Onderwerp: I'm no superman || Kylie do okt 13, 2016 10:51 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Je kon het gemakkelijk aan hem zien dat hij er helemaal niet met zijn hoofd bij was. Hij zat constant met zijn pen op de tafel te tikken in plaats van echt op te letten en zo nu en dan eens dingen op te schrijven. Walsh kreeg meestal nog een soort bijles van de oudere mutanten die zich op het eiland bevonden en die gebruikten meestal hun eigen notities om dingen uit te leggen. In principe hoefde de jongen zelf dus niet echt notities te nemen aangezien hij best ene trage schrijver was, maar meestal wilde hij er wel moeite voor doen. Het kon hem helpen om snel te leren schrijven en het zorgde ervoor dat hij zich toch iets of wat nuttig voelde. Nu stond er echter nog helemaal niets op het papier terwijl de les toch al bijna afgelopen was. Zoals eerder gezegd was hij er gewoon niet met zijn hoofd bij en aan de donkere kringen rond zijn ogen kon je ook merken dat hij die nacht amper geslapen had. Walsh had gisteren namelijk te horen gekregen dat Kylie, zo ongeveer het enige leeftijdsgenootje op het eiland en zijn speelkameraad, op de ziekenzaal lag. Hij had geen idee wat er juist met haar gebeurd was, maar er moest blijkbaar wel iets ernstigs gebeurd zijn.
Vanaf het moment dat de bel het einde van de les aankondigde, kon de jongen zijn spullen niet snel genoeg inpakken om daarna het lokaal uit te schieten. Gisteren hadden ze hem weten tegen te houden toen hij bij zijn vriendin langs wilde gaan, maar deze keer zou hij ervoor zorgde dat hij wel binnen raakte. Hij wilde weten hoe het met haar was. Daarbij kon het goed zijn dat ze het koud had. Het weer was namelijk van het ene op het andere moment redelijk snel omgeslagen en het was een heel stuk kouder geworden. Walsh had een extra muts en sjaal in zijn tas gestoken om aan Kylie te geven zodat ze die kon aandoen moest ze het te koud krijgen.
Zo snel als zijn beentjes hem konden dragen, liep hij door de gangen heen. Pas toen hij in de ziekenzaal kwam, vertraagde hij zijn pas. Voordat hij de gang insloeg, keek hij even om het hoekje om te zien of er niemand stond die he weg zou kunnen sturen. Toen hij zag dat dit niet het geval was, liep hij verder terwijl zijn donkere kijkers over de verschillende kamernummers heen gleden. Voor de juiste deur bleef hij staan en voordat hij zijn hand om de klink sloot om de deur open te duwen, haalde hij de extra muts en sjaal uit zijn tas. Met die twee items in zijn linkerhand, opende hij de deur en zo stil mogelijk liep hij naar binnen om de deur daarna terug te sluiten. Het gepiep van de hartmonitor bezorgde hem op de een of andere reden kippenvel en het werd alleen maar erger toen hij Kylie helemaal alleen in dat grote bed zag liggen.
De jongen wreef even met zijn vrije hand door zijn ogen terwijl hij dichter naar het bed toeliep en met wat moeite op het bed kroop. Aan het voeteinde weliswaar. Het was duidelijk dat Kylie sliep en hij wilde haar niet gewoon wakker maken. De reden dat hij ook op het bed kroop was erg simpel: dan leek het bed tenminste niet zo groot. Met zijn tweeën waren ze bijna even groot als een volwassen iemand en zo zag het er ook wat minder angstaanjagend uit. Walsh bleef een hele tijd in stilte naar Kylie kijken terwijl hij zachtjes met de muts en de sjaal speelde. Het was net alsof hij er zeker van wilde zijn dat er niets gebeurde en dat hij er zeker van was dat er iets ergs zou gebeuren moest hij zijn aandacht van haar afscheuren. Toch nam zijn vermoeidheid op een gegeven moment de overhand en langzaam zakte hij tegen het uiteinde van het bed terwijl zijn ogen dichtvielen. Het duurde niet erg lang voordat hij naar dromenland vertrok.
Het gevoel dat er iemand naar hem keek, zorgde ervoor dat hij terug wakker begon te worden. Walsh geeuwde en wreef in zijn ogen vooraleer hij een paar keer knipperde. Het duurde een tijdje voordat hij besefte waar hij ook alweer was en een schaapachtige grijns verscheen op zijn gezicht op het moment dat hij besefte dat hij in slaap was gevallen en Kylie in de tussentijd wakker geworden was. ”Sorry, ik was een beetje moe.” Alsof hij die mededeling nog eens kracht bij wilde zetten, geeuwde hij nog eens. ”Kijk, ik heb een muts en een sjaal bij, voor moest je het koud krijgen. Mama had twee mutsen en twee sjaals ingepakt toen ik naar hier kwam, maar ik kom met een sjaal en een muts wel toe. Duss..” Hij stak de twee voorwerpen naar haar uit terwijl zijn mondhoeken in een bijna verlegen grijns omkrulden.
Onderwerp: Re: I'm no superman || Kylie ma okt 17, 2016 3:02 pm
“Hallo, Kylie”. “Hoe gaat het nu, Kylie?” ” Er komt straks weer iemand bij je om je pijnstillers te geven”. Drie standaard zinnetje die elke ochtend, middag en s’avonds tegen haar werd gezegd als er weer een verpleegster langs kwam. Ze werd er moe van. De enige persoon die lang bij haar was gebleven was Storm, maar veel kon ze ook niet aan hem denken. Haar hoofd zat er nog steeds een beetje vol van van wat er afgelopen volle maan was gebeurd. De dromen waren wel iets meer geworden, maar als ze er weer een keer over droomde dan werd ze wakker van het zweet. Soms kwam er dan even iemand bij haar om te vragen hoe het ging en vervolgens weer weg te gaan, maar veel had ze er niet aan. Het maakte haar nou ook niet bepaald vrolijker. Als ze helemaal alleen was als ze wakker werd dan trok ze haar dekens hoog op tot haar schoudertjes bedekt waren en huilde zachtjes. Elke keer herhaalde ze in haar hoofd dat Cole niet gemeen was en dat ze zich had bevonden op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Dat maakte het vooral heel lastig voor haar. Ze wist dat hij ook ergens in de ziekenboeg bevond, dankzij haar. Ze voelde zich schuldig, maar ze durfde haar verontschuldigingen niet aan te bieden. Misschien was Cole helemaal niet Cole en zou hij haar weer aanvallen. Je kon zeggen dat ze bang voor hem was geworden, maar hem toch niet de schuld wilde geven van dit alles. Een soort dubbel strijdig gevoel raasde binnen in haar. Maar over praten had ze niet echt veel zin in. Praten liet haar alleen maar denken aan verschrikkelijke ongeluk.
Buiten de pijnstillers die ze had gekregen en de hartmonitor die aan het piepen was had ze ook slaappillen gekregen. Blijkbaar werden de verpleegsters er zat van dat Kylie midden in de nacht wakker werd, ondanks dat er vaak niemand bij haar kwam kijken. Ze moest rustig doorslapen zonder dat ze wakker werd, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Andere mensen konden toch ook niet slapen als ze ergens een grote schrik van hadden gehad. Ze was heus niet de enige die zo reageerde op een vreselijke droom. Het was menselijk, maar de verpleegster waren niet zo menselijk als mensen zeiden dat ze waren. Stiekem miste Cecilia nu ze hier zo lag. De meid met de witte haren had haar wel goed verzorgd, toen was gevallen in de keuken van een kratje. Maar er wisten maar weinig mensen dat Kylie hier lag. De leraren wisten het wel, maar of die op bezoek kwamen bij haar… Dat zou ze dan wel gemerkt hebben.
Kylie was eenzaam. Ze had niks te doen behalve slapen en luisteren naar de hartmonitor. Moeizaam keek ze af en toe uit het raam naar buiten toe. De wind die buiten aan het raasen was liet een rilling over haar rug gaan. Ondanks dat ze de kou van buiten niet voelde kreeg ze het toch best wel koud. Ze had geen idee wat de datum van de dag was, maar ze wist wel dat de herfst begonnen was. Niet dat ze wist door de harde wind, maar de bladeren werden sneller bruin en de meeste mensen hadden al een warme trui aan. Het enige wat zij aan had was een nachtjapon van de ziekenboeg zelf. Wit met blauwe stippen. Haar hoofd was nog altijd gericht naar het raam, waarna ze langzaam weer wegzakte naar dromenland. In haar droom bevond ze zich op een veld omringt door bomen. De bladeren lagen al op de grond en de bomen waren versierd met vlaggetjes en ballonnetjes. Kylie had rode regenlaarsjes aan en ze schopte een hoopje bladeren weg, terwijl lachte en genoot van het typische herfstweertje. Ze wist precies waar ze zich bevond en ze hield van het idee dat het haar verjaardag was en dat ze thuis was. Thuis in Colorado. Ze zag haar ouders op haar af lopen met een grote taart en lachend rende ze op hen af, terwijl ze haar armen opzij deed en een aurora liet verschijnen. Ze was dolgelukkig, maar toen ze eenmaal bij haar ouders was werd ze wakker. Kylie had de kans niet gekregen om haar ouders aan te raken en dat deed best wel iets met haar. Ze zuchtte diep en ze wilde anders liggen, tot ze een jongetje zag liggen. Het was niet Cole, maar Walsh die op haar bed lag te slapen. Het was een tijdje geleden dat ze hem had gezien en het deed wel een glimlachje op haar gezicht verschijnen. Rustig bleef ze hem aankijken tot hij doorhad dat hij werd aangestaard.
Het jongetje geeuwde en wreef in zijn ogen en Kylie giechelde zachtjes. Ondanks dat ze nog altijd pijn had en haar ouders erg miste was het toch fijn dat ze Walsh nu zag. Buiten Cole was hij het enige jongetje van haar leeftijd en dat vond ze eigenlijk best wel jammer. Aangezien ze verder alleen maar grote mensen kende en ze wilde ook wel een keer een meisje van haar leeftijd tegenkomen. Toch was ze blij dat Walsh er nu was. “Sorry, ik was een beetje moe.” bekende hij. Nog voordat ze zelf iets terug kon zeggen begon hij alweer actief te praten. “Kijk, ik heb een muts en een sjaal bij, voor moest je het koud krijgen. Mama had twee mutsen en twee sjaals ingepakt toen ik naar hier kwam, maar ik kom met een sjaal en een muts wel toe. Duss..” De muts en de sjaal die hij omhoog hield voor haar deden haar wel even een glimlach op het gezicht verschijnen. In haar droom had ze ook een sjaal en muts op gehad en even kreeg ze weer een steek van heimwee in haar hartje. “Dank je wel,” zei ze zachtjes. Ze was nog wat zwakjes met praten, maar ze was ook wel meer schrikachtiger geworden. Ze wilde de sjaal en de muts aanmaken, maar erg goed lukte dat niet. “W-wil je ze misschien bij me op doen?” sprak ze stotterend. Ze was wat verlegen en wist niet goed hoe ze moest reageren op het actieve jongetje. Normaal had ze wel wat levenslust, maar het was toch wel iets moeilijker nu ze in een zieken bed lag.
Onderwerp: Re: I'm no superman || Kylie zo jan 22, 2017 4:49 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Hij was in heel zijn leven nog maar twee keer in een ziekenhuis geweest en een van die twee keren was hij daar ook een paar nachtjes moeten blijven ter observatie. De eerste keer dat hij naar daar had moeten gaan, was omdat hij van het skateboard van een van de grote jongens uit de buurt gevallen was en daarbij zijn pols gebroken had. Zijn moeder had de kerel die hem naar huis had gebracht, flink uitgefoeterd voordat ze de kleine Walsh in de auto had gezet en naar het ziekenhuis was gereden om zijn arm te laten spalken. Toen was hij maar een paar uur daar moeten blijven waarna hij naar huis had mogen gaan. De tweede keer, en ook direct de keer dat hij een paar nachtjes daar had moeten blijven, had iets met zijn mutatie te maken gehad. Zijn moeder had hem al naar een aantal dokters gebracht omdat zijn lichaamstemperatuur altijd zo hoog leek te zijn en het was pas de vijfde die hen had doorverwezen naar het ziekenhuis waar ze een aantal tests zouden kunnen doen. Die tests hadden echter nooit iets opgeleverd en toen het na vier dagen duidelijk was dat de jongen zich ondanks de hoge lichaamstemperatuur kiplekker voelde, hadden ze hem laten gaan.
Hij had dus al een aantal keer een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis, maar dit was toch iets heel anders. Deze keer was hij niet diegene die in dat grote bed moest liggen omdat er iets gebeurd was. Nee het was een van zijn beste maatjes op het eiland die een paar dagen in de ziekenzaal moest doorbrengen en als hij eerlijk moest zijn, maakte het hem bang. De opluchting was dan ook groot toen hij merkte dat Kylie wakker geworden was en er toch een mini glimlachje om haar lippen te zien was.
”Natuurlijk wil ik ze bij je aandoen.” Vrolijk kroop hij met een beetje moeite van het bed af. Toen hij zijn voeten op de grond wilde zetten, verloor hij zijn evenwicht voor een moment en viel hij face-first op de grond. Gelukkig voor hem had hij wel een redelijk hoge pijngrens en het duurde nog geen seconde voordat hij al weer overeind stond en het stof van zijn broek klopte voordat hij op de stoel kroop (wat al makkelijker was dan op het bed te kruipen). Voorzichtig schoof hij de muts op Kylie’s hoofd en de pretlichtjes dansten vrolijk op en naar in zijn donkere kijkers toen hij merkte dat hij de muts ook over haar ogen heen getrokken had. ”Oops. Wacht even, dan trek ik het terug wat naar boven.” Met zijn handjes schoof hij de voorkant van de muts terug wat naar boven zodat het meisje weer iets zou kunnen zien. Nadat hij er zeker van was dat de muts fatsoenlijk stond, knoopte hij de sjaal ook rond haar nek.
”Tadaaa, nu ga je het niet meer zo koud hebben.” Op zijn knieën bleef hij op de stoel zitten terwijl hij het meisje met een stralende glimlach aankeek. ”Mama zei altijd dat je je altijd beter zou voelen als je het lekker warm had. Meestal gaf ze ook soep, maar ik weet niet hoe je soep moet maken.” Iets of wat beteuterd keek hij naar zijn handen voordat er een lichtje in zijn hoofd aansprong en hij met een ruk terug opkeek. ”Misschien kan ik Storm vragen of hij soep wil maken? Die weet wel hoe je zoiets doet, toch?”
Onderwerp: Re: I'm no superman || Kylie ma jan 30, 2017 11:42 am
Ze kende Walsh van de tuin waar ze verstopt tikkertje had gedaan. Haar herinneringen daaraan zorgde er voor dat ze wat minder eenzaam voelde. Natuurlijk wilde ze liever de armen van haar ouders om haar heen voelen en de stem van haar moeder horen dat het allemaal goed kwam. Maar ze moest het doen met Walsh. Niet dat erg was, maar ze had op dit moment zo haar voorkeur. Toch bracht hij wel een glimlach op haar gezicht. Het was waarschijnlijk zijn onschuldige uiterlijk en zijn stem die druk begon te praten dat haar aan iets anders liet denken dan de pijn die ze had. Voor Kylie was het moeilijk om het te volgen, maar ze bleef aandachtig luisteren. Ze hoefde voor een moment aan niets anders te denken dan aan Walsh die een muts en een sjaal voor haar had meegenomen. Ze kon zich niet normaal omdraaien in het ziekenhuis, terwijl ze vast zat aan de hartmonitor. Daardoor kon ze de deken ook niet omhoog trekken om meer warmte te krijgen. Een sjaal en een muts zouden haar daarom erg goed doen. Het zou dan niet uitmaken als het raam een stukje open stond. Ze zou het sowieso lekker warm hebben.
Kylie had alleen niet de kracht om de muts en de sjaal om te doen, dus moest ze Walsh vragen of hij het wel doen voor haar. “Natuurlijk wil ik ze bij je aandoen.” Zei hij vrolijk. De glimlach op haar gezicht werd wat breder, maar het was meer dat ze hem dankbaar was dat hij dat wilde doen. Kylie volgde elke beweging van hem en ze moest op een gegeven moment echt even lachen, waarna hij op de grond was gevallen. Normaal zou ze daar nooit om hebben gelachen, maar het zag er gewoon super grappig uit. “Sorry, dat ik om je moest lachen,” verontschuldigde ze zich, maar ze kon er gewoon niks aan doen. Zijn onhandigheid was gewoon iets wat haar aan het lachen maakte. Al duurde het niet lang tot haar gelach weer was verdwenen. Gelukkig was hij wel snel weer opgestaan, waardoor ze hoopte dat hij geen pijn had. Walsh was al snel verder gegaan met een stoel pakken en de muts op haar hoofd doen. Kylie deed haar oogjes dicht, toen de muts over haar ogen werd geschoven. Zachtjes giechelde ze even en opende haar ogen toen ze wist dat ze weer wat kon zien. Een paar plukjes van haar haar schoten onder de muts vandaan. Ze leek net een gestoorde professor. Door de sjaal werd het nog net iets erger, maar ze zei er niks over. Het zat waarschijnlijk perfect zo.
“Tadaaa, nu ga je het niet meer zo koud hebben.” De warmte die ze kreeg van de muts en van de sjaal voelde ze wel gelijk. Ze had nooit verwacht dat ze het zo snel warm zou krijgen. Het deed haar eigenlijk wel goed. “Dank je wel. Het werkt wel,” zei ze met een glimlachje. “Mama zei altijd dat je je altijd beter zou voelen als je het lekker warm had. Meestal gaf ze ook soep, maar ik weet niet hoe je soep moet maken.” Ze knikte begrijpend en deed nadenkend haar handje naar haar kin. Ze wist zo geen persoon die wist hoe je soep moest maken, behalve haar eigen moeder. “Misschien kan ik Storm vragen of hij soep wil maken? Die weet wel hoe je zoiets doet, toch?” Zei Walsh, toen hij op een iemand was gekomen. Kylie schudde haar hoofd. “Nah, Storm is niet bepaald de slimste persoon die ik ken. Dus ik denk niet dat hij weet hoe je soep moet maken..” zei ze. Vervolgens haalde ze haar schouders op. “Je zou het kunnen vragen aan hem, maar ik denk het niet.” Kylie keek naar het raam en zuchtte iets. “Is er in de cafetaria geen soep te vinden?“ vroeg ze hardop denkend. Ze keek weer naar Walsh en deed haar hoofd iets schuin.
