Closed - Who is in control?

Het was een ellendig lange dag geweest, het was de enige dag waarop hij zoveel lessen had dat hij amper de tijd ertussenin had gehad om iets ontspannend of leuk te doen. Al dat stilzitten, tussen vier muren was niet gezond voor hem en hij begon dus van die rare gewoontes te ontwikkelen. Zijn potlood tikte tussen zijn vingers snel heen en weer op zijn schrift terwijl zijn ogen naar de klok gingen. ‘Wil je nu eens ophouden.’ Zei zijn buurman kwaad. Storm keek opzij, ongeïnteresseerd alvorens zijn ogen weer naar de klok gingen en naar zijn hartslagmeter en dan opnieuw naar de klok net lang genoeg tot de bel klonk en hij er vanaf was. Misschien was het niet zo’n slecht idee om eens af en toe naar Devon te luisteren, wat lessen te skippen voor de rust en vrede van zijn eigen lichaam. Nu was hij eerst gedwongen om te bewegen, hij had er zo’n nood aan om eerlijk te zijn. Dus hij rende naar zijn kamer trok een sportoutfit aan en liet zijn gsm achter, het was niet dat hij het voor iets zou nodig hebben. Op de weg naar buiten kwam niemand specifiek tegen, al ging Lupos automatisch op zoek naar de standaard persoon, Denni, Devon, Nadya, de rest van de squad, Cole. Het was een gewoonte geworden, voor Storm kon je je niet meer verstoppen.

Het sportveld lag er maar verlaten bij op dit uur, iedereen was waarschijnlijk gaan eten. Omdat de winter steeds dichter kwam was de zon al een heel stuk gezakt en liet ze slechts een flauwe schijn achter over het veld waardoor de lichten aangesprongen waren. Niemand om naar om te kijken, goed. Normaal zou hij met muziek rennen maar zijn hoofd zat al tjokvol met alle geluiden vandaag dat hij echt wanhopig op zoek ging naar een beetje rust. En dat vond hij na vier rondjes rennen op het niveau waarmee Lupos hem aandreef. Hij probeerde aan zijn ademhaling te denken, een goede ademhaling was een ritmische hartslag en dat was alles wat hij nodig had. Sporten op zichzelf lokte niets uit bij Lupos, integendeel, het deed hetzelfde als rennen in zijn witte wolf, het gaf de weerwolf vrijheid. En vrijheid was wat hij nu nodig had na een hele dag op de schoolbanken te zitten.

Hij sloot zijn ogen tijdens het lopen, gaf Lupos een beetje meer vrijheid om alles in de omgeving op te nemen en te analyseren. Dat iets zo snel kon mis gaan wist hij niet … want Lupos was van een ontspannen wolf plots weer helemaal alert geworden. Storm opende zijn ogen, vertraagde wat terwijl zijn ogen naar de flikkerende lichten keken boven hen. Hij stopte het joggen en volgde de blik die Lupos probeerde aan te duiden … naar een jongentje in het midden van het veld. Lupos herkende het jongentje meteen, Dalton. Ze hadden elkaar vorige week ergens voor het eerst ontmoet en nu stond hij daar opnieuw. Hij wist dat Lupos altijd alert was in de buurt van Dalton dus het maakte hem niet onrustig. Hij wandelde het grasveld op en keek opzij naar de uitvallende licht. Dit zou je best creepy kunnen noemen, om eerlijk te zijn. Maar een weerwolf was niet bang in het donker, integendeel, hij hield ervan. Nacht was zijn sterkste punt, zijn wapen en Storm had er een hekel aan dat hij Dalton net op dit moment moest tegen komen, na zo’n lange dag. ‘Hey.’ Reageerde hij op zijn eigen naam. Hij was nog niet dicht genoeg … Lupos gaf meteen aan wanneer het dicht genoeg was en Storm eerlijk, hij verstijfde meteen. De jongen stond daar, met geel oplichtende ogen maar dat was lang niet het ergste. Er was een enorme schaduw achter de jongen, een dier, een monster. Vreemd genoeg was Lupos stil, net zo stil als Storm was terwijl hij probeerde uit te vissen wat dit moest voorstellen. Zei hij iets … nee, hij keek enkel, van de schim langzaam terug naar Dalton. ‘Ben je oke?’ Het was een hele simpele vraag, was dit normaal? Storm voelde haast onzichtbaar aan zijn broekzak en hij vervloekte zichzelf dat hij zijn gsm achter gelaten had. Dus hij keek naar het enige dat hem een indicatie kon geven, zijn hartslagmeter en hoe langzaam klopte zijn hart … was dat normaal? Nee, niet voor het minste …

Hij wist wel iets van stemmingswisselingen, hij wist hoe je van de ene op andere dag kon veranderen. Hij onderging het iedere maand opnieuw en opnieuw en opnieuw. Een week voor volle maan waren daar die momenten dat zelf het kleinste detail hem ergerde. Dat Lupos meer van hem had afgenomen dan hij wilde. Menselijkheid hield hem staande, Lupos bracht dat uit evenwicht. Maar hij zat in de safe zone, het was geen gevaar voor hem om hier te zijn dus misschien had hij daar wel net iets teveel zelfvertrouwen in zichzelf. Dit scenario … was precies dat, geen directe stemmingswisseling maar wel een drastisch verschil in de eerste ontmoeting die ze hadden gehad. Vorige week had hij Dalton leren kennen als de jongen in een nieuwe wereld, een beetje voorzichtig, teruggetrokken maar grappig en aangenaam om mee te praten. Ze waren achterna gezeten door een hond en Storm had hem beloofd dat niet iedere ontmoeten zo spannend zou zijn. En hier stond hij dan … tegenover Dalton die op een vreemd akelige manier helemaal niet leek op dat jongetje van vorige week.

Niet bewegen was in zijn geval het beste, iedere beweging zou reactie uitlokken bij Lupos en Storm had helemaal geen behoefte aan de weerwolf nu. Daarnaast was stilstaan behoorlijk gemakkelijk als hij iets had om naar te kijken … zoals de schim die rondom hem heen hing. Het schrikte hem niet af, hij was meer afgeschrikt door de verandering in attitude van Dalton. Beter dan oke? Hij trok zijn blik voorzichtig weg van de schim en keek Dalton terug aan. Hij wilde daar iets op zeggen maar serieus, er kwam amper iets over zijn lippen. Het was pas als Dalton begon te bewegen dat hij compleet wakker schrok uit de trance waarin hij zat. De vraag werd hem terug gesteld met één of andere opmerking erachter waardoor Storm verbluft zuchtte. ‘Meen je dat nou?’ Vroeg hij serieus. Hij hief zijn hand voorzichtig op, wees naar de geest rondom Dalton. ‘Nee, ik ben niet in orde om eerlijk te zijn, wat is er aan de hand met jou?’ Vroeg hij. Iedere stap dichter liet Lupos een beetje reageren. Storm zette instinctief een stap achteruit en dan opzij, om wat afstand te creëren. Hij mocht dit alles niet te letterlijk nemen, er kon altijd iets aan de hand zijn maar het maakte hem er niet comfortabelere op. Zijn ogen gingen opnieuw naar één van de lichte, die opnieuw uit viel, gevolgd door een geamuseerde reactie van Dalton opnieuw. ‘Oke.’ Hij wreef zijn handen over zijn eigen hoofd. Dit kon niet gebeuren, hij was op zijn kamer moeten blijven, hoe kon iemand zo veranderen? Het was alsof hij naar zichzelf keek vlak voor volle maan.

Maar het bracht ook een heleboel puzzelstukjes samen. Hij zette nog een stap naar achter, om afstand te houden, niet voor zichzelf maar voor Lupos. Wat Dalton zei maakte nu zoveel duidelijk, de hond, de agressie en het feit dat Lupos zo reageerde. ‘Duidelijk.’ Prevelde hij tegen zichzelf nadat Dalton de verrassing uit de doeken deed. Hij hield toch wel van andere verrassingen dan dat. Zijn ogen gleden naar de grond, naar de verkoolde voetstappen achter Dalton. Weer die stap dichter, weer die blik naar zijn hartslagmeter. ‘Oke, Dalton, stop.’ Zei hij met een licht gegeven hand terwijl hij nog een paar passen achteruit zette. ‘Ik heb je gezegd dat mijn zelfbeheersing niet altijd zo goed is. Hoe dichter je komt, hoe moeilijker het voor me is, oke?’ Het was handelen met de uiterste voorzichtigheid. Lupos was rustig, hij was alert maar kalm maar de hele situatie maakte Storm gewoon verschrikkelijk ongemakkelijk. En eerlijk, hij had liever een Lupos op het randje, waarmee hij wist dat hij moest opletten, dan dit … Dus hij probeerde het luchtig te houden, om zo niet te laten zien hoe vreemd het voelde voor hem. ‘Wat kwam je hier trouwens doen?’ Vroeg hij zo rustig en ontspannen mogelijk. Zijn blik ging terug naar de hartslag meter, kalme hartslag. Hij had dit onder controle, hij had dit onder controle … nee dat heb je niet Storm …

HDalton had die onverschilligheid over zich heen, alsof hij de wereld aan kon, alsof hij alles kende en onder de knie had. Storm vond dat soort attitude gevaarlijk, hij had er een hekel aan als mensen hem verzekerde dat alles goed was, dat ze het aan konden, dat ze controle hadden. Devon had hem ooit eens overtuigd dat hij een ander deel van Storm aan kon en daar was hij verschrikkelijk in gefaald, erger, het had zijn leven haast gekost. Dat was als je cocky werd, in gelijk welke situatie dan ook. Dit was net hetzelfde. Maar dit was niet de Dalton die hij kende. Dit was … helemaal niet Dalton. Waar was de goedlachse jongen van vorige week gebleven, de grappige opmerkingen, de tienerachtige blik. Het was weg, alsof die schim of wat het ook mocht voorstellen het allemaal had afgenomen van Dalton. En de jongen vond het amusant … dat was nog het ergste van allemaal. De jongen voelde zich thuis in deze staat, in deze attitude. Storm was sterk met woorden, technisch gezien zou hij Dalton hieruit kunnen praten maar nee, met zijn geduld en zachtheid zou het niet lukken, al zeker niet als Dalton iedere keer opnieuw en opnieuw toenadering zocht.

Vragen wat er aan de hand was, was misschien niet zijn allerbeste zet geweest. De reactie was ronduit koud, met diezelfde soort “humor” die rond hem heen bleef hangen alsof het zijn beste vriend was. Hoe formeel afstandelijk hij zich gedroeg, zijn rug rechte, zijn handen samenvouwde, zijn lippen tuitte en dan die vraag. En knapte iets bij Storm toen hij die ijskoude vlaag over zich heen kreeg waarvan Dalton dacht hij de beste was. Hij keek niet meer omlaag naar zijn hartslagmeter, hij stopte ook met bewegen, omdat Dalton dat ook had gedaan. Lupos sloop als een adder rond zijn bewustzijn heen waardoor zijn donkerebruine ogen dat hele lichte kleurtje donkerrood kregen. ‘Eerlijk, nee.’ Antwoordde Storm hem neutraal. Hij bewoog zijn vingers, alsof hij zichzelf voor iets klaar hield waarvan hij niet wist wat het zou worden.

Lupos was de sterkste van de twee voor dit soort situaties, Storm had geleerd om Lupos gedeelde kracht te geven, dat zou hem in deze situatie kunnen helpen. Hij zat twee weken voor volle maan, de kans dat Lupos compleet zou overnemen was klein dus Storm gaf hem dit, een kijk door zijn ogen, een mening door zijn hoofd. Toen Dalton weer sprak kneep Storm lichtjes zijn ogen samen waarna zijn wenkbrauwen kort naar boven kwamen. Hij wilde dat het moeilijker werd? ‘Nee Dalton. Dat wil je niet.’ Schudde Storm zijn hoofd. Er was iets van die voorzichtigheid verdwenen, de blik waarmee hij naar Dalton keek was bijna evenredig met het blik van een jager. ‘Denk je dat die hond enkel bang was van jou?’ Zijn bewustzijn begon wat te drijven, Lupos probeerde bezit te nemen en Storm duwde hem vlot weer terug op zijn plaats, alsnog lukte het Lupos om Storm zijn lichaam in beweging te krijgen waardoor hij in een halve boog om Dalton heen wandelde. Bij het antwoord dat Dalton gaf op de vraag wat hij hier kwam doen hield Storm stil. Lupos trok zich terug en Storm zijn blik verzachtte een heel klein beetje. ‘Is dit een moment waarop ik een docent moet halen voor één van ons in de ziekenzaal land?’ Vroeg hij met een wijzende vinger over zijn schouder. Want het zou niet aan hem liggen deze keer, hij zou Dalton tegenhouden als het nodig was. En wat Lupos met die hond had gedaan was amper een grammetje van waarin hij tot in staat was. Maar toen kwam die vraag en Storm glimlachte kort, zwak en neutraal. ‘Ik? Waarschijnlijk.’ Gaf hij goudeerlijk antwoord. Storm was zwak, anders had hij Lupos al lang onder controle gehad. ‘Hij niet.’ Prevelde hij zacht, tikkend tegen zijn hoofd, naar het plekje waar Lupos momenteel zat toe te kijken. Het lichte rood in zijn ogen was er nog altijd, iets met een beetje agressie, dominantie. ‘En hem wil je niet uitdagen. Voor beide onze veiligheid.’ En dat was een oprechte waarschuwing. Hij meende het, dat zag je in de blik die hij Dalton schonk. Hij wilde niets van dit maar Dalton leek hem echt zover te duwen. Storm kreeg een licht dromerige blik, alsof zijn bewustzijn wegzakte naar iets anders. En toen was het Lupos, op een vreemd akelige manier kon je zo de sfeer zien veranderen. ‘Daag me uit.’ Fluisterde de wolf, alsof het een echo was rondom hen heen. Hij kon controle houden maar dat deed hij niet, Lupos glimlachte op een afstandelijke manier en toen gaf hij alles terug aan Storm en die wist niet eens wat er was gebeurd. Hij schrok gewoon wakker uit zijn dagdromen, schudde kort zijn hoofd. ‘Wat is het dat je beheerst Dalton?’ Wees hij naar de schim rondom hem. Was hij het monster of was het enkel een monster op zich. Zou het echt zover komen dat ze monsters tegen elkaar moesten zetten? Dat wilde Lupos graag, zo ontzettend graag, hij was de alpha van dit eiland en dat wilde hij heel erg graag zou houden …

Praten en praten en praten, dat was wat Dalton deed. Praten was geen aanval, het was meer een andere manier van uitdrukken wat emoties niet konden vertellen. Hij praatte om wat te verbergen? Zijn eigen zwakte? Controle die hij niet kon bewaren? Nervositeit? Als hij naar Dalton keek zag hij geen van die dingen, enkel een jongetje met een glimlach, een glimlach die daar niet hoorde. Hij had zo’n glimlachen wel eens gezien, bij geestelijk zieke mensen, moordenaars, slechte mensen zonder controle. Het hoorde niet op de lippen van een kind van veertien. En dat stelde hem de vraag, wat was er met Dalton waardoor hij zo reageerde. Zelf Storm met een weerwolf zo sterk als Lupos zou nooit zo glimlachen, niet zolang hij controle had. Misschien was dit een beu, misschien was het helemaal normaal. Storm wilde het niet geloven, hij luisterde maar half naar de woorden terwijl hij Lupos de uithoeken van het veld liet controleren. Hij zou een docent moeten halen, of op zen minst iemand die dit onder controle kon krijgen … of Storm er kon weghalen. Het was beter Devon tegenover Dalton te zetten dan Storm … of Nadya, iemand met meer controle dan hem en iemand die wist wat hij deed eens hij getransformeerd was. Storm wist dat als hij het aan Lupos zou overlaten hij er zich achteraf maar weinig zou van herinneren. ‘Nee.’ Antwoordde Storm eerlijk. ‘Ik wil niet dat je door gaat.’ Gaf hij toe. Niet dat het veel zin had om iets te zeggen, Dalton vatte het niet op zoals het zou moeten.

Toen Dalton hem die twee vragen stelde … toen hij vroeg of hij het niet zelf meer zou aankunnen kwam een korte glimlach op zijn lippen. Hij kon het aan, maar zou Dalton het aankunnen … zou Dalton Lupos aankunnen als het zover kwam? Er was niemand meer gedreven en gericht in de jacht dan Lupos, er was niemand die meer dominantie handhaafde dan de wolf die smeekte om wat verlossing. En Storm wilde hem niet laten gaan maar anderzijds zou hij Dalton zo graag willen tonen waar het op stond. Hij wilde zo graag tonen wie de daadwerkelijke baas was. Hij vond het onrespectvol, hoe Dalton tegen hem bezig was maar zijn kalmte was het enige wat hem en Lupos onder controle hield. ‘Misschien moet ik er geen docent bij halen omdat ik het niet aan kan.’ Hij zweeg suggestief, Dalton zou het wel kunnen af maken. Hij zou dit niet mogen doen, de jongen zo uitdagen maar het was te laat, niet van zijn kant maar voor Dalton. De jongen had precies alles al weg gegeven van zodra hij hier gekomen was.

Hij was niet overtuigd, Storm had bijna de neiging om hem het tegendeel te bewijzen. Maar hij haalde enkel zijn schouders op. ‘Jouw probleem.’ Zei hij zachtjes. Lupos was niet op zijn volle kracht want er was geen volle maan. Maar het was wel nacht en dat was vaak voldoende. Daar dacht Storm aan, alsof hij al bijna zeker was dat hij Lupos er als derde “persoon” zou moeten laten tussen komen. Toen Dalton weer sprak keek Storm hem niet aan, hij keek naar dat laatste licht dat uit viel en waardoor ze in het volledig duister werden gegoten. Storm sloot zijn ogen, triggerde zijn wolvenzicht waardoor in het donker kijken plots zoveel gemakkelijker was. Zijn ogen hadden die doordringend gele kleur van controle maar alsnog was de rand licht rood om het beetje aanwezigheid van de weerwolf duidelijk te maken. Hij vond Dalton in het donker, of meer de woorden waar hij zijn hoofd naartoe draaide. Amper een minuut, misschien nog minder duurde het voor Dalton om te transformeren naar … hij kende de geluiden van de botten die schoven, kraakten, een onnatuurlijke positie namen in het lichaam. Het monster … het beest … de grond rondom hem verdorde, leek wel as te worden terwijl het dier op twee poten ging staan. Hij miste haar, huid, het was mismakend, de geur, alles. Amper één minuut en twee seconden voor Storm om zich te herpakken. Zijn hartslagmeter piepte rond zijn pols maar hij staarde nog steeds. ‘Lupos.’ Prevelde hij. Het geel in zijn blik werd overgenomen door al dat agressieve van de wolf. Dit was de eerste keer, de allereerste keer dat Storm oprecht alle controle weg gaf aan de weerwolf, voor zijn eigen veiligheid. Niet vast houden op zijn persoonlijkheid zorgde ervoor dat transformeren minder dramatisch werd, zijn bewustzijn was al half weg om nog te kunnen schreeuwen om te pijn. Zijn transformatie verliep buiten volle maan altijd minder snel, het koste tijd, gemakkelijk vijf minuten aan lijden voor Storm alles verloor waar hij van hield … de controle, de persoonlijkheid, gewoon zichzelf.

Een weerwolf als Lupos was op één ding gericht, jagen. Maar nu wilde die wolf iets helemaal anders, hij wilde dominantie. Zijn magere lichaam stelde niet veel voor in het duister, hij was extreem groot voor een wolf maar daar bleef het ook bij. Zijn haar was lang en stuug, je kon de ribben tellen in zijn borstkast. Het enige angstaanjagende aan hem waren die twee dieprode ogen, geen emoties, geen boodschap, enkel twee lege ogen die recht door je heen keken. Het totaalplaatje was misschien afschrikwekkend maar voor blijk aan beter zou je niet denken dat hij iets voorstelde. Lupos bewoog zich niet, het enige wat bewoog waren zijn oren, naar achter en dan naar voor terwijl hij alles een plaatsje gaf uit de omgeving. Er waren studenten in de buurt, hun bloed rook zo aantrekkelijk dat hij er op automatische piloot heen wilde maar er was iets voor hem wat net iets meer van zijn interesse kreeg. Hoe groot of breed het ook mocht zijn, het deed hem niets, hij had een draak aangevallen zonder er bij stil te staan en in vergelijking met dat was dit niets. Zijn lippen kwamen langzaam naar boven, dreigend. Hij gromde niet, hij huilde, hij keek enkel, lokte het beetje reactie uit waar hij zo zeer op wachtte. Onderschat nooit een wolf die vrij is uit gevangenschap, onderschat nooit een wolf die er zeker van is winnen, altijd … Ongeacht de kost.

Het beetje zelfzekerheid dat Storm had om in te gaan op wat Dalton hier allemaal zei was vanwege Lupos. Hij mocht dan misschien wel goed zijn met woorden maar conflicten was iets wat hij eigenlijk al zijn hele leven had vermeden. Hij was een Brit en hij was ernaar opgevoed dus eigenlijk kon je niet meer verwachten van hem dan dat hij Dalton zou proberen ompraten. Ja, hij zou echt hulp moeten halen maar in geen van de scenario’s in zijn hoofd zou Dalton hem laten gaan. Daarnaast zou Lupos het ook nooit toelaten, hij was de dominantste van de twee, hij zou nooit zijn rug weg draaien van een situatie als deze. Hij zou nooit iemand toe laten om boven hem te komen staan. Normaal negeerde Lupos dergelijke situaties, zijn jacht instinct was het enige waar hij op voedde. Maar hoe langer hij op dit eiland verbleef hoe meer hij leerde. Hij leerde om de beste te zijn, hij leerde de emoties kennen die hem vooruit dreven. Hij leerde groeien … evolueren … de beste te zijn. Dus het was een gedeelde strijd. Enerzijds wilde hij jagen op alles wat menselijk was maar anderzijds wilde hij nu ook dominantie tonen, de beste zijn, iedereen onder hem hebben. En dit was net het scenario dat zoiets tot zijn recht zou brengen, dit was het beeld dat Lupos net genoeg voedde zodat Storm durfde in gaan op alles was Dalton zei.

Storm probeerde er oprecht in te geloven dat dit niet Dalton was, dat hij werd beïnvloed door iets groter of beter dan hem, dat het net zoals bij hem een fase was waar hij helemaal geen controle over had. Hij geloofde erin want anders zou hij niet weten wat ermee te doen. Als zijn gedrag van vorige week een façade was geweest dan was Storm daar regelrecht ingetrapt ondanks de waarschuwingen die Lupos gaf. Hij wilde het niet geloven, hij wilde niet geloven dat dit Dalton was, de jongen die vorige week naar hem had gelachen en die samen met hem van een hond was weg gerend. Hij reageerde ook niet meer op de woorden, ze staken … het deed ergens pijn aan zijn hart maar het weinige menselijke dat hij nu nog van zijn hart over had werd overschaduwd door de wolf. En die … mocht Lupos controle hebben over het menselijke lichaam dan zou die er met een cynisch grijns, emotieloze blik en samengevouwen armen voor zijn borst er hebben bij gestaan. Lupos zou wel weten wat te zeggen … nee, niet waar. Hij zou niet praten, Lupos was meer een wezen van daden, in plaats van woorden.

Het ging snel, te snel en het blokkeerde iedere zenuw in zijn lichaam om dit te zien. Wat was het? Een wolf? Een monster? Storm had al redelijk wat gezien hier maar dit, dit sloeg nergens naar. Hoe kon een mutatie zoveel doen? Hoe kon het dat mutaties bij iedereen zoveel anders waren en zo huiveringwekkend naar buiten konden komen? Bij een kind dan nog wel. Hij voelde de haartjes op zijn armen zo omhoog komen, de spieren in zijn lichaam samen spannen. Lupos die ergens in zijn bewustzijn had zitten wachten was recht gekomen, keek hoogstwaarschijnlijk met die verrukt gefascineerde blik naar Dalton toe. Had dit beest ook een naam? Was dit hetgeen dat Dalton zo beïnvloedde, net als Lupos hem zo kon beïnvloeden? En het was het eerste rationele bij Storm, hij wist dat hij dit menselijk niet kon winnen. Hij zou kunnen rennen maar wat dan? Dus er was maar één optie, één ding die wel zou weten te overleven in deze situatie. Maar één iemand die hem kon veilig houden en Storm vond het verdomd mismakend om het zo te zien. Maar hij had Lupos nodig, hij had de dier nodig dat met brute kracht kon reageren. Die niet nadacht, onbevreesd was en er alles aan zou doen om dit te winnen. Hij hoopte dat Lupos het zou halen, hij hoopte dat hij niet hoefde wakker te worden in de ziekenzaal met weer een verhaal waarvan iemand zwaar gewond was geraakt. Het was het grootste risico in maanden die hij nam … maar het moest, voor zijn eigen veiligheid. En Lupos nam met veel plezier over waardoor transformeren minder hard verliep, de gedeelde samenwerking deed hen beide goed. Misschien zou dat de oplossing zijn, als Storm net verdraagzaam genoeg kon zijn voor Lupos zou dat misschien omgekeerd ook zo zijn. Het verschil was overduidelijk, Lupos mocht dan misschien wel een grote wolf zijn, de zelfzekerheid droop ervan af. Hij was niet zo bang als Storm om te zien wat voor hem stond. Hij was niet onder de indruk. Het duister deed hem goed, de halve maan aan de hemel sterkte hem aan en hij schudde zijn vacht alsof hij net uit zijn warme mand was recht gekomen om wat te gaan wandelen. De stugge haren bleven tegen zijn magere lichaam liggen, het koste hem amper vijf seconden om de hele situatie op te meten. Ze waren niet in zijn geliefde bos, het bos dat hij onderhands al kende. Ze stonden op een grote lege vlakte, een vlakte met veel resten aan geuren en smaken, het wakkerde zijn jachtinstinct aan, zijn drift om kwaad te doen. Maar dan was er dat beest waarvan Lupos al helemaal niets meer menselijk rook, integendeel, het voelde alsof hij op een kerkhof stond, omringd door dood.

Het monster … wegens gebrek aan een ander woord kwam rechtop te staan, de nagels sleepten over de grond terwijl hij zich begon te bewegen. Lupos zijn staart kwam in de lucht, de haren op zijn rug kwamen langzaam overeind waardoor hij nog iets groter leek te worden. Ja, hij stelde niet veel voor maar de kracht was er wel. Hij trok zijn lippen naar boven waardoor de rijen witte tanden vrij kwamen. Eén stap, nog een stap, er kwam een laag gegrom uit zijn keel terwijl die rode ogen van hem uitdagend naar de ander keken. Hij liet de blik vast terwijl zijn lichaam bij iedere pas meer en meer begon samen te spannen. Tot die ene stap … Lupos gaf niets om persoonlijke ruimte maar hij had wel heel veel over voor die energie los te laten. Zijn achterpoten zonken weg in het gras toen hij zich afzette en naar voor schoot in de aanval, één plek, zijn meest favoriete plek, de keel …

Lupos zijn visie ging rechtstreeks uit naar de mensen in de directe omgeving. Zijn oor draaide misschien twee millimeter naar achter, naar het meisje dat hij kon ruiken, naar het bloed van de jongen bij haar. De wind bracht alle geuren rechtstreeks naar hem, de geluiden … hij hoorde pen op papier neer komen, hij rook die lichte regen die in de lucht hing. Vanop deze afstand kon hij voelen waar de draak was, kon horen waar de beer was … of het meisje dat zijn gastheer in verwarring had gebracht. Hij begon namen te onthouden, gezichten te herkennen en studenten te elimineren. Nee, hij was niet goed genoeg want zij rook beter. Hij begon voorkeur te hebben, hij werd … menselijker? Leerde leven in een wereld waar niet alles om de jacht draaide? Maar dat betekende niet dat de wolf kalmer zou worden, zijn instinct was nog steeds sterker dan de nood om te gehoorzamen. Iedere keer hij doorbrak bij zijn gastheer was een keer meer gewonnen. Zijn gastheer was zwak, hij kon he leven niet aan zoals Lupos dat kon. Er was maar één reden waarom Lupos niet de controle voor altijd over nam, waarom hij zijn gastheer niet bezat als een geest een lichaam zou bezitten. Hij kon niet overleven in deze wereld, ondanks dat hij wist hoe te jagen had hij geen idee hoe een dag eruit zag. Lupos kende maar twee dingen, jagen en domineren.

Zijn lichaam stond doodstil doorheen alles, zijn magere flanken bewogen traag op en neer, zijn ademhaling één beheerste handeling. Lupos kende geen angst en als hij het kende zette hij het om naar woede, agressie. Hij was nog nooit iets tegen gekomen om oprecht bang te zijn anders dan de draak en zelf als dat beest hier weer zou opduiken zou hij de kans niet laten liggen om het opnieuw aan te vallen … omdat het hem irriteerde. Hij werd niet graag geïrriteerd, hij wilde altijd een vlot pad naar zijn overwinning. Hij had er een hekel aan als iemand hem dat ontnam, zoals wat de beer had gedaan. Wat hij wilde kreeg hij, ongeacht de kost, ongeacht wat het met zijn gastheer zou doen achteraf. Denk je echt dat het Lupos iets zou uitmaken hoe hij hier uit zou komen? Nee, zolang dat monster maar plat op de grond lag en hij zijn geliefde maan kon toe huilen uit overwinning.

Naast de geur van dood en verderf was er niets aan het monster waar hij informatie kon uit halen. Hij rook al even slecht als hij eruit zag en daar stopte het. Hoe het zou aanvallen zou hem weinig kunnen schelen, hoe het zou bewegen al even min. Zijn rode ogen leken een beetje af te wijken, van die gele ogen naar de plaats waar zijn luchtpijn, slokdarm en belangrijke aderen in een nauwe doorgang elkaar passeerden. Dat was de plaats, één sprong, één beet en hij kon dit winnen. Hij mocht dan wel mager en schriel lijken, als een straathond die nooit eten kreeg, Lupos was veel meer van binnen dan dat hij was vanbuiten. Dus hij nam de eerste stap, toonde dat hij lang zo bang en weerloos niet was als hij er misschien uit zag. Uitdagen hielp hem niet, je kon hem niet tergen zoals je een klein kind kon tergen en dat was één van de dingen die het monster nu zou weten. Actie was gelijk aan reactie en Lupos twijfelde hier geen moment over. Hij zette zijn achterpoten af, duwde alle kracht die hij had in zijn pezen en schoot daarmee op het monster af. Die hief zijn poot op, draaide zijn hoofd in de tegengestelde richting. Lupos ontblootte zijn tanden maar werd raak tegen zijn kop geraakt waardoor hij het evenwicht verloor in de sprong en een meter naar links tegen de grond smakte. Hij jankte niet, hij gaf geen kik want er was niet veel voor hem geweest om te verwerken. Binnen de vijf seconden stond hij terug op zijn poten. Lupos richtte zijn ogen meteen weer naar het monster, zette snelheid in voor kracht en draafde om hem heen, één zwakke plek was genoeg, de manier om er te geraken deed er niet toe. En als het één ding was wat Lupos niet snel zou doen, was loslaten eens hij beet had. Dus hij ging voor de rug, snel, soepel en met de bedoeling zijn klauwen erin vast te zetten terwijl zijn tanden naar iets helemaal anders zouden zoeken. Zo’n monster was misschien groot en sterk maar kon hij de lenigheid en snelheid aan van de wolf?

Het was iets, om je menselijkheid van je dierlijkheid te scheiden, in deze vorm voelde Lupos niets van zijn gastheer. Hij voelde niet diens angst, diens twijfel, hij voelde iets. Geen emoties was nog steeds het beste, hij voelde zich het sterkst als zijn hoofd leeg was, als hij niets had om naar om te kijken, te beschermen. En op zijn eentje was hij dat zeker, toch had hij de smaak van een roedel geproefd en van daaruit kwam zijn sterke drang om de hoogste te willen zijn. Maar dit monster wilde dat ook, dit monster wilde ook de beste zijn. Het was sterk tegen sterk. Zijn laatste contact met een dier was de wolf geweest, zwakker, kleiner, jonger. Lupos had hem zonder veel problemen overmeesterd … maar met het bewustzijn van zijn gastheer erbij. Nu had zijn gastheer het allemaal aan hem gegeven, de macht, de kracht, het geweten. Er was geen volle maan en zijn gastheer had hem alles gegeven om de beste te worden. Lupos werkte niet goed in groep, dus ook niet met zijn gastheer. Toch had hij ergens een sterke drang om zijn gastheer veilig te houden, veilig in dat vierkante kamertje diep in zijn lichaam. Hij had zijn gastheer nodig om te overleven net als dat nu het omgekeerde geval was.

Het was niet de eerste keer dat het monster het tegen iemand op nam. Zijn bewegingen waren moeiteloos, alsof hij testte in hoever hij kracht kon gebruiken voor het Lupos zou pijn doen. Hij kon veel verdragen, hij kon het vertragen om vier meter ver weg geslagen te worden, hij kon tanden en klauwen verdragen. Hij heelde veel sneller dan normale dieren. Maar waar het monster rechtop kon staan en veel menselijker kon bewegen was hij belemmerd in een dierenlichaam. Vier poten die één richting konden uit bewegen, een lichaam dat snel en lenig was maar misschien net niet kon tippen aan die armen. Het waren feiten, feiten die Lupos niet erkende, feiten die hij niet opnam. Zijn voordeel was zijn kracht, zijn snelle helingsproces, onvermoeidheid en zijn weerwolven gif die wonden een stuk trager deden helen eens je gebeten werd. Maar was het genoeg? Lupos geloofde graag van wel.

De smak waarmee hij op de grond kwam zou ieder ander dier doen janken, maar hij was niet ieder dier. Hij haalde kracht uit de maan, hij haalde kracht uit zijn gastheer en zijn meedogenloosheid zorgde ervoor dat hij geen tijd had om aan pijn te denken, of het toe te laten, hij viel gewoon aan. En dat was exact wat hij deed, aanvallen. Hij kwam terug op zijn potten, draafde om het monster heen, zocht naar een beetje houvast in het gras en zette zichzelf dan weer af, deze keer voor de rug maar hij kreeg een schouder, wat evenredig goed was. Hij zette zijn voorste klauwen in diens schouder terwijl zijn achterpoten maaiden achter vlees of iets wat er nog aan overbleef. Het contact zorgde er immers voor dat zijn huid leek weg te smelten, rotte. De geur werd sterker en Lupos wierp er amper een blik naar voor hij zijn tanden in diens sleutelbeen zette net op het moment dat hij een paar klauwen door zijn vacht voelde zinken. Als het monster hem nu zou weg gooien dan zou hij een heel stuk van zijn eigen huid en spieren mee hebben want zeker dat Lupos niet zou loslaten voor hij op zen minst wat mee had van dit beest. Zijn tanden zochten een alsmaar diepere houvast in die schouder. De adrenaline bevoorraadde hem opnieuw en opnieuw van kracht terwijl zijn flanken heftig op en neer bewogen. Hij rook bloed door de rottende geur door, zijn eigen bloed. Bloedverlies zou hem verzwakken voor zolang die nagels daar zaten, eens eruit kon hij snel genoeg helen. Hij zette de nagels van zijn achterpoten vast in de grijzige vacht van het monster hij schudde zijn kop, probeerde net zoveel los te trekken van diens schouder als dat het monster zou kunnen los trekken van hem eens hij zijn klauwen terug trok. Het was vast geen mooie tafereel, hij zou afgeleid worden als er anderen het veld zouden opkomen. En met deze halve maan was hij al niet op volle kracht maar dat weerhield hem er natuurlijk niet van om het op zen minst niet te proberen. Het kon hem niet schelen hoe hij hieruit zou komen, hij kon helen, hij kon technisch gezien niet sterven dus waarom zou hij niet? Waarom zou hij op zen minst niet een beetje plezier hebben met een monster als dit, een monster dan hij wilde vernederen, klein krijgen, kapot maken …