Onderwerp: Where are you now? (&Walsh) zo apr 03, 2016 12:09 pm
It's time for you to shine
Zoekend keek de kleine meid van tien jaar om zich heen. Ze kende al best wel veel mensen via een chat groep die was gemaakt. Het was alleen wel jammer dat het alleen maar grotere mensen waren en geen kinderen van haar leeftijd. Ze wilde kinderen leren kennen waarbij ze verstoppertje kon gaan spelen.Grotere mensen lieten haar altijd winnen, omdat ze Kylie schattig vonden. Maar ze wilde gewoon een keer een echte wedstrijd, waarbij ze echt haar best deed om te winnen. Het was niet heel veel gevraagd en vaak liet ze dat dan ook weten bij grotere mensen. Maar alsnog haalde ze het in hun hoofd om rustiger aan te doen omdat ze een klein schattig meisje was. Ze werd dan ook wel een beetje gek van om dat te horen te krijgen, ook al zeiden ze dat ze echt gewonnen had terwijl die mensen echt hun best hadden gedaan. Onzin. Welk kind geloofde dat tegenwoordig nog? Ze moest toegeven dat ze het vroeger wel geloofde, maar nu… not really.
Vriendjes en vriendinnetjes maken van haar leeftijd vond ze altijd het leukste wat er is. Ze wisten van elkaar dat ze irritant waren, maar als kind was dat juist het gezelligste wat er is. Schommelen, verstoppertje spelen en tikkertje, het was als kind zijnde allemaal zo geweldig en leuk. Ze moest nu alleen zoeken waar ze iemand kan vinden die met haar wilde spelen. Door in haar eentje te lopen over de paden van de tuin was ook niet echt heel erg leuk. Haar krulletjes hopten heen en weer bij het huppelen van de kleine meid. Af en toe maakte ze een sprongetje en draaide ze om, terwijl ze nog altijd bleef zoeken. Ze was niet zo’n persoon die het zoeken op gaf, doordat ze wist dat ze niet de enige kleine meid was die hier rondliep. Dat was namelijk wel iets wat haar verteld was, toen ze hier aan gekomen was.
Plots bleef ze staan bij het zien van een kleine jongen. Hij stond wat eenzaam in het midden van de tuin en had haar nog niet opgemerkt. Dat was oke. Zij zou hem gezelschap houden dat was een ding dat zeker was. De grote grijns die op haar gezicht kwam lieten haar benen weer in beweging gaan. Enthousiast rende ze op de jongen af die op het eerste gezicht bijna net zo oud leek als dat zij was. Eindelijk had ze een speel maatje gevonden. “Heey!” riep ze naar de jongen toe met haar armen zwaaiend. “Wil jij met mij spelen?” vroeg ze zo onschuldig en vriendelijk als ze kon. Ze bleef voor hem stil staan en keek hem met hoopvolle bruine ogen aan. “Ik ben Kylie en ik ken nog andere kinderen en toen zag ik jou en dacht ik, jaaaaa” begon ze door te ratelen over wat ze dacht op het moment dat ze hem zag. Altijd als Kylie iemand nieuw wilde leren kennen en ze over het dolle was begon ze altijd te ratelen. Soms was het altijd iets te veel, maar ze hoopte dat hij het niet erg zou vinden. Het was toch leuk om een leeftijdsgenootje te leren kennen of was dat nou fout?
Onderwerp: Re: Where are you now? (&Walsh) di apr 05, 2016 11:16 pm
Hij wroette maar wat met zijn voet in het gras terwijl hij probeerde te bedenken wat hij zou kunnen doen. Zijn huiswerk was al af en hij had tot morgen geen lessen meer. De mensen die hij hier al ontmoet had, hadden echter wel lessen of waren veel te druk bezig met andere dingen zodat ze hem geen gezelschap konden houden. Daarbij waren ze allemaal een stuk ouder dan hem en zou de meerderheid waarschijnlijk geen spelletjes met hem willen spelen. Puh, ze wisten niet eens wat ze misten. Een spelletje verstoppertje of tikkertje was altijd fijn om te spelen. Walsh begreep gewoon niet dat oudere mensen dat soort spelletjes kinderachtig vonden. Wat deden zij dan de hele dag? Op die kleine schermpjes van hun mobieltjes staren? Wat was daar nu leuk aan? Hij had zelf zo’n dingetje van zijn moeder gekregen zodat hij contact kon houden, maar dat ding lag eigenlijk meer op zijn kamer dan dat hij het echt bij zich had. De jongen was gewoon bang dat hij het dingetje kapot zou maken tijdens het spelen. De pleisters op zijn knieën en ellebogen zeiden genoeg over hoe een kluns hij soms was. Hij moest maar eens verkeerd vallen en dan zou het helemaal kapot zijn.
De jongen spreidde zijn armen een stukje en liet ze daarna terug tegen zijn lichaam aan vallen terwijl hij zachtjes zuchtte. Wat moest hij nu gaan doen? Gewoon wat gaan zitten in de tuin en wachten totdat het tijd was om naar bed te gaan? Nee dat leek hem niet zo’n leuk idee. Straks roestte hij nog vast aan een bankje of zakte hij weg in het gras omdat hij te lang op een plek was blijven staan. Die gedachte alleen al zorgde ervoor dat hij een paar stappen naar voren zette, gewoon om ervoor te zorgen dat de grond hem niet kon opslurpen.
Walsh wilde zich net omdraaien en naar binnen lopen nadat hij besloten had dat hier toch niets was wat hij kon doen toen er ineens een meisje voor zijn neus stond. In eerste instantie was hij geschrokken en keek hij haar met zijn grote donkerbruine kijkers aan. Het duurde echter niet lang voordat hij over zijn eerste schrik heen was en al snel brak er een grote glimlach over zijn gezicht heen. Eindelijk iemand die wel wilde spelen. Daarbij was ze niet eens groter dan hem, hij leek zelfs een paar centimeter groter te zijn. Een klein beetje maar, maar dat klein beetje was genoeg om hem nog vrolijker te maken. ”Walsh en ik…. Ken geen andere kinderen denk ik.” Hij tikte even met zijn vinger op zijn kin terwijl hij nadacht. Had hij al eerder iemand ontmoet van zijn leeftijd? Hij dacht van niet. ”Nee, ik ken niemand die even oud is. Behalve jij dan. Ik denk toch dat je niet veel ouder bent dan tien, toch?” De grijns leek op zijn gezicht te zijn geplakt terwijl hij sprak en daarbij een hele hoop gebaren die hij met zijn armen maakte gebruikte. ”Wat wilde je spelen? Tikkertje of verstoppertje of of... andere dingen.” Hij haalde schaapachtig zijn schouders op bij dat laatste. Hij zou heus nog op andere spelletjes kunnen komen als hij wilde, maar op dit moment was hij veel te enthousiast om na te denken over meer spelletjes.
Onderwerp: Re: Where are you now? (&Walsh) vr apr 15, 2016 10:58 am
It's time for you to shine
Waarom was het zo moeilijk om een leeftijdsgenootje te zoeken die met haar wilde spelen waarbij ze echt haar best moest doen om te winnen. Het was dan veel leuker en ook spannender voor haar. om mee te spelen. Bij leeftijdsgenootjes had ze een doel voor ogen om het spel zo moeilijk te maken en er oprecht veel plezier in te hebben. Met oudere mensen was het vaak zij die dan won, omdat het voor haar te gemakkelijk werd. De lol was er dan snel af en daarom had ze dan vandaag een doel voor ogen om iemand te zoeken van haar leeftijd en wilde spelen met haar. Het was haar sowieso al opgevallen dat er weinig kinderen, maar ze kon toch niet de enige zijn. Dat was gewoon onwerkelijk en dat wilde ze ook niet geloven. Als zij echt de enige zou zijn dan moesten de schoolhoofden haar niet hierheen gestuurd hebben. Wat was nou leuk voor een kind om naar een school te komen zonder leeftijdsgenootjes? Ze mocht dan Devon wel hebben en de rest van de mensen die ze heeft ontmoet, maar een kind vond het altijd leuker met leeftijdsgenootjes. Niet meer en niet minder.
Eindelijk. Daar zag ze hem. De persoon waar ze zo op had gewacht en op af zou stappen. Een leeftijdsgenootje die alleen stond. Het was best jammer dat hij alleen stond, maar zij was hier nu. En zij zou op hem af rennen alsof hij de laatste persoon was die op aarde rond liep met haar. De grote grijns die op haar gezicht stond geplakt ging er niet af. Ze was over enthousiast en struikelde bijna, toen ze op hem af rende. Maar dat was de moeite waard. Ze bleef voor zijn neus staan begon gelijk te ratelen. Ze ging gelijk op de kern van het onderwerp af, omdat het wel even duidelijk moest zijn. Daarna had ze zich voorgesteld en de reden waarom ze zo over enthousiast was. Ook hij kreeg een grote glimlach, waardoor ze alleen nog maar enthousiaster werd. Ze stopte even met praten om hem ook even de ruimte te geven om wat te zeggen. “Walsh en ik… ken geen andere kinderen denk ik,” zei hij, terwijl hij met vinger tikte op zijn kin. “Nee, ik ken niemand die even oud is. Behalve jij dan. Ik denk toch dat je niet veel ouder bent dan tien, toch?” Vroeg hij met een grijns. Ze schudde haar hoofd, waardoor haar rode krulletjes heen en weer gingen. “Ik ben niet ouder dan tien, maar ook niet jonger dan negen,” zei ze alsof er nog een cijfer tussen negen en tien zat. ”Wel jammer dat je ook niet iemand anders kent. Dan zou het spel nog leuker worden,“ zei ze waarna ze haar schoudertjes ophaalde en hem nog altijd met de zelfde grijns aan keek.
“Wat wilde je spelen? Tikkertje of verstoppertje of of….. andere dingen,” vroeg hij met ophalende schouders. Ze bewoog wat met haar roze lipjes en deed haar hoofd een beetje schuin om na te denken. Al snel stak ze haar vinger op, toen het lampje boven haar hoofd aan ging. “Anders doen we tikkertje én verstoppertje,” zei ze met toon in haar stem alsof ze nu heel slim was. “Dus een soort verstop tikkertje,” zei ze grijnzend om wat duidelijker te zijn. Ze keek in het rond om te zien wat alle verstop plekken in de tuin waren. Niet dat ze ze echt allemaal goed kon zien, omdat de tuin best wel groot is. “Dan blijven alleen in de tuin, want anders word het wel erg moeilijk,” zei ze, toen ze weer naar jongen, Walsh, keek. “Je kent het spel toch wel?” Vroeg ze voor zekerheid. Ze wilde het gerust uitleggen, want zo moeilijk was het niet. Het was gewoon een soort verstoppertje, maar dan moet je niet zeggen dat je iemand had gevonden maar diegene aan tikken. Diegene moest dan weer opnieuw tot tien tellen. Of meer als hij meer wilde.
Onderwerp: Re: Where are you now? (&Walsh) do okt 13, 2016 10:49 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Tot nu toe was hij nog helemaal niemand van zijn leeftijd tegen gekomen. De mensen die hij meestal zag rondlopen, waren stuk voor stuk veel groter dan hij was. Groter en ouder. Hij ging er toch vanuit dat ze allemaal ouder waren dan tien, anders zouden ze wel erg groot zijn voor hun leeftijd. Het feit dat er ineens een meisje voor zijn neus was verschenen die wel aan de standaarden van een tienjarige leek te voldoen, was heel zijn kijk op Genosha ineens een heel stuk rooskleuriger geworden. Heel even vergat hij zijn verlegenheid en het feit dat hij zijn ouders mistte. Hij vergat dat hij ze trots wilde maken en daarom niet in de brieven het vermeldt dat hij eigenlijk heimwee had. Walsh probeerde zich te gedragen als een grote jongen, maar dat was niet zo makkelijk als je als tienjarige helemaal alleen naar een eiland gestuurd werd. Well, hij was niet helemaal alleen geweest. Hij was samen met Jamie en Jean aangekomen, maar dat telde niet mee. Hij wilde er de snoepjes die hij van zijn moeder gekregen had om verwedden dat er maar heel weinig kinderen van zijn leeftijd waren die hun ouders langer dan een paar weken moesten missen. Walsh moest zijn ouders veel langer dan een paar weken missen, net zoals het meisje dat zich voorgesteld had als Kylie.
Voor een kort moment kneep hij zijn ogen tot spleetjes toen Kylie hem vertelde dat ze niet ouders was dan tien, maar ook niet jonger was dan negen. Hij blies zijn wangen lichtjes op terwijl hij over de woorden nadacht om pas na een paar seconden tot de conclusie te komen dat zij waarschijnlijk ook tien jaar oud was. Er lag namelijk geen getal tussen de negen en de tien, voor zover hij wist toch niet. ”Oh,” verliet zijn lippen vanaf het moment dat hij tot die conclusie kwam. Domme Walsh. ”Het zou ook leuk kunnen zijn met zijn tweeën. We moeten gewoon wat…creatiever zijn.” Zijn gezicht lichtte op toen hij het woordje creatief zei. Dat was een woord dat hij iemand hier op het eiland het horen zeggen en die persoon had hem maar al te graag willen uitleggen toen deze de verwarring op zijn gezicht gezien had.
Een combinatie van tikkertje en verstoppertje werd voorgesteld. Voor een kort moment bleef Walsh Kylie even aankijken terwijl zijn brein overuren draaide. Verstop tikkertje? Betekende dat dat je die persoon dan moest tikken als je hem of haar gevonden had? Langzaam begon de jongen te knikken toen het spel in zijn hoofd langzaam duidelijk werd. ”Eigenlijk gewoon verstoppertje, maar da tje de persoon die je gevonden hebt dan gewoon moet aantikken?” Toch maar even vragen voor alle zekerheid, hij wilde natuurlijk niet voor aap staan als het spel eenmaal begonnen was en hij vanalles verkeerd begon te doen. ”Ik kan wel beginnen met tellen? Dan kan jij je al gaan verstoppen.” Zijn vader had hem in de korte tijd dat ze elkaar gezien hadden, altijd gezegd dat hij een gentleman moest zijn. Het was dus niet meer dan normaal dat hij voorstelde om te beginnen met te tellen, want je gaan verstoppen was gewoon veel leuker dan de zoeker zijn, toch? Hij vond het toch altijd leuker en hij ging er vrijwel altijd vanuit dat het voor andere ook gold.
Onderwerp: Re: Where are you now? (&Walsh) do dec 29, 2016 3:45 pm
It's time for you to shine
Kylie had er al helemaal zin om met het jongetje die Walsh heette te spelen. Sinds ze op Genosha was had ze nog niet echt met iemand gespeeld met haar leeftijd. Ze had daardoor ook vele ideeën om te kunnen doen. Het meisje straalde van enthousiasme en van binnen was ze een stuiterbal. Ze vond het zo leuk om met hem te praten dat ze het niet kon laten om hem een beetje voor gek te houden, toen hij vroeg naar haar leeftijd. Ze was niet ouder dan tien, maar ook niet jonger dan negen. Het was eigenlijk niet moeilijk, maar ze snapte wel dat hij even moest nadenken. Kylie mocht dan wel een meisje van tien zijn, maar ze wist al te goed dat meisjes veel slimmer waren dan jongens. Maar dat zei ze maar niet hardop. Wie weet zou ze hem nog wegjagen. En wegjagen was juist iets wat ze niet wilde doen.
Er stormde al verschillende spelen door het hoofd van het kleine meisje. Tot verstoppertje en tikkertje naar bordspellen zoals Ganzenbord, maar het was juist vandaag zulk mooi weer. Met mooi weer zag je Kylie bijna nooit binnen, dus zou ze later het spel dat ze uiteindelijk in haar hoofd had gekregen uit leggen. Het zou alleen wel leuker zijn als ze meer personen had leren kennen van haar leeftijd. “Het zou ook leuk kunnen zijn met zijn tweeën. We moeten gewoon wat…creatiever zijn.” Legde Walsh uit, die iets vrolijker werd door zijn eigen woorden. Kylie legde een vinger op haar kin en keek even naar onderen. Hoe kon ze het spel in haar hoofd zo maken dat het uiteindelijk een spel werd wat ze met zijn tweeën konden doen?
Het duurde even tot Kylie tot een conclusie was gekomen, maar uiteindelijk legde ze gewoon het idee uit. Het was verstop-tikkertje. Het was moeilijk, maar ook wel erg leuk. Het kon wel met zijn tweeën, maar dat zou het alleen minder makkelijk maken. “Eigenlijk gewoon verstoppertje, maar dat je de persoon die je gevonden hebt dan gewoon moet aantikken?” vroeg hij aan haar. Kylie knikte opgewonden en ze schoof haar voeten iets heen en weer. Ze kreeg er veel meer energie van dan ze had verwacht, maar ze had er gewoon zoveel zin in. Het meisje keek al wat in het rond waar goede verstop plekjes zouden zijn en waar ze zeker wist dat Walsh haar niet kon gaan vinden. Ze ging er al zo van uit dat zij zich als eerst mocht verstoppen, maar in haar hoofd wist ze dat hij net als de jongens van haar basisschool in Colorado was. Het kwam er altijd op neer dat zij als eerst moest tellen. En dan zou ze voor altijd de zoeker moeten blijven. Ze keek hem daardoor verbaasd aan bij zijn woorden, maar haar verbaasde gezicht veranderde toen naar een glimlach. Walsh was dus toch niet een van die jongens bij haar op de basisschool. “Dan gewoon tot tien tellen? En dan niet verder dan de tuin anders word het wel heel moeilijk?” vroeg ze om zeker van te zijn dat hij straks niet in het bos ging zoeken of binnen in het school gebouw.
Nadat ze de regels hadden besproken en Walsh zich had omgedraaid om te gaan tellen redde Kylie snel weg. Snel keek ze zoekend om zich heen en koos ervoor om in een bloemenperkje te gaan zitten tussen de pompoenen. Door haar oranje jasje en rode krulletjes zou het misschien moeilijk zijn om haar te vinden, maar ze had geen idee hoe goed Walsh zou opletten. Kylie maakte zich zo klein als ze kon en durfde niet op te kijken om te zien welke kant Walsh was op gegaan of dat hij nog bezig was met tellen.
Onderwerp: Re: Where are you now? (&Walsh) zo jan 22, 2017 7:42 pm
A friend is a sweet person when your life isn’t so sweet
Het was toch een hele tijd geleden sinds hij nog met iemand van zijn eigen leeftijd had gespeeld. Zijn moeder had hem van school gehaald van zodra hij voor het eerst ontvlamd was en in de buurt waren er niet erg veel kinderen va zijn leeftijd geweest. Alleen maar oudere jongens en meisjes die altijd wel vriendelijk tegen hem waren en hem soms wel eens met hen mee te laten spelen. Het was echter nooit hetzelfde geweest als met leeftijdsgenootjes spelen en stiekem had hij gehoopt dat er ook mensen van zijn leeftijd op de nieuwe school zouden zitten. In het begin was dit niet zo geweest, maar nu had hij Kylie ontmoet en hij was er bijna zeker van dat er nog wel mensen van zijn leeftijd waren. Dat moest wel, toch?
Een enthousiaste grijns verscheen op zijn gezicht toen wat hij dacht dat het spelletje was, werd bevestigd. Ja, dat kon hij wel. Gewoon verstoppertje spelen maar dan dat ze die persoon moesten tikken. Kon wel leuk zijn en het zou hen allebei langer bezighouden dan gewoon verstoppertje. Als je merkte dat de zoeker je gevonden had, kon je beginnen met lopen en dan kon het nog even duren voordat je getikt werd en het allemaal overnieuw zou beginnen. Walsh wist dat mensen het meestal leuker vonden om zich te gaan verstoppen dan om de zoeker te zijn. Hij vond het toch leuker om zich te gaan verstoppen, maar omdat hij een goede indruk op Kylie wilde maken, stelde hij voor om eerst te gaan zoeken.
Walsh knikte toen er nog een laatste paar instructies gegeven werden. Tot tien tellen en niet verder dan de tuin, kwam voor elkaar. Snel draaide de jongen zich om, legde zijn armen op het muurtje, zijn hoofd op zijn armen en begon te tellen terwijl hij zijn ogen dichtkneep. Hij was nooit een valsspeler geweest en hij was niet van plan om die reputatie nu omzeep te helpen. Nadat de tien zijn mond had verlaten, draaide de jongen zich om en zijn donkere kijkers gleden over de tuin heen om te zien of hij Kylie zo al kon spotten. Natuurlijk werkte dat niet en met een klein glimlachje om zijn lippen begon hij rond te lopen.
Hij was al drie keer langs de pompoenen gelopen. Hij was bijna overal al geweest en toch had hij haar nog niet gevonden. Het was pas de vierde keer dat hij langs het perkje liep, dat hij de rode krullen opmerkte. ”Gevonden” Kirde hij vrolijk en hij zette een paar passen vooruit met de bedoeling om haar te tikken. Misschien had hij eraan moeten denken dat hij haar moest tikken voordat hij liet horen dat hij haar gevonden had..
Onderwerp: Re: Where are you now? (&Walsh) ma jan 30, 2017 10:50 am
It's time for you to shine
De laatste keer dat ze verstop tikkertje had gedaan was in de sporthal van haar oude school in Colorado. Toen was ze met de hele klas bezig met verstoppen en tikkertje. Er was zelfs een bal bij die ze weg moesten schoppen om het nog moeilijker te maken. Ze had er altijd heel veel plezier in gehad, maar sinds ze op Genosha was had ze er nog niet aan terug gedacht hoe haar tijd was op haar oude school. Ze was veel te druk geweest met het ontdekken van het eiland en het leren kennen van nieuwe mensen. Zelfs tijdens het spel dat ze deed met Walsh deed haar er nog niet aan terugdenken. De vriendjes en vriendinnetjes die ze had gehad op haar oude school hadden als snel een oordeel over haar getrokken, toen ze in de klas had verteld dat ze naar een andere school ging voor mutanten. Ze hadden haar toen gepest en tegen haar geroepen dat ze een freak was. Ze was vroeger sowieso wel gepest, omdat ze soms te druk was en daarom irritant. Desondanks had ze zich er wel overheen gezet en ging nog altijd vrolijk naar school toe. Kylie vond de mutanten school waar ze nu op zat veel leuker en ze dacht dan ook helemaal niet terug aan haar tijd daar.
Kylie had zich tot een kleine bolletje gemaakt tussen de pompoenen en probeerde niet te gaan kijken waar Walsh was gebleven. Op haar oude school werd ze altijd gevonden doordat ze was wezen kijken, maar door al haar ervaringen wilde ze dat juist voorkomen. Ze wilde Walsh wel laten zien dat ze goed was. Ze schrok op, toen ze zijn stem achter haar hoorde. Ze wilde opstaan om weg te rennen, maar haar voet bleef haken achter een kleinere pompoen. Dat gaf Walsh jammer genoeg de kans om haar te kunnen tikken. “Ik was wel moeilijk te vinden hé,” zei ze vrolijk, nadat hij haar had getikt. Ze stapte uit het pompoenen perkje om vervolgens naar dezelfde plek te gaan waar het jongetje was gaan tellen. “Maak het maar heel moeilijk voor mij. Ik kan dat wel aan,” verzekerde ze hem. Ze deed haar arm omhoog om te laten wat voor een spierballen ze wel niet had. Kylie grinnikte en deed haar handjes voor haar ogen en hardop begon ze te tellen.
“7… 8… 9… 10! Wie niet weg is is gezien!” Riep ze zo hard als ze kon. Kylie deed haar handjes zou voor haar ogen, zodat ze een verrekijker ontstond. Ze probeerde zich in te beelden dat ze aan het inzoomen was terwijl ze door de tuin liep. Ze had Walsh niet horen wegrennen of iets, dus ze had geen idee welke kant hij precies uit was gegaan. Ze keek twee keer in het pompoenen perkje waar zij had gezeten, maar ze had geen idee waar hij was. Ze was beter in verstoppen dan in het zoeken. “Walsh! Waar ben je?” begonnen ze te roepen. Misschien zou hij wel antwoord geven en dan zou ze hem zo hebben gevonden.
