Onderwerp: Re: Closed - Who is in control? zo jan 15, 2017 11:15 am
.Lupos.
I will find you, I will kill you.
Lupos verdween, hij verdween omdat ze deed wat ze altijd deed, ze bracht hem aan het wankelen. Zijn actie, het uitvliegen, haar tegen de grond duwen leek plots zo absurd dat hij zich misschien de vraag zou gaan stellen waarom hij het had gedaan. En hoe langer hij staarde hoe erger het werd, hoe onvaster zijn zekere wereld werd. Het idee om haar aan stukken te scheuren was plots niet meer zo’n nood, het idee om dat monster aan stukken te scheuren was plots niet meer zo’n nood. Hij zou er nooit achter komen waarom hij zich zo voelde, hij was een dier, hij leefde op instinct, dacht er niet bij na. Maar het gebeurde, hij wilde het niet accepteren maar hij kon het ook niet zomaar negeren. Zou hij het later opnieuw doen, waarschijnlijk wel, tot hij er opnieuw aan herinnerd zou worden dat beschermen net dat beetje belangrijker was dan aanvallen. Dus hij gaf haar wat ze wilde, Storm, ondanks dat hij wist dat er maar één iemand dat beest aan kon en dat was hij.
Het was alsof realiteit als een bom op hem in sloeg. Storm wist niets, hij wist niet wat er was gebeurd, wat Lupos allemaal had gedaan en hoe in godsnaam Denni weer onder hem lag, klaar om … verscheurd te worden. Hij stapte van haar weg terwijl Lupos hem alle informatie begon te geven. Hij kneep zijn ogen dicht, het gehaverde lichaam ademde duidelijk al zwaarder, meer gepassioneerd omdat Storm er controle over had. Hij kreeg beelden, rotte huid, half gebroken kaak, hoe hij aan dat monster dat zichzelf Dalton noemde had gehangen. En terwijl hij dat allemaal zag kwam het besef bij hem naar boven dat hij vanuit dit lichaam, dit bewustzijn niets kon doen om Denni te beschermen. Storm zou altijd de zwakke van de twee zijn, hij dacht niet met instinct, hij dacht met verstand en dat was hier iets dat hij niet kon hebben. Aanval, geen defens, defens zou nooit standhouden. Hij moest het monster zo ver mogelijk van Denni weg krijgen als mogelijk was. Dus hij richtte zijn blik terug op haar, gaf haar de boodschap die ze duidelijk zou weigeren want het was Denni. Zelf in zijn zwaarste periode was ze nog niet van hem weg te slaan.
Eén slag, zoveel had het monster nodig om hem meer dan zes meter weg te krijgen over het gras. Lupos gaf niet om pijn, hij heelde en ging verder, zo was de wolf nu eenmaal ingesteld. Maar Storm, hij voelde de pijn van de gebroken poot door zijn lichaam sidderen terwijl de adrenaline hem gefixeerd hield op haar. Meer dan zes meter voor hem om terug bij haar te geraken en nog maar minder dan een meter voor dat monster om bij haar te geraken. Hij kon in geen mogelijkheid berekenen hoe dit zou aflopen, hij lag daar stijf van de pijn, stijf van de angst en spanning terwijl Denni zich opnieuw in zoveel gevaar bracht … voor hem.
Hij kwam voor haar tot stilstand, bracht zijn klauw omhoog en haalde uit. Hij bracht zijn lichaam een beetje naar voor, sluipend over het gras terwijl hij de pijn probeerde te negeren. Maar verder dan een meter kwam hij niet. Weer faalde hij om haar te beschermen van zichzelf en anderen en weer faalde zij erin zich niet te gaan moeien. Het maakte hem zo boos, niet enkel op haar maar op alles. Op dat monster, zichzelf, de wereld. De klauwen hadden haar geraakt, lieten bloedrode striemen achter op haar arm en wang, bloed … haar bloed. Zijn gele ogen staarden naar de striemen en hij voelde Lupos weer wat wakkerder worden. Goed, hij had Lupos nodig om haar te beschermen, hij smeekte het de wolf bijna. Maar toen rook hij ook iets anders, twijfel …. Niet de angst en twijfel van Denni maar dat van het monster dat nu van haar weg wankelde. Was het over? Was het gedaan? Denni zag haar kans om weg te komen, rende over het gras zijn kant uit en hij was nog nooit zo blij geweest dat ze het deed. Hij was nog nooit zo blij geweest dat ze de veiligheid kwam opzoeken van dat lelijke zwarte wolvenlichaam van hem. Ze zakte op haar knieën en sloeg haar armen rond zijn nek … hij voelde haar vingers door de stugge zwarte haren. Maar hij keek niet naar haar, hij luisterde niet naar haar, hij keek naar Dalton, naar het jongetje dat hem had gedwongen om te transformeren, die heel deze situatie had veroorzaakt en er was die woede … woede die niet afkomstig was van Lupos maar puur vanuit de grond van zijn hart kwam. Dat Denni hem in zijn vacht kneep om recht te trekken kwam seconden later pas binnen bij hem. Een laag, licht protesterend, gerommel maakte zich los uit zijn borst terwijl hij kort weg keek van Dalton naar haar. Ze wilde hem hier weg en hij wilde het zelf ook, enkel zodat hij kon terug transformeren en hij ze beide op hun plaats kon zetten. Hoe kon ze dit doen, opnieuw? En waar vond Dalton het recht om dit te veroorzaken? Hij drukte zijn lichaam af na haar laatste bevel, stuurde alle resterende energie naar zijn poot voor het helingsproces. Schoft kwam hij gemakkelijk tot haar middel. Hij hinkte, maar hij hinkte tussen haar en dat monster in. Hij hinkte terug naar school. En op heel die weg kon hij één ding maar niet negeren en dat was hoe kwaad hij was geworden…
Onderwerp: Re: Closed - Who is in control? zo jan 15, 2017 1:01 pm
YOU W†LL BE SCARED
BUT YOU WON'T KNOW WHY…
Emoties en gevoelens die eerder op de achtergrond hadden gelegen waren naar voren gekomen. Toen dat hij uithaalde naar het meisje was het begonnen. De twijfel die in hem naar boven was gekomen zorgde ervoor dat hij niet hard toe haalde. Het zorgde ervoor dat hij niet voor de zwakke plekken was gegaan om een genadeklap uit te delen. Ze had geluk dat het enkel een paar strepen waren geweest, dat het niet erger was en ze met spoed naar de ziekenzaal moest worden afgevoerd. Alles had zoveel erger met haar kunnen aflopen en daar maakte Dalton zich druk om. Hij kende het meisje van in de kantine en ze was zo aardig geweest. En dan kreeg ze zo iets terug. Dalton werd gek door de gedachten. Met zijn poten had hij naar zijn mismaakte kop gegrepen. Het enige wat hij wilde, was ontsnappen uit zijn lichaam. Voor hem was het maar een vaag besef dat hij niet gewoon menselijk was. Het drong niet volledig door en daarom maakten zijn klauwen wonden op zijn kop. Wat had hij gedaan? Hij voelde zich verschrikkelijk, maar hij kon het ook uitlachen van vreugde. Elke emotie die hij voelde, werd tegengewerkt door een andere emotie. Het was in zijn hoofd één grote strijd om weer de juiste kant van hem te vinden. Dalton moest echt kiezen tussen twee uiterste en als hij de verkeerde kant koos...Wie weet wat gebeurde er dan. Het was dat hij zelf niet meer wist wat de ‘juiste’ kant was. Wat zijn werkelijke ‘ik’ was. Hij wist het niet, hij wist het niet, hij wist het niet.
Ondertussen was hij door zijn achterpoten op de grond gezakt, met zijn voorhoofd op de grond gedrukt. Rond hem heen kreeg de rotte grond weer wat meer kleur. Alsof er op sommige plekken weer leven in kwam. De hoofdpijn die hij echter voelde was niet vol te houden. Het was alsof zijn hoofd ieder moment zou kunnen ontploffen, alsof heel zijn lichaam vuur begon te vatten en hij niet kon ontsnappen. Door de pijn wist hij zijn lichaam niet meer te bewegen. Alles om hem heen ging voorbij als slechts een waas waar dat hij niets van mee kreeg. Enkel die hoofdpijn. Dat was het enige waar hij zich op kon concentreren en het trok de volledige aandacht.
Misschien was het allemaal maar goed ook. Zijn grote lichaam was hevig aan het trillen, maar uiteindelijk stopte het allemaal. De hoofdpijn ging langzaam aan weg, net zoals zijn bewustzijn. Naarmate dat hij de rust in zijn hoofd terug vond, wist zijn lichaam en geest terug te ontspannen. Misschien was de hoofdpijn gewoon aanwezig, maar het was te erg. De pijn was zo erg, dat zijn lichaam het verstoten door buiten bewustzijn te vallen en eenmaal dat gebeurde, veranderde hij ook weer terug. Als je het Dalton zou vragen, waren er uren voorbij gegaan voor de hoofdpijn weg was. Hij had geen idee meer wat er gebeurd was met de twee andere wezens die er waren geweest. Misschien waren ze weg? Misschien hadden ze hem geholpen? Maar de koude die hij nog gevoeld had, deed hem denken dat hij nog buiten was geweest toen hij wegzakten. Hij kon even goed tot de volgende ochtend zijn blijven liggen, voor iemand hem kwam helpen. Als ze hem al vonden, want veel mensen bleven binnen tijdens de koude periode. Ze sporten binnen. In elk geval was de hoofdpijn weg en kon zijn lichaam traag weer herstellen terwijl zijn bewustzijn het had opgegeven.
