeilijk op zijn zij en trok het deken wat verder over hem.
Onderwerp: Re: The Pack always survives. zo okt 09, 2016 9:13 pm
.Always live before you die.
Het was niet zozeer een zware fysieke herstelling … volle maan. Storm kon de pijn aan, de vermoeidheid, de stijfheid. De mentale herstelling was de angst die hem s’nachts altijd opnieuw zou wakker houden. Die de pijn altijd in zijn ogen zou dragen als hij naar iets of iemand keek die betrokken was bij Lupos. Soms kon hij staan lachen om iets wat Devon zei om dan de volgende moment naar zijn keel te kijken en alles van die nacht opnieuw te laten afspelen. Eerder kon hij alle liefde aan Denni geven en van zodra hij buiten was gekomen kon hij zich enkel de wond voor de geest halen die door Lupos op haar bovenarm was gegraveerd. Leven was gemakkelijk … dag in en uit maar het was lang zo gemakkelijk niet als je iets droeg, bij sommigen was dat een rugzak, bij anderen was dat een hele koffer. Storm had al zoveel mee, hij verwerkte het niet, het bleef stappelen. En dat straatjes was zo verschrikkelijk angstaanjagend dat hij er iedereen wilde voor behoeden om erin te gaan. Cole was degene die hij daarvan moest behoeden, de jongen mocht geen rugzak oprapen en aantrekken. Hij moest leven … genieten … vrij zijn. Dux ontnam hem dat en Storm zou hem beschermen. Van Dux, van de wereld, van volle maan …
Als Lupos een schim kon zijn naast hem dan zou hij nu Storm voor lopen en de juiste kamer binnen wandelen. Hij deed het niet op een dominante manier, hij leidde Storm gewoon rustig vooruit en misschien … heel misschien was daar een beetje dankbaarheid. Heel misschien voelde hij wat opluchting omdat hij geen verpleger zou moeten aankijken om uit te leggen wat hij hier deed. En hoe dichter een kamer kwam hoe meer hij rook van ontsmettingsmiddel, kalmeringsmiddel, hartmonitors … de hartmonitors. Storm had een hekel aan hartslag, hij zag die van zichzelf te vaak en hoorde die van anderen teveel. Maar het feit dat Cole een hartslagmonitor had was genoeg. Genoeg om te weten dat zijn idee dat Cole het niet had hoeven doormaken, kon vergeten. Het klonk zo ontzettend verwarrend en het klonk hem zo bekend. In de deuropening keek hij toe, Cole sliep. Zijn ogen schoten heen en weer achter zijn oogleden, zijn hoofd bewoog zachtjes en de monitor fluisterde de onrust van de jongen in Storms oren. En het was niet enkel dat, Storm kende ziekenhuizen genoeg om te weten dat hier meer apparatuur was dan voor enkel een volle maan recovery. Hij liet zijn ogen over Cole’s bleke gezicht glijden, van de hartslagmonitor naar de infusen die hij nog steeds nodig had. Na twee dagen … wat was er fout gegaan? Het zorgde voor paniek, Storms grootste angst net voor volle maan. Hij kon Cole nooit bijstaan, niet als hij zelf met Lupos moest afrekenen. Dus hij had gehoopt, haast gesmeekt in de brief dat Cole snel en veilig ergens moest onderdak zoeken. Maar aan dit te zien … niet.
De naam was zo voorzichtig over zijn lippen gekomen en Cole reageerde meteen. Alsof hij zichzelf los rukte uit een droom. Lupos was weer verdwenen, dieper dan diep, Storm kon hem niet eens voelen. Het was de vredigheid van het moment een week na volle maan. Geen weerwolf om je zorgen om te maken. Hij bleef tegen de deurpost aan, zijn oren namen een beetje verhoging op in de hartslagmonitor maar hij keek er niet naar. Hij wist hoeveel blikken konden doen. Dit was niet de Cole die hij kende, en het rekte zijn hart open. Hij dacht dat alles beter zou gaan en hij was zo dom geweest om erin te geloven. Cole keek hem niet aan, hij keek naar het laken en het was alsof hij naar zichzelf keek. Moest het zo zijn voor al wie hem was komen bezoeken toen hij hier lag? Het was hartverscheurend. Storm kon de tranen zijn opwellen, hij keek toe hoe Cole zich draaide op zijn zij en weg keek. Dat was genoeg voor Storm. Hij duwde zich af uit de deuropening en liep langs het bed heen. Hij hurkte neer, liet zijn armen op de bedrand steunen en liet zijn hoofd op zijn handen rusten, zodat hij Cole kon aankijken. ‘Hey,’ Hij fluisterde, het maakte niet uit hoe hard hij praatte, Cole zou het toch niet compleet opnemen. ‘Cole, ik weet wat je voelt, ik weet hoe het is. Jij moet weten dat niets je schuld is, wat er ook is gebeurd.’ Hij zweeg en keek Cole begaan aan. ‘En je hoeft niets te zeggen.’ Hij glimlachte, vaag, bemoedigend. Zelf wilde hij er nooit over praten. Dit was Cole zijn allereerste volle maan, de allereerste in zijn hele leven als weerwolf. Hij overleefde het … en Storm had niets gehoord van doden dus het was veilig … Cole zou nooit doden maken, niet zolang hij hier was, niet zolang Storm er was om hem erdoorheen te trekken. ‘Hoe voel je je? Hoe voelt Dux zich?’ Vroeg hij dan voorzichtig. Hij wilde geen druk zetten, maar hij wilde weten of de weerwolf in orde was, belangrijker, of Cole in orde was…
Onderwerp: Re: The Pack always survives. di okt 11, 2016 3:23 pm
The weak can never forgive, forgiveness is the atribute of the strong.
Cole kon het niet aan. Hij had gefaald in wat Storm hem gevraagd had. De kettingen hadden hem er niet van weerhouden om los te breken. Het maakte allemaal niets meer uit, hij had zijn vriend teleurgesteld en hij wist niet hoe hij het ooit kon oplossen. Laat staan goedmaken met Kylie. Het zou hem al verbazen moest het meisje ooit nog een woord tegen hem durven zeggen. Moest hij in haar plek zijn zou hij hem gewoon vermijden. Elk contact verbreken en dat was dat. Iets wat Cole zou breken uiteindelijk. Als hij zijn excuses niet kon aanbieden aan het meisje zou dit voor eeuwig aan hem blijven knagen. Iets wat het natuurlijk zowiezo zou doen. Het maakte allemaal niets meer uit. Cole was de grootste faalhaas op het eiland, dat was bewezen. Iedereen zou hem zeker gaan haten. Niemand zou nog met hem willen omgaan en hij zou gedoemd zijn om de rest van zijn dagen op het eiland alleen door te brengen. Misschien moest hij zelfs weg van het eiland? Waar hij dan heen moest wist hij helemaal niet. Zijn ouders wisten niet dat hij nog in leven was, verdere familie had hij niet. Cole zou zijn hele leven alleen blijven.
Met dat Storm hier nu in de deuropening stond. Cole trok het niet meer. Zijn emoties kwamen omhoog zonder dat hij het echt wilde. Waarschijnlijk kwam hij op de andere jongen nu over als een of andere grote zwakkeling. Een zwakkeling die het verdiende om het hier te liggen. Rondom Cole’s schouder zat nog een vrij dik verband. Het meeste was al geheeld, zoals zenuwen die geraakt waren door de aanval van Kylie, maar zijn schouder zelf zag er nog niet helemaal geweldig uit. Het vlees was nog roze. Een aanzicht dat hij liever vermeed als hij het mocht kiezen. Misschien een van de meest hartbrekende dingen in heel deze situatie was dat hij zich weg draaide van Storm. Het leek alsof hij zich afkeerde van de jongen. Maar hij kon hem niet onder ogen komen, wilde de teleurstelling in zijn ogen niet zien. Een zoute traan rolde over zijn wang, belandde op het kussen en liet enkel een kleine natte plek achter op het kussen. Als Cole kon verdwijnen, dan wilde hij het nu doen. Geluid verraadde dat Storm in beweging was gekomen, iets wat zorgde voor een schrikreactie bij hem waardoor hij wat in elkaar zakte op het bed.
Voor hij zijn ogen had kunnen sluiten om hem niet te hoeven zien, stond Storm aan zijn bed. Net op juiste ooghoogte om Cole te kunnen bekijken. Om ervoor te zorgen dat Cole recht in zijn bruine ogen. Toch was zijn blik niet bestraffend, niet afkeurend. Het leek wel of de jongen nog steeds om hem leek te geven. Misschien had hij nog niet gehoord van wie hij had aangevallen? De woorden die hij zei, deden hem er weer aan denken dat Storm dit ook had meegemaakt. Dat hij niet alleen stond. Maar toch voelde het zo aan. Niemand maakte zich druk om hem, buiten de knul voor hem. Maar dat was enkel omdat zoals hij wist hoe het was. Dat hij er niet hoefde over te praten deed hem ergens wel goed. De kleine knul had namelijk geen idee hoe hij het onder woorden moest brengen. Voor een tijdje staarde hij Storm gewoon aan. Wist niet het juiste antwoord op zijn vragen. Moest diep gaan zoeken in zijn hoofd om de werkelijke waarheid te spreken. Hij wilde niet liegen, niet tegen Storm. ’Het spijt me… Ik had me vastgeketend aan de verwarming, maar het hield me niet tegen.’ Prevelde hij zacht, bang dat zijn stem zou overslaan als hij luider ging spreken. Fysiek gezien gaat het goed, buiten mijn schouder. Zelfde voor Dux denk ik...’ Cole keek hem recht in zijn donkere ogen aan. Had verdomd veel zin om proberen recht te komen en hem gewoon een knuffel te geven. Iets wat hij wel nodig had.. ’Kylie.. Hoe is het met haar?
Onderwerp: Re: The Pack always survives. di okt 11, 2016 8:29 pm
.Always live before you die.
Het leek wel als een spiegelbeeld … om Cole daar zo te zien liggen was alsof hij naar zichzelf keek. Om de blik in de jongen zijn ogen te zien was alsof hij naar zichzelf terug staarde. De onrustigheid van die hartslagmonitor was als de onrustigheid van zijn eigen hart. Alles was zo vergelijkbaar en pijnlijk realistisch. Storm vond geen houvast in de situatie, hij stond zelf zo onstabiel op zijn benen dat het moeilijk, heel erg moeilijk was voor hem om dit alles te ondergaan met het vertrouwen en de zelfzekerheid die hij altijd had. Hoe kon hij hier nu zelfzeker om zijn? Hoe kon hij Cole verzekeren dat alles in orde kwam als hij het zelf niet geloofde. Hoe kon hij de jongen comfort bieden als hij zelf op zoek was naar dat comfort. Al die uren na volle maan, wakker, was hij bij Denni kunnen zijn. Zij had zijn gedachten afgeleid, zijn had hem wat focus en houvast gegeven. Maar van zodra hij haar had achter gelaten en hierheen wandelde was alles weer op zijn oorspronkelijke plek gevallen. Maar dit was wat hij ook moest doen voor Cole. Hij moest er zijn voor de jongen, hij moest bij hem bleven en zijn gedachten weg houden van de duisternis. Want dat was wat het was, een mistbank aan donkere gedachten die iedere keer dichter slopen als het lichtjes uit ging. Meestal was dat in zijn slaap maar ongetwijfeld zou Cole ook buiten alle slaap de angst ondergaan van wat volle maan had gedaan. En tegen dat kon Storm niets doen. Hij kon tijd spenderen met de jongen, hij kon bij hem blijven en zijn gedachten verzetten maar eens ze alleen waren … Dan stonden ze er alleen voor en niets kon dat veranderen.
Maar het pijnlijkste was misschien wel Cole die zijn lichaam van hem weg draaide. Storm sloot zijn ogen en sloeg zijn hoofd wat voorover, probeerde zich te herpakken op zichzelf en zich voor te houden dat hij dit alles moest doen voor Cole. Hij kon zichzelf nu niet laten gaan, niet in het bijzijn van de jongen, hoe graag hij het ook wilde. Maar hij wist exact wat Cole nu voelde, hij wist exact waarom Cole zich nu van hem afdraaide en zelf daar kon Storm niets aan veranderen. De jongen moest zo vol pijn en zelfhaat zitten, de monitor, de slangetjes, de infusen zeiden genoeg. Storm had tal van volle manen doorgemaakt, dit was geen vlotte volle maan geweest en hij was bang om ernaar te vragen, bang op de pijn te zien bij de jongen die gegarandeerd ook de zijne zou weerspiegelen.
Toen hij neerhurkte naast het bed zag hij een eenzame traan langs Cole zijn wang naar beneden glijden. Hij wist hoe het voelde om geen vragen te krijgen, geen diepe vragen althans. Storm wilde weten of hij in orde was, of Dux in orde was want eerlijk … Dux was nu even belangrijk als Cole, net als Lupos dat was voor Storm. Ze konden beide niet zonder de weerwolf want hij was nog steeds de baas. Dus als Dux niet in orde was dan was Cole dat waarschijnlijk ook niet. Die drie woorden, Storm schudde meteen zachtjes zijn hoofd, liet hem uitpraten. ‘Je kon niet weten dat hij zo sterk zou zijn. Ik had je moeten zeggen dat het hem niet zou tegen houden.’ Net als hij had moeten zeggen om niet binnen te blijven maar buiten, weg van school, weg van de leerlingen. ‘Dit is net zo nieuw voor hem als het is voor jou. Ik wilde je nog komen opzoeken maar,’ hij zweeg en keek kort naar de witte lakens. ‘Lupos had andere plannen.’ Besloot hij uiteindelijk zachtjes. Dit ging niet om hem, dit ging om Cole. Toen Cole over zijn fysieke toestand begon ging zijn blik gelijk naar de jongen zijn schouder. ‘Als hij stil is, is het goed, hij is jou aan het oplappen en zichzelf aan het voorzien van nieuwe energie, vandaar,’ hij zweeg en wees naar de infusen. En toen zijn Cole iets waar zijn ademhaling een tweetal seconden van stopte. Zijn blik bleef dezelfde, een beetje onbewogen en met een lange stilte. Kylie? Hij wilde Lupos de omgeving laten onderzoeken, op zoek naar het meisje maar de wolf had geen zin, hij had nooit zin om veel te doen zo vlak na volle maan. Dus Storm zei of deed niets, tot de puzzelstukjes op zijn plaats kwamen. ‘Kylie was bij jou?’ Vroeg hij kalm. Het was een vreemde kalmte, een beheersbare kalmte. Hij was ongerust om Kylie, natuurlijk was hij dat maar Cole … ‘Cole,’ zei hij voorzichtig. ‘Heeft Dux je getoond wat er is gebeurd?’ Vroeg hij rustig. Hij keek de jongen onderzoekend aan, hij was niet kwaad, niet overstuur, enkel bezorgd om Cole en kwaad op zichzelf. Dit was zijn fout, hij had Cole beter moeten waarschuwen, mee moeten nemen in de simulatie, ze konden beter elkaar pijn doen dan anderen. ‘Ik weet niet hoe het met Kylie gaat, ik kan het navragen als je wil? Maar Dux weet het, en ze zal er niet op verslechteren, niet op deze school.’ Met andere woorden, als Kylie nog leefde toen Dux haar achterliet dan leefde ze nu noch. Hij wist uit ervaring dat je hier niet kon sterven, hoe hard je ook probeerde. Het was een mutantenschool, ze hadden altijd wel een manier om je op te lappen, of je dat nu wilde of niet …
Onderwerp: Re: The Pack always survives. ma okt 24, 2016 3:17 pm
The weak can never forgive, forgiveness is the atribute of the strong.
Cole had geen idee wat hij veroorzaakte bij Storm door hier zo te liggen. Het enige wat hij wist was dat hij zijn vriend, zijn mentor in de steek had gelaten. Dux had iemand pijn gedaan, iemand die Storm ook kende, dat was misschien nog wel een van de meest pijnlijke zaken. Cole kon de fysieke pijn wel aan, daar was hij immers op getraind toen hij ontvoerd was. Maar hij kon niet opboksen tegen de mentale pijn die hij zelf voelde omdat hij niet alleen Kylie had pijn gedaan, maar ook Storm. Een van de weinige personen die echt vertrouwen had in hem. Vertrouwen dat hij had geschonden. Dat Dux en hij hadden geschonden. Het was net die schaamte die hij nu door zijn lichaam voelde gaan die ervoor zorgde dat hij Storm niet wilde aankijken. Hij wilde het niet, puur omdat hij wist wat die blik zou zeggen. Het zou dezelfde blik zijn die zijn ontvoerders altijd gaven als hij faalde. Afkeuring, woede en wie weet was nog allemaal. Nee, hij kon het momenteel gewoon niet opbrengen om die emoties naar zijn hoofd te krijgen geslingerd. Hetgene wat hem wel ergens verbaasde was de stilte van Dux. Het leek alsof de weerwolf in een diepe slaap leek te zijn, hij maakte er zelfs geen ophef over dat Storm in zijn kamer was. Om al die emoties te ontvluchten die Storm op hem zou afsturen met een simpele blik, had hij zijn lichaam weg gedraaid van de jongen en was hij zo goed als zijn lichaam het toeliet opgekruld tot een klein verzwakt bolletje. Een verdwaalde traan was over zijn wang gerold, maar meer wilde hij niet toe laten. Niet in het bijzijn van Storm. Cole wilde geen zwakte tonen, niet in het bijzijn van iemand. Al die jaren had hij zich sterk gehouden tegen zijn belagers, hij ging zich nu niet laten kennen door de afgelopen gebeurtenissen. Het liefst van al wilde hij dat Storm gewoon weg ging, dat hij hem vergat en gewoon verder ging met zijn leven. Cole zou er uiteindelijk zelf wel uitkomen, of hij zou verder gaan in die neerwaartse spiraal en het eiland teisteren bij elke volle maan. Maar hij wilde zijn gebrokenheid niet tonen aan de enige die iets van vertrouwen in hem had.
Maar hij kon hem niet ontwijken. Zeker niet toen de knul neerknielde bij het bed. Kon Storm niet inzien dat hij hier geen behoefte aan had? Al wilde Cole hem ook niet wegsturen. Dat kon hij waarschijnlijk niet eens. Nee, zijn enige vriend op het eiland momenteel weg sturen lukte echt niet, zelfs niet na wat hij had gedaan. Kylie was hij kwijt als een maatje dat stond vast, maar Storm. Hij was zijn enige hou vast, hij kon het niet opbrengen om hem nu ook te verliezen. Het zou mentaal te zwaar zijn voor hem om er nu werkelijk alleen voor te staan. Dan zou Dux, als die ooit nog wakker werd zeker de overhand krijgen! ‘Ik kon het wel weten. Je had me gewaarschuwd, dat ik de veiligheid moest op zoeken. Ik had beter mijn best moeten doen.’ Mompelde de jongen stilletjes. Cole had de waarschuwing die Storm hem had gegeven ter harte genomen, maar het had niet willen baten. Dux was nog steeds op een rampage gegaan, en het was niet netjes geweest. Als Kylie niet in staat was geweest om haar mutatie op hem te gebruiken wie weet wat voor andere schade hij dan misschien had aangericht. Wie weet had ze zelfs niet meer geleefd… Kort knikte hij toen hij zei dat Lupos hem had tegengehouden om naar Cole op zoek te gaan. Het was iets wat hij eerder misschien niet zo goed had begrepen, maar nu. Nu begreep hij het als geen ander. Een weerwolf was een raar wezen, het had de overhand wat je er ook aan deed. Nooit zou je kunnen winnen ervan. De uitleg over waarom Dux zo stil was, leek wel logisch. Al zou het niet iets zijn waar hij momenteel zelf was opgekomen.
Maar nu was het tijd. Tijd voor hem om zijn grootste angst bloot te leggen aan Storm. Natuurlijk wilde hij weten hoe het met Kylie was, maar hij moest eest de reactie van de oudere jongen proberen te peilen. Er achter proberen te komen hoeveel het kleine meisje voor hem betekende. Iets wat wel meteen duidelijk werd. Iemand die er het gehoor niet voor had zou er nooit zijn achter gekomen, maar de manier waarop Storm’s adem stokte vertelde hem meer dan genoeg. De bal lag nu in het kamp van de andere jongen. Cole wist dat er vragen zouden komen, vragen waar hij misschien geen antwoord op zou hebben puur omdat hij niet alle feiten kende van de avond. Enkel en alleen het einde was hem vrij goed bij gedachten, maar dat was het dan ook. Op de vraag of ze erbij was knikte hij enkel. Voelde hoe de emoties vanbinnen weer begonnen op laaien. Cole haatte zichzelf zo hard om wat hij Kylie had aangedaan, en hij wist dat zelfs maar voor de helft. Het liefste van al gooide hij zichzelf nu van een berg, maakte er gewoon een einde aan. Dat leek hem beter voor iedereen, dan zou het lijken alsof hij nooit bestaan had. Alsof hij werkelijk was doodgegaan toen hij ontvoerd was. Maar het stak moeilijker in elkaar om dat te laten gebeuren dan hij zelf wist. ‘Nee.’ Sprak hij met een schorre stem. Voor een kort moment zocht hij naar water, maar het was er nog niet of hij keek er gewoon over. Voorzichtig kwam hij wat overeind, staarde Storm voor enkele seconden aan. ‘Ik weet enkel wat er gebeurd is op het einde. Voor een docent ons vond.’ Kort beet hij op de binnenkant van zijn wang. Wie weet wat er zou gebeurd zou zijn als Ethan hem niet had gevonden, hoelang de twee kinderen er dan nog hadden gelegen. ‘Haar enkel. Volgens mij heb ik hem gebroken, ik weet het niet Dux kon niets zien.. Ik viel haar nog een keer aan, maar toen viel ze mij aan. Ik had Dux voor een moment weten weg te krijgen, maar na die aanval. Ik weet niet eens of ze nog…’ Cole zweeg. Voelde dat hij zo meteen in tranen ging uitbarsten. Hij probeerde de controle te vinden, maar het lukte niet. Kort knikte hij. ‘Ik moet het weten. Ik vergeef het mezelf nooit.’ Bracht hij uit met een trillende stem.
Onderwerp: Re: The Pack always survives. ma okt 31, 2016 2:27 pm
.Always live before you die.
Het was een andere manier van kijken dan als je naar iemand keek die in een auto ongeval in het ziekenhuis was beland. Het was een hele andere situatie dan elke situatie waarin iets gebeurde en dus iemand op zo’n bed terecht kwam. Je kon nooit weten hoe een ander zich ging voelen na een verkeersongeval, je kon nooit weten wat tranen inhielden van iemand die net haar kind was verloren of wat woorden inhielden van iemand die van een militaire missie terug kwam. Je kon in ieder situatie medeleven tonen, je kon in ieder situatie steun en affectie geven maar je kon het nooit begrijpen. Storm zou geen enkele gewonde of slachtoffer in deze ziekenzaal compleet kunnen begrijpen, ongeacht wat ze door hebben gemaakt. Je kon het gevoel niet kennen, niet zolang je de ervaring niet had gehad. Maar er was één iemand op dit hele eiland die hij op dit moment compleet kon begrijpen en dat was Cole. Storm had zich voor geen enkel kind hier meer beschermend opgesteld dan tegenover Cole en hij had gefaald in die rol. Hij wist exact wat Cole nu moest voelen, de scheurende pijn van mislukking die je naar de rand joeg. De twijfel voor wat je waard was die je op dat randje zette en dan … het idee aan falen, aan anderen verwonden die je uiteindelijk zover kreeg om te springen. Hij kende exact dat gevoel en het brak hem doormidden om te weten dat Cole op dat plekje was. Om te weten dat Cole in een duistere afgrond kreeg met de vraag; ben ik het waard om nog verder op deze wereld te leven?
Het ergste was dat er geen woorden waren, geen emoties waren, geen handelingen waren om het goed te maken, om dat beetje comfort te bieden, rust te schenken. En hoe graag Cole het waarschijnlijk ook wilde dat hij de kamer uit ging, hij deed het niet. Desnoods zat hij hier uren in stilte op een stoel, hij zou niet gaan tot Cole net dat klein beetje rust vond in zijn eigen lichaam. En hij wist maar al te goed waar te kijken. En om naast het bed te hurken en Cole recht aan te kijken … het deed verdomd veel pijn om al die twijfel en angst te zien maar tegelijk ook de woede, dat beetje Dux in een verdoofd lichaam. Ondanks dat Storm zijn blik neutraal probeerde te houden, alles wat Cole liet zien zette zich automatisch over op Storm. En bij de woorden … Storm schudde meteen zijn hoofd, zijn blik kreeg iets begaan, iets van pijn en medeleven, compassie. ‘Cole nee, dat mag je niet zeggen. We konden geen van beide weten hoeveel Dux van je zou willen.’ Maar hij wist hoe zinloos het was om woorden te gebruiken. De schuld zat waarschijnlijk te diep, te vastgeroest tussen de pijn en de wanhoop. Toch … Storm zou er iedere seconde, ieder moment voor Cole zijn, net als hij Lupos zou dwingen het te zijn voor Dux.
Dat Kylie het slachtoffer was geweest van alle tirade waarmee Dux aan zijn nacht was begonnen veranderde niets bij Storm … integendeel, het maakte het enkel sterker. De drang om Dux en Cole veilig te houden werd sterker, de drang om Cole erdoor te krijgen werd sterker. Hij had iemand gekwetst, dat vroeg vier keer meer van zijn mentale toestand dan een gewone nacht in het bos. Dat het uitgerekend Kylie was maakte Storm week vanbinnen, al stond alles zo hard op Cole gericht dat het haast een onaantastbaar gevoel was. Kylie zou een zorg voor straks zijn, Cole was momenteel de enige die het harder dan eender wie zou nodig hebben om iemand bij zich te hebben die het kon begrijpen. Hij was een beetje bang voor het antwoord op de vraag, zou Dux het hem getoond hebben? Lupos deed het altijd, hij teisterde de nachten van Storm met details van zijn daden iets was hij maar pas was beginnen doen na het ongeluk met Devon. Het schorre antwoord werd onderbroken door Cole die op zoek ging naar water en het niet vond. Storm kwam recht en wandelde naar het tafeltje vlakbij, schonk een glas water uit en gaf het aan Cole zodat hij ervan kon drinken. Hij was wat rechter gaan zitten, Storm kon zien hoeveel het allemaal koste en dat zei voor hem al genoeg, het was geen rustige nacht geweest zoals de zijne. Hij was er nu redelijk bovenop, nog een nacht goed slapen en hij was weer de oude, Cole had een langere weg te gaan. Toen de jongen begon te praten ging Storm voorzichtig op de rand van het bed zitten, zijn teentoppen nog op de grond rustend. Storm probeerde tussen de woorden door een beeld te vormen maar er kwam niets, dat beeld zou er pas compleet komen als hij op de plek stond waar het was gebeurd, als Lupos het allemaal kon samen brengen door geuren. En toen de zin verdween en hij zag hoe hard Cole ermee worstelde om te weten of Kylie veilig was kwam Storm van het bed en hield de eerste beste verpleegster aan in de gang, die vertelde hem de kamer waar Kylie lag maar kon hem niet verder aan informatie voorzien. Dus liep Storm naar de desbetreffende kamer, om daar een meisje te zien slapen, aan een hartslagmonitor maar levende … In een moment lang kreeg hij iets van wanhoop in zijn ogen maar tegen de tijd dat hij terug bij Cole was, was daar weer al die zorgzaamheid van eerder. ‘Ze is oke, ze slaapt, ze ziet er goed uit … bijna vredig.’ Hoe vredig die dromen waren kon hij niet zeggen maar het meisje had iets vredigs over zich gehad toen hij haar zag slapen en dat was voldoende. Hij wandelde terug naar het bed en ging weer op de rand zitten, hij legde zijn hand op Cole zijn onderarm. ‘Hou de gevoelens niet vast, ze zal het overleven, ze zal het redden, jij,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Toen ik Devon had aangevallen heb ik me weken lang proberen afsluiten voor iedereen. En uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat enkel anderen men konden helpen om terug een beetje van mezelf terug te vinden. Ik weet hoe verleidelijk het is om de duisternis in te springen Cole maar ik vraag je,’ zijn stem stokte een beetje. ‘ik smeek je om vast te houden.’ Hij gaf een kneepje in de jongen zen onderarm en keek hem begaan aan. ‘Volgende volle maan doen we samen, ongeacht wat de docenten zeggen, ik laat je niet opnieuw alleen. Nooit.’ Dat laatste woord met net dat beetje meer kracht en zelfzekerheid. Hij zou Cole erdoorheen trekken, hij zou Dux de lessen leren die zelf Lupos nog niet kende, de echte Alpha was niet de wolf, nooit de wolf maar de persoon die er controle over had … en ondanks dat Storm daar zelf nog niet was, hij probeerde erin te geloven dat ze daar samen wel konden geraken …
Onderwerp: Re: The Pack always survives. wo nov 16, 2016 4:02 pm
The weak can never forgive, forgiveness is the atribute of the strong.
Storm was er voor hem. Storm was degene die hem zeker nu beter begreep als geen ander. Toch haatte de kleine jongen zichzelf op deze moment zo hard. Hij kon niet opboksen tegen de gedachte aan wat hij gedaan had. Het ergste van alles was dat hij misschien nog maar een kwart wist van wat hij werkelijk had gedaan. Dux had hem nog niet meer laten zien, en ergens wilde hij het niet. Cole zou het niet aankunnen om de rest van de schade te zien die hij Kylie had aangedaan. Nee, hij wilde het niet weten. Het zou hem nog dieper duwen dan hij al zat. Cole had in de tijd dat hij hier was aangekomen al een hele weg afgelegd om terug naar boven te klimmen, maar hij stond nu terug op hetzelfde punt. Of misschien wel dieper dan dat. Waar hij zich nu bevond, het was nog duisterder dan de plek waar hij eerst had gezeten. Toen was hij al alles kwijt geweest, maar nu… Nu was hij opnieuw alles kwijtgeraakt waar hij in de eerste plaats voor had gevochten om te krijgen en dat allemaal door de volle maan. Hij mocht nog blij zijn dat Storm aan zijn bed stond. Dat hij misschien toch nog een iemand had overgehouden, ook al wist hij haast zeker dat hij zijn vriend even goed had pijn gedaan door de gebeurtenissen die zich die nacht hadden afgespeeld. Maar de mensen die hij was kwijt geraakt erdoor, hij wilde er niet aan denken. Misschien was het wel beter geweest als hij nooit naar Genosha was gehaald? Dat ze hem gewoon hadden laten rotten in die donkere cel. De wereld zou beter af zijn met hem in die cel. Kylie zou beter af zijn…
Het feit dat de oudere jongen niet weg ging, was ergens misschien wel positief. Cole kon niet alleen zijn met zijn gedachten en dromen, mentaal kon hij dat gewoon niet aan. Het zou hem nog meer breken als hij de gebeurtenissen steeds door zijn hoofd zou laten gaan, het zou hem nog dieper duwen en uiteindelijk zelfs over die rand. Momenteel wilde de kleine knul gewoon zich emoties uit schakelen, wilde zichzelf net zo maken als Dux. Om niets of niemand iets gevend, als een eenzaat leven en klaar. Maar Cole zelf was daar ergens te sterk voor, misschien was het geen goede verwoording. Het aankunnen om een emotieloos monster te worden was gewoon niets voor de kleine knul, ook al wenste hij zo hard dat het wel mogelijk was. Wegkijken, dat was iets wat hij wilde doen toen Storm naast zijn bed kwam hangen en hem recht aankeek, hij wilde de pijn niet zien in de ogen van zijn vriend, de teleurstelling. Maar hij kon het niet, en hij zag die zaken niet. Hij zag medeleven, compassie. Zaken die Cole zeker niet had verwacht om nu nog te vinden bij iemand. ’Natuurlijk wel. Ik had onderzoek kunnen doen, er is vast wel iets te vinden over weerwolven ergens. Over hun eerste maan. Ik had meer voorzorgen moeten nemen…’ Brak de jongen uit in een kleine woede aanval, al stierf zijn stem weg in een gesnik op het einde. Hij wilde niet zo boos zijn. Een gewoon leven, dat was wat hij wilde. Maar het kon niet, het mocht voor hem niet zo zijn.
Toegeven dat het Kylie was wie hij had pijn gedaan was moeilijker dan hij oorspronkelijk had gedacht. Het deed hem vooral pijn dat Storm het meisje ook kende, dat hij ook iemand had geraakt om wie hij leek te geven. Cole mocht ergens van geluk spreken dat Kylie hem nog had kunnen aanvallen, ze had hem onschadelijk gemaakt. Wie weet wat er anders gebeurd was… Dux had hem nog niets laten zien, nog niet genoeg. Dat zou iets zijn wat voor de volgende nachten was, maar hij wilde het niet zien. Nee, als Cole zijn dromen kon uitzetten voor de komende weken, maanden dan zou hij het doen. Die beelden zouden hem alleen maar kwellen, het idee alleen al aan wat hij haar misschien had aangedaan teisterde hem nu al zo hard. Dankbaar nam hij het glas water aan toen Storm hem dat aanreikte, met grote slokken kapte de kleine jongen het water naar binnen. Misschien veel te gulzig, maar dat maakte niet uit. Dat de andere jongen o het bed kwam zitten had hij niet verwacht, het zorgde ervoor dat Cole zich wat meer tegen de andere kant van het bed drukte. Bang dat hij hem nog iets zou kunnen aandoen, ook al was Dux momenteel in geen mijlen te bekennen. Het was de kleinste van de twee die een grote drang had om uit te vinden wat er werkelijk was gebeurd met Kylie, of ze nog wel in leven was. Maar het was de grootste van de twee die op stond en zonder wat te zeggen de kamer uitliep al kon hij wel aanvoelen dat Storm het had begrepen. Echt heel lang duurde het niet voor Storm terug keerde naar zijn kamer, met goed nieuws. Kylie was in leven, dat betekend dat zij op tijd was geweest om zichzelf te redden. Opgelucht haalde Cole adem en knikte zachtjes. Hij was blij dat ze min of meer oké was. Weer kwam de andere naast hem zitten, maar dit keer bleef Cole gewoon zitten al trok er toch een huivering over zijn rug toen hij de aanraking op zijn arm gewaar werd. ’Hoe? Cole’s stem sloeg over toen hij begon met spreken. Wat Storm hem vervolgens vertelde deed hem nadenken. Devon.. De jongen van de training class? De smeekbede van Storm zorgde ervoor dat Cole zijn blik even afwendde. Enkel andere mensen konden hem helpen? Hij moest vasthouden aan het leven wat hij had. Maar hoe kon hij vasthouden aan iets dat amper betekenis had? Het kneepje in zijn onderarm deed hem weer opkijken. De volgende maan deden ze samen? Maar wat als hij hem dan ook pijn deed? ’Hoe kunnen andere me helpen als ik niemand meer heb? Mijn leven is niets waard, niemand geeft om me. Mijn eigen ouders weten zelf niet of ik nog besta.’ Bracht Cole zachtjes uit. Nee, voor hem was er niets in de wereld. Hij had geen mensen om op terug te vallen zoals Storm duidelijk wel had. Kort wreef Cole over zijn wang en ademde diep in, probeerde zijn emoties onder controle te houden. ’Devon vind me trouwens niet zo leuk denk ik? Dat liet hij toch uitschijnen. Weetje waarom?’ Begon hij toch maar over iets luchtiger. Al wist hij niet of dat zo’n geweldig idee had. Misschien had hij wel een heel verkeerd beeld over die jongen?
Onderwerp: Re: The Pack always survives. zo dec 04, 2016 9:53 pm
.Always live before you die.
Hij had voor zijn kamerraam gestaan toen Lupos Cole voor het eerst ontdekte, toen Storm de jongen in een lichte paniek en haast over het pad richting het bos zag wandelen. Wat had hem toen verteld om erheen te gaan … intuïtie? Lupos had de geur een andere stempel gegeven maar het was niet de verhoogde waakzaamheid van Lupos die ervoor had gezorgd dat hij Cole was gaan zoeken. Het was zijn eigen instinct, zijn grote broer instinct. Storm had een zwak voor alles wat jonger was, hij voelde zich altijd een beetje verantwoordelijk als er kinderen aan te pas kwamen en dat was misschien exact de reden waarom hij uit zijn kamer naar het bos was gegaan. Om daar kennis te maken met niemand anders dan Dux, en god, wat was Lupos daar blij mee geweest. Als dat allemaal niet was gebeurd dan zat Storm nu waarschijnlijk nog ongestoord op zijn kamer te recuperen, had hij niet eens het idee gehad dat er nog een andere weerwolf op Genosha was. En het was geen slecht ding, Storm voelde zich meer verantwoordelijk over Cole dan over eender wie, alsof hij de grote broer was die hem veilig hield. Ze ondergingen hun lot samen, en samen stond je nog steeds sterker. Er was niemand op aarde die hem beter kon begrijpen dan Cole en dat maakte de twee waarschijnlijk zoveel hechter. Dus hij kon niet kwaad zijn, of weg lopen uit de kamer, of hem in de steek laten. Hij was blij dat hij hier kon zitten, voor hoelang dat ook mocht zijn.
Storm kon zich zijn eerste volle maan nog zo goed herinneren, hij had mensen gedood en hij was er kapot, zowel mentaal als fysiek, van geweest achteraf. Hij wist hoe dit alles voor Cole moest zijn, de twijfel, de angst, de boosheid. De woorden die Storm had uitgesproken zorgde voor een directe reactie bij Cole die Storm maar al te goed begreep. Het waren twee hele verschillende levens, de wolf en het menselijke en op één of andere manier zou Cole daar vrede mee moeten kunnen nemen. Maar dat zou niet lukken zonder eerst een hele reeks fouten en slechte maanden te hebben. Zelf Storm was nog niet eens op dat punt van vrede nemen met zichzelf. Cole keek weg, net als Storm had weggekeken toen hij hier zijn eerste volle maan achter de rug had en iemand hem kwam opzoeken. ‘Geen boek kan je zeggen wat je niet al weet. Geen boek gaan voorspellen hoe Dux zal reageren op de omgeving.’ Schudde hij zachtjes zijn hoofd. ‘Cole,’ zei hij zachtjes, met een rustig begripvolle blik in zijn ogen. ‘Je deed wat dacht dat goed was. Ik heb mezelf ook maanden lang met een ketting aan een boom vast gehangen maar het maakt niet uit, hij zal altijd winnen.’ Tikte hij op de jongen zijn borst. ‘Het is hun nacht en er is niets dat hen kan tegen houden want wat je hen niet geeft op die nacht dat nemen ze terug doorheen de maand.’ Legde hij zachtjes uit. Cole zou zich een hele nacht in een betonnen kamertje zonder ramen kunnen opsluiten hebben, maar gegarandeerd dat Dux dan op andere momenten controle zou proberen nemen. ‘We kunnen niet van ze winnen, niet op deze nacht, dat,’ hij zweeg en keek voor een moment lang weg. ‘is de harde koude waarheid.’ Fluisterde hij alvorens hij terug op keek naar Cole, met iets van verdriet en gebrokenheid in zijn blik. Nu waren ze met twee … gedoemd om vrede te nemen met een monster dat alles van hen op eiste.
Het kon gelijk wie geweest zijn die Cole tegen het lijf was gekomen. Dat het Kylie was geweest was misschien een geluk bij een ongeluk. Kylie was een sterke mutant, een betere mutant en al die vastberadenheid van haar kon je behoorlijk op de proef stellen. Dus ja … misschien was het beter Kylie geweest, een ander leerling was misschien gestorven. Maar het nam niet weg dat Dux daadwerkelijk iemand had aangevallen, een leeftijdsgenoot en dat … was iets dat Cole nooit zou kunnen vergeten. De opluchting die van de jongen zijn schouders viel toen hij meedeelde dat Kylie in orde was deed Storm ergens ook een beetje ontspannen.
Storm probeerde hem er op één of andere manier van te overtuigen dat hij dit niet alleen kon. Het was de grootste les die hij geleerd had hier op Genosha, hij kon Lupos niet alleen aan. Hij wilde niet meer dat anderen zich gingen opofferen voor hem maar desondanks deden ze het toch, uit vriendschap, liefde misschien wel. Zijn gedachten gingen naar Denni, het enige wat hij kon zien was de wonde op haar arm. Cole trok hem terug naar het heden, met een stroom aan vragen en onzekerheden, verwijten naar zichzelf. ‘Je leven is niet waardeloos, weet je hoeveel keer ik dat tegen mezelf heb gezegd? Ik kan je nu al zeggen, weglopen ervan heeft geen zin, ik heb geprobeerd om te verdwijnen en Lupos liet het niet toe. Dit,’ hij tikte zacht tegen Cole zijn borst, naar de plaats waar zijn hart zat. ‘gaat niet stoppen met kloppen. Hoe graag je het misschien wilt, dit is jouw leven om te leven en je moet er het beste van maken. Je kunt het Dux niet toelaten om je zover de duisternis in te trekken.’ Fluisterde hij zachtjes. Hij zag hoe de jongen zijn hand langs zijn wang liet gaan en Storm trok hem aan zijn schouder tegen zich aan in een omhelzing. ‘Ik ben er.’ Zei hij. ‘En ik loop nergens heen.’ Vervolgde hij meteen. Ze konden zijn ouders nog altijd zoeken, als Cole dat echt wilde. Al die onzekerheden konden een uitweg vinden, een rustpunt, als je er maar zelf genoeg in geloofde. ‘Er is altijd iemand die je wil helpen Cole, je moet ze enkel tegen komen.’ Hij maakte zich los en legde zijn handen op Cole zijn schouders, glimlachte bemoedigend. ‘We hebben elkaar, we overleven het wel.’ Zei hij bemoedigend.
Toen Devon zijn naam over Cole zijn lippen kwam keek Storm hem fronsend aan. De vragen immers, de woorden brachten de serieusheid terug in zijn blik. ‘Hij bedoelt het niet zo.’ Zei Storm meteen. Devon kon het technisch gezien met iedereen vinden, alleen niet met weerwolven. ‘Hij heeft gewoon een hekel aan ons,’ hij zweeg en wees tussen hen in. ‘het weerwolfdeel. Hij moest vast je geur opgepikt hebben. Het is dat Lupos hem bijna vermoordde heeft dus,’ hij wilde er niet al teveel over kwijt. ‘Hij houdt niet zozeer van de onvoorspelbaarheid. Hij heeft gewoon een algemene hekel aan weerwolven maar laat het niet in de weg staan, hij is als een broer voor me dus ik ben zeker dat hij wel langs zijn issues kan heen werken.’ Glimlachte Storm zachtjes bij het laatste. ‘Waar heb je hem trouwens ontmoet?’ Vroeg hij vervolgens nieuwsgierig. Devon had hem nooit verteld over Cole, al deed hij dat misschien om weerwolvenproblemen niet uit te lokken. Tenslotte had Storm hem nog niet verteld over Cole ook …
Onderwerp: Re: The Pack always survives. ma dec 19, 2016 3:52 pm
The weak can never forgive, forgiveness is the atribute of the strong.
Cole wou dat hij alles kon terugdraaien, tot op zijn ontvoering toe. Als dat niet was gebeurd dan was het weerwolf gen misschien nooit geactiveerd, of toch niet op de manier waarop het gebeurd was. Misschien had iemand van zijn familie hem dan kunnen leren hoe hij ermee moest omgaan en zou hij Kylie al helemaal niet hebben proberen te vermoorden. Wie weet was hij hier dan ook gewoon niet terecht gekomen. Al was dat misschien een van de zaken die hij niet wilde terugdraaien, want zonder naar Genosha te komen zou hij Storm nooit hebben ontmoet. En Cole wist nu al dat Storm een heel groot deel van zijn leven zou worden, op eender welke manier. Cole was verbonden met Storm, en Dux met Lupos al wist hij de reden voor dat laatste nog altijd niet. Iets wat hij hopelijk wel ooit zou leren als het daar eenmaal tijd voor was. Storm zijn woorden deden een zucht over zijn lippen glijden. Hoe was het mogelijk dat iets als weerwolf zijn niet in de boeken stond beschreven? Er moest vast wel iemand zijn geweest toch? ‘Maar er zijn zoveel zaken die ik nog niet weet, er moet toch iets in staan daar over?’ Bracht Cole lichtjes geïrriteerd uit. In zijn hoofd kon het gewoon niet dat er in geen enkel boek op de wereld niets zou te vinden zijn over weerwolven. Om zijn volgende woorden verscheen er toch even een kleine glimlach op zijn gezicht. Dus Storm dacht ook als hem als het op dat vlak aan kwam? Als zelfs een kinda volwassen persoon zo dacht over de gehele situatie deed hij uiteindelijk misschien toch nog wel iets goed. Een pijnscheut trok door zijn borst van zodra de andere jongen zijn vinger daarop drukte. Kleine Cole was nog helemaal beurs, maar dit vond hij niet erg om te verdragen. Storm bedoelde het uiteindelijk goed. Onbegrijpend keek hij hem aan. Doorheen de maand? ‘Dus het is mogelijk dat Dux zelf de controle neemt, buiten de volle maan? Zonder dat ik word pijn gedaan door iemand?’ Zijn blauwe ogen gleden even naar Storm’s handen. Dit ging nog zwaarder worden dan hij had verwacht, als Dux die mach had over hem dan was het eiland een van de meest gevaarlijke plekken voor hem om te zijn. Die gedachte alleen al zorgde voor een versnelling in zijn hartslag, hij wilde niemand pijn doen niet tijdens en al zeker niet buiten de volle maan. ’Dus geen romantische uitjes voor mij om de volle maan te bekijken? Dat deden mijn ouders wel eens.’ Spreken over zijn ouders bracht altijd een droefheid over de jongen heen, al bedoelde hij dit ergens toch meer als een soort grapje wat zijn algemene droefheid door prikte.
Storm kwam met het nieuws dat Kylie grotendeels oké was. Op dat moment kon zijn leven even niet beter worden. Kylie was sterk, niet alleen qua mutatie maar ook qua geest. Dat had hij al doorgehad van het eerste moment dat hij haar was tegen gekomen in de shelter. Dat ze oké was betekende zoveel voor hem. Iets waar hij Storm dan ook dankbaar voor was, want de verplegers wilde hem er helemaal niets over zeggen. Iets waar hij op zijn beurt van zodra hij wakker was geweest dan weer kwaad om was geworden, en dat maakte hen dan weer bang.
Hoe hard Storm ook probeerde om er zeker van te zijn dat hij wist dat hij er niet alleen voor stond, het lukte maar half. Cole had een groot deel van zijn leven er alleen voor gestaan, iets wat zeker zijn sporen had nagelaten. Mentaal dan vooral. De jongen had moeite met andere toe laten, net omdat hij dacht die diegene hem dan weer zou worden afgepakt. Misschien werd hij wel weer weg genomen van de personen om wie hij begon te geven, was hij gewoon niet voorbestemd om met mensen om hem heen door het leven te gaan. Al was dat misschien ook iets positief, zo kon Dux niemand pijn doen om wie hij gaf. Misschien was het wel veiliger voor hem en de gehele wereld om een leven als kluizenaar te gaan leiden, ergens in de bergen of zo. De woorden van de jongen zorgde ervoor dat hij stil werd. De gelijkenissen tussen de twee knullen was groot, maar er was een ding wat Storm meer had dan hem. Wat Lupos meer had dan Dux. Storm had familie, een soort eigen opgebouwde roedel van personen van wie hij hield. Cole had niets, de enigste twee personen die hij kende waren Kylie die hem zeker niet meer wilde zien, en Storm die hier nu voor hem zat. Maar buiten dat was er niemand die het voor hem zou op nemen. Niemand die hem zou geruststellen dat alles goed kwam, dat was het grootste verschil. En net door dat verschil zou Dux zich later ontplooien tot een nog groter monster dan hij al was. ‘Ik zit al jaren vast in het duister.’ Mompelde Cole zachtjes voor aleer Storm hem tegen zich aan trok. De kleine knul legde zijn hoofd tegen de schouder van de grote en sloot vervolgens zijn ogen. Hij was er ja. Maar was dat genoeg? Zou dat genoeg zijn om Dux niet nog erger te laten worden? Toch hielden de woorden die hij sprak wel steek, echt geloven erin deed hij nog niet al was dat omdat hij nu nog te druk was met Kylie in zijn gedachten. Maar hij nam het aan, alles zou goed komen ooit. Kort trok hij een pruillip toen de ander hem losliet, meteen liet hij zich weer zakken tegen het bad. ‘Ik hoop het Storm. Ik wil je echt geloven.’
Cole kon het niet laten om over Devon te beginnen. Hij ging misschien zijn boekje te buiten, maar hij moest gewoon weten hoe het zat. De twee kende elkaar dat was zo goed als duidelijk, maar hoe zat alles nu werkelijk? Hij vond het namelijk echt niet leuk dat die jongen hem niet leuk vond of wat het ook was. Maar Storm zou dat wel ophelderen. Dat iemand het niet zo bedoelde was een aspect dat hij nog niet snapte. Cole dacht vrij zwart wit, maar dat kwam dan weer zijn ervaringen. Kort trok hij zijn wenkbrauw op toen hij tussen hen in wees. Het weerwolf deel dus.. Maar het volgende wat hij zei schokte hem wel. ‘Maar jullie zijn zo goed bevriend?’ Mompelde Cole zachtjes. Dus het was niet veilig om vrienden te hebben. Misschien moest hij dan toch maar terug komen op het leven als een kluizenaar? Bedenkelijk keek hij hem even aan. Het was nu niet de grootste zorg van de wereld dat Devon hem niet geweldig leek te vinden, al was het meer Dux die hij niet leuk vond had hij dus nu bijgeleerd. ‘Ik hoop het. Hij lijkt me wel leuk.’ Grijnsde Cole even kort. ‘Voor men volle maan, geen zorgen. Er was een trainingsclass van de shapeshifters, en toen zaten we plots samen in een team.’ Stiekem had hij die dag echt geweldig gevonden, al kwam dat ook wel door Ethan die zijn jachtinstinct had onderdrukt.
Onderwerp: Re: The Pack always survives. di jan 10, 2017 8:48 pm
.Always live before you die.
Wist Storm alles toen hij voor het eerste weerwolf werd? Nee, hij wenste wel dat hij het had gedaan. Het enige wat hij wist was wat de man had gezegd die hem die nacht had gebeten en dat was niet zo erg veel. Storm had niet geweten over de pijn, of over hoelang hij nadien zou moeten recuperen. Hij had niet eens geweten wat gezond was voor zijn lichaam, of hoe je die wolf triggerde. Hij had net als Cole ook niet geweten hoe hij Lupos kon tegen houden … god, de wolf had toen nog niet eens een naam. Hij had het allemaal moeten leren, volle maan achter volle maan. Hij had geen bibliotheek gehad vol mutant gerelateerde boeken … hij had geen ruimtes om in opgesloten te worden, hij had niet eens een vriend gehad om mee te praten. Dus op dat vlak bracht Cole het er nog redelijk goed vanaf, nu in ieder geval. Over zijn verleden voor Genosha zou Storm nooit twisten, dat was iets waar een jongen van zijn leeftijd nooit was mogen door gaan. Helaas, ondanks alle mutanten hier, was het niet verantwoord om tijd zover terug te draaien. Anders had Storm het waarschijnlijk wel al gedaan.
Bij Cole zijn volharde opmerking en vraag keek Storm hem kort aan. ‘Ja, ergens daar in de wereld liggen al je antwoorden Cole.’ Stemde hij in met het jongetje. Maar waren die antwoorden voor direct? Nee, waarschijnlijk niet. Hoe hard de waarheid ook was, hij moest zichzelf hierover zetten. ‘Zelf ik weet na al die maanden nog steeds niet alles over hem. Je leert iedere maand iets bij,’ hij zweeg en blikte kort door het raam naar boven alvorens hij terug naar Cole keek. ‘Jij leerde dat jezelf vast hangen aan de verwarming niet helpt. Volgende maand doe je het beter en leer je iets anders.’ Hij wilde niet liegen. Eerlijk … hij wilde Cole de harde noot laten kraken, hem met de feiten op de neus duwen, dan was hij er meteen vanaf en wist hij waar hij stond. ‘De rit stopt niet hier, hoe graag je dat ook zou willen.’ Hij keek naar beneden naar zijn hartslagmeter en ademde vermoeid in. Ondanks alle rust bleef hij de zwarte van vermoeidheid op zijn schouders voelen. Hij zette zijn bril wat beter op zijn neus en keek terug naar Cole. ‘Er zal altijd iets zijn dat je eraan zal herinneren dat Dux er is. Ermee leren leven is één ding, het accepteren iets anders. Jij moet accepteren dat hoeveel informatie je ook mag verzamelen, het zal nooit genoeg zijn.’ Hij zweeg en gaf de jongen een kneepje in zijn hand. ‘Dat heb ik ook gedaan.’ Fluisterde hij. Ze zouden altijd onvoorspelbaar blijven, ze zouden altijd een gevaar vormen, hij … Storm … hij zou het nooit accepteren.
Toen hij vroeg of Dux alsnog controle kon nemen buiten volle maan haalde Storm kort zijn schouders op. ‘Misschien, Lupos kan het. Ik weet niet hoe het bij jou is. Dat zal tijd je enkel maar kunnen uitwijzen.’ Gaf hij eerlijk antwoord. In zover hadden ze behoorlijk al wat vergelijkingen met elkaar maar compleet dezelfde waren ze niet. Hij hoopte dat Cole niet zoveel last zou moeten ondergaan als Storm maandelijks deed. Toen hij begon over de romantische uitjes bij volle maan moest Storm zachtjes grinniken. Hij keek de jongen aan en schudde grijnzend zijn hoofd. ‘Nee Cole, schrap dat maar al van je bucket list.’ Knipoogde hij in de hoop het wat luchtiger te maken. ‘Wat ik zou doen voor een uitje op volle maan.’ Vervolgde hij stilletjes. Hij en Denni … onder de sterren, met zijn grootste vijand aan de hemel zonder dat hij de pijn hoefde te lijden, het klonk bijna realistisch.
Hij kon zich niet verplaatsen in Cole, al wenste hij dat hij het misschien kon. Zo kon hij in ieder geval weten wat Cole dwars zat of waar het diepste duister zat zodat hij er wat licht kon schijnen. Maar hij kon geen van die dingen, hij had alleen maar zijn woorden en de gelijkenissen, meer niet. Storm mocht dan wel sterk zijn met woorden, het ontbrak hem een beetje in gevallen als deze. De stilte die er voor eventjes was deed Storm zoals altijd kort na volle maan weer wegdromen. Hij ging dan altijd op zoek naar een plaatje dat zo perfect was dat hij er niet uit hoefde wakker te worden … maar dat was er nooit echt. Dat hij er was voor Cole was net als Devon bij hem. Het zou tijd nodig hebben om aan dat idee te wennen. En het zou daden vragen om het te bewijzen. Devon had zichzelf bewezen tegenover Storm en Storm zou dat op zijn beurt doen voor Cole. Toen de jongen aan gaf dat hij al jaren vast zat in het duister keek Storm hem in stilte aan. Hij ademde langzaam uit, bekeek Cole aandachtig en liet zijn blik dan weg vallen. ‘In elk beetje duister kan licht geschenen worden Cole.’ Prevelde hij. Hoe lang die donkere tunnel ook mocht zijn, aan ieder beetje kwam een einde. Hij wilde Storm geloven en eerlijk … Storm had daar maar één ding op te zeggen. ‘Ik zal het je bewijzen.’ Zei hij een tikkeltje zelfzekerder. Hij zou het Cole bewijzen, duister was er om te verdrijven, kwaad was er om te bestrijden.
Dat Devon ter sprake kwam was … niet echt een verrassing maar alsnog had Storm het niet zien aankomen. Kwam Devon nu nog een tweede weerwolf tegen en hij had er Storm niet eens iets over gezegd. Toen Cole bedacht zijn wenkbrauwen op trok en vast legde dat ze zo goed bevriend waren ondanks de weerwolf gaf Storm hem een kleine glimlach. ‘Ja, niet alles hoeft om die mutaties te draaien. Devon is mijn broer, iemand beter dan hem hier hebben kan haast niet.’ Buiten Denni dan … die twee stonden evenredig naast elkaar. Toen Cole beaamde dat Devon er in de lessen wel leuk had uitgezien grinnikte Storm geamuseerd. Hij legde zijn hand op Cole zijn schouder en gaf hem een schouderklopje. ‘Jij moet eerst nog een beetje groter en ouder worden voor je met een jongen als Devon kan optrekken. Hij is geweldig maar, nouja,’ hij zweeg en gaf Cole een veelbelovende knipoog. Devon was Devon, maar hij was zijn broer. Ze hadden elkaar in de trainingslessen ontmoet … dat was ook de eerste keer, Devon … in een les? Storm haalde bijna goedkeurend zijn wenkbrauwen op, wel, er was toch nog een beetje hoop voor zijn kamergenoot dan …
Onderwerp: Re: The Pack always survives. wo jan 25, 2017 4:21 pm
The weak can never forgive, forgiveness is the atribute of the strong.
Of het een opluchting was dat er toch antwoorden waren? Niet bepaald. Want hoelang zou het duren voor dat hij die vond? Dat hij van het eiland mocht om die antwoorden te gaan zoeken? Juist, dat ging waarschijnlijk nooit gebeuren. Nee, Cole was te gevaarlijk om los te laten geworden op de bevolking dat wist hij goed genoeg. Zo ver hadden ze hem wel getraind gekregen. Dux kon geen onderscheid maken tussen zwart of wit, voor hem was alles zwart. De wolf zou altijd een manier zijn om iemand anders zijn keel eruit te trekken. Cole slikte even, had maar de helft echt opgevangen van wat Storm aan het vertellen was. Elke maand iets bij leren, hoeveel maanden zou hij dan in totaal nodig hebben? Zou hij ooit wel alles weten? Waarschijnlijk was die kans heel klein. ’Ik neem aan dat een boom ook niet helpt?’ Dat was een conclusie die hij al heel snel had gemaakt, als het ene niet werkte waarom zou een boom dan wel werken? Misschien moest hij zich gewoon eens een keer levend begraven of zo, niet dat dat de veiligste oplossing was. Begrijpend knikte Cole. Als de rit ooit ergens zou hebben gestopt, dan was het zeker in zijn hok geweest en was hij nooit op het eiland terecht gekomen. Voor een tel ging zijn blik naar de hartslagmeter die storm aan had. Dat was iets wat voor hem niet ging werken, dat was iets wat hij zeker wist. Maar toch, er moest een manier zijn om Dux kalm te houden. Over het algemeen wist hij wel dat niemand hem hier opzettelijk zou pijn doen, dus zo zou hij waarschijnlijk nooit random veranderen. Al wist hij zeker dat er nog zaken waren die het triggerde, alleen de vraag was wat. Zijn blik ging weer naar Storm die zijn bril goed zette. ’Ik zal waarschijnlijk nooit meer een voet zetten op het vasteland. Puur omdat ik bang ben voor de gevolgen. Ik weet dat ik nooit een van de veilige personen ga zijn om mee om te gaan.’ Maar een heel leven lang op Genosha, dat was van de ene gevangenis de andere weer in.
Goed, Lupos kon veranderen buiten de volle maan. Over Dux wist hij zoveel nog niet, maar de kans zat er dus wel degelijk in dat dat ook het geval zou kunnen zijn. Het was eigenlijk dus gewoon afwachten wat Dux van plan was. Voor nu zou de wolf zich koest houden, misschien was dat een van de voordelen van na een volle maan. Zo rustig als hij nu was, zo had Cole zich nog nooit gevoel. Tot wanneer hij dan weer alle emoties toe liet, alle gedachten aan wat er was gebeurd. Dan keerde zijn eigen onrust weer terug, maar dat zou nog wel iets zijn waar hij mee moest leven uiteindelijk.’Zal ik onthouden.’ Sprak hij al lachend. Al was het eigenlijk niet zo geweldig grappig, toch hielp het de kleine jongen om alles weer een beetje lichter op te nemen. Maar Storm, hij leek er meer mee te zitten. ’Hé, er zijn genoeg andere manieren om romantisch te doen hoor. Denni vind het vast niet erg.’ Grijnsde hij scheef. Ja ja, daar wist hij ook van. Als kleine jongen kon je toch nog zo veel opmerken door gewoon te luisteren naar het gepraat in de gangen.
Er waren zaken die Cole had meegemaakt die Storm nooit zou begrijpen, maar dat was andersom ook het geval. Zoveel kon het duo leren van elkaar als het op mutatie vlak aankwam, hij misschien wat meer van Storm dan die van hem, maar evengoed konden ze leren. De connectie die Dux had gemaakt met Lupos was een heel ander soort band dan hij had met Storm, maar de wolf vertrouwde Lupos hoe vreemd dat ook mocht klinken. Lupos had macht afgedwongen, en Dux had het geaccepteerd na heel de schermutseling die er aan te pas was gekomen. Maar even goed, het duister in Cole’s leven zou nooit volledig verlicht worden, dat was iets wat vast stond. Daarvoor had de knul te veel verlies geleden. Kort haalde hij zijn schouders op. Dat klonk als zo’n quote die je vond op andere poster, of er waarheid in zat zou pas later blijken. Al was er toch al zeker een klein lichtpunt in zijn leven en dat was Storm, de manier waarop hij met Cole omging. Het had veel weg van een broederband, al zou Cole dat waarschijnlijk nooit zo uitspreken. Want uiteindelijk was hij nog steeds bang, bang dat hij weer zou weg genomen worden en dat hij de mensen die hij hier had leren kennen nooit meer zou terug zien. Een kleine glimlach verscheen op de woorden die gesproken worden. ’Dankje Storm.’[/b
[b]’Misschien moet ik dan ook proberen om met hem bevriend te raken. Als er werkelijk niemand beter bestaat.’ Grijnsde Cole lichtjes. Devon was tijdens de les, tja in het begin had hij zich vreemd gedragen tegenover hem. Maar des te verder de trainingsles was gevorderd, was die jongen toch wel aardiger geworden. I mean, hij had hem zelfs verdedigd tegenover Ethan. Dan won je bij hem echt wel puntjes hoor! Onbegrijpend staarde hij naar de jongen tegenover hem. Pas als hij ouder werd? Nou dat was ook wel sneu. ’Maar ik ben volwassen voor mijn leeftijd hoor.’ Grijnsde hij vrolijk. ’Maar goed, ik heb jou al. En dat is wellicht het grootste pluspunt op momenten als dit.’ Glimlachte hij oprecht. Cole wist dat hij met een persoon als Storm als vriend ver kon raken.
