Rally the troops

Hij kon het schuldgevoel niet van zich afzetten. Er was niet veel meer van de wonden te zien die hij met het gevecht met Judas had opgelopen. De blauwe plek op zijn kaak was meer gelig geworden dan de donkerpaarse kleur die het in het begin had gehad. De snee die de vleugel had veroorzaakt, was alleen nog maar een dunne roze streep die over zijn gezicht liep. Het enige waardoor nog te zien was dat zijn neus gebroken was geweest, was het feit dat hij een beetje scheef stond. Al bij al zag hij er iets minder beroerd uit dan eerst, maar de donkere kringen rond zijn ogen vertelde de buitenwereld dat hij nog altijd niet goed sliep. Het schuldgevoel dat hem nu toch al wel enkele weken teisterde, hield hem uit zijn slaap.

Mattheüs had pas door dat zijn voeten hem naar de tuin hadden gebracht, toen de geur van bloemen tot hem doordrongen. Een frons verscheen in zijn voorhoofd terwijl hij stopte met lopen en zijn blauwe kijkers over de verschillende bloemen heen liet glijden. Zijn grote vleugels maakten een ruisend geluid toen hij ze even strekte om ze daarna terug op zijn rug te vouwen. Hij had zin om te vliegen en de wind door zijn haren te voelen scheren. Vliegen zorgde er altijd voor dat hij zijn gedachten kon leegmaken en het schuldgevoel verdreef, al was het maar voor even. Het probleem was dat hij zichzelf die rust niet gaf. Hij verdiende het niet om vrij te zijn. Het zou nog een hele tijd duren voordat hij van het schuldgevoel verlost zou zijn. Mattheüs wist goed genoeg dat het niet lang zou duren voordat zijn rug pijn ging doen omdat hij al een hele tijd niet meer gevlogen had. Mensen moesten na een tijd ook gaan zitten omdat hun onderrug na een tijd pijn kon gaan doen en dat voelde ongeveer hetzelfde bij hem als hij zijn vleugels een lange tijd niet zou strekken.

Hij was zich ervan bewust dat hij net had besloten om zichzelf te straffen door aan de grond te blijven. Hij wist dat hij zichzelf bewust pijn ging doen. Het was zijn taak om anderen te beschermen waardoor het gebeurde dat hij zichzelf soms vergat. Het gebeurde dikwijls dat hij zichzelf strafte omdat hij een ander pijn had gedaan, maar nu ging hij zelfs een stapje verder. Het feit dat hij zijn wonden langzaam had laten helen was al een soort straf geweest, maar aangezien het zijn broer was geweest die hij pijn had gedaan, vond hij dat hij een dubbele straf verdiende.

Een geluid dat als een snik kon doorgaan, verliet zijn lippen en hij wilde net met zijn knokels tegen de boom slaan waar hij voor stond -wetende dat het pijn ging doen en zijn knokels waarschijnlijk open zou leggen- toen een stem hem deed opschrikken. Met een ruk draaide hij zichzelf om en automatisch had hij zijn vleugels dreigend gespreid. Het werd echter al snel duidelijk dat er niets was waartegen hij zich moest verdedigen en langzaam vouwde hij zijn vleugels terug samen terwijl hij met zijn hand over zijn nek wreef. ”Ik ben ok.” Hij wilde wel een glimlach op zijn gezicht toveren om de woorden kracht bij te zetten, maar hij kwam niet verder dan het lichtjes optrekken van zijn mondhoeken voordat ze terug in een neutrale positie gingen staan.  

Het was al vanaf het begin duidelijk geweest dat de mutaties op het eiland erg uiteenlopend waren. Sommigen hadden bijvoorbeeld alleen een goed gehoor terwijl anderen dan weer dingen konden laten ontploffen. De jongen had ook al gemerkt dat hij en Judas niet de enigen waren waaraan je duidelijk kon zien dat ze mutanten waren. Hij had al iemand met een reptielenhuid zien rondlopen of iemand waarbij hoornen uit diens voorhoofd groeiden. Ondanks die uiterlijke kenmerken, kon je nog niet met zekerheid zeggen waar de mutanten tot in staat waren. True, iedereen wist dat hij waarschijnlijk wel in staat was om te vliegen met die vleugels, maar ze hadden geen idee dat hij ook nog andere mutaties had zoals het ‘wegzappen’ van mensen om hen of anderen in veiligheid te brengen.

De jongen tegenover hem had echter geen uiterlijke kenmerken wat betekende dat hij alleen maar kon gissen naar diens mutaties. Mattheüs wist zelf ook wel dat het glimlachje dat hij wilde gebruiken om zijn woorden kracht bij te zetten, niet erg overtuigend overkwam. Hij was nooit erg goed geweest in liegen tegen mensen. Het verbergen van zijn emoties met een neutrale blik was geen probleem, maar vanaf het moment dat ze vroegen of alles ok was, leek heel het masker te barsten. ”Dat heb ik al wel eerder gehoord.” De glimlach op zijn gezicht werd toch al iets gemeender.

Mattheüs kneep zijn ogen tot spleetjes toen de ander zei dat hij kon voelen dat hij op het punt had gestaan om zichzelf pijn te doen. ”Hoort dat bij je mutatie?” Hij was misschien een slechte leugenaar, maar hij was wel een slim persoon en hij wist hoe hij het een bij het ander moest optellen. In principe had hij een zelfde soort mutatie, al werkte zijn danger sensing alleen voor hemzelf en niet voor anderen. ”Ik stond inderdaad op het punt om mezelf pijn te doen. Ik denk dat ik het wel verdiend heb om pijn te hebben. Het is de bedoeling dat ik mensen bescherm en in plaats daarvan doe ik ze pijn, zowel mentaal als fysiek.” Zijn blauwe kijkers gleden naar de grond terwijl hij iets of wat beschaamd met zijn vingers speelde. Hij was hier voor een groot deel ook heen gekomen om zijn broer te zien, om hem te beschermen en in plaats van het blije weerzien waar hij op gehoopt had, waren ze begonnen met vechten.