Closed - Who is in control?

Zijn nagels lieten amper afdrukken achter in het gras, zijn lichaam was zo licht en mager dat er van zijn aanwezigheid misschien niets zou te merken zijn. Lupos kon zo snel weer verdwijnen als hij was gekomen zonder een spoor na te laten van zijn aanwezigheid. In het donker was hij ook slechts maar een schaduw, iets dat snel heen en weer bewoog, iets dat leek op een zwarte wolk vol ongeduldig. Het enige wat oplichtte onder zijn maan waren die bloedrode ogen van hem en ze straalden net zoveel lust en dominantie uit als zijn hele lichaamsbouw je vertelde. Het monster … daar kon je niet naast kijken, hij was groot, opvallend maar net als Lupos een wezen van de nacht. Dus Lupos zijn nachtzicht, zijn visie om geruisloos door het donker te bewegen kon hij hierbij niet in zijn voordeel gebruiken. Net als ieder ander wezen die kon hij waarschijnlijk ook gemakkelijk in het donker zien als Lupos zelf. Aangezien beide van hen amper geluid maakten zou het ook niet hoorbaar zijn voor de omgeving, vanaf de kanten van het veld zag je misschien enkel een vage schim en die gele en rode ogen die zo gefixeerd waren op elkaar. Een goed idee om te komen kijken? Nee, Lupos kon net zo snel zijn dominantie laten varen voor dat jachtinstinct. En eens dat gebeurde kon dat monster doen was hij wilde, het zou Lupos helemaal niets kunnen schelen want dan was hij uit op bloed en bloed was nog steeds zijn meest favoriete geur, verlangen.

Toen zijn tanden in het vlees zonken van diens schouder voelde hij niet dat diepe verlangen zoals bij een normale jacht, op mensen. Er was niets hieraan wat hem aanspoorde om meer dood te veroorzaken, er was niets hieraan dat zijn visie van dominantie veranderde. De smaak was al even afschuwelijk als de geur maar het was niets iets waar Lupos voor terug deinsde. Hij gaf niet om geuren, smaken, wonden of bloed, hij gaf enkel om zijn eigen instelling en dat was bewijzen dat hij daadwerkelijk de dominantste was op deze school. Zijn gastheer was dan misschien wel populair op zijn manier, hij zou lang nooit zo dominant worden als Lupos zich nu bewees. Misschien dat ze op dat vlak elkaar dan weer goed aanvulden, hij en zijn gastheer.

Pijn veroorzaakte de aanraking niet, evenals er geen reactie kwam bij het beest toen hij zijn nagels en tanden in de vacht, het vel zette. Lupos had ook niets anders verwacht, op een zeker niveau leken ze goed op elkaar. Hij was gedreven, het monster ook. Ze wilden beide bewijzen wat ze waard waren en pijn deed hun daarbij duidelijk niets. In alle tijd dat hij op de schouder zat vastgepind was zijn huid gaan veranderen, zijn zwarte vacht kreeg van die vlezige sterk geurende plekken, zijn zwarte haren schroeiden weg door het contact en Lupos kon de wind over zijn kaal wordende huid voelen glijden. Toen het monster naar zijn verste poot greep en die naar voor trok maakten zijn klauwen een spoor in de huid, hij gaf mee maar niet zonder schade. Hij schudde zijn kop terwijl zijn tanden een weg zochten naar dat sleutelbeen. Zijn onderkaak werd vast gegrepen en naar beneden getrokken. Alle kracht die het monster erop zette om het naar beneden te trekken gebruikte Lupos om het op zijn plaats te houden. Doordat zijn ene achterpoot nu geen houvast meer al moest hij ook kracht verdelen om op het lichaam te blijven hangen. Wat het moeilijker maakte voor hem om die onderkaak vast te houden in het vlees. Er kraakte iets in zijn onderkaak toen het monster meer grip kreeg en het verder naar beneden trok. Lupos trok zijn tanden los, zijn onderkaak bungelde wat naar beneden door de breuk. Hij kon niet van het monster afspringen want die had nog steeds diens achterpoot vast. Lupos haalde uit met zijn voorpoot recht naar de lelijke kop van dat beest. Ogen uit krabben, wonden achter laten, het waren niet zijn standaard methodes maar dit was ook niet zijn standaard jacht. Hier ging het niet zo zeer om de dood, meer om het gelijk, wie was de beste? In alle tijd die hij kon steken in andere dingen zorgde ervoor dat zijn onderkaak kon helen. Wat niet meteen zo snel verliep als volle maan vanwege de mindere kracht. Zou hij zijn gastheer tonen wat hier was gebeurd? Hij mocht dan misschien wel het monster aanpakken, misschien kon hij zijn gastheer net genoeg opwinden met de gruwelijke beelden van dit gevecht zodat die het kleinzerige jongetje kon aanpakken achteraf. Er was wel één ding duidelijk, als hij dit niet kon winnen dan zou hij zijn gastheer net genoeg op stoken zodat het jongetje achter dit monster zou wensen dat hij nooit geboren was geweest …

Snelheid, kracht, lenigheid, doorzettingsvermogen, drijfkracht, het waren vijf eigenschappen die de ene misschien meer had dan de ander. Maar op het einde van de rit zou de ene net iets meer hebben dan de ander. Zou Lupos zijn snelheid misschien net dat beetje meer in zijn voordeel werken waardoor hij die dominantie kon winnen. Of misschien zou het monster zijn kracht het uiteindelijk winnen. Beide hadden ze twee van die vijf dingen gemeen, zonder twijfelen, hun drijfkracht en doorzettingsvermogen stond op precies hetzelfde niveau. Lupos dacht er niet bij na op het moment, bij hem ging het enkel maar om schade aanrichten, kracht te winnen en macht te krijgen. Al zijn volle manen, al zijn momenten hiervoor waren misschien ervaring maar het was de eerste keer dat hij tegen een dergelijke monster op botste. De beer was zoveel groter geweest, stond ook op twee poten en die had hij overwonnen dus waarom zou hij dit dan niet kunnen. Waarom zou hij zijn jachtinstinct toch niet laten voor gaan. En dan zou hij niet vechten voor dominantie maar gewoon voor de dood. Er was maar plaats voor één leider op dit eiland, al wie hem uitdaagde betwiste zijn kracht. Op een bepaald moment zou hij het beu worden, zou hij willen doden meer dan dat hij wilde vechten. Het was gewoon … hem kwaad maken? Een emoties die hij wel had weten te ontwikkelen door zijn tijd hier op het eiland. En kwade wolven aarden niet zo goed met anderen.

Zijn onderkaak kraakte, de pijn die dat teweeg bracht duwde zich een weg door zijn lichaam maar zette hem niet aan tot terug deinzen, daarvoor zou hij beter moeten doen. Maar hij moest wel eventjes tijd rekken want hij kon zijn tanden niet gebruiken. Hij was dus genoodzaakt zijn tanden terug te trekken waardoor zijn onderkaak naar beneden ging terwijl het helingsproces al van start ging. Zijn twee achterpoten waren ook uit functie, de ene had het monster nog steeds vast, belemmerde zijn andere poot voor houvast waardoor hij enkel nog met zijn voorpoten aan het monster hing.

Het was als kleine blokjes die terug op elkaar werden geplaats, hij voelde hoe zijn kaak langzaam maar zeker terug wat houvast begon te krijgen op het weefsel. Als een klein spinnetjes die snel alles weer aan elkaar lijmde wat het monster had gebroken. Het duurde al bij al een minuut alvorens zijn onderkaak weer vast stond en zijn tanden weer hun werk konden doen. Hij haalde zijn klauwen uit naar het hoofd, vond wat grip, trok een spoor van klauwen over de al lelijke kop van het wezen. Gele ogen zo vastberaden waarin zijn rood agressieve ogen leken te weerspiegelen. Het geluid dat zijn gebaar mee nam vulde hem met iets van genoegen. Hij ontblootte zijn tanden, klaar om naar diens keel te happen, om zijn luchtweg dicht te snoeren, het leven eruit te trekken. Maar het monster was hem net voor, beet naar zijn schouder, pinde tanden erin vast en het vulde Lupos met pijn. Het was een vreemde soort pijn, pijn die niet enkel lichamelijk schade deed, het voelde alsof zijn geest werd geprikkeld, het sporen achter liet. Bijna zou hij geneigd zijn om zijn gastheer de pijn te laten dragen. Een schelle luide jank verliet zijn keel toen hij de pijn van de tanden voelde sidderen door zijn hele lichaam. Hij haalde uit, genoeg om los te komen en viel van zijn schouder naar de grond. Hij rook het bloed dat uit zijn schouder over zijn schrale zwarte vacht droop. Hij grabbelde recht, sprong op drie poten een tweetal meter van het monster vandaan. En daar bleef hij staan, die rode ogen vol haat op het monster gericht terwijl zijn poot zachtjes tintelend begon te herstellen. Er veranderde iets in zijn blik, de zelfzekerheid maakte plaats voor haat, roekeloosheid en zijn dominantie verdween onder dat jachtinstinct van hem. Zijn volgende aanval zou om te doden zijn …

Actie vroeg voor reactie, zo ging het in Lupos zijn hoofd en zo zou het altijd blijven. Aanvallen, jagen tot er niets meer was om aan te vallen of te jagen. Zijn impulsieve aard werd daarbij als grote drijfveer, maar zo weinig voelen, zo weinig om iets geven werkte ook in zijn nadeel. Lupos stond niet stil bij de consequenties, hij was al lang vergeten waarom hij controle had gekregen en wat vooraf was gegaan aan dit gevecht. Het was alsof hij oogkleppen droeg, waardoor hij enkel zicht had op dat monster. Alsof zijn geest, zijn neus, zijn ogen, zijn oren alleen maar gericht waren op dat monster. Dat was dat dierlijke instinct dat hem dreef, het instinct om te doden. Elke stap die hij nam, iedere actie die hij uit voerde was enkel maar voor dat ene doel, hij wilde domineren maar meer dan anders wilde hij hem nu doden en daar had hij geen hersenen voor nodig, daar had hij enkel maar die kracht voor nodig, die tanden, die klauwen, die agressie in zijn ogen.

Hij had al veel pijn gekend, pijn als deze ging door merg en been. De tanden van het monster viseerden niet enkel zijn schouder, het leek alsof het door heel zijn lichaam kroop, hem vulde met die onuitstaanbare drang om zich los te trekken en weg te rennen van de pijn. Dat was ook wat Lupos instinctief deed, zich losmaken en de pijn in een korte scherpe jank naar buiten sturen. En zelf toen hij zich los kreeg, zelf toen hij op de grond viel voelde hij de pijn nog nazinderen. Als duizend kleine naaldjes die zijn schouder tatoeëerden. Zijn bloed ging gemengd onder de scherpe rottende geur die van het monster afkomstig was. De verdorde grond onder zijn poten, het duister, de huid die langzaam maar zeker weer terug kwam op zijn lichaam, het waren beelden voor in een zware griezelfilm.

Zijn kaak mocht dan misschien weer genezen zijn, nu hief hij zijn poot van de grond. Hij bleef onbeweeglijk staan. Zijn flanken bewogen niet, zijn haren stonden stuug overeind en zijn rode ogen stonden op het monster gericht. Geen ademhaling, geen geluid. Het enige wat bewoog was die poot, hij hief hem hoog van de grond maar iedere seconde die passeerde heelden het weefsel waar het bloed uit druppelde en zorgde ervoor dat zijn poot weer functioneel werd. Op drie poten zou hij zichzelf kunnen verdedigen, beter dat dan een paar tanden die niet zouden kunnen werken. Uiteindelijk kwamen de klauwen, de tenen, de poot weer op de grond en voelde hij enkel nog het zachte protest van zijn schouder. Haar hij bewoog niet, alsof zijn lichaam al de kracht in het lichaam bundelde om te gaan gebruiken tegen het monster. Het monster kwam op vier poten, waardoor hij niet meer in de hoogte de grootste was. Hij was alsnog groter, breder dan de magere vorm van Lupos, maar hij stond nu lager bij de grond, als een dier, als hem. Het duurde amper enkele seconden voor dat beest in beweging kwam, voor het vooruit stormde. Lupos zou iets van een ziekelijke glimlach tonen moest hij het kunnen maar net als eerder bleef hij onbeweeglijk. Keek hij toe naar de meters waarmee het monster op hem in liep. En het leek zo traag te gaan, hoe het monster naar boven sprong, zijn armen strekte om zo Lupos in zijn geheel te kunnen vast grijpen. De tanden zouden in zijn flanken komen, de klauwen zouden heel zijn lichaam kunnen vast pinnen tegen de grond en dan zou hij geen kant meer op kunnen. Lupos handelde altijd op het laatste moment, hij draaide zichzelf een kwart waardoor het monster niet zijn flanken zou kunnen krijgen. Maar hij mocht wel Lupos zijn voorhand hebben. Hij zette zijn voorpoten schrap voor de impact, een impact waarbij het monster hem half te pakken kreeg maar hij meer dan anders meer toegang had tot die keel. En Lupos deed, meedogenloos snel grepen zijn tanden naar de huid, naar de keel. Ondanks wat het monster met twee vrije armen en een heel lichaam kon doen met Lupos, hij had beet, hij had zijn tanden gezet in het meest geliefde deel van ieder slachtoffer, en lossen zou hij niet doen …

Toen hij daar zo onbeweeglijk stond … amper ademhalend veranderde alles in zijn hoofd. Waar hij eerder misschien dominantie had getoond in zijn rode ogen, of haat, woede … verdween dat nu allemaal in het niets. Het was alsof het allemaal weg smolt en plaats maakte voor die leegte. Een leegte die hem helemaal vulde, een leegte die hem in staat stelde ieder geluidje, iedere andere geur in de omgeving uit te schakelen. Alsof het duister nog duisterder kon worden, alsof het groene gras, de flauwe kleuren van de omgeving zwarter werden met hoe meer hij naar het monster keek. Alles bleekte af terwijl hij in een donkere ruimte leek te staan. Hij en dat monster helemaal alleen, nergens om naar te rennen, nergens om zich aan vast te klampen. Zo zag Lupos het … het enige beetje kleur was de gestage hartslag die onder zijn mismaakte huid door stroomde, en het leek op de lichten net op die plaats, in zijn keel. Het zoog zijn rode ogen ernaar toe, hij kon naar niets anders kijken dan naar die aderen waar hij zijn tanden in wilde zetten.

En terwijl hij zo graag in de aanval ging was nu het monster degene die eerste bewoog. Zijn andere zintuigen namen alle andere facetten van de aanval in hun vizier terwijl zijn ogen enkel maar naar die keel konden kijken, naar de plaats waar hij zijn tanden in moest zetten om een einde te maken aan dit gevecht. Waar hij eerder nog iets had gegeven om dominantie, om tonen wie de betere is wilde hij nu enkel maar doden. Hij wist dat hij de betere was, hij wist dat niemand hem kon stoppen om iets te kunnen krijgen. Zijn lichaam maakte zich automatisch klaar voor impact, zo’n mager ding als hem kon je gemakkelijk kraken, dus hij verdeelde de kracht die hij had over zijn hele lichaam om zo een soort van schild te vormen die de kracht van de ander zou kunnen afweren. En het was behoorlijk de impact, hij had stil gestaan maar de ander maakte snelheid. Zijn tanden klikten vast in de ander zijn keel, nepen op zen minst of zijn ademhaling of zijn bloedbaan dicht. Er was iets dat het monster zou moeten tegen houden … het bloed dat niet meer naar hoofd ging of de lucht die ontbrak in zijn longen?

Het monster greep ook naar zijn keel, Lupos voelde de nagels erdoorheen gaan terwijl ook hij voelde dat iets begon te ontbreken. Net als eerder bewoog hij niet, als het monster zou gaan recht staan dan zou hij daar weer hangen, voor nu zaten ze beide in een onbeweeglijke knoop waarvan de ene of de ander het eerder zou moeten opgeven. Lupos proefde bloed, deed hem hunkeren naar meer van die keel, meer van dat bloed. Dood was zo dichtbij, hij kon het proeven maar daarnaast voelde hij dat de lucht bij hem ook begon te ontbreken. Voor enige tijd waren ze standbeelden op een plein, de ene wachtte op de ander om los te laten voor het zelf iets zou aanrichten. Hoe minder zuurstof hij kreeg hoe meer hij van zijn kracht verloor, dat wist hij. Zijn flanken gingen razendsnel met korte pompende bewegen op en neer. Ze grepen het klein beetje zuurstof dat er nog door kon en probeerde er een heel lichaam mee te voorzien, maar er was gewoon niet genoeg. Het monster begon uit te halen met zijn andere poot, Lupos voelde de nagels over zijn buik gaan terwijl hij een beetje meer kracht verloor door het zuurstof te kort. Roekeloos als hij was deed hij het enige wat hij wilde, hij wilde de ander dood dus afgezien van zijn eigen pijn en wonden begon hij zijn hoofd te schudden. Stak hij al de kracht in zijn tanden om maar net genoeg vlees los te krijgen en zo nog meer te kunnen ontbloten van die keel, van dat deurtje waarachter de dood zat te loeren. Hij voelde hoe zijn beweging schade aanrichtte bij zichzelf maar het stopte hem niet … hij zou daadwerkelijk kunnen sterven om dit voor elkaar te krijgen. En als hij stierf dan deed zijn gastheer dat ook …

Lupos voelde wat het gebrek aan zuurstof met zijn lichaam deed. Het zorgde voor duizeligheid, iets waardoor hij zijn gedachten niet meer geordend kon houden maar geen last van had. Waarom zou hij zijn gedachten geordend moeten houden als hij maar één ding wilde? Maar hij voelde ook hoe zijn hart sneller begon te werken en te weinig zuurstof kreeg om het te doen waardoor het bloed dat naar zijn hersenen liep te weinig zuurstof kreeg en dus delen van het lichaam in de steek begonnen te laten. Hoe voelde hoe zijn achterpoten begonnen te tintelen, beginnend bij de tenen maar uiteindelijk zachtjes zijn hele linker achter poot. Maar hij liet niet los, waarom zou hij, waarom zou hij loslaten als hij zo dicht bij zijn doel was? Zijn ademhaling werd oppervlakkig en snel waarbij iedere teug van zuurstof dat hij binnen kreeg een gepiep achter laat in het donker. Hij was precies een piepende hond, niet uit angst of pijn maar om het feit dat hij daadwerkelijk niet wilde toegeven. Loslaten was geen optie, waarom zou het een optie zijn? Hij had geen opties, hij had enkel een doel en dat was om dit monster het zwijgen op te leggen. Niet om hem nu de baas te blijven, wel om hem kortom volledig te roven van het leven.

Dus Lupos schudde zijn kop ten koste van zijn eigen lichaam. Hij proefde bloed, hij rook zijn eigen bloed. Het overstemde de rottende geur die van het monster vrij kwam. Zelf het hevige bloedverlies die de nagels van het monster konden aanrichten waren niet genoeg om Lupos over de rede te brengen om gewoon te stoppen. Tot er niets meer was … Lupos voelde hoe zijn zicht erop achteruit ging, hij proefde niet meer dat bloed, hij rook niet meer de rottende geur in de omgeving, hij voelde zelf de grip niet meer die hij had om het monster zijn nek. Er was niets, enkel duisternis, alsof hij in een zwarte kamer stond met niets rondom zich heen. Hij kende het gevoel, hij voelde zich altijd zo opgesloten als zijn gastheer de controle had. Lupos liet los, hij bewoog weg, twee meter, drie meter en bleef onbeweeglijk staan terwijl zijn ademhaling luid en haperig zuurstof naar de belangrijkste delen van zijn lichaam stuurde. Had zijn gastheer weer controle? Nee, anders zou hij het wel voelen. Dit was de tweede keer dat iemand zijn realiteit weg nam en het verwarde hem. Zijn rode ogen gingen wild heen en weer, op zoek naar dat monster, op zoek naar geuren en aanknooppunten.

Het bloed druppelde langzaam uit de wonde langs zijn keel, het enige gestage tempo dat je eraan hield herinneren dat hij daadwerkelijk nog leefde, voor de rest was hij doodstil. Tot alles weer langzaam terug kwam, hij kreeg zijn reukzin, zijn tast terug, opeens zag hij het monster weer staan maar het was lang niet zo afleidend als de stem. “Lupos.” De ene prioriteit werd de andere, het aanvallen van het monster was niets nu hij echt menselijk bloed rook. Zijn kop draaide zich langzaam weg van het monster, recht naar het meisje … dat meisje, Denni. Hij keek haar onbeweeglijk aan, terwijl haar lippen woorden vormde waaraan hij niets had. Zijn neusgaten namen haar geur op, die geur die hem altijd liet twijfelen. Hij was kwaad op haar, ze maakte hij onrustig, ze maakte hem zwak, hij wilde haar hier niet. Dus voor één keer liet hij het monster achter, wandelde hij naar haar toe, wilde hij haar vlees meer proeven dan dat van het monster. Hij trok zijn lippen op, het zware gepiep van zijn ademhaling mengde zich onder een grom, het bloed liet een spoortje achter op het verdorde gras. “Wil je me alstublieft Storm terug geven?” De naam deed hem vestarren. Storm? Hij voelde hoe ieder deeltje van zijn bewustzijn alle kanten werd opgegooid, hij voelde hoe de twijfel hem besloop als een moordenaar bij de nacht. Waarom zou hij naar haar luisteren? Waarom gaf ze zoveel om hem dat hij twijfel had over dat bloed en vlees van haar? Zijn oor keerde zich een beetje, omdat hij het monster achter zich hoorde bewegen. Lupos keek terug naar haar, de gigantische wolf met gemak op haar ooghoogte, op slechts een meter, hij kon haar zo vermoorden … maar plots kreeg het monster weer de preoriteit. En niet voor zichzelf, niet omdat hij dat eerder zo graag wilde. “Wil je me alstublieft Storm terug geven?” De woorden galmde na. Lupos keek haar nog steeds met die nijdig verward blik aan maar hij gaf iets, hij gaf haar niet Storm, Storm was te zwak om haar te beschermen, hij zou het nooit halen tegen dat monster. Maar het voelde als een dwang, het voelde aan alsof hij haar moest beschermen. Hij draaide zich langzaam terug om naar het monster en voor één seconde lang was hij de muur tussen haar en het monster in, voor één seconde lang was haar leven net iets belangrijker dan het zijne … hij had een hekel aan haar, net als hij een hekel had aan dit monster …

Zijn wereld bleef draaien, Lupos bleef zich bewust van het gevaar, het monster dat ieder beetje huid en bot van zijn lichaam wilde scheuren … maar door haar leek het alsof hij nu ook een strijd moest strijden tegen zichzelf. Hij wilde zichzelf onder controle houden, hij wilde zichzelf gefocust houden op dat monster. Ze stelde niets voor, slechts een prooi die zou volgen als hij dit monster had afgemaakt. Maar waarom trok ze hem weg van die focus, waarom voelde het aan alsof hij een tweestrijd met zichzelf moest voeren en hij alle focus van het monster verloor? Hij kon zich draaien, haar eerst opjagen naar de dood … tot haar laatste adem en dan was hij weer alleen met het monster. Maar van zodra hij zijn hoofd draaide en haar aan keek was daar die twijfel. Die lichte blauwe ogen van haar duwde twijfel in de al gaande oorlog van twee verschillende kanten van hem. Emoties van haar naar hem, van zijn gastheer terug naar haar. Herinneringen, flash backs … hoe hij was gestopt toen ze die paar woorden in het bos had gezegd. Ze was een probleem, en problemen moest je elimineren. Maar het lukte het hem niet, het enige waartoe hij zichzelf kreeg was tussen haar en het monster gaan in staan, als een schild, een muur, iets dat haar een beetje veiliger zou houden van dat monster. Want er was maar één iemand die haar leven mocht nemen, en dat was hij, dus het was aan hem om haar te beschermen van het monster dat haar leven nu wilde nemen. Niemand kwam aan Denni, ze was van hem en van hem alleen.

Hij hield zijn aandacht zorgvuldig verdeeld terwijl hij terug dat standbeeld werd tussen twee pionnen in. Zijn ogen waren gefixeerd op het monster, net als zijn ruikzin, hij zag het monster, hij zag hoe het keek naar haar en hij wist waarschijnlijk wel wat het nu voelde. Ze had hun gevecht onderbroken en bij monsters als hen kwam je niet zomaar tussen beide. Zijn gastheer was er niet, niet voor zolang hij dat niet zou toelaten. Hij had controle gekregen en hij zou het behouden. Hij staarde het monster aan, hoe het op zijn achterpoten kwam te staan en daardoor gevaarlijk groot werd. Zijn kop bewoog miniem, zijn lippen trokken zich op waardoor zijn tanden zichtbaar werden. Hij zou dit winnen, hij had niet dominantie om voor te strijden, hij had haar leven om voor te strijden en dat maakte hem een veel gevaarlijkere tegenstander. Dit was zijn prooi, zijn doelwit, kwam nu niet in zijn weg.

Denni, de enige naam die hij echt kende, leidde hem immers wel af. Ze riep zijn naam maar hij bewoog niet. Zijn oor draaide een centimetertje maar zijn ogen stonden nog steeds op het monster. Maar haar boze stem maakte andere dingen in hem los, ongeduld, woede, frustratie. En toen ze een stap naar voor deed, zijn kant op en begon te schreeuwen … woorden die hij niet begreep of wilde begrijpen knapte hij. Hij was snel, razendsnel als hij het wilde. Hij draaide zich grommend naar haar, sprong naar haar toe en werkte haar uit haar evenwicht waardoor ze viel. Exact hetzelfde scenario als die ene nacht in het bos. Hij bleef over haar heen staan, twee voorpoten naast haar hoofd, een neus die bijna de hare raakte terwijl twee bloedrode ogen haar aan staarde onder een gevaarlijk laag gegrom. En hoe langer hij staarde hoe erger de twijfel werd. En het was haar vastberadenheid, haar angst en woede op dit moment die het drastische verschil gaven, die het rood in zijn blik iets geelachtigs liet krijgen waardoor niet Lupos de controle had maar Storm het terug overnam. Hij staarde haar aan, verwarring, angst, een hele hoop emoties waar zelf Denni geen wegwijs in zou geraken. Waarom was ze hier? Waarom bracht ze zichzelf altijd zo in gevaar? Hij staarde haar aan alvorens zijn zintuigen andere dingen oppikten. Hij draaide zijn kop en keek met gele ogen naar het monster naar zijn aandacht allemaal naar Denni had gefixeerd. Storm was lang zo efficiënt en snel niet als Lupos was, hij gaf Denni één blik, één blik dat maar één ding zei … ren.

Nu wist hij waarom hij Lupos controle had gekregen, nu wist hij wie hier tegenover hem stond. Ondanks dat hij nog steeds in wolvenlichaam zat was Lupos wel weg en Storm wist van zichzelf dat hij geen schijn van kans zou maken. Hij kwam van over Denni weg en draaide zich terug naar het monster, naar Dalton. Hij kon maar één ding doen, Denni veilig houden en hopen dat ze slim genoeg was om hulp te halen. Hij gromde waarschuwend maar het koste slechts één klop van Dalton en de vertraagde reflexen van Storm om als een steentje te worden weg gekatapulteerd. Hij lande met gemak zes meter verder over het gras, voelde weer iets knappen in zijn poot waardoor hij niet op tijd weer recht kwam. Dus hij lag daar, tegen het gras gedrukt met zijn gele ogen op haar gericht. Dit kon niet weer gebeuren, dit kon niet opnieuw plaats vinden. Niet opnieuw Denni, het vrat hem van binnen uit alweer helemaal open, het maakte hem niet kapot of zwak maar gewoon heel erg kwaad. Hij bracht zijn zwarte kop in een laatste gebaar naar boven en huilde de nacht in, een stress signaal voor de hele school om te horen …