Luke liep zelfverzekerder dan hij zich voelde de kleedkamers binnen. Het rook er naar pure testosteron en zweet, heel veel zweet. Luke haalde zijn neus even op en nam nog een diepe hap lucht voor hij uiteindelijk verder stapte. Die testosteron geur vond hij zo erg niet, die vond hij zelfs aangenaam, maar die stink geur was er wat teveel aan. Hij smeet zijn zak ergens in een hoekje en zette zich op de bank ernaast. Hij keek even in het rond en zuchtte. Hij haatte het hier enorm.

Hij was hier nu al enkele dagen en nog steeds had hij niemand leren kennen. Hoewel Luke vrijwel altijd enorm zelfzeker en sociaal overkwam, dat was hij eigenlijk alles behalve. Hij was best wel een verlegen jongen, een beetje een player soms, maar toch ook wel met het hart op de juiste plaats.

De kleedkamer was leeg buiten enkele jongens die net uit de douches kwamen. Luke greep zijn zak en deed zijn sport kleren aan. ‘Shit…’ zei hij zachtjes... Hij graaide nog eens in zijn zak maar kwam tot de conclusie dat hij zijn sportschoenen vergeten was. Geniepig keek hij rond en zag iets van hem af een paar sportschoenen staan, maar de eigenaar was niet in de buurt. Langzaam schoof hij opzij en keek naar de maat. Maat 38… Perfect! Hij deed snel de sportschoenen aan en liep snel de kamer uit.

Luke stapte het veld op en staarde even de lucht in. Het was toch al beter weer dan deze ochtend, toen was het volop aan het regenen. Hij liep even ter plaatse, zwaaide zijn armen los en vertrok. Hij ging eerst maar eens opwarmen en een paar toertjes rond het veld lopen. Terwijl de warme zonnestralen op zijn rug vielen en hij genoot van de warmte bestudeerde hij de mensen op het veld. Een paar macho’s, een paar nerdjes die gewoon van het weer genoten, een groepje cheerleaders die een routine aan het oefenen waren en ‘Auw!!!’… Luke viel op de grond en draaide zich op zijn rug. Hij was door iets hard in zijn rug getroffen en toen hij rondom keek zag dat een American football bal ‘weg stuiterde’ voor zover die rare dingen stuiteren. Hij zette zich rechtop en voelde even aan zijn rug met een zere uitdrukking op zijn gezicht. Niet veel later kwam er hijgend een jongen aangelopen. '’Eh, gaat het? Ik richtte echt niet op jou of zo, je verscheen gewoon opeens.’’ Zei de jongen. Luke fronste even maar glimlachte toen charmant. ‘Het is wel oke hoor. Dank je om me er op te wijzen dat ik altijd een attack from above kan verwachten haha.’ Luke stond op en schudde het gras en zand van zijn kleren en benen af terwijl hij de jongen hoorde zeggen dat deze Caleb noemde. Hij draaide zich naar de gast en stelde zichzelf ook voor. ‘Yo, Caleb, ik ben Luke...’ en hij stak zijn hand uit naar Caleb toen hij zag dat er van achter Caleb iemand op hen afkwam, iemand zonder schoenen. Luke keek even naar de schoenen die hij aan had en een geamuseerde lach begon rond zijn lippen te dansen.
‘’Ea gast! Geef mijn sneakers terug, vind je’t normaal misschien dat je zomaar met andere hun spullen gaat lopen?’’ Luke glimlachte. ‘Ik was men schoenen vergeten en ik dacht dat zo een knappe jongen als jij wel zo lief zou zijn mij zijn schoenen te lenen...’ Zei hij knipogend. ‘... maar blijkbaar niet.’ Het feit dat Luke de andere gast net een knappe jongen noemde viel precies niet zo in goede smaak bij de andere dude want deze werd nog roder en kwader dan dat hij al was. Met gebalde vuisten kwam hij op Luke af, nam aanstalten om Luke een boks te verkopen maar daar kreeg hij achter geen kans toe. Luke bleef ongeïnteresseerd staan en glimlachte, elektrische vonken begonnen rond Luke’s lichaam te dansen en zijn spieren te kriebelen. Luke knikte zachtjes en de elektriciteit rondom hem vloog op de jongen af waardoor deze naar achter werd geslingerd. ‘En hier neem u stomme schoenen ook maar terug!’ Luke deed de schoenen uit en smeet ze in de richting van de jongen, die zijn schoenen bij elkaar raapte en van het veld afliep.

Luke richtte zich weer tot Caleb en glimlachte terwijl hij even door zijn haar krabde. ‘Well, ja haha. Normaal heb ik schoenen aan hoor.’ En hij stak zijn hand weer uit naar Caleb. Die waarschijnlijk een lichte tinteling ging voelen zodra hij Luke aanraakte. Niet zo een rare elektrische tintel. Een aangename tintel die op de een of andere manier toch leuk is.

Sportkledij:

Terwijl Caleb hem de hand schudde keek Luke nog snel even zijn aanvaring achterna. Het was niet dat hij er van genoot, maar hij had geleerd om altijd meteen duidelijk te maken dat ze niet met hem moesten sollen. Oké ja hij had misschien inderdaad niet zomaar die schoenen moeten pakken maar… Meh. Een beetje humor en zo kon geen kwaad zeker? Luke zag aan Caleb dat hij het eigenlijk niet echt goedkeurde wat Luke net had gedaan. Caleb kon dan wel zo neutraal mogelijk kijken maar Luke kon mensen wel zo een beetje lezen. Nou fijn… dacht hij in zichzelf, nog zo een guy die meteen zijn oordeel trekt. Luke begon zich al klaar te maken om weer afscheid te nemen van de gast voor hem maar Caleb was blijkbaar nog niet klaar. Met een omhoog getrokken wenkbrauw keek hij Caleb aan toen de gast hem er even op wees dat hij die andere lummel ook gewoon bang had kunnen maken. Hij zei dit zonder al te beoordelend te klinken en zeer kalm, wat Luke al een beetje gerust stelde.

‘Caleb, vriend… Wel als ik je zo mag noemen?’ vroeg hij schaapachtig aan Caleb. ‘Kijk, ik weet heus wel dat het een beetje douchebag – ish over komt, maar, met zo een gevallen is mij geleerd er mee af te handelen.’ Zei hij verder zonder te wachten op een antwoord van zijn eerdere vraag aan Caleb. Hij sloeg zijn arm rond Calebs nek en zei: ‘Bekijk het zo… The best defence, is a good offence! Like als ik die kerel nu gewoon bang had gemaakt dan was hij later wel terug gekomen met vriendjes van hem ofzo…’ Hij haalde zijn arm weer van rond Calebs schouders. ‘… tegenover nu, nu weet hij tenminste dat ik niet met mijn voeten laat spelen en hij me in de toekomst ook maar beter gerust laat.’ Hij keek even naar de grond en flitsen van hoe hij mishandeld was geweest vroeger en hoe hij daarom nu alles zo gewelddadig oplost gleden voorbij in zijn gedachten. Zijn charmante zelf verdween even en even stond er een gebroken, onzekere jongen voor Caleb, waarvan je de pijn in zijn ogen kon lezen. Luke schraapte zijn keel en schudde het van zich af. Meteen was zijn charmante en zelfzekere houding er weer. Zelfzeker, maar toch niet verwaand. Net genoeg om aangenaam en interessant over te komen. ‘Trouwens… Ik had sowieso wel sorry gezegd en hem een nieuw paar sneakers gegeven als ik hem weer eens tegen kwam hoor…’ Hij ging even door zijn haar. ‘Wel toch op zijn minst die sorry dan haha!’

Hij keek naar Caleb die van hem weg wandelde, naar de bal toe en hem vriendelijk uitnodigde om een balletje te gooien. ‘euhmm… Well tbh, ik zou niet eens weten hoe ik zo een rare bal zou moeten smijten.’ Zei hij iets wat gegeneerd terwijl hij even ongemakkelijk naar zijn kousen keek en met zijn hand over zijn schouder wreef. ‘Ik ben meer voor basketbal weet je? Of nee eerder baseball. Nee eigenlijk dat ook niet haha, geef me gewoon een botsbal en ik ben tevreden!’ Hij stapte richting Caleb en nam zonder iets te vragen de bal uit zijn handen. Het was wel op zo’n manier dat het niet verkeerd over kwam bij Caleb. ‘Maareuh… Misschien kan jij het me leren.’ Zei hij met een grijns en een knikje naar Caleb. Hij moest toegeven dat Caleb er niet mis uitzag, maar dat zou hij natuurlijk niet snel laten merken. Hij wou niet de eerste jongen die hij leerde kennen en misschien vrienden mee ging worden afschrikken. Caleb was waarschijnlijk nog niet eens zo als hij, homo. Hij draaide zich met zijn zij naar Caleb en nam de bal vast op de manier waarop hij dacht dat je zo een rare bal vasthield. ‘Doe ik het zo goed?’